Δεν ανήκω στην οικογένεια μου.

[Μαρούλι]

Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, νιώθω εκτός. Ο τελευταίος τροχός της άμαξας. Το πιο περιττό μέλος της οικογένειας. Το πιο διαφορετικό και απογοητευτικό. Το μαύρο πρόβατο. Όλοι τους δυνατοί και ισότιμοι κι εγώ δεύτερης κατηγορίας μέλος. Αν ήμουν ψυχικά ισορροπημένη, χωρίς κατάθλιψη και κοινωνική φοβία, θα έφευγα για να βρω ανθρώπους που να είναι αληθινά οικογενεια. Αλλα είμαι 27 και ζω στους 4 τοίχους. Δεν δένω μαζί τους ούτε με κανέναν. Αισθάνομαι ότι απλά αν μπορούσαν να διαλέξουν παιδί δε θα με διάλεγαν ούτε εγώ αυτούς. Ο δεσμός του αδερφού μου είναι περισσότερο κόρη τους παρα εγώ. Έγινα το τρίτο παιδί, ενώ ήμουν δεύτερο. Βασικά ντρέπονται για μένα και δε το κρύβουν. Κι εγώ , νιώθω πιο δικούς μου τους ξένους. Αυτά.

[mnimonio is back]

Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, νιώθω εκτός. Ο τελευταίος τροχός της άμαξας. Το πιο περιττό μέλος της οικογένειας. Το πιο διαφορετικό και απογοητευτικό. Το μαύρο πρόβατο. Όλοι τους δυνατοί και ισότιμοι κι εγώ δεύτερης κατηγορίας μέλος. Αν ήμουν ψυχικά ισορροπημένη, χωρίς κατάθλιψη και κοινωνική φοβία, θα έφευγα για να βρω ανθρώπους που να είναι αληθινά οικογενεια. Αλλα είμαι 27 και ζω στους 4 τοίχους. Δεν δένω μαζί τους ούτε με κανέναν. Αισθάνομαι ότι απλά αν μπορούσαν να διαλέξουν παιδί δε θα με διάλεγαν ούτε εγώ αυτούς. Ο δεσμός του αδερφού μου είναι περισσότερο κόρη τους παρα εγώ. Έγινα το τρίτο παιδί, ενώ ήμουν δεύτερο. Βασικά ντρέπονται για μένα και δε το κρύβουν. Κι εγώ , νιώθω πιο δικούς μου τους ξένους. Αυτά.

Για βγες λιγο απο την φυλακη που εχτισες.. τα βλεπεις ολα x100 στην φαση που εισαι τωρα. Απο εμπειρια στο λεω.. Μην περιμενεις απο τους αλλους να σε κανουν να αισθανθεις "κατι" . Ολα παλευονται στο λεει καποια που εχει περασει δια πυρος και σιδηρου.

[elis]

το αλλο ειναι οτι αμα δεν εισαι αποδεκτοσ απο την οικογενεια σου ποναει πολυ και θα ποναει για παντα

[Constantly curious]

Μαρουλι, με καλη ψυχοθεραπεια θα βοηθησεις τον εαυτο σου να μην σου ασκει τοσο μεγαλη επιρροη η γνωμη της οικογενειας.
Βλεπεις οτι διαφερεις, ή θα καταρρευσεις απο την ετεροτητα ή θα πεισμωσεις να προστατευτεις.

Ψηφιζω το δευτερο, το πρωτο μονο αδειαζει...

Εχεις σκεφτει να κανεις ?

[Anakin]

Η οικογενεια πρεπει να ειναι υποστηρικτικη οπως και αν ειναι ενα μελος της, δειξε τους πως δεν τους εχεις αναγκη, δειξε τους πως τα καταφερνεις χωρις αυτους.

[Anakin]

Καπως ασχετο, πως μπορω να κανω report καποιο μελος?

