Πως να βοηθήσω τη μητέρα μου??

[ANSC]

Καλημέρα,

Θα ήθελα τη συμβουλή κάποιου για το πως να βοηθήσω τη μητέρα μου. Πριν 6-7 χρόνια η μητέρα μου υπέφερε από κρίσεις πανικού σε πολύ προχωρημένο στάδιο. Τότε επισκέφτηκε ενα ψυχίατρο και ξεκίνησε μια αγωγή που βελτίωσε τα πράγματα. Επίσης, θεωρώντας οτι η πηγή των προβλημάτων είναι η δουλειά της, πήρε πρόωρη σύνταξη. Από τότε άρχισε μια καθοδική πορεία....μη έχοντας άλλα ενδιαφέροντα, όλη μέρα κάνει δουλειές στο σπίτι και βλέπει τηλεόραση. Αυτο! Οταν φίλες της την παίρνουν να βγούνε π.χ., σκαρφίζεται κάθε είδους δικαιολογία για να μην πάει. Σε κάποια φάση διαγνώστηκε με κατάθλιψη, και έκανε κάποιες συνεδρίες τις οποίες σταμάτησε. Αλλά αυτό δεν είναι παράξενο γιατί πάντα έτσι κάνει...ξεκιναει κάτι και μετά βρίσκει δικαιολογίες να το αποφύγει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, όταν αποφάσισε να να βάλει προσθετική οδοντοστοιχια, γιατί είχε χάσει τα δόντια της από περιδοντίτιδα, ξεκίνησε, έβαλε όσα φαίνονται, και όταν ήρθε η σειρά για τα υπόλοιπα ακύρωνε συνεχώς το ραντεβου, με αποτέλεσμα να μείνει μισοτελειωμένη η δουλειά (2 χρόνια πρίν μιλάμε).

Τον τελευταίο χρόνο η κατάσταση έχει επιδεινώθει υπερβολικά. Ανακαλύψαμε οτι πίνει (2-3 ποτήρια ούζο 9 η ωρα το πρωι - πολλες φορες με τον καφέ!!- συν κρασι η μπυρα ή ούζο με το μεσημεριανο/βραδυνο). Οι ποσότητες δεν είναι σταθερές φυσικά, αλλά τυχαίνει συχνά να είναι ντιρλα πριν το μεσημέρι, σε κατάσταση που να μη θυμαται γεγονότα ή πράγματα που ειπώθηκαν, να μην μπορεί να σταθεί όρθια, κτλ. Επιπλέον, έχει μια εριστική και αδικαιολόγητα εχθρική συμπεριφορά χωρίς προφανή λόγο. Π.χ. τις προάλλες πήγα στο δήμο να ρωτήσω για κάτι χαρτιά, με εξυπηρέτησαν αψογα, και όταν πήγα σπίτι και της είπα οτι χρειάζομαι τα τάδε χαρτια, σκυλόβρισε την υπάλληλο σε ένα ξέσπασμα γιατί κατά τη γνώμη της χρειαζόμουν άλλα χαρτια και δεν ξέρουν τι τους γίνεται.

Δεδομένου οτι ήταν μια γυναίκα ναι μεν αυθόρμητη και με έντονη προσωπικότητα, αλλά γενικά πολύ υπομονετική και άνθρωπος που μπορούσες να συζητήσεις πέντε πράγματα και να ζητήσεις τη συμβουλή της, με στεναχωρεί που έχει καταντήσει έτσι. Δεν έχει θέματα να συζητήσει γιατί δεν έχει ερεθίσματα ή ενδιαφέροντα, ξεχνάει πολύ και λέει τα ίδια πράγματα 10 φορές, δεν έχει συναίσθηση του χρήματος και δεν μπορεί να κάνει όυτε μια απλή πράξη, γίνεται επιθετική και φωνακλού όταν προβάλλεις μια αντίθετη άποψη, και γενικά πολλές φορές είναι σα να μιλάω σε γέρο 100 χρονών με Αλσχαιμερ (μόνο που είναι 60).

Προσπαθούμε να την πείσουμε να ζητήσει βοήθεια, αλλά αρνείται πεισματικά να πάει σε οποινδήποτε γιατρό (από φόβο μην της βρεί κάτι), ή σε ψυχολόγο. Με τον αδερφό μου φοβόμαστε πια να θίξουμε το θέμα του ποτού, γιατί ή που θα μας βγάλει ψεύτες (όπως έχει κάνει στο παρελθόν) ή θα πει "καλά οκ" αλλά δεν θα κάνει τίποτα ή θα μαλώσουμε. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν είμαστε υπερβολικοι, αλλά από την άλλη δε μου φαίνεται φυσιολογική αυτη η κατάσταση.

Δεν ξέρω τι να κάνω και που να απευθυνθώ. Πως να την κάνω να δει οτι έχει πρόβλημα? Πως να την πείσω να ζητήσει βοήθεια απο ειδικούς και να ακολουθήσει τη συμβουλή τους? Και εγώ και ο αδερφός μου μένουμε εξωτερικό, οπότε δεν μπορούμε να την παρακολουθούμε καθημερινά. Ο μπαμπάς μας, αφού προσπάθησε απειρες φορές, τώρα έχει απλά αποδεχτεί την κατάσταση και κοιτάει τον εαυτό του, τη δουλειά του, και τα ενδιαφέροντα του. Δεν μπορώ και να τον αδικήσω, άμα η ίδια δεν αποδέχεται οποιαδήποτε βοήθεια, τι να κάνει και αυτος?

