Υπάρχει Ελπίδα?

[Marilou79]

Καλημέρα σε όλους.

Να σας πω κ τη δική μου ιστορία...
Ήμουν 9 χρόνια με κάποιον και είχαμε μία πολύ καλή σχέση. Με λάτρευε και τον λάτρευα.
Προκλήσεις είχαμε πάντα κ οι δυο όλα αυτά τα χρόνια αλλά ποτέ κανένας από τους δυο μας δεν ενέδωσε γιατί αλληλοκαλυπτόμασταν φουλ.
Δυστυχώς κ λυπάμαι πολύ που το λέω, σε μία λίγο καμπή στη σχέση μας (ίσως λίγο ότι διαρκώς είχε προβλήματα με τη δουλειά του κ ασχολιόταν με αυτό, είτε γιατί είχε γίνει αρκετά νευρικός πάλι ίσως λόγω του θέματος αυτού κτλ.) μπήκε κάποιος άλλος στη ζωή μου από το επαγγελματικό μου περιβάλλον. Τον γνώριζα λίγους μήνες αλλά δεν είχα σκεφτεί ποτέ κάτι πονηρό κτλ. Με τον τρόπο του όμως όπως με πλησίασε κατάφερε να μου αποσπάσει τη προσοχή και για ένα μήνα σχεδόν μιλούσαμε αρκετά με μηνύματα κτλ. χωρίς όμως να έχουμε βγει. Εμένα ωστόσο το μυαλό μου πλέον ήταν σε αυτόν και εφόσον μπήκε έτσι στη ζωή μου, ΕΠΙΠΟΛΑΙΑ αποφάσισα να χωρίσω. Βγήκα λοιπόν με το παιδί που είμασταν μαζί κ του είπα την αλήθεια, λέγοντάς του να χωρίσουμε. Είμαι τραγική... το ξέρω. Δυστυχώς. Τον πλήγωσα όσο δεν πάει άλλο...
Δεν το πίστευε όμως ότι διέλυα μία σχέση έτσι χωρίς να έχω δοκιμάσει το κάτι άλλο... θεώρησε ότι υπήρχε μήνες πριν κ τον κορόιδευα, πράγμα που δεν ήταν έτσι όπως σας είπα. Βέβαια τώρα που είμαι ήρεμη κ τα σκέφτομαι κ γω το ίδιο θα σκεφτόμουν... είναι δυνατόν να πετάξεις έτσι μία σχέση τόσων ετών μέσα σε ένα μήνα...? Κ όμως....

Μετά τον 1.5 μήνα το είχα ήδη μετανιώσει... σκεφτόμουν έντονα τον άνθρωπο που έχασα κ πόσο ηλίθια φέρθηκα...
Μετά από αυτό άφησα τον άλλο κ έπιασα κ του μίλησα του παλιού κ βρεθήκαμε... αλλά μου μίλησε με πάρα πολύ σκληρά λόγια, τα χειρότερα που θα μπορούσα να ακούσω... Βέβαια τον δικαιολόγησα απόλυτα...
Εκεί όμως ήμουν ένα ράκος κ εκεί ήταν που έκανα κ το μεγαλύτερο μου ακόμη λάθος... ξαναέμπλεξα με τον καινούργιο αντί να καθήσω μόνη μου, να τα βρω με τον εαυτό μου κ εφόσον τον ήθελα τόσο πολύ τον παλιό να προσπαθούσα..... Αυτό το έμαθε ο παλιός κ φαντάζομαι ότι πληγώθηκε ακόμη περισσότερο....

