MIA MIΚΡΗ ΒΗΘΕΙΑ..

[katerinoula_linaplepi]

ΓΕΙΑ ΣΑΣ!!!

ΜΕ ΛΕΝΕ ΚΑΤΕΡΙΝΑ,ΕΙΜΑΙ 21 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΝΕΟ ΜΕΛΟΣ ΣΤΟ ΦΟΡΟΥΜ.ΟΝΤΑΣ ΚΙ ΕΓΩ ΠΑΘΟΥΣΑ(ΓΙΑ 3 ΧΡΟΝΙΑ),ΣΑΣ ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΒΡΗΚΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ.ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΧΡΗΣΙΜΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ.ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ,ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΑΣ ΠΟΥΝ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΝΤΑΙ.ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΚΙ ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΩ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΟ\'ΚΕΙ ΚΑΙ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΘΑ ΧΑΡΩ ΠΟΛΥ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΩ ΟΠΟΙΟΝ ΠΑΣΧΕΙ ΑΠ\'ΑΥΤΟ.....ΛΟΙΠΟΝ,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΑΣ ΔΙΝΩ ΠΑΡΑΚΑΤΩ..

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ
Μέρος πρώτο – Πανικός


Πριν έξι χρόνια, ακόμη σπούδαζα κι έμενα μόνη μακριά από το σπίτι μου. Όλα πήγαιναν καλά, μέχρι μια μέρα. Ήταν μια Τετάρτη όπως όλες οι άλλες. Έχασα το πρωινό μου μάθημα νωρίς το πρωί –ως συνήθως– κι έτσι σηκώθηκα γύρω στο μεσημέρι και πήγα για τα ψώνια της ημέρας. Έπειτα…μπαμ! Κάτι με χτύπησε σαν κύμα. Ξαφνικά. Σαν κάποιος να με χαστούκισε, αλλά τριγύρω δεν υπήρχε κανείς. Περπατούσα στη μέση ενός άδειου δρόμου κι άρχισα να αισθάνομαι τόσο μικρή που ένιωθα πως τα κτίρια θα κατέρρεαν και θα με πλάκωναν. Δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Ένιωθα πως θα πεθάνω… Άρχισα να περπατώ όλο και πιο γρήγορα, μα το σπίτι μου δεν ερχόταν καθόλου πιο κοντά! Όταν επιτέλους έφτασα, πέταξα τα ψώνια στο πάτωμα κι έτρεξα κατευθείαν στο κρεβάτι, ενώ αναρωτιόμουν τι πήγαινε στραβά με μένα.
Οι επόμενες ημέρες κύλησαν κανονικά κι είχα αρχίσει να ξεχνώ το «επεισόδιο», όπως το είχα ονομάσει. «Μάλλον κόλλησα καμιά γρίπη», καθησύχαζα τον εαυτό μου. Πολλές εβδομάδες αργότερα, περίμενα τη σειρά στο ταμείο του σούπερ μάρκετ και σκεφτόμουνα πως έχανα την ώρα μου εκεί. Μπροστά μου γιαγιάδες και μεσόκοπες νοικοκυρές κρατώντας αγκαλιά μωρά που έκλαιγαν… «Θέλω να φύγω από δω», σκέφτηκα, «βαριέμαι τόσο πολύ, χάνω το χρόνο μου εδώ…». Κι έπειτα… μπαμ! Το κύμα με χτύπησε ξανά!
