Σχέσεις...

[weird]

Διαβασα κατι πολυ ομορφο που με εβαλε σε σκεψη.

\"εξισσοροπώντας ανάμεσα στα δυο άκρα: αλληλοπροστασια VS επιτρεποντας αυτονομια και ελευθερια ( κι ακομη το να γινεται κάποιος αβέβαιος, διστακτικος, αδυναμος κτλ.)\"
Δυσκολη αυτη η εξισορροπηση.
Ποσο εύκολο ειναι για τους γονεις να την πραγματοποιησουν? Ειδικα οταν το συναισθημα του φοβου τους οδηγει στο ακρο της υπερποστασιας..
Ε λοιπον οχι! Θελω να μπορω να ειμαι αβεβαιη, διστακτικη και αδυναμη, να εχω τον χωρο και τον χρονο να τα βιωσω και να παρω οτι ειναι να παρω απο αυτα. Ακριβως οπως παιρνω κι απο την δυναμη μου.Να παλεψω μαζι τους να συμφιλιωθω μαζι τους. Να βρω τον εαυτο μου και να κανω τις επιλογες μου.
Και δεν θελω αυτη την ομπρελα της ετεροπροστασιας να μου φραζει το δρομο!
Ουφ, το εβγαλα απο μεσα μου κι αυτο..
Φυσικα οταν μαθαινεις να ζεις με ομπρελες μαθαινεις και να τις αποζητας, οπως μαθαινεις να φοβασαι να ζησεις την αυτονομια σου και να γνωρισεις μεσα απο αυτην πιο βαθια τον εαυτο σου. Ερχεται ομως καποτε η στιγμη, για ολους ερχεται η στιγμη.. που ειναι ετοιμοι να αφησουν στην ακρη ξενες \"ομπρελες\"...

[weird]

λοιπον, νεα σκεψη... ο υποβιβασμος του αλλου ειναι το μπαστουνακι που βοηθα την υπερπροστασια απέναντί του να σταθει στα ποδια της.

[weird]

Αυτά είναι από ένα βιβλιο που διαβαζω τωρα. Καμια φορα, καποια βιβλια, θεωρω ότι δεν ερχονται τυχαια στα χερια μου! Όπως αυτό που μου εφερε στις 8 του Μαη ένα παιδι στο γραφειο και το αγορασα, χωρις να φανταστω καν ότι θα αγγιζε το κεφαλαιο για το οποιο μιλησα τοσο βαθια σε αυτό το φορουμ! Ενιωσα την αναγκη να τα μοιραστω μαζι σας. Ειδικα το τριτο κομματι, με εκανε να αναριγησω.


