αγχος/φοβία για το αύριο (προσοχή: άκρως βαρετό)

[Close2nothing]

Γεια σας, είμαι 24 χρονών, είμαι λεσβία, μένω βόρεια ελλάδα, σε μια μικρή πόλη με τους γονείς μου. Κάθε χειμώνα με ποιάνει μια μεγάλη (για εμένα) κατάθλιψη. Παρατήρησα οτι κάθε χρόνο είναι και χειρότερα. Κρατάω με νύχια και με δόντια τον εαυτό μου για να μην αυτοκτονήσει. Κάθε φορά που νιώθω έτσι πολεμάω με δύο τέρατα. Το ένα μου λέει οτι πρέπει να νικήσω κάθε δειλία και να το κάνω και το άλλο με κάνει να σκέφτομαι πόσο θα πληγώσω τα κοντινά μου άτομα και έτσι ξεσπάω με το να πληγώνω το σώμα μου. Είχα πάει μία φορά για 2 μήνες σε ψυχολόγο αλλά αυτά που μου έλεγε για θετικές σκέψεις και βόλτες χωρίς ακουστηκά με εκνεύριζαν περισσότερο και σταμάτησα.. Το πρόβλημα είναι οτι ντρέπομαι να πάω και οτι οι γονείς μου δεν πιστεύουν σ'αυτόν τον κλάδο της ιατρικής οπότε δεν θέλουν να έχω καμία σχέση και εγώ απο μόνη μου δεν έχω λεφτά.

Ξέρω οτι ο χειμώνας που έρχεται θα είναι πολύ δύσκολος γιατί θα με βρει πάλι μόνη στο σπίτι μαζί τους, και για να πω την αλήθεια ήδη άρχισα τις αρνητικές σκέψεις και φοβάμαι οτι μία μέρα θα έρθει απο το πουθενά. Όταν μου συμβαίνει σκέφτομαι ασταμάτητα και με μεγάλη ταχύτητα. Σκέφτομαι στιγμές απο το παρελθόν και οτι δεν μου αξίζει να έχω μέλλον.

Έχω πολύ μεγάλο άγχος για κάποια σχέδια που έκανα με τον κολλητό μου και που βλέπω να γκρεμίζονται ένα ένα. Δυσκολεύομαι να κοιμηθώ απο τις σκέψεις και νομίζω οτι τα μαλλιά μου θα αρχίσουν να γίνονται άσπρα σε λίγο.

Είμαι παράλλογη. Έχω πολύ ασταθή χαρακτήρα και η διάθεση μου αλλάζει προς το χειρότερο συνεχώς, είμαι δεν είμαι ευτυχισμένη. Και νομίζω οτι ο κόσμος είναι όντως ο ίδιος ίσως και καλύτερος αν δεν υπηρχα, γιατί αν δεν υπήρχα ίσως οι γονείς μου αφού θα είχαν ένα βάρος λιγότερο (βάρος απο κάθε άποψη) να ήταν καλύτεροι με τα αδέρφια μου και τότε τα αδέρφια μου θα ήταν και αυτά καλύτερα στις επιλογές τους και τις αποφάσεις τους και τα παιδιά τους θα ήταν και αυτά καλύτερα. Και επίσης κάθε άτομο που γνώρισα θα είχε μία καλύτερη ζωή αν δεν με γνώριζαν γιατί σίγουρα τους επηρέασα σε κάτι, ειδικά με αυτά που έκανα για πολλά χρόνια παρέα και τώρα δεν μου μιλάνε.

Δεν διάβασα πολλά ποστς και δεν ξέρω αν πρέπει να ρωτήσω κάτι ή όχι. Παρ' όλα αυτά θα ρωτήσω.

Πως να το αντιμετωπίσω όταν με ξαναποιάσει; Εσείς πως το αντιμετωπίζεται. Μη μου πείτε με θετικές σκέψεις γιατί όταν συμβαίνει αυτό, ο εγκέφαλος μου ως μόνη θετική σκέψη αναγνωρίζει τον θάνατο.

[Deleted-member-220416]

Καλησπέρα...
Γιατί τόσες ενοχές?Γιατί πολεμάς τον ευατό σου?Διάβασα το ποστ σου 3 φορές και δεν κατάλαβα ακριβώς το θέμα που έχεις.Όλα αυτά επειδή έχεις άλλες σεξουαλικές προτιμήσεις?Από εκεί ξεκινάει το πρόβλημα?Δεν μπορείς να το πεις?Δεν έχω καταλάβει και δεν μπορώ να πω κάτι.Έστω μια διαφορετική άποψη από τη σκέψη σου.

