Αγαπάτε τους γονείς σας;

[Άλις]

Ξέρω ότι η ερώτηση ακούγεται παιδιάστικη, αλλά αγαπάτε τους γονείς σας; νιώθετε σεβασμό γι' αυτούς; τους νοιάζεστε πραγματικά ή κάνετε πράγματα μόνο από υποχρέωση; Θεωρείτε ότι τους οφείλετε ευγνωμοσύνη κι ότι πρέπει να είστε δίπλα τους;

[kobo]

Αλις. Οι γονείς μας πέραν του τίτλου-ρολου που φέρουν είναι άνθρωποι. Ειναι ανθρωποι που τους αξίζει η ανάλογη συμπεριφορά που αυτοι μας επέδειξαν. Αν μας μεγάλωσαν απο υποχρέωση, απο υποχρέωση θα είμαστε και εμείς δίπλα τους. Αν μας αγαπησαν με ολο τους το είναι με ολο μας το είναι θα τους αγαπάμε και εμείς. Αν μας σεβάστηκαν απο μικρούς ως μεγάλους, θα νιωθουμε αμέριστο σεβασμό.

Δεν οφείλουμε τίποτα αν αυτοί πρώτιστα δεν φρόντισαν να αξίζουν το αίσθημα της ευγνωμοσύνης.

[Άλις]

Αλήθεια; Επειδή δεν αισθάνομαι τίποτα. Και τώρα τελευταία συνειδητοποιώ το μέγεθος της έλλειψης συναισθήματος. Πάντα το υποψιαζόμουν, αλλά μάλλον δεν ήθελα να το παραδεχτώ ούτε στον εαυτό μου. Αλλά κι αυτή ακόμα η συνειδητοποίηση με γεμίζει ενοχές: γιατί δεν αισθάνομαι καμιά υποχρέωση, μήπως είμαι γαϊδούρα κακομαθημένη και αχάρσιστη; (όπως θα με χαρακτήριζαν οι ίδιοι). Μήπως έχουν δίκιο για μένα που πάντα με είχαν πεταμένη; μήπως την άξιζα αυτή τη μεταχείριση; Και τώρα τι να κάνω; Αυτοί μεγαλώνουν, θα πεθάνουν. Ο κόσμος θα με κακοχαρακτηρίσει αν δεν είμαι εκεί.

[kobo]

Μηπώς αν σε κακοχαρακτήριζαν επι χρόνια δεν εχεις και εσύ καμία διάθεση να είσαι ενεργά παρούσα απέναντί τους?
Σε μια ανθρώπινη σχέση εχουν και τα 2 μέρη μερίδιο ευθύνης. Εκτός ησουν περίπτωση Κωσταλέξι. (που δεν πιστεύω)
Αν έχεις καταχρηστικούς και καταπιεστικούς γονείς χωρίς αίσθημα ανιδιοτελούς αγάπης τότε πολύ πιθανον να νιώθεις και εσύ έτσι, οτι πρεπει να εισαι παρούσα για τα μάτια του κόσμου. Και οχι γιατί ας πουμε πραγματικά τους νοιάζεσαι.
Απο εκεί και επειτα κανείς γονιός δεν είναι δίκαιος και αξιος αν πετάει το παιδί του (ειτε λεκτικά είτε σωματικά).
Το μόνο που μπορείς να αναγνωρίσεις στους γονείς σου, ειναι οτι και αυτοι ειναι άνθρωποι με πάθη και λάθη.

Μην γεμίζεις ενοχές για κάτι που νιώθεις. Το συναίσθημα είτε καλό είτε κακό είναι κατί ακοντρολάριστο, κατι ενστικτώδες. Για να νιώθεις άδεια συναισθηματικά θα έχεις τους λόγους σου.
Θα πρεπει απλα να μην αφήσεις αυτο το κενο να σε καταπιεί και να σε καθορισει.