“ Ας συλλογιστούμε λοιπον πόσοι γονεις επιτρέπουν στα παιδια τους να είναι ο ευατός τους? Πόσο επέτρεψαν σ’εμας? Πόσο επιτρεπουμε μεις στα παιδιά μας? Πόσο οι επιλογές μας εκφράζουν την αληθινή μας φύση? Ακόμα και οι γάμοι μας, τόσο συχνά, τόσοο θλιβερά συχνα, δεν είναι δικές μας επιλογές, αλλά επιλογές των γονιών μας. Όχι επειδή μας υποδεικύουν πάντοτε έξω- πέρα ποιον να παντρευτούμε, αλλά γιατί μας έχουν μπολιάσει απι χρόνια με τα δικά τους γούστα, με το τι προδσδοκουν από εμας, κι εμεις κινουμαστε βασει τουτης της πλυσης εγκαφάλου, περιφρονώντας τη γνήσια , δικη μας λαχτάρα αγάπης. ….. Σ αυτές τις περιπτώσεις δεν ερωτευόμαστε το πρόσωπο, αλλά το σενάριο που θα προσφέρουμε στους γονείς και στον κοινωνικό μας κύκλο, ώστε να μας θαυμάσουν, να μας καλοτυχίσουν κι εμεις να καμαρώνουμε. Τον πρώτο καιρό…
…..Ή διαλέγουμε ανάποδα, αντιδραστικά, παλι με γνώμονα εκείνους, επ ουδενί ελευθερα. Κι ετσι η ζωη μας συνεχίζει να είναι – ενιοτε μεχρι τελους- μια ζωη διαλεγμένη από γουστα άλλων, απο κριτήρια ξένα. ……Δεν ζουμε, παιζουμε ρόλους. Δε δρούμε- αντιδρούμε ή υποτασσόμαστε- για λίγη γονεϊκλη εγκριση, για καποιο «μπράβο» τους τσιγγούνικο που μας έλειψε….Αγωνιούμε να μην πέσουν οι μάσκες μας, μη φανερωθεί γυμνό το βλέμμα μας ακόμη και μεσα στον δικό μας καθρέπτη.»
«Νομιζω ένας από τους λόγους που θυμωνουν έτσι «αναιτια» τα παιδια με τα χρόνια, από την εφηβεια μαλιστα κι επειτα, είναι γιατί οι γονεις δεν παυουν να τα βλέπουν παντα σαν μικρα παιδακια.. Εκεινα, με τοσες δοκιμασιες, επιθυμουν και καταφερνουν να μεγαλωνουν στην ηλικια, να ενηλικιωνοντα, να αποοκτουν αποψη, να κερδιζουν εκτιμηση από φιλους κι από ξενους, αλλά μολις βρεθουν κατω από το βλέμμα των γονιων , ιδιως της μανας, υποβιβάζονται σε ανίκανα, επικίνδυνα για τον εαυτο τους νηπια. ΠΛησιαζουν τον γονιο περηφανα που καταφεραν να γίνουν μεγάλα, αναζητουν στα ματια του την αναγνώριση, την εμπιστοσύνη, τον σεβασμό και καποιο θαυμασμό, κι εκεινος τ α ε π ι σ τ ρ ε φ ε ι α υ τ ο μ α τα – με μια γκριματσα, με μια λεξη, με έναν τονο φωνης- σε ηλικιες πισω, απ΄οπου με τοσους αγωνες και τετοια παλη ξεφυγαν. Τα κανει έξαλλα αυτή η παλινδρόμηση που τους επιβάλλεται, αυτή η εκτιμηση και η εμπιστοσυνη που τους στερειται. Και δεν εχουν αδικο.»
Στο σημειο αυτό μια γυναικα μιλα μετα από συνειδητοποιηση της στιγμης για τον πατερα της.
«Δεν παραδεχεται τους αλλους! Δεν με αναγνωρισε, δεν με καμαρωσε σαν παιδι! Ποτε!! Γιατι είναι ενας εγωιστης! Λες και με συναγωνιζοταν παντα του, από όταν θυμαμαι να ζω. Μονο τον εαυτο του καμαρωνει. Μονο η αυτοπροβολη είναι το θεμα του. Με καμαρωνε όταν εφερνα αριστα μπροστα στους τριτους, σαν εξαρτημα του, σαν δικη του επιτυχια, μεταξυ μας ποτε! Μονοι μας, μεταξυ μας, αλλαζε υφος, παγωνε, με απομακρυνε, ηταν ετοιμος να μου βρει λαθος. Παντα με υποτιμουσε, με προσβαλε, πως ειμαι αναξια, πως αν δεν τον ακουω ειμαι ένα τιποτα. Ειχε μια περιφρονηση στο ματι. Δεν ηταν αυτό που λεμε αυστηρος , ηταν που με περιφρονουσε, με σκοτωνε αυτό. ………Τις επιτυχιες μου δεν τις θαυμαζε, για τις επιτυχιες μου, χαιροταν! Τις υπογραμμιζε, ειρωνευόταν. Και υστερα αρχιζε το διδαγμα. Πως θα φεροταν εκινος στη θεση μου, που εκανα σφαλμα. Βλακειες. Ποια ελαττώματα μου με βαζουν να την παταω συνεχεια….»
