ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΗ ΜΑΜΑ

[elpi68]

Πάνω που νόμιζα οτι ολα πηγαιναν καλα με τον μικρο,σήμερα εγινε ενα περιστατικό που με ταραξε...
Συμμαθητρια του γιου μου( Δ΄Δημοτικου ) ειναι ενα κοριτσακι ατίθασο που φιλοξενειται σε παιδικο χωριό SOS.Τον δικο μου τον τριγυριζε για να τις χαριζει ή να τις δανειζει πραγματα και παιχνιδια του..Σημερα πηγαν ημερησια εκδρομη και πηρε μαζι του ενα φορητο μικρο ηλεκτρονικο παιχνιδι.
Οταν γυρισε σπιτι,το παιχνιδι ελειπε γτ το ειχε δανεισει στην μικρή.Σημειωνω ότι για χριστουγεννιατικο δωρο πηραμε ενα αναλογο παιχνιδι στο κοριτσακι...αυτη ομως ηθελε το δικο του,,και το πηρε!!!
Το αντιληφθηκα αργα το βραδυ,εξοργιστηκα μαζι του,του μιλησα ασχημα οτι πρεπει να γινει πιο σκληρος,πιο αυστηρος..
και απο την αλλη μετανιωσα πικρα που τα βαλα με ενα παιδι που ηθελε να κανει χαρουμενο ενα αλλο...Μπερδευτηκα και αναρωτηθηκα:Πώς πρεπει να μεγαλωνουμε τα παιδια μας;;;
Να τα σκληραγωγουμε για να επιβιωσουν στη μεγαλη ζουγκλα ή να μεινουν ανθρωποι με καλοσυνη και αγαπη στο συνανθρωπο......

[dreamer]

Πολύ απλά elpi για να επιβιώσει στην ζούγκλα, ο μόνος τρόπος είναι να έχει καλοσύνη και αγάπη...

[Empneustns]

με καλοσυνη αλλα και με τειχη,να διαχωριζει τους φιλους του,απλα σε αυτη την ηλικια δεν μπορει να καταλαβει,ακομα τα βλεπει ολα αγνα(οχι ολα τα παιδακια).Και με κανει να σκεφτω πως τελικα το αγνο που ειναι το πολυτιμοτερο πνιγεται μεσα στη απληστια των υπολοιπων.ο ευκολος στοχος.μαλλον πρεπει να το αποφασισει το παιδι σου παντως,το πως θελει να επιλεξει να ειναι,μη ξεχναμε πως απο μονος του ειναι μια ξεχωριστη οντοτητα ...αλλα βρε κοπελα μου δεν χρειαζεται να εισαι και απελπισμενη για ενα τετοιο θεμα,σε πληροφορω πως στις μικρες κοινωνιες των παιδιων τα πραγματα ειναι πολυ πιο σκληρα και απαιτητικα,αλλα (και εδω ειναι το αξιοπεριεργο) εχε ανοιχτα τα ματια σου και ισως μαθεις και εσυ κατι απο το παιδι σου,καποια πραγματα που η σκληροτητα της ζωης σε καναν να τα ξεχασεις.

[krino]

θεωρω οτι κακως φωναξες.
Θα μπορουσες να εξηγησεις, να συζητησεις με σκοπο να καταλαβει και οχι να δημιουργεις ενοχικα.
Οι φωνες (καλα δεν ημουν και μπροστα) σημαινουν οτι εχει κανει ενα μεγαλο λαθος που πρεπει να αισθανεται ασχημα για αυτο.

Δεν ειμαι υπερ μιας λογικης που λεει οτι πρεπει να σκληραγωγειται ενα παιδι.
Κλεινω περισσοτερο οτι το παιδι πρεπει να καταλαβαινει αυτο που πρεπει.
Ειναι φυσικο το παιδι να καταλαβει λαθος απο αυτο που θα ηθελες και ισως να του βγει επιθετικοτητα.
Θα ελεγα προς τους γονεις οτι στα παιδια πρεπει να δειχνουν αυτοσυγκρατηση και να εχουν υπομονη γιατι αλλιως θα θελουν το παιδι τους να αποτρεψει κατιπου ειναι λαθος και αντι αυτου να συμβει κατι αλλο που δεν εχει σχεση με την ιστορια.