[Μαρούλι]

Εκτροχιάστηκε για τα καλά η συζήτηση.
Πάνω σε αυτά που έγραψα στο αρχικό ποστ. Η οικογενεια μου έχει άλλη φιλοσοφία, άλλους στόχους ζωής, προτεραιότητες. Είναι η κλασική μεσοαστική οικογένεια που περιμένει γάμους κι εγγόνια (σε αυτά ο αδερφός τα καταφέρνει τέλεια και είναι αποδεκτός) ενώ εγώ δεν είμαι σχεσακιας, δεν βιάζομαι να βάλω στεφάνι και θέλω να γνωρίσω τον εαυτό μου πιο μοναχικά και να ασχοληθώ με περεταίρω σπουδές δια βίου.

Πάνω σε αυτά δεν είμαι αυτό που ήθελαν και πονάει. Οι γονείς βλέπουν τον αδελφό σαν προεκταση του εαυτού τους, που ακολουθεί τις κοινωνικές κ οικογενειακές απαιτήσεις. Εγώ τους φαίνομαι παράξενη, ανεξάρτητη, εκκεντρική.

Κατά τ αλλα με αγαπούν, αλλα δεν είναι ευχαριστημένοι απ την πορεία ζωής μου. Ούτε εγω θα ήθελα να γίνω ότι ονειρεύονται. Υπάρχει τριβή καθημερινά. Αγάπη μεν, ασυνεννοησία δε. Δεν νιώθει ο ένας τον άλλο σε βάθος. Υποτιμούν τα όνειρά μου...

Αυτά.

[Deleted-member250416]

ή θα καταρρευσεις απο την ετεροτητα ή θα πεισμωσεις να προστατευτεις.

Ψηφιζω το δευτερο, το πρωτο μονο αδειαζει...

Συμφωνώ απόλυτα. Αν και εγώ προσωπικά δεν θα συνιστούσα ψυχοθεραπεία στην παρούσα φάση (συγγνώμη σισι μου χεχε) γιατί αναγνωρίζεις πως σε αγαπάνε και πως δεν συμμερίζονται την δική σου πορεία και όνειρα. Αν δεν καταλαβαίνουν με συζήτηση, κοίταξε απλά να κάνεις αυτά που πρέπει ΓΙΑ ΣΕΝΑ για να είσαι εσύ ευτυχισμένη... Και αν είσαι και το βλέπουν, αφού σε αγαπάνε, κάποια στιγμή θα το δεχτούν. Και να μην το δεχτούν δηλαδή, εσύ κρατιέσαι από στόχους και όνειρα και είσαι συνειδητοποιημένη, αυτό είναι και το κύριο ζητούμενο... Σίγουρα κάποιες φορές θα χρειαζόμαστε και την στήριξη των δικών μας ανθρώπων αλλά αν δεν την βρίσκουμε δεν σημαίνει πως τα παρατάμε και τα ξεχνάμε όλα.

[Μαρούλι]

Συμφωνώ απόλυτα. Αν και εγώ προσωπικά δεν θα συνιστούσα ψυχοθεραπεία στην παρούσα φάση (συγγνώμη σισι μου χεχε) γιατί αναγνωρίζεις πως σε αγαπάνε και πως δεν συμμερίζονται την δική σου πορεία και όνειρα. Αν δεν καταλαβαίνουν με συζήτηση, κοίταξε απλά να κάνεις αυτά που πρέπει ΓΙΑ ΣΕΝΑ για να είσαι εσύ ευτυχισμένη... Και αν είσαι και το βλέπουν, αφού σε αγαπάνε, κάποια στιγμή θα το δεχτούν. Και να μην το δεχτούν δηλαδή, εσύ κρατιέσαι από στόχους και όνειρα και είσαι συνειδητοποιημένη, αυτό είναι και το κύριο ζητούμενο... Σίγουρα κάποιες φορές θα χρειαζόμαστε και την στήριξη των δικών μας ανθρώπων αλλά αν δεν την βρίσκουμε δεν σημαίνει πως τα παρατάμε και τα ξεχνάμε όλα.

