Κατάθλιψη και εγκυμοσύνη

[kutchunie]

Γεια σας! Είναι το πρώτο μου θέμα και ελπίζω να μην τα κάνω χάλια και να μην κουράσω.
Όπως καταλάβατε και από τον τίτλο, το θέμα μου αφορά την εγκυμοσύνη. Ας τα πάρω όμως με την σειρά, για να έχετε ένα στίγμα της κατάστασης.

Είμαι 29. Έχω υπάρξει θύμα κακοποίησης σωματικής, λεκτικής και σεξουαλικής από τον πατέρα μου και έχω εγκαταλειφθεί από την μητέρα μου στην κατάσταση αυτή. Στα 20 μου διαγνώστηκα με μελαγχολική κατάθλιψη μετά από 2 βασανιστικά χρόνια εκτεταμένου επεισοδίου που περιελάμβαναν απομόνωση, άσχημες σκέψεις, πολλές αποτυχημένες απόπειρες με χάπια κυρίως, και γενικότερα απίστευτο ψυχικό πόνο, όπως οι περισσότεροι γνωρίζεται. Είναι εντελώς χαζό, μα η αλήθεια είναι πως δεν είχα καταλάβει πως η κατάσταση που βίωνα τα 2 χρόνια, ήταν νοσηρή. Πίστευα πως μου άξιζε να είμαι έτσι και είχα επιλέξει υποσυνείδητα να τιμωρώ τον εαυτό μου, πράγμα που ανακάλυψα αργότερα μέσω της ψυχανάλυσης.

Αφού διαγνώστηκα και τα φάρμακα μείωσαν τα συμπτώματα μετά από καιρό, έκανα και ψυχανάλυση, η οποία ήταν αυτή που ουσιαστικά «ξερίζωνε» τα συμπτώματα της κατάθλιψης. Κατάφερα να τελειώσω τις σπουδές μου να νοιάζομαι για μένα και να αρχίσω να με αγαπώ αλλά κυρίως να αποδώσω συγκεκριμένες κατηγορίες στους βασανιστές γονείς μου και να πετάξω από πάνω μου τον μανδύα τις ενοχής, τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό.

Αξίζει να σημειώσω, πως όσα μου χρωστούσε η ζωή από γονείς και οικογένεια, μου τα χάρισε απλόχερα μέσω των φίλων μου και τώρα του άντρα μου. Μπορεί η φαρμακευτική αγωγή να έκανε λίγο πιο υποφερτά τα συμπτώματα και η καλή δουλειά ανάμεσα σε εμένα και τον ψυχολόγο να απέδωσε, βοηθώντας με να προσδιορίσω συναισθήματα και καταστάσεις που με οδήγησαν στην κατάθλιψη, αλλά την πραγματική έκφραση της αγάπης και της ελευθερίας να αγαπάς, πρώτα τον εαυτό σου και μετά όσους το αξίζουν, μου την δίδαξαν 2 φίλοι μου και ο άντρας μου. Υπέμειναν διπλά μου την κατάθλιψη σα να την περνούσαν οι ίδιοι και με παρακινούσαν πάντα υπενθυμίζοντάς μου πόσο σημαντική είμαι, απλά γιατί ήμουν εκεί, γιατί ήμουν εγώ, χωρίς ανταλλάγματα κάθε είδους.

Η αλήθεια είναι πως είμαι αρκετά ευχαριστημένη με την πορεία της νόσου. Υπάρχουν βέβαια πρόδρομοι συχνά πυκνά ακόμη και τώρα, αλλά χαίρομαι που μπορώ να το αντιμετωπίσω για να μην εξελιχθεί σε επεισόδιο.

Στην παρούσα φάση, είμαι έγκυος 2 μηνών, εργάζομαι κανονικά, γιατί δεν είχα προβλήματα όπως ζαλάδες εμετούς κτλ αλλά έχω φοβερό άγχος σχετικά με το τι θα γίνει μετά. Φοβάμαι το ενδεχόμενο επιλοχείου κατάθλιψης, δε θα ήθελα να χάσω τις πρώτες μέρες της ζωής του παιδιού μου, θέλω να τις θυμόμαστε πάντα με τον άντρα μου και να μην αφήσω το μωρό μας ούτε στιγμή από τα χέρια μου, τουλάχιστον για όσο διαρκέσει η άδειά μου. Ήδη, όμως, μου βγαίνει δυσθυμία και αν και γυναικολόγος κ ψυχαναλυτής μου λένε πως ευθύνονται οι ορμόνες, εγώ δεν μπορώ να ησυχάσω.

