Ένα παραμύθι...

[Στέλλα]

Θέλετε να σας πω ένα παραμύθι? Καλά,μη με πιέζετε,θα σας πω..

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια κοπέλα,που ζούσε μόνη της σε ένα κάστρο στο σκοτεινό δάσος,που δεν έβλεπε ποτέ τον ήλιο. Την είχε αιχμαλωτίσει ο μαύρος δράκος και ήθελε να κυριεύσει την καρδιά,τη ψυχή και το μυαλό της. Παρόλο,που είχε δύναμη δε μπορούσε να ξεφύγει απ\' αυτόν,ενώ της άρεσε τόσο πολύ ο ήλιος,ο ουρανός και η θάλασσα. Είχε απομονωθεί εκεί και απομακρυνθεί απ\' όλους και πίστευε,ότι κανείς δε νοιαζόταν για εκείνη,ενώ η κοπέλα νοιαζόταν για τους άλλους. Έτσι απελπίστηκε και στερήθηκε εξαιτίας της στενοχώριας της όλα,όσα της άρεσαν και ένιωθε πολύ μεγάλη μοναξιά.
Όμως πάλευε μέσα της,γιατί δεν ήταν άβουλο πλάσμα και σε αναλαμπές,που είχε,προσπαθούσε να ξεφύγει από το σκοτεινό,άγριο δάσος και να πάει στα μέρη,που αγαπούσε,να είναι ελεύθερη και ήρεμη,χωρίς να φοβάται τίποτε. Έτσι λοιπόν ένα βράδυ,που κοιμόταν ο μαύρος δράκος,αφού του είχε βάλει υπνωτικό στο δείπνο του,του πήρε τα κλειδιά του κάστρου και έφυγε.
Όμως το σκοτεινό δάσος ήταν πολύ μεγάλο και κανείς μέχρι τώρα δεν κατάφερε να ξεφύγει απο εκεί. Ήταν πολύ περίπλοκο και είχε πολλές παγίδες,που έπρεπε να ξεπεράσει η κοπέλα. Ο μαύρος δράκος δε θα άφηνε τόσο εύκολα να ξεφύγει. Είχε πολλούς δράκους υπό τις διαταγές του,που θα έκαναν,ό,τι αυτός ήθελε. Και υπήρχαν σε όλο το σκοτεινό δάσος. Η κοπέλα όμως κατάφερνε και ξέφευγε από τους στρατιώτες του μαύρου δράκου,όχι όμως και από το πελώριο σκοτεινό δάσος.
Φτάνει λοιπόν σε ένα ξέφωτο,όπου βρίσκει κάποιον,που ήταν ντυμένος στα μαύρα και μόνο τα μάτια του φαίνονταν. Η κοπέλα πιστεύοντας,ότι ήταν κόλπο του μαύρου δράκου,πήγε να τον χτυπήσει για να ξεφύγει,αλλά εκείνος έβγαλε το μαντήλι και της έδειξε το πρόσωπό του. Ήταν ένα αγόρι,που είχε απίστευτο βλέμμα. Και έγιναν φίλοι. Έμειναν πολλές ώρες μαζί και είχαν πολλά κοινά.
Αλλά ο μαύρος δράκος κάποια στιγμή ξύπνησε και εξοργίστηκε με την απόδραση της κοπέλας. Έτσι έβαλε πολλά εμπόδια και χώρισε τα δύο παιδιά. Η κοπέλα εξαιτίας της μεγάλης στενοχώριας της κλείστηκε πιο πολύ στον εαυτό της και απέφευγε το αγόρι πεισματικά,γιατί φοβόταν. Φοβόταν πιο πολύ τον εαυτό της,τα προβλήματά της,μήπως στενοχωρήσει το αγόρι. Έτσι χάθηκαν τα δύο παιδιά.
Η κοπέλα σχεδίασε μια εξέγερση μαζί με άλλα φυλακισμένα άτομα,που βρήκε στο άγριο σκοτεινό δάσος για να ξεφύγει. Παρά το μεγάλο αγώνα της σκεφτόταν καμιά φορά το αγόρι,χωρίς να ξέρει,γιατί ακριβώς. Μια φορά τον είδε,εκείνος δε της μίλησε και η κοπέλα στενοχωρηθηκε και έβαλε με το μυαλό της τα χειρότερα σενάρια. Όμως δεν είχε χρόνο για τέτοια,γιατί ο αγώνας για να ξεφύγει από το σκοτεινό δάσος του μαύρου δράκου ήταν μεγάλος και δεν της άφηνε περιθώρια να σκεφτεί ο,τιδήποτε ή έτσι ήθελε να πείσει τον εαυτό της.
Η κοπέλα συνεχίζει τον αγώνα για να βρεί το φως του ήλιου. Και ελπίζουμε να ζήσει αυτή καλά και εμείς καλύτερα!!

