να χωρισω??πως??βοηθεια

[χριστιαννα]

εχω προσπαθησει πολλες φορες να στειλω .κατι δεν κανω καλα μαλλον.ελπιζω αυτη τη φορα.συζω με εναν αντρα εδω και 5 χρονια και νομιζαμε και οι δυο οτι ηταν το απολυτο!και ακομα θα το πιστευαμε αν δεν υπηρχε ενα βασικο προβλημα .οι λεκτικα βιαιες αντιδρασεις του μολις διαφωνουμε.με την παραμικρη διαφωνια η συγκρουση χανει την μπαλα φωναζει και ειναι προσβλητικος.(βριζει αν και εχει μειωθει αισθητα )σημερα υψωσε φωνη στο μετρο !!!!!και πριν λιγο μου μιλησε σαν να μην τρεχει τιποτα.ντρεπομαι και φοβαμαι και για τους δυο.δε μπορω να ζω αλλο με τον φοβο της διαφωνιας γιατι θα καταληξει παλι σε βια.ομως πως φευγεις απο καπου που νιωθεις οτι πρεπει και οχι οτι θελεις?δε θυμαμαι να ζω μονη.τοτε ημουν 24 και τωρα 29.πως θα κοιμαμαι και θα ξυπναω χωρις αυτον?θελω να νιωσω δυνατη και να φυγω περηφανη.ομως πιο πολυ θα ηθελα να αλλαξει.σε συμβουλο δε δεχεται να παμε.τι να κανω ?να παρω μια αποφαση με την ελπιδα να το ξεπερασω γιατι ειναι το σωστο?η να συνεχισω αυτη τη ζωη του 6 μερες ονειρο και 3 καταθλιψη?νομιζω απανταω μονη μου αλλα ποναω τοσο πολυ που χανομαι.τις μισες φορες μετανιωνει και λεει οτι θα αλλαξει αλλα τιποτα δεν αλλαζει

[Θεοφανία]

Χριστιάνα....να σου πω την αλήθεια, εγώ μπερδεύτηκα λίγο. Λες πως γίνεται λεκτικά βίαιος. Οκ. Διαφωνείτε για σοβαρούς λόγους ή αυτό βρίσκεται στην καθημερινότητα σας? Σου ζητάει συγνώμη μετά, ή το θεωρεί λογική συνέχεια ενός καβγά;
Θέλεις να γίνεις λίγο πιο αναλυτική?

[sabb]

Χριστιάννα καλώς όρισες.

Η βία απ\' όπου κι αν προέρχεται είτε σωματική είτε ψυχολογική - όπως στη περίπτωση σου - είναι καταδικαστέα κι απαράδεκτη. Δεν υπάρχει θέμα να μπορεί να συνηθίσει κάποιος την βία, θα είσαι για όλη σου τη ζωή έρμαιο των διαθέσεων του συντρόφου σου ? Δεν θα τολμάς να διαφωνήσεις μαζί του για να μην αγγίξεις την ευερεθιστότητα του ? Θα ζεις μέσα στο φόβο καθημερινά ?

Δεν βρίσκω το λόγο που θα πρέπει να καταπιέσεις τόσο πολύ τον εαυτό σου, είναι ένα θέμα που δεν αφορά μόνο την αξιοπρέπεια σου, αλλά κι αυτή την ποιότητα ζωής σου...

Είσαι 29 χρονών κι έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου. Αν έχεις συζητήσει το θέμα μαζί του και δεν δέχεται να συμμορφωθεί, η επιλογή σου είναι μία...Αλλάζεις δρόμο, και μάλιστα το συντομότερο δυνατόν....

[Remedy]

εισαι οικονομικα ανεξαρτητη?εαν φυγεις εχεις που να μεινεις και πως να ζησεις?
οσο για τα 5 χρονια σχεσης-συνηθειας, καποτε θα εκπλαγεις για το ποσο μακρινα θα σου φαινονται ολα αυτα..
εννοειται οτι θεωρω οτι πρεπει να φυγεις εφοσον δεχεσαι βια, χωρις να ξερουμε αν θα μπορουσε καποτε να γινει και σωματικη εκτος απο λεκτικη.
τοσο ανεξελεγκτες που παρουσιαζεις τις αντιδρασεις του φιλου σου, αναρωτιεμαι μηπως χρειαζεται και ψυχιατρικη βοηθεια και οχι απλα συμβουλευτικη..το εχεις σκεφτει αυτο?
εαν συμβαινει κατι τετοιο και αρνειται να το κοιταξει, μπορει ακομα και να κινδυνευεις ζωντας μαζι του..
λυπησου τα νιατα σου και παρε μια αποφαση συντομα..

[nature]

Και εγώ δεν βλέπω πιο λογική λύση από την φυγή. Φύγε όσο είναι καιρός πριν αποκτήσετε παιδιά γιατί τότε θα σου φαίνεται πιο δύσκολο. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να τα υπομένεις αυτά. Συμφωνώ με τη remedy ότι τα 5 αυτά χρόνια θα σου φαίνονται κάποτε πολύ μακρινά. Να ξέρεις ότι κάθε φορά που ανέχεσαι τη λεκτική του βία, κόβεις και λιγάκι από τα θεμέλεια της αυτοεκτίμησής σου και της αυτοπεποίθησής σου.

[deleted-member141015]

χριστιάννα, για να αλλάξει ένας άνθρωπος χρειάζεται να το θέλει ο ίδιος. Μερικές φορές βέβαια η συμπεριφορά των άλλων ενισχύει τη βία αντί να την σταματά. Οπότε αυτό που εσύ μπορείς να κάνεις είναι να φαίνεται ξεκάθαρα πως είναι κάτι που δεν ανέχεσαι. Αν έχεις αμφιβολίες σχετικά με το τι είναι το \'σωστό\', οπότε υποχωρείς και στενοχωριέσαι ελπίζοντας και παρακαλώντας να αλλάξει, αν μένεις συνέχεια στη διαπραγμάτευση χωρίς όμως να θέτεις όρια όταν δεν βλέπεις αποτέλεσμα, τότε η συμπεριφορά του βρίσκει το στόχο της (να σε φοβίσει, να πατήσει στις ανασφάλειες σου, να υποχωρήσεις) και φυσικά έτσι δεν αλλάζει.

Αν λοιπόν εκείνος δεν θέλει να ζητήσετε βοήθεια σαν ζευγάρι, κάντο εσύ για τον εαυτό σου, λες εξάλλου ότι θέλεις να νιώσεις δυνατή. Και το να νιώσεις δυνατή και σίγουρη για τον εαυτό σου θα σε βοηθήσει να δεις πιο ξεκάθαρα τι αλλάζει και τι δεν αλλάζει και μελλοντικά να μην αφήνεις δυσάρεστες καταστάσεις να χρονίζουν.

[whitecandle]

Γιατί δεν του το λες; Να δει έναν ειδικό αλλιώς θα πρέπει να χωρίσετε γιατί δεν μπορείς να ανέχεσαι άλλο αυτή την συμπεριφορά. Πες του ότι καμμία κοπέλα δεν θα τον δεχόταν έτσι όπως είναι, γιατί είναι υποτίμηση της προσωπικότητας.

[χριστιαννα]

καταρχην ευχαριστω ολους για την αμμεση ανταποκριση.ας τα παρω με τη σειρα που γραφτηκαν οι συμβουλες-αποψεις.ποτε οι λογοι δεν ειναι σοβαροι.μετα συνηθως ζηταει συγγνωμη εαν κι εγω ομως εχω κρατησει την υπομονη μου.τον τελευταιο καιρο λογω πιεσης αντιδρω κι εγω ακραια.οχι σε δημοσιο χωρο αλλα τα νευρα μου στο σπιτι ειναι εκτος ελεγχου.ποτε δεν αντεξα την καταπιεση.ποσο μαλλον το φοβο.οποτε αντιδρω δειχνοντας οτι μπορω να γινω κι εγω επιθετικη.φυσικα δεν οδηγει πουθενα εκτος απο τη διαιωνηση του προβληματος.θα μπορουσα να ζησω μονη.φετος εχω καλυτερη δουλεια κι εχω μια πολυ δεμενη οικογενεια που θα με στηριξει.πριν λιγο του ειπα οτι φευγω πια και μου ειπε οτι εχει ξενερωσει και αυτος πολυ γιατι θεωρει οτι εγω ειμαι πολυ επιθετικη.του θυμιζω οτι αν αυτος ειναι συζητισιμος τοτε κανεις δε γινεται επιθετικος.μου ζητησε να χαλαρωσουμε και οι δυο και να δωσουμε χρονο χωρις να ανηκει ο ενας στον αλλον γιατι και αυτος εχει πολλα παραπονα.με βρισκει αποτομη πια.του εξηγησα οτι εχει δικιο γιατι δεν εχω πλεον εμπιστοσυνη για το πως θα αντιδρασει και δεν αφηνομαι.ομως δεν μπορω πια να παιζω με χρονο.αυτος θα δειξει αν θα λειτουργει πολιτισμενα και μετα θα δωσω στη σχεση πραγματα που ζηταει οπως περισσοτερο χρονο.φετος τρεχω πολυ ειναι η αληθεια αλλα εχω παγωσει κιολας και δεν κυνηγαω να εχουμε χρονο οι δυο μας.συμφωνησε να διαπιστωσω πρωτα εγω αλλαγη και αν τη δω να ειμαστε μαζι.η αληθεια ειναι πως δεν το πιστευω πια αλλα απο την αλλη τοση αγαπη χαμενη?φοβαμαι κιολας οτι αν φυγω και λυπαμαι για αυτο θα κανω συνεχως πισωγυρισματα ενω αν εξαντλησω ολα τα περιθωρια θα ειμαι σιγουρη.φοβαμαι τον πονο που θα ζησω.ειναι τοσο ειρωνικο γιατι ολοι μου λενε τι δυναμικη γυναικα που ειμαι κι εγω νιωθω πιο δειλη απο τον οποιοδηποτε.η ευτυχια και η θαλπωρη που εχει υπαρξει σε αυτο το σπιτι ηταν υπεροχη.πως χανονται ολα ?τοσο κριμα..γιατι ακομα νιωθω τοσα πολλα?ισως γιατι χθες ακομα με φροντιζε και με χαιδευε που ημουν αρρωστη.με κοιταζε απο την πορτα λεγοντας μου ποσο ομορφη ειμαι.βλεπαμε ταινια και γελουσαμε αγκαλια.ολα ηταν τοσο φυσικα και μεσα σε δεκα λεπτα φωναζε και μετα στο σπιτι φωναξα διπλασια και τον μισησα.καμμια φορα νομιζω οτι εχω αισθηματα μισους επειδη τον αγαπω τοσο πολυ για ολα τα αλλα και τα διαλυει ολα σε μια στιγμη .

[Helena]

αυτη η <ταση> υπηρχε απο την αρχη της σχεσης?μηπως υπαρχουν και αλλα θεματα που ταλανιζουν το φιλο σου και εκδηλωνει τον εκνευρισμο του ετσι?δουλεια οικονομικα κτλ
προς θεου χωρις να σημαινει οτι το επικροτω σε καμια περιπτωση

[piccolo7]

Χριστιάννα, είμαι και εγώ της άποψης ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν χωρίς την θέληση τους και χωρίς δουλειά απο πλευράς τους...Το να μείνεις και να ανέχεσαι συμπεριφορές αδικαιολόγητες, σε αδειάζει λίγο-λίγο. Έφυγα έπειτα από σχέση 5 χρόνων πρόσφατα.
Νοσταλγία, μοναξιά αλλά ξέρεις κάτι; Ορίζω εγώ την ζωή μου και την ψυχολογία μου. Δεν μου ρίχνει κανείς την ψυχολογία με ένα άσχημο σχόλιο του ή με μια κακή συμπεριφορά. Τα 5 χρόνια είναι πολλά και τα \"κλαις\" αλλά μπορείς να ζήσεις με τέτοιες καταστάσεις άλλα 5; Οι απαντήσεις δικές σου καλή μου. Ότι συνηθίζεται, ξεσυνηθίζεται και φτου και απο την αρχή... :)