Αλλά και το ενδεχόμενο να βγάλω στο μωρό απωθημένα δικά μου τα οποία να μην έχω δουλέψει ή εντοπίσει δε με αγχώνει λιγότερο. Δεν θα ήθελα με τίποτα να γίνω όπως οι δικοί μου γονείς, ούτε στο ελάχιστο.

Νομίζω πως διανύω μια περίοδο έντονου άγχους και πραγματικά με απσυντονίζει εντελώς. Το μυαλό μου είναι εκει και δε μπορώ να χαρώ την κατάσταση.

Υπάρχουν παρόμοιες εμπειρίες?

[Constantly curious]

Ειναι πολυ ανθρωπινο και ιδιαιτερο το θεμα, το σκεφτηκα αρκετα πριν απαντησω.
Ως γυναικα με απασχολει πολυ μια πιθανη εγκυμοσυνη στο μελλον και πολλες ανησυχιες.
Δυστυχως δεν ειμαι απο εμπειρια για να σου απαντησω, αλλα θελω να σου πω, πως δεν εισαι αυτο που σε επεισαν πως εισαι- δεν σημαινει απαραιτητα οτι θα γινεις ο γονιος που αφομοιωσες μιας και εχεις κανει δουλεια πολυ με τον εαυτο σου και εχεις εναν ανθρωπο που σε νιωθει.
Εισαι αρκετα ευσυνειδητη και ευχομαι και ελπιζω η θεραπευτρια σου να σε βοηθαει να αντιμετωπιζεις τα "φυσιολογικα" ανησυχα συναισθηματα.
Σε περιπτωση επιλοχειας θα παρεις καποια αγωγη, αν κριθει απαραιτητο.

Τι ειναι προτιμοτερο, μια μητερα με επιλοχειο που δεν παραδεχεται και δεν αναγνωριζει το γεγονος ή μια μητερα που βοηθαει τον εαυτο της να ανταπεξελθει στο ορμονικο κομφουζιο ?
Αυτο εχω ρωτησει και τον εαυτο μου.

Σου ευχομαι καλη εγκυμοσυνη και θελω να πιστευω πως εχεις σωστους συμμαχους σε αυτην την αλλαγη !!!

[kutchunie]

Ευχαριστώ για την απάντηση C C O θεραπευτής μου μου πρότεινε να βρεθώ με μικρά παιδια και να αλληλεπιδράσω με κάποιο τρόπο για να προσομοιώσω καταστάσεις μελλοντικές... πως θα γινει αυτό, δε μπορω να καταλάβω αλλά θα τον εμπιστευτω

[ΣονγκΧουά]

είμαι σίγουρη ότι θα γίνεις υπέροχη μανούλα! χαλάρωσε και απόλαυσε την εγκυμοσύνη σου

[kutchunie]

ΣονγκΧουά να 'σαι καλά. Κι εγώ το ίδιο θέλω, αλλά φαντάζει αδύνατο, προς το παρόν

θα είμαι και μόνη μέχρι τις 24 και τρομάζω λίγο
ελπίζω να βρω τον τρόπο να το διαχειριστώ

[Deleted-member-250416b]

Γεια σας! Είναι το πρώτο μου θέμα και ελπίζω να μην τα κάνω χάλια και να μην κουράσω.
Όπως καταλάβατε και από τον τίτλο, το θέμα μου αφορά την εγκυμοσύνη. Ας τα πάρω όμως με την σειρά, για να έχετε ένα στίγμα της κατάστασης.

Είμαι 29. Έχω υπάρξει θύμα κακοποίησης σωματικής, λεκτικής και σεξουαλικής από τον πατέρα μου και έχω εγκαταλειφθεί από την μητέρα μου στην κατάσταση αυτή. Στα 20 μου διαγνώστηκα με μελαγχολική κατάθλιψη μετά από 2 βασανιστικά χρόνια εκτεταμένου επεισοδίου που περιελάμβαναν απομόνωση, άσχημες σκέψεις, πολλές αποτυχημένες απόπειρες με χάπια κυρίως, και γενικότερα απίστευτο ψυχικό πόνο, όπως οι περισσότεροι γνωρίζεται. Είναι εντελώς χαζό, μα η αλήθεια είναι πως δεν είχα καταλάβει πως η κατάσταση που βίωνα τα 2 χρόνια, ήταν νοσηρή. Πίστευα πως μου άξιζε να είμαι έτσι και είχα επιλέξει υποσυνείδητα να τιμωρώ τον εαυτό μου, πράγμα που ανακάλυψα αργότερα μέσω της ψυχανάλυσης.