Ελπίζω να μη μελαγχολήσατε..


Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι φανταστική.

[LOGOPSYXOS]

:)...πολύ ωραίο το παραμύθι...και επίτρεψε μου να το χαρακτηρίσω και πολύ αληθινό για παραμύθι.....Θα περιμένουμε τη συνέχεια...άν και αν γνώριζα την κοπέλα αυτή προσωπικά ...το μόνο που θα είχα να τη συμβουλεύσω είναι οτι το πιο πιθανό είναι και το αγόρι να είναι αιχμάλωτος του δράκου...και συνεπώς αυτό που οφείλουν και οι δυο να κάνουν δεν είναι να δραπετεύσουν μόνοι τους απ το δράκο....αλλά να δραπετεύσουν παρέα...φροντίζοντας και για την΄προσωπική τους λύτρωση...αλλά και για τη λύτρωση αυτού που αγαπάνε....Και ένας τέτοιος αγώνας είναι πάντα νικηφόρος γιατί καταβάλεται διπλάσια δύναμη.

[vythos]

Καλημερα σε ολους.Εδω και εβδομαδες διαβαζω τα μηνυματα του φορουμ και θελω τοσο πολυ να ξαναγραψω η να απαντησω σε καποιον ομως τελευταια στιγμη το αφηνω.Μολις παω να συνδεθω ξαφνικα νιωθω κενη ,τα χανω, φοβαμαι μη γραψω καμια βλακεια η κατι βαρετο και βγαινω.Με ποσους ανθρωπους εχω κοινα εδω μεσα κανεις δεν φανταζεται ,ουτε εγω η ιδια δεν το πιστευα.Με ποσους ανθρωπους νιωθω τα ιδια συναισθηματα, την ιδια μοναξια, το ιδιο αδιεξοδο....Το μηνυμα της Στελλας ομως με αγιγξε τοσο πολυ σημερα το πρωι οταν το διαβασα που δεν αντεξα και τολμησα να απαντησω.Συγκινηθηκα απο τις πρωτες γραμμες, ενιωσα οτι καποιος με ανοιξε και κοιταξε μεσα μου.Στελλα μου σε ευχαριστω για το ταρακουνημα που εφαγα σημερα και με αντιμετωπισα ξανα , για το κλαμα που εριξα-το χα τοση αναγκη, και γιατι μου εδειξες οτι υπαρχει ελπιδα τελικα κ αξιζει να προσπαθουμε.Ευχομαι να μπορεσω κ εγω να αντιμετωπισω το πελωριο σκοτεινο δασος κ να προχωρησω μεσα του, κ οπου βγαλει....

