Σοβαρό θέμα άγχους και κρίσης πανικού στο στρατό!

[jorgesidic]

Καλησπέρα σας, οδηγήθηκα στο φόρουμ ψάχνοντας στο ίντερνετ και έτσι ήθελα να μοιραστώ την δυσάρεστη εμπειρία μου στο στρατό μαζί σας.. ώστε αν μπορείτε να με βοηθήσετε ή αν έχει τύχη σε κάποιον κάτι παρόμοιο να με ηρεμήσει και να μου εξηγήσει κάποιες διαδικασίες.

Το Σεπτέμβρη παρουσιάστηκα στην Πολεμική Αεροπορία στην 124 ΠΒΕ Τριπολης. Όλον αυτό το καιρό πριν μπω να υπηρετήσω ήμουν αρκετά χαλαρός και ψύχραιμος στην ιδέα της θητείας μου, και δεν περίμενα ότι τα πράγματα θα κυλήσουν έτσι όπως ήρθαν. Από την πρώτη στιγμή που πέρασα την πύλη με έπιασε μια έντονη ταχυκαρδία και ένα αφόρητο άγχος που κάθε ωρα που περνούσε γινόταν όλο και πιο έντονο και αυτό με ανησυχούσε καθώς δεν ήθελα να συμβεί κάτι τέτοιο διότι έχω ιστορικό με το άγχος και τις κρίσεις, και όταν αγχώνομαι σε μεγάλο βαθμό αρρωσταίνω (ψυχοσωματικό) ενώ παρακολουθούμε τα τελευταία 3 χρόνια από ψυχολόγο για το θέμα..
Όταν φτάσαμε στα ιατρεία, πέρασα από όλους τους γιατρούς, ο ψυχολόγος του στρατού όμως πριν καλά-καλά του μιλήσω και του αναφέρω την ευκολία στο άγχος και στις κρίσεις πανικού που με πιάνουν, με πρόλαβε ο ίδιος καθώς κατάλαβε ότι ήμουν αρκετά αγχώδης και ταραγμένος εκείνη τη στιγμή. Με παρέπεμψε την αμέσως επόμενη μέρα στο 411 Σ.Ν Τρίπολης. Λίγο μετά κατά τη διάρκεια των διάφορων εξετάσεων στα ιατρεία, με έπιασε λιποθυμικό επεισόδιο, και οι υπεύθυνοι με έβαλαν σε ένα κρεβάτι στο ιατρείο να επανέλθω.
Αφού πέρασε η 1η μέρα οπού ήταν αρκετά βασανιστική και κουραστική με βρήκε η νύχτα νηστικό (καθώς ούτε μεσημεριανό, ούτε βραδινό) κατάφερα να φάω, διότι ο κόμπος που με είχε πιάσει στο στομάχι από το πρωί δεν μου επέτρεπε σε καμία περίπτωση να φάω έστω και μια μπουκιά από το φαγητό που μας προσέφεραν. Ενώ καθ όλη τη διάρκεια της ημέρας ήμουν εντελώς απομονωμένος από όλους, δεν γνώρισα κανέναν, δεν είχα διάθεση για συνομιλίες με κανέναν άλλον φαντάρο, ούτε καν με αυτόν που ήμασταν στο ίδιο κρεβάτι. Τη πρώτη νύχτα, και ενώ είχα ένα πολύωρο ταξίδι άυπνος από την Β.Ελλάδα, ελάχιστες ήταν οι ώρες που κοιμήθηκα.
Η 2η ημέρα ξεκίνησε με την πρωινή αναφορά και το πρωινό που πάλι δεν κατάφερα να φαω. Όσοι είχαμε παραπεμπτικό για το στρατιωτικό νοσοκομείο μαζευτήκαμε και φύγαμε με το λεωφορείο για τη Τρίπολη. Εκεί έπρεπε να περιμένουμε λέει να κρίνουν την σωματική ικανότητα μας η επιτροπή απαλλαγών. Μετά από 4 ώρες αναμονής και έντονου άγχους καθώς δεν ήξερα απολύτως τίποτα τι ακριβώς σημαίνουν όλα αυτά, βγαίνουν οι αποφάσεις οπού μας τις ανακοινώνουν πίσω στο στρατόπεδο. Βγήκα Ι-3 άοπλο, και χωρίς να καταλάβω αρκετά πράγματα επέστρεψα πίσω στη μοίρα μου χωρίς να έχω την όρεξη ούτε το κουράγιο να πω οτιδήποτε σε κάποιον. Αφού δεν κατάφερα για μια ακόμη φορά να φαω ούτε τη μισή μερίδα του φαγητού μου, επέστρεψα στο θάλαμο μου