Θρησκεία

[GiannisNik3]

Από τη σκοπιά της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής, ποιά πιστεύετε πως μπορεί να είναι η επίδραση της χριστιανικής θρησκείας σ' έναν άνθρωπο; Θετική ή αρνητική; Ευνοεί η θρησκεία την αυτογνωσία και την αυτοανάπτυξη ή όχι; Ποια είναι η εμπειρία σας ή η γνώμη σας;

[deleted-member09062017]

ειχα ανοιξει ένα θεμα πριν καιρο.. για το αν οι θρησκοι είναι ψυχικα ασθενείς... η γνωμη μου παραμενει ιδια ότι είναι..

θεωρω αδιανοητο η θρησκεια να ευνοει την αυτογνωσια και την αυτοαναπτυξη όταν εν ετη 2017 διδασκει ακομα για φιδια που μιλανε, για παρθενες που γεννανε, για νεκρους που αναστενοντε... (και για να μην πω μονο για την θρησκεια σας...) για παρθενες στον παραδεισο... κλπ κλπ κλπ

τα δογματα είναι ο ταφος όχι μονο της λογικης αλλα και της πνευματικης αναζητησης και ολοκληρωσης

[elisabet]

Έχω δει πολλούς ανθρώπους που η πίστη τους βοήθησε σε σημαντικά θέματα στη ζωή τους και τους έκανε να ξεπεράσουν προβλήματα και δυσκολίες που σε άλλους θα έμοιαζαν βουνό. Προσωπικά θεωρώ την πίστη εξαιρετικά σημαντική.

Ξεχωρίζω όμως το θέμα της πίστης από αυτό της θρησκείας (όποια κι αν είναι αυτή). Θεωρώ οτι η θρησκεία μπορεί να βοηθήσει κάποια άτομα ως πρώτο βήμα ώστε να βοηθηθούν στη συνέχεια από την πίστη τους. Δεν έχω δει κανέναν άνθρωπο να βοηθιέται από την θρησκεία αυτή καθεαυτή. Το αντίθετο, έχω δει ανθρώπους όπου η υπερβολική ενασχόληση με τα θέματα της θρησκείας τους έκανε κακό. Τους έκανε πιο κλειστόμυαλους, πιο σκληρούς, πιο δογματικούς, πιο ενοχικούς και εν τέλει πιο δυστυχισμένους.

Δεν ξέρω αν η ίδια η θρησκεία δημιουργεί ψυχικά άρρωστους ανθρώπους όπως λέει ο noumac (αν καταλαβα καλά τι εννοει), αλλά ναι, έχω δει πολλούς ψυχικά άρρωστους να βρίσκονται κοντά στην θρησκεία, ίσως βρέθηκαν εκεί αναζητώντας βοήθεια επειδή το πρόβλημα προυπήρχε, ίσως το πρόβλημα εντάθηκε επειδή βρέθηκαν εκεί, δεν ξέρω τι από τα δύο συμβαίνει. Σίγουρα πάντως το να αρχίσεις να πιστεύεις σε έναν Θεό τιμωρό, με καζάνια που βράζουν κτλ δεν βοηθά στην ψυχική υγεία και ηρεμία κανενός.

[black_adder]

οπως επίσης και ο φανατισμός και κρίσεις τέτοιου τύπου που κανεις noumac οτι ειναι ψυχικα ασθενείς.
Αν το παρουμε με τη δικιά σου οπτική και κριση εσυ που εχεις δηλώσει οτι πιστευεις σε εξωγήινη παρέμβαση τι εισαι;
μη κρίνετε για να μην κριθείτε...:)
Για να έρθουμε στο αρχικό ερωτημα ομως, νομιζω καταρχην οτι ειναι λάθος να το κοιταμε από τη σκοπιά της ψυχολογίας ή ψυχιατρικής. Από τη σκοπια ομως καποιου που υποφερει και πιστευει φυσικά στην υπαρξη καποου θεού νομιζω οτι η θρησκεια πιθανόν να τον βοηθάει ψυχολογικα. Στο δευτερο ερωτημα αν βοηθαει την αυτογνωσια νομιζω οχι δεν βοηθαει.Η αυτογνωσια προυποθετει κριτικη σκεψη πραγμα το οποιο δεν βρισκεται μεσα σε ιερα βιβλία.