Ευχαριστώ προκαταβολικά.

[kerasi]

Εξωτερικο σε ποια πολη εισαι φιλε μου?

[ΓΑΤΑ]

μήπως να ρωτούσατε ένα ειδικό προκειμένου να σας βοηθήσει να την προσεγγίσετε; τουλάχιστον να σας καθοδηγήσει με κάποιο τρόπο να μη βαδίζετε στα τυφλά.

[αλεξανδρος_77]

ετσι οπως τα περιγραφεις μονο αν μαντεψει καπιος θα βρει ακρη αλλα καπια απο αυτα μου θυμιζουν τη γιαγια μου αυτο δε μου μιαζει με εντονη προσωπικοτητα αλλα με κουραστικη

εγώ και ο αδερφός μου μένουμε εξωτερικό, οπότε δεν μπορούμε να την παρακολουθούμε καθημερινά

κ να τη βλεπεις καθημερινα δε θα αλαξει κατι μαλον θα εκνευριστεις χειροτερα.

[ANSC]

Δυστυχώς κι εμενα τη συγχωρεμένη τη γιαγιά μου μου θυμίζει και για αυτο θορυβούμαι. Όσο για το αν εμενα στην ίδια πόλη, θα μπορούσα τουλάχιστον να φροντίζω να πάει σε κάποιο ειδικό έστω και με το ζόρι....αλλά σίγουρα θα προκαλούνταν πολλοίι καυγάδες.

[αλεξανδρος_77]

εγω πιστευω οτι παντα ετσι θα ταν κ δε θα το ηξερες συγκεκριμενα μου θυμιζει την αδερφη της γιαγιας μου μια μερα παλιοτερα ακουγα το θειο μου που ελεγε οτι μια μερα ειχε παει στο σπιτι του κ ειχε γινε φεσι ενω εγω δεν την ειχα δει ποτε ετσι

[αλεξανδρος_77]

τωρα λιγο πολυ ολοι πιος ξερει πως θα καταντησουμε παλια το επαιζα μπρατσαρας κ σηκωνα τα παντα κ τωρα προσπαθω να με συναρμολογισω...

[panagiwtis23]

εγω πιστευω οτι παντα ετσι θα ταν κ δε θα το ηξερες συγκεκριμενα μου θυμιζει την αδερφη της γιαγιας μου μια μερα παλιοτερα ακουγα το θειο μου που ελεγε οτι μια μερα ειχε παει στο σπιτι του κ ειχε γινε φεσι ενω εγω δεν την ειχα δει ποτε ετσι

Ναι, μερικές φορές δεν είναι κατάθλιψη απλά είναι στοιχείο του χαρακτήρα μερικών ανθρώπων.
Την μάνα μου μου θυμίζει αν και η μάνα μου σε πιο ελαφριά έκδοση. Δεν πίνει απλά δεν ακούει και τσακώνεται εύκολα και δεν έχει φίλες και εστιάζει μόνο σε δουλειές του σπιτιού κτλ κτλ κτλ

Δεν ξέρω αν μπορείς να κάνεις κάτι.
Άνθρωπος που δεν θέλει να βοηθηθεί δυστυχώς δεν μπορείς να τον βοηθήσεις με το ζόρι.

Καλύτερα προστάτεψε τον εαυτό σου (όσο εγωιστικό και αν ακούγεται).
Το αλκοόλ είναι μια μορφή εθισμού που δε συμβαδίζει και με χάπια (πχ zanax κτλ)...

Και δεν το βλέπω εύκολο να της κόβεις και το ποτό όταν πίνει τόσο πολύ.
Μόνο αν την βάλετε με το ζόρι σε κέντρο απεξάρτησης εντός ψυχιατρικής κλινικής...
Αλλά και πάλι αν έτσι ήταν πάντα μάλλον δε θα συνεργαστεί ούτε σε νηφάλια κατάσταση...

[panagiwtis23]

Και εμένα ο πατέρας μου είχε μια μορφή ψυχαναγκαστικής διαταραχής σε εκνευριστικό σημείο με αποτέλεσμα να τσακώνεται συνέχεια στο σπίτι.
Όλα τα ήθελε με ενα και μοναδικό τρόπο. Αυτόν που αυτός νόμιζε σωστό.
Όλα μέσα στο σπιτι έπρεπε να γίνονται με πολύ συγκεκριμένο τρόπο σε εκνευριστικό βαθμό.
Και μια μικρή μορφή κατάθλιψης αν και πιο πολυ μιζέρια θα την έλεγα.

Επίσης δεν ήθελε να αλλάξει και δε δεχόταν βοήθεια και ουδέποτε άκουσε...
Οπότε το μόνο που έμενε είναι να βάλω τα όρια μου για να προστατέψω εμένα γιατί ώρες ώρες ειλικρινά με φρίκαρε.

Γινόταν τούρμπο με γελοία πράγματα...