οπού προσπάθησα να βρω κουράγιο και να ηρεμήσω από όλη αυτή τη πίεση. Εκεί ένιωθα σαν ένας ξένος ανάμεσα σε περίπου 60 φαντάρους γύρω μου, εντελώς μόνος, χωρίς να έχω την όρεξη ούτε τη δύναμη να φροντίσω τον εαυτό μου ή να πάω στη τουαλέτα ή να κάνω καν ένα μπάνιο, σκεφτόμουν συνεχώς πως θα περάσουν αυτές οι 365 ημέρες φοβισμένος ότι και τις 365 θα είμαι σε αυτή τη κατάσταση, φοβόμουν ότι αν καταφέρω να κάτσω, θα πάθω κάτι κακό, η μόνιμη παρηγοριά μου κρατούσε 5 λεπτά, όταν τηλεφωνούσα τους δικούς μου, στους οποίους δεν ανέφερα απολύτως τίποτα για όσα πέρασα αυτές τις ώρες στο στρατόπεδο, δεν ήθελα να τους στεναχωρώ και να σκέφτομαι και αυτό. Κάθε φορά που μιλούσα με κάποιον δικό μου στο τηλέφωνο, ασυναίσθητα με πιαναν τα κλαματα, αλλα κανείς ποτέ δεν με καταλάβαινε. Το τέλος της 2ης μέρας με βρίσκει στο κρεβάτι μου με πόνο στο στομάχι, μετά από αρκετή ώρα, αρκετά αργά...με πήρε ο ύπνος.
Την 3η ημέρα το πρωί ξύπνησα με τον ίδιο πονόκοιλο και αρκετά πιασίματα στα πλευρά και στη πλάτη μου. Το άγχος και η φοβία μου εκείνο το πρωί είχε επιδεινωθεί σε άσχημο βαθμό. Πρωινή αναφορά και οδηγούμαστε στο αμφιθέατρο για μια ενημέρωση. Εκεί έφτασα στα όρια μου. Έντονη ταχυκαρδία, αίσθηση ζαλάδας, άγχος και κρίση πανικού. Μέσα στη θολούρα μου ψάχνω να βρω τους ανωτερους μου να με οδηγήσουν στο ιατρείο του στρατοπέδου, ζήτησα αμέσως τον ψυχολόγο. Αφού έφτασα εκεί του εξήγησα ακριβώς πως νιώθω, του είπα το ιστορικό μου και του περιέγραψα όλα τα παραπάνω. Μέσα σε λυγμούς του εξηγώ ότι δεν μπορώ να υπηρετήσω, δεν είμαι ικανός όσο και αν ήθελα. Μου έδωσε την επιλογή των απευθείας δύο χρόνων αναβολής και μου εξήγησε την διαδικασία της απαλλαγής και πως μπορώ να την ζητήσω αφού ολοκληρωθούν αυτά τα δύο χρόνια αναβολής. Πήρα αμέσως αυτή την επιλογή γιατί αυτή ένιωθα ότι είναι η σωστότερη για μένα. Αργότερα με οδηγούν ξανά στο 411 Σ.Ν οπού η δίχρονη αναβολή μου γίνεται δεκτή από την επιτροπή απαλλαγών. Επιστροφή στο στρατόπεδο και ξεκινούν οι διαδικασίες της αναβολής μου. Αφού έχω μαζέψει όλα τα πράγματα μου, ένιωθα ότι σιγά-σιγά επανέρχομαι. όταν έφτασα στη πύλη και βγήκα εκτός στρατοπέδου με τη ταυτότητα στο χέρι, ένιωσα εκεί ότι έφυγε από μέσα μου μια σοβαρή ασθένεια, ότι γιατρεύτηκα από μια αρρώστια.
Όλο αυτό όμως κράτησε μέχρι να φτάσω στη πόλη και στο σπίτι μου. Όλοι οι ανθρωποι μου έπεσαν από τα σύννεφα μόλις τους εξήγησα τι έγινε αυτές τις ημέρες στη Τρίπολη. Προσπαθούσαν όμως να μου δώσουν κουράγιο και να μου εξηγήσουν καλοπροαίρετα ότι έπρεπε να κάνω υπομονή και ότι δεν ήταν τίποτα, και ότι πρέπει να βρω δυνάμεις και ότι πρέπει να διακόψω την αναβολή μετά από 6 μήνες ώστε να ξανα μπω καθώς η ενδεχόμενη απαλλαγή ίσως να είχε συνέπειες στη μετέπειτα ζωή μου. Την αμέσως επόμενη ημέρα αρρωσταίνω εν τέλη με πυώδεις ιγμορίτιδα και θεραπεία με αντιβίωση, ο γιατρός