[Natalia_sups]

Ξεκινω απο την προυποθεση οτι μιλαμε οχι για τελετουργικη ψυχαναγκαστικη ενασχοληση με την εκκλησια επειδη ετσι εμαθες απο μικρος χωρις να ξερεις γιατι αλλα για πραγματικη κυριολεκτικη πιστη...οτι οσο πιστευεις πως ο ηλιος ανατελλει καθε μερα και ο ουρανος ειναι μπλε το ιδιο κυριολεκτικα πιστευεις στην υπαρξη του θεου και οτι σε βοηθαει...
Λαμβανοντας υποψη αυτη τη προυποθεση λοιπον θα προσπαθησω να απαντησω κατα λεξη σε αυτα που ρωτας...Ναι μπορει να εχει θετικη επιδραση στη ζωη καποιου, να τον βοηθαει, να του δινει δυναμη, ηρεμια και να βελτιωνει την ποιοτητα της ζωης του.
Οχι δεν προωθει ομως την αυτογνωσια και την αυταναπτυξη...η ολη ιδεα του χριστιανικου δογματος ειναι πως εισαι ηρεμος και χαρουμενος επειδη αισθανεσαι τη στηριξη μιας γονεικης φιγουρας να σε προστατεύει και να σε καθοδηγει (ουρανιος Πατερας κλπ)...οποτε δεν θα ελεγα οτι αυτο το σκεπτικο οδηγει στην αυτογνωσια η την ατομικη αναπτυξη.
Απλα παιρνει απο το χερακι το παιδακι που εχουμε μεσα μας και του λεει σσσσ ολα θα πανε καλα, αυτη τη ψυχικη αναγκη ικανοποιει. Οπως λενε οι γονεις στο παιδι τους κανε αυτο γιατι ετσι λεω για το καλο σου, την ιδια εμπιστοσυνη και παραιτηση της αυτοκυριαρχιας σου ενεχει και η θρησκεια. Οχι χαρακτηριστικα ενος αυτονομου ενηλικα με αυτογνωσια που εξελισσεται ατομικα ετσι;

[ioannis2]

Η πίστη στο Θεό σίγουρα βοηθάει. Πολλοί άνθρωποι με ψυχολογικά προβλήματα έχουν στραφει προς τη θρησκεία. Η πίστη στο Θεό είναι πηγη γαλήνης. Όμως η στροφή αυτη δεν πρέπει να αποξενώνει το άτομο από τους στόχους του στη ζωη και τις καθημερινές του ασχολίες και κοινωνική ζωή, αλλά να λειτουργεί επωφελώς, ως ένα καλό μέσο θεραπείας που υποβοηθεί και ενισχύει τους βελτιωτικούς τρόπους σκέψης και συμπεριφοράς που χρησιμοποιει (προφανώς με τη βοήθεια ειδικού) για να ξεπεράσει το θεμα του. Σίγουρα η πίστη δεν ωφελεί αν γινει το μεσο επανάπαυσης στη στασιμότητα της ζωης του ατομου και η δικαιολόγηση των πάντων ως θέλημα Θεού.

[deleted-member09062017]

οπως επίσης και ο φανατισμός και κρίσεις τέτοιου τύπου που κανεις noumac οτι ειναι ψυχικα ασθενείς.
Αν το παρουμε με τη δικιά σου οπτική και κριση εσυ που εχεις δηλώσει οτι πιστευεις σε εξωγήινη παρέμβαση τι εισαι;

να μου επιτρεψει ο θεματοθετης να απαντησω επιπροσωπικου μιας και ανεφερες το ονομα μου...

