Προβληματικη σχεση αναμεσα σε γονεις και παιδι

[maraki_33]

Γεια σας!
Ειμαι καινουργια στο site και θα θελα να σας εκφρασω εναν προβληματισμο μου.
Ειμαι 33 χρονων και οσο θυμαμαι τον εαυτο μου ποτε δεν τα πηγαινα καλα με τους γονεις μου και κυριως με την μανα μου. Στα παιδικα μου χρονια δεν πηρα την αγαπη που επρεπε απο τους γονεις μου και θυμαμαι ωρες ατελειωτες να ειμαι κλεισμενη στο δωματιο μου χωρις να ενδιαφερονται για τα αισθηματα του παιδιου τους. Δεν υπηρχε ποτε εποικοδομητικος διαλογος και παντοτε καταληγαμε σε καβγαδες και αδιαλλαξια σε σημειο να κλεινομαι περισσοτερο στο εαυτο μου. Ολα τα προβληματα παιδικα, εφηβικα και νεοτερα τα ελυνα με φιλους και σ'αυτους ανοιγα την καρδια μου, οπως και τωρα την ανοιγω σε σας.
Σε ηλικια 27 χρονων εφυγα απο το σπιτι γιατι ενοιωθα οτι δεν "παει" αλλο. Τοτε ενοιωσα πολυ καλυτερα και δεν μου ελειπε τιποτα απο το σπιτι των γονιων μου. Αλλοστε ολα τα προηγουμενα χρονια οι γονεις μου ηταν ουσιαστικα απων σε οτι αφορουσε εμενα, τον ψυχισμο μου και τα προβληματα μου.
Στην πορεια ερωτευτηκα, παντρευτηκα και εχω ενα παιδι.
Στο μεσοδιαστημα ολων αυτων, οι γονεις μου προσπαθουσαν να με προσεγγισουν για να εχουμε μια επαφη. Τελικα καποια στιγμη πηγα στο σπιτι των γονιων μου ως επισκεψη μαζι με τον αντρα μου. Και επειδη δεν θελω να σας κουραζω αλλο το προβλημα ειναι οτι καθε φορα που πηγαινα στο σπιτι τους γινοταν και ενας τσακωμος. Καθε φορα επεφταν φωνες και μαλωνα με την μανα μου για διαφορα θεματα αλλα και ο πατερας μου συμφωνουσε μαζι της.
Σημειωστε οτι εχω παει σε ψυχολογο και μου εχει πει οτι η πορτα του ψυχολογου ειναι κλειστη για μενα. Ομως για τους γονεις μου δεν ειπε κατι τετοιο. Η μανα μου εχει το προβλημα αλλα δεν το παραδεχεται. Μαλιστα , τον αποκαλεσε με υποτιμητικα λογια τον γιατρο(δεν θελω να γραψω την λεξη εδω) και οτι τελος παντον ειναι μια χαρα και οτι ο γιατρος δεν ξερει τι λεει.
Τελος την Πρωτοχρονια ο πατερας μου με εδιωξε απο το σπιτι του επειδη παλι για 100η φορα μαλωσαμε. Εγω τωρα ειμαι σε φαση που δεν θελω να τους ξαναδω ποτε γιατι οσες φορες προσπαθησαμε να τα"βρουμε" το αποτελεσμα ηταν φωνες και κλαματα. Τωρα που εχω και παιδι , δεν θελω με τιποτα το παιδι μου να βιωνει τετοιες καταστασεις.
Θα θελα να μου πειτε αν μπορει ενας ανθρωπος να συνεχισει την ζωη του normal , εννοωντας χωρις στεναχωριες και πικρα. Θελω πραγματικα να συνεχισω την ζωη μου χωρις να ερχομαι σε καμμια επαφη με τους γονεις μου, ουτε καν τηλεφωνικη. Υπαρχουν ατομα στο site που να εχουν βιωσει κατι αναλογο.
Μπορειτε να με ρωτησετε οτι θελετε για τυχον κενα στην αφηγηση μου.
Σας ευχαριστω ολους εκ των προτερων για το ενδιαφερον και τις απαντησεις σας

[keep_walking]

Σημειωστε οτι εχω παει σε ψυχολογο και μου εχει πει οτι η πορτα του ψυχολογου ειναι κλειστη για μενα. Ομως για τους γονεις μου δεν ειπε κατι τετοιο. Η μανα μου εχει το προβλημα αλλα δεν το παραδεχεται. Μαλιστα , τον αποκαλεσε με υποτιμητικα λογια τον γιατρο(δεν θελω να γραψω την λεξη εδω) και οτι τελος παντον ειναι μια χαρα και οτι ο γιατρος δεν ξερει τι λεει.