[Στέλλα]

Εγώ η φλύαρη με τα παραμύθια είμαι πάλι... Τί κάνετε?
Δεν ήθελα να σας δημιουργήσω μελαγχολία. Ειλικρινά. Όταν εκανα κλικ στη λέξη καταχώρηση,είχα ήδη μετανιώσει,που δημοσίευσα το παραμύθι. Χαιρομαι βέβαια,αν σας άρεσε. Λογοψυχε,θα μεταβιβάσω στην κοπέλα τις συμβουλές σου,ίσως ήδη να το έχω κάνει κιόλας,αλλά είναι δύσκολο να γίνει αυτό που λές, το να δραπετεύσουν παρέα. Γλυκειά μου βυθέ και τα δικά σου λόγια με συγκίνησαν και συγγνωμη,αν σε στενοχώρησα. Να λες πάντα την άποψη σου,γιατί σίγουρα θα βοηθήσει πολλά άτομα,γιατί φαινεσαι ανθρωπος με ευαισθησίες. Μέσα στην απαισιοδοξία,ίσως τελικά να αχνοφαινεται μια ελπιδα για αυτήν την κοπελα και να είναι ανεπαισθητα αισιόδοξο το τέλος. Και αυτό γιατί η κοπέλα παλέυει,δε ξέρει τι και ισως κουράζει τον εαυτό της πιο πολυ απο οτι πρεπει. Και το αγόρι? θα δείξει,η φυγή είναι λαθος,σωστή,ποιος ξερει? Τώρα έχουν παγιωθεί τα πράγματα.Τη συνεχεια δεν την ξέρω,ακομη,έχει πολύ δρόμο μπρόστά.
Κουράγιο και δύναμη σε όλους και όλες,ώστε να αντιμετωπίσουμε τον προσωπικό μας μαυρο δράκο και να ξεφύγουμε από το πελώριο,σκοτεινό δασος και να πάμε στα μαγικά μέρη,που ο καθένας και η καθεμια ονειρεύεται. Και ποιος ξέρει,ίσως σε καποια σύναντηθούμε...

[Black Rose]

Στελλίτσα,

μας επιτρέπεις να σνεχίσουμε εμείς το παραμύθι σου? Ο καθένας μας να προσπάθήσει με τον τρόπο του να βγάλει την κοπέλα απο το δάσος?

Να πάρουμε όλοι μέρος σε αυτό το παραμύθι ! Θέλετε?

Αρχίζουμε? για την ακρίβεια.. συνεχίζουμε??

[Στέλλα]

Πάλι εγώ ...η φλύαρη με τα παραμύθια.
Δεν έχω πρόβλημα black rose να συνεχίσετε το παραμύθι. Θα με ευχαριστούσε πολύ και θα με χαροποιούσε,αν σας άρεσε. Το παραμύθι είναι αλήθινό με πολλά αλληγορικά στοιχεία βέβαια. Οπότε εγώ,όταν νιώσω έτοιμη θα το συνεχίσω. Θα με ενδιέφερε όμως πραγματικά να δω και τη δική σας οπτική γωνία. Οποιος και οποια θέλει λοιπόν μπορεί να δώσει πνοη στην κοπέλα και δύναμη να συνεχίσει. Καλό μας ταξίδι!
..Και έζησαν αυτοι καλά και εμείς καλύτερα..!!!!!!

[dimitriskai]

.....Και η κοπέλα βρήκε πολλούς στο δάσος που είχαν δραπετεύσει απο το μαύρο δράκο....τώρα δεν ήταν μόνη και αυτό της έδινε δύναμη να παλέψει...θα βρεί το ξέφωτο...θα βρεί το αγόρι...

[Στέλλα]

Αχ Δημήτρη,
τί ωραίο τέλος! Δείχνει τόσο απλό όλο αυτό όπως το γράφεις τόσο αυτονόητο και η κοπέλα ούτε να το σκεφτεί δε μπορεί,λες και δε θέλει να το να το ζήσει ούτε καν να το φανταστεί. Αλήθεια η κοπέλα σε ευχαριστεί πολύ..