[evath]

Καλησπέρα!
Η σκληραγώγηση είναι μια παρεξηγημένη έννοια. Ο σκοπός του γονιού δεν πρέπει να είναι να φτιάξει σκληρά, σα στρατιωτες, παιδιά, αλλα ισορροπημένα παιδιά. Οι φωνές, το ξύλο, οι βρισιές είναι ολά ξεπερασμένα και ΛΑΘΟΣ! Φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Αντί για σκληραγωγημένα, τα παιδιά γίνονται φοβισμένα και γεμάτα ανασφάλειες. Το ξέρω αυτό όχι μόνο λόγω της ενασχόλησης μου με τη ψυχολογία γενικά και τη ψυχολογία του παιδιού ειδικότερα, αλλα και απο προσωπική εμπειρία. Ο πατέρας μου ποτέ δε με έδειρε, ήταν πάντα κοντά μου με αγάπη ΑΛΛΑ είχε διαβάσει σε ένα βιβλίο κάτι που προφανώς παρεξήγησε.. Φώναζε πολύ σε μια προσπάθεια του να με κάνει δυνατή. Παροτι κατα τ’άλλα ήταν πολύ καλός γονιός αυτές οι φωνές με φόβισαν και με έκαναν να μην το εμπιστεύομαι. Του έλεγα ψέμματα και γενικά ήμουν ένα φοβισμένο παιδί, ειδικά ως έφηβη. Εντάξει η κατάσταση μου δεν ήταν άθλια αλλα είχα άγχη που άλλα παιδιά δεν είχαν.
Το θέμα εδώ είναι οτι η σκληραγώγηση ΔΕΝ σημαίνει φωνές. Σημαίνει ανατροφή με ηρεμία, αγάπη και λογική. Αυτά πρέπει να μεταδώσουμε στα παιδιά μας γιατι ΜΟΝΟ αυτά είναι τα πραγματικά όπλα που μπορούν να βοηθήσουν έναν άνθρωπο να αντιμετωπίσει τη ζωή με δύναμη αλλα πάνω απ’ όλα όντας ευτυχισμένος. Η σκληρότητα και η αυστηρή πειθαρχία φέρνουν ΜΟΝΟ ανασφάλειες, φοβίες και άγχη.
Πρέπει να σκεφτόμαστε τι συναισθήματα θέλουμε να μεταδώσουμε στα παιδιά μας και έτσι να τους φερόμαστε. Αν θέλουμε φοβισμένα παιδιά τότε τους δημιουργούμε φόβο, αν θέλουμε ήρεμα και λογικά παιδιά τότε τα αντιμετωπίζουμε με ηρεμία και λογική. Και πάνω απ΄ολα, μια απο τις πιο σημαντικές αρχές στη διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού είναι τι πρότυπο αποτελεί ο γονέας. Π.χ. εάν ένας γονιός βρίσει και βρισει και το παιδί του και ο γονιός τιμωρεί το παιδί επειδή έβρισε, το αποτελέσμα θα είναι το παιδί να σκεφτεί: ‘‘Δεν είναι κακό να βρίζω, αφού το κάνει ο μπαμπας και η μαμά, αλλά πρέπει να βρίζω κρυφά απο αυτούς για να μη με τιμωρήσουν‘‘. Με λιγά λόγια φτιάχνουμε ένα παιδί που βρίζει, λέει ψέμματα και κρατάει μυστικά απο τους γονείς του, μόνο και μόνο επειδή το τιμωρήσαμε επειδή έβρισε..
Το να είσαι γονέας είναι το πιο δύσκολο εγχείρημα στη ζωή ενός ανθρώπου (εάν βέβαια νοιάζεται) και τα λάθη είναι αναπόφευκτα. Το σημαντικότερο όμως είναι η αγάπη και η πραγματική και ειλικρινή πρόθεση να γίνουμε καλύτεροι γονείς. Να μην επαναπαυόμαστε σε συντηρητικές ιδέες ούτε να νομίζουμε πως έχουμε το αλάθητο. Η προσπάθεια και η αγάπη είναι τόσο σημαντικά που τα μικρά λαθάκια που μπορεί να κάνουμε θα είναι σαν να μην υπάρχουν. Ο σκοπός μας όμως πρέπει να είναι να γινόμαστε πάντα καλύτεροι. Με αγάπη και λογική.