μου με εξήγησε ότι ίσως προήλθε από το έντονο άγχος και το στρες που βίωσα όλες αυτές της μέρες. Εγώ τις πρώτες μέρες στη πόλη μου και μετά από αυτή την αφόρητη πίεση των γύρω μου, σκεφτόμουν συνεχώς αυτό το 3ημερο στο στρατό και όσο το σκεφτόμουν μου ερχόταν πανικός και έντονο άγχος. Μου δημιούργησε κάτι σαν μετατραυματικό σοκ. Μόνο στην ιδέα ότι υπάρχει περίπτωση να το ξανά κάνω αυτό τρελαινόμουν. Δύσκολα κοιμόμουν, δύσκολα έτρωγα. Αν με καθησύχαζε κάτι ήταν το γεγονός ότι κάποιοι γύρω μου με πρότειναν εφόσον γίνεται να απαλλαγώ από τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις μετά το πέρας της αναβολής μου να το κάνω, και αυτό είναι το μόνο που σκέφτομαι και εγώ, χωρίς να με νοιάζει αν αυτό μπορεί να έχει και συνέπειες.
1 εβδομάδα μετά, επισκέφθηκα την μονάδα υγείας της πόλης μου και συγκεκριμένα την ψυχίατρο που της εξήγησα την όλη κατάσταση και το πόσο κακό έχει κάνει στη ζωή μου η σύντομη αυτή θητεία μου στο στρατό. Με παρότρυνε να μην ακούσω κανέναν, να κάνω αυτό που αισθάνομαι εγώ ως καλύτερη επιλογή και ότι εφόσον νιώθω ότι δεν μπορώ να το ξανα κάνω αυτό, να μην το ξανά κάνω. Επίσης μου πρότεινε ειδική αντικαταθληπτικη αγωγή ώστε να επανέλθω ψυχολογικά στα φυσιολογικά μου, διότι όλο αυτό που πέρασα με άλλαξε τελείως το τρόπο της καθημερινότητας μου.
Πλέον προσπαθώ να επιστρέψω πίσω στη φυσιολογική ροή της ζωής μου, να ασχοληθώ με τη πρακτική μου και να πάψω να σκέφτομαι τα όσα συνέβησαν στο στρατό, κάθε φορά όμως που σκέφτομαι τι μπορεί να γίνει στο μέλλον πάντα με πιάνει εκείνος ο περίεργος κόμπος στο στομάχι. Έχω διάφορες δυσκολίες στον ύπνο, σχεδόν καθημερινά βλέπω όνειρα που αφορούν το θέμα του στρατού και όλα όσα πέρασα.. και το πρωί που ξυπνάω, ξυπνάω πολύ νωρίς χωρίς λόγο.. και πάντα στεναχωρημένος για κάποιον λόγο..Συνεχώς μέσα στη μέρα σκέφτομαι τι μπορεί να γίνει μετά από αυτά τα 2 χρόνια που εφόσον περάσουν, αν όντως πάρω την απαλλαγή από τη στράτευση, και πραγματικά δεν θέλω για τα υπόλοιπα δύο χρόνια της ζωής μου να είμαι σε τέτοια κατάσταση πανικού. Να σκέφτομαι συνεχώς τι πέρασα στο στρατό, και τι πρόκειται να γίνει 24 ωρες το 24ωρο... μου δημιούργησε άθελα του ο στρατός, όλον αυτόν τον πανικό. Και μέσα μου όντως πιστεύω ότι δεν μπορώ να υπηρετήσω, ότι η ψυχολογική μου κατάσταση και η μετατραυματική μου αυτή εμπειρία δεν θα με κάνει ποτέ ικανό να ξανά κάνω όλη αυτή τη διαδικασία, και ότι θα συμβούν τα ίδια και χειρότερα με εκείνο το τριήμερο στη Τρίπολη. Δεν ξέρω αν μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια βρω δύναμη να πω ότι θα τα καταφέρω, και αν το κάνω, ποιος ξέρει μόλις φτάσω εκεί ξανά τι μπορεί να συμβεί.... δεν είμαι ενάντιας του στρατού, ούτε κανένας φυγόστρατος.. ίσα ίσα.. αλλά μετά απο αυτό που έπαθα, πιστεύω ότι εκεί πρέπει να πηγαίνει όποιος ψυχολογικά μπορεί να το αντέξει όλο αυτό.


Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

[iwannaaa]

Δεν ειμαστε ολοι για τα παντα...

Εστάλη από SM-J510FN στο E-Psychology.gr Mobile App

[stefamw]

Διαβασα το ποστ σου και σε ενιωσα επειδη πασχω και γω απο αγχωδης διαταραχες και κοινωνικη φοβια. Εγω ηξερα οτι ακριβως κατι τετοιο με περιμενε αν εμπαινα στο στρατοπεδο και ακολουθησα ολες τις διαδικασιες για να απαλλαχθω μεσω φρουραρχειου. Ευτυχως δεν χρειαστηκε ποτε να περασω την πυλη του στρατοπεδου σαν νεοσυλλεκτος, εκτος απο τις φορες που επρεπε να μπω στο φρουραρχειο να παρω παραπεμπτικο 5 μερες πριν απο την καταταξη. Και μονο που μπηκα σαυτο το περιβαλλον αρχισε να με πιανει αγχος και πανικος για το τι θα γινοταν αν επρεπε να μπω σαν φανταρος.
Ο στρατος λενε μπαινεις υγιης και βγαινεις με ψυχολογικα.
Μετα απο 2 χρονια αναβολων καταφερα και πηρα απαλλαγη, και βγηκα απο την επιτροπη απαλλαγων οπως βγηκες και συ απο την πυλη μετα την αναβολη. Ανακουφιση... Ηξερα οτι τελειωσα και οτι κατα πασα πιθανοτητα δεν υπαρχει περιπτωση να με ξαναφωναξουν (παντα υπαρχει το ενδεχομενο αυταπαγγελτης επαναξετασης σωματικης ικανοτητας μετα την 5ετια απαλλαγης αν και ακομα δεν βρηκα καποιο ποστ στο ιντερνετ με καποιον που να τον ξαναφωναξαν.
Φιλε μου πανε για απαλλαγη και αστους να λενε για προβληματα στην εργασια κτλ. Το μυαλο τους εχει κολλησει με κατι πεποιθησεις 50ετιας. Με Ι5 δεν μπορεις να εργαστεις σε σωματα ασφαλειας (πυροσβεστικη, αστυνομια, στρατος φυσικα, δασοφυλακη, εταιρειες securty κτλ). Αν αυτος δεν ειναι ο σκοπος σου τοτε με το Ι5 δεν θα εχεις κανενα προβλημα.
Το απαλλαγοχαρτο που γραφει αναλυτικα την αιτια απαλλαγης ειναι αυστηρα μονο για σενα ενω το τυπου Α νομιζω που δεν γραφει τον λογο ειναι ως αποδεικτικο "απολυσης" να το πω ετσι.
Οπουδηποτε κολλησεις σε δουλεια λογω του Ι5, παντα μπορεις να επικαλεστεις μια δικαιολογια οπως οτι ησουν παχυσαρκος οταν επρεπε να πας στρατο ή πασχεις απο δυσανεξια στη γλουτενη και επρεπε να απαλλαγεις. Οποιοσδηποτε επιμενει οτι πχ πληρεις τα κριτηρια για προσληψη αλλα κολλας λογω στρατου, για μενα θεωρειται ρατσισμος αρα μπορεις να κινηθεις και νομικα ενδεχομενως.