Τέλοσπάντων... κ που ήμουν με τον νέο το μυαλό μου πάντα ήταν πίσω... οπότε μετά από 4 μήνες (κ πολύ κράτησε) αποφάσισα να δώσω ένα οριστικό τέλος, να σταματήσω τα λάθη μου και επιτέλους να τα βρω με τον εαυτό μου.
Είμαι τώρα 1 μήνα μόνη μου, αλλά η μόνη μου σκέψη είναι το πόσο λάθος έκανα. Ήταν τα πάντα για μένα και τα κατέστρεψα όλα.
Πριν λίγες μέρες τον είδα σε κάποια συνάντηση επαγγελματική που έγινε. Μιλήσαμε πάνω σε πλαίσια της φύσης της δουλειάς μας... αλλά ωστόσο υπήρχε τεράστια αμηχανία κ από τους 2. Εμένα χτύπαγε η καρδιά μου... αλλά κ αυτός ήταν αναστατωμένος, όσο κ να προσπαθούσε να το κρύψει... είχε να με δει βέβαια κ τόσους μήνες....
Του έστειλα μήνυμα κατόπιν λέγοντάς του πως ένιωσα αλλά μου απάντησε επιθετικά..... λέγοντάς μου ότι ουσιαστικά δεν τα έχω βρει με τον εαυτό μου κ δεν έχω καταλάβει τι έχω κάνει...

Θέλω πάρα πολύ να τον διεκδικήσω. Αλλά υπάρχει ελπίδα?
Τον λατρεύω, παρότι γνωρίζω ότι αυτό που του έκανα είναι ότι χειρότερο θα μπορούσα να κάνω. Τον πλήγωσα, τον απέρριψα, έχασε την εμπιστοσύνη του... τα πάντα!!!

Είμαι πάρα πολύ χάλια.... θα ήθελα τη γνώμη σας.

[sabb]

Συγγνώμη αλλά τάχεις κάνει κουβάρι....Οι σχέσεις χτίζονται με βάση την εμπιστοσύνη και χωρίς αυτήν δεν μπορεί να υπάρξει υγιές μέλλον. Να πω πως έκανες μια φορά ένα λάθος, πάει στο καλό. Μα με τόσα πισωγυρίσματα, πως θα μπορούσε να σε εμπιστευθεί ο άνθρωπος σου ? Κι άντε κι ενέδωσε και σε συγχώρεσε και είστε και πάλι μαζί. Αν εσύ η ίδια όμως, δεν μπορείς να τα βρεις με τον εαυτό σου - όπως πολύ καλά σου είπε ο άνθρωπος - ποιος του εγγυάται πως δεν θα ξανακάνεις τα ίδια πάλι ? Πολύ περισσότερο, αν η πέτρα του σκανδάλου περιφέρεται σε καθημερινή βάση στον εργασιακό σου χώρο, ποιον μπορείς να πείσεις πως δεν θα πισωγυρίσεις ?

Γνώμη μου : Ξέχνα και τους δύο και προσπάθησε να βρεις μέσα σου τι θέλεις. Όταν το ανακαλύψεις, θα βρεις και το δικό σου αγκυροβόλι.

Όταν παίζουμε με τους ανθρώπους, πρέπει να είμαστε κι έτοιμοι να πληρώσουμε το τίμημα.....

[nature]

Εγώ πάντως θα έδινα και 2η και 3η ευκαιρία. Και επειδή θα την έδινα θα ήθελα και να μου τη δώσουν. Γι αυτό διάλεξα σύντροφο ανοιχτόμυαλο. Πιστεύω πως η αδυναμία είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση και κανείς δεν πρέπει να καταδικάζεται υπέκυψε σε μία αδυναμία. Εκτός αν το κάνει από ...χόμπυ οπότε αλλάζουν τα πράγματα.

[stella78]

