Ο,ΤΙ ΟΜΟΡΦΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ...

[ton76]

Η ευτυχία κατακτιέται, δεν χαρίζεται. Και σίγουρα η ευτυχία δεν είναι κάτι ξένο και έξω από εμάς, η ευτυχία είναι μέσα μας, μέσα στον πραγματικό μας Εαυτό.

[NADINE_ed]

Υπάρχει η Συνάντηση. Κι αυτοί οι δύο, εξ αρχής, πέρασαν θαρρετά και με θέληση στη σπηλιά που άμα μπείς δεν μπορείς πια να κάνεις πίσω.
Κάτι σαν ζώνη του λυκόφωτος, σαν εμπειρία θανάτου, σε “νύχτα ασέληνο” αμαρτίας που αλέθει και εξαγιάζει.
...Από κεί και πέρα, όλα τα απέξω, δεν θα είναι ποτέ πια όπως πριν.
Και να χωρίσουν, και να χαθούν, η μεταμόρφωση δεν θα χαθεί.
Και έτσι αποφασιστικά, επειδή το θέλεις, κι επειδή σου χαρίζεται, αρχίζεις να ερωτεύεσαι ανακαλύπτοντας την μοναδικότητα του άλλου.
Εκείνο που θα τον κάνει αναντικατάστατο.
Καμιά αναπλήρωση μετά, καμιά απώθηση, κανείς αμυντικός μηχανισμός δεν θα σε παρηγορήσει.
Κι ας παριστάνεις ότι τον ξεπέρασες, ιδίως τότε.

Mάρω Βαμβουνάκη

[NADINE_ed]

Στη ζωή μας πολλές φορές χρειάζεται να κάνουμε νέα άλματα και αναζητήσεις που ξεκινούν πάντα με το πρώτο μικρό βήμα.
Συνήθως αμφιβάλλουμε, φοβόμαστε το άγνωστο, το τί θα συναντήσουμε, πως θα αντεπεξέλθουμε στις νέες συνθήκες και στο νέο περιβάλλον.
Δηλαδή φοβόμαστε το ρίσκο και την αποτυχία.
Η αλήθεια είναι όμως, πως πρέπει να επιλέξουμε, και αν θέλετε: να “παίζουμε” αυτό το παιχνίδι.
Μπορεί να χάσουμε, μπορεί να κερδίσουμε, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως θα μάθουμε, θα αναζητήσουμε, θα ψάξουμε
και το μόνο σίγουρο είναι πως θα αποκομίσουμε την εμπειρία ότι προσπαθήσαμε, και δεν μείναμε μόνο στις σκέψεις του νου.
Πρέπει να επιλέξουμε, αν θα αναλωνόμαστε στα ίδια και στα ίδια ή εάν θα ξανά ανοιχτούμε σε νέα ταξίδια.
Η επιλογή είναι δική μας, όπως άλλωστε η απόφαση και το ταξίδι.
Τα φτερά μας λοιπόν, είναι για να πετάμε και όχι για να φαντάζουν όμορφα πάνω μας …
ας τα ξεδιπλώσουμε και ας επιχειρήσουμε το ταξίδι….

Χόρχε Μπουκάι

[NADINE_ed]

O κόσμος, δεν είναι ατελής,
ούτε να τον αντιλαμβανόμαστε σαν ένα μακρύ δρόμο προς την τελειότητα.
Όχι, είναι κάθε στιγμή τέλειος, κάθε αμαρτία φέρνει μέσα της τη χάρη,
όλα τα μικρά παιδιά έχουν μέσα τους το γέρο,
όλα τα βρέφη το θάνατο, όλοι οι ετοιμοθάνατοι την αιώνια ζωή.
Γι αυτό ό,τι υπάρχει μου φαίνεται καλό, ο θάνατος μου φαίνεται σα ζωή,
η αμαρτία σαν αγιότητα, η εξυπνάδα σαν ανοησία, όλα έτσι πρέπει να είναι,
όλα χρειάζονται μόνο τη συγκατάθεσή μου, την προθυμία μου μόνο,
τη γεμάτη αγάπη κατανόηση μου, έτσι είναι καλά για μένα,
μπορούν μόνο να με στηρίξουν, δεν μπορούν να με βλάψουν...