[αλεξανδρος_77]

αρχικα δε προτεινω να λες τη λεξη λεσβια γιατι ακουγεται λιγο καπως κ επειδη ο δρομος που τραβας εχει καπιες ανηφορες θα πρεπει να εισαι ετοιμη να κανεις οτι μπορεις για να επικοινωνισεις με τους αλλους -γνωμη μου βασικα ολα αυτα-

[Deleted-member-250416b]

η μοναξια ειναι παιδια.. η μοναξια της ψυχης..ακομα και κινεζικα να τα εγραφε, πάλι ξεκαθαρρο θα ήταν. καλως ηρθες στο κλαμπ των καταθλιπτικων. και εμενα με εκνευριζουν αυτα τα θινκ πινκ... και αυτος ο χειμωνας ήδη με τρομαζει!.. εχεις κατι να απασχολεις το μυαλο σου ..εργασια - χομπυ -σπορ?..και πως ακριβως βλαπτεις τον εαυτο σου?

[NamelessOne]

Γεια σας, είμαι 24 χρονών, είμαι λεσβία, μένω βόρεια ελλάδα, σε μια μικρή πόλη με τους γονείς μου. Κάθε χειμώνα με ποιάνει μια μεγάλη (για εμένα) κατάθλιψη.

Τσέκαρε μήπως έχεις εποχική κατάθλιψη. Αν φταίει μόνο ότι η ζωή σου είναι σκατά λογικά θα έπρεπε να είσαι θλιμμένη και το καλοκαίρι/άνοιξη, σωστά; Η εποχική θεραπεύεται με κάτι ειδικές λάμπες, δες εδώ:
http://www.amazon.com/s/ref=sr_nr_p_...nid=2944662011

Είχα πάει μία φορά για 2 μήνες σε ψυχολόγο αλλά αυτά που μου έλεγε για θετικές σκέψεις και βόλτες χωρίς ακουστηκά με εκνεύριζαν περισσότερο και σταμάτησα.. Το πρόβλημα είναι οτι ντρέπομαι να πάω και οτι οι γονείς μου δεν πιστεύουν σ'αυτόν τον κλάδο της ιατρικής οπότε δεν θέλουν να έχω καμία σχέση και εγώ απο μόνη μου δεν έχω λεφτά.

Αυτό είναι πρόβλημα. Δώσε στους γονείς σου να διαβάσουν καμιά σελίδα μπας και ξεστραβωθούν. Οι νοητικές ασθένειες είναι τόσο υπαρκτές όσο οι σωματικές, ίσως και χειρότερες μιας και κανείς δεν αυτοκτόνησε ποτέ λόγω καρκίνου πχ (εκτός ίσως απ' τα τελικά στάδια). Αν δεν μπορείς να ενεργοποιηθείς που είναι όντως μια λύση για την κατάθλιψη (αν και δύσκολη τώρα το χειμώνα) πρέπει κάτι να αλλάξεις στη ζωή σου. Γι' αυτό πρέπει να πείσεις τους γονείς σου να σου δώσουν να πας σε κάποιο ψυχολόγο, έστω και διαφορετικό, για να συζητήσεις τι μπορείς να κάνεις. Έχε υπόψη σου ότι οι ψυχολόγοι δεν είναι σαν τους γιατρούς, ένας μπορεί να είναι μάπας και ο επόμενος σούπερ.

Έχω πολύ μεγάλο άγχος για κάποια σχέδια που έκανα με τον κολλητό μου και που βλέπω να γκρεμίζονται ένα ένα. Δυσκολεύομαι να κοιμηθώ απο τις σκέψεις και νομίζω οτι τα μαλλιά μου θα αρχίσουν να γίνονται άσπρα σε λίγο.

Είμαι παράλλογη. Έχω πολύ ασταθή χαρακτήρα και η διάθεση μου αλλάζει προς το χειρότερο συνεχώς, είμαι δεν είμαι ευτυχισμένη. Και νομίζω οτι ο κόσμος είναι όντως ο ίδιος ίσως και καλύτερος αν δεν υπηρχα, γιατί αν δεν υπήρχα ίσως οι γονείς μου αφού θα είχαν ένα βάρος λιγότερο (βάρος απο κάθε άποψη) να ήταν καλύτεροι με τα αδέρφια μου και τότε τα αδέρφια μου θα ήταν και αυτά καλύτερα στις επιλογές τους και τις αποφάσεις τους και τα παιδιά τους θα ήταν και αυτά καλύτερα. Και επίσης κάθε άτομο που γνώρισα θα είχε μία καλύτερη ζωή αν δεν με γνώριζαν γιατί σίγουρα τους επηρέασα σε κάτι, ειδικά με αυτά που έκανα για πολλά χρόνια παρέα και τώρα δεν μου μιλάνε.

