Χωρισμος, Καταθλιψη κ.α.

[Dimitris1979]

Γεια σας,
η αληθεια ειναι οτι εχω να παρακολουθησω πολλα χρονια το φορουμ ομως επεστρεψα επειδη τα βρηκα πολυ δυσκολα και δε ξερω πως να αντιμετωπισω τα πραγματα.

Αν θα επρεπε να ξεκινησω την ιστορια απο την αρχη θα πηγαινα πισω στο 2011 οταν την πρωτοειδα. Εκεινη ακριβως τη στιγμη ειπα "Αυτη τη κοπελα θα την παντρευτω" και δε το ειπα μονο στον εαυτο μου, ηταν δυο φιλοι μου μαζι και τους το δηλωσα κανονικα. Νομιζαν οτι αστειευομαι.
Ημουν ηδη δυο χρονια στο εξωτερικο και το ειχα παρει αποφαση οτι θα εμενα εκει.

Οταν τελικα η Τζεσικα κι εγω ημασταν μαζι ειμαι πολυ σιγουρος οτι ενοιωσα τον πιο εντονο ερωτα της ζωης μου, επι 3 χρονια ερωτευμενος καθε μερα!
Και μερικες μερες ακομη πιο πολυ!

Χωρισαμε 3 φορες. Μετα απο 1-2 εβδομαδες ημασταν ξανα μαζι.

Εκτος του οτι ηταν η συντροφος μου ηταν επισης και η καλυτερη μου φιλη. Περνουσαμε γιορτες με την οικογενεια της ή ερχομασταν στην Ελλαδα για να δουμε τους δικους μου ή να παμε διακοπες.

Μετακομισαμε μαζι, δεν ηταν ο τελειος ανθρωπος οπως ουτε εγω, οπως και ο καθενας μας. Μα ακομη κι αυτες τις ατελειες τις ερωτευτηκα.

Το περασμενο Οκτωβριο η Τζεσικα αποφασισε να το τελειωσει. Δεν προσπαθησα αλλο εκεινη τη φορα.
Μιλησα με την εταιρια μου και αποφασισαμε να γυρισω στην Ελλαδα και να δουλευω απο εδω.
Οπότε ολα εδειχναν πως με βολευαν για να προχωρησω με τη ζωη μου.
Γυρισα στην Ελλαδα, κρατησα μια πολυ καλη επαφη με τη Τζεσικα. Με επισκεφθηκε τον Μαρτιο για μια εβδομαδα.
Μετα απο αυτο ηταν ξεκαθαρο οτι δε μπορουσα να δεχθω μεσα μου να ζησω χωρις αυτην.
Ειχα ασχημες σκεψεις που δεν αισθανομαι εντελως ανετα να αναφερθω αυτη τη στιγμη.Της το ειπα, φοβηθηκε, πιέστηκε , διεκοψε καθε επαφη ενα μηνα μετα απο αυτο.


Ποτε δε την ξεπερασα βεβαια και γενικα απ οτι φαινεται βιωνω κανονικα μια μακρα περιοδο καταθλιψης που δε ξερω πως να αντιμετωπισω.
Τα φαρμακα δε βοηθανε. Εχω κλειστει στον εαυτο μου, δε βγαινω εξω , δε μιλαω σε κανεναν, σαφως μετραει το γεγονος οτι μετα απο 6 χρονια εκτος Ελλαδος ο κοινωνικος κυκλος που ειχα στην Ελλαδα εχει εξαφανιστει. Προσπαθησα να βγαινω λιγο, εστω και μονος μου, γνωρισα λιγο κοσμο, ομως η στεναχωρια μου εχει απορριψει τους παντες.

Πηγα σε γιατρο, μιλησα για το προβλημα. Μετα απο 2 μηνες ειμαστε ακομη σε κατασταση αναμονης. Τα φαρμακα δε βοηθανε, μου λειπει ακομη καθε μερα,
αναρωτιεμαι τι κανει, αν ειναι καλα. Να κοιμηθουμε ξανα αγκαλια οπως κοιμομασταν καθε βραδυ.

