Φοβάμαι..

[Στέλλα]

Καλησπέρα!
Αισθάνομαι πάρα πολύ φορτισμένη και πολύ κουρασμένη και μου είναι δύσκολο να γράψω αυτά που θέλω. Έχω κατάθλιψη-δυσθυμία για την ακρίβεια-για πολλά χρόνια με αποτέλεσμα να έχω καταστρέψει-ίσως βαριά λέξη-όλη μου τη ζωή σε όλους τους τομείς. Νιώθω αδύναμη να αντιδράσω. Γενικολογώ αυτή τη στιγμή,αλλά μου είναι δύσκολο να μιλήσω, ισως γιατί
είμαι κλειστος χαρακτήρας και γιατί κουράζομαι να περιγράψω,ότι μου συμβαίνει. Αυτό που τώρα με απασχολεί είναι ότι έχω αφήσει τη σχολή μου. Οι γονείς μου ποτέ δε με κατάλαβαν,ενώ εγώ το προσπαθω. Υπάρχουν πολλά σοβαρά οικογενειακά προβλήματα,που έχουν ενισχύσει την κατάθλιψη μου,αλλά και την αδυναμία των γονιών μου να με βοηθήσουν. Εκείνοι-κλασικοί γονείς- σκέφτονται μόνο την \"πρόοδό μου\"και με πιέζουν τόσο πολύ με άσχημους τρόπους,γιατί δεν πιστεύουν στην κατάθλιψη,οπότε γι\' αυτούς είμαι μια αδιαφορη κοπέλα. Δε μπορώ να συνεχίσω,θα επανέλθω...

[nikigirl18]

[quote][i]καλησπερα στελλα κ καλως ηρθες στο forum.να ξερεις οτι δεν εισαι μονη σου κ οτι υπαρχουν πολλοι απο μας που εχουν αντιμετωπισει παρομοιες καταστασεις κ σε καταλαβαινουμε απολυτα.βρες το κουραγιο κ γραψε για το προβλημα σου κ θα βρεθει λυση.φιλακια.

[nikigirl18]

Originally posted by Στέλλα
Καλησπέρα!
Αισθάνομαι πάρα πολύ φορτισμένη και πολύ κουρασμένη και μου είναι δύσκολο να γράψω αυτά που θέλω. Έχω κατάθλιψη-δυσθυμία για την ακρίβεια-για πολλά χρόνια με αποτέλεσμα να έχω καταστρέψει-ίσως βαριά λέξη-όλη μου τη ζωή σε όλους τους τομείς. Νιώθω αδύναμη να αντιδράσω. Γενικολογώ αυτή τη στιγμή,αλλά μου είναι δύσκολο να μιλήσω, ισως γιατί
είμαι κλειστος χαρακτήρας και γιατί κουράζομαι να περιγράψω,ότι μου συμβαίνει. Αυτό που τώρα με απασχολεί είναι ότι έχω αφήσει τη σχολή μου. Οι γονείς μου ποτέ δε με κατάλαβαν,ενώ εγώ το προσπαθω. Υπάρχουν πολλά σοβαρά οικογενειακά προβλήματα,που έχουν ενισχύσει την κατάθλιψη μου,αλλά και την αδυναμία των γονιών μου να με βοηθήσουν. Εκείνοι-κλασικοί γονείς- σκέφτονται μόνο την \"πρόοδό μου\"και με πιέζουν τόσο πολύ με άσχημους τρόπους,γιατί δεν πιστεύουν στην κατάθλιψη,οπότε γι\' αυτούς είμαι μια αδιαφορη κοπέλα. Δε μπορώ να συνεχίσω,θα επανέλθω...

[Black Rose]

Καλησπέρα Στέλλα,

άρχιζε να γράφεις σιγά - σιγά και να κάνεις μια λίστα στα \"θέλω\" σου. Πως θα ηθελες να είναι η ζωή σου, πως θα ήθελες να είσαι εσυ. Δυστυχώς ή ευτυχώς μόνο τον εαυτό μας μπορούμε να αλλάξουμε, ούτε λόγος να γινεται για τους γονείς μας!