[jorgesidic]

Διαβασα το ποστ σου και σε ενιωσα επειδη πασχω και γω απο αγχωδης διαταραχες και κοινωνικη φοβια. Εγω ηξερα οτι ακριβως κατι τετοιο με περιμενε αν εμπαινα στο στρατοπεδο και ακολουθησα ολες τις διαδικασιες για να απαλλαχθω μεσω φρουραρχειου. Ευτυχως δεν χρειαστηκε ποτε να περασω την πυλη του στρατοπεδου σαν νεοσυλλεκτος, εκτος απο τις φορες που επρεπε να μπω στο φρουραρχειο να παρω παραπεμπτικο 5 μερες πριν απο την καταταξη. Και μονο που μπηκα σαυτο το περιβαλλον αρχισε να με πιανει αγχος και πανικος για το τι θα γινοταν αν επρεπε να μπω σαν φανταρος.
Ο στρατος λενε μπαινεις υγιης και βγαινεις με ψυχολογικα.
Μετα απο 2 χρονια αναβολων καταφερα και πηρα απαλλαγη, και βγηκα απο την επιτροπη απαλλαγων οπως βγηκες και συ απο την πυλη μετα την αναβολη. Ανακουφιση... Ηξερα οτι τελειωσα και οτι κατα πασα πιθανοτητα δεν υπαρχει περιπτωση να με ξαναφωναξουν (παντα υπαρχει το ενδεχομενο αυταπαγγελτης επαναξετασης σωματικης ικανοτητας μετα την 5ετια απαλλαγης αν και ακομα δεν βρηκα καποιο ποστ στο ιντερνετ με καποιον που να τον ξαναφωναξαν.
Φιλε μου πανε για απαλλαγη και αστους να λενε για προβληματα στην εργασια κτλ. Το μυαλο τους εχει κολλησει με κατι πεποιθησεις 50ετιας. Με Ι5 δεν μπορεις να εργαστεις σε σωματα ασφαλειας (πυροσβεστικη, αστυνομια, στρατος φυσικα, δασοφυλακη, εταιρειες securty κτλ). Αν αυτος δεν ειναι ο σκοπος σου τοτε με το Ι5 δεν θα εχεις κανενα προβλημα.
Το απαλλαγοχαρτο που γραφει αναλυτικα την αιτια απαλλαγης ειναι αυστηρα μονο για σενα ενω το τυπου Α νομιζω που δεν γραφει τον λογο ειναι ως αποδεικτικο "απολυσης" να το πω ετσι.
Οπουδηποτε κολλησεις σε δουλεια λογω του Ι5, παντα μπορεις να επικαλεστεις μια δικαιολογια οπως οτι ησουν παχυσαρκος οταν επρεπε να πας στρατο ή πασχεις απο δυσανεξια στη γλουτενη και επρεπε να απαλλαγεις. Οποιοσδηποτε επιμενει οτι πχ πληρεις τα κριτηρια για προσληψη αλλα κολλας λογω στρατου, για μενα θεωρειται ρατσισμος αρα μπορεις να κινηθεις και νομικα ενδεχομενως.