[paramythi]

....αλλά η κοπέλα κατόρθωσε και έπεισε τους στρατιώτες του μαύρου δράκου για την ανάγκη της να ελευθερωθεί και αυτοί συμμάχησαν μυστικά μαζί της. Έτσι οι στρατιώτες ανακοίνωσαν στο δράκο ότι δεν μπορούν να την εντοπίσουν, ενώ αυτή διέφυγε οριστικά με το αγόρι που δεν είχε πάψει να την περιμένει.

Όπως καταλαβαίνεις το κλειδί για το happy end του παραμυθιού είναι οι στρατιώτες...

[Στέλλα]

Δεν είναι τυχαίο,που σε λένε paramythi! Πολύ ανατρεπτικό και αισιόδοξο τέλος. Να είσαι καλά!!

[t.n.t.k.]

Πολύ ωραίο το παραμύθι σου αλλα όπως είπες είναι παραμύθι....το ξέφωτο δεν θα το βρει ποτέ η κοπέλα χωρίς αυτό να αποτελεί καθόλου απαισιόδοξο τέλος...το ευτυχισμένο τέλος του παραμυθιού ήταν όταν αποφάσισε ότι θέλει να φύγει αό το κάστρο του δράκου, αν αναλογιστεί κανείς ότι υπάρχει κόσμος που δεν τον ενδιαφέρει ή ότι ούτε καν γνωρίζει την ύπαρξη του κάστρου του δράκου και του δάσους. και το δάσος δεν είναι όλο σκοτεινό...μόνο πολύ κοντά στο καστρο.πιο κάτω γίνεται φωτεινό και όμορφο, απλά συνεχίζει η περιπλάνηση....

[t.n.t.k.]

ʼλλωστε όλη η ουσία είναι το ταξίδι και όχι η Ιθάκη ε?

[Στέλλα]