Εσυ πηγες σε ψυχολογο ή η μανα σου?
Και τι εννουσε οτι η πορτα ειναι κλειστη δηλαδη οτι δεν εχεις κανενα απολυτως προβλημα?
Οχι δεν εχω βιωσει κατι αναλογο απλως κανω ερωτησεις διευκρινησης.

[Helena]

μαρακι εισαι μοναχοπαιδι?

[maraki_33]

Originally posted by keep_walking

Σημειωστε οτι εχω παει σε ψυχολογο και μου εχει πει οτι η πορτα του ψυχολογου ειναι κλειστη για μενα. Ομως για τους γονεις μου δεν ειπε κατι τετοιο. Η μανα μου εχει το προβλημα αλλα δεν το παραδεχεται. Μαλιστα , τον αποκαλεσε με υποτιμητικα λογια τον γιατρο(δεν θελω να γραψω την λεξη εδω) και οτι τελος παντον ειναι μια χαρα και οτι ο γιατρος δεν ξερει τι λεει.

Εσυ πηγες σε ψυχολογο ή η μανα σου?
Και τι εννουσε οτι η πορτα ειναι κλειστη δηλαδη οτι δεν εχεις κανενα απολυτως προβλημα?
Οχι δεν εχω βιωσει κατι αναλογο απλως κανω ερωτησεις διευκρινησης.

Εγω, η μανα μου και ο πατερας μου πηγαμε στον ιδιο γιατρο και σωστα καταλαβες για την κλειστη πορτα.

[maraki_33]

Originally posted by Helena
μαρακι εισαι μοναχοπαιδι?

Ναι.

[keep_walking]

Θα θελα να μου πειτε αν μπορει ενας ανθρωπος να συνεχισει την ζωη του normal , εννοωντας χωρις στεναχωριες και πικρα. Θελω πραγματικα να συνεχισω την ζωη μου χωρις να ερχομαι σε καμμια επαφη με τους γονεις μου, ουτε καν τηλεφωνικη

Δεν εχω προσωπικη εμπειρια αλλα...
απο την στιγμη που εχεις την δικη σου οικογενεια,να νοιαζεσαι και να σε νοιαζονται μπορεις να συνεχισεις τη ζωη σου νορμαλ...κατι που κανεις αλλωστε η μικρη επαφη με τους γονεις σου δεν ειναι η ζωη που εχεις.
Χωρις πικρα και στεναχωρια?
Δεν μπορω να απαντησω σε αυτο...σιγουρα η πικρα και η στεναχωρια θα υπαρχει αλλα μην την αφησεις να σε κυριευει.
Το να ξεκοψεις τελειως παλι ειναι προσωπικη σου επιλογη,ναι αν ειναι αυτο που νοιωθεις οτι χρειαζεσαι.
Ο συντροφος σου τι λεει?
Και ποια ειναιη κυρια αιτια των τσακωμων?

[Helena]

να ζεις χωρις στεναχωριες και πικρα..χμμ..
το μη χειρον βελτιστον που ελεγαν και οι αρχαοι..-ειμαι αρχαιολατρισσα τι να κανουμε :P-

τι θελω να πω..ετσι οπως μας τα παρουσιαζεις..
εχεις να <διαλεξεις>μεταξυ του να μην εχεις επαφη μαζι τους ..και του συναισθηματος ελλειψης ενος γονεα στη ζωη σου-και του να βρισκεστε ...με οτι συνεπαγεται αυτο..

πιστευω πως τωρα πια-ειδικα μετα το παιδι-προτεραιοτητα εχει πλεον η δικη ΣΟΥ οικογενεια..ο αντρας σου και το μικρο-που πολυ σωστα λες οτι δεν πρεπει να ζει τετοιες σκηνες..