Έρμαν Έσσε

[NADINE_ed]

Μην ακούω ανοησίες για ερωτική αιωνιότητα. Κάθε ομορφιά είναι αιωνιότητα.
Ό,τι βλέπω, ό,τι ακούω, ό,τι αγγίζω, χώμα, αέρας, φως, είναι μέρος της αιωνιότητας.
Αιωνιότητα δεν είναι ό,τι αντέχει στο χρόνο - γιατί τότε θα’χαν τα πρωτεία οι πολυκατοικίες και οι ουρανοξύστες -
αλλά ό,τι σφραγίζει μια στιγμή ανεπανάληπτα. Ο ερωτικός σπασμός είναι μια αιωνιότητα, κι ας μην αποτυπώνεται πουθενά αυτός.

Λίλη Ζωγράφου

[giorgosdelta]

Έφτασα στην είσοδο του Λευκού Πύργου κατά το μεσημεράκι. Ο ανοιξιάτικος ήλιος έκαιγε και ο πέτρινος γίγαντας άπλωνε τη σκιά του στα πόδια του δροσίζοντάς μας. Ένα τέταρτο της ζωής μου έχω περάσει στη νύφη του Βορρά, όμως ποτέ δε την κοίταξα στα μάτια.

Μπροστά μου απλωνόταν αυτό το θηριώδες κτήριο. Τα ουρλιαχτά των βασανισμένων ψυχών του παρελθόντος μου προκαλούσαν ανατριχίλα καθώς ανέβαινα τα κυκλικά σκαλιά περνώντας έναν- έναν τους σκοτεινούς ορόφους του. Η πονεμένη ιστορία της όμορφης αυτής πόλης αποκαλύπτεται σιγά-σιγά. Οι μεγάλες οδικές αρτηρίες δεν ήταν φτιαγμένες από την αρχαιότητα. Είναι σύγχρονο έργο της φωτιάς. Όπου και να σκάψεις σʼ αυτή την πόλη βρίσκεις αρχαία. Πέτρα χτισμένη πάνω σε πέτρα αρχαία. Ξανά και ξανά. Ζωή κι ελπίδα στηριγμένη στα συντρίμμια του παρελθόντος.

Σκοτεινός Πύργος, σκοτεινές και οι σκέψεις. Μόλις φτάνεις όμως στην κορυφή η πρώτη βασική αντίθεση, κυρίαρχο στοιχείο στη δημιουργία του κόσμου μας, μετά το σκοτάδι, φως. Μπροστά στα μάτια μου απλώνεται ολόγυρα μου η λευκοντυμένη νύφη μου. Η μάνα μου κι η θυγατέρα. Φωτεινή κι ερωτιάρα. Πόσο τυφλός ήμουνα τόσα χρόνια. Ποτέ μα ποτέ δεν στάθηκα μια στιγμή να δω τη νύφη μου με φόντο τον Χορτιάτη, την Περαία και τον επιβλητικό Όλυμπο. Η όμορφη πόλη που πήρα την πρώτη μου ανάσα, που έκανα τα πρώτα μου βήματα. Που σπούδασα, που ανδρώθηκα. Όλη τώρα δικιά μου. Μόνο για μένα.
Πού κοίταζα τόσα χρόνια; Δε μπορώ να καταλάβω. Ομόρφυνε ξαφνικά η Σαλονίκη μου ή άνοιξαν ξαφνικά τα βλέφαρά μου μετά από τόσα χρόνια. Άραγε εκτιμάς την ομορφιά μόνο όταν σου λείπει; Την θεωρείς δεδομένη όσο είναι δίπλα σου και δε δίνεις καμιά σημασία;

Αργότερα το απογευματάκι βγήκα στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου και είδα τον Χορτιάτη. Είναι η φύση άραγε τόσο όμορφη την Άνοιξη ή η ομορφιά κρύβεται στην καρδιά μας τελικά; Μήπως η ομορφιά βρίσκεται παντού τριγύρω μας σαν μια σιωπηλή και σεμνή οπτασία και περιμένει απλά να την αποκαλύψουμε και να την θαυμάσουμε.