[elpi68]

Καλημερα σε ολους
Ευχαριστω για τον κοπο που κανατε να μου απαντησετε..
Το \"Απελπισμενη μαμα \" πηγαινε για να θυμηθειτε απο προηγουμενο Post μου την περιπτωση του μικρου..
Παρολο που η απελπισια μου εχει περασει,γτ ειχαμε ηρεμησει με το χτεσινο γεγονος
απλα επισημανα οτι τελικα εχω ενα ευαισθητο παιδι..ξερω οτι ταλαιοωριεται στην καθημερινοτητα του σχολειου αλλα το αντιμετωπίζει γενναια γιατι ειμαστε κοντα του και του μιλαμε συνεχως..Το παιδι μας ειναι ευτυχισμενο, αλλα φαινεται οτι τα αλλα γυρω του δεν ειναι, και κανουν οτι μπορουν για να τον \"τιμωρουν\"..Ηρεμια και λογικη επικρατει αλλα και οι γονεις ειναι ανθρωποι που αντιμετωπιζουν τα δικα τους και καμια φορα τα ξεσπασματα ειναι αναποφευκτα..
Τα δικα μου ματια εχω την εντυπωση οτι παραειναι ανοιχτα και παραειναι πανω στα παιδια μου ...αλλα νιωθω οτι δεν εχω αλλο τροπο απο αυτον για να τα προστατεψω!

[krino]

οι εντασεις αναμεσα σε παιδια ειναι αναποφευκτες.
Αν εσυ το οπλιζεις οπως πρεπει, δεν θα αντιμετωπιζει σοβαρο προβλημα.
Συνεχισε να εχεις σταθερη σταση και οσο δυνατον μακρυτερα απο εντασεις και δεν εχεις λογο να ανησυχεις.

[elpi68]

Συνεχως νομιζω οτι κανω κατι λαθος!! Μαλον οτι κατι εκανα λαθος μαζι του...

[krino]

Χαλαρωσε και εμπιστεψου το ενστικτο σου.
Ηδη αυτα που σου εγραψε η evath αρκουν για να παρεις μια ιδεα.
Μαλλον εισαι αδικως τσιτωμενη.....

[dreamer]

Originally posted by elpi68
....εξοργιστηκα μαζι του,του μιλησα ασχημα....

Τώρα που είσαι πιο ήρεμη, μπορείς να δεις το ατυχές συμβάν ως μια ευκαιρία να έρθεις κοντά στο παιδί σου. Ζήτησέ του συγνώμη για τον τρόπο που του φέρθηκες. Οι φωνές, οι βρισιές, το ξύλο, οι ειρωνίες, η έλλειψη σεβασμού, η κριτική δεν βοηθούν ένα παιδί να ωριμάσει. Εξήγησέ του την άποψή σου σχετικά με ποιά παιχνίδια μπορεί να μοιράζεται, ποιά να κρατάει για τον εαυτό του και ποιά μπορεί να χαρίζει.
Επιβραύευσέ το μόλις νιώθεις ότι έπραξε κάτι σωστά, και αγνόησε τα λάθη του.

Μερικά χρόνια μετά μπορεί να μη θυμάται καν το παιχνίδι, θα θυμάται όμως πως το έκανε η μητέρα του να νιώσει.

Θα σου αναφέρω μια προωπική εμπειρία, να καταλάβεις τι εννοώ. Ήμουν περίπου 7-8 χρονών όταν ο πατέρας μου, μού έδωσε ένα χαρτονόμισμα που η σημερινή του αξία δεν μπορεί να υπερβαίνει τα 10-20 ευρώ για να του αγοράσω κάτι από το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς. Γύρισα σπίτι χωρίς να έχω αγοράσει τίποτα, γιατί έχασα τα λεφτά στο δρόμο. Σήμερα 30 χρόνια μετά θυμάμαι ακόμη πως ένιωσα - δεν στο αναφέρω με λεπτομέρεις γιατί ήδη αρχίζω να βουρκώνω- στο απίστευτο σκηνικό που ακολούθησε προκειμένου να γίνω πιο \"υπεύθυνος\".

Μια συμβουλή θα σου δώσω. Βοήθησε το παιδί σου να σε εκτιμήσει. Είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να του κάνεις.

[krino]

Originally posted by dreamer


Μια συμβουλή θα σου δώσω. Βοήθησε το παιδί σου να σε εκτιμήσει. Είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να του κάνεις.

Πολυ σωστο αυτο.
Πιστευω οτι ενα παιδι οταν μεγαλωσει θα καταλαβει (ισως και οχι γιατι θα του μεινει στο υποσυνειδητο) εαν ο γονεας του του προσφερε την σωστη αγωγη η οχι.


Βεβαια γενικευω και δεν αναφερομαι στη φιλη μας την ελπι που η αποψη μου ειναι οτι πολυ καλος γονεας.
Απο την αλλη ομως τετοιες λεπτομεριες ισως χαραξουν καπως στη μνημη του παιδιου, ισως και οχι.
Σε καθε περιπτωση επειδη κανεις δεν μπορει να γνωριζει χρειαζεται μια προσοχη....

[elpi68]

Σας ευχαριστω...πολυ

[TC]

Originally posted by elpi68
Συνεχως νομιζω οτι κανω κατι λαθος!! Μαλον οτι κατι εκανα λαθος μαζι του...

Παρόλο που δεν έχω παιδιά δικά μου ακόμα, έχω την εντύπωση ότι κάθε μητέρα θα αισθάνεται -λίγο ή πολύ- έτσι μέχρι να μεγαλώσουν πολύυυ τα παιδιά.
Και μετά θα ανακεφαλαιώνει και θα τσιτώνει και θα αναπολεί και θα αμφισβητεί για το κατά πόσο αυτά που έκανε ήταν λάθος!
:):):)

[πανος12345]

Originally posted by elpi68
Πάνω που νόμιζα οτι ολα πηγαιναν καλα με τον μικρο,σήμερα εγινε ενα περιστατικό που με ταραξε...
Συμμαθητρια του γιου μου( Δ΄Δημοτικου ) ειναι ενα κοριτσακι ατίθασο που φιλοξενειται σε παιδικο χωριό SOS.Τον δικο μου τον τριγυριζε για να τις χαριζει ή να τις δανειζει πραγματα και παιχνιδια του..Σημερα πηγαν ημερησια εκδρομη και πηρε μαζι του ενα φορητο μικρο ηλεκτρονικο παιχνιδι.
Οταν γυρισε σπιτι,το παιχνιδι ελειπε γτ το ειχε δανεισει στην μικρή.Σημειωνω ότι για χριστουγεννιατικο δωρο πηραμε ενα αναλογο παιχνιδι στο κοριτσακι...αυτη ομως ηθελε το δικο του,,και το πηρε!!!
Το αντιληφθηκα αργα το βραδυ,εξοργιστηκα μαζι του,του μιλησα ασχημα οτι πρεπει να γινει πιο σκληρος,πιο αυστηρος..
και απο την αλλη μετανιωσα πικρα που τα βαλα με ενα παιδι που ηθελε να κανει χαρουμενο ενα αλλο...Μπερδευτηκα και αναρωτηθηκα:Πώς πρεπει να μεγαλωνουμε τα παιδια μας;;;
Να τα σκληραγωγουμε για να επιβιωσουν στη μεγαλη ζουγκλα ή να μεινουν ανθρωποι με καλοσυνη και αγαπη στο συνανθρωπο......