Η φυγή δεν είναι λύση; Απομάκρυνση απο την επιρροή τους; Όσο ζω κοντά τους κινδυνεύω να υποταχτώ στις επιθυμίες τους και να γίνω δυστυχισμένη. Όμως με ιστορικό κατάθλιψης και (καταπολεμημένης κατά 90%) αγοραφοβίας, πως σπάει κανείς τα δεσμά με το σπιτι/καταφυγιο; Δεν θα επέλθει κατάρρευση, ο τι κι αν επιλέξω;

[Deleted-member250416]

Η φυγή δεν είναι λύση; Απομάκρυνση απο την επιρροή τους; Όσο ζω κοντά τους κινδυνεύω να υποταχτώ στις επιθυμίες τους και να γίνω δυστυχισμένη. Όμως με ιστορικό κατάθλιψης και (καταπολεμημένης κατά 90%) αγοραφοβίας, πως σπάει κανείς τα δεσμά με το σπιτι/καταφυγιο; Δεν θα επέλθει κατάρρευση, ο τι κι αν επιλέξω;

Η φυγή από ένα περιβάλλον που μας κάνει κακό ΠΑΝΤΑ είναι λύση γιατί και μόνο που φεύγεις και νιώθεις πως στηρίζεσαι ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ στα πόδια σου γίνεσαι και νιώθεις πιο ανεξάρτητος... Ίσα ίσα, αφού έχεις ιστορικό κατάθλιψης δεν θα είσαι χειρότερα αν το βιώσεις στο σπίτι; Εγώ που το βιώνω εδώ απλά έρχονται στιγμές που εύχομαι να μπορούσα να εξαφανιζόμουν και να μην με έβλεπαν έτσι. Και όταν έχεις κατάθλιψη έτσι κι' αλλιώς θες την ησυχία σου. Άσε που και η κατάσταση στο σπίτι είναι ήδη χάλια. Οπότε; Χειρότερα δεν νομίζω να είσαι αλλά δεν βάζω και το χέρι μου στην φωτιά γιατί ο καθένας σίγουρα το βιώνει διαφορετικά... Αν φύγεις, δεν σημαίνει πως αποκόβεσαι τελείως. Σε νοιάζονται και τους νοιάζεσαι και αν δεις ότι καταρρέεις μόνη, επιστρέφεις στο "καταφύγιο" (αλλά σίγουρο όλοι μας κάποια στιγμή πρέπει να σταθούμε μόνοι μας στα πόδια μας).

Και κάτι ακόμη... Όσο ζεις μαζί τους, εξαρτάται αποκλειστικά από σένα αν σε παρασύρουν και αν υποταχτείς τελικά στις δικές τους επιθυμίες... Δεν μιλάω εκ του ασφαλούς, είναι δύσκολο αλλά από σένα εξαρτάται. Έχεις κρίση και αντίληψη, και έχουν και στόχους/όνειρα που σε κρατάνε!

[Μαρούλι]

Η φυγή από ένα περιβάλλον που μας κάνει κακό ΠΑΝΤΑ είναι λύση γιατί και μόνο που φεύγεις και νιώθεις πως στηρίζεσαι ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ στα πόδια σου γίνεσαι και νιώθεις πιο ανεξάρτητος... Ίσα ίσα, αφού έχεις ιστορικό κατάθλιψης δεν θα είσαι χειρότερα αν το βιώσεις στο σπίτι; Εγώ που το βιώνω εδώ απλά έρχονται στιγμές που εύχομαι να μπορούσα να εξαφανιζόμουν και να μην με έβλεπαν έτσι. Και όταν έχεις κατάθλιψη έτσι κι' αλλιώς θες την ησυχία σου. Άσε που και η κατάσταση στο σπίτι είναι ήδη χάλια. Οπότε; Χειρότερα δεν νομίζω να είσαι αλλά δεν βάζω και το χέρι μου στην φωτιά γιατί ο καθένας σίγουρα το βιώνει διαφορετικά... Αν φύγεις, δεν σημαίνει πως αποκόβεσαι τελείως. Σε νοιάζονται και τους νοιάζεσαι και αν δεις ότι καταρρέεις μόνη, επιστρέφεις στο "καταφύγιο" (αλλά σίγουρο όλοι μας κάποια στιγμή πρέπει να σταθούμε μόνοι μας στα πόδια μας).

Μα η μοναξιά είναι το τέλειο περιβάλλον για την ανάπτυξη της κατάθλιψης. Όσο κι αν τρωγωμαστε με την οικογένεια, η επαφή βοηθά στην ψυχική διαθεση. Σε ένα σπίτι ολομόναχη θα βουλιαζα στην κατάθλιψη εντός μιας βδομάδας. Αυτό το ανεξέλεγκτο φοβάμαι. Και φυσικά, την επάνοδο της αγοραφοβίας που με πολύ αγώνα περιόρισα. Ελεεινό αδιέξοδο.