Άκουγα τα πάντα πιο δυνατά απ’ ότι ήταν στην πραγματικότητα. Το κλάμα των μωρών, τις κουβέντες των γιαγιάδων… Κι όλα εξελίσσονταν τόσο μα τόσο αργά… Κοίταξα την ταμεία πίσω από τον πάγκο να χαμογελά και να σαχλαμαρίζει με κάθε πελάτη ξεχωριστά με τόση υπομονή κι ήθελα να ουρλιάξω! Ξαφνικά ο χώρος έγινε πολύ μικρός και δεν μπορούσα να αναπνεύσω, πνιγόμουν, πέθαινα! Όμως, η αναπνοή μου επανήλθε στο φυσιολογικό και δεν πέθανα. Απλώς έμεινα εκεί μέχρι να έρθει η σειρά μου, πλήρωσα κι έφυγα. Όταν βγήκα έξω και κοίταξα το ρολόι μου και δεν μπορούσα να το πιστέψω. Δέκα λεπτά. Ήμουνα εκεί μέσα μόνο για δέκα λεπτά και μου είχαν φανεί σαν μια αιωνιότητα…
Έτσι, πήγα να δω ένα γιατρό.
«Ποιο είναι το πρόβλημα;» με ρώτησε ευγενικά.
«Έχω κάποια σοβαρή ασθένεια και νομίζω πως πεθαίνω», του απάντησα.
Αρχικά, με ρώτησε για τα συμπτώματα και με εξέτασε.
«Δε νομίζω πως έχεις κάτι», είπε τελικά, «μα για να είμαστε σίγουροι, ας κάνουμε εξετάσεις».
Μερικές ημέρες μετά, πήγα στο γραφείο του με τα αποτελέσματα. Μου χαμογέλασε.
Κι από τότε, ένας εντελώς καινούριος κόσμος μου αποκαλύφθηκε. Ο κόσμος της Ψυχολογίας και ο τρόπος που το ανθρώπινο σώμα και μυαλό δουλεύουν… (συνεχίζεται…)
«Είδες; Στο είπα ότι είσαι μια χαρά!»
«Τι εννοείτε μια χαρά;», τον ρώτησα με μεγάλη έκπληξη. «Δεν έχω καρκίνο, AIDS, ηπατίτιδα ή κάποια ανίατη ασθένεια;»
Κι έπειτα εκείνος γέλασε! Ακόμη θυμάμαι το γέλιο του.
«Και βέβαια όχι! Δεν έχεις ούτε καρκίνο, ούτε AIDS, το συκώτι σου είναι σαν μικρού παιδιού κι οπωσδήποτε δεν έχεις κάποια ανίατη ασθένεια. Είσαι είκοσι χρόνων. Ζήσε τη ζωή σου χαρούμενα κι άσε τις αρρώστιες…»
Τον κοίταξα καχύποπτα.
«Πόσους φραπέ πίνεις τη μέρα;» ήταν η επόμενη του ερώτηση.
«3-4»
«Λοιπόν, να μειώσεις τους καφέδες και θα είσαι μια χαρά…»
Να μειώσω τον καφέ; Εγώ πέθαινα κι εκείνος μου είπε να μειώσω τον καφέ; Κι αν και το έκανα, τα «επεισόδια» συνέχισαν να συμβαίνουν. Στη σειρά της τράπεζας, στη σειρά του ταχυδρομείου, στο δοκιμαστήριο κάποιου μαγαζιού, ακόμα και στην πιτσαρία που είχα βγει για πρώτη –και τελευταία– φορά με τον πιο βαρετό τύπο που είχα βγει ποτέ. Κι από τη στιγμή που ο γιατρός με διαβεβαίωσε πως δεν πεθαίνω, τότε μάλλον θα έπρεπε να τρελαίνομαι!
«Κατερίνα, νομίζω πως τρελαίνομαι», είπα από το τηλέφωνο σε μια φίλη μου, φοιτήτρια εκείνο τον καιρό στο τμήμα Ψυχολογίας.
Της περιέγραψα τα συμπτώματα κι εκείνη χαμογέλασε με τον ίδιο τρόπο που είχε χαμογελάσει κι ο γιατρός.
«Δεν τρελαίνεσαι», με καθησύχασε, «απλώς παθαίνεις κρίσεις πανικού»
«Τι παθαίνω;»
«Κρίσεις πανικού», συνέχισε, «Μην ανησυχείς, δεν είναι σοβαρό. Κάθε άνθρωπος έχει περάσει τουλάχιστον μία κρίση πανικού στη ζωή του. Κάποιοι τους δίνουν σημασία, κάποιοι όχι…»
«Και πώς θα ξέρω πότε αυτή η κρίση πανικού θα με «χτυπήσει» ξανά;»
«Ξέρεις πότε θα πάθεις πονοκέφαλο; Πρόσεχε όμως. Ο οργανισμός σου σου χτυπάει καμπανάκια. Υπάρχει κάτι που κάνει τα συστήματά σου να αντιδράνε. Βρες το και οι πανικοί θα σταματήσουν…», απάντησε.