Το επόμενο πρωί βγήκα για το καθιερωμένο μου τρέξιμο. Ο Χειμώνας έκανε ένα τελευταίο απελπισμένο πέρασμα κάνοντας αισθητή την παρουσία του και θυμίζοντας μου πως ο καιρός είναι ένας ατελείωτος κύκλος. Αφού έκανα μερικές γύρες στον λόφο του Πανοράματος, βγήκα δειλά-δειλά να δω και το Πανόραμα. Είναι ωραίο πράγμα να ταξιδεύεις και να βλέπεις τα αξιοθέατα ενός τόπου τρέχοντας. Οι αισθήσεις είναι σε υπερδιέγερση και βλέπεις με άλλα μάτια. Και μάλλον είναι μια ιδιότητα που διαρκεί πάνω σου συνεχώς. Είναι σαν τις ενδορφίνες που τα ίχνη τους παραμένουν στο σώμα μας για να καλωσορίσουν τις επόμενες διεγερτικές ουσίες.

Άρχισα να ανεβαίνω κατευθυνόμενος προς Χορτιάτη. Μια διαδρομή που έχω κάνει άπειρες φορές στη ζωή μου και για άλλη μια φορά θαύμαζα σαν το 8ο θαύμα του κόσμου. Σα να βρισκόμουν εκεί για 1η φορά. Παρασύρθηκα από την ανθισμένη φύση και την εθιστική ανηφόρα και προχώρησα αρκετά μέχρι που άρχισε να απλώνεται μπροστά μου ο κάμπος του Χορτιάτη γεμίζοντας με αναμνήσεις γεμάτες με λουλούδια κι αρώματα. Έκανα πίσω. Δεν ήμουν έτοιμος ακόμη να το αντιμετωπίσω

Άρχισα να κατηφορίζω. Ο κάμπος του Θερμαϊκού απλωνόταν μπροστά μου σαν ένα ανθισμένο λουλούδι. Η νύφη μου με αποχαιρετούσε λυπημένη με το κατάλευκο νυφικό της να ανεμίζει στον παγωμένο βοριά. Τραγουδώντας χαρούμενα, άνοιξα τα χέρια μου και πέταξα ψηλά. Έστειλα ένα ζεστό φιλί στη παντοτινή μου νύφη και της υποσχέθηκα πως θα την ξαναδώ μια μέρα.,

Η ομορφιά υπάρχει παντού γύρω μας και περιμένει να μας γοητεύσει και να μας κάνει δικιά της. Και βρίσκεται κατά κύριο λόγο εκεί που σπάνια κοιτάμε.


Γιώργος Δεμερτζής

[NADINE_ed]

Το δάκρυ του γέρου συγκλονίζει, δεν είναι σαν του νέου,
το δάκρυ του γέρου ανθρώπου είναι ότι απομένει από την ζωή σε ένα σώμα που σβήνει.
Το δάκρυ του νέου παιδιού μοιάζει με δροσοσταλιά στα πρωινά πέταλα,
ενώ εκείνα του γέρου μοιάζουν με το κίτρινο φύλλο που πέφτει στο πρώτο φύσημα του ανέμου από τον χειμώνα που έρχεται..

Χαλιλ Γκιμπραν

[NADINE_ed]

Να κριθεί κάθε άνοιξη από τη χαρά της
από το χώμα το κάθε λουλούδι
Από το χάδι του το κάθε χέρι
απ’ το ανατρίχιασμά του το κάθε φιλί

Μίλτος Σαχτούρης

[NADINE_ed]

Να 'χε η νοσταλγία σώμα,
να το σπρώξω απ' το παράθυρο έξω!
Να τσακίσω εκείνο που δεν γίνεται...