Σε ευχαριστώ πολύ για το κουράγιο και τις συμβουλές σου.. αυτό ακριβώς σκέφτομαι να κάνω.. πάλι καλά μου έδωσαν απευθείας 2ετη αναβολή και έτσι θα χρειαστεί από όσο ξέρω να μην ξανά πλησιάσω σε στρατόπεδο (μόνο στην ιδέα με πιάνει ταχυκαρδία) παρά μόνο μια φορά στο φρουραρχείο ώστε να ζητήσω την απαλλαγή.
Έχω ακούσει διάφορα ότι σε ζορίζουν οι ψυχιατροι των στρατιωτικών νοσοκομείων και μετά η επιστροπή απαλλαγων ώστε να σε ωθησουν να υπηρετησεις με Ι4.. Κάτι τετοιο αμα μου πουνε εμενα θα μου ερθει ζαλαδα και δεν θελω να με ξανα στειλουν μεσα.. μπορεις να μου στειλεις ενα pm να μου πεις τι ακριβως αντιμετώπισες και τι χρειαστηκε να κανεις στην προετοιμασια της απαλλαγής σου; θα με βοηθουσε αρκετα..

[kozchr]

Kαλησπέρα και από εμένα.Εχω περάσει από παρόμοια διαδικασία το 1998.Με το που με βάλανε στην ψυχιατρική,κατευθείαν τηλεφώνησα στους γονείς μου και είπα ότι είμαι εκεί.Εγώ όμως υπηρέτησα ως Ι4 όχι επειδή με ζόρισαν οι ψυχίατροι στην 424 να το κάνω αυτό αλλά επειδή οι γονείς μου και κυρίως η μάνα μου,με απείλησε ότι θα αυτοκτονούσε αν δεν υπηρετήσω,να μην τολμήσω να ξαναγυρίσω στην πόλη μου επειδή θα ντροπιάσω την οικογένεια μου καθώς όλοι οι γνωστοί και συγγενείς ήξεραν ότι πήγαινα στρατό και εν τέλει να ξεχάσω ότι έχω γονείς...Ο ψυχίατρος εκεί μέσα ισα-ισα που ήταν υπέρ του να πάρω αναβολή.
Υπηρέτησα λοιπόν 18 μήνες εκ των οποίων οι 11 σχεδόν, στο λεγόμενο "γκατζολονήσι".Εκεί θα έλεγα ότι οι ανώτεροι μου,μου φέρθηκαν άψογα ενώ μέσα στον θάλαμο υπήρξαν άτομα που κάναμε λίγη παρέα και άλλοι που με λέγανε "γιωτά"΄.. Σχεδόν 20 χρόνια μετά θα έλεγα ότι τότε αν με στήριζαν οι γονείς μου,εννοείται ότι θα έπαιρνα αναβολή και θα το κυνηγούσα για Ι5.Η διάγνωση πάντως που με βγάλανε τότε ήταν διάσπαση προσοχής και ελαφριάς μορφής ΙΔΨ.
Στη μετέπειτα ζωή μου,δε χρειάστηκε ποτέ να δείξω κάπου το χαρτί του στρατού αν και επίσης δεν χρειάστηκε να αναζητήσω κάπου δουλειά όπου ενδεχομένως θα μου το ζητούσαν.
Το ζητούμενο για εμένα φίλε είναι όχι το να μην είσαι "γιωτάς" στον στρατό αλλά το να μην αποδειχθείς "γιωτάς" απέναντι στην ίδια την ζωή.Και δυστυχώς θα έλεγα προσωπικά ότι υπήρξαν στιγμές που κατάφερα να αποδειχθώ "γιωτάς" και απέναντι στην ζωή.
Δεν πιστεύω σε καμμιά περίπτωση την μπούρδα που γράφανε μαζί με το χαρτί που έρχεται για την κατάταξη ότι ο στρατός και καλά είναι ένα "σχολείο" της ζωής ή αυτούς που λένε ότι αν αντέξεις στο στρατό,αντέχεις τα πάντα και άλλες τέτοιες βλακείες.
Στο εργασιακό περιβάλλον μπορεί να συναντήσεις πχ πολύ πιο μεγάλη σκληρότητα από ότι τους 9 πλεον μήνες μέσα στον στρατό απλά εκεί έχεις την "εύκολη" ίσως επιλογή να τα παρατήσεις όποτε θέλεις,ενώ στο στρατό για να την κάνεις χρειάζεται μεγαλύτερη διαδικασία ή να περιμένεις να τελειώσεις η θητεία