για μενα παντως, το αν υπάρχει ελπίδα ειναι μία μάλλον θεωρηική ερώτηση, εξαρτάται από τον ίδιο τον φίλο σου, από την ενδοσκόπηση την δική σου, αλλά και απο συγκυρίες και περιστάσεις που κανενας από τους δυό σας δεν ειναι σε θέση να γνωρίζει αυτη την στιγμή, οπότε δεν νομίζω πως μπορείς να πάρεις απαντηση σε αυτό...όσο για τα γεγονότα που περιγραφεις, νομίζω πως θα σου κάνει καλό να μείνεις μόνη σου και να βάλεις τις σκέψεις σου σε μία σειρά,δεν ξέρω αν θα καταφέρεις να είσαι πάλι μαζι με το παιδι, αλλα κι αυτο να μην γίνει, θα σε βοηθήσει στην επόμενη σχέση σου... για το θεμα των δεύτερων ευκαιριών, προσωπικά δεν είμαι ούτε υπέρ ούτε κατά ετσι γενικά, εξαρτάται, σε άλλους θα έδινα και σε άλλους όχι...σημασία έχει το γιατί λειτούργησες έτσι, αυτό πρέπει να βρεις γιατί συνδέεται και με την σχέση που θεωρείς τόσο σημαντική για σένα, οπότε ξεκινάς με το να κατανοήσεις πού οφείλεται αυτή η αντιφατικότητά σου.

[sabb]

Originally posted by nature
Εγώ πάντως θα έδινα και 2η και 3η ευκαιρία. Και επειδή θα την έδινα θα ήθελα και να μου τη δώσουν. Γι αυτό διάλεξα σύντροφο ανοιχτόμυαλο. Πιστεύω πως η αδυναμία είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη φύση και κανείς δεν πρέπει να καταδικάζεται υπέκυψε σε μία αδυναμία. Εκτός αν το κάνει από ...χόμπυ οπότε αλλάζουν τα πράγματα.

Συμφωνώ πως ο καθένας χρειάζεται μια επί πλέον ευκαιρία..Τώρα για το 3η και 4η που λες nature, εγώ δεν είμαι τόοοσο ανοιχτόμυαλος, γιατί σ\' αυτή τη περίπτωση δεν πρόκειται για μια αδυναμία, αλλά για κοροϊδιλίκι κατ\' εξακολούθηση...Και το κυριότερο, ο \"θύτης\" σε αυτές τις περιπτώσεις, μπορεί να εκλαμβάνει και την ανοχή του άλλου σαν εγγενή αδυναμία...

Κι αν δεις το στόρι της φίλης μας, το πισωγύρισε το πράγμα πάνω από μία φορά...δεν θα μπορούσα να δώσω άδικο του ανθρώπου ούτε και να τον πω και στενόμυαλο !!

[deleted-member141015]

Marilou, δεν είσαι μόνο εσύ που \'πέταξες\' μια σχέση τόσων χρόνων σε ένα μήνα. Κι ο σύντροφος σου το ίδιο έκανε, θεωρώντας μάλιστα ότι τον κορόιδευες (μετά από 9 χρόνια υποτιθέμενης εμπιστοσύνης), μην υπολογίζοντας τις προκλήσεις που υπήρξαν και δεν σας επηρέασαν (δεν βαραίνουν άραγε στη ζυγαριά και αυτές?), χωρίς να αφήνει περιθώριο για τις ανθρώπινες αμφιβολίες, αμφιταλαντεύσεις, αναζητήσεις. Δεν θα μπορούσε άραγε να λατρέψει και την ειλικρίνειά σου, την αποκάλυψη των σκέψεων σου, να διεκδικήσει κι εκείνος εσένα συζητώντας τις αποφάσεις σου? Εκείνος κατηγορεί εσένα κι εσύ κατηγορείς τον εαυτό σου ενώ εκείνον τον δικαιολογείς απόλυτα.

Νομίζω πως και οι δυο χρειάζεται να δείτε λίγο πιο ρεαλιστικά και λιγότερο απόλυτα κάποια θέματα. Ιδίως εσύ που μας γράφεις. Είναι άραγε εφικτό στις σχέσεις να μιλάμε με όρους άσπρο-μαύρο, σωστό-λάθος, φταίχτης-αθώο θύμα? Προσωπικά δεν το νομίζω. Το να νιώσεις έλξη και να απασχολεί τη σκέψη σου κάποιος έξω από τη σταθερή σχέση σου, απέχει πολύ από το να \'μπει στη ζωή σου\'. Το να θέλεις να ξεφύγεις από τα προβλήματα, τα νεύρα, την κούραση της καθημερινότητας, είναι ανθρώπινο και όχι ασυγχώρητο έγκλημα. Και δεν τα κατέστρεψες όλα σαν να ήσουν ο μοναδικός στυλοβάτης της σχέσης.