Να συγκεντρωθείς στα θετικά , σε ότι θέλεις να γίνει και όχι σε ότι δεν θέλεις. Να επεξεργάζεσαι τη λίστα σου κάθε μέρα, να την ανανεώνεις και θα βλέπεις σιγα- σιγα πως θα αρχίζεις να αλλάζεις.

Η κακοκεφιά που έχεις είναι γιατί δεν είσαι ευχαριστημένη με αυτά που κάνεις, αν αρχίσεις να κάνεις αυτά που επιθυμείς θα αλλάζει σιγα σιγά και η διάθεσή σου και θα δείξεις και στους γονείς σου τι ακριβώς θέλεις.

Η συγκέντρωση μας στα θετικά είναι μια αργή διαδικασία στο ξεκίνημα αλλά στη συνέχεια τα πράγματα έρχονται πολύ γρήγορα.

Καλη δυναμη.

[Στέλλα]

Καλώς σας βρήκα
και ευχαριστώ,όσους και οσες ανταποκρίθηκαν.
Φοβάμαι! Δε ξέρω,τί ακριβώς,νομίζω εμένα και το μαύρο μέλλον που βλέπω,ετσι όπως πιστεύω,ότι έχει γίνει η ζωή μου. Νομίζω,ότι ποτέ δε θα ξεφύγω από τη μαυρίλα και τη στασιμότητα,που βρίσκομαι και αυτό είναι,που με φοβίζει. Είναι σα να με μισώ,είμαι ο χειρότερος εχθρός μου,λες και δε θέλω να είμαι ήρεμη,χαρούμενη,ευτυχισμέν η. Φοβάμαι,γιατί δε θέλω να ξανακλείστώ σπίτι για πάνω από μήνα-το έχω κάνει πολλές φορές-και τώρα αρχίζω να νιωθω παλι παρόμοια. Αρχίζω να το κατάλαβαίνω,ότι δεν αισθάνομαι καλά. Βέβαια έχω προβλήματα και κάθε άνθρωπος στη θέση μου θα στενοχωριόταν,αλλά όχι ως το σημείο να μη μπορώ να περιποιηθώ τον εαυτο μου,για τα στοιχειώδη μιλάω.
Πάλι δε μπορώ να συνεχίσω,γιατί στενοχωριέμαι.
See you....

[Black Rose]

Στέλλα πως είσαι σήμερα?

[Στέλλα]

Γεια σου Black Rose και σε όλη την παρέα.
Πολύ μοναχική και γεμάτη στενοχώρια και η σημερινή μέρα. Αισθάνομαι πολλή μοναξιά,έχω απομονωθεί από τους περισσότερους,γιατί δε γνωρίζουν,τί περνάω. Το ξέρω,ότι συνεχίζω να γενικολογώ,αλλά εκτός απο το ότι εχω ξαναπεί,ότι δεν είμαι ο πιο ανοιχτός ανθρωπος του κόσμου,οταν είμαι τόσο χάλια δε μπορω να εξωτερικεύσω,ότι έχω. Πρέπει λιγο να ηρεμήσω και τότε αρχίζω να μιλάω. Ισως, επειδή σκέφτομαι συνέχεια αυτά που μου συμβαίνουν και ήδη αισθάνομαι άσχημα,δε μπορώ να το ξαναπεράσω. Δεν είμαι χαζοευαίσθητη ίσα ισα μάλλον φαίνομαι στους άλλους δυνατή και είμαι,έχω περάσει πολλά και τώρα που νιώθω αδύναμη με ενοχλεί πολύ. Δε ξέρω,γιατί \'εχω επιβάλλει στον εαυτό μου αυτό το ρόλο. Και το τραγικό είναι ότι στους άλλους δεν το κατηγορώ και το θεωρώ φυσιολογικό.

Είμαι σε ένα internet cafe και ακούω τα σχόλια 12χρονων και 15χρονων παιδιών καθώς παίζουν παιχνίδια. Εχει πολύ ενδιαφερον ο τρόπος που ανταγωνίζονται και βρίζουν το ένα το άλλο. Ασχετο σχόλιο αλλά οι σπουδές μου έχουν σχέση με την εκπαίδευση και έχω ευαισθησία σε αυτό το θέμα.

Σας χαιρετώ,κλασικά θα σας μπερδεψα πάλι,αλλά ελπίζω να με καταλαβαίνετε.
Καλά να περνάτε!

[nikigirl18]

Στελλα μου γεια σου.ειμαι κ εγω κλειστος χαρακτηρας με αποτελεσμα σχεδον ποτε να μην εκφραζω αυτα που αισθανομαι κ ετσι ολοι να πιστευουν οτι ειμαι πολυ δυνατη κ δεν χρειζομαι κανεναν,ομως δεν ηταν ετσι.Υπηρχαν πολλες φορες που ενιωθα οτι ημουνα μονη κ οτι δεν ειχα κανενα να με καταλαβει.για μηνες ημουνα μες στην καταθλιψη κ διαφορα οικογενειακα κ προσωπικα προβληματα με ριχναν ακομη πιο πολυ.ο μονος ανθρωπος που μιλησα τοτε ηταν μια καθηγητρια μου η οποια μου ελεγε οτι δεν υπαρχει κανενας,οσο δυνατος κ να ειναι που δε χρειαζεται τους αλλους κ οτι ειναι κριμα καποιος που εχει αισθηματα να μην τα εξωτερικευει γιατι ντρεπεται,φοβαται κλπ.με βοηθησε πραγματικα τοτε το οτι μιλησα σε καποιον.απο προσωπικη μου εμπειρια λοιπον θελω να σου πω να προσπαθεις οσο χαλια κ αν αισθανεσαι να κανεισ πραγματα για τον ευατο σου,μην παρατας τη σχολη σου κ προσπαθησε να κανεις μια νεα αρχη.Ξερω ειναι πολυ δυσκολο αλλα αν προσπαθησεις θα τα καταφερεις!παντα μετα απο μια δυνατη βροχη ερχεται το ουρανιο τοξο.Αυτο το ουρανιο τοξο λοιπον καποια στιγμη θα ερθει και στη δικη σου ζωη!υπομονη κ ολα θα φτιαξουν!!!φιλακια!

[Black Rose]

Στέλλα μου,

την περιοδο που ημουν σε κρίση ακριβώς αυτό ένιωθα και εγω. Καθόμουν μαρμαρωμένη μέσα στο σπιτι , τρέμωντας απο το φόβο για αυτά που ΙΣΩΣ μου συμβουν.

Λοιπον εκανα το εξης \"τρυκ\"

Κάθε βράδυ άρχισα να γράφω το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας. Στην αρχή λίγα πράγματα , μέρα με την μέρα όλο και μεγάλωνα τις δραστηριότητές μου. Αν κάτι απο όσα προγραμματιζα στη πράξη με πίεζε και με αγχωνε , το άφηνα. το αντικαθιστούσα με κάτι άλλο , ευχάριστο ή με τίποτε άλλο. Δεν πιέζόμουν στην αρχή.

Αυτό ειναι ενα παιγνίδι με τον εγκέφαλο. Μέσα απο την αρρώστια μου έμαθα ότι ο εγκέφαλός μας -εκτός των άλλων- λειτουργεί σαν ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής. Τον υπολογιστη σου όμως αν δεν τον προγραμματίσεις , δεν μπορει να λειτουργήσει. Το ίδιο και ο εγκέφαλός μας. Χωρίς προγραμματισμό κάνει ότι του κατέβει και τελικά βραχυκυκλωνεται..

Αν απο το βράδυ του βάλεις πρόγραμμα, αυτός όταν κοιμάσαι θα το επεξεργαστεί γιατί πήρε μια εντολή και πρέπει να την εκταλέσει και θα δεις ότι την άλλη μέρα όλα θα γίνονται συμφωνα με το προγραμμα που έβαλες. ΑΝ σκέφτεσαι αρνητικά, αρνητικά θα λειτουργήσει και ο εγκέφαλος. Οταν σκεφτόμαστε ολα τα κακά που ΙΣΩΣ μας συμβούν, αυτός δεν καταλαβαίνει το ΙΣΩΣ, προγραμματίζεται για αυτά που σκεπτόμαστε.

Αν δεν θέλεις να δεις ανθρώπους μην τους δεις. Προγραμμάτισε όμως να δεις έναν, κάποιον φίλο, κάποιον συμφοιτητή... κάνε δοκιμές.. μικρά βήματα κάθε μέρα...

Προσπάθησε και με τον δημιουργικό οραματισμό. Δεν χρειάζονται τελετουργικά και ιδιαίτερη εκπαίδευση. Χαλαρώνεις και οραματίζεσαι αυτό που θέλεις να σου συμβεί, τι θέλεις να γίνει την επόμενη ημέρα σε σένα. Πραγματικά σε περιμένουν θαύματα. Σε αυτή τη τεχνικη στηριζεται και η μέθοδος Σίλβα. Μου φάνηκε πολυ χρήσιμη να αντιμετωπισω την καθημερινότητα και μου έχει γίνει πια συνήθεια...

[Στέλλα]

Γεια σας
και σας ευχαριστώ όλους και όλες για τη βοήθεια. Οι σπουδες μου,επειδή έχουν να κάνουν με την εκπαίδευση,είχαν -είπα είχαν ασυνειδητα,ενώ δεν έχω τελειωσει,το θέλω πολύ και θα το καταφέρω. Μετά με πιάνει η απογοήτευση-παρα πολλά μαθήματα ψυχολογίας και διαβαζω πολύ,όχι μόνο ψυχολογία,οπότε γνωριζα για την κατάθλιψη. Και ενώ ξέρω,τι πρέπει να κάνω,αδυνατώ. Εχώ βάλει πολύ ωραία προγράμματα,που δε μπόρεσα να τηρήσω,γιατί πολλές φορές δε μπορούσα ουτε να ντυθώ αλλες,που δε μπορούσα να συγκεντρωθω στη δραστηριότητα,που έκανα ή γιατί ένιωθα τόσο κουρασμένη,που περπατούσα στο δρόμο με μεγάλη δυσκολία σαν υπνωτισμένη και ένιωθα,ότι όλοι με καταλάβαιναν και άλλες,που δε μπορούσα να κάνω την αρχή και σταματούσα, Ισως ασυνειδητα φοβόμουν,ότι παλι δε θα τα καταφέρω,γιατί η αυτοπεποιθησή μου είναι υπό του μηδενός,οτι μαλλον έχω χαζέψει και εκνευριζομαι με την αδυναμία μου ειδικά αφού γνωρίζω καποια πράγματα και μετα αναρωτιεμαι και για αυτά. Επίσης έχω προσπαθήσει να κάνω λίγα λίγα πραγματα,οπως μια βόλτα η να συμμαζεψω το δωμάτιο μου,όμως σκονταφτουν στο γεγονος,οτι επηρεαζομαι απο την οικογένεια μου,που δε θεωρεί σοβαρή μια βόλτα απο το να κάτσω να σκεφτώ το μέλλον μου,αφού δε θεωρούσαν,ότι έχω κατάθλιψη. Ετσι και εγώ αμφιταλαντεύομαι και σκεφτομαι ότι αλλιώς θα έπρεπε να είμαι και όχι να χαιρομαι,επειδη κατάφερα να ντυθώ π.χ. σήμερα. Οπότε το συμπερασμα για μένα είναι,ότι δεν υπαρχει λύση. Το γνωρίζω,ότι δεν είναι έτσι,αλλά φοβάμαι..

[nikigirl18]

καλησπερα Στελλα.Οσο περισσοτερο αρνεισαι να κανεις πραγματα επειδη φοβασαι οτι δεν θα τα καταφερεις τοσο η αρνηση αυτη θα γινεται μεγαλυτερη.βαζε μικρους στοχους κ επιβραβευε τον ευατο σου οταν πετυχαινεις καποιον απο αυτους.σιγα σιγα και θα τα καταφερεις!!!

[Black Rose]

Τα καλυτερα μαθηματα της ζωης τα παιρνουμε απο τα λαθη μας. Κανω λάθος σημαινει ζω, υπάρχω, αγωνιζομαι , προσπαθω, ματώνω.

Ε, και τι θα συμβεί αν δεν τα καταφέρεις? Δεν θα καταστραφείς ο κόσμος! Μηπως και νομίζεις ότι αυτοί που τους θεωρούμε ότι ειναι καλά τα έχουν καταφέρει όλα στη ζωη τους?

Κάνε του κεφαλιού σου, κάνε ότι σου κατέβει, κάνε λάθη. Αυτά ειναι η ζωή σου. Τα μαθηματα της ζωής τα παιρνουμε μεσα απο τα λάθη μας , από όλα όσα δεν καταφέραμε. Γιατί αυτά που δεν καταφέρνουμε ειναι η κινητήρια δύναμη για να συνεχίσουμε να το κάνουμε καλύτερα την άλλη φορά!

Ορμα στη ζωή και κάνε λάθη, όσα λάθη θέλεις! Ζήσε!

[Στέλλα]

Πώς είστε όλοι και όλες?
Έχετε δίκιο σε ότι λέτε και εγώ συμφωνώ σε αυτά,αλλά όταν αισθάνομαι,ότι μπορώ να κάνω αρκετά πράγματα και καταλήγω να γίνομαι αυτοκαταστροφική,αυτό με εξοργίζει και με πληγώνει αφανταστα. Έχω απίστευτα υποτιμήσει τον εαυτό μου χωρίς να υπάρχει λόγος και καταλήγω να φαινομαι,ότι δε μπορώ να κάνω τίποτα. Αναρωτιέμαι για το πως ήμουν στο παρελθον και μιλάω για τα προτερήματα μου σα να τα είχε μια άλλη και όχι εγώ,λες και ξαφνικά εξαφανίστηκαν,χάθηκαν για πάντα ή τελικά δεν τα είχα ποτέ. Ετσι με πειράζει,ασυνείδητα,μάλλον το γεγονος να πω μπράβο στον εαυτό μου για κάτι που θεωρώ δεδομένο,ότι καταφέρνω,π.χ. τα ψώνια,ενώ πολύ βαθιά μέσα μου πιστεύω,ότι μπορώ να πετύχω πολύ καλυτερα πράγματα για τον εαυτό μου.
Έπειτα,όσο και να μη μας ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων -και δε μιλάω για γονείς,γιατί αυτοι ανηκουν σε άλλη κατηγορια,θέλουν το καλό των παιδιών τους συμφωνα με το δικό τους σκεπτικό και πολλές φορές αυτό γινεται καταστροφικό- και όσο και να έχουμε αξιολογήσει και ασκήσει κριτική σε κάποια συγκεκριμένα στερεότυπα,επειδή ζούμε σε ένα κοινωνικό σύνολο επηρέαζόμαστε από αυτό. Μέχρι ένα σημείο φυσικά,αλλιώς γινόμαστε έρμαια των άλλων χωρίς δική μας προσωπικότητα. Σιγουρα και εγώ αισθάνομαι άσχημα και διαιωνίζει την κατάσταση το γέγονος,ότι δεν κάνω αυτά \"που πρέπει\",παρόλο,που έχω άποψη για αυτά \"τα πρεπει\". Ίσως και η κατάθλιψη να μου θολώνει τη σκέψη.
Η οικογένεια μου ίσως και να φοβάται την κατάθλιψη ,γιατί κάποιο οικογενειακό μου πρόσωπο έχει περάσει ένα πρόβλημα ψυχιατρικής φύσης. Εγω καταλαβαίνω τι μπορεί να σκέφτονται,εκείνοι όμως δεν πλησιάζουν,σίγουρα με γνωρίζουν σα δικό τους άνθρωπο και ξέρουν κάποιες αντιδράσεις μου αλλά γενικά δεν πλησιάσουν.
Εχω κουραστεί τόσο πολύ και είμαι τοσο ευαλωτη,που δεν αντέχω άλλες στενοχώριες,παρόλο που ξέρω,ότι είναι μέρος της ζωής και αν τις εκμεταλλευτούμε ίσως να έχουμε και μια πολύ καλύτερη ζωή,που να την εκτιμάμε πολύ περισσότερο.