Μέρος ΙΙ

(...Η κοπέλα συνεχίζει τον αγώνα,για να βρει το φως του ήλιου..)
Ο αγώνας είναι δύσκολος,τον νιώθει άνισο. Μερικές φορές δε ξέρει,τι να παλέψει,που είναι τα ανήμερα θεριά του μαύρου δράκου και τι είδους παγίδες θα της στήσουν. Κουράστηκε να βλέπει το μαύρο του σκοτεινού δάσους,θέλει φως.
Πολλές φορές,όταν δεν πολεμά,αν και δεν είναι μόνη της,αισθάνεται απιστευτη μοναξιά. Κάθεται κοντά στην αναμμένη φωτιά λίγο απόμερα από την υπολοιπη παρέα και καμιά φορά σκέφτεται το αγόρι. Θυμάται τις συζητήσεις,που έκαναν,πόσο καλά περνούσαν. Στεναχωριέται,γιατί,εξαιτί ας της σκοτεινής επιρροής του μαύρου δράκου δεν του έδειξε,ότι τον συμπαθούσε και εκείνο δε θα το είχε καταλάβει και θα την έχει ξεχάσει. Τί να σκέφτεται άραγε το αγόρι,αναρωτιέται; Έτσι,όταν καταφέρνει να την πάρει ο Μορφέας στην αγκαλιά του,είναι πολύ στεναχωρημένη.
Τα πράγματα όμως δυσκολεύουν για την κοπέλα και τους φυλακισμένους και τις φυλακισμένες. Ο μαύρος δράκος τους είχε περικυκλωσει και κλείσει σε ένα σημείο του σκοτεινού δάσους,έτοιμος μαζί με τη στρατιά του να τους κατασπαράξει. Η κατάσταση γινόταν ολοένα και επικίνδυνη. Ίσως ήταν αυτή η στιγμή για να κάνουν το πολυπόθητο βήμα. Έπρεπε να πάρουν μιαν απόφαση. Ή θα ζήσουν ελεύθεροι και ελεύθερες στα μέρη,που ονειρεύονται ή θα πεθάνουν,είτε πολεμώντας,είτε μέσα στη ντροπή γιατί δεν προσπάθησαν. Τη ντροπή όμως κανείς δε την ήθελε.
Έτσι,λοιπόν,μαζεύτηκαν γύρω από τη φωτιά και δημοκρατικά και ισότιμα έλεγαν τη γνώμη τους. Όλοι και όλες ήθελαν να πολεμήσουν ανεξάρτητα από το κόστος ακόμη και με τη ζωή τους. Το μεγαλύτερο μέρος των φυλακισμένων ήθελε να αναμετρηθούν κατά μέτωπο με το μαύρο δράκο και εδιναν πληροφορίες για τα όπλα,που έφτιαχνε η ομάδα και τις ασκήσεις,που έκανε,ώστε να είναι σε ετοιμότητα για τη μάχη,που φαινόταν αναπόφευκτη. Όμως υπηρχαν πολλές δυσκολίες. Τα υλικά για την κατασκευή των όπλων εξαιτίας του αποκλεισμού ήταν λιγοστά και οι περισσότεροι άνθρωποι εξαιτίας της κακουχίας τους ήταν πολύ εξουθενωμένοι. Ήταν αντικειμενικά σχεδόν ακατόρθωτο να κερδίσουν την πανίσχυρη στρατιά του μαυρου δράκου. Θα ήταν σίγουρη αυτοκτονία. Αυτά σκεφτόταν η κοπέλα καθώς άκουγε τις τοποθετήσεις των υπολοίπων.
Όταν ήρθε η σειρά της να εκφράσει την άποψή της,ήταν προβληματισμένη. Δεν της άρεσε και η βία. Προσπαθούσε να βρει τρόπους εναλλακτικής δράσης. Περιέγραψε,λοιπόν,την αιχμαλωσία της στο κάστρο και πως ήταν πριν από αυτήν. Μια κοπέλα,που είχε πολύ καλά εσωτερικά και εξωτερικά στοιχεία,που ο μαύρος δράκος ζήλεψε και προσπάθησε να εξουσιάσει. Αποκτούσε δύναμη με το να αιχμαλωτίζει τέτοιου είδους ανθρώπους και αυτό το στοιχείο του έδινε αιώνια ζωή. Εδώ ίσως να βρισκόταν το μυστικό. Όσο και να πολεμούσαν,αν δε γινόταν η αναιμακτη εσωτερική μάχη,ποτέ δε θα έβρισκαν ηρεμία από εκείνον. Έπρεπε να τον ξεριζώσουν απο τη καρδιά,την ψυχή και το μυαλό τους.
Ήταν μπροστά στα μάτια τους η λύση και δε την έβλεπαν; Hταν τόσο απλά τα πράγματα; Καμιά φορά όμως τα απλά πράγματα είναι και τα πιο δύσκολα. Κάποιοι την κοιτούσαν απορημένοι. Μα τι λέει; Εδώ εμείς μήνες προετοιμαζόμαστε. Υπήρχαν όμως και άτομα,που άκουγαν με σοβαρότητα την άποψη της κοπέλας. Και όσο συζητούσαν το ζήτημα της ελευθερίας τους,τόσο πιο πολύ κατέληγαν στην άποψη της. Πως θα γινόταν όμως η μάχη αυτή; Η κοπέλα πρότεινε να σκεφτούν τον εαυτό τους, όπως ήταν πριν το σκοτεινό δάσος και πως θα ήθελαν να εξελιχθεί. Να σκεφτούν,ό,τι αγαπούν,όπως τη ζωή την ελευθερία,τον έρωτα,τους συνανθρώπους τους και να διώξουν τους φόβους τους. Και όλα αυτά με αισιοδοξία και τόλμη. Και φυσικά όχι μόνοι τους αλλά όλοι και όλες μαζί δίπλα-δίπλα με τα χέρια ενωμένα. Γιατί πάντα η δυναμη των πολλων αξίζει περισσότερα από τη δύναμη του ενός.
Έτσι έκαναν. Έπιασαν ό ένας το χέρι του άλλου σε ένα μεγάλο κύκλο και με αγάπη και θάρρος βυθίστηκαν στα άδυτα του εαυτού τους,όπως δεν είχαν κάνει ποτέ ως τώρα. Δεν ήταν εύκολη διαδικασία. Η κοπέλα το ήξερε αυτό αλλά ήταν η μόνη λύση. Αυτή η κρίσιμη εκστρατεία ενδοσκόπησης κράτησε ώρες και δεν κατάλαβαν το χρόνο,που περνούσε.
Και ξαφνικά,ενώ ταξίδευαν στο εσωτερικό του εαυτού τους,κάτι τους τύφλωσε. ʼνοιξαν τα μάτια και τί αντίκρυσαν; To φως του ήλιου. Απίστευτο. Η κοπέλα δάκρυσε αλλα απο χαρα. Καιρό είχε να το ζήσει. Η χαρά όλων ήταν διάχυτη. Το δάσος έπαψε να είναι σκοτεινό. Τα δέντρα άνθισαν και τα λουλούδια μοσχοβολούσαν. Σταμάτησε να είναι περίπλοκο και ζωντάνεψε. Τα ζώα,που ζούσαν εκεί ξαναγύρισαν και το κάστρο με το μαύρο δρακο και τους στραστιώτες του εξαφανίστηκαν. Η κοπέλα είδε ξανά το γαλάζιο ουράνό,που της είχε λείψει.
Ανέβηκε σε ένα λοφάκι να δει το όμορφο τοπίο και το μάτι της στο βάθος του ορίζοντα έπεσε στη θάλασσα. Έτρεξε προς τα εκεί με μεγάλη ανυπομονησία. Ένιωσε πάλι τη μυρωδιά της και χάθηκε στο απέραντο γαλάζιο της. Και ενώ περπατούσε μόνη της στην αμμουδια παίζοντας με το απαλό κυματάκι,είδε από μακριά ένα αγόρι με μαύρα να ατενίζει το πέλαγος. Τον πλησίασε έχοντας περιέργεια να δει,ποιος είναι. Όταν έφτασε είδε το αγορι,που της χαμογέλασε και της άπλωσε το χέρι. Τελικά δεν τη ξέχασε. Δε μίλησαν καθόλου,μόνο κοιτάχτηκαν και περπάτησαν χέρι-χέρι στην παραλία. Ύστερα έφυγαν μακριά...
Και ζήσαν αυτοι καλά και εμείς καλυτερα!!

