Οικογενειακα προβληματα

[EleniEleni]

Καλησπέρα σε όλους. Θα ηθελα τη γνωμη και τις συμβουλες σας σε καποια θεματα που με απασχολουν απο οταν ημουν πολυ μικρη. Τωρα ειμαι 22 χρονών και η κατασταση με την μητερα μου ειναι ανεξελεγκτη. Τα προβληματα μας ξεκινουν απο οταν θυμαμαι τον εαυτο μου. Η μανα μου ειναι αυτοδημιουργητη επαγγελματιας και εντελως ανεξαρτητη. Επειδη εργαζεται καθε εδομαδα και σε διαφορετικο μερος της Ελλαδας ζουσα με την γιαγια μου και την εβλεπα περιπου 2 μηνες τον χρονο. Χωρισαν με τον πατερα μου οταν ημουν 3 χρονων και απο τοτε εχει χαθει καθε επαφη με τον πατερα μου, εχω να τον δω καπου 10 χρονια, αλλα και με την μητερα μου καθως απο οταν θυμαμαι τον εαυτο μου η σχεση μας ειναι το λιγοτερο απαισια. Ανεκαθεν φοβοταν να μην μπλεξω με τα ναρκωτικα ή να μην παρω καποιο λαθος μονοπατι στη ζωη μου η γενικα οποιοδηποτε μονοπατι που δεν εγκρινει. Απο τα 14 μου που χαζοξεκινησα το καπνισμα εχει τρελαθει. Φυσικα ουδεμια σχεση εχω με ναρκωτικα η οποιαδηποτε παρανομια αλλα εκεινη θεωρει πως οχι μονο παιρνω ναρκωτικα αλλα καποια στιγμη πριν καποια χρονια ειχε κατηγορησει μια παρεα μου οτι , οπως ειχε πει με βγαζουν στον πεζοδρομιο χαχα. Ειναι τελειως γελοιο με συγχωρειτε. Το στυλ της εμφανησης μου ανεκαθεν ηταν πιο εναλακτικο χωρις αυτο βεβαια να σημαινει πως ζω την ζωη μου διαφορετικα απο τι ο υπολοιπος κοσμος. Γενικοτερα απο το 14 και μετα στο σπιτι παντα υπηρχαν τσακωμοι φωνες, κατηγοριες και εντονες προσπαθησες ενοχοποιησης μου, λεκτικη βια και καθολου επικοινωνια για κανενα προσωπικο η οικογενειακο μας θεμα. Επειδη η μητερα μου εχει δικη της επειχειρηση και εργαζεται στα παζαρια απο τα 14 μου ξεκινησα να εργαζομαι οποτε δεν ειχα σχολειο μαζι της κατι που εκανε τη σχεση μας ακομα χειροτερη.Συνεχισα να εργαζομαι μεχρι τα 18 μου οπου και τελειωσα το σχολειο και περασα σε μια σχολη στην επαρχεια. Η μητερα μου ηταν απολυτως καθετη στο να φυγω απο την αθηνα παρολο που η πολη αυτη επεχει μολις 2 ωρες απο το σπιτι μας εκει. Εγω δεν αντεχα πλεον αυτη την κατασταση στο σπιτι και αποφασισα να φυγω για να ξεκινησω μια δικη μου ζωη ειτε θα εχω την στηριξη της ειτε οχι. Αρχικα ημουν πανικοβλημενη. Παρολο που γνωριζα τον εξω κοσμο καθως η δουλεια και η βιαια συμπεριφορα της μητερας μου με ειχαν σκληραγωγησει αρκετα ηταν αρκετα δυσκολο για μια κοπελα στα 18 της να φυγει και να ξεκινησει μια δικη της ζωη απο το τιποτα. Πηρα την αποφαση γνωριζοντας ο,τι πλεον δεν ειχα τιποτα να χασω και ετρεξα μακρια απο το μαρυριο που ζουσα με τις συνεχεις προσβολες και την κακομεταχειρηση και εγινα φοιτητρια. τον πρωτο χρονο ηταν πολυ δυσκολα. Η μανα μου δεν με βοηθησε καθολου οικονομικα οπως και ηξερα οτι θα εκανε. Ειχα μαζεψει καποια χρηματα που με το ζορι μου εδωσε απο την καλοκαιρινη δουλεια μου μαζι της και με την βοηθεια της γιαγιας μου νοικιασα ενα σπιτακι. η διαδικασια και τα εγγραφα που χρειαζομουν απ την μητερα μου για να εγγραφω στην λεσχη της σχολης ωστε να μπορω να τρωω κρατησε αρκετους μηνες καθως ειχα σταματησει καθε επικοινωνια με την μητερα μου για εκεινο το διαστημα και δεν μοπυ εστελνε τα εγγραφα που χρειαζομουν. Παντα