Τελικά ξεπερνιέται?

[Desimal]

Καλησπέρα και από εμένα, με λένε Νίκο και εδώ και 8 μήνες παλεύω με αγχώδη διαταραχή. Ανέκαθεν ήμουν άτομο αγχώδες αλλά ποτέ το άγχος δεν μου είχε δημιουργήσει τόσο μεγάλο πρόβλημα. Όλα αρχίσανε όταν διάβασα στο νετ τα παράπονα ενός ατόμου που έλεγε πως υπέφερε από ΄"χιόνι στην όραση" (visual snow) και πόσο του είχε χαλάσει τη ζωή. Για να σας δώσω να καταλάβετε ως χιόνι εννοώ άπειρες μικρές κουκκίδες στην όραση σου, ειδικά το βράδυ ή σε σκοτεινά μέρη, που μοιάζουν με αυτές που έχει μια παλιά τηλεόραση χωρίς σήμα.

Δείτε και αυτές τις εικόνες: 1)http://oi58.tinypic.com/w6qyyu.jpg(Στο πάνω μέρος της εικόνας)
2)http://visualsnowawareness.weebly.co...870457.jpg?193 (Αυτό το βλέπω σε μικρότερο βαθμό όταν εστιάσω σε μαύρες επιφάνειες,όταν κλείνω τα μάτια μου και άμα εστιάσω στον ουρανό τη νύχτα.)

Αγχωμένος που είμουν λοιπόν κάνω το λάθος και μπαίνω στο google να αναζητήσω πληροφορίες. ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ! Διαβάζω ότι χειρότερο για άτομα που υποφέρουν για ζωές που καταστράφηκαν ότι δεν υπάρχει θεραπεία και χειροτερεύει και άλλα τέτοια όμορφα. Ήμουν ήδη αρκετά αγχωμένος με τη νοσηλεία του παππού μου οπότε μπορείτε να φανταστείτε τι ακολούθησε, να το βλέπω παντού και πάντα ακόμα και τη μέρα και να κατακλύζομαι από αρνητικές σκέψεις. Το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι πάντα είχα αυτό το χιονάκι αλλά ποτέ δεν το πρόσεχα τόσο έντονο ούτε μου δημιουργούσε πρόβλημα αλλά από τη στιγμή που διάβασα στο νετ γι αυτό απλά δεν μπορούσα να σταματήσω να τρώγομαι μαζί του. Πήγα σε οφθαλμίατρο και αφού με εξέτασε μου είπε ότι τα μάτια μου είναι σε καλή κατάσταση και δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα και το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι τα το ξεχάσω πράγμα που δεν με ησύχασε και πολύ. Ύστερα έγινε και το άλλο κακό, ο παππούς μου πέθανε στο σπίτι μου στην πόλη που σπουδάζω με εμένα να είμαι εκεί μην μπορώντας να κάνω τίποτα. Αμέσως μετά αρχίσανε τα όργανα με εμένα να προσπαθώ να συνέλθω έχοντας στο μυαλό μου ταυτόχρονα και το πρόβλημα μου και τον θάνατο του παππού μου και την υπερένταση που βρίσκονταν προτού καταλήξει.

