Η δική μου ιστορία, το δικό μου πρόβλημα, αντικαταθλιπτικά.

[Stephania]

Καλησπέρα σε όλους

Είμαι καινούρια εδώ, πολύ καιρό μπαίνω στο φόρουμ, ψάχνω θέματα που με απασχολούν άμεσα, μαθαίνω από όσα γράφονται, συμβουλεύμαι..

Θα γράψω, σύντομα αλλά μεστά πιστεύω την δική μου ιστορία με τα αντικαταθλιπτικά μιας και που είναι ένα από τα δύο ψυχικά προβλήματα που με απασχολούν μέχρι και σήμερα.

Τα άλλα δύο αφορούν τις έντονες συχνές φοβίες για απλά πράγματα, τις απίστευτες κρίσεις πανικού που με γονάτησαν πιά σήμερα καθώς και την αγοραφοβία που απέκτησα τον τελευταίο καιρό..

Όλα αυτά τα γράφω χωρίς να έχω κάποια επιστημονική κατάρτηση. Είναι βεβαιώσεις που πήρα από το ίντερνετ, από ψυχολόγο και ψυχίατρο..

Είμαι 29 ετών, και είμαι στο πτυχίο του τμήματος Μουσικής Τεχνολογίας. Άργησα να τελειώσω γιατί παρουσιάστηκε το 2010 ένα ογκολογικό πρόβλημα και έτσι καθυστέρησα τη σχολή.

Στα 19 μου επισκέφτηκα μόνη μια παιδοψυχίατρο επειδή ήμουν έντονα αντιδραστική αλλά κυρίως είχα χάσει το ενδιαφέρον για τα μαθήματά μου, και η προσοχή μου αποσπόταν εύκολα. Η γιατρός
μου χορήγησε seropram και militram σε μικρές δόσεις που όμως δε θυμάμαι την ακριβή δοσολογία τους. όταν πέρασα στη σχολή, ήμουν 20, έδωσα ξανά εξετάσεις.

Μέχρι το 2010 έπαιρνα σταθερά αυτή τη δόση χωρίς διακοπή ποτέ. Πέρασα στη σχολή και είχα ρυθμιστεί με τα φαρμακα με τα οποία όμως ποτέ δεν φρόντησα να δώ πως πάω με αυτά και να
επισκευτώ έναν ψυχίατρο. Από φόβο μάλλον. Το 2010 έκανα ένα χειρουργείο γυναικολογικού χαρακτήρα, και αφαίρεσα μια κύστη. Τότε χρειάστηκε να σταματήσω τα φάρμακα. Οι ιστολογικές εξετάσεις έδειξαν οριακή κακοήθεια και αναγκάστηκα να κάνω χημειοθεραπεία για προληπτικούς λόγους. Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.

Ο ένας ογκολόγος έλεγε πως πρέπει να κάνω και ο άλλος πως δεν πρέπει και είμαι μια χαρά μετα το χειρουργείο. Ο δέυτερος ήταν που με χειρούργισε, επομένως μετρούσε η γνωμη του περισσοτερο. Όμως, οι γονείς μου δεν τον άκουσαν και έτσι έκανα εξι κύκλους χημειοθεραπείας.

Πριν από αυτό, όταν διαγνωστηκε η κύστη μεσα σε 12 ώρες ήμουν ήδη στον μαγνητικό τομογράφο που ούτε το όνομα του ήξερα ποτέ να κοιταν και να ξανακοιταν την κύστη μην μπορώντας να καταλάβουν τι περιέχει και αν είναι επικίνδυνη. Στον τομογράφο έπαθα την πρώτη κρίση πανικού στη ζωή μου! Κακό timing!

Έπειτα μετα την απώλεια μαλλιών και την εξάντληση των γεγονότων υγείας, πέρασα και έναν επώδυνο ειλεό στομάχου επειτα απο τα χειρουργεία(2 γιναν, το δεύτερο για επανεξέταση περιοχής) που πάλι με στοίχειωσε. Παρακαλούσα να μου κάνουν χειρουργείο από τους πόνους αλλά επέμειναν να τον αντιμετωπίσω συντηρητικά, με πόνους μέν, αλλά υπομονή και αφαγία. Δεν γινόταν να γίνει και τρίτο χειρουργείο μέσα σε ένα μήνα.