μα εγω είμαι ψυχικα ασθενης και με την βουλα... παιρνω μαλιστα και αναπηρικη συνταξη για αυτό....

το πρόβλημα είναι ολοι αυτοι οι ψυχακηδες οι θρησκοι που δεν ξερουν ότι είναι ψυχακηδες

[Mara.Z]

Από τη σκοπιά της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής, ποιά πιστεύετε πως μπορεί να είναι η επίδραση της χριστιανικής θρησκείας σ' έναν άνθρωπο; Θετική ή αρνητική; Ευνοεί η θρησκεία την αυτογνωσία και την αυτοανάπτυξη ή όχι; Ποια είναι η εμπειρία σας ή η γνώμη σας;

Εγω με οσα περασα στην παιδικη ηλικια, αν δεν ειχα πιστη, θα ειχα αυτοκτονησει. Αυτο που με κρατησε ηταν η πιστη οτι αυτη η ανωτερη δυναμη καποια στιγμη θα με δικαιωσει για ολα αυτα τα δεινα που περναω. Και πατωντας πανω σε αυτη την πιστη εγινα διεκδικητικη, προσπαθησα, αντεξα δυσκολιες, τα εβγαλα περα οσο και οπως μπορουσα με τις ενοχες που μου ειχαν φυτεψει, και στην τελικη, μπορεσα να πιστεψω σε μενα και να αποκτησω μια καποια αυτοεκτιμηση.
Το αρνητικο ειναι οτι κοινωνικα αυτη η πιστη συνεπαγεται συντηρητισμο, μια σοβαροτητα δυσαναλογη της ηλικιας πχ στα 15-17-20-22 ζεις σαν 40αρης και οχι την ηλικια σου την ανεμελη και ξεγνοιαστη. Και αυτο το πλαισιο σκεψης εμενα με περιορισε κοινωνικα ή με δυσκολεψε να ανοιχτω και να μπω σε παρεες πιο ξεβγαλμενες κοινωνικα.
Αλλα γενικα η πιστη με βοηθησε να κρατησω ισορροπιες οσο μπορουσα, σαν πυξιδα ενα πραγμα. Αλλιως ή θα ειχα τιναξει τα μυαλα μου στον αερα ή θα ειχα καταληξει σε κανενα μοναστηρι για να ξεφυγω, ή αργοτερα οταν εφυγα απο το σπιτι για σπουδες, ή θα κατεληγα στα ναρκωτικα ή στο δρομο για εκτονωση και εκδικηση.

[black_adder]

η πίστη σε κάποιο θεό, δεν έχει να κάνει με κάποια ψυχική ασθένεια. Αν θεωρηθεί ότι όλοι όσοι πιστεύουν είναι ψυχικά ασθενείς με αυτή την οπτική τότε και ένας πιστός μπορεί να θεωρήσει τους άθεους ως ψυχικά ασθενείς. Οι γενικεύσεις,το τσουβάλιασμα και τέτοιες κρίσεις η λογική τους κατάληξη είναι ο φανατισμός, και η ψυχιατρικοποίηση της όποιας άποψης. Μετά από αυτό έρχεται ο εγκλεισμός των διαφωνούντων σε ψυχιατρικά άσυλα και στρατόπεδα συγκέντρωσης.