[Άλις]

kobo, αν με άκουγε η μάνα μου να λέω ότι "μεγαλώνει και θα πεθάνει", θα μου απαντούσε "μπορεί να πεθάνεις εσύ πρώτη". Περίπτωση Κωσταλέξι δεν ήμουν (με την έννοια ότι δε με είχαν κάπου κλεισμένη για χρόνια να μεγαλώνουν τα νύχια μου), αλλά μεγάλωσα λίγο καλύτερα από τον Όλιβερ Τουϊστ. Θέλει χρόνο να σας περιγράψω τι πέρασα και φοβάμαι ότι δε θα με πιστέψετε κι όλας. Απλώς ήθελα πολύ και για χρόνια να μιλήσω κάπου. Και γι' αυτό σας τα γράφω αυτά τώρα

[kobo]

Καλά κάνεις και μιλάς. (εστω και γραπτώς) πές τα να ξαλαφρώσεις.
Εγω με το μέρος σου είμαι. ΑΝ ΔΕΝ νιώθεις συναισθήματα εκτίμησης για τους γονείς σου. Μάλλον δεν το άξιζαν.
θέλω να καταλήξω οτι οι γονείς μπορείς να μας απορρίψουν μια φορα, (πχ στην γέννα) μπορεί να μας απορρίπτουν καθημερινά κρίνοντας μας ως αναξιους, μπορεί να μας απορρίπτουν μή εξασφαλίζοντας μας τροφή στεγη κτλ κτλ. Υπάρχουν χιλιάδες μορφες απορριψης. Απλα θαρρω πως οταν είναι χρόνια η απορριψη δημιουργεί φοβίες και προβλήματα δυσανάλογα με το πραγματικό μέγεθός τους.
Μην νιώθεις ενοχές για το πώς νιώθεις για την μητέρα σου. Κανονικά ως "σοφοτερη" θα επρεπε να διερωτηθεί αυτή πρωτα τι εκανε και δεν αξίζει την συμπόνοια σου.

[Άλις]

Ποτέ δεν παραδέχεται ότι έχει κάνει κάποιο λάθος. Δεν έχει καμιά ανθρώπινη στιγμή. Χώρισαν με τον πατέρα μου όταν ήμουν 3 χρόνων. Επειδή ήταν πολύ φιλόδοξη και ήθελε να ανέλθει κοινωνικά και επαγγελματικά, με άφησε μέχρι τα 16 στη γιαγιά μου, μια αμόρφωτη και σκληρή γυναίκα, που με αντιμετώπιζε ως το"κακόμοιρο" και το "λάθος", που γεννήθηκε μέσα σε ένα γάμο που δεν έπρεπε να έχει γίνει. Το ίδιο και ο κοινωνικός περίγυρος (άλλα χρόνια τότε, δεκαετία του '70). Έτρωγα πολύ ξύλο "για να γίνω άνθρωπος". Η μάνα μου σπάνια ερχόταν να με δει. Κάποια στιγμή ξαναπαντρεύτηκε χωρίς να μου το πει, κρυφά από εμένα. Μου είπαν ότι πάνε να τη βοηθήσουν να "καθαρίσει το σπίτι", για να δικαιολογήσουν η γιαγιά και ο παππούς μου την απουσία τους. Εγώ πιστεύω ότι ντρεπόταν να με δείξει στον κόσμο, για να μη μάθουν ότι η νύφη έχει παιδί. Μετά έμεινε ξανά έγκυος -εγώ εξακολουθούσα να μένω με τη γιαγιά μου, γιατί έπρεπε να ευχαριστήσει το γαμπρό. Και, δε θα το πιστέψετε! (Κάτι τέτοιες στιγμές πιστεύω ότι υπάρχει Θεός!): το παιδί το έχασε 5 μηνών έγκυος και δεν κατάφερε ποτέ να κάνει άλλο παιδί στη ζωή της!

[Άλις]

Νιώθω καλά που αποτυπώνω τις μνήμες μου εδώ, σαν να αδειάζω. kobo, ευχαριστώ που με ακούς

[Vox]

Ξέρω ότι η ερώτηση ακούγεται παιδιάστικη, αλλά αγαπάτε τους γονείς σας; νιώθετε σεβασμό γι' αυτούς;

Δεν είχα κάποια ιδιαίτερη σχέση με τους γονείς μου. Ήμουν πολύ διαφορετικός και το ένιωθα. Αλλά ήταν οι γονείς μου και με φρόντιζαν ως τα 18. Μετά άνοιξα τα φτερά μου και πέταξα. Σεβασμό είχα πάντα.