Αφού διαγνώστηκα και τα φάρμακα μείωσαν τα συμπτώματα μετά από καιρό, έκανα και ψυχανάλυση, η οποία ήταν αυτή που ουσιαστικά «ξερίζωνε» τα συμπτώματα της κατάθλιψης. Κατάφερα να τελειώσω τις σπουδές μου να νοιάζομαι για μένα και να αρχίσω να με αγαπώ αλλά κυρίως να αποδώσω συγκεκριμένες κατηγορίες στους βασανιστές γονείς μου και να πετάξω από πάνω μου τον μανδύα τις ενοχής, τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό.

Αξίζει να σημειώσω, πως όσα μου χρωστούσε η ζωή από γονείς και οικογένεια, μου τα χάρισε απλόχερα μέσω των φίλων μου και τώρα του άντρα μου. Μπορεί η φαρμακευτική αγωγή να έκανε λίγο πιο υποφερτά τα συμπτώματα και η καλή δουλειά ανάμεσα σε εμένα και τον ψυχολόγο να απέδωσε, βοηθώντας με να προσδιορίσω συναισθήματα και καταστάσεις που με οδήγησαν στην κατάθλιψη, αλλά την πραγματική έκφραση της αγάπης και της ελευθερίας να αγαπάς, πρώτα τον εαυτό σου και μετά όσους το αξίζουν, μου την δίδαξαν 2 φίλοι μου και ο άντρας μου. Υπέμειναν διπλά μου την κατάθλιψη σα να την περνούσαν οι ίδιοι και με παρακινούσαν πάντα υπενθυμίζοντάς μου πόσο σημαντική είμαι, απλά γιατί ήμουν εκεί, γιατί ήμουν εγώ, χωρίς ανταλλάγματα κάθε είδους.

Η αλήθεια είναι πως είμαι αρκετά ευχαριστημένη με την πορεία της νόσου. Υπάρχουν βέβαια πρόδρομοι συχνά πυκνά ακόμη και τώρα, αλλά χαίρομαι που μπορώ να το αντιμετωπίσω για να μην εξελιχθεί σε επεισόδιο.

Στην παρούσα φάση, είμαι έγκυος 2 μηνών, εργάζομαι κανονικά, γιατί δεν είχα προβλήματα όπως ζαλάδες εμετούς κτλ αλλά έχω φοβερό άγχος σχετικά με το τι θα γίνει μετά. Φοβάμαι το ενδεχόμενο επιλοχείου κατάθλιψης, δε θα ήθελα να χάσω τις πρώτες μέρες της ζωής του παιδιού μου, θέλω να τις θυμόμαστε πάντα με τον άντρα μου και να μην αφήσω το μωρό μας ούτε στιγμή από τα χέρια μου, τουλάχιστον για όσο διαρκέσει η άδειά μου. Ήδη, όμως, μου βγαίνει δυσθυμία και αν και γυναικολόγος κ ψυχαναλυτής μου λένε πως ευθύνονται οι ορμόνες, εγώ δεν μπορώ να ησυχάσω.

Αλλά και το ενδεχόμενο να βγάλω στο μωρό απωθημένα δικά μου τα οποία να μην έχω δουλέψει ή εντοπίσει δε με αγχώνει λιγότερο. Δεν θα ήθελα με τίποτα να γίνω όπως οι δικοί μου γονείς, ούτε στο ελάχιστο.

Νομίζω πως διανύω μια περίοδο έντονου άγχους και πραγματικά με απσυντονίζει εντελώς. Το μυαλό μου είναι εκει και δε μπορώ να χαρώ την κατάσταση.

Υπάρχουν παρόμοιες εμπειρίες?

κουτσουνι καλημερα, ειμαι η παρόμοια κατασταση ...που δεν πήγε και τοσο καλα οπως η δική σου. εμενα η ψυχολόγος δεν εκανε σωστη διάγνωση και δεν εκανε σωστη δουλεια. δεν εχω ουτε φίλους ούτε αντρα που να ευγνωμονω που υπάρχουν στην ζωή μου. ειμαι 35 χρονων, δεν εχω υπάρξει ποτε εγκυος και είχα πάντα αυτόν τον φόβο οτι σαν γονεας θα γινόμουν αυτό που έμαθα απο τους δικούς μου γονεις και το απεφευγα οπως ο διαολος το λιβανι. Οχι πια βεβαια και θα σου εξηγησω τον λόγο.