[stefamw]

Σε ευχαριστώ πολύ για το κουράγιο και τις συμβουλές σου.. αυτό ακριβώς σκέφτομαι να κάνω.. πάλι καλά μου έδωσαν απευθείας 2ετη αναβολή και έτσι θα χρειαστεί από όσο ξέρω να μην ξανά πλησιάσω σε στρατόπεδο (μόνο στην ιδέα με πιάνει ταχυκαρδία) παρά μόνο μια φορά στο φρουραρχείο ώστε να ζητήσω την απαλλαγή.
Έχω ακούσει διάφορα ότι σε ζορίζουν οι ψυχιατροι των στρατιωτικών νοσοκομείων και μετά η επιστροπή απαλλαγων ώστε να σε ωθησουν να υπηρετησεις με Ι4.. Κάτι τετοιο αμα μου πουνε εμενα θα μου ερθει ζαλαδα και δεν θελω να με ξανα στειλουν μεσα.. μπορεις να μου στειλεις ενα pm να μου πεις τι ακριβως αντιμετώπισες και τι χρειαστηκε να κανεις στην προετοιμασια της απαλλαγής σου; θα με βοηθουσε αρκετα..

Ευχαριστηση μου να βοηθαω με τις εμπειριες μου. Δυστυχως μυνημα δεν μπορω να σου στειλω, πρεπει να φτασεις τα 50 ποστ στο φορουμ για να ενεργοποιηθει αυτη η επιλογη, να στελνεις ή να λαμβανεις προσωπικα μυνηματα.
Εισαι τυχερος που πηρες 2 χρονια με τη μια, εγω με τη μια δεν τα καταφερα, περασα αρκετες φορες αυτη την ψυχοθφορα διαδικασια.
Προσωπικα δεν ζοριστηκα καθολου με την εξεταση των ψυχιατρων στο στρατιωτικο νοσοκομειο, παντα πηγαινα με βαρυ χαρτι απο δημοσιο ψυχιατρο. Καποιες φορες μαλιστα δεν χρειαστηκε να πω τιποτα στον στρατιωτικο ψυχιατρο, απλα διαβασε το χαρτι και μου εδινε αναβολη. Αυτοι που με ζοριζαν παντα ηταν η επιτροπη αλλαγων, η πιο ζορικη που βρισκεται στην βορεια Ελλαδα. Ζορικη δεν εννοω οτι μου εκαναν πολεμο, αλλα εκαναν διαφορες και πολλες ερωτησεις, μηπως και πιαστεις και βρουνε πατημα για να σε βγαλουνε Ι4.