Μετα απο τις τόσες ταλαιπωρίες άρχισαν οι εφιάλτες.. οι κακιές σκέψεις πως ισως ξαναεμφανιστεί ο καρκίνος.. και έτσι επισκέφτηκα έναν ψυχίατρο που μου χορήγησε τα cymbalta. Αρχικά, ξεκίνησα με μικρή δόση έπειτα την αυξησα. Δεν με ενόχλησαν, πολύς ύπνος στις αρχές, όμως στάθηκαν ικανά να με βοηθίσουν να τελειώσω τη σχολή, να περνάω τα μαθήματα με 10, να κάνω φίλους, να χάσω κιλά, να κάνω ερωτική σχέση και να περιμένω στωικά να μακρύνουν τα μαλλάκια μου. Καμια επιθετικότητα, μόνο υπομονή. όταν πια ήρθε η ώρα να κάνω την πρακτική μου, ξαφνικά έπεσα πολύ και επισκεφτηκα έναν άλλο ψυχίατρο , το 2013 και μου χορήγησε τα effexor με τα depreram που στην αυξηση της δόσης με τρέλαναν κυριολεκτικά. Έχω αρχίσει να χάνω την εμπιστοσύνη στους ψυχιάτρους έπρεπε να με βλέπει στενά ψυχολόγος και όχι ψυχίατρος, μιας που το συναίσθημα μου πάλεται και το μυαλό μου είναι στα πολύ καλά του.
Τα διέκοψα, έμεινα με τα depreram, και έπειτα πήρα solben που με πέθαναν, δεν μπορουσαν να κουνηθώ, ανακατοσουρες πάνω απο 2 μήνες, και πήρα olanzapin για επιθετικότητα, αφου, εγω ενα δραστήριο άτομο με το γυμναστήριο του, τη σεξουαλικότητά του και την καλή του διάθεση, με έκαναν κυριολεκτικά ένα φυτό.

Όλα αυτα φυσικα με την προτροπη γιατρού.

Τέλος, άλλαξα γιατρό γιατί ο προηγούμενος μου φέροταν απαισια, είχα έντονη φωτοευαισθησία μεταξυ των πολλών άλλων παρενεργειών, σημαντικών όπως καθόλου λίμπιντο, και μου έλεγε θα με παίρνεις τηλέφωνο μόνο όταν δεν μπορείς να σηκωθείς από το κρεββατι, έχω και πιο σοβαρα περιστατικά από το δικό σου. Εγώ, που ήμουν ευγενική και διακριτική, ταυτόχρονα όμως δεν μπορούσα να σηκωθώ ούτε εγώ από το κρεββάτι αλλά καμια σημασία από μέρους του.

Ο νέος γιατρός μου χορήγησε τα wellbutrin, το ολανζαπιν για τον υπνο (έντονες αυπνίες από τα φοιτιτικά μου χρόνια που διάβαζα νύχτα) και το dezepil. Πήρα και το cipralex που ξέχασα να αναφέρω. Θάνατος και αυτό ακόμα και μετα απο 2 μήνες.

Ξαναήρθε η σεξουαλικότητα, αλλά ο υποθυρωειδής μου φέρει ολα τα συμπτώματα και τώρα που παίρνω αυτα τα τρία φάρμακα νιώθω βαριά με έντονη μελαγχολία.
Δεν έχω μείνει χωρίς φάρμακα τόσα χρόνια και οι ψυχίατροι δεν λέν να αφήσουν τον οργανισμό χωρίς φάρμακα να δούμε πως κυλάω..
Παράπονο το έχω.

Φυσικά πολλές κρίσεις πανικού και φοβίες μετά τα solben, αγχώδης διαταραχές καθώς όμως αυτά θα τα αναφέρω σε άλλη κατηγορία στο φόρουμ.

Ευχαριστώ που υπάρχετε όλοι εσείς εδώ, παρακαλώ όλους, και κυρίως ψυχιάτρους και ψυχολόγους να σκύψουν πάνω μου και να μου πουν.. που οδέυω από δω και πέρα?...

[Stephania]

Να πώ, πως η μητέρα μου πάντα με προέτρεπε να πηγαίνω σε ψυχίατρο, μιας και που με τα τόσα φάρμακα έπρεπε να καταλήξω σε ένα επομένως αυξάνονταν οι επισκέψεις σε αυτούς. Τώρα μένω με τον πατέρα μου, και μου λέει να τα κόψω, χωρίς γιατρούς, να μην το πώ σε κανένα να δούμε πως θα είμαι.. Ο γιατρός λεει θα πέσω πολύ άσχημα αλλά ο πατέρας μου που με ζεί, βλέπει την μελαγχολία και τη βραδυκινησία μου, την έντονη όρεξη για φαγητό, τις φοβίες και την ταχυπαλμία (θυρεοειδής) .. Τι να κάνω... Να τα κόψω?

[kerasi]

Απο πλευρας σωματικης υγειας πως εισαι σημερα;

[Stephania]

Γειά σου Kerasi,
Πέρασαν τα 5 χρόνια μετά την αφαίρεση του όγκου, με πολλή στενή παρακολούθηση, μαγνητικές, καρκινικοί δείκτες κτλ. Καθε 3 μήνες, μετά κάθε έξι και ενδιάμεσα συχνές λήψεις αίματος για εξέταση των δεικτών. Τώρα πια είναι παρελθόν, και είμαι καλά από αυτή την άποψη.
Πριν 2 μέρες χρειάστηκε να κάνω μια ενδοκολπική εξέταση και βρέθηκαν 2 κύστες αλλά πιστέυουμε πως είναι ανευ σημασίας.
Πριν 3 μήνες, είχα πολύ υψηλο TSH, υποεθειροιδη. Ταχυπαλμίες, δυσφορία, ιδρώτας βαρύ και ασήκωτο το σώμα.
Τώρα, παίρνω τα Eythirox, έπεσε η τιμή του TSH όμως πάλι εχω ταχυπαλμίες και πολύ βαρύ σώμα. Ξεκίνησα γυμναστική, για να μην αναγκαστώ να πάρω καινούρια ρούχα μεγάλου μεγέθους! Αλλά δύσκολα.

[marian_m]

Η γνώμη μου είναι ότι θα έπρεπε από την πρώτη στιγμή να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία και όχι απλώς να μπουκώνεσαι στα χάπια.
Πιθανόν να μη χρειαζόσουν χάπια ή να τα είχες σταματήσει κάποια στιγμή.
Πέρασες πολλά και δύσκολα, αυτό που χρειάζεσαι είναι στήριξη και να μάθεις να χειρίζεσαι κάποιες καταστάσεις και όχι να τις κουκουλώνεις.
Αλήθεια, γιατί τόσα χρόνια δεν έχεις κάνει ψυχοθεραπεία και έχεις αφεθεί στα φάρμακα;

[Stephania]

Έβλεπα κάποια ψυχολόγο, όμως δεν μπόρεσα να ξεπεράσω κάποια πράγματα. Ίσως χρειαζόμουν μια μεθοδική βοήθεια από την ψυχολόγο που εκείνη ισως να μην μου την έδωσε.
Δεν έμεινα ευχαριστημένη.
Τώρα που είδα για τα καλά τα δύσκολα, ψυχολόγος και πάλι ψυχολόγος! Για ψυχοθεραπεία να κοιτάξω ψυχίατρο η ψυχολόγο?

[kerasi]

Ψυχολογικα τωρα τι σε απασχολει? Εννοω ενα ειναι γυρω απ την υγεια τη σωματικη. Μηπως ειναι κ αλλα θεματα? ή γυρω σ αυτο κινειται το μυαλο σου? Τι νιωθεις γενικα την καθε μερα?

[Stephania]

Kerasi Δεν με απασχολει πια αυτο το θέμα με την υγεία μου Πάει, πέρασε.
Κάθε μέρα έχω το αγχος μην πάθω κρίση πανικού και είμαι με κόσμο και με καταλάβουν. Πάω μόνη για καφέ και νομίζω πως όλοι με κοιτάζουν και καταλαβαίνουν τη κατάστασή μου, και δεν νοιώθω καθόλου άνετα.
Έχω τα xanax πάντα μαζί μου με ένα μπουκάλι νερό.
Μένω με τον πατέρα μου, γιατί είναι περιορισμένες οι δυνατότητες και οι δραστηριότητες μου, αφού κουράζομαι εύκολα και δεν μπορώ ούτε να δουλέψω. Όμως θα ήθελα να είχα μια σχεση, κάθε μέρα το σκέφτομαι αυτό, μου λείπει αφάνταστα ενας άνθρωπος.
Χώρισα πριν ένα μήνα, γιατι είχαμε απόσταση, με έναν άνθρωπο που πέρασα 3 χρόνια και τον αγάπησα. Όμως τωρα που τον χρειάζομαι και τον αγαπάω ακόμα, δεν τον έχω. Φυσικα και ξέρει όλα όσα εγραψα.. Και ήταν εκεί να μου σταθεί..
Φοβίες μην πεθάνω.. έχω αφήσει και τον εαυτό μου.. δεν είχα όρεξη για μαγαζιά και ψώνια, αλλά τώρα σιγά σιγά πρέπει να την ξαναβρώ.
Έίμαι ενοχικό άτομο. Και με κραταει πισω αυτό

[Stephania]

Η σχέση που κράτησε 3 χρόνια, κάποια στιγμή, με κούρασε και ήθελα διακοπή όμως εκείνος με πίεζε αφάνταστα, παρουσιαζόταν παντού και πάντα και δεν με άφηνε να έχω δικαίωμα επιλογής. Τότε άρχισαν οι συχνές κρίσεις πανικού.

[kerasi]

Nα μην εχεις δικαιωμα επιλογης δεν το καταλαβα, τι εννοεις?

[Stephania]

KerasiΗταν κρεμασμένος στο τηλέφωνο συνέχεια μαζί μου..

[PAPA]

Στεφανία γεια σου κι από μένα!! Κι εγώ στην ηλικία σου πέρασα κατάθλιψη, μου συνέβη μια λιποθυμία λόγω υπότασης τίποτα το παθολογικό δεν είχα και μετά μου δημιουργήθηκε ο φόβος του θανάτου και άρχισαν για μένα οι κρίσεις πανικού σε συνδυασμό με κοινωνική φοβία που αναπτύχθηκε λόγω του ΦΟΒΟΥ. Πήγα κι εγώ σε ψυχιάτρους, ο πρώτος δεν μου έδωσε τίποτα μου σύστησε υπομονή και θα περάσει. ο δεύτερος μου έδωσε ένα αντικαταθλιπτικο σε συνδυασμό με ηρεμιστικό, δεν μου έκαναν τίποτα, τα πήρα για λίγες εβδομάδες και μετά τα έκοψα, είπα Δήμητρα πάλεψε το μόνη σου δεν θα σε βοηθήσουν τα χαζοφάρμακα! Που και που μόνο έπαιρνα ένα ήπιο ηρεμιστικό το βράδυ και μαγνήσιο το οποίο με βοήθησε πολύ, αυτό για ένα με δυο χρόνια το πολύ, μετά συνήλθα αλλά έδωσα αγώνα για να το ξεπεράσω, με βοήθησαν πολύ οι δικοί μου άνθρωποι και προσπάθησα πάρα πάρα πολύ εγώ η ίδια, πχ φοβόμουν να μπω στο λεωφορείο αλλά έκανα την καρδιά μου πέτρα και έμπαινα. Μ' άλλα λόγια αντιμετώπισα τις φοβίες μου και τις νίκησα. Δεν έκανα ψυχοθεραπεία, δεν πήγα σε ψυχολόγο. Η ψυχοθεραπεία σίγουρα βοηθά περισσότερο από τα φάρμακα. Εγώ αποφάσισα να κάνω στον εαυτό μου ψυχοθεραπεία γιατί εμείς οι ίδιοι γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Αν βρεις το βιβλίο της μαρί καρντινάλ " εγώ και αυτό " διάβασε το. Δεν σου λέω να ακολουθήσεις τίποτα από όσα έκανα απλά να βρεις ένα καλό γιατρό και πες του ότι θες να προσπαθήσεις να κόψεις τα φάρμακα (από ότι γράφεις παίρνεις χρόνια αγωγή). Είσαι νέα κοπέλα αξίζει να προσπαθήσεις.

[kerasi]

Ξερεις σκεπτομαι μηπως επαθες κ ενα σοκ προσαρμογης στη σχολη που ειναι συχνο φαινομενο. Το αντικειμενο κατα ποσο το ηθελες?

[Stephania]

kerasi Το αντικείμενο δεν το ήθελα καθόλου.
Μέχρι τελευταία στιγμή έκανα προσπάθειες να φυγω για σπουδες στο εξωτερικό.
Δεν το ήθελα ούτε τώρα το θέλω.. Όμως πείσμωσα και την έβγαλα τη σχολή με τους καλύτερους βαθμούς έχοντας ΠΑΝΤΑ στο πίσω μέρος του μυαλού, πως όταν τελειώσω θα αρχίσω κάτι που αγαπώ περισσότερο.
Σαφώς ήταν σοκ μεγάλο, πέρασα και σε μια μικρή πόλη της Ελλάδας, που είχε 3 διαφορετικές σχολές μόνο.. Ελάχιστοι φοιτητές. Μεγάλες ηλικίες στους δρόμους.. Καθόλου δραστηριότητες, κινητοποιήσεις, σύλλογοι.. Εμείς και ο κούκος.
Η ζωή μου πριν πάω σε αυτή την πόλη ήταν έντονη, δραστηριότητες αρκετες, παιδί της πόλης αν θες.. Παρέες.. Η πόλη που σπούδασα είχε μόνο φυσική ομορφιά ησυχία και τσιπουράδικα.
Φυσικά δεν ηταν η σχολή ουτε στην Αθήνα, Θεσ/κη, Κρήτη, Ρόδο, Χαλκιδα, Πάτρα, Γιάννενα..

Πρόβλημα συναντώ και με την ολοκλήρωση της πτυχιακής, ασχολούμαι 4 χρόνια, την τελείωσα, έκανα ό, τι πραγματικά μπορούσα να την κάνω σωστή, συμβατή με όλους τους κανόνες που μου είχαν υποδείξει, όμως η καθηγήτρια επιμένει να ρωτάει τα ίδια πράγματα και να μην καταλαβαίνει πως εγώ αυτό παρουσιάζω με επιχειρήματα και πλήρη βιβλιογραφία. Με επιδοκιμάζει διαρκώς λέγοντάς μου πως είναι σωστός ο αριθμός των βιβλίων αλλά κατά ποσο τα έχω διαβάσει όλα δεν το ξέρει.. μου λέει να βρώ και να διαβάσω ρώσικη βιβλιογραφία..
Είναι πραγματικά για ψυχίατρο η κατάστασή μου με αυτή τη γυναίκα. Κανενα σεβασμό στην προσπάθεια που είναι και άρτια και σωστή.

[Stephania]

PAPA καταρχήν δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι με το μήνυμα σου. Σε ευχαριστώ πολύ, είναι σπουδαίο να ξέρω μέσα μου πως όλα τα ψυχολογικά ξεπερνιούνται ή βελτιώνονται!
Υπάρχουν ανθρωποι που με στηρίζουν και εμένα ευτυχώς.. Το λεωφορείο είναι ο μεγαλύτερος μου φόβος! Μακαρι όσοι διαβάζουν να μην γελάνε αλλά υπάρχουν και αυτά στη ζωή και πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε. Φυσικά και εγώ κάνω την καρδιά μου μέτρα όταν φοβάμαι πολύ, αλλά είναι αναλόγως τη μέρα. Μπορεί μια μέρα να μην επιχειρήσω καν να μπώ, και την άλλη η υπομονή να κάνει τη δουλειά της.
Πάντως τα χάπια δεν είναι λύση τουλάχιστον για μένα μάλλον.. Είμαι πεσμένη συχνά. Μακάρι να έβλεπα τον οργανισμό μου χωρίς χάπια για ένα διάστημα.
Αυτες τις μέρες σκοπευω να επισκευτώ ψυχολόγο (για τα βασικά) και μετά τη διακοπή των χαπιών.

marian_m Λες να μην γνώριζα και γνωρίζω πως δεν είναι λύση τα χάπια, αν μπορούσα νομίζεις δεν θα τα είχα διαχειριστεί τα πράγματα διαφορετικά, τι με μαλώνεις?
Δεν νομίζω ότι μπούκωνα τον οργανισμό μου, βοήθεια έψαχνα!