ειχα παραπανω κιλα κατι που η μητερα μου σιχαινοταν και ηταν και ενας απο τους βασικοτερους λογους που μου φεροταν τοσο ασχημα σε ολη την παιδικη και εφηβικη μου ηλικια. Τους πρωτους μηνες λοιπον εχασα 30 κιλα. Οχι απο καποια διαιτα η απο επιλογη. Πολυ απλα τα λιγα χρηματα που μπορουσε να μου στειλει η γιαγια μου δεν μου εφταναν και για να φαω. η ψυχολογικη μου κατασταση ηταν χαλια καθως ενιωθα τελειως μονη και απελπισμενη. Γνωρισα πολλες ''κακες'' ας το πουμε παρεες αλλα παντα κρατουσα τον εαυτο μου ανεπαφο και ποτε δεν εκανα κατι που να ηταν αντιθετο στη συνειδηση μου. Ημουν τυχερη γιατι ειχα πολυ μεγαλη θεληση και αρκετα δυνατη προσωπικοτητα και δεν παρασυρομουν ποτε απο τις λαθος επιλογες των αλλων. Μπορει να σας φανει παδιαστικο και επιπολαιο που εφυγα απο το σπιτι και τα εκανα ολα αυτα αλλα προσωπικα ειχα φτασει στα ορια μου. Ηξερα οτι αν δεν φυγω τοτε η θα τρελαινομουν , η θα γινομουν ενα αβουλο πραγμα χωρις καμια προσωπικη επιθυμια, ονειρα και θελω. Ηταν ο μονος τροπος να το αντιμετωπισω. Αργοτερα η μητερα μου πιστηκε οτι ημουν αποφασισμενη και ειδικα οταν με ειδε να ειμαι πλεον 65 κιλα αρχισε να με αποδεχεται και απο εκει που θεωρουσε οτι για να σπουδασει καποιος σε αλλη πολη χρειαζεται 100ο ευρω το μηνα αρχισε να μου στελνει 200 το μηνα και εγω ζουσα ανετα. Ειχα μαθει να το βγαζω περα με οτι ειχα και αυτο δεν ηταν κανενα προβλημα. Περασε ο πρωτος χρονος και εγω δεν ειχα περασει μαθημα. Δεν ειχα το μυαλο μου ουτε στη σχολη ουτε στην διασκεδαση. Το μονο που ηθελα ηταν να βρω μια δουλεια για να ειμαι ανεξαρτητη και να σταματησουν η χρηματικοι εκβιασμοι. Δεν τα καταφερνα και αρχισα παλι να εργαζομαι με την μητερα μου τον μισο χρονο. Φυσικα αυτο ηταν για να ξεπληρωσω τα 200 ευρω τον μηνα που επαιρνα τον υπολοιπο μισο χρονο. Δεν επαιρνα χρηματα ωστε να μπορεσω να το διαχειριστω η ιδια. Απλα οταν της ελεγα οτι θα με διωξουν απο το σπιτι αν δεν το πληρωσω μου εστελνε μετα απο πολλα ζορια. Τον δευτερο χρονο ειχα παρει πιο ζεστα τη σχολη. Παρακολουθουσα περνουσα μαθηματα και ενιωθα επιτελους οτι κανω κατι σωστα. Οταν αρχισε η εξετασικη του Σεπτεμβριου ημουν πανετοιμη να περασω οτι δεν ειχα περασει και να επανορθωσω για τον προγουμενο χαμενο χρονο. Η μητερα μου δεν μου επετρεψε ποτε να γυρισω απο την δουλεια να γραψω εξετασεις και πηγαν ολα χαμενα μια ακομη χρονια. Δεν μου εδινε χρηματα να επιστεψω ουτε με πληρωνε για την εργασια μου τον τελευταιο μισο χρονο και ετσι οταν γυρισα με τσακωμους και μεγαλο διαστημα χωρις επικοινωνια με το ζορι ημουν παλι σε πολυ ασχημη ψυχολογικη κατασταση. Δεν ειχα καμια ορεξη ουτε να βγω απο το σπιτι και τοτε κλειστικα στον εαυτο που πιο πολυ απο ποτε. Τοσα χρονια μπορουσα να μπλοκαρω και τα συναισθηματα μου καθως ηταν ολα αρνητικα, αλλα και την πραγματικοτητα. Απλα δεν τα σκεφτομουν. Τα εβαζα σε ενα κουτακι και τα εθαβα μεχρι να εχω απαλαχτει απο ολα οσα με πονουσαν, ωστε μια μερα να τα ανοιξω να τα βλεπω και να γελαω. προφανως αυτο δεν γινεται. Πιστευω πως ηταν και ενας απο τους λογους που δεν μπορεσα ποτε να διατηρω φιλικες , ερωτικες σχεσεις και παρεες. Δεν ηθελα και δεν μπορουσα να ανοιχτω καθως ηξερα πως ειδικα σε τοσο νεαρες ηλικιες τα ατομα αν δεν εχουν περασει ασχημα στη ζωη τους δεν μπορουν να καταλαβουν και δεν θελουν να τα ακουσουν κιολλας. Ειδικα οι φοιτητες θελουν να περασουν καλα και οχι καποιον να τους κλαιγεται για τα προβληματα του.