Οδυσσέας Ελύτης

[NADINE_ed]

Οι μόνοι που πραγματικά πληγώνουμε
είναι αυτοί που αγαπάμε περισσότερο.
Κολακεύουμε όσους γνωρίζουμε ελάχιστα.
Ευχαριστούμε τον περαστικό επισκέπτη.
Ενώ χτυπάμε απερίσκεπτα
όσους μας αγαπούν περισσότερο.

Έλα Γουίλερ Γουίλκοξ

[NADINE_ed]

Όλα κυλούσαν σε μια γκρίζα ατμόσφαιρα. Σε μια συγκατάβαση.
Σε μια σιωπή, που σιγά-σιγά σχημάτιζε λάσπη.
Και πάνω στη λάσπη, δεν αφήνει πατημασιές ο χρόνος.
Απλώς, κυλάει…
Πού να βρει τα χνάρια κι η χαρά…Χάνει το δρόμο

Αλκυόνη Παπαδακη

[marimari]

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[NADINE_ed]

Αυτούς που ονειρεύονται τους αναγνωρίζεις.
Έχουν στα μάτια ένα πέπλο θλίψης.
Έχουν τη μελαγχολία αποκοιμισμένη στην άκρη των χειλιών,
έχουν το ύφος ανθρώπου που κάτι ψάχνει απελπισμένα.
Το ονείρεμα είναι κουραστικό, δεν είναι για τον καθένα.
Είναι για τους θαρραλέους όπως η θάλασσα και η αγάπη.

Ρομπέρτο Μπενίνι

[NADINE_ed]

ΟΙ ΑΠΟΔΗΜΗΤΙΚΕΣ ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ (Κική Δημουλά)

Ἄρχισε ψύχρα.
Τὸ γύρισε ὁ καιρὸς σὲ ἀναχώρηση.

Ἡ πρώτη μέρα τοῦ Σεπτέμβρη
ξοδεύτηκε σὲ κάποια ὑδρορροή.
Ὡς χθὲς ἀκόμα ὅλα ἔρχονταν.
Ζέστες, ἡ διάθεση γιὰ φῶς,
λόγια, πουλιά,
πλαστογραφία ζωῆς.
Γονιμοποιοῦνταν κάθε βράδυ τὰ φεγγάρια,
πολλοὶ διάττοντες ἔρωτες
ᾖρθαν στὸν κόσμο τὸν περασμένο μήνα.

Τώρα ἡ γνωστὴ ψύχρα
κι ὅλα νὰ φεύγουν.

Ζέστες, πουλιά, ἡ διάθεση γιὰ φῶς.

Φεύγουν τὰ πουλιά, ἀκολουθοῦν τὰ λόγια
ἡ μία ἐρήμωση τραβάει πίσω τῆς τὴν ἄλλη
μὲ λύπη αὐτοδίδακτη.
Ἤδη ἀποσυνδέθηκε τὸ φῶς ἀπὸ τὴν ἐπανάπαυση
κι ἀπὸ τὶς καλημέρες σου.
Τὰ παράθυρα ἐνδίδουν.
Τὸ χέρι τοῦ μεταβλητοῦ κλείνει τὰ τζάμια,
ἄλλοι λὲν ὡς τὴν ἄνοιξη,
ἄλλοι φοβοῦνται διὰ βίου.

Κι ἐσὺ τί κάθεσαι;
Καιρὸς νὰ μπεῖς κι ἐσὺ στὰ ἀλλαγμένα.
Νὰ γίνεις ὅτι ἀναρωτιόμουν πέρυσι:
«ποιὸς ξέρει τ᾿ ἄλλο μου φθινόπωρο;».
Καιρὸς νὰ γίνεις «τ᾿ ἄλλο μου φθινόπωρο».
Ἄρχισε ψύχρα.
Ρῖξε στὴν πλάτη σου ἕνα ροῦχο ἀποδημίας.

[Mak]

"Έχουμε πολύ ταξιδέψει
Το σώμα σου κι εγώ
Έχουμε φανταστεί
Όσα ένα σώμα κι ένα εγώ
Μπορούν να φανταστούν."

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