πρωτα απόλα μπράβο γιατην θαυμάσια δουλεια που εχεις κανει μεχρι τωρα με τον εαυτό σου και κυρίως μπράβο που θα γινεις μανουλα!!!

εγω το ξεπέρασα τον φοβο μου με το κουταβι μου. υιοθετησα ενα αδέσποτο και στην αρχη ηταν μεγαλη πρόκληση για μενα η εκπαίδευση του. αυτος ο μεγαλόσωμος κουκλος με έφερε πολλέ φορες στα όριά μου και είδα πολλες φορες τον εφιάλτη τον γονιών μου στο πρόσωπό μου, είδα να θυμωνω όπως αυτοι και να θελω να χτυπίσω όπως αυτοί και κανα δυο φορές του έριξα κατι ψιλες στον ποπο. πριν τολμήσω να σηκώσω το χέρι μου όλοι οι συναγερμοι βαράγανε σαν μισος αλαρμ και αμεσως τα πάντα περνουσαν απο φίλτρο ...κατέληξα οτι όσο και να θυμωνα μαζί του δεν υπάρχει περίπτωση να ξεφευγα απο το όριο. υπάρχει πάντα η επιλογη και σου δινεται ξεκάθαρρη ακομα και στην πιο ανεξελενκτη οργή σου... θα δεις εκεινα τα πρόσωπά ..θα ακουσεις εκεινα τα γρυλίσματα ...μονο που αυτή τη φορά θα είναι τα δικά σου..και θα το μαζέψεις, όπως το μαζεψα και εγω και απο καποιο σημείο και επειτα δεν το ξανασυνάντησα.
είμαι πολύ υπερήφανη για τον μικρό μου γιγαντα, είναι 16 μηνων ελληνικος ποιμενικος και εχει μεγαλώσει με πολυ αγαπη και υπομονη. Μπορω να πω καλοαναθρεμμενος και χαδιαρης και ζωηρος και παιχνιδιαρης..αλλα κυρίως ευτυχισμενος !!! έκανα και κάνω καλη δουλεια... έκανα και λάθη απο τον φόβο μου και την αγνοια μου και εσυ θα κάνεις ..αλλα τερατα και βασανιστες δεν θα γινουμε ποτε! αυτο στο υπόσχομαι!!
μην με παρεξηγησεις που συγκρίνω ενα παιδι με ενα κουταβι ...σαφως και ειναι διαφορετικό ...αλλα έχουν και τα 2 την ιδια αθωότητα και αυτο θα νικήσει όλα τα τερατα και ολους τους εφιάλτες μας! Εχεις την επιλογη να γινεις η μανουλα που θες να γίνεις και είμαι σιγουρη οτι θα πάρεις την σωστη απόφαση.
είσαι με εναν ανθρωπο που σε αγαπάει πραγματικα και εχει δοκιμαστει η σχεση σας στα σκοταδια της καταθλιψης..και την εχετε νικήσει ...ακομα και αν εμφανιστει ξανα πάλι θα την νικήσετε... γενικα να ξερεις οτι δεν εμφανίζεται πάντα...αλλα κυρίως οταν εμφανιζεται σε σπίτια τοσο γεματα αγαπη ...δεν ευδοκιμει ..απόλαυσε την εγκυμοσύνη σου!!! ειναι μια ιερη διαδικασια, μην την χανεις απο ανασφάλειες και κακα σεναρια. Ναι οι ορμόνες σου κανουν πάρτυ μεσα στο κεφάλι σου τωρα...μην δινεις σημασια σε αυτα ..τα χειροτερα περασαν και τα νικησες και δεν θα τα ξαναδεις ΠΟΤΕ!!!

έχουμε και αλλη μια μελλουσα μανουλα στο φορουμ την μαντη ..σε εναν μηνα και κατι γενναει. εκεινη ισως μπορεσει να σε βοηθησει καλυτερα απο εμενα ...αλλα οσον αφορα τους κοινους μας εφιάλτες ελπιζω να καταφερα να σε βοηθησω να καταλάβεις ποσο μακρυα ειμαστε απο όλο αυτο που φοβομαστε!