Καπου εκει γνωρισα μια κοπελα πιο μκρη απο εμενα που παιρνουσε και εκεινη δυσκολα στο σπιτι της και συνδεθηκαμε. Γιναμε φιλες και μου ελεγε ολα τα θεματα που την απασχολουσαν. βεβαια ειχε τοσα στο κεφαλι της που δεν ηθελε να προσθεσει κιαλλα. Ετσι λοιπον μιλαγε ακουγα και η σχεση μας πηγε μεχρι εκει. Ηταν το πρωτο ατομο στην ζωη μου που ηξερα οτι θα καταλαβει αλλα ταυτοχρονα δεν ηταν σε θεση να ακουσει. Ζωντας σε μια κλειστη 'οικογενεια' αν αυτο μπορει να το πει κανεις ετσι δεν μιλουσα ποτε για οτι με απασχολουσε. και οταν σπανιως το εκανα η μητερα μου με κοροιδευε. Υποθετω πως δεν ηθελε να με βλεπει αδυναμη. Οπως και εκεινη δεν ανοιγοταν ποτε ετσι επρεπε να κανω και εγω.Οικονομικο προβλημα δεν υπηρχε ποτε στην οικογενεια μου. Η μητερα μου δουλευε απο μικρη και ειχε δημιουργησει μια πολυ καλη περιουσια. Ακομα και μετα την κριση η δουλεια επεσε αλλα εκεινη παντα ειχε τον τροπο να ειναι ευπορη. Οικονομικο προβλημα ειχα εγω παντα. Απο μικρη. Τρυπια παπουτσια στο σχολειο, Παλια παιδικα ρουχα που δεν μου εκαναν κ.τ.λ. Ετσι λοιπον με τα πολλα και τα λιγα γνωριζω τον πρωτο μου ερωτα σε μια αλλη πολη οπου δουλευα με την μητερα μου σε ενα καταστημα που ειχε ανοιξει. Εγω εκει βρηκα πρωτη φορα μια στηριξη. Ειχα ξετρελαθει και σταματησα να σκεφτομαι και σχολη και δουλεια και τα παντα. Ημασταν ενα χρονο μαζι και κατι και αποφασισαμε να μεινουμε μαζι. Εγω σκεφτηκα οτι θα συνεχισω τη σχολη απο αποσταση και ταυτοχρονα θα εβρισκα μια δουλεια στην πολη του παιδιου. Μετα απο μια εβδομαδα που το αποφασισαμε χωρισαμε χωρις καποιον λογο. Ετσι συνεχισα να μενω στην πολη που εμενα. Μετα απο καιρο βρηκα επιτελους δουλεια στην πολη μου και αρχισα να συγκατηκω με το αγορι μου. Μετα πο καιρο εφυγα απο αυτη τη δουλεια και φτανουμε στο τωρα οπου ειμαι στο ψαξιμο παλι. Η μητερα μου θελει οπωσδηποτε να γυρισω αθηνα ταζοντας μου οτι θα μου ανοιξει μαγαζι , δικο της δηλαδη μην φανταστειται απλα για να εχει τσαμπα ανασφαλιστο υπαλληλο. Εγω εννοειται πως δεν υπαρχει περιπτωση να γυρισ. Εγω φτιαξει την ζωη μου εδω. Συζω με ενα πολυ καλο παιδι και θελω επιτελους να βρεθει μια λυση. δεν ξερω αν πρεπει να ξεκοψω τελειως απο την μητερα μου και την ακρως χειριστικη της συμπεριφορα η αν θα μπορουσα να κανω κατι για να εχουμε εστω και τυπικες σχεσεις. Εχω προσπαθησει πολλες φορες στο παρελθον αλλα δεν εχω καταφερει τιποτα. Το χειροτερο ειναι οτι μετα απο καθε αποτυχημενη προσπαθεια πληγωνομαι παρα πολυ και εγω φτασει σε σημειο που θελω να ξεπερασω την σχεση μου με την μητερα μου. Να σταματησω να την κατηγορω οσα λαθη και να εχει κανει και να κανω κατι για εμενα. Να φτιαξω μια ζωη στην οποια θα ειμαι χαρουμενη και αυταρκεις. Φοβαμαι οτι αν δεν κοψω καθε επαφη μαζι της θα συνεχισει να μου δημιουργει ψυχολογικα προβληματα με την συμπεριφορα της. θα ηθελα την συμβουλη σας και την γνωμη σας.