Ειμαι τοσο αδειος που δε νομιζω οτι υπαρχουν λεξεις να το περιγραψω.
Πριν μια εβδομαδα ημουν παλι εκει για δουλειες. Δε την ειδα...
Επελεξα αντ'αυτου να βρεθω με καποια αλλη κοπελα μηπως και προχωρησω καπως.
Οχι μονο δεν προχωρησα αλλά δε μπορεσα ουτε να ολοκληρώσω.

Ειναι ενα αδειο, μαυρο αδιεξοδο και δεν βλεπω καμια πορτα πουθενα στο βαθος, δεξια, αριστερα, μπρος ουτε πισω.
Σκεφτομαι να ξαναγυρισω εξωτερικο μονο και μονο για να μενω στην ιδια πολη που μενει και αυτη, ισως να την δω καποια μερα στο δρομο.


Δε ξερω τι να κανω, πως να το αντιμετωπισω. Δεν εχω ξαναβιωσει κατι τετοιο στη ζωη μου. Καθε μερα φαινεται να ειναι χειροτερη απο την προηγουμενη.

Σε ευχαριστω για το χρονο σου.

[ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ]

Γειά σου Δημήτρη! Ποιές ήταν οι αιτίες του χωρισμού;

[Dimitris1979]

Απ οτι μου ειπε.
Ειχε αμφιβολιες, δεν ηξερε τι ηθελε, δεν ηξερε αν θελαμε τα ιδια πραγματα στη ζωη.
Εγω ηξερα βεβαια και της τα ειπα , αυτη δεν ηταν σιγουρη για τον εαυτο της.
Παρολαυτα ημασταν μαζι, με θεωρουσε τον καλυτερο συντροφο που ειχε ποτε στη ζωη της και ηταν υπερηφανη γι αυτο (δικα της λογια) τον Οκτωβριο μου ειπε πως δε με αγαπαει ομως.

[elis]

ΠΟΛΛΕΣ ΘΕΛΟΥΝΕ ΦΙΛΟ ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΜΗΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;

[Remedy]

τι να πουμε αγαπητε δημητρη που θα μπορουσε να σε ανακουφισει?
προσωπικα, δεν μπορω να λειτουργησω αν δεν με θελει ο αλλος τουλαχιστον οσο εγω. ξενερωνω αυτοματως.
ειτε ειναι εγωιστικο, ειτε αξιοπρεπεια, ειτε οτιδηποτε αλλο, δεν με ενδιαφερει, γιατι λειτουργει τελεια.
αν καποιος δεν με ηθελε μία, εγω δεν θα τον ηθελα δεκα και θα τελειωνε εκει, αμεσα. ουτε τι, ουτε πως, ουτε γιατι. ΓΕΙΑ ΣΑΣ.
απλα δεν κανει για μενα καποιος που δεν με θελει πολυ, η δεν θελει να ειμαστε μαζι οσο κι εγω.
(δεν φανταζομαι να βοηθησα, αλλα ειπα να στο πω)

[Dimitris1979]

Ευχαριστώ που πήρατε τον χρόνο να διαβάσετε το κατεβατό, εκτιμώ αυτά που γράψατε όμως κολλήσαμε όλοι μας στο πρόβλημα.
Απλά ήθελα, μία λυση, μία πρόταση σε κάτι που όσο και να σπάω το κεφάλι μου δε μου έρχεται, τα πράγματα δε γίνονται καλύτερα.
Έπονται και ακόμη χειρότερα, δλδ έτσι; Να δούμε πόσο θα αντέξω...

[elis]

ΣΑ ΦΙΛΟΣ ΔΕ ΜΟΠΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΣΕΙΣ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΔΛΔ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΕΙ ΑΥΤΗ ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ

[Dimitris1979]

Οχι εχει ξεκοψει καθε επαφη εδω και 2 μηνες, προσπαθησα να επικοινωνησω αλλα δε πηρα καμια απαντηση.

[iliotropio]

δεν μπορεις να κάνεις τιποτα αλλο πέρα απο το να πάρεις οσο χρόνο σου χρειάζεται για να πενθησεις,να δουλέψεις με τον εαυτο σου (να αναθεωρήσεις , να αποδομήσεις, γιατι οχι και να αποκαθηλωσεις απο το βαθρο....)και να ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙΣ....

[Remedy]

Ευχαριστώ που πήρατε τον χρόνο να διαβάσετε το κατεβατό, εκτιμώ αυτά που γράψατε όμως κολλήσαμε όλοι μας στο πρόβλημα.
Απλά ήθελα, μία λυση, μία πρόταση σε κάτι που όσο και να σπάω το κεφάλι μου δε μου έρχεται, τα πράγματα δε γίνονται καλύτερα.
Έπονται και ακόμη χειρότερα, δλδ έτσι; Να δούμε πόσο θα αντέξω...

απο μεριας μου, οπως προκυπτει κι απο τις αποψεις που σου παρεθεσα, η μονη προταση κι αυτο που σιγουρα θα εκανα κι εγω ειναι ΑΣΤΟ ΠΙΣΩ ΣΟΥ ΑΜΕΣΑ.
σβηστην απο παντου, ξεχνα την οποτε ειναι εφικτο, προχωρα παρακατω.

[Dimitris1979]

Προσπαθω να προχωρησω απο τον Οκτωβριο, αλλα δε βγαζει πουθενα, μενω στα ιδια, πιθανον χειροτερα, δε ξερω γιατι.
Προσπαθω να μη σκεφτομαι ολη μερα, αλλα το βραδυ οταν μενω μονος μου με τα ντουβαρια με χτυπαει 10 φορες πιο ασχημα.
Παντου και παντα υπαρχει κατι που μου την θυμιζει, ειτε ειναι κοινοι γνωστοι, ειτε ειναι μερη που πηγαιναμε μαζι,
τα παντα βασικα επειδη μοιραστηκα ολη μου τη ζωη για μερικα χρονια μαζι της.

Πιθανον ενας ψυχολογος να βοηθουσε; Θα ηταν καλυτερη λυση; Μεχρι στιγμης βλεπω εναν ψυχιατρο και βασικα γυροφερνουμε την κατασταση με φαρμακευτικη αγωγη.

[elis]

ΟΧΙ ΡΕ ΨΗΛΕ ΓΤ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΦΑΡΜΑΚΑ ΓΙ ΑΥΤΟ ΝΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΘΡΟΝΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙΣ
ΚΙ ΑΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΟΤΙ ΑΞΙΖΕΣ ΓΙ ΑΥΤΗ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΑΥΤΗ ΣΕ ΣΕΝΑ ΚΙ ΑΜΑ ΔΕΝ ΕΡΘΕΙ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕ
ΜΗΝ ΤΥΧΟΝ ΚΑΙ ΠΑΡΕΙΣ ΦΑΡΜΑΚΑ ΓΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΝΑΙ ΒΛΑΚΕΙΑ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ

[Dimitris1979]

Μα περνω ηδη φαρμακα απο τον Φεβρουαριο, η κατασταση ειχε ξεφυγει σε κανονικη καταθλιψη (με στάμπα) απο τοτε.
Γι αυτο λεω, επειδη δε βλεπω να προχωραω μονος μου απλα και μονο με το μπουκωνε μπουκωνε χαπι, μηπως θα ηταν καλυτερα ενας ψυχολογος;
( Ουτως ή αλλως δεν υπαρχει και κανεις αλλος για να μιλησω. Κοινωνικος κυκλος μηδεν. Για να δω φιλους ή "φιλους" περιμενω να πεταξω για εξωτερικο οταν τυχει )

[elis]

Α ΕΓΩ ΝΟΜΙΖΑ ΟΤΙ ΜΟΝΟ ΜΙΛΑΤΕ ΧΩΡΙΣ ΦΑΡΜΑΚΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΦΑΡΜΑΚΑ
ΕΓΩ ΠΑΝΤΑ ΕΙΜΑΙ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΚΟΥΒΕΝΤΑΣ ΝΑ ΔΕΙΣ ΑΝ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ Η ΑΥΤΗ

[ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ]

Αγαπητέ Δημήτρη,*
Καταρχάς, λυπάμαι πολύ για την απώλειά σου. Γιατί, όπως και νάχει, ο χωρισμός πολλές φορές είναι σκληρότερος κι από τον θάνατο, αφού νιώθει κανείς επιπλέον, προδομένος, εξαπατημένος, αδικημένος από τον άνθρωπο που σε αυτόν είχε "επενδύσει" τα όνειρά του, τα συναισθήματά του, τη ζωή του.
Είναι φυσικό να αισθάνεσαι τόσο άσχημα και να σου λείπει αυτή που θεωρούσες "το άλλο σου μισό" και τώρα να νιώθεις ότι η ζωή σου είναι άδεια και άχαρη.
ΟΜΩΣ, πίστεψέ με, αυτό κάποια στιγμή έπρεπε να γίνει. Η κοπέλα αυτή κάποια στιγμή διαπίστωσε ότι κάτι δεν "κολλάει" στην μεταξύ σας σχέση. Κάτι που μπορεί τελικά, αν συνεχίζατε μαζί, στην πορεία σας, να έκανε κι εσένα περισσότερο δυστυχισμένο και να μην το άντεχες.*
Το γεγονός ότι σε άφησε μπορεί να οφείλεται στο ότι αισθάνθηκε πιεσμένη, μπορεί να μην ήταν αρκετά ώριμη για κάτι μακροχρόνιο, να μην ήθελε δεσμεύσεις και ευθύνες, ακόμα μπορεί και να βρήκε κάτι άλλο. Η ίδια σου είπε ότι δεν ξέρει αν θέλετε τα ίδια πράγματα από τη ζωή και αυτό πρέπει να το λάβεις σοβαρά υπόψιν σου. Έκανε μιά διαπίστωση που (για μένα) σε προφύλαξε από μελλοντικά δράματα. Σημαίνει ότι έχετε στην πραγματικότητα μεγάλες διαφορές στον ψυχισμό, στο πώς αντιμετωπίζετε τις καταστάσεις, τις ευθύνες της ζωής. Δεν λέω ότι δεν ταιριάζατε, μπορεί να είχατε τα ίδια ενδιαφέροντα, να αγαπιόσασταν πραγματικά και να περνάγατε καλά.. Εννοώ αυτό το κάτι παραπέρα στις μακροχρόνιες σχέσεις, την ικανότητα προσαρμογής του ενός στους ρυθμούς του άλλου, την ανοχή και την αντοχή, *που πολλές φορές προέρχεται από τα ψυχικά βιώματά μας από την οικογένειά μας, από όταν ήμασταν παιδιά. Ο κάθε άνθρωπος "κουβαλάει" αυτά τα βιώματα και ο ψυχισμός του είναι διαμορφωμένος έτσι που κάποια πράγματα στη ζωή του να μπορεί να τα φέρει σε πέρας και άλλα όχι, σε σχέση με τους άλλους.*
Κάποια στιγμή λοιπόν, στην διάρκεια της σχέσης σας, αυτό το "αταίριαστο του πράγματος" της βγήκε στην επιφάνεια. *Μπορεί να βγήκε ως συναισθηματική απομάκρυνση, μπορεί να βγήκε ως αίσθημα καταπίεσης, μπορεί να βγήκε ως βαρεμάρα και ρουτίνα, ότι *τελείωσε ο έρωτας, μπορεί και να της βγήκε ως "τρίτο πρόσωπο". Αυτό που έχει σημασία είναι ότι εκείνη το διαπίστωσε και διαπίστωσε επίσης ότι η σχέση σας δεν μπορεί να προχωρήσει άλλο. Αυτό θα πρέπει εσύ να το δεχθείς και να μην "κολλήσεις" στο γεγονός ότι σε παράτησε ή ότι δεν σε θέλει άλλο αλλά να σκεφτείς ότι πραγματικά, αυτή η πολύ όμορφη σχέση *που ζήσατε μέχρι τη στιγμή που χωρίσατε δεν θα είχε καλό τέλος αν συνέχιζε.*
Για μένα το ζητούμενο δεν είναι να την ξεχάσεις αλλά να δεχθείς οτι είναι κομμάτι της ζωής σου, αλλά να δεχθείς και οτι η ζωή μας είναι γεμάτη συναντήσεις και αποχωρισμούς. Αυτό δεν θα σταματήσει να γίνεται με όλους τους ανθρώπους, είτε χωρισμός θα λέγεται αυτό είτε θάνατος γιατί αυτή είναι η ζωή και αυτό ισχύει για όλους μας.