«Γιατι η γνωμη του σε επηρεαΖΕΙ?Σου γδερνει την ψυχη?Αξιζει να εχει τοση δυναμη πανω σου?»
Και γραφει μετα η συγγραφεας(Μαρω Βαμβουνακα, ψυχαναλυτρια, στο βιβλιο, το φαντασμα της αξοδευτης αγαπης): ….το ξερω αυτό το γιατι, το αγριο, τραχυ γιατι, που ερχεται από πολύ παλια, σαν προαιωνια διαβαση. Τοτε που εκεινη ηταν μικρουλα, ένα τοσο δα σωματακι, ένα τοσο δα ζυμαρακι, ενας τοσοδουλης ανθρωπος. Από τοτε που ο μπαμπας ηταν θεορατος και θεος, και ρυθμιζε τον κομσο, οριζε το Καλο και το Κακο, ποιος αξιζει και ποιος όχι, ποιος θα πεσει στον Καιαδα, τη ζωη ή το θανατο. Το ξερω το ματι του αρνητικου γονιου που σαν ματι Μεδουσας στρεφεται και πετρωνει τα παιδια του.
Της Έλλης η διαστροφη της πραγματικότητας αναφερεται στον χρονο. Κανει το τοτε τωρα και τα παλια μεγεθη, αναμεσα στο μωρο και στον γιγαντα-πατερα, μεγεθη παντοτινα. Αρνειται να βαδισει από το μικρο παιδι στην ωριμη ηλικια της. Είναι τα σφιχτα δεσμα του φοβου, που δεν νικησε, που δεν ελυσε. Ισως κει ενας δικος της εγωισμος δεν αντεχει να παραδεχτει καμια ηττα, καμια αποτυχια της, την ατυχια να μην εχει στοργικο πατερα, κι επιμενει εις βαρος της σε αγωνες ματαιους, εκ των πραγματων καταδικασμενους. Υποκυπτει και υποφερει από κατι που δεν υφισταται πια. …..Το εχουμε ξαναπει, στις νοσηρες σχεσεις ο δημιος δημιουργει το θυμα και το θυμα δημιουργει το δημιο. Δεν είναι ευκολο, καθολου ευκολο, να το αλλαξει. Το προβλημα της δεν είναι λογικο, είναι ψυχολογικο. Δεν αρκει να της το εξηγησει κανεις, το λεει ηδη και η ιδια στον εαυτό της (εδώ ανατριχιασα, λες και μιλουσε σε μενα ηταν!) πρεπει να το δουλεψει συναισθηματικα, αισθησιακα σχεδον, για καιρο μεσα της. Ένα πυκνο πλεχτο που πλεχτηκε επι δεκαετιες στην ψυχη της με πολλες ριζες στο υποσυνειδητο, δε γινεται να ξεπλεχτει μονο με μια κινηση, αυτομάτως , μόνο με τη λογικη παραδοχή του. Σε αυτές τις περιπτωσεις είναι βοηθητικη η τοπικη αποσταση………
«Μολις αντικρυσω ξανα το βλέμμα του,.το επικριτικόο του ματι, αναστατωνομαι, σχεδον φοβαμαι. Γίνομαι επιθετικη, γελοιοποιουμαι προσπαθωντας να υπερασπιστω τον εαυτο μου. Ρεζιλευομαι προσπαθωντας να του επιδεικνυω νεα μου κατορθωματα. Πεφτω στην παγιδα και γινομαι εξαλλη μετα!»……
Την καταλαβαινω.(γραφει η συγγραφεας). Γνωριζω τι θα πει να σου τραβα μια χαρακια μεσα σου το βλεμμα του γονιου, το παλιο, κακο του βλεμμα, το δυσπιστο…..Χαρακια από διαμαντι πανω στο τζαμι, από νυχι πανω σε τρυφερο μαγουλο. Δεν παλευετια ευκοολα τουτη η παντα νωπη καταγραφη. Θελει ειδικη βοηθεια. Θελει ενισχυση η παιδικη καρδια, να ωριμασει, να μπορει να αυτοπροστατευεται.
…….Η ψυχοθεραπεια ….. με την αναβιωση και επεξεργασια των τραυματων…..βιηθαει στην καλλιεργεια της ωριμοτητας από εκει οπου ξεμειναμε παιδια, σιγα σιγα, στρατουλα στρατουλα. Μπορει να οδηγησει στην εξοδο από τον ιστο του γοονιου-αραχνη όποιον θελει ειλικρινα να ξεφύγει. ΟΠΟΙΟΝ ΘΕΛΕΙ! Μην το θεωρουμε δεδομενο αυτό, ακομα και όταν το διαδηλωνουμε. Το γλειψιμο των πληγων είναι παντα μια ηδονη, δεν την απαρνιομαστε ευκολα. »
Αυτά, πρεππει να φυγω από τη δουλεια, να παω σπιτι!!!
Φιλια σε ολους.