και τωρα τι?

[cherrybanana]

δεν νιωθω ευτυχισμενη αυτην την στιγμη που γραφω,ουτε με την ζωη μου ουτε με τις επιλογες μου.Νιωθω οτι εκανα λαθος επιλογη οσον αφορα την σχολη που επελεξα γιατι νιωθω οτι δεν μου ταιριαζει και τωρα δυσκολευομαι να την τελειωσω και ειναι και αργα για να την παρατησω.Δεν βρηκα αυτο που ηθελα στην φοιτητικη μου ζωη και δεν ειχα τιποτε τρελα ονειρα και προσδοκιες.Νιωθω οτι η ζωη μου ειναι καπου αλλου και στο τωρα απετυχα αλλα παρολα αυτα ειμαι εγκλωβισμενη και βαρεθηκα τα τελευταια 2 χρονια να ειμαι αποσβλωμενη συνεχως και να μην μπορω να γελασω με τιποτε πραγματικα δεν βρισκω χαρα σε τιποτε ισως να εχω καταθλιψη αν και τωρα τελευταια με εχει πιασει και μελαγχολια να σκεφτομαι προηγουμενα ευτυχισμενα χρονια και μετα να αναρωτιεμαι τι συνεβη τα τελευταια 2 και δεν μπορω να ειμαι χαρουμενη?οι λαθος επιλογες?

[mperdemeni88]

δεν νιωθω ευτυχισμενη αυτην την στιγμη που γραφω,ουτε με την ζωη μου ουτε με τις επιλογες μου.Νιωθω οτι εκανα λαθος επιλογη οσον αφορα την σχολη που επελεξα γιατι νιωθω οτι δεν μου ταιριαζει και τωρα δυσκολευομαι να την τελειωσω και ειναι και αργα για να την παρατησω.Δεν βρηκα αυτο που ηθελα στην φοιτητικη μου ζωη και δεν ειχα τιποτε τρελα ονειρα και προσδοκιες.Νιωθω οτι η ζωη μου ειναι καπου αλλου και στο τωρα απετυχα αλλα παρολα αυτα ειμαι εγκλωβισμενη και βαρεθηκα τα τελευταια 2 χρονια να ειμαι αποσβλωμενη συνεχως και να μην μπορω να γελασω με τιποτε πραγματικα δεν βρισκω χαρα σε τιποτε ισως να εχω καταθλιψη αν και τωρα τελευταια με εχει πιασει και μελαγχολια να σκεφτομαι προηγουμενα ευτυχισμενα χρονια και μετα να αναρωτιεμαι τι συνεβη τα τελευταια 2 και δεν μπορω να ειμαι χαρουμενη?οι λαθος επιλογες?

Ένιωθα και εγώ κάποτε τα ίδια με σένα όσο αφορά τις σπουδές μου. Παρόλα αυτά όταν τις τελείωσα ήταν από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου. Συνδύασε τα χρόνια αυτά με τον έρωτα, την τρέλα και την ξεγνοιασιά που τους αρμόζει και θα αποτελούν αργότερα μια ευτυχισμένη ανάμνηση. Προσπάθησε να απαλλαγείς από αυτές τις αρνητικές σκέψεις καθώς θα σε δυσκολέψουν περισσότερο στο να τελειώσεις την σχολή σου.

[cherrybanana]

Ένιωθα και εγώ κάποτε τα ίδια με σένα όσο αφορά τις σπουδές μου. Παρόλα αυτά όταν τις τελείωσα ήταν από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου. Συνδύασε τα χρόνια αυτά με τον έρωτα, την τρέλα και την ξεγνοιασιά που τους αρμόζει και θα αποτελούν αργότερα μια ευτυχισμένη ανάμνηση. Προσπάθησε να απαλλαγείς από αυτές τις αρνητικές σκέψεις καθώς θα σε δυσκολέψουν περισσότερο στο να τελειώσεις την σχολή σου.