[Black Rose]

Ξέρεις ποια ειναι τα\"πρέπει\" της ζωής?

Να επιλέγουμε για κάθε μας πράξη, για κάθε μας σκέψη την Ομορφιά, την Καλοσύνη, την Αλήθεια. Να ζουμε με αγαπη για εμάς και τα αδέλφια μας.

Ολα τα αλλα πρέπει καιρό τώρα δεν με αφορούν!

[Ilia]

Originally posted by Black Rose
Τα καλυτερα μαθηματα της ζωης τα παιρνουμε απο τα λαθη μας. Κανω λάθος σημαινει ζω, υπάρχω, αγωνιζομαι , προσπαθω, ματώνω.

Ε, και τι θα συμβεί αν δεν τα καταφέρεις? Δεν θα καταστραφείς ο κόσμος! Μηπως και νομίζεις ότι αυτοί που τους θεωρούμε ότι ειναι καλά τα έχουν καταφέρει όλα στη ζωη τους?

Κάνε του κεφαλιού σου, κάνε ότι σου κατέβει, κάνε λάθη. Αυτά ειναι η ζωή σου. Τα μαθηματα της ζωής τα παιρνουμε μεσα απο τα λάθη μας , από όλα όσα δεν καταφέραμε. Γιατί αυτά που δεν καταφέρνουμε ειναι η κινητήρια δύναμη για να συνεχίσουμε να το κάνουμε καλύτερα την άλλη φορά!

Ορμα στη ζωή και κάνε λάθη, όσα λάθη θέλεις! Ζήσε!

αγαπητή μου Black rose, εγώ έτσι ήμουν παλιά, έκανα του κεφαλιού μου .... πριν το μεγάλο λάθος, και τώρα δεν με αναγνωρίζω και το χειρότερο είναι ότι δεν μπορώ να γυρίσω στην προηγούμενη συμπεριφορά και στάση ζωής. γιατί μετά το \"μεγάλο λάθος\" τιμώρησα και ακόμη τιμωρώ τον εαυτό μου. Η τιμωρία μου? πολλά παραπάνω κιλά, και πολλές φοβίες. Τώρα όπως καταλαβαίνεις φοβάμαι να κάνω κι άλλα λάθη, κουράστηκα πολύ και δεν έχω άλλες δυνάμεις να παλαίψω, δεν έχω αντοχές. Θα ήθελα να υπάρχει ένα \"μαγικό ραβδί\" που θα τα εξαφανίσει όλα!!, ιδιαίτερα τις βασανιστικές φοβίες. κάνω εδώ και ένα χρόνο ψυχοθεραπεία (αφού πρώτα πέρασα απο την φαρμακοθεραπεία η οποία κατα την ταπεινή μου γνώμη απλώς κουκούλωσε το πρόβλημα) και το μόνο που με παρηγορεί και συνεχίζω είναι ότι υπάρχουν πιά μερικές στιγμές που νιώθω πως \"είμαι καλά\". Είναι όμως μόνο στιγμές - χωρίς διάρκεια. Ελπίζω στην μεγαλύτερη διάρκεια.

Και εγώ φίλη Στέλλα, έχω σχεδόν πάντα (απο τότε που ξεκίνησε το πρόβλημα) την τάση να \"κρύβομαι\" στο σπίτι μου, αλλά ευτυχώς αναγκάζομαι να βγαίνω απ\'αυτό γιατί πρέπει να δουλέψω και να επιβιώσω. πίστεψέ με, μου είναι πολύ δύσκολο κάποιες φορές να βγώ έξω, είναι τόσο βαρύ το βήμα μου που νομίζω ότι ένας μαγνήτης με τραβάει προς τα κάτω. Αλλά ευτυχώς είμαι αναγκασμένη.

΄Κάνε κουράγιο και ψάξε ..... υπάρχει και άλλη μία πλευρά στο \"νόμισμα\" και όσο για τον κοινωνικό περίγυρο βαλτους λίγο στην άκρη .... τώρα έχεις προτεραιότητα εσύ και η ζωή σου.

φιλιά
Ilia