Άμα το κάνεις, οι γονείς σου θα έχουν περισσότερο βάρος, όχι λιγότερο, αυτό είναι το σίγουρο. Είναι σαν να ακούω την κατάθλιψη την ίδια να μιλάει, όχι εσένα. Κανέναν δεν επηρεάζεις τόσο ώστε να του κάνεις τη ζωή χάλια ενώ θα ήταν γαμάτη χωρίς εσένα. Δεν έχεις αυτή τη μαγική δύναμη, πίστεψε με.

[Close2nothing]

Καλημέρα, όχι δεν έχει να κάνει με το οτι είμαι γκέι. Έτσι μου αρέσει να το λέω αλλά πολλοί μπερδεύονται και νομίζουν οτι η λέξη γκέι είναι για άντρες μόνο.

Έγραψα εξ'αρχής εδώ για να βρω λύση για να σταματήσω μόλις καταλάβω οτι αρχίζει γιατί δεν μου αρέσει να χάνω τον ελεγχο του εαυτού μου. Σίγουρα κάποιο άτομο θα έχει βρεθεί στην θέση μου. Θα το εκτιμούσα αν μου πει πως το αντιμετωπίζει και αν έχει να μου προτείνει μία λύση.

Έχει να κάνει με κάποια περιστατικά που έγιναν πριν 6 χρόνια και απο τότε κατα κάποιον τρόπο τα βλέπω κάθε μέρα στον ύπνο μου. Κάθε ****** ημερα. Μια συνηθισμένη μέρα θα ξυπνήσω χωρίς να το σκέφτομαι. Αλλά είναι κάποιες μέρες που νιώθω πολύ "κουρασμένη". Σκέφτομαι οτι έχουν περάσει τόσα χρόνια απο τότε και εγώ ακόμα βλέπω στον ύπνο μου κάτι που θα έπρεπε να έχω ξεχάσει.

Είναι θρησκευτικό το θέμα για τους γονείς μου. Τον ψυχολόγο τον αποκλείω αυτό το διάστημα γιατι δεν έχω λεφτά. Για ασχολίες.. πάντα βρίσκω όταν θέλω.

Δεν μπορώ να καταλάβω πως αυτό με την λάμπα μπορεί να βοηθήσει. Απλά κάθεσαι και την κοιτάς; Ακούγεται γελοίο..

Τέλοσπαντων, συγνώμη αν σας κούρασα.

[John11]

Κάθε φορά που νιώθω έτσι πολεμάω με δύο τέρατα. Το ένα μου λέει οτι πρέπει να νικήσω κάθε δειλία και να το κάνω και το άλλο με κάνει να σκέφτομαι πόσο θα πληγώσω τα κοντινά μου άτομα και έτσι ξεσπάω με το να πληγώνω το σώμα μου.

Καλά τα λες με δύο ...τέρατα πολεμάς.
Πρώτα απ' όλα, συμβαίνουν τόσα πολλά στη ζωή μας, τόσες δυσκολίες που είναι άδικο κάποιος να προσπαθεί να νικήσει τη δειλία. Κάποιοι μας έμαθαν αυτό το πράγμα. Είναι βάσανο. Είμαστε άνθρωποι, έχουμε άπειρα συναισθήματα, δεν χρειάζεται να τα πολεμάμε, ας μείνουμε με αυτά. Ξέρω πως, οι περισσότεροι θα σου πουν να "φύγεις" από αυτά. Και αυτό κάνει τη ζημιά.
Υπάρχουν κάποιοι που γίνονται σκληροί, και έτσι γίνονται κριτές των άλλων, ενώ οι ίδιοι δεν αισθάνονται τίποτα. Αυτοί είναι που σε κάνουν να θες να πολεμήσεις τη δειλία. Θα σου πρότεινα, όσο μπορείς φύγε από αυτούς και βρες άλλους που να είναι δειλοί και να συνεργαστείς μαζί τους στο να λύνεις τα θέματα που οφείλονται στη δειλία. Μην πολεμάς όμως τη δειλία.
Και μετά λες ότι θα πληγώσεις τα κοντινά σου άτομα. Αν είσαι ειλικρινής, δεν χρειάζεται να ανησυχείς γι' αυτό. Δυστυχώς δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω αυτό που σου λέω. Αλλά νιώθω ότι αν κάποιος είναι ειλικρινής δεν έχει καμμιά άλλη ευθύνη προς τους άλλους.
Αυτά τα λίγα μου έρχεται να πω. Δυστυχώς στην ουσία, δεν γίνεται να σε βοηθήσω.