Το Μυστικό
Μέρος δεύτερο - Ένα ξεχωριστό βιβλίο
Από τότε, ένας εντελώς καινούριος κόσμος μου αποκαλύφθηκε: Ο κόσμος της Ψυχολογίας. Πώς το ανθρώπινο μυαλό δουλεύει και πώς το σώμα αντιδρά. Κι έτσι, άρχισα να διαβάζω. Πρέπει να διάβασα χιλιάδες βιβλία εκείνη την περίοδο. Εξάλλου, πάντα ήθελα να σπουδάσω Ψυχολογία, αλλά μάλλον δεν ήταν γραμμένο να γίνει. Πού καλύτερη ευκαιρία, λοιπόν! Διάβασα κι έμαθα ένα εκατομμύριο πράγματα που όχι μόνο με έκαναν να κατανοήσω πώς λειτουργώ, αλλά με έκαναν και καλύτερο άνθρωπο.
Όσο για τους πανικούς, η φίλη μου είχε δίκιο. «Βρες την αιτία και θα σταματήσουν», είχε πει. Βρήκα την αιτία. Απλώς δεν μπορούσα να νιώθω ότι πιέζομαι! Πουθενά, από κανέναν και για τίποτα. Πάντα ήθελα να ξέρω πως έχω μια επιλογή. Έτσι, ποτέ δεν ξαναβγήκα με βαρετούς τύπους. Αν ήμουν κάπου που δε μου άρεσε ή δεν πέρναγα καλά, έφευγα. Κανείς δεν με ανάγκαζε να μείνω. Όσο για τα «υποχρεωτικά» πράγματα όπως το να περιμένω στη σειρά, ας πούμε πως βρήκα τρόπους να περνάω εποικοδομητικά την ώρα που έπρεπε να περιμένω εκεί όπως διαβάζοντας ένα βιβλίο ή λύνοντας σταυρόλεξο. Με αυτό τον τρόπο, δεν ένιωθα πως χάνω το χρόνο μου.
Αλλά ακόμα κι όταν έπρεπε να κάνω πράγματα που απλώς «έπρεπε», έφευγα από το σπίτι καθησυχάζοντας τον εαυτό μου. «Θα πας, θα περάσεις καλά και δεν θα πάθεις τίποτα. Ακόμη κι αν δεν περνάς καλά, υπομονή. Δύο ώρες είναι, θα περάσουν. Εξάλλου, κανείς δε σε αναγκάζει να μείνεις. Μπορείς να φύγεις όποτε θελήσεις…» Και πραγματικά δούλευε! Οι πανικοί σταμάτησαν!
Καθώς τα χρόνια πέρασαν, μεγάλωσα –αλλά δεν έγινα απαραίτητα και πιο σοφή!– και σταμάτησα να διαβάζω όλα αυτά τα βιβλία. Έμαθα λίγο ή πολύ πώς είμαι, πώς αντιδρώ, πόσο δυνατό είναι το μυαλό. Για να πω την αλήθεια, δεν είχα πλέον χρόνο για τέτοιες ‘πολυτέλειες’ –όπως οι πανικοί– πια. Είχα τελειώσει το πανεπιστήμιο κι άρχισα να δουλεύω σκληρά για να μπορώ να συντηρήσω τον εαυτό μου. Κι έπειτα, ίσως να έγινα πιο σοφή, επειδή τα βαριόμουν πια αυτά τα βιβλία…
Πριν λίγο καιρό, έπεσε στα χέρια μου «Το μυστικό» της Rhonda Byrne. Αυτό το βιβλίο έχει πουλήσει τρία εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο κι έτσι ήταν φυσικό να θέλω να μάθω περί τίνος πρόκειται. Και ενθουσιάστηκα. Έχετε ακούσει για «το νόμο της έλξης»; Όχι αυτόν που λέει πως τα ετερώνυμα έλκονται, αλλά ακριβώς το αντίθετο: «Τα όμοια έλκονται»