[GiannisNik3]

Επέτρεψέ μου να σου καταθέσω και τη δική μου εμπειρία....
Πέρασα από μια μεγάλη φάση αθεϊσμού - αγνωστικισμού και άρνησης.
Περιπλανήθηκα σε διάφορες "ιδεολογίες"... Ξεκίνησα σαν πολύ θρησκευόμενος στα 17 μου - χωρίς να πηγαίνω για εξομολόγηση φυσικά, απλά πίστευα πολύ και κοινωνούσα - , μάλιστα πήγαινα και αγόραζα ένα σωρό βιβλία από τις οργανώσεις "Ζωή" και "Σωτήρ". Καταπιέστηκα είναι η αλήθεια με όλα αυτά... Η λογική τους ήτανε να αποφεύγω τα πάντα για να μην "μολυνθώ" και στο τέλος απέφευγα και τους ανθρώπους! Στα 20 μου έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο του Γιανναρά, το "Καταφύγιο Ιδεών". Εκεί διάβασα τα όσα τράβηξε κι αυτός στην οργάνωση που βρισκόταν με τις παράλογες απαγορεύσεις, π.χ. μην πηγαίνεις σινεμά, μην κοιτάς γυναίκες κ.α.π. Επιπλέον την υποκρισία που υπήρχε και τη φιλαργυρία που πρυτάνευε. Και ναι μεν, αλλά.... Διότι απορρίπτοντας τα στραβά κατέληξα να πετάξω και το μωρό μαζί με τη λεκάνη με το νερό, που λένε..... Τα επόμενα χρόνια ήμουν ένας αμφισβητίας των πάντων, όσον αφορά τα θρησκευτικά.. Έψαχνα να ανακαλύψω και να βρω τα αδύναμα σημεία του Χριστιανισμού ( για να δικαιολογήσω τη συνείδησή μου περισσότερο, αλλά αυτό το κατάλαβα αργότερα)... Ήθελα να ζω και να κάνω ό,τι θέλω! Έγινα ένας άθεος, αλλά στην πραγματικότητα ήμουν μισόθεος.. Έζησα ένα διάστημα παραδομένος ολοκληρωτικά στις σαρκικές ηδονές και αυτές ήταν ο σκοπός της ζωής μου... Είχα ως φιλοσοφία ζωής τον "ηδονισμό" εκείνη την περίοδο. Ώσπου έφτασα τα 25 και "έσκασα"! Έπαθα κάτι σαν νευρική κατάρρευση, με κλάματα και όλα τα σχετικά... Ένα με ενάμισι χρόνο αργότερα ξαναβρήκα την πίστη μου και πήγα και εξομολογήθηκα για πρώτη φορά.....

[deleted-member09062017]

η πίστη σε κάποιο θεό, δεν έχει να κάνει με κάποια ψυχική ασθένεια. Αν θεωρηθεί ότι όλοι όσοι πιστεύουν είναι ψυχικά ασθενείς με αυτή την οπτική τότε και ένας πιστός μπορεί να θεωρήσει τους άθεους ως ψυχικά ασθενείς. Οι γενικεύσεις,το τσουβάλιασμα και τέτοιες κρίσεις η λογική τους κατάληξη είναι ο φανατισμός, και η ψυχιατρικοποίηση της όποιας άποψης. Μετά από αυτό έρχεται ο εγκλεισμός των διαφωνούντων σε ψυχιατρικά άσυλα και στρατόπεδα συγκέντρωσης.

ακριβως αυτό....

[Mara.Z]

Ευνοεί η θρησκεία την αυτογνωσία και την αυτοανάπτυξη ή όχι; Ποια είναι η εμπειρία σας ή η γνώμη σας;

ειδικα σε αυτο που ρωτας, η δικη μου απαντηση ειναι ναι αλλα ως ενα βαθμο.
πχ στα σχολικα χρονια που εχεις να αντιμετωπισεις στο σχολειο διαφορετικους χαρακτηρες, περιεργους δασκαλους, δυσκολα μαθηματα, προκλησεις με στοχους, σαφως και βοηθαει γιατι η ολη φιλοσοφια της θρησκειας τονωνει το αγωνιστικο σου φρονημα, εστιαζεις στο στοχο και προσπαθεις.
Ή και αργοτερα οταν εχεις ενα στοχο να πετυχεις, μια αρρωστεια να αντιμετωπισεις, μια δυσκολια που σε κραταει σε εγρηγορση. Δεν ειναι τυχαιο οτι οι αρχες του Life coaching ουσιαστικα ειναι copy paste απο θρησκευτικη φιλοσοφια, να αγωνιζεσαι, να μην το βαζεις κατω, να οραματιζεσαι οτι εχεις πετυχει το στοχο κλπ.