νομιζω οτι εβαλες ενα απο τα πιο φιλοσοφικα θεματα σε αυτο το φορουμ απο τοτε που ειχα την τυχη να το ανακαλυψω!
Μην περιμενεις μοναχα μια απλη απαντηση...
Η φυση μας αποτελειται και απο τα δυο....
και συναισθημα που κληρονομήσαμε απο τον πρωτογονο ανθρωπο για να μπορουμε να επιβιωσουμε και λογικη για να παλεψουμε εναντια στην ιδια μας τη φυση!
Η μονη συνταγη βγαινει εκ του αποτελεσματος !
Τι μας κανει ευτυχισμενους ?
Η κατοχη πολλων αγαθων και μιας ανεσης , για να εχουμε την πολυτελεια να κρινουμε αρνητικα οσους μας ζηλευουν γιατι δεν τα εχουν, οποτε με μια γαλαντομικη συμπεριφορα φιλανθρωπικης υφης, καθαρισαμε με την συνειδηση μας ,
η να μιμηθουμε τον Βουδα που αφησε το παλατι και τα φτιασιδια για να γινει ενα με τον λαο του , να μαθει απο αυτον ποια ειναι η αληθεια για ολα οσα μας εχουν οδηγησει σε αδιεξοδα και οσα περισσοτερα εχουμε τοσο πιο δυστυχισμενοι ειμαστε γιατι νομιζουμε οτι ολοι οι αλλοι γυρω μας το μονο που εχουν στο μυαλο τους ειναι τοπως θα μας τα παρουν?
Προσωπικα αν ξαναγυριζα σημερα στο εργαστηρι του θεου που ειναι η προσχολικη ηλικια , θα εκανα αυτο που ειχα κανει και το 1979 δηλαδη θα απαγορευα στους γονεις να πηγαινουν τα παιδια στο σχολειο με τα δικα τους παιχνιδια , για να βρουν μονα τους την λυση μεσα απο την επικοινωνια με τους αλλους ...Οπως αυτο εδω εδω το φορουμ για παραδειγμα που ενω δεν αντικαθιστα τους ειδικους , κατορθωνει να βοηθα καποιους με μονο κινητρο μια αληθεια που λεει
\"λαθη ειμαστε ανθρωπους καναμε....\"

[πανος12345]

Originally posted by dreamer

Originally posted by elpi68
....εξοργιστηκα μαζι του,του μιλησα ασχημα....

Τώρα που είσαι πιο ήρεμη, μπορείς να δεις το ατυχές συμβάν ως μια ευκαιρία να έρθεις κοντά στο παιδί σου. Ζήτησέ του συγνώμη για τον τρόπο που του φέρθηκες. Οι φωνές, οι βρισιές, το ξύλο, οι ειρωνίες, η έλλειψη σεβασμού, η κριτική δεν βοηθούν ένα παιδί να ωριμάσει. Εξήγησέ του την άποψή σου σχετικά με ποιά παιχνίδια μπορεί να μοιράζεται, ποιά να κρατάει για τον εαυτό του και ποιά μπορεί να χαρίζει.
Επιβραύευσέ το μόλις νιώθεις ότι έπραξε κάτι σωστά, και αγνόησε τα λάθη του.

Μερικά χρόνια μετά μπορεί να μη θυμάται καν το παιχνίδι, θα θυμάται όμως πως το έκανε η μητέρα του να νιώσει.

Θα σου αναφέρω μια προωπική εμπειρία, να καταλάβεις τι εννοώ. Ήμουν περίπου 7-8 χρονών όταν ο πατέρας μου, μού έδωσε ένα χαρτονόμισμα που η σημερινή του αξία δεν μπορεί να υπερβαίνει τα 10-20 ευρώ για να του αγοράσω κάτι από το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς. Γύρισα σπίτι χωρίς να έχω αγοράσει τίποτα, γιατί έχασα τα λεφτά στο δρόμο. Σήμερα 30 χρόνια μετά θυμάμαι ακόμη πως ένιωσα - δεν στο αναφέρω με λεπτομέρεις γιατί ήδη αρχίζω να βουρκώνω- στο απίστευτο σκηνικό που ακολούθησε προκειμένου να γίνω πιο \"υπεύθυνος\".

Μια συμβουλή θα σου δώσω. Βοήθησε το παιδί σου να σε εκτιμήσει. Είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να του κάνεις.

μαθαινουμε απο τα λαθη μας ....
αν σημερα εισαι απλα οικονομος , ο πατερας πετυχε το μαθημα ζωης που σου εδωσε ...
αν ομως εισαι τσιγουνης σε σημειο να υποφερεις απο μοναξια ,
απετυχε και πρεπει να σηκωσεις τον σταυρο μονο σου μεχρι να καταλαβεις τι εφταιξε...
δεν αναφερομαι φιλε μου σε σενα , για να μην παρεξηγηθουμε κιολας!