Αν ξεκινάς τη μέρα σου αισιόδοξα, τραβάς σα μαγνήτης όλη την καλή ενέργεια του σύμπαντος πάνω σου και ναι, η μέρα σου θα είναι υπέροχη. Αντίθετα, αν ξεκινάς κάπως έτσι: «Θεέ μου, είδα μαύρη γάτα το πρωί, η μέρα μου θα είναι χάλια», τότε η μέρα είναι καταδικασμένη. Είναι όπως το λυχνάρι του Αλαντίν. Έκανε μια ευχή και το Τζίνι την έκανε πραγματικότητα. Τώρα, φανταστείτε πως το Τζίνι είναι το Σύμπαν. Σκέφτεστε: «Είμαι υγιής, ευτυχισμένος, νιώθω ευγνωμοσύνη »για όλα τα καλά που μου έχουν δοθεί και είμαι σίγουρος πως η ζωή θα μου δώσει κι άλλα στο μέλλον» και το Τζίνι απαντά: «Η επιθυμία σας διαταγή μου». Αλλιώς, αν σκέφτεστε: «Είμαι δυστυχισμένος, πώς θα περάσει η μέρα; Δεν έχω λεφτά, δε μου αρέσει η δουλειά μου, ο άνθρωπός μου δεν είναι όπως τον θέλω…» και το Τζίνι απαντά ξανά: «Η επιθυμία σας διαταγή μου» και η ζωή σας γίνεται ακόμη χειρότερη.
Το βιβλίο λέει την αλήθεια. Σκεφτείτε. Κάντε τη ζωή σας όπως τη θέλετε. Απλώς σκεφτείτε και πιστέψτε πως πετυχαίνει. Ονειρευτείτε. Το μυαλό μας, φαίνεται πως είναι πιο ισχυρό απ’ όσο πίστευα πως είναι. Ξαφνικά συνειδητοποίησα γιατί δεν παχαίνω και γιατί πάντα βρίσκω πάρκινγκ. Θυμάμαι τη μαμά μου να παραπονιέται πάντα πως τρώει μία μόνο μπουκιά και αμέσως παίρνει ένα κιλό. Αντίθετα, κάθε φορά που κάποιος με ρωτά: «Πώς καταφέρνεις και είσαι έτσι αδύνατη; Δεν τρως; Κάνεις δίαιτα;» Απαντώ την αλήθεια. Ποτέ δεν έχω κάνει δίαιτα. Τρώω όσο θέλω και δεν παχαίνω. Λοιπόν, μαμά, δεν είναι το φαγητό που σε παχαίνει. Αντικειμενικά, πώς μπορεί να σε παχύνει μια μπουκιά; Είναι η σκέψη! Λες πως παχαίνεις με μια μπουκιά και το Τζίνι δίπλα σου απαντά: «Η επιθυμία σας διαταγή μου»
Το ίδιο πράγμα μου συμβαίνει και με το παρκάρισμα. Κάθε μέρα παίρνω το αυτοκίνητό μου στη δουλειά. Οι συνάδελφοί μου ποτέ. Λένε πως κάθε φορά που το παίρνουν δεν μπορούν να βρουν μέρος για να παρκάρουν, κάνουν γύρους το τετράγωνο και τελικά αναγκάζονται να το αφήσουν στο πάρκινγκ και να πληρώσουν 4 ευρώ. Εγώ, κάθε μέρα που φεύγω από το σπίτι μου, ποτέ δε σκέφτομαι πως δεν θα βρω πού να παρκάρω κι όλοι με ρωτάνε: «Μα πώς καταφέρνεις και παρκάρεις κάθε μέρα;» «Δεν ξέρω», συνήθιζα να τους απαντώ, «εσείς πώς δε βρίσκετε;» Όμως τώρα, ξέρω πώς καταφέρνω και βρίσκω πάρκινγκ κάθε μέρα. Επειδή είμαι σίγουρη πως θα βρω! Και το Τζίνι μου λέει: «Η επιθυμία σας διαταγή μου»
Σκεφτείτε πόσοι άνθρωποι ξεπερνούν αρρώστιες με τη δύναμη του νου. Σκεφτείτε πώς, όταν σκεφτόμαστε κάποιο άτομο, χτυπάει το τηλέφωνο και είναι αυτό. Σκεφτείτε πόσες φορές έχουμε ευχηθεί για κάτι και γίνεται πραγματικότητα. Την επόμενη στιγμή ή χρόνια αργότερα, γίνεται πραγματικότητα κι αυτό έχει σημασία. Σκεφτείτε τους φόβους σας και φροντίστε γι’ αυτούς. Λένε πως όταν φοβάσαι κάτι, είναι σαν να το έχεις πάθει ήδη. Και τις ευχές σας… Εύχεστε στ’ αλήθεια αυτό που θέλετε; Να σκέφτεστε καλά τις ευχές σας και να προσέχετε τι εύχεστε. Επειδή πάντα υπάρχει ένα Τζίνι δίπλα σας. Πάντα υπάρχει ένα Τζίνι που λέει: «Η επιθυμία σας διαταγή μου»
ΤΕΛΟΣ