Οι αντιρρησεις μου ειναι στο κοινωνικο κομματι και συνεπακολουθα στο ερωτικο-σεξουαλικο.
Βεβαια και εντος της θρησκειας ολοι δεν εχουν τις ιδιες αποψεις, εννοειται οτι διαφοροποιουνται, αλλα ενας γενικος μπουσουλας οντως υπαρχει. Και αυτος ο μπουσουλας στη δικη μας εκκλησια λεει οχι στα πολλα-πολλα με το αλλο φυλο. Οποτε βαζει φραγμους στην κοινωνικοποιηση με το αλλο φυλο. Ας πουμε οτι στα σχολικα χρονια δεν ειναι τοσο μεγαλο προβλημα, αλλα μετα στα φοιτητικα χρονια αρχιζει να γινεται γιατι περιοριζει, σε παρεες, σε εξοδους, σε δραστηριοτητες. Και οταν ερωτευθεις και θελεις να το ζησεις, αν εχεις μπει στα βαθια της θρησκειας και εχεις πνευματικο πχ, αρχιζουν τα εμποδια. Μη-ειναι αμαρτια! μονο εντος γαμου. Μη-δεν υπαρχει προοπτικη γαμου. Μη-εχεις πτυχιο να παρεις, δουλεια να ξεκινησεις!
Αυτα τα "μη ειναι αμαρτια", και η αγνοια οδηγουν σε ανευθυνοτητα, αρα εκτρωσεις, αρα αναγκαστικους γαμους. Γιατι να μην γνωριζω και να μπορω να επιλεξω? κι αν κανω λαθος, απο τα λαθη μου θα μαθω και θα γινω καλυτερος.
Εννοειται οτι αυτη την επιφανειακη υποκριτικη ηθικολογια δεν την εχουν μονο οι της θρησκειας αλλα και πολλοι, ισως οι περισσοτεροι στην κοινωνια, αυτοι που πειθουν τα 15χρονα να εχουν ολοκληρωμενες σχεσεις για να ειναι προχω, και απο την αλλη σε κρινουν-καταδικαζουν επειδη στα 30 σου ζουσες μαζι με καποιον και χωρισες γιατι δεν εχεις ακομα ξεσπασει σεξουαλικα...

[Mara.Z]