εχω φτασει να χρωσταω βασικα μαθηματα του 1 ετους και τωρα δυσκολευομαι να τα περασω αφου δεν τα ειχα πιασει ποτε στα χερια μου και μπορει να μην ειμαι η μονη αλλα ντρεπομαι γι αυτο οσο για την φοιτητικη ζωη ενα ματσο αποτυχημενες παρεες και τωρα διανυω περιοδο μοναξιας ισως εφταιγε η κακη μου ψυχολογια και οτι δεν ανοιχτηκα οσο επρεπε και τωρα δεν ξερω τι να κανω,νιωθω κατεστραμμενη

[Chandler]

Γεια σου γλυκιά μου, τι σπουδάζεις αν επιτρέπεται; Και τι θα προτιμούσες να σπουδάζεις; Και είσαι σε άλλη πόλη απο αυτή που μεγάλωσες; Εκτός από το σπουδαστικό κομμάτι στο οποίο έχεις μείνει λίγο πίσω καθώς και το κοινωνικό κομμάτι που κ αυτό λες δεν πάει τόσο καλά το οικονομικό θέμα πώς πάει; Γιατί και τα δυο φτιάχνονται -σπουδαστικό και κοινωνικό κομμάτι- σιγά σιγά και με προσπάθεια. Όοοολα όσα περιγράφεις τα έχω ζήσει στη δικιά μου φοιτητική ζωή (δε με ενδιέφερε πολύ το αντικείμενο, ένιωθα ότι έχω κάνει λάθος επιλογές, παρέες που δεν εδέναν, μοναξιά).

Η διαφορά ότι εγώ γκάζωσα να τελειώσω στην ώρα μου γιατί ήθελα να εργαστώ -το οικονομικό βλέπεις. Πραγματικά αν είχα την οικονομική άνεση θα έκανα πολλά περισσότερα χόμπι και θα γνώριζα κόσμο με κοινά ενδιαφέροντα οπότε θα έλυνα το θέμα της κοινωνικής ζωής. Αν σε παίρνει οικονομικά γράψου σε ένα χόμπι που σου αρέσει να γνωρίσεις και κόσμο. Αυτό που σπουδάζεις δε χρειάζεται να είναι όλη σου η ταυτότητα. Μπορείς να είσαι αυτή που παλεύει να τελειώσει μια σχολή αλλά ταυτόχρονα μπορεί να μαθαίνεις και άλλα πράγματα όπως μια ξένη γλώσσα, ένα χορό, κάτι.

Αφού όπως λες είναι αργά να τα παρατήσεις θα σε συμβούλευα να τελειώσεις αυτή τη σχολή και να ομορφύνεις τη ζωή σου με άλλα πράγματα μέχρι να δεις το επόμενο σου βήμα. Ίσως σπουδάσεις κάτι από την αρχή ακόμη και σε ένα ιεκ. Ίσως και να βρεις κάτι στον τομέα σου και να τη δεις ''αλλιώς''. Τέλος λες ότι θυμάσαι πριν λίγα χρόνια που ήσουν ευτυχισμένη...τι έχει αλλάξει από τότε; Μήπως άλλαξες κατοικία (γι' αυτό σε ρώτησα αν σπουδάζεις αλλού), μήπως έχασες κάτι που είχες; Φίλους, στόχους, νόημα στη ζωή; Οι αλλαγές είναι μεγάλες όταν ξεκινάμε για σπουδές, δεν είναι όλα ενθουσιώδη και ονειρεμένα όπως ίσως νομίζαμε στο λύκειο.

Λες ότι '''Νιωθω οτι η ζωη μου ειναι καπου αλλου και στο τωρα απετυχα'' και ότι νιώθεις κατεστραμένη. Πραγματικά ποτέ δεν είναι αργά να ξαναχτίσεις τη ζωή σου όπως τη θες αρκεί να βρεις αυτό που πραγματικά θες!