πριν καψεις τις γεφυρες ομως..προσπαθησες να τους μιλησεις για ολα αυτα??
σε ρωτησα πριν αν εισαι μοναχοπαιδι γιατι πιστευω σ αυτες τις περιπτωσεις ειναι πιο κτητικοι και πιεστικοι οι γονεις..

αλλα πιστευω και το αλλο..στη θεωρια <εκπαιδευσης των γονεων>οπως τους μαθουμε μας φερονται..ειναι δυσκολο μερικες φορες να συνειδητοποιησουν οτι μεγαλωσαμε πια και ειμαστε ετοιμοι να αναλαβουμε ευθυνες μονοι μας...αλλα και εμεις πρεπει να κραταμε μια σταθερη σταση στα λεγομενα και τις πραξεις μας για να μας παρουν <στα σοβαρα >


συνοψιζοντας τα παραπανω:P

πες τους οτι αν δεν αλλαξουν τακτικη θα σταματησεις καθε ειδους επικοινωνια -και υποστηριξε εμπρακτα τη θεση αυτη- σε λιγο καιρο θα ζητανε να σε δουν και παλι-εξαλλου εισαι το μονακριβο τους ....

αν δεν δεις αλλαγη επι της ουσιας ..που δεν θελω να το πιστευω- καλυτερα να απομακρυνθειτε αισθητα ..ειπαμε πρωτα απο ολα η οικογενεια Σου και οι ισορροπιες σας..

[maraki_33]

Originally posted by keep_walking

Θα θελα να μου πειτε αν μπορει ενας ανθρωπος να συνεχισει την ζωη του normal , εννοωντας χωρις στεναχωριες και πικρα. Θελω πραγματικα να συνεχισω την ζωη μου χωρις να ερχομαι σε καμμια επαφη με τους γονεις μου, ουτε καν τηλεφωνικη

Δεν εχω προσωπικη εμπειρια αλλα...
απο την στιγμη που εχεις την δικη σου οικογενεια,να νοιαζεσαι και να σε νοιαζονται μπορεις να συνεχισεις τη ζωη σου νορμαλ...κατι που κανεις αλλωστε η μικρη επαφη με τους γονεις σου δεν ειναι η ζωη που εχεις.
Χωρις πικρα και στεναχωρια?
Δεν μπορω να απαντησω σε αυτο...σιγουρα η πικρα και η στεναχωρια θα υπαρχει αλλα μην την αφησεις να σε κυριευει.
Το να ξεκοψεις τελειως παλι ειναι προσωπικη σου επιλογη,ναι αν ειναι αυτο που νοιωθεις οτι χρειαζεσαι.
Ο συντροφος σου τι λεει?
Και ποια ειναιη κυρια αιτια των τσακωμων?

O συντροφος μου συμφωνει μαζι μου και μαλιστα μπορω να πω οτι συμπασχει με οσα γινονται γι\'αυτο θελω να βαλω ενα τελος σε ολα αυτα.
Οι αιτιες ειναι διαφορες. Ειναι σαν να μιλαμε διαφορετικη γλωσσα. Η τελευταια παντος ηταν οτι δεν μου κραταγε το παιδι για να ντυθω την ημερα της Πρωτοχρονιας γιατι οπως ειπε ηθελε και κεινη να ετοιμαστει. Ολα αυτα ομως στο δικο μου μυαλο δεν σταματανε στο τι της ειπα και τι μου ειπε, αλλα το οτι ολα αυτα δειχνουν μια ελλειψη αγαπης και αυστηροτητας ανευ ουσιας. Δεν θυμαμαι ποτε η μανα μου να με βοηθησε πραγματικα σε μια απλη στιγμη της ζωης μου μεχρι και σε μια δυσκολη. Αυτο οπως καταλαβαινεις μου δημιουργει μια ανασφαλεια αλλα και απο την αλλη οι απανωτες σφαλιαρες με εχουν κανει να περνω την ζωη στα χερια μου και να λυνω μονη μου τα προβληματα μου.