Επέτρεψέ μου να σου καταθέσω και τη δική μου εμπειρία....
Πέρασα από μια μεγάλη φάση αθεϊσμού - αγνωστικισμού και άρνησης.
Περιπλανήθηκα σε διάφορες "ιδεολογίες"... Ξεκίνησα σαν πολύ θρησκευόμενος στα 17 μου - χωρίς να πηγαίνω για εξομολόγηση φυσικά, απλά πίστευα πολύ και κοινωνούσα - , μάλιστα πήγαινα και αγόραζα ένα σωρό βιβλία από τις οργανώσεις "Ζωή" και "Σωτήρ". Καταπιέστηκα είναι η αλήθεια με όλα αυτά... Η λογική τους ήτανε να αποφεύγω τα πάντα για να μην "μολυνθώ" και στο τέλος απέφευγα και τους ανθρώπους! Στα 20 μου έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο του Γιανναρά, το "Καταφύγιο Ιδεών". Εκεί διάβασα τα όσα τράβηξε κι αυτός στην οργάνωση που βρισκόταν με τις παράλογες απαγορεύσεις, π.χ. μην πηγαίνεις σινεμά, μην κοιτάς γυναίκες κ.α.π. Επιπλέον την υποκρισία που υπήρχε και τη φιλαργυρία που πρυτάνευε. Και ναι μεν, αλλά.... Διότι απορρίπτοντας τα στραβά κατέληξα να πετάξω και το μωρό μαζί με τη λεκάνη με το νερό, που λένε..... Τα επόμενα χρόνια ήμουν ένας αμφισβητίας των πάντων, όσον αφορά τα θρησκευτικά.. Έψαχνα να ανακαλύψω και να βρω τα αδύναμα σημεία του Χριστιανισμού ( για να δικαιολογήσω τη συνείδησή μου περισσότερο, αλλά αυτό το κατάλαβα αργότερα)... Ήθελα να ζω και να κάνω ό,τι θέλω! Έγινα ένας άθεος, αλλά στην πραγματικότητα ήμουν μισόθεος.. Έζησα ένα διάστημα παραδομένος ολοκληρωτικά στις σαρκικές ηδονές και αυτές ήταν ο σκοπός της ζωής μου... Είχα ως φιλοσοφία ζωής τον "ηδονισμό" εκείνη την περίοδο. Ώσπου έφτασα τα 25 και "έσκασα"! Έπαθα κάτι σαν νευρική κατάρρευση, με κλάματα και όλα τα σχετικά... Ένα με ενάμισι χρόνο αργότερα ξαναβρήκα την πίστη μου και πήγα και εξομολογήθηκα για πρώτη φορά.....

νομιζω οσα μοιραζεσαι μαζι μας εχουν να κανουν με την αναγκη σου να αυτοπροσδιορισθεις, να δωσεις μια ταυτοτητα στον εαυτο σου και νιωσεις οτι ανηκεις σε μια ομαδα. Το θεμα σου ειναι οτι περιμενες απο αυτους να σου πουν ποιος εισαι και να χαρτογραφησουν την πορεια σου χωρις εσυ ο ιδιος να ξερεις που πατας και που βρισκεσαι (ειναι ιδιον της ηλικιας αυτο!) .
Και επειδη οντως η φιλοσοφια τους ειναι εξαιρετικα αυστηρη, μιλαμε για ό,τι πιο αυστηρο και ακραια συντηρητικο υπαρχει στους κολπους της εκκλησιας σημερα, λογικο ειναι οτι καταπιεστηκες και ξεσπασες ετσι...η επισημη ας πουμε εκκλησια ειναι μετριοπαθης, καμια σχεση με αυτες τις ακροτητες.
Σαφως το προβλημα με τη φιλοσοφια τους ειναι οτι απορριπτουν καθε μορφης επιθυμια, προωθουν μονο το καθηκον. πχ να εισαι αριστος οχι γιατι γουσταρεις να μαθαινεις και για τη χαρα της πρωτιας, αλλα γιατι ειναι το καθηκον σου! αν εισαι κοπελα, να ντυνεσαι σεμνα, δηλαδη φουστα κατω απο τογονατο, μπλουζα κλειστη στο λαιμο, μανικια, κλπ. οχι σκουλαρικια, οχι δακτυλιδια γιατι η ομορφια ειναι στην ψυχη. Και σκεψου τωρα να εισαι στα 18, να εχεις φαει στη μουρη τις πανελληνιες με ολο τοξενυχτι και το διαβασμα, να εχεις φυγει απο το σπιτι σου με ολα τα προβληματα, και να πηγαινεις σε χωρους τετοιων ομαδων με τετοια φιλοσοφια, και απο την αλλη στη σχολη σου με τις τελειως διαφορετικες φιλοσοφιες, ενα σεισμο στο κεφαλι τον παθαινεις αν μη τι αλλο... Εγω απο αυτη τη συγκρουση βασανιστηκα παρα πολυ να βρω απαντησεις...και μετα τα 25 τις βρηκα και καπου ισορροπησα...
Υποκρισια και φιλαργυρια υπαρχει παντου.
Ξερεις τι εχουμε αναγκη? επιγνωση του εαυτου μας και μετρο.