[cherrybanana]

Γεια σου γλυκιά μου, τι σπουδάζεις αν επιτρέπεται; Και τι θα προτιμούσες να σπουδάζεις; Και είσαι σε άλλη πόλη απο αυτή που μεγάλωσες; Εκτός από το σπουδαστικό κομμάτι στο οποίο έχεις μείνει λίγο πίσω καθώς και το κοινωνικό κομμάτι που κ αυτό λες δεν πάει τόσο καλά το οικονομικό θέμα πώς πάει; Γιατί και τα δυο φτιάχνονται -σπουδαστικό και κοινωνικό κομμάτι- σιγά σιγά και με προσπάθεια. Όοοολα όσα περιγράφεις τα έχω ζήσει στη δικιά μου φοιτητική ζωή (δε με ενδιέφερε πολύ το αντικείμενο, ένιωθα ότι έχω κάνει λάθος επιλογές, παρέες που δεν εδέναν, μοναξιά).

Η διαφορά ότι εγώ γκάζωσα να τελειώσω στην ώρα μου γιατί ήθελα να εργαστώ -το οικονομικό βλέπεις. Πραγματικά αν είχα την οικονομική άνεση θα έκανα πολλά περισσότερα χόμπι και θα γνώριζα κόσμο με κοινά ενδιαφέροντα οπότε θα έλυνα το θέμα της κοινωνικής ζωής. Αν σε παίρνει οικονομικά γράψου σε ένα χόμπι που σου αρέσει να γνωρίσεις και κόσμο. Αυτό που σπουδάζεις δε χρειάζεται να είναι όλη σου η ταυτότητα. Μπορείς να είσαι αυτή που παλεύει να τελειώσει μια σχολή αλλά ταυτόχρονα μπορεί να μαθαίνεις και άλλα πράγματα όπως μια ξένη γλώσσα, ένα χορό, κάτι.

Αφού όπως λες είναι αργά να τα παρατήσεις θα σε συμβούλευα να τελειώσεις αυτή τη σχολή και να ομορφύνεις τη ζωή σου με άλλα πράγματα μέχρι να δεις το επόμενο σου βήμα. Ίσως σπουδάσεις κάτι από την αρχή ακόμη και σε ένα ιεκ. Ίσως και να βρεις κάτι στον τομέα σου και να τη δεις ''αλλιώς''. Τέλος λες ότι θυμάσαι πριν λίγα χρόνια που ήσουν ευτυχισμένη...τι έχει αλλάξει από τότε; Μήπως άλλαξες κατοικία (γι' αυτό σε ρώτησα αν σπουδάζεις αλλού), μήπως έχασες κάτι που είχες; Φίλους, στόχους, νόημα στη ζωή; Οι αλλαγές είναι μεγάλες όταν ξεκινάμε για σπουδές, δεν είναι όλα ενθουσιώδη και ονειρεμένα όπως ίσως νομίζαμε στο λύκειο.

Λες ότι '''Νιωθω οτι η ζωη μου ειναι καπου αλλου και στο τωρα απετυχα'' και ότι νιώθεις κατεστραμένη. Πραγματικά ποτέ δεν είναι αργά να ξαναχτίσεις τη ζωή σου όπως τη θες αρκεί να βρεις αυτό που πραγματικά θες!

σε ευχαριστω πολυ για την απαντηση
οχι δεν σπουδαζω στην πολη μου και το αντικειμενο της σχολης απο την αρχη δεν με πολυενδιεφερε και με πηρε πολυ απο κατω καθως επισης δεν ηθελα να κανω χαρτια για αλλη σχολη βαριομουν ολη αυτην την ταλαιπωρια απο την αλλη ομως δεν διαβασα τα μαθηματα και τωρα μου φαινεται βουνο τοσο που τα αφησα
βασικα δεν πολυπαταγα το ποδι μου στην σχολη και αφεθηκα στην κοσμαρα μου εκανα αρνητικες σκεψεις συνεχεια ωσπου ξυπνησα μια μερα στην κυριολεξια αφου μεχρι πριν ηταν σαν να κοιμομουνα και συνειδητοποιησα που βρισκομαι και τι λαθη εκανα και μου ρθε ενα πραγμα να αυτοκτονισω.Ειχα διαγραψει την ζωη μου την καλοπεραση μου το διαβασμα μου ολα τα ειχα πεταξει(περασα ασχημη ψυχολογικη φαση δεν ηταν στο χερι μου αλλα παλι καλα τωρα ειμαι καλυτερα)απο παρεες εκανα στην αρχη καποιες που στην πορεια αποτραβηχτηκα γιατι δεν ημουν καλα ψυχολογικα
εσυ στη θεση μου τι θα εκανες?
νιωθω οτι κατεστρεψα τα φοιτητικα μου χρονια