[elis]

Η μητερα σου ειναι ανεξαρτητη το ονειρο καθε γυναικασ και το ονειρο καθε αντρα που αγαπαει μια γυναικα τι να σ πω αλλο ενασ αντρασ το ονειρο του ειναι να ειναι πετυχημενοσ το αλλο του ονειρο ειναι να ειναι η γυναικα του πετυχημενη εγω ασ πουμε που απλα δουλευω εχω φιλεσ οσεσ δουλευουν αν δεν δουλευουν δεν ανακατευομαι τι λεφτα βγαζουν δικαιωμα τουσ εγω απλα ανακατευομαι με αυτουσ που δουλευουν οι υπολοιποι υπαρχουν δεν υπαρχουν δε με ενδιαφερει τοσο απλα ειναι τα πραγματα για μενα προσωπικα

[Sonia]

Η γιαγιά τι θέση παίρνει σε όλα αυτά; Θα μπορούσε να σε βοηθήσει οικονομικά κάπως; Εσύ μήπως έχεις "καλομάθει" στα παζάρια και δεν μπορείς να προσαρμοστείς εύκολα σε άλλη δουλειά; Κάπου που υπάρχει σχολή ή πανεπιστήμιο, δεν είναι χωριό 10 κατοίκων. Λες είναι πόλη. Σε ολόκληρη πόλη έστω μια part-time δουλειά δεν βρήκες; Ανεργία-ξεανεργία, κάποια δουλειά θα βρεις να βγάζεις ένα χαρτζιλίκι. Δεν λέω ότι δεν πέφτει εκμετάλλευση κι ότι θα βγάζεις τρελά λεφτά, αλλά το εισόδημά σου κάπως θα το συμπληρώνεις. Εγώ θα σου έλεγα να κόψεις τις δικαιολογίες (δεν λέω ότι κάποιες δεν είναι σοβαρές, αλλά πρέπει να βρεις τρόπο να τις ξεπεράσεις) και να δώσεις βάση στην σχολή σου. Όχι απλά να δίνεις μαθήματα, αλλά να παρακολουθείς όσο γίνεται κανονικά και να στρωθείς να διαβάζεις και να την τελειώσεις. Και ταυτόχρονα να ψηθείς λιγάκι μέσα στην κοινωνία με τα καλά και τα κακά της, ασχέτως οικογένειας και αγοριού. Να κάνεις παρέες και φιλίες και να μην προκαταβάλεις από πριν τις γνωριμίες ότι μόνο οι καταφρονεμένες και ταλαιπωρημένες θα σε καταλάβουν ή σου ταιριάζουν σαν χαρακτήρες.
Αν βρεις μια δουλειά που σου καλύπτει πχ έστω το ενοίκιο και τσοντάρει κάτι και η γιαγιά, μπορεί να την παλέψεις, έστω και με στερήσεις. Το αγόρι σου αν τα πάτε καλά δεν σου λέω να τον γράψεις, αλλά όχι ρε κορίτσι μου και στα 22 πρώτη προτεραιότητα ο γκόμενος. Έχετε ελλείψεις συναισθηματικές και προβλήματα με την οικογένεια και πάτε και πέφτετε αμέσως με τα μούτρα και συγκατοικείτε και σε πολλά πράγματα δεν ωριμάζετε ποτέ. Και μετά έρχεται νωρίς και κανένα παιδί και κοπανάτε το κεφάλι σας στον τοίχο στα 30.
Αλλά το θέμα δεν είναι να πας στην σχολή και να σκέφτεσαι τι μαλάκω είναι η μάνα σου (που αν ισχύουν αυτά που περιγράφεις είναι), αλλά εσύ τι κάνεις και τι έκανες και τι κάνεις από εδώ και πέρα. Γιατί πάλι από κοντά στην μάνα σε βλέπω να γυρνάς όλη την ώρα. Γιατί να πας στα παζάρια που λες και να μην βρεις αλλού δουλειά τα καλοκαίρια;

[EleniEleni]

Η γιαγιά τι θέση παίρνει σε όλα αυτά; Θα μπορούσε να σε βοηθήσει οικονομικά κάπως; Εσύ μήπως έχεις "καλομάθει" στα παζάρια και δεν μπορείς να προσαρμοστείς εύκολα σε άλλη δουλειά; Κάπου που υπάρχει σχολή ή πανεπιστήμιο, δεν είναι χωριό 10 κατοίκων. Λες είναι πόλη. Σε ολόκληρη πόλη έστω μια part-time δουλειά δεν βρήκες; Ανεργία-ξεανεργία, κάποια δουλειά θα βρεις να βγάζεις ένα χαρτζιλίκι. Δεν λέω ότι δεν πέφτει εκμετάλλευση κι ότι θα βγάζεις τρελά λεφτά, αλλά το εισόδημά σου κάπως θα το συμπληρώνεις. Εγώ θα σου έλεγα να κόψεις τις δικαιολογίες (δεν λέω ότι κάποιες δεν είναι σοβαρές, αλλά πρέπει να βρεις τρόπο να τις ξεπεράσεις) και να δώσεις βάση στην σχολή σου. Όχι απλά να δίνεις μαθήματα, αλλά να παρακολουθείς όσο γίνεται κανονικά και να στρωθείς να διαβάζεις και να την τελειώσεις. Και ταυτόχρονα να ψηθείς λιγάκι μέσα στην κοινωνία με τα καλά και τα κακά της, ασχέτως οικογένειας και αγοριού. Να κάνεις παρέες και φιλίες και να μην προκαταβάλεις από πριν τις γνωριμίες ότι μόνο οι καταφρονεμένες και ταλαιπωρημένες θα σε καταλάβουν ή σου ταιριάζουν σαν χαρακτήρες.
Αν βρεις μια δουλειά που σου καλύπτει πχ έστω το ενοίκιο και τσοντάρει κάτι και η γιαγιά, μπορεί να την παλέψεις, έστω και με στερήσεις. Το αγόρι σου αν τα πάτε καλά δεν σου λέω να τον γράψεις, αλλά όχι ρε κορίτσι μου και στα 22 πρώτη προτεραιότητα ο γκόμενος. Έχετε ελλείψεις συναισθηματικές και προβλήματα με την οικογένεια και πάτε και πέφτετε αμέσως με τα μούτρα και συγκατοικείτε και σε πολλά πράγματα δεν ωριμάζετε ποτέ. Και μετά έρχεται νωρίς και κανένα παιδί και κοπανάτε το κεφάλι σας στον τοίχο στα 30.
Αλλά το θέμα δεν είναι να πας στην σχολή και να σκέφτεσαι τι μαλάκω είναι η μάνα σου (που αν ισχύουν αυτά που περιγράφεις είναι), αλλά εσύ τι κάνεις και τι έκανες και τι κάνεις από εδώ και πέρα. Γιατί πάλι από κοντά στην μάνα σε βλέπω να γυρνάς όλη την ώρα. Γιατί να πας στα παζάρια που λες και να μην βρεις αλλού δουλειά τα καλοκαίρια;

Η γιαγια μου στο παρελθον με ειχε βοηθησει οσο μπορουσε και πλεον ντρεπομαι να της ζητησω χρηματα γιατι στο κατω κατω ειμαι 22 χρονων γαιδουρα και για εμενα προσωπικα ειναι αδιανοητο. Όσο για το αν εχω καλομαθει στα παζαρια πιστεψε με αγαπητη σονια επειδη ενδιαμεσα εχω κανει και αλλες δουλειες ειναι πολυ πιο δυσκολα τα πραγματα εκει. Νομιζω αλλα να κανεις το ωραριακι σου κανονικα εστω και αν αυτο πλεον ειναι 10ωρο με 400 ευρω και αλλο να δουλευεις 9 το πρωι με μια το βραδυ ασταματητα και παλι απο την αρχη χωρις ενσυμα η μισθο. Θα μου πεις κοπελα μου τι μισθο θελεις στην μητερα σου εργαζεσαι. Και δεν διαφωνω αλλα απο ενα σημειο και μετα εχω και εγω αναγκες και δεν μπορω παντα να ειμαι πισω απο την μαμα και να την βοηθαω. Δουλευα για ενα χρονο περιπου σε μια εταιρια full time καθως μονο ετσι μπορουσα να καλυψω τα εξοδα μου αλλα επειδη ειμαστε στο Ελλαδισταν το 9ωρο εγινε 11ωρο και φυσικα μετα την κουραση της ημερας ουτε χρονο να παω στη σχολη ειναι μιας και τα μαθηματα ειναι ολα πριν τις 7 και εγω εκεινη την ωρα ακομα ημουν στην δουλεια. Η μητερα μου εκεινο το διαστημα συνεχως με πιεζε να αφησω την δουλεια ωστε να μπορω να την βοηθαω στη δουλεια της και να μπορω να συνεχισω τη σχολη. Μου υποσχεθηκε οτι θα με βοηθησει αν πηγαινα μαζι της μιας και χρειαζοταν απεγνωσμενα ατομα και δεν μπορουσε να βρει. Το ξερω οτι σου ακουγεται σαν δικαιολογια αλλα προσωπικα ακομα και με την ασχημη σχεση μας δεν αντεχω τον ψυχολογικο πολεμο που μου κανει και στενοχωριεμαι και την λυπαμαι πορα πολυ γιατι γνωριζω τι εχει περασει στην ζωη της και καθε φορα που με χρειαζεται εγω πηγαινω. Και καθε φορα το μετανιωνω γιατι βλεπω πως ουτε εκτιμαει την βοηθεια μου ουτε αυτα που θυσιαζω για να ειμαι εκει. Αρα λοιπον ουτε τρεχω στην μαμα ουτε ειμαι κολλημενη μαζι της. Εσυ αν ενας γονιος σου σε χρειαζοταν, ενω εκεινος σε μεγαλωσε ακομα και αν δεν ηταν εκει απο τα χρηματα που εβγαζε εκεινος ζουσες δεν θα ηθελες να του το ανταπωδωσεις; Η αληθεια ειναι πως η σχεση μας ειναι κατι που με ποναει πολυ και θελω να το ξεπερασω. Δεν εχεις αδικο σε αυτο , το προβλημα ειναι πως δεν γνωριζω πως να το κανω. Για το κομματι της συγκατοικησης την πρωτη φορα που πηγα να το κανω ηταν τεραστιο λαθος το γνωριζω. Νομιζω ολοι οι ανθρωποι μεσα απο αυτα μαθαινουμε. Παρολαυτα εσυ αν στα 18 σου εμενες τελειως μονη στον κοσμο με διαφορα αλυτα θεματα στο κεφαλι σου πιστευεις οτι δεν θα εψαχνες καπου αλλου για βοηθεια; Δεν λεω πως ειναι σωστο αλλα εγω αυτο εκανα. Και φυσικα μετα απο δουλεια που εκανα με τον εαυτο μου συνειδητοποιησα τι εκανα και πως πρεπει να το διορθωσω. Εχω πολυ δουλεια ακομα να κανω φυσικα με εμενα οπως ολοι μας αλλα δεν εχω καμια σχεση με το πιτσιρικη που παει φορτωνεται σε ενα γκομενο σκαεο και 3 παιδια και ζει για παντα στη μιζερια. Οσο για το θεμα παιδι, το γεγονος οτι εχω ψυχολογικα θεματα και συναισθηματικα κενα δεν σημαινει οτι θα κανω ενα παιδι το οποιο δεν μπορω να συντηρησω επειδη εχω κενα εγω. Ειμαι τελειως καθετη στο θεμα παιδιου γαμου κτλ γενικοτερα ιδεολογικα αλλα δεν σε παρεξηγω καθως δεν με γνωριζεις και δεν το ανεφερα παραπανω. Το θεμα που εχω αυτη τη στιγμη ειναι το τι σταση να κρατησω απεναντι στην μητερα μου. Να ξεκοψω τελειως και να φτιαξω την δικη μου ζωη διαγραφοντας την η να σενεχισω να προσπαθω να εχουμε εστω μια τυπικη σχεση με οποιο κοστος; Επισης κατι τελευταιο. Δεν μπηκα εδω για να γραψω μυθιστορημα. Μπηκα για να γραψω καποια πραγματα που εχω ζησει και να ακουσω και μια γνωμη απο τριτους. Και απο την στιγμη που γραφουμε απροσωπα δεν εχω κανενα λογω να γραψω κατι που δεν ισχυει. πληροφοριακα η μητερα μου εχει κανει πολυ χειροτερα πραγματα και δεν τα ανεφερα γιατι δεν με ενδιαφερει να την κρινει καποιος και να πει πω πω τι ******* η μανα κ.τ.λ. Και θα προτειμουσα τετοιοι χαρακτηρισμοι να λειπουν. Ευχαριστω για το ενδιοαφερον σου :D