Συμφωνώ να κατανοήσεις λίγο καλύτερα τον εαυτό σου. Τα πισωγυρίσματα είναι αναμενόμενα, αλλά δεν είναι υποχρεωμένοι οι άλλοι να τα αποδεχτούν. Με προβληματίζει όμως sabb που σε μια τόσο καλή υποτίθεται σχέση ο σύντροφος αμέσως καταδίκασε.

[sabb]

Originally posted by marina38
Με προβληματίζει όμως sabb που σε μια τόσο καλή υποτίθεται σχέση ο σύντροφος αμέσως καταδίκασε.

Marina μου αν κατάλαβα καλά από την εξιστόρηση της φίλης μας, ο φίλος της αφού ξαναβρεθήκαν , της μίλησε ναι μεν με σκληρά λόγια για την ανευθυνότητα της αλλά εκεί αφήνεται να εννοηθεί και πως είναι και πάλι μαζί ή θα μπορούσαν να είναι πάλι μαζί....
Παραθέτω από το κείμενο :

\"
Μετά τον 1.5 μήνα το είχα ήδη μετανιώσει... σκεφτόμουν έντονα τον άνθρωπο που έχασα κ πόσο ηλίθια φέρθηκα...
Μετά από αυτό άφησα τον άλλο κ έπιασα κ του μίλησα του παλιού κ βρεθήκαμε... αλλά μου μίλησε με πάρα πολύ σκληρά λόγια, τα χειρότερα που θα μπορούσα να ακούσω... Βέβαια τον δικαιολόγησα απόλυτα...
Εκεί όμως ήμουν ένα ράκος κ εκεί ήταν που έκανα κ το μεγαλύτερο μου ακόμη λάθος... ξαναέμπλεξα με τον καινούργιο αντί να καθήσω μόνη μου, να τα βρω με τον εαυτό μου κ εφόσον τον ήθελα τόσο πολύ τον παλιό να προσπαθούσα..... Αυτό το έμαθε ο παλιός κ φαντάζομαι ότι πληγώθηκε ακόμη περισσότερο... \"

Εφόσον δέχτηκε να βρεθούνε και να μιλήσουνε, σ\' εκείνη τη δεδομένη χρονική στιγμή, παρόλη την έκφραση της πικρίας του με τα χειρότερα λόγια - όπως περιγράφει η Marilou79 - κατά πάσα πιθανότητα θα υπήρχε κι η δυνατότητα επανασύνδεσης..Σ\' αυτή ακριβώς τη χρονική στιγμή, η θεματοθέτρια παραδέχεται πως έκανε μεγαλύτερο λάθος με τον να ..επιστρέψει στον άλλον, γεγονός που εφόσον μαθεύτηκε από τον φίλο της που είχε μακρόχρονη σχέση, κόπηκαν πια και οι γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ τους....

Η ένσταση μου στην όλη ιστορία, είναι ακριβώς πάνω στο \"δις εξαμαρτείν\" κι όχι για την αδυναμία της φίλης μας να γοητευθεί από κάποιον άλλον.....

[Marilou79]

Δυστυχώς θα συμφωνήσω με τον sabb σε αυτά που λέει και ας είναι σκληρά. Θεωρώ ότι έτσι σκέφτεται κ αυτός.
Ήμουν χαζή, τι περίμενα στην τελική, ότι θα μου έλεγε τότε καλώστην ... οκ ας είμαστε μαζί???? Ήταν πολύ φυσιολογικό να μου μιλήσει με τα χειρότερα... μετά από 2 μήνες που είχαμε να βρεθούμε βρήκε την ευκαιρία να μου εκφράσει όλον αυτό το θυμό και το πόσο πολύ πληγώθηκε όλο αυτό το διάστημα....