[maraki_33]

Originally posted by Helena
να ζεις χωρις στεναχωριες και πικρα..χμμ..
το μη χειρον βελτιστον που ελεγαν και οι αρχαοι..-ειμαι αρχαιολατρισσα τι να κανουμε :P-

τι θελω να πω..ετσι οπως μας τα παρουσιαζεις..
εχεις να <διαλεξεις>μεταξυ του να μην εχεις επαφη μαζι τους ..και του συναισθηματος ελλειψης ενος γονεα στη ζωη σου-και του να βρισκεστε ...με οτι συνεπαγεται αυτο..

πιστευω πως τωρα πια-ειδικα μετα το παιδι-προτεραιοτητα εχει πλεον η δικη ΣΟΥ οικογενεια..ο αντρας σου και το μικρο-που πολυ σωστα λες οτι δεν πρεπει να ζει τετοιες σκηνες..


πριν καψεις τις γεφυρες ομως..προσπαθησες να τους μιλησεις για ολα αυτα??
σε ρωτησα πριν αν εισαι μοναχοπαιδι γιατι πιστευω σ αυτες τις περιπτωσεις ειναι πιο κτητικοι και πιεστικοι οι γονεις..

αλλα πιστευω και το αλλο..στη θεωρια <εκπαιδευσης των γονεων>οπως τους μαθουμε μας φερονται..ειναι δυσκολο μερικες φορες να συνειδητοποιησουν οτι μεγαλωσαμε πια και ειμαστε ετοιμοι να αναλαβουμε ευθυνες μονοι μας...αλλα και εμεις πρεπει να κραταμε μια σταθερη σταση στα λεγομενα και τις πραξεις μας για να μας παρουν <στα σοβαρα >


συνοψιζοντας τα παραπανω:P

πες τους οτι αν δεν αλλαξουν τακτικη θα σταματησεις καθε ειδους επικοινωνια -και υποστηριξε εμπρακτα τη θεση αυτη- σε λιγο καιρο θα ζητανε να σε δουν και παλι-εξαλλου εισαι το μονακριβο τους ....

αν δεν δεις αλλαγη επι της ουσιας ..που δεν θελω να το πιστευω- καλυτερα να απομακρυνθειτε αισθητα ..ειπαμε πρωτα απο ολα η οικογενεια Σου και οι ισορροπιες σας..

Στο παρελθον οταν εφυγα απο το σπιτι δεν ειχα καμια επαφη με την μανα μου για κανα χρονο και μετα μου υποσχεθηκε οτι θα προσπαθησει να μην ξαναμαλωνουμε και μου γραψε σε ενα γραμμα συγγνωμη. Εγω την πιστεψα τοτε και εγινε επανασυνδεση μεταξυ μας. Απο τοτε εχουν περασει 5 χρονια και οποτε παω σπιτι παντα μα παντα μαλλωνουμε. Οπως καταλαβαινεις ολο αυτο ειναΙ ΨΥΧΟΦΘΟΡΟ και φοβαμαι απ΄την πολλη πιεση μην κανω κανα μπαμ απεναντι στον αντρα μου και στο παιδι μου. Γι\'αυτο πηρα την αποφαση να ξεκοψω μαζι τους για το καλο ολων μας.
Δυστυχως πρεπει να δεχτουμε το γεγονος οτι οι ανθρωποι δεν αλλαζουν αν δεν το θελουν πραγματικα οι ιδιοι. Αλλοστε οπως ξερετε τα παιδικα χρονια ειναι αυτα που στιγματισουν ενα παιδι για την υπολοιπη ζωη του και εγω στα χρονια αυτα μεγαλωσα με ελλειπη αγαπη και στοργη.
Εχω δεχτει το γεγονος αυτο και οτι κατα τα λεγομενα ολων η μανα μου εχει μια προβληματικη συμπεριφορα αλλα φανταστειτε και τον πατερα μου να συμπρατει μαζι της και να μην με υποστηριζει οταν εχει αδικο. Τελος παντον σας ευχαριστω για τις απαντησεις σας.
Καθε μερα προσπαθω να γινομαι καλυτερος ανθρωπος αν και μεγαλωσα σε ενα εχθρικο οικογενειακο περιβαλλον , θελω να ελπιζω οτι θα κανω το καλυτερο για το παιδι και τον αντρα μου αλλα και για οποιον συνανθρωπο μου με χρειαστει.

