ΜΗΠΩΣ ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ?

[ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΗ]

Γεια σας ειναι καιρος τωρα που γραφω αλλα δε γινεται παιδια με εχει παρει πολυ απο κατω ο θανατος του συντροφου μου.Δεν υπαρχει τιποτα για μενα πια δεν ειμαι ο εαυτος μου.Δεν μπορω να βρεθω με κοσμο δεν μπορω να κουβεντιασω δεν πειναω δεν διψαω και οτι κανω ειναι με μεγαλο ζορι.Νοιωθω οτι εκλεισε ενας κυκλος για μενα και δεν μπορω να συνεχισω παρακατω καθε μερα και χειροτερα.Οι πρακτικε ςδυσκολιες ειναι παρα πολλες και δε μπορω να ανταπεξελθω και στις δυσκολες μερες που ζουμε ουτε σωματικα ουτε οικονομικα.Νοιωθω ενα τελος να πλησιαζει χωρις να μπορω να κανω κατι γι αυτο.Εχω τα παιδια μου αλλα δεν μπορω πλεον να τα βοηθησω αυτο με κανει να βουλιαζω ακομα περισσοτερο.Γκρεμιστηκαν τα ονειρα και η ζωη μιας ολοκληρης οικογενειας μεσα σε 2 λεπτα αυτο με εχει κανει κομματια.Ανεβαινω ενα γολγοθα που ειναι ακομα στην αρχη.Τα οικονομικα προβληματα ειναι πολλα και απο τη μια μερα στην αλλη δεν θα μπορουμε να επιβιωσουμε.Εχω χασει τον εαυτο μου και δεν το παλευω ντρεπομαι να κυκλοφορω στο δρομο γιατι δεν θελω να με λυπουνται ημουν ενας περηφανος ανθρωπος και μια εμφανισημη γυναικα και εχω μεινει το φαντασμα του εαυτου μου. Δεν ξερω πως το επετρεψα να γινει αυτο εγινε απο μονο του.Με τους δικους μου υπαρχει ενα προβλημα θελουν να πω οτι ολα καλα και παμε παρακατω κατι που δεν ειναι αληθεια ουτε γινεται αυτη τη στιγμη.Γι αυτο το λογο εχω απομονωθει σχεδον αλλα ουτε αυτοι με ψαχνουν στη δυσκολοτερη ωρα της ζωης μου νοιωθω απεραντη μοναξια.Οι αλλοι σε βαριουνται μαλλον οταν ακουν τα προβληματα και θελουν να μη φορτωνονται ισως το κατανοω αλλα εγω τωρα δε θελω συμβουλες τυπου συνελθε γιατι θα πεθανεις θελω εναν ωμο να κλαψω και αυτια να με ακουνε χωρις κριτικη δεν ειναι η ωρα . Η απωλεια συντροφου και μαλιστα αιφνιδια ειναι απο τις πιο οδυνηρες εμπειριες στη ζωη του ανθρωπου και ιδιως οταν αυτο που εχεις να σκεφτεις απο αυτον ειναι μονο καλοσυνη αγαπη και 30 ευτυχισμενα χρονια.Δεν θα το ξεπερασω ποτε.Οποιοςειναι εξω απο το χορο μπορει να λεει οτι θελει με καλη προθεση δε λεω αλλα θυμωνουν που δεν ακολουθω συμβουλες τυπου ξεπερασε το και μην εισαι ετσι.Ας μου πει καποιος πως γινεται αυτο να το μαθω.Εγω εχω 3 μηνες να κοιμηθω να φαω κανονικα να χαλαρωσω.Οταν κλεινει η πορτα εγω μενω μονη ολομοναχη και το μυαλο βασανιζεται νυχτα μερα.Μενω και εκτος πολης και η ερημια ειναι απιστευτη.Οταν χαραζει η μερα με πιανει πανικος και παθαινω απανωτες κρισεις πανικου ολη μερα σχεδον.Παιρνω φαρμακα αλλα ειναι τοσο το στρες που δεν εχω δει καποιο αποτελεσμα και υπαρχει μεγαλη συγχυση στο μυαλο μου με αποτελεσμα να μην μπορω να ασυγκεντωσω και να θυμηθω τιποτα ειναι τοσα πολλα που ειναι αδυνατον.Μερικες φορες νομιζω οτι μου εχει σαλεψει στ αληθεια.Οταν ειμαι του μιλω σαν να ειναι εδω τον μαλωνω τονκανακευω και ζητω να γυρισει πισω.Τρεμω στην ιδεα των γιορτων και γενικα για το υπολοιπο της ζωης μου που δεν μπορω να τη φανταστω χωρις εκεινον.Ευχομαι σε κανεναν να μη συμβει αυτο ολα να εχουν την ωρα τους αν και δεν ειναι στο χερι μας .

[αλεξανδρος_77]

εγω σταματησα να αποσυρομαι οχι επειδη το ηθελα να σταματησω αλλα επειδη εβλεπα οτι ετσι με επιαναν συνεχομενες κρισεις..

[marouliw]

Ειναι δύσκολο αυτο που περνάς αλλα θέλει προσπάθεια!!!
Διότι δεν γίνεται διαφορετικά!!!!
Τα φάρμακα θέλουν καιρό να δράσουν
Πήγαινε και σε έναν ψυχολόγο θα σου κάνει πολυ καλο

[Constantly curious]

Ασπασια σηκωνεις μεγαλο γολγοθα. Οι αλλοι επειδη θελουν να μην παθεις κατι λενε αυτες τις κουβεντες.
Ο καθενας βιωνει το πενθος με τον δικο του τροπο. Εαν θελουν να βοηθησουν μπορουν να το κανουν βουβα αλλα με συμπονια.
Χρειαζεσαι ψυχολογικη υποστηριξη. Οπως και δηποτε πρεπει να αφιερωνεις 1 ωρα μεσα στην εβδομαδα να μιλας σε μια ειδικο.
Δεν γεννηθηκε κανεις με τελειοποιημενο συστημα για να ανταποκρινεται ρομποτικα σε συναισθηματικα πληγματα.

Πρωτα ο εαυτος σου. Τα οικονομικα θα ειναι ενας νταλκας αλλά εσυ εχεις αναγκη να σε προστατεψεις για να μην χαθεις μεσα στον τοσο πονο.

Προσπαθεις. δεν αρκει η λεξη αυτη, κανεις κατι τεραστιο.
Για αυτο δωσε σου ενα στηριγμα και μια βοηθεια.