Θεωρώ απαράδεκτο τον εαυτό μου που δεν έκατσε τότε να σκεφτεί κάποια πράγματα αλλά σε στιγμή που είχα γίνει ήδη κομμάτια στις πιέσεις του άλλου ξαναγύρισα. Δεν έπρεπε να το είχα κάνει αυτό. Θεωρώ ότι ήταν χειρότερο και από το πρώτο λάθος..... ΔΥΣΤΥΧΩΣ.

Από ότι έχω καταλάβει δεν έχει κάτι στη ζωή του, φαντάζομαι ότι δεν είναι και σε φάση ακόμη. Ξέρω ότι παλεύει σίγουρα μέσα του με τη λογική και τα συναισθήματα αλλά η λογική σίγουρα μπαίνει μπροστά. Είναι ακόμη πολύ θυμωμένος....

Τώρα που είμαι μόνη μου τα αντιλαμβάνομαι όλα καλύτερα και ξέρω ότι έχει δίκιο που είναι έτσι. Το θέμα είναι αν υπάρχει ελπίδα μετά άπό αυτό....

Θα ήθελα να κάνω τα πάντα να τον διεκδικήσω. Το θέλω πραγματικά, αλλά χωρίς στο τέλος να καταλήξουμε μαζί σε μία αρρωστημένη σχέση... ποτέ δεν θα το ήθελα αυτό.....

[deleted-member141015]

Originally posted by sabb
Η ένσταση μου στην όλη ιστορία, είναι ακριβώς πάνω στο \"δις εξαμαρτείν\" κι όχι για την αδυναμία της φίλης μας να γοητευθεί από κάποιον άλλον.....

Ναι το κατάλαβα και σαφώς, όσο ανθρώπινο κι αν είναι και το δις και το πολλάκις εξαμαρτείν, δεν είναι υποχρεωμένος ο άλλος να το δεχτεί. Σίγουρα είναι καλό να αναγνωρίζουμε πώς θα μπορούσαμε να είχαμε χειριστεί καλύτερα μια κατάσταση και να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας.

Αυτό που με προβλημάτισε όμως δεν ήταν στο απόσπασμα που παρέθεσες πριν, αλλά στην αρχή της ιστορίας που ο σύντροφος θεώρησε δεδομένο πως τον κορόιδευε επί μήνες.

[Θεοφανία]

Γυρίσαμε στο 1950 και δεν το ξέρω; Οκ, η κοπέλα έκανε ένα λάθος που μπορεί ερμηνευτεί: ίσως από κούραση, ίσως από ρουτίνα, ίσως από επαγγελματικά προβλήματα, προσπάθησε να βγει από αδιέξοδο. Σε αυτές οι περιπτώσεις ή φτιάχνει η σχέση ή χαλάει για πάντα.
Εγώ Μαριλού, απ\' όλα όσα μας είπες, θεωρώ πως ο φίλος σου είναι ερωτευμένος ακόμη μαζί σου, απλά είναι πικραμένος και σίγουρα αν τον διεκδικήσεις θα σου βγάλει την ψυχή μέχρι να γυρίσει πίσω.
Το θέμα είναι να δεις εσύ αν θες να γυρίσεις και όχι τι θέλει αυτός; Αναζητάς τον άνθρωπο σου, ή τη συναισθηματική ασφάλεια που σου παρείχε τόσα χρόνια;

[deleted-member141015]

Originally posted by Marilou79

Τώρα που είμαι μόνη μου τα αντιλαμβάνομαι όλα καλύτερα και ξέρω ότι έχει δίκιο που είναι έτσι. Το θέμα είναι αν υπάρχει ελπίδα μετά άπό αυτό....

Μερικές φορές τα \'λάθη\' τα διορθώνουμε στην επόμενη σχέση! :)

[Marilou79]

Ναι διότι το είπε κιόλας ξεκάθαρα, θεωρεί αδύνατο να πετάς μία σχέση τόσων ετών για ένα μήνα... σίγουρα θα ήμουν από πιο πριν μαζί του κ θα είχα δοκιμάσει...