Ένα υποκατάστατο οικογένειας θα βοηθούσε. Ένας προστατευτικός συντροφος. Αλλά εκεί επαναστατεί η ανεξαρτησία μου. Θελωω να είμαι μόνη μου, αλλα η κατάθλιψη μου δεν με αφήνει. Τέλος πάντων 10 χρόνια τώρα δεν έχω καταφέρει να διαχειριστώ τις καταθλιπτικές εξάρσεις..

[Deleted-member250416]

Μα η μοναξιά είναι το τέλειο περιβάλλον για την ανάπτυξη της κατάθλιψης. Όσο κι αν τρωγωμαστε με την οικογένεια, η επαφή βοηθά στην ψυχική διαθεση. Σε ένα σπίτι ολομόναχη θα βουλιαζα στην κατάθλιψη εντός μιας βδομάδας. Αυτό το ανεξέλεγκτο φοβάμαι. Και φυσικά, την επάνοδο της αγοραφοβίας που με πολύ αγώνα περιόρισα. Ελεεινό αδιέξοδο.

Ένα υποκατάστατο οικογένειας θα βοηθούσε. Ένας προστατευτικός συντροφος. Αλλά εκεί επαναστατεί η ανεξαρτησία μου. Θελωω να είμαι μόνη μου, αλλα η κατάθλιψη μου δεν με αφήνει. Τέλος πάντων 10 χρόνια τώρα δεν έχω καταφέρει να διαχειριστώ τις καταθλιπτικές εξάρσεις..

Φίλοι; Χόμπυ; Γενικά, πράγματα για να καταπολεμάς την μοναξιά γιατί δεν μου φαίνεται ιδανικό το να βρεις κάποιον απλά για να μην νιώθεις μόνη σου :/ Πάντως εντάξει, πέρα από αυτό, η επαφή όντως είναι σημαντική. Όταν είπα πως η φυγή βοηθάει δεν είχα στο μυαλό μου να είναι κάποιος συνεχώς μέσα σε ένα σπίτι μόνος του γιατί προφανώς και ο πιο ψυχολογικά υγιής άνθρωπος θα πάθαινε κατάθλιψη αν ήταν κλεισμένος σε 4 τοίχους για καιρό... Έχεις ζήσει ποτέ μόνη σου ή επειδή πάντα το φοβόσουν έκανες πίσω;

[Gallowdance]

Σχέση μίσους και πάθους, ένα πράγμα!!! :p

Πάντως Μαρούλι πολλοί από εμάς έχουν αντιμετωπίσει παρόμοια προβλήματα, σημασία έχει πως σε αγαπάνε, μπορεί να το κάνουν με λάθος τρόπο βέβαια, αλλά θέλουν το καλό σου.
Αν βλέπεις ότι ΔΕΝ μπορείς να διαχειριστείς αυτή την κατάσταση μίλα με ψυχολόγο, χωρίς αγωγές και άλλα τέτοια, και βάλε στόχους. Κράτα σαν να λέμε ένα σημειωματάριο-τύπου ημερολόγιο και κατάγραφε εκεί σκέψεις, προβληματισμούς, επιθυμίες και προσπάθησε σιγά σιγά να στοχεύεις σε ένα μικρό πράγμα κάθε μέρα!! Κανε και μια προσπάθεια να τους προσεγγίσεις, αλλά μην τρελαίνεσαι. Οι γονείς σου σ' αγαπάνε, απλά το εκφράζουν με λάθος τρόπο. Πέτυχε τα όνειρά σου και διέψευσέ τους!

[Gallowdance]

Αν θέλεις να μάθεις σχετικά με τα δικά μου, μπες στο thread μου και διάβασε την πρώτη παράγραφο μόνο. :P

Κατά τα άλλα, πάω να την πέσω, γιατί αν ξημερώσει πάλι και είμαι μέσα, θα αυτοπυρποληθώ !!!

[betelgeuse]

Κλειδωνω το θεμα μεχρι να το καθαρισω και το ξανανοιγω....