[EleniEleni]

Καλησπερα Ελις. Δεν σε καταλαβα γαι να ειμαι ειλικρινης. Γιατι να μην σε νεδιαφερουν ατομα που δεν δουλευουν;

[elis]

Δεν εχουμε κατι κοινο και με βλεπουν σαν τρελο ενω αυτοι που δουλευουν που ξεφευγουν δηλαδη φωναζουν κ ξεσπανε ειναι οι καταλληλοι για μενα

[Sonia]

Δεν ξέρω τι νόημα έχει να διατηρείς μια τυπική σχέση, ιδιαίτερα με όποιο κόστος. Για ποιό λόγο; Αν μπορούσες να έχεις μία τυπική επαφή χωρίς κόστος, θα σου έλεγα ναι, διότι μπορεί να υπήρχε μια μικρή πιθανότητα κάποτε τα πράγματα να φτιάχνανε. Αλλά αν υπάρχει κόστος σημαίνει ότι τα πράγματα δεν είναι καλά και η σχέση δεν είναι απλά τυπική, άρα καλύτερα να μην έχεις σχέση, παρά να έχεις προβληματική σχέση. Αφού σε πολλά πράγματα άλλα λέει κι άλλα κάνει κι αφού η μεταξύ σας σχέση είναι γεμάτη φωνές, συγκρούσεις και χειριστικές συμπεριφορές, εγώ δεν βλέπω τον λόγο να ασχολείσαι.