Η κατάσταση ξέφυγε όταν γύρισα στη πόλη που σπουδάζω και παρατήρησα ότι το βουητό στο αυτιά μου που είχα από μικρός και είχα συνηθίσει σε μεγάλο βαθμό ώστε να το ακούω μόνο σε ήσυχο περιβάλλον όταν το σκεφτόμουν είχε γίνει τόσο δυνατό που το άκουγα ακόμα και όταν έβγαινα έξω σε θορύβους. Ήδη είχα αρχίσει να πανικοβάλομαι με όλο το βάρος που είχα και το ποτήρι ξεχείλισε όταν πήγα σε ωρυλά και μου είπε ότι δεν γίνεται τίποτα και ότι θα πρέπει να μάθω να ζώ ΚΑΙ με αυτό καθώς και να προσέχω τους θορύβους γιατί μπορεί να γίνει χειρότερο. Αμέσως με το που βγήκα από το γραφείο του έπαθα την πρώτη μου κρίση πανικού και έτρεξα αμέσως στη ψυχολόγο μου που πήγαινα παλιότερα γιατί αντιμετώπιζα μια ήπια κατάθλιψη και με είχε βοηθήσει να την ξεπεράσω σε μεγάλο βαθμό. Εκεί μου εξήγησε ότι έχω πάθει κρίση πανικού και με βοήθησε να ηρεμήσω. Τις επόμενες μέρες άρχισα να εμφανίζω συμπτώματα αποπροσωποίησης ζαλάδες και τεράστιο άγχος για την υγεία μου ψυχική και σωματική. Η ψυχολόγος μου διέγνωσε αγχώδη διαταραχή και μου πρότεινε να ξεκινήσουμε θεραπεία χωρίς φάρμακα στην αρχή ενώ προσπαθούσε να με ησυχάσει λέγοντας μου ότι είναι κάτι που ξεπερνιέται. 8 μήνες μετά παρόλο που είμαι καλύτερα σε σχέση με πριν ακόμη έχω μπόλικα πισωγυρίσματα ενώ τα συμπτώματα που μου προκάλεσαν την διαταραχή υπάρχουν ακόμη, ίσως σε μικρότερη ένταση. Πραγματικά αρχίζω να αμφιβάλλω για το αν αυτό το πράγμα ξεπερνιέται και υπάρχουν στιγμές που πραγματικά πιστεύω ότι θα είμαι για πάντα έτσι. Μου έχουν προτείνει την θεραπεία με αντικαταθλιπτικά αλλά δεν ξέρω αν είναι σωστή λύση, φοβάμαι τις παρενέργειες και ότι θα χρειαστεί να τα παίρνω για πάντα. Επίσης ο στρατός πλησιάζει και εγώ δεν ξέρω αν είμαι έτοιμος παρόλο που η ψυχολόγος μου λέει ότι έχω κάνει μεγάλα βήματα και ότι μπορώ.


Τελικά ξεπερνιέται αυτή η διαταραχή ρε παιδιά? Θα φτάσω ποτέ σε σημείο να μην με ενοχλούν αυτά τα πράγματα όπως παλιά? Ξαναλέω ότι πάντα τα είχα αλλά ποτέ δεν μου δημιούργησαν πρόβλημα ούτε τα είχα σε τέτοια ένταση.

[john.bl]

Γεια σου νικολα.Ναι φιλε μου ξεπερνιεται,τιποτα στη ζωη δεν ειναι αδυνατο.
Εχοντας περασει και εγω παρομοιες εμπειριες για αρκετα μεγαλο χρονικο διαστημα μπορω να σου πω οτι ολα ειναι στο μυαλο και θελει να το πιστεψεις.Εγω για παραδειγμα αυτη τη στιγμη δεν εχω ξεπερασει πληρως τα προβληματα μου αν και εχουν υπαρξει στιγμες που πιστεψα οτι τα αφησα πισω μου,ομως δεν σταματαω να πιστευω και να παλευω να τα ξεπερασω.
Ο καθε ανθρωπος εχει προβληματα στη ζωη του,και πολλοι εχουν το ιδιο με εσενα ασχετα αν δεν το δειχνουν παραεξω.Οσο τα σκεφτεσαι αυτα τοσο τα κανεις χειροτερα για σενα.Προσπαθησε να μην τα αφηνεις να σε επηρρεαζουν εφοσον ειναι δυσκολο να τα βγαλεις απτο μυαλο σου τελειως.Αλλωστε το προβλημα σου ειναι το πως αντιλαμβανεσαι εσυ αυτο το προβλημα και οχι το προβλημα αυτο καθεαυτο,αφου αυτα τα ειχες και πιο παλια χωρις να σε ενοχλουν.
Και να ξερεις οπως ησουν πριν 1 χρονο και τωρα εχεις αλλαξει,ετσι μπορεις να ξαναγινεις οπως παλια,το ιδιο ατομο εισαι απλα τωρα ανακαλυψες καποια πραγματα που δεν τα ειχες σκεφτει μεχρι στιγμης και αυτα θα σε κανουν σοφοτερο.
Οποτε καλη δυναμη σε εσενα και σε εμενα και ας μην αφησουμε τιποτα να μας τρωει τη ζωη,μια την εχουμε εξαλλου!

[Rainy]

Φιλε μου αλλοι ειναι στο σταδιο που εχουν παρει ηδη φαρμακα κ δεν εχουν δει ουσιαστικα φως...ξεπερνιεται αλλα θελει πολυ πολυ υπομονη...και αγωνα με τον εαυτο σιυ. Ισως κ αλλαγη ζωης τελειως...