[krino]

μαρακι,
οι γονεις θελουν εκπαιδευση.
Το ζητουμενο ειναι πλεον δικο σου.
Οι επιλογες σου ειναι δυο:

1. αντεχεις να μανουβραρεις τους γονεις σου χωρις να γινονται χαλια τα νευρα σου???
Αυτο σημαινει οτι, οτι και να σου λενε εσυ θα λες τα δικα σου χαμογελωντας....
η αλλιως υπαρχουν και αλλοι τροποι, αλλα σε καμια περιπτωση δεν θα τσακωνεσαι.

2. δεν αντεχεις να το φερεις σε περας, οποτε κοβεις καθε επικοινωνια.


Αυτες ειναι οι επιλογες σου χωρις να υπαρχει τριτη.

[maraki_33]

Originally posted by krino
μαρακι,
οι γονεις θελουν εκπαιδευση.
Το ζητουμενο ειναι πλεον δικο σου.
Οι επιλογες σου ειναι δυο:

1. αντεχεις να μανουβραρεις τους γονεις σου χωρις να γινονται χαλια τα νευρα σου???
Αυτο σημαινει οτι, οτι και να σου λενε εσυ θα λες τα δικα σου χαμογελωντας....
η αλλιως υπαρχουν και αλλοι τροποι, αλλα σε καμια περιπτωση δεν θα τσακωνεσαι.

2. δεν αντεχεις να το φερεις σε περας, οποτε κοβεις καθε επικοινωνια.


Αυτες ειναι οι επιλογες σου χωρις να υπαρχει τριτη.

Θα ακολουθησω την δευτερη επιλογη γιατι δεν ξερω να \"παιζω θεατρο\", δηλαδη δεν μπορω να μην ειμαι αληθινη απεναντι στους γονεις μου. Οταν αισθανομαι πληγωμενη ή αδικημενη δυστυχως ή ευτυχως το δειχνω.

[deleted-member141015]

Κατρχήν maraki να σου πω ότι σε γενικές γραμμές είμαι υπέρ του να κόβονται σχέσεις που είναι για εμάς ψυχοφθόρες, γιατί είτε φταίνε οι άλλοι είτε εμείς το δυσάρεστο αποτέλεσμα μετράει. Και επίσης παρόλο που σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ιδιαίτερα δύσκολο, μερικές φορές χρειάζεται να απομακρυνθούμε και από τους πιο στενούς μας συγγενείς. Γνωρίζω ανθρώπους που το εφάρμοσαν και παρά την όποια απογοήτευση και στενοχώρια είναι πολύ καλύτερα από πριν.

Όμως, νομίζω πως θα άξιζε τον κόπο να κάνεις μια ακόμη προσπάθεια τη στιγμή που ακόμα κι αν αποτύχει, έχεις τη στήριξη του συντρόφου σου και έχεις τη δυνατότητα να εφαρμόσεις το είδος των σχέσεων που επιθυμείς στη δικιά σου οικογένεια. Όταν λέω προσπάθεια, εννοώ να αδιαφορήσεις για την όποια \'παραξενιά\' της μητέρας σου και να μη ζητάς πράγματα που το ξέρεις ότι δεν μπορεί να δώσει. Γιατί να τσακώνεστε συνέχεια τη στιγμή που ξέρεις εδώ και καιρό ότι δεν υπάρχει περίπτωση να συμφωνήσετε;

Έτσι κι αλλιώς δεν είναι ανάγκη να περνάτε πολλές ώρες μαζί, προσωπικά το ξέρω ότι αν περάσω αρκετές ώρες μαζί με τους γονείς μου αποκλείεται να μη διαφωνήσουμε, όχι γιατί αδιαφορούν για εμένα, αλλά γιατί έχουν άλλα μυαλά, άλλη ζωή, τα δικά τους θέματα κλπ.

Τον πατέρα σου τον καταλαβαίνω, είναι ως ένα σημείο λογικό να τη δικαιολογεί και να την υποστηρίζει αφού είναι η γυναίκα του. Αν όμως είναι πιο συζητήσιμος, ίσως θα μπορούσες να μιλήσεις μαζί του κατ\' ιδίαν και να του εξηγήσεις πώς νιώθεις.