[Chandler]

Σε καταλαβαίνω πάρα πολύ, μην κατηγορείς τον εαυτό σου. Είναι πολύ λίγες οι πληροφορίες που δίνεις για να σου πω σίγουρα τι σε έκανε να αποσυρθείς απο τη ζωή σου. Γιατί αν πραγματικά ήξερες τι ήθελες θα αναλάμβανες δράση και θα ξανα έδινες για μια άλλη σχολή. Διαισθάνομαι μια πίεση από την οικογένεια σου, ίσως δε σε άφηναν να παίρνεις πρωτοβουλίες και ίσως έχεις και την αναποφασιστηκότητα μέσα σου; Ίσως το ότι έφυγες μακριά -ακόμη και αν το ήθελες- και ήρθες αντιμέτωπη με την αληθινή ζωή που θέλει γνωριμίες από το μηδέν, να ζεις μόνη κλπ να ήταν πιο βαρύ απ'ότι περίμενες; Και σε τόση νεαρή ηλικία να αποφασίζουμε για το μέλλον μας είναι δύσκολο. Ήταν αυτό που έπαθες; Δε ξέρω αν ο λόγος που δε σου αρέσει η σχολή είναι επειδή ενώ την έβαλες στο μηχανογραφικό μόλις πήγες από κοντά ξενέρωσες ή επειδή από την αρχή δεν ήξερες τί ήθελες να σπουδάσεις και απλώς στόχευες να περάσεις κάπου για να φύγεις και να ζήσεις τη ''φοιτητική ζωή''...;

Έγω στη θέση σου -και βρέθηκα σχεδόν στη θέση σου!- θα ήταν να πάω στη συμβουλευτική υπηρεσία του πανεπιστημίου, νομίζω όλα έχουν από 1-2 ψυχολόγους που μιλάνε δωρεάν με τους φοιτητές για να βγάλω από μέσα μου όλη τη μαυρίλα μου και να πάρω τα πάνω μου. Αυτό είχα κάνει και με είχε βοηθήσει αρκετά. Επίσης παρ'όλο που τελείωσα στην ώρα μου είχα κι εγώ λίγα μαθηματα από τα πρώτα έτη, θα διαβάσεις να τα δώσεις. Αν πραγματικά νιώθεις ότι ξέρεις τι θα ήθελες να κάνεις και δε θες να δώσεις τα 10-20-30 μαθήματα που σου έχουν μείνει ετοιμάσου για Πανελλήνιες του χρόνου ή γύρνα πίσω και γράψου σε ένα ιεκ και πιάσε μια δουλίτσα. Αν δεις λίγο και την άλλη όψη ίσως εκτιμήσεις τη σχολή σου και ξαναγυρίσεις να την τελειώσεις ή μπορεί να της δώσεις κι έναν κλώτσο αν γουστάρεις!