[Vox]

... μεγάλωσα λίγο καλύτερα από τον Όλιβερ Τουϊστ. Θέλει χρόνο να σας περιγράψω τι πέρασα και φοβάμαι ότι δε θα με πιστέψετε κι όλας. Απλώς ήθελα πολύ και για χρόνια να μιλήσω κάπου. Και γι' αυτό σας τα γράφω αυτά τώρα

Αυτά που ήδη έγραψες μοιάζουν βγαλμένα από παραμύθια, από εκείνα όμως τα παραμύθια στα οποία τα μικρά παιδιά αντί για αγάπη και φροντίδα γνώριζαν την κακοποίηση στις διάφορες μορφές της.

Γιατί όμως να μη σε πιστέψουμε; Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή από τη φαντασία.

[teatree]

Συμφωνω απολυτα με οσα γραφει 0/η kobo. Σε 5 παραγράφους εχει συνοψισει οσα συνειδητοποιησα διαβαζοντας τομους βιβλιων με θεμα την ψυχολογια και τις σχεσεις.

Αυτο που πρεπει να καταλαβουμε ολοι ειναι οτι ο σεβασμος και η αγαπη που θα δώσουμε στους γονεις μας (για να μην μιλησω για αλλες σχεσεις που κανουμε και υποσυνειδητα επαναλαμβανουμε το μοτιβο που μαθαμε απο το σπιτι μας, σωστο ή λαθος) ειναι αναλογα με το τί πηραμε απο αυτους. Ενας γονιος που υποβιβαζει το παιδι του και δεν του συμπαραστεκεται σε δυσκολες στιγμες, δεν δικαιουται να λαβει βοηθεια απο το παιδι του. Οχι για λογους εκδικησης η για να εκπληρωσουμε καποιο απωθημένο, αλλα επειδη η σχεση δεν εχει θεμελια και ειναι επιφανειακη.

Εχοντας δαπανησει την μιση μου ζωη σε αναλυσεις για το τι πηρα και τι εχασα μεγαλωνοντας σε αυτη την λαθος οικογενεια κι εχοντας κανει απειρες προσπαθειες να βρουμε μια ισορροπια μεταξυ μας που φυσικα κατεληξε σε νεες προστριβες, εδω και καποιους μηνες αποφασισα να ξεκοψω απο την οικογενεια μου σχεδον χωρις τυψεις. Και λεω σχεδον διοτι ακομα δεν εχω προσαρμοστει στην αλλαγη, αλλα με βοηθαει η ψυχοθεραπεια αρκετα.

Αυτο που εχω να σου πω λοιπον ειναι οτι καλο ειναι να μην αναρωτιεσαι αν σκεφτεσαι σωστα ,προφανως εχεις ολα τα δικια του κοσμου να νιωθεις αυτα που νιωθεις . Η περιφημη σχεση μανας-κορης δεν ειναι παντα αυτο που βλεπουμε στις διαφημίσεις δημητριακων...

[Άλις]

[QUOTE=Vox;1044536]Αυτά που ήδη έγραψες μοιάζουν βγαλμένα από παραμύθια, από εκείνα όμως τα παραμύθια στα οποία τα μικρά παιδιά αντί για αγάπη και φροντίδα γνώριζαν την κακοποίηση στις διάφορες μορφές της.

Γιατί όμως να μη σε πιστέψουμε; Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή από τη φαντασία.[/Q

Βρίσκομαι σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής μου. Ίσως στην πιο αποφασιστική φάση της απελευθέρωσής μου, επειδή αποφάσισα να τα αφήσω όλα πίσω και να φύγω. Γι' αυτό μπαίνω και σ' αυτές τις σκέψεις περί υποχρέωσης προς τους γονείς ή όχι, γι' αυτό και οι ενοχές

[Miliva21]

Ναι σε όλα
(και ίσως το πιο μικρό μνμ που έγραψα ποτέ χαχα)
Η οικογένεια είναι ένα κομμάτι σου οπότε ναι....τους αγαπάς...
Βέβαια άμα καποιος ειναι από καλή οικογένεια μιλάει εκ του ασφαλούς.....και πιο εύκολα θα απαντησει

[Άλις]

Συμφωνω απολυτα με οσα γραφει 0/η kobo. Σε 5 παραγράφους εχει συνοψισει οσα συνειδητοποιησα διαβαζοντας τομους βιβλιων με θεμα την ψυχολογια και τις σχεσεις.