[elis]

μπραβο ρεα κι εγω αυτο θα κανα αν ημουν γυναικα ειναι ενα πολυ καλο πειραμα αυτο που εκανεσ
για να αποδειξεισ στον εαυτο σου μερικα πραγματα γιατι στην τελικη αυτο μετραει
το τι θα πουμε στον εαυτο μασ

[kutchunie]

Ρέα έχεις δίκιο όπως λέει και ο elis. Αυτό με τα κατοικίδια δεν το σκέφτηκα καθόλου. Εμείς έχουμε δύο γάτες, οι οποίες από τα πολλά τα χάδια κοντεύουν να μεταλλαχτούν σε σκύλους, όσον αφορά τη συμπεριφορά Ακόμα κι όταν έδειχναν τα νύχια τους, ποτέ δεν ήθελα να τα χτυπήσω ή να τους κάνω κακό. Δεν μου βγήκε ποτέ βίαιη συμπεριφορά σε τρίτο ον, είτε άνθρωπο είτε ζώο.
Αρά όντως πρέπει να φταίνε οι ορμόνες που εκεί που είμαι έτοιμη για γενική καθαρότητα τουλάχιστον του οικοδομικού τετραγώνου, κοιμάμαι ή εκεί που κάθομαι ήρεμη αρχίζω τα κλάματα ή τις υστερίες κτλ. Ελπίζω να περάσει σε κάποια φάση, γιατί θα αρχίσει τα αντικαταθλιπτικά ο άντρας μου στο τέλος με τόσα γυμνάσια και θέλω να τον προσέχω πολύ και να θυμάται όμορφα την περίοδο αυτή, όχι να τον φορτίζω διχως λόγο. Αλλά ρε παιδιά μου μυρίζει η αγκράφα της ζώνης του (με κάνει τρελή αυτό! σε σημείο να μη με αναγνωρίζω με την γκρίνια που βγάζω). Αλλαξε ζωνη ο καημένος άλλα αν μου μυρίσει δε μπορώ να κρατηθώ
Επίσης Ελις, πολύ σημαντικό αυτό που τονίζεις εσύ, ότι δηλαδή έχω αποδείξει σε μένα ότι τα έχω καταφέρει σε καταστάσεις συγκεκριμένες. Αν κάτι πάει στραβά και εξαρτάται από εμένα, θα το αντιμετωπίσω με τον άνδρα μου.
Σας ευχαριστώ τόσο πολύ βρε παιδιά, δε μπορείτε να φανταστείτε πόσο καλό μου κάνατε

[madiwasp]

Ρέα έχεις δίκιο όπως λέει και ο elis. Αυτό με τα κατοικίδια δεν το σκέφτηκα καθόλου. Εμείς έχουμε δύο γάτες, οι οποίες από τα πολλά τα χάδια κοντεύουν να μεταλλαχτούν σε σκύλους, όσον αφορά τη συμπεριφορά Ακόμα κι όταν έδειχναν τα νύχια τους, ποτέ δεν ήθελα να τα χτυπήσω ή να τους κάνω κακό. Δεν μου βγήκε ποτέ βίαιη συμπεριφορά σε τρίτο ον, είτε άνθρωπο είτε ζώο.
Αρά όντως πρέπει να φταίνε οι ορμόνες που εκεί που είμαι έτοιμη για γενική καθαρότητα τουλάχιστον του οικοδομικού τετραγώνου, κοιμάμαι ή εκεί που κάθομαι ήρεμη αρχίζω τα κλάματα ή τις υστερίες κτλ. Ελπίζω να περάσει σε κάποια φάση, γιατί θα αρχίσει τα αντικαταθλιπτικά ο άντρας μου στο τέλος με τόσα γυμνάσια και θέλω να τον προσέχω πολύ και να θυμάται όμορφα την περίοδο αυτή, όχι να τον φορτίζω διχως λόγο. Αλλά ρε παιδιά μου μυρίζει η αγκράφα της ζώνης του (με κάνει τρελή αυτό! σε σημείο να μη με αναγνωρίζω με την γκρίνια που βγάζω). Αλλαξε ζωνη ο καημένος άλλα αν μου μυρίσει δε μπορώ να κρατηθώ
Επίσης Ελις, πολύ σημαντικό αυτό που τονίζεις εσύ, ότι δηλαδή έχω αποδείξει σε μένα ότι τα έχω καταφέρει σε καταστάσεις συγκεκριμένες. Αν κάτι πάει στραβά και εξαρτάται από εμένα, θα το αντιμετωπίσω με τον άνδρα μου.
Σας ευχαριστώ τόσο πολύ βρε παιδιά, δε μπορείτε να φανταστείτε πόσο καλό μου κάνατε

Kutchunie εισαι κι εσυ μελλουσα μανουλα??? Αχ τι καλα!!!! Με το καλο το αγγελακι σου!!!! Αγορακι ή κοριτσακι περιμενεις???
Λοιπον...οτι περνας εσυ τωρα με τα σκαμπανεβασματα στη διαθεση και με τα ξαφνικα κλαμματα το περναω εγω εδω και 2 χρονια λογω της νοσοφοβιας μου...εχω περασει απ ολες τις αρρωστιες..δυστυχως δεν πηγα σε ψυχολογο και δεν μπορεσα να το ξεριζωσω απο μεσα μου ακομα και σημερα..χανω τις πιο ομορφες στιγμες της εγκυμοσυνης μου γιατι πιστευω οτι κατι σοβαρι εχω...και αν δεν εχω θα το αποκτησω..ευτυχως ο αντρας μου ειναι ενας καταπληκτικος ανθρωπος και με στηριζει οσο κανενας αλλος..οι γονεις μου το ιδιο..απλα τους τους εχω μακρια, καθως εγω μενω στη Χιο και δεν μπορουν να με στηριξουν οσο θα ηθελαν..
Τωρα στην εγκυμοσυνη η κατασταση εχει ξεφυγει τελειως..μια μερα ειμαι καλα...την αλλη στα ταρταρα..προσπαθω να μην σκεφτομαι αρνητικα..οταν θα ερθουν τα παιδακια μας στον κοσμο θα αλλαξει η ζωη μας δραματικα..προς το καλο εννοειται..θα ειναι ο αυτοσκοπος μας..δε θα εχουμε χρονο ουτε για καταθλιψη ουτε για αρνητικες σκεψεις..αυτο πιστευω και ελπιζω να γινει!!!

[kutchunie]

Kutchunie εισαι κι εσυ μελλουσα μανουλα??? Αχ τι καλα!!!! Με το καλο το αγγελακι σου!!!! Αγορακι ή κοριτσακι περιμενεις???
Λοιπον...οτι περνας εσυ τωρα με τα σκαμπανεβασματα στη διαθεση και με τα ξαφνικα κλαμματα το περναω εγω εδω και 2 χρονια λογω της νοσοφοβιας μου...εχω περασει απ ολες τις αρρωστιες..δυστυχως δεν πηγα σε ψυχολογο και δεν μπορεσα να το ξεριζωσω απο μεσα μου ακομα και σημερα..χανω τις πιο ομορφες στιγμες της εγκυμοσυνης μου γιατι πιστευω οτι κατι σοβαρι εχω...και αν δεν εχω θα το αποκτησω..ευτυχως ο αντρας μου ειναι ενας καταπληκτικος ανθρωπος και με στηριζει οσο κανενας αλλος..οι γονεις μου το ιδιο..απλα τους τους εχω μακρια, καθως εγω μενω στη Χιο και δεν μπορουν να με στηριξουν οσο θα ηθελαν..
Τωρα στην εγκυμοσυνη η κατασταση εχει ξεφυγει τελειως..μια μερα ειμαι καλα...την αλλη στα ταρταρα..προσπαθω να μην σκεφτομαι αρνητικα..οταν θα ερθουν τα παιδακια μας στον κοσμο θα αλλαξει η ζωη μας δραματικα..προς το καλο εννοειται..θα ειναι ο αυτοσκοπος μας..δε θα εχουμε χρονο ουτε για καταθλιψη ουτε για αρνητικες σκεψεις..αυτο πιστευω και ελπιζω να γινει!!!

Αυτό με τα ξαφνικά κλάματα και πάλι γέλια είναι τραγελαφικό. Σαν καρτούν έχω γίνει. Από αυτό κατάλαβε ο άντρας μου ότι υπάρχει ενδεχόμενο εγκυμοσύνης, εγώ ακόμα θα περίμενα να αδιαθετήσω ... :P Το κακό είναι ότι ο άντρας μου λείπει 3 μέρες την εβδομάδα γιατί κάνει ειδικότητα σε άλλη πόλη και όταν είμαι μόνη μου, ψιλοφρικάρω με τις εναλλαγές της διάθεσης. Φοβάμαι μη χάσω τη μπάλα και μου βγει κανένα επεισόδιο πάλι, αλλά έχουμε αποφασίσει πως δε θα σταματήσουμε να προσπαθούμε για το καλύτερο και η αλήθεια είναι πως αν και μονή στο σπίτι, συνεχίζω να μην νοιώθω απροστάτευτη ή μοναξιά, πράγμα που συμβαίνει από τότε που γνώρισα τον άντρα μου.
Είμαι περίπου 2 μηνών, δεν ξέρω τι είναι ακόμα το μωράκι μου. Στις 28 θα πάμε να το "δούμε" για πρώτη φορά.

Όσων αφορά τον ψυχολόγο, είναι πολύ σημαντικό κομμάτι στην αποβολή συμπεριφορών που μπορεί να μας δηλητηριαζουν την καθημερινότητα και αφού το περιβάλλον σου είναι υποστηρικτικό, πιστεύω πως θα ήταν από τα μεγαλύτερα δωρα που θα μπορουσες να κάνεις στον εαυτό σου. Θεωρω την ημέρα που γνωρισα τον αντρα μου, ο οποίος υπήρξε για μένα απο την 1η στιγμη το μεγάλο στηριγμα και πηγή απιστευτης αγαπης και τρυφεροτητας, τα δευτερα μου γεννέθλια. Βεβαία χωρίς ψυχοθεραπεία πριν δε θα ήμουν σε θεση να αναγνωρίσω τιποτα απο οσα μου πρόσφερε

[madiwasp]

Αυτό με τα ξαφνικά κλάματα και πάλι γέλια είναι τραγελαφικό. Σαν καρτούν έχω γίνει. Από αυτό κατάλαβε ο άντρας μου ότι υπάρχει ενδεχόμενο εγκυμοσύνης, εγώ ακόμα θα περίμενα να αδιαθετήσω ... :P Το κακό είναι ότι ο άντρας μου λείπει 3 μέρες την εβδομάδα γιατί κάνει ειδικότητα σε άλλη πόλη και όταν είμαι μόνη μου, ψιλοφρικάρω με τις εναλλαγές της διάθεσης. Φοβάμαι μη χάσω τη μπάλα και μου βγει κανένα επεισόδιο πάλι, αλλά έχουμε αποφασίσει πως δε θα σταματήσουμε να προσπαθούμε για το καλύτερο και η αλήθεια είναι πως αν και μονή στο σπίτι, συνεχίζω να μην νοιώθω απροστάτευτη ή μοναξιά, πράγμα που συμβαίνει από τότε που γνώρισα τον άντρα μου.
Είμαι περίπου 2 μηνών, δεν ξέρω τι είναι ακόμα το μωράκι μου. Στις 28 θα πάμε να το "δούμε" για πρώτη φορά.

Όσων αφορά τον ψυχολόγο, είναι πολύ σημαντικό κομμάτι στην αποβολή συμπεριφορών που μπορεί να μας δηλητηριαζουν την καθημερινότητα και αφού το περιβάλλον σου είναι υποστηρικτικό, πιστεύω πως θα ήταν από τα μεγαλύτερα δωρα που θα μπορουσες να κάνεις στον εαυτό σου. Θεωρω την ημέρα που γνωρισα τον αντρα μου, ο οποίος υπήρξε για μένα απο την 1η στιγμη το μεγάλο στηριγμα και πηγή απιστευτης αγαπης και τρυφεροτητας, τα δευτερα μου γεννέθλια. Βεβαία χωρίς ψυχοθεραπεία πριν δε θα ήμουν σε θεση να αναγνωρίσω τιποτα απο οσα μου πρόσφερε

Και εμενα ο δικος μου λειπει 6-7 μερες το μηνα γιατι ειναι στρατιωτικος και κανει υπηρεσιες..σημερα πχ ειμαι μονη μου..πηγα να φρικαρω λιγο αλλα λεω οχι!!! Θα μπω στο φορουμ να μιλησω με κοσμο και να αλληλοφτιαχτουν οι διαθεσεις μας!! Ειναι τοσο σημαντικο να εχουμε ανθρωπους που μας αγαπανε και μας στηριζουνε! Πρεπει ομως οπως ειπες να δουλευουμε κι εμεις με τον εαυτο μας!! Τωρα στην εγκυμοσυνη θα αντιμετωπισεις πολλες μεταβολες στη διαθεση...και λογω ορμονων οπως ειπε η Ρεα..γινεται πανιγυρι στο σωμα μας και στην ψυχολογια μας...σκεψου οτι πριν μια εβδομαδα εκλαιγα και γελουσα ταυτοχρονα!!! Ο αντρας μου εβαλε τα γελια!!! Μου λεει...τωρα τι μπορω να κανω??? Δεν ξερω αν κλαις ή αν γελας!!! Πως να σου συμπεριφερθω?!!!

[Deleted-member-250416b]

χαχαχα...πλάκα κάνεις κουτς !!..εδω αδιαθετουμε και χανουμε την μπάλα απο τα νευρα μας ...εγω σχεδον πάντα χωριζω..σαν τις θειτσες στις ελληνικες ταινίες μονο η βαλίτσα και το καπέλο μου λείπουν!!!
ναι οι μυρωδιες είναι ενα βασανο... ειχα μια κολητη μεχρι να γεννησει μας ειχε απαγορευσει να φοράμε αρωματα...
δες το απλα: το μπεμπε σου θελει να κανει καψονια στον μπαμπα του.. εσυ γιατι επεμβαινεις στην σχεση τους?

[kutchunie]

Ακριβώς έτσι μάντη! ευτυχώς θα επιστρεψω στη δουλειά με το νέο έτος και θα εχω λίγο χρόνο να ξεκουραστώ και να συνηθίσω την καρτουνοποίηση μου :P
Εγώ γίνομαι τρελή και με τις μυρωδιές. Πάντα ήμουν λιγάκι "λαγωνικό" άλλα τώρα είναι τόσο έντονες οι μυρωδιές! Μου μυρίζει το ξυλο απο τα έπιπλα, το υλικό των συνθετικών ρούχων, το μεταλλο απο τα χερούλια στις πόρτες, το λαπτοπ...
όταν κλαίω δεν μιλάει, με παίρνει αγκαλιά μόνο όταν είναι εδώ ή με ακούει από το τηλέφωνο όταν λείπει και με ηρεμεί. Οταν ηρεμήσω βεβαια, με πειράζει και γελάει αλλά γελώ κι εγώ. Ελπίζω να περάσει ή να μάθω να με συγκρατώ γιατί κι εγώ τρελαίνομαι κι αυτός ο καημένος.

[kutchunie]

χαχαχα...πλάκα κάνεις κουτς !!..εδω αδιαθετουμε και χανουμε την μπάλα απο τα νευρα μας ...εγω σχεδον πάντα χωριζω..σαν τις θειτσες στις ελληνικες ταινίες μονο η βαλίτσα και το καπέλο μου λείπουν!!!
ναι οι μυρωδιες είναι ενα βασανο... ειχα μια κολητη μεχρι να γεννησει μας ειχε απαγορευσει να φοράμε αρωματα...
δες το απλα: το μπεμπε σου θελει να κανει καψονια στον μπαμπα του.. εσυ γιατι επεμβαινεις στην σχεση τους?

Ρέα δεν θελω βρε να τον τρελαίνω. ειδικά όταν λείπει. Όταν πήραμε τα αποτελέσματα της β χοριακής , ήταν τοσο έντονη στιγμή και τόσο όμορφη, αλλα του το έχω βγάλει ξινό του ανθρώπου. Άσε που και αυτός σκέφτεται πως πρέπει να λείπει για 5 μηνες ακομη τις μισες μερες του μήνα και ζορίζεται. Όταν του τα λέω μου λέει " τι σκας; ότι έσπειρα θα θερίσω, εσύ πρέπει να είσαι καλά"
Απλά θα ήθελα να προσπαθώ περισσότερο να νοιώθει ήσυχος όταν φεύγει και όταν είναι εδώ να περνάμε όμορφα, όχι να μπαίνει στο σπίτι και να του λέω "βρωμάει οξύ και δέρμα η ζώνη σου!"

[deleted-member-09-05-2016]

Kutchunie συγχαρητηρια για την εγκυμοσυνη σου και μπραβο που καταφερες να ξεπερασεις τα ψυχολογικα που σου αφησε η σεξουαλικη και λεκτικη κακοποιηση.Ειναι πολυ δυσκολο αυτο που περασες! δυστηχως δεν εχω μεινει εγκυος αλλα το θελω πολυ γιατι ειμαι σε μακροχρονια σχεση με εναν υπεροχο ανθρωπο αλλα εχω καταθλιψη και παιρνω φαρμακα.Θελω να τελειωσω με την θεραπεια μου και μετα να ξεκινησω της προσπαθειες γιατι φοβαμαι μηπως παθει κατι το παιδι απ'τα φαρμακα.