[GiannisNik3]

Οι αντιρρησεις μου ειναι στο κοινωνικο κομματι και συνεπακολουθα στο ερωτικο-σεξουαλικο.
Βεβαια και εντος της θρησκειας ολοι δεν εχουν τις ιδιες αποψεις, εννοειται οτι διαφοροποιουνται, αλλα ενας γενικος μπουσουλας οντως υπαρχει. Και αυτος ο μπουσουλας στη δικη μας εκκλησια λεει οχι στα πολλα-πολλα με το αλλο φυλο. Οποτε βαζει φραγμους στην κοινωνικοποιηση με το αλλο φυλο. Ας πουμε οτι στα σχολικα χρονια δεν ειναι τοσο μεγαλο προβλημα, αλλα μετα στα φοιτητικα χρονια αρχιζει να γινεται γιατι περιοριζει, σε παρεες, σε εξοδους, σε δραστηριοτητες. Και οταν ερωτευθεις και θελεις να το ζησεις, αν εχεις μπει στα βαθια της θρησκειας και εχεις πνευματικο πχ, αρχιζουν τα εμποδια. Μη-ειναι αμαρτια! μονο εντος γαμου. Μη-δεν υπαρχει προοπτικη γαμου. Μη-εχεις πτυχιο να παρεις, δουλεια να ξεκινησεις!
Αυτα τα "μη ειναι αμαρτια", και η αγνοια οδηγουν σε ανευθυνοτητα, αρα εκτρωσεις, αρα αναγκαστικους γαμους. Γιατι να μην γνωριζω και να μπορω να επιλεξω? κι αν κανω λαθος, απο τα λαθη μου θα μαθω και θα γινω καλυτερος.
Εννοειται οτι αυτη την επιφανειακη υποκριτικη ηθικολογια δεν την εχουν μονο οι της θρησκειας αλλα και πολλοι, ισως οι περισσοτεροι στην κοινωνια, αυτοι που πειθουν τα 15χρονα να εχουν ολοκληρωμενες σχεσεις για να ειναι προχω, και απο την αλλη σε κρινουν-καταδικαζουν επειδη στα 30 σου ζουσες μαζι με καποιον και χωρισες γιατι δεν εχεις ακομα ξεσπασει σεξουαλικα...

Συμφωνώ με αυτά που παραθέτεις. Όντως, οι περισσότεροι της Εκκλησίας έχουν αυτή την άποψη. Όμως, εάν το ψάξεις βαθύτερα θα διαπιστώσεις αφενός μεν ότι οι απόψεις πολλών, ακόμα και παπάδων, διΰστανται επάνω στο θέμα των διαφυλικών σχέσεων. Για μένα εκείνος που δηλώνει ότι πιστεύει σε κάτι οφείλει να ψάξει τις "ρίζες" της θρησκείας του.
Ο Χριστός δεν έδωσε τόση βαρύτητα στη σεξουαλική συμπεριφορά των ανθρώπων, όσο έδωσε στη μία και μοναδική εντολή που συμπυκνώνει την "καρδιά" και το νόημα όλων των άλλων. "Να αγαπάς τον Κύριο και Θεό σου με όλη σου την καρδιά, την ψυχή και τη διάνοια και τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου". Το κριτήριο της εσχάτης κρίσης θα είναι η αγάπη! Ούτε οι νηστείες, ούτε η εγκράτεια, ούτε οι πολύωρες προσευχές. Κι όπως λέει κι ο Παύλος "εάν έχω γλωσσολαλιά, χάρισμα προφητείας και θαυμάτων αλλά δεν έχω αγάπη είμαι κύμβαλο αλαλάζων". Η αγάπη είναι υπέρτερη του νόμου....

[GiannisNik3]

Πέρασες κι εσύ από τις παραεκκλησιαστικές ομάδες;
Ποιές απαντήσεις βρήκες μετά τα 25;