Αυτο που πρεπει να καταλαβουμε ολοι ειναι οτι ο σεβασμος και η αγαπη που θα δώσουμε στους γονεις μας (για να μην μιλησω για αλλες σχεσεις που κανουμε και υποσυνειδητα επαναλαμβανουμε το μοτιβο που μαθαμε απο το σπιτι μας, σωστο ή λαθος) ειναι αναλογα με το τί πηραμε απο αυτους. Ενας γονιος που υποβιβαζει το παιδι του και δεν του συμπαραστεκεται σε δυσκολες στιγμες, δεν δικαιουται να λαβει βοηθεια απο το παιδι του. Οχι για λογους εκδικησης η για να εκπληρωσουμε καποιο απωθημένο, αλλα επειδη η σχεση δεν εχει θεμελια και ειναι επιφανειακη.

Εχοντας δαπανησει την μιση μου ζωη σε αναλυσεις για το τι πηρα και τι εχασα μεγαλωνοντας σε αυτη την λαθος οικογενεια κι εχοντας κανει απειρες προσπαθειες να βρουμε μια ισορροπια μεταξυ μας που φυσικα κατεληξε σε νεες προστριβες, εδω και καποιους μηνες αποφασισα να ξεκοψω απο την οικογενεια μου σχεδον χωρις τυψεις. Και λεω σχεδον διοτι ακομα δεν εχω προσαρμοστει στην αλλαγη, αλλα με βοηθαει η ψυχοθεραπεια αρκετα.

Αυτο που εχω να σου πω λοιπον ειναι οτι καλο ειναι να μην αναρωτιεσαι αν σκεφτεσαι σωστα ,προφανως εχεις ολα τα δικια του κοσμου να νιωθεις αυτα που νιωθεις . Η περιφημη σχεση μανας-κορης δεν ειναι παντα αυτο που βλεπουμε στις διαφημίσεις δημητριακων...

Βρίσκω μεγάλη ανακούφιση γράφοντας σ' αυτό το forum. Ανακαλύπτω ότι δεν είμαι μόνη μου, να, τώρα βλέπω ότι υπάρχεις κι εσύ teatree, που είσαι στην ίδια φάση. Κι εγώ έχω μήνες να μιλήσω με τη μάνα μου και γι' αυτή τη στάση έχω κατηγορηθεί. "Η μάνα είναι μάνα" μου λέει ο πατριός μου, θέλοντας να μου υπενθυμίσει ότι έχω υποχρέωση απέναντί της. Δεν έκαναν βλέπεις άλλο παιδί βλέπεις, και τώρα κάποιος πρέπει να τους γηροκομήσει

[teatree]

AΛΙς πολλοι ειμαστε στην ιδια φαση.

Κι εγω , μην νομιζεις...Χρόνια το σκεφτομουν να ξεκοψω, η μανα μου δεν ειχε σταθερη συμπεριφορα απεναντι μου-μια ηταν καλη και στοργικη και μια με προσβαλλε και με συκοφαντουσε στον πατερα μου και επλαθε ιστοριες με επικεντρο εμενα σε ρολο κακιας μαγισσας-οταν ειμουν μικρη με εδιωχνε κι απο το σπιτι , τωρα μενω μονη μου και απλα δεν σηκωνω το τηλεφωνο...

Μην φοβασαι να παρεις την μεγαλη αποφαση. Αν ειναι να φθειρεσαι και να σπαταλας τα νιατα σου , ξεκοψε πριν σε κανει εντελως ευαλωτη και μετα δεν μπορεις να φυγεις. Εχω και μια φιλη που το τολμησε και τωρα ειναι ευτυχισμενη.

Αν εχεις την οικονομικη δυνατοτητα θα σου προτεινα να κανεις ψυχαναλυση, βοηθαει πολυ στο θεμα "ενοχές".