Επίσης αυτός ο ρομαντικός μύθος ότι τα φοιτητικά χρόνια πρέπει να είναι σώνει και καλά συγκεκριμένης μορφής δηλαδή να έχουν τη φυσιολογική ροή του τύπου: ως φοιτητής/ φοιτήτρια πας με την πρώτη εκεί που θες, σου αρέσει 100% αυτό που σπουδάζεις, κάνεις μια τέλεια παρέα που μένει ίδια τα επόμενα 4-5 χρόνια των σπουδών...είναι όπως είπα μύθος. Είναι άτομα που έδωσαν 3 φορές για να μπουν εκεί που ήθελαν. Είναι άτομα που την παράτησαν τη σχολή για κάποια άλλη και ξαναδώσαν Πανελλήνιες ή 10% αφού πέρασαν ένα χρόνο ή δυο σε μια πόλη που έκαναν παρέες, ερωτεύτηκαν, έζησαν και τελικά έφυγαν και φτου από την αρχή σε άλλο μέρος και σχολή. Είναι άλλοι που τους προέκυψε ένα θέμα υγείας και επέστρεψαν μετά από χρόνια στα έδρανα να τελειώσουν τη σχολή. Κι άλλοι που σπουδάσαν στα 25, 30 τους σαν πρωτοετείς. Σχεδόν όλα αυτά που σου λέω τα έχω δει. Και οι παρέες αλλάζουν συνέχεια, συνέχεια όμως. Και ποτέ δεν είναι αργά για να δημιουργηθούν νέες αλλά πρέπει να αποτινάξεις αυτό το στυλ ''μισώ τη ζωή μου'' και να τα λύσεις αυτά μόνη σου ή με τη βοήθεια ψυχολόγου και βρες άτομα με τα ίδια γούστα να περνάς καλά. Αισθάνομαι ότι έχεις κι εσύ αυτό το στερεότυπο στο μυαλό σου και γι αυτό λες ότι κατέστρεψες τα φοιτητικά σου χρόνια. Μην είσαι όμως τόσο αυστηρή με τη ζωή σου. Έτσι ένιωσες, έτσι έκανες! Τώρα επικεντρώσου στο τί θες να κάνεις από εδώ και πέρα. Μπορείς να κάνεις ό,τι θες!

Ήμουν στη θέση σου και θα μπορούσα να κάνω τα εξής: δικαιούμουν μεταγγραφή να πάω πιο κοντα στην πόλη μου και να πηγαίνω με μέσο στη σχολή και να κρατήσω μια επαφή με τους τότε φίλους μου και τον τόπο μου: δε το έκανα. Μπορούσα να δώσω μετά από 1 χρόνο 10% να μπω σε πιο χαμηλόβαθμο τμήμα αλλά ίσως κάτι πιο ενδιαφέρον: δε το έκανα. Μπορούσα να δώσω Πανελλήνιες όποτε ήθελα στο 2ο ή 3ο έτος: δε το έκανα. Γιατί; Γιατί με λίγα λόγια βολεύτηκα. Τα είχα φτύσει με τις Πανελλήνιες και πήγα να μείνω σε μια άλλη πόλη μόνη μου με την ησυχία μου...δύσκολο να γυρνούσα. Αλλά δε μπορούσα να έχω και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Αυτό σήμαινε να ζω σε μια πόλη μακριά με οικονομικές δυσκολίες χωρίς να είμαι ενθουσιασμένη για το αντικείμενο και να χάσω την επαφή με τους φίλους μου και όταν επέστρεψα να φρικάρω. Και με το τωρινό μου μυαλό λέω όχι μόνο θα έπρεπε να κάνω κάτι απο όσα σου προανέφερα αλλά εξαρχής πριν καν τα φτύσω σώνει και καλά να μπω σε Αει θα έπρεπε να το δω συμφεροντολγικά και να σπουδάσω σε κανα τει στην πόλη μου ή πιο κοντά σε κάτι που τώρα θα μου έδινε δουλειά παρακαλώ όπως νοσηλευτική, διοίκηση επιχειρήσεων κλπ και θα μπορούσα να περνάω καλά με λιγότερες δυσκολίες και να συνδυάσω παλιές και νέες γνωριμίες. Αλλά έτσι έπραξα δεν πειράζει..

Θα σε συμβούλευα να σκεφτείς λίγο συμφεροντολογικά και όχι τόσο ρομαντικά εκτός και αν ξέρεις πραγματικά ποιος είναι ο κρυφός σου πόθος και να κάνεις άμεσα κάτι για αυτό ή να πάρεις πτυχίο και να το πιάσεις μετά. Για τη δικιά μου περίπτωση έπρεπε να κοιτάω λίγο παραπάνω το συμφέρον μου λόγω οικονομικών, εσύ ίσως έχεις τη στήριξη να κάνεις κάτι εξαρχής καινούριο αρκεί να βρεις αυτό που πραγματικά σου αρέσει, αν δε το έχεις βρει ήδη. Λοιπόν η ερώτηση είναι δε το θες καθόλου αυτό που σπουδάζεις και ξέρεις τι θες και αν ναι τί είναι αυτό και πως μπορείς να το πετύχεις; Ή και δε σου αρέσει αυτό πουσπαυδάζεις και δε ξέρεις τι θες;