Κ όμως Marina38 δεν το είχα κάνει. Ίσα ίσα που αν θα το έκανα παράλληλα δεν θα διέλυα τη σχέση μου. Θα περνούσα καλά, θα το μετάνιωνα και ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος όμως. Δεν θα το έκανα ποτέ αυτό. Μάλιστα κατηγορήθηκα από πολλούς που έπιασα και του είπα την αλήθεια όταν χωρίσαμε... θα μπορούσα να μην του την έλεγα λένε... ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΟΜΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΠΩ.

Είμαι πάρα πολύ χάλια......

[Sofia]

Marilou,

ειναι πιο εύκολο να σκεφτομαστε πως καποιος εχει δικιο κ καποιος αλλος εχει αδικο. Πως ενας φταιει για μια σχεση που διαλυεται κ ενα ειναι το θυμα που αδικειται. Ειδικα αυτος που εχει αναλαβει κ τον ρολο του θυματος ειναι αυτος που πιο ευκολα πεταει τις οποιες ευθυνες απο πανω του.

Πιο καθαρα θα ελεγα οτι: 9 χρονια η σχεση σας ηταν οντως πολυ καλη? αλληλοκαλυπτοσασταν, αλλα σε μια καμπη της σχεσης σας, δεν ξερεις καν για ποιο λογο ήταν νευρικος? ποσο ανοιχτοι κ ειλικρινεις λοιπον υπηρξατε τοτε μεταξυ σας?

[deleted-member141015]

Originally posted by Marilou79
Ναι διότι το είπε κιόλας ξεκάθαρα, θεωρεί αδύνατο να πετάς μία σχέση τόσων ετών για ένα μήνα... σίγουρα θα ήμουν από πιο πριν μαζί του κ θα είχα δοκιμάσει...

Κ όμως Marina38 δεν το είχα κάνει. Ίσα ίσα που αν θα το έκανα παράλληλα δεν θα διέλυα τη σχέση μου. Θα περνούσα καλά, θα το μετάνιωνα και ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος όμως. Δεν θα το έκανα ποτέ αυτό. Μάλιστα κατηγορήθηκα από πολλούς που έπιασα και του είπα την αλήθεια όταν χωρίσαμε... θα μπορούσα να μην του την έλεγα λένε... ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΟΜΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΠΩ.

Είμαι πάρα πολύ χάλια......

Μα εγώ σε πιστεύω....εκείνος δεν πίστεψε ότι δεν το έχεις κάνει. Θα σου έλεγα να κρατήσεις την ειλικρίνεια στο να εκφράζεις μέσα στις σχέσεις σου πώς αισθάνεσαι και τι σου συμβαίνει, είναι ο καλύτερος τρόπος για να μην υλοποιείς κρυφά και \'παράλληλα\' τις επιθυμίες σου.

[Marilou79]

sofia ναι είμασταν πολύ καλά.
Μόνο τους τελευταίους μήνες είχαμε πέσει λίγο. Είχε πολλά νεύρα με τη δουλειά λόγω ότι δεν πήγαιναν καλά τα πράγματα με αποτέλεσμα να μην ασχολούμαστε ιδιαίτερα με άλλα πράγματα κ χώρια ότι ξεσπούσε επάνω μου ένιωθα. Όπως και να έχει είπα ότι αναγνωρίζω ότι έχω άδικο.
Όπως και να έχει μπήκε άλλος άνθρωπος στη ζωή μου και το έχω μετανιώσει πικρά.

Θέλω να ξέρω αν πραγματικά τα συναισθήματα, η αγάπη που υπάρχουν μπορούν να σταθούν τόσο δυνατά σε μία τέτοια περίπτωση ώστε να υπάρχει ελπίδα....

Προσπαθώ να σκεφτώ τον καλύτερο πλέον τρόπο να τον διεκδικήσω και πάλι, χωρίς πολλά λόγια και ΧΩΡΙΣ ΠΛΕΟΝ ΛΑΘΗ!!!!!