[Στέλλα]

Σας κούρασα ε; Mου βγήκε μεγάλο,δεν το καταλαβα. Ευχαριστώ κάποιους-ες από εσάς,που με παρακίνησαν να συνεχίσω το παραμύθι και όσους και όσες έδωσαν πνοη στην κοπέλα.
Εγώ θα το εκανα πολυ απαισιόδοξο. Πιέστηκα ,γιατι νιώθω,ότι κοροιδεύω την κοπέλα,οτι θα γίνουν καλυτερα τα πραγματα. Και έτσι πιστευω,αλλά απο την αλλη ήθελα να δωσω ένα αισιόδοξο μήνυμα. Αντιφατικό ίσως. Αν κάποιος-α θελει να δώσει το δικό του τέλος,ειναι καλοδεχούμενο...
Να ειστε καλα! Φιλιά

[atwa]

ΤΙ ΩΡΑΙΟ!
ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΑΠΑΙΧΤΟΙ :P
ΣΤΕΛΛΑ, ΔΕ ΣΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΙΓΡΑΨΩ ΝΑ ΤΟ ΚΡΥΨΩ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΦΑΚΕΛΟ ΤΟΥ ΠΙΣΙ, ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΖΩ ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ Κ ΝΑ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΕΤΟΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΕΤΣΙ??(ΑΝ Κ ΔΕ ΝΟΜΙΖΩ ΝΑ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ...ΗΡΘΑ ΚΑΠΩΣ ΑΡΓΑ!! ANYWAY..)