[elis]

μεγαλωνοντασ θα καταλαβεισ οτι δεν υπαρχει σωστη και λαθοσ επιλογη
υπαρχει αυτο μου κοψε αυτο εκανα κι αν τωρα δεν εισαι ευχαριστημενη
με αυτα που εχεισ κανει μεθαυριο μπορει να σ τυχουν πιο δυσκολα η πιο
ευκολα και αυτεσ οι εμπειριεσ που αποκομιζεισ τωρα να σε βοηθησουν
οσο κι αν τωρα νομιζεισ οτι βασανιζεσαι
συμβουλη μη σταματασ να μαθαινεισ ακομα κι οταν καθεσαι
δλδ τι θεσ να μαθεισ αυτο μην καθεσαι ενημερωσου γι αυτο υπαρχει το ιντερνετ η τα βιβλια
καλυτερα να ξερεισ λιγα παρα να μην ξερεισ καθολου κι αυτα τα λιγα που μαθαινεισ τωρα
σε λιγα χρονια θα γινουν πολλα αν κανεισ μια μικρη προσπαθεια αντι να μην κανεισ τιποτα
γενικα ειναι αυτα δε ξερω ακριβωσ το θεμα σου

[spiros1981]

ποτε δεν ειναι αργα να κοιταξεις να καταλαβεις τι σου αρεσει πραγματικα,και να ασχοληθεις με αυτο.εγω λοιπον θα σου ελεγα να βρεις τι πραγματικα θα σου αρεσε να κανεις και να παρατησεις τα παντα και να ασχοληθεις με αυτο.μια σχολη στο αντικειμενο που σου αρεσει πχ.δεν υπαρχει τιποτα καλυτερο και πιο επιτυχημενο απο το να ασχπληθεις με κατι που πραγματικα σε τραβαει!εγω δεν ελεγα να το καταλαβω και τελικα φετος στα 34 παιρνω το πτυχιο που θα επρεπε να ειχα παρει παρα πολλα χρονια πριν,τοτε που δυστυχως μυαλο δεν ειχα!

[cherrybanana]

ποτε δεν ειναι αργα να κοιταξεις να καταλαβεις τι σου αρεσει πραγματικα,και να ασχοληθεις με αυτο.εγω λοιπον θα σου ελεγα να βρεις τι πραγματικα θα σου αρεσε να κανεις και να παρατησεις τα παντα και να ασχοληθεις με αυτο.μια σχολη στο αντικειμενο που σου αρεσει πχ.δεν υπαρχει τιποτα καλυτερο και πιο επιτυχημενο απο το να ασχπληθεις με κατι που πραγματικα σε τραβαει!εγω δεν ελεγα να το καταλαβω και τελικα φετος στα 34 παιρνω το πτυχιο που θα επρεπε να ειχα παρει παρα πολλα χρονια πριν,τοτε που δυστυχως μυαλο δεν ειχα!

και εσυ σπουδαζες στην ηλικια μου κατι που δεν σε ενδιεφερε και τοσο?
εγω νομιζω ξερω τι με ενδιαφερει και που ειναι οι κλισεις μου τωρα για την σχολη που διαλεξα απλα ετυχε και εβαλαν και το χερακι τους οι γονεις μου σε αυτο που μονο δεν μου πηρανε το μηχανογραφικο μεσα απο τα χερια και τωρα αμα καμια φορα παραπονιεμαι μου λενε ε παρατα τα!
αλλα δεν θελω να τα παρατησω εδω που εφτασα,στα 22 23 μου ξανα πρωτοετης?κουραστικο και ψυχοφθορο...και πεταμενα χρονια... ας προσπαθησω να τελειωσω αυτην την σχολη και μετα ισως να βγαλω και δευτερη

[cherrybanana]

και ναι το μετανιωσα που δεν ξαναδωσα παννελληνιες αφου το διαβασμα ηταν το μονο που δεν φοβομουν αλλα εδινα πολυ σημασια στο τι θα πει ο κοσμος κλπ