[ζωζα]

ισως εχεις δικαιο....αρα μονο θετικη σκεψη?πως ομως οταν εισαι απαισιοδοξη οπως εγω και φοβασαι τα χειροτερα συνεχεια???

[katerinoula_linaplepi]

ΞΕΡΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΙ ΛΕΣ......ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ,ΕΧΩ ΠΕΡΑΣΕΙ ΚΙ ΕΓΩ ΑΠΟ\'ΚΕΙ...ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΔΥΟ ΠΡΑΓΜΑΤΑ:

1) ΟΙ ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΑΜΠΑΝΑΚΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΤΥΠΑΕΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ.ΕΧΕΙΣ ΠΡΟΣΕΞΕΙ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ?ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ?ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ,ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ Ο ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΟΥ ΠΕΙ ΟΤΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕΙ,ΘΑ ΠΑΘΕΙ ΚΡΙΣΗ ΠΑΝΙΚΟΥ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ...ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΑΠΛΩΣ ΑΠΑΛΥΝΟΥΝ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ(ΑΝ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΥΝΔΥΝΑ).ΟΤΑΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ,ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΕΠΑΝΕΡΧΟΝΤΑΙ.ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤ� � ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΗ ΡΙΖΑ ΤΟΥ.ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΔΩΡΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΧΑΣΟΥΜΕ,ΠΟΥ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙ ΟΠΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΗΝ ΘΕΛΟΥΜΕ.ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΜΑ ΝΑ ΤΟ ΧΑΣΟΥΜΕ.(Ο οργανισμός σου σου χτυπάει καμπανάκια. Υπάρχει κάτι που κάνει τα συστήματά σου να αντιδράνε. Βρες το και οι πανικοί θα σταματήσουν)

2) ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ : ΞΕΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΑΝΙΚΟ, ΘΩΜΑΣ ΚΑΛΠΑΚΟΓΛΟΥ ΕΚΔΟΣΕΙΣ : ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ. ΛΕΕΙ ΠΟΛΛΑ ΜΕΣΑ ΚΙ ΕΧΕΙ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΩΡΕΣ. ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ,ΠΙΑΝΟΥΝ!!!!ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΣΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΜΕ ΜΙΑ ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΕΣΥ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ.ΡΩΤΑ ΤΟΝ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΧΕΙΣ ΔΩΣΕΙ ΝΑ ΖΕΙ?(ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΠ).ΤΙ ΘΑ ΗΘΕΛΕΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ?ΕΙΣΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ/Η?ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΙΠΕΙ?