Ιδεοληψία θανάτου κι άλλες ιδεοληψίες

[Chandler]

Γεια σας παιδια.

Τις τελευταίες μέρες έχει πέσει πάρα πολύ η διάθεση μου και ξέρω ότι έχει να κάνει με την περιόδό μου και τις σχετικές ορμόνες αλλά εχω σε πολύ έντονο βαθμό κάποιες ιδεοληψίες που μου εμφανίστηκαν το τελευταίο έτος. Συγκεκριμένα σκέφτομαι ότι επειδή έχω απογοητευτεί πολύ από τη ζωή μου, αφού είδα ότι η αγάπη με πονεσε, το μίσος με έχει πληγώσει, ότι τα όνειρα μου δε ξέρω ακριβώς ποια είναι και ποιος είναι ο σκοπός μου πια σε αυτή τη ζωή, ότι μάλλον θα πεθάνω μέσα σε 1-2 χρόνια απο τώρα. Μέχρι τα 27 μου, κάπου εκεί. Και νομίζω ότι θα γίνει με αναπάντεχο τρόπο πχ ατύχημα, ανακοπή καρδιάς...

Δε με αγχώνει τόσο πολύ η ιδέα αυτή όσο ότι έχω πολλά θέματα να τακτοποιήσω ώστε όταν θα φύγω να είναι όσο δυνατόν πιο εύκολο να μοιραστεί ότι θα έχει μείνει απο μένα. Και μου έχουν γεννηθεί έτσι ένα σωρό ψυχαναγκασμοί τουλάχιστον σαν ιδέα όπως: θέλω να τακτοποιήσω όλα μου τα ημερολόγια και τις σημειώσεις μου που περιλαμβάνουν τις εμπειρίες μου και κάποια ποιήματα που έχω γράψει, θέλω να συγκεντρώσω όσες περισσότερες φωτογραφίες απο τη ζωή μου από κάποιες φάσεις που δεν έχω ακόμη σε φωτογραφίες από διάφορους φίλους μου, θέλω να αποφασίσω τι θα κάνω με διάφορα πρσωπικά αντικείμενα και βιβλία μου, κάποια να τα δωρίσω και κάποια να τα αφήσω σε συγκεκριμένα άτομα, αν τελικά πεθάνω... Αποτέλεσμα είναι ότι έχω μείνει στάσιμη σε πολλούς τομείς της ζωής μου και ότι ενω πάντα ήμουν τακτοποιημένη και οργανωμένη, το δωμάτιο μου να είναι ένα χάος από βιβλία, σημειωματάρια και αντικείμενα που προσπαθώ να αποφασίσω τι να τα κάνω. Και μόνο που είναι έτσι ο προσωπικός μου χώρος νιώθω κουρασμένη και όταν προσπαθώ να κάνω κάτι με όλο αυτό το χάος νιώθω ότι δεν έχω καθόλου δύναμη.
Άλλα πράγματα που θέλω να κάνω είναι να γράψω μια γενεαολογική ιστορία της οικογένειας μου, με χρονολογίες, ονόματα και εξιστορήσεις που έχω ακούσει πολλές φορές από τους δικούς μου και πάντα ξεχνάω. Ακόμη θέλω να νηστέψω και να εξομολογηθώ και να κοινωνήσω επίσης. Νιώθω ότι θέλω να φύγω ξελαφρωμένη, έχοντας αφήσει ως παρακαταθήκη πίσω μου μια ανάμνηση της ζωής μου μέσα από φωτογραφίες, δυο λόγια δικά μου και έχοντας αφήσει ως δώρο την οικογενειακή μας ιστορία ως δώρο στα μέλη της οικογένειας μου.

Έχω και άλλες ιδεοληψίες όπως ότι αυτοί στην google παρακολουθούν τι ψάχνω στο ίντερνετ, ότι γενικά στο ίντερνετ αποθηκεύουν τις προσωπικές μας ιδέες πάνω σε διάφορα θέματα, πχ ότι αν σχολιάσω υπερ της πίστης μου στο Θεό σε λίγα χρόνια πιστεύω ότι θα είμαστε διωκώμενοι όσοι πιστεύουμε και ότι έτσι θα είναι πιο εύκολο να μας εντοπίσουν και να μας βλάψουν, από τα σχόλια μας στο ίντερεντ. Αποφεύγω εδώ και μήνες να μπω σε αεροπλάνο και ιδιαίτερα πριν λίγο καιρό που ήμουν σε μεγάλο δίλλημα σχετικά με το να φύγω ή όχι στο εξωτερικό σκεφτόμουν ατυχήματα, τρομοκρατικές ενέργειες κλπ. και ότι ξέρουν ''κάποιοι'' ότι θα ταξιδεύω εγώ και θα κάνουν κάτι ώστε να πέσει το αεροπλάνο για να πεθάνω. Εφόσον ματαίωσα το να φύγω αυτή η ιδεοληψία μου έχει φύγει και αρχίζοντας να σκέφτομαι πάλι να πάω στο εξωτερικό κάποια στιγμή, φοβάμαι μην επανέλθει.

Γενικά ξέρω ότι ακούγονται τρελά όλα αυτά, πολύ τρελά. Κάποιες μέρες του μήνα δε τα σκέφτομαι, τις περισσότερες θα έλεγα. Αλλά υποσυνείδητα πιστεύω είναι πάντα εκεί όπως και το χάος στο δωμάτιο μου. Νιώθω ότι δεν είμαι φυσιολογική και ότι έχω μπει σε επικίνδυνα μονοπάτια.

[cherry08]

"ότι μάλλον θα πεθάνω μέσα σε 1-2 χρόνια απο τώρα. Μέχρι τα 27 μου, κάπου εκεί. Και νομίζω ότι θα γίνει με αναπάντεχο τρόπο πχ ατύχημα, ανακοπή καρδιάς..." μια ερωτηση...αυτη η σκεψη πως σου προεκυψε?

[cherry08]

Γεια σας παιδια.

Τις τελευταίες μέρες έχει πέσει πάρα πολύ η διάθεση μου και ξέρω ότι έχει να κάνει με την περιόδό μου και τις σχετικές ορμόνες αλλά εχω σε πολύ έντονο βαθμό κάποιες ιδεοληψίες που μου εμφανίστηκαν το τελευταίο έτος. Συγκεκριμένα σκέφτομαι ότι επειδή έχω απογοητευτεί πολύ από τη ζωή μου, αφού είδα ότι η αγάπη με πονεσε, το μίσος με έχει πληγώσει, ότι τα όνειρα μου δε ξέρω ακριβώς ποια είναι και ποιος είναι ο σκοπός μου πια σε αυτή τη ζωή, ότι μάλλον θα πεθάνω μέσα σε 1-2 χρόνια απο τώρα. Μέχρι τα 27 μου, κάπου εκεί. Και νομίζω ότι θα γίνει με αναπάντεχο τρόπο πχ ατύχημα, ανακοπή καρδιάς...

Δε με αγχώνει τόσο πολύ η ιδέα αυτή όσο ότι έχω πολλά θέματα να τακτοποιήσω ώστε όταν θα φύγω να είναι όσο δυνατόν πιο εύκολο να μοιραστεί ότι θα έχει μείνει απο μένα. Και μου έχουν γεννηθεί έτσι ένα σωρό ψυχαναγκασμοί τουλάχιστον σαν ιδέα όπως: θέλω να τακτοποιήσω όλα μου τα ημερολόγια και τις σημειώσεις μου που περιλαμβάνουν τις εμπειρίες μου και κάποια ποιήματα που έχω γράψει, θέλω να συγκεντρώσω όσες περισσότερες φωτογραφίες απο τη ζωή μου από κάποιες φάσεις που δεν έχω ακόμη σε φωτογραφίες από διάφορους φίλους μου, θέλω να αποφασίσω τι θα κάνω με διάφορα πρσωπικά αντικείμενα και βιβλία μου, κάποια να τα δωρίσω και κάποια να τα αφήσω σε συγκεκριμένα άτομα, αν τελικά πεθάνω... Αποτέλεσμα είναι ότι έχω μείνει στάσιμη σε πολλούς τομείς της ζωής μου και ότι ενω πάντα ήμουν τακτοποιημένη και οργανωμένη, το δωμάτιο μου να είναι ένα χάος από βιβλία, σημειωματάρια και αντικείμενα που προσπαθώ να αποφασίσω τι να τα κάνω. Και μόνο που είναι έτσι ο προσωπικός μου χώρος νιώθω κουρασμένη και όταν προσπαθώ να κάνω κάτι με όλο αυτό το χάος νιώθω ότι δεν έχω καθόλου δύναμη.
Άλλα πράγματα που θέλω να κάνω είναι να γράψω μια γενεαολογική ιστορία της οικογένειας μου, με χρονολογίες, ονόματα και εξιστορήσεις που έχω ακούσει πολλές φορές από τους δικούς μου και πάντα ξεχνάω. Ακόμη θέλω να νηστέψω και να εξομολογηθώ και να κοινωνήσω επίσης. Νιώθω ότι θέλω να φύγω ξελαφρωμένη, έχοντας αφήσει ως παρακαταθήκη πίσω μου μια ανάμνηση της ζωής μου μέσα από φωτογραφίες, δυο λόγια δικά μου και έχοντας αφήσει ως δώρο την οικογενειακή μας ιστορία ως δώρο στα μέλη της οικογένειας μου.

Έχω και άλλες ιδεοληψίες όπως ότι αυτοί στην google παρακολουθούν τι ψάχνω στο ίντερνετ, ότι γενικά στο ίντερνετ αποθηκεύουν τις προσωπικές μας ιδέες πάνω σε διάφορα θέματα, πχ ότι αν σχολιάσω υπερ της πίστης μου στο Θεό σε λίγα χρόνια πιστεύω ότι θα είμαστε διωκώμενοι όσοι πιστεύουμε και ότι έτσι θα είναι πιο εύκολο να μας εντοπίσουν και να μας βλάψουν, από τα σχόλια μας στο ίντερεντ. Αποφεύγω εδώ και μήνες να μπω σε αεροπλάνο και ιδιαίτερα πριν λίγο καιρό που ήμουν σε μεγάλο δίλλημα σχετικά με το να φύγω ή όχι στο εξωτερικό σκεφτόμουν ατυχήματα, τρομοκρατικές ενέργειες κλπ. και ότι ξέρουν ''κάποιοι'' ότι θα ταξιδεύω εγώ και θα κάνουν κάτι ώστε να πέσει το αεροπλάνο για να πεθάνω. Εφόσον ματαίωσα το να φύγω αυτή η ιδεοληψία μου έχει φύγει και αρχίζοντας να σκέφτομαι πάλι να πάω στο εξωτερικό κάποια στιγμή, φοβάμαι μην επανέλθει.

Γενικά ξέρω ότι ακούγονται τρελά όλα αυτά, πολύ τρελά. Κάποιες μέρες του μήνα δε τα σκέφτομαι, τις περισσότερες θα έλεγα. Αλλά υποσυνείδητα πιστεύω είναι πάντα εκεί όπως και το χάος στο δωμάτιο μου. Νιώθω ότι δεν είμαι φυσιολογική και ότι έχω μπει σε επικίνδυνα μονοπάτια.

θα λεγα οτι ολα αυτα οντως δεν ειναι φυσιολογικα....και εφοσον το καταλαβαινεις κ εσυ η ιδια, καλο θα ηταν να επισκεφθεις εναν ειδικο...εναν ανθρωπο που θα σε βοηθησει να βαλεις μια ταξη σ αυτο το "χαος" που λες

[Chandler]

Δε ξερω γιατι μου κολλησε αυτη η ιδεα. Μαλλον επειδη περασα πολλες αγχωτικες καταστασεις μαζεμενες τα τελευταια χρονια μαζεμενα. Με πολλες μετακομισεις επισης, ανεβηκα σε αεροπλανο καποιες φορες, τα οποια τα φοβαμαι. Επισης επειδη οι ειδησεις με επηρρεαζουν πολυ πχ. πτωσεις αεροπλανων, τρομοκρατικες επιθεσεις. Επίσης επειδη παραλίγο να τρακαρω με νταλικα και μου κοπηκε η χολη, για εβδομαδες το σκεφτομουν και η καρδια μου χτυπουσε δυνατα... Με πιανει οταν ειμαι πολυ χαλια μες στο μηνα. Και με αφηνει τελειως οταν ειμαι καλα, δλδ δε τα σκεφτομαι καθολου.

Τωρα ειμαι καλυτερα, αλλα σιγουρα πρεπει να τα συζητησω ολα αυτα με ειδικο. Δε με παρακολουθει ειδικος προς το παρον... Ομως φοβαμαι τι ειναι ολα αυτα; Ειναι καποια σοβαρα σημαδια για καποια διαταραχη ή ασθενεια πχ παρανοια; Με αγχωνει.

Παντως στις καλες μου μερες οπως σημερα ειμαι δημιουργικη. Εβαλα επιτελους ταξη στο χαος και τακτοποιω τις σημειωσεις σκεφτομενη αισιοδοξα και δημιουργικα , πχ να γραψω την ιστορια που θελω και ως εκει (χωρις να σκεφτομαι να το κανω ψυχαναγκαστικα επειδη φοβαμαι οτι θα πεθανω αλλα επειδη το θελω).

[turtle]

Παντως στις καλες μου μερες οπως σημερα ειμαι δημιουργικη. Εβαλα επιτελους ταξη στο χαος και τακτοποιω τις σημειωσεις σκεφτομενη αισιοδοξα και δημιουργικα , πχ να γραψω την ιστορια που θελω και ως εκει (χωρις να σκεφτομαι να το κανω ψυχαναγκαστικα επειδη φοβαμαι οτι θα πεθανω αλλα επειδη το θελω).[/QUOTE]

Ως ελαφριάς μορφής ΙΔΨ μου άρεσε η φράση όχι επειδή φοβάμαι αλλά επειδή το Θέλω ! Πρέπει να μιλήσεις μ έναν ειδικό οι αγχωτικές καταστάσεις που λες πυροδώτησαν την ΙΔΨ ...Θα σου εξηγήσει πως ακριβώς λειτουργεί η ΙΔΨ και θα καταλάβεις υπάρχει site στο νετ αν σε ενδιαφέρει http://ocd.createaforum.com/ δες το topic νευροβιολογία Ι ΚΑΙ ΙΙ ..Μεταξύ 26 κ 29 ήμουν έτσι τρία δραματικά χρόνια που μετά από στρεσογόνους παράγοντες είχα καθηλωθεί ..λίγο αργά αλλά ευτηχώς σήμερα που μιλάμε η σκέψη μου έχει αποκτήσει μια σχετική ευελιξία ..αν και το κόστος της ΙΔΨ ακόμα το πληρώνω ακριβά ! Όσο είναι καιρός λοιπόν ...πρέπει να κινηθείς γι αυτό ..