Τέλος, να σου πω ότι το παράδειγμα που έφερες, ότι δηλαδή δεν σου κράταγε το παιδί την Πρωτοχρονιά γιατί ήθελε κι εκείνη να ετοιμαστεί, δεν το βρίσκω παράλογο από την πλευρά της. Καταλαβαίνω ότι αισθάνθηκες απογοήτευση γιατί ζήτησες μια διευκόλυνση που δεν έγινε, αλλά δεν θεωρώ ότι ήταν υποχρεωμένη να κρατήσει το παιδί.

Δέχομαι βέβαια ότι μπορεί να υπάρχουν πιο σοβαρά ζητήματα, αλλά ίσως θα άξιζε προτού κόψεις τις γέφυρες επικοινωνίας να δοκιμάσεις να εφαρμόσεις το \'μακριά κι αγαπημένοι\'. Αντί να τους βλέπεις ως γονείς με υποχρεώσεις, δες τους σαν δύο μεγάλους ανθρώπους, αφού πλέον κι εσύ δεν είσαι παιδί αλλά ενήλικας και έχεις αποδείξει ότι μπορείς να σταθείς στα πόδια σου χωρίς τη βοήθεια τους.

[krino]

Originally posted by maraki_33

Θα ακολουθησω την δευτερη επιλογη γιατι δεν ξερω να \"παιζω θεατρο\", δηλαδη δεν μπορω να μην ειμαι αληθινη απεναντι στους γονεις μου. Οταν αισθανομαι πληγωμενη ή αδικημενη δυστυχως ή ευτυχως το δειχνω.

Δεν ειπα να κανεις θεατρο, το αντιθετο.
Ειπα να εισαι αληθινη σε καθε περιπτωση.

Το ζητουμενο ειναι πως μπορεις να πλασαριστεις, σαν ατομο που δεχεσαι ολα αυτα που παει ο καθεις να σου περασει η σαν ατομο που ανακοπτει οτι δεν του αρεσει???

Αρα το ζητημα ειναι ο χειρισμος που εχεις σε καθε περιπτωση.
Θα σου ελεγα δηλαδη οταν πηγαινεις στους γονεις σου και διαφωνειται σε καποιο θεμα, εσυ αντι να αρχιζεις την αντιπαραθεση και να λες την αποψη σου, αρχιζεις με μεθοδο και στυλ να κοροιδευεις οχι ομως να μειωνεις.

Δειχνεις με αυτο το τροπο οτι περιοριζεις τον αλλο να κινηθει μεσα σε καποια πλαισια που εσυ του καθοριζεις στην κουβεντα.
Οταν εχεις ενα διαλογο ειναι πολυ σημαντικο τι περιθωρια αφηνεις στο αλλον να κινηθει.
Εαν δεν εχεις βαλει καποιο οριο πολυ απλα θα σε τσαλαπατησει και θα περασει απο πανω σου και εσυ θα εισαι κουρελι.
Για να αποφυγεις ολα αυτα, βαζεις ορια και δειχνεις στον αλλο οτι μπορει να κινηθει απο εδω εως εδω.
Τεσπα,
ειναι ολοκληρες τεχνικες ολα αυτα, που μπορουμε να συζητησουμε και εκτενεστερα αν θες ακομα και με παραδειγματα.
Να θυμασαι ομως οτι συνηθως στους ανθρωπους κυριαρχει ενα συναισθημα οταν συζητουν, προσπαθουν να βγουν απο την κουβεντα νικητες και να νιωθουν οτι εχουν επιβαλει το δικο τους.
Αυτο ακριβως συμβαινει και με τους γονεις σου κατι που σε εξωθει στα ακρα.

Τελος δεν συμφωνω οτι θα πρεπει να ανακατεψεις τον αντρα σου σε ολα αυτα, η οικογενοια σου δεν τον αφορα και δεν ειναι σωστο να τον μπλεξεις σε μια τετοια κατασταση.
Αν ειστε οι δυο σας μονο μπορεις να το συζητησεις αν θες αλλα αποτρεψε τον να παρει θεση ανοικτα σε τριτους.


Αν ολα αυτα σου φαινονται περιπλοκα, κοψε καθε επαφη οποιου τυπου. Για σενα δεν θα υπαρχουν, πεθαναν, τοσο απλα.