Συνοπτικα θα στο πω δεν χρειαζεται να ανησυχεις για την επιτροπη, ναι μπορει το Ι5 να το αλλαξει σε Ι4, αλλα πιστεψε με ειναι πολυ σπανιο, εκτος αν τους δωσεις ΕΣΥ το δικαωμα με την εμφανιση σου και το τι θα τους πεις. Αν πας πχ με καλωπισμενο χτενισμενο μαλλι και πεις δεν παιρνω φαρμακα γιατι δεν με βοηθηνε, απλα νιωθω πως δεν μπορω να υπηρετησω μολις τους εδωσες το δικαωμα να σου πουνε πανε να δοκιμασεις με Ι4.
Παρουσιαζεις μια τραγικη κατασταση, οπωσδηποτε φαρμακευτικη αγωγη στη γνωματευση με ενδειξη απο το ιατρο σου αν γινεται οτι δεν παρουσιαζεις βελτιωση. Παρακολουθηση το πιο βασικο απ ολα, αν σε 2 χρονια πας και πεις τοτε οτι παρακολουθεισαι απο τωρα που μιλαμε, πιστεψε με δεν θελουν να ρισκαρουν τη θεση τους αν εσυ πας και κανεις καμια τρελα μετα. Οπως ανεφερες και συ με το λιποθυμικο επεισοδιο τους λες οτι παθαινεις πανικους και λιποθυμας, το τελευταιο που θελουν ειναι να λιποθυμησεις, να χτυπησεις για παραδειγμα το κεφαλι σου και να παθεις τιποτα σοβαρο και να τους τρεχουν αυτους μετα.
Απο διαφορα που εχω διαβασει αν δουνε οτι μπορουν να βρουν πατημα, και σου πουνε θελεις να υπηρετησεις δεν λες μα, ισως, απαντας ευθεως δεν μπορω να υπηρετησω, αν μπω μπορει να βλαψω τον εαυτο μου. Και στην τελικη δεν λες κατι που δεν ισχυει ετσι ? Ποτε δεν ξερεις πως θα αντιδρασεις σε συνθηκες εξαιρετικου στρες, τα χω περασει και γω γιαυτο στα λεω. Με εχει πιασει κριση πανικου στην επιτροπη απαλλαγων, η χειροτερη που εχω ζησει στη ζωη μου και απο το αγχος που περασα εκεινη τη στιγμη, το αυτι μου σφυριζε 2 βδομαδες μετα. Αν ησουν σε στρατιωτικο περιβαλλον και ενιωθες κατι τετοιο, πως θα αντιδρουσες ξεροντας οτι εισαι σαν φυλακισμενος και δεν εχεις τροπο διαφυγεις εκτος αν την κοπανησεις με λιποταξια ?

Ο στρατος ΔΕΝ ειναι για ολους, τελειωσε. Κακως που υπαρχει ακομα η υποχρεωτικη θητεια στην Ελλαδα. Προσπαθησε να μην αγχωνεσαι, και παλι το τονιζω ειναι εξαιρετικα δυσκολη η περιπτωση να παρεις Ι4 και να υπηρετησεις απο την επιτροπη, αν εχεις καλο χαρτι και το θεμα της εμφανισης που σου ανεφερα κατα την παρουσιαση στην επιτροπη, θεωρεισαι 99% σιγουρο πως θα παρεις απαλλαγη. Εχω διαβασει αλλα εχω γνωρισει κιολας ατομα την ημερα της εξετασης στην επιτροπη για περιπτωσεις με ατομα που πηγαν χωρις κανα ιδιαιτερο χαρτι με μια ξερη γνωματευση και κανονικο ντυσιμο και εμφανιση που δεν προιδεαζει για ψυχολογικο προβλημα, και πηραν απαλλγες χωρις πολλα πολλα.

[kozchr]

Kαι εγώ ας πούμε δεν πήγα με την λογική να πάρω απαλλαγή και να φύγω.Πήγα επειδή δεν μπορούσα να μην πάω και αυτοί από μόνοι τους με είδαν πως φερόμουν και με έστειλαν για εξέταση στην 424.Αντικειμενικά ναι θα ήθελα να έχω κανονικά I1 γιατί εκεί πέρα δεν έκανα τίποτε επίτηδες.Απλά ήμουν ο εαυτός μου.Και η κρίση πανικού που έπαθα και τα άλλα που με οδήγησαν στην 424 δεν ήταν κάτι επίτηδες.Ηταν απλώς πράγματα που αντιμετώπισα και στην έξω ζωή μου και στο σπίτι και στο σχολείο απλά οι γονείς μου ζούσαν μέσα στην άρνηση.
Και πραγματικά σας θεωρώ τυχερούς μέσα στην ατυχία να το παθαίνει κάποιος όλο αυτό με το όποιο ψυχικό πρόβλημα αντιμετωπίζει όσοι είχατε την στήριξη των γονιών σας και γλιτώσατε την θητεία