[χριστιαννα]

helena οχι.αυτη η ταση υπηρχε απο την αρχη αλλα ηθελε τοσο πολυ να ειναι πιο ηρεμος και προσπαθησε τοσο πολυ που προς στιγμην το ειχα πιστεψει.εν τω μεταξυ μην βγαζω την ουρα μου απ\'εξω.ειμαι πολυ εντονος ανθρωπος και συχνα συγκρουομαι με αγαπημενους μου ανθρωπους αλλα ποτε σε επιπεδο που να ντρεπομαι μετα η να μην σβηνει κανεις τη φωτια μεχρι να φουντωσει.με αυτον τον ανθρωπο νιωθω οτι παντα ριχνει λαδι στη φωτια.αν κατι με ενοχλησει μια θα ενοχληθει δεκα.καθε τι που του λεω η του συζηταω το λεω με ρισκο εαν δεν συμφωνησουμε συντομα να χασει τη μπαλα.το κακο ειναι οτι λεει τα ιδια για μενα και συχνα μπερδευομαι.την ωρα που συμβαινει λεω \'\'να\'το!δεν ειμαι τρελλη!του λεω να συζητησουμε ηρεμα και δεν το κανει!\'\'και μετα αν χασω τη μπαλα εγω που το καταφερνει αν επιμεινω και δεν κλειστω στο δωματιο μου μου λεει ποσο επιθετικη ειμαι και ποσο φωναζω.εκει χανω το δικιο μου.αν υποχωρησω νιωθω θυμα και υποφερω και αν επιμεινω στο να διαφωνω με επιχειρηματα παντα ,θα γινει χαμος.εχουμε θεσει κανονες οπως δε διακοπτουμε ο ενας τον αλλον-συζηταμε τα παντα χωρις φωνες η ειρωνειες-λεμε παντα αληθειες και οχι κακιες λογω νευρων.τιποτα δεν τηρειται.συνηθως με απορριπτει λεγοντας μου οτι πιεστηκε και τελειωσε το θεμα!αν εγω πιστευω οτι το θεμα δε λυθηκε (πχ για το αν πρεπει να επικοινωνησει με το δικηγορο για ενα ζητημα η για το πως πρεπει να χειριστουμε καποια πρακτικα ζητηματα)αρχιζει ο κινδυνος του να χασει την υπομονη του και να μην μιλαμε πια για το θεμα αλλα για ολα οσα θυμαται οτι του κανω η λεει μονο κακιες για να κλεισει η κουβεντα!και καθε φορα που μπορει να πω κατι που τον προσβαλλει η δεν του αρεσει αντι να μου πει οτι τον ενοχλει μου λεει κατι χειροτερο για να νιωσω το ιδιο.εχουμε συμφωνησει οτι επειδη καμμια φορα ο ενας στεναχωρει τον αλλον ασυναισθητα ας λεμε οτι ενοχληθηκαμε οχι να το μεγαλωνουμε.ουτε αυτο αλλαξε.piccolo7 μου εδωσες θαρρος.ομως συζουσες με τον πρωην συντροφο σου?δεν ειναι χωρισμος για μενα ειναι διαζυγιο!πως θα χωρισω τα επιπλα?τα σεντονια μας?τις πετσετες?οταν ζησαμε μαζι τα πηραμε ολα καινουργια και μαζι!πως το κανεις αυτο?καμμια φορα ,η μαλλον συχνα αναρρωτιεμαι...φοβαμαι τοσο τη μοναξια η νιωθω οτι εχω ευθυνες αρα δεν εξαντλησα ολες τις προσπαθειες?η απλα ολα τα καλα που πηρα ειναι αληθεια τοσο μεγαλα?γιατι ειναι!ποτε δεν ξεχασα τι αγαπησα σάυτον.τοσο αγαπη η τοσο δειλια?

[capr7]

Καλημέρα Χριστιάνα!!!

Θα τα πω σε σένα για να τα ακούω και η ίδια.
Είχα γράψει και γω πριν λίγο καιρό στο forum για κάποια σοβαρά προβλήματα που είχα με ένα παιδί που συζούσα.
Είμαι άνθρωπος δυναμικός σαν εσένα, μέσα σε όλα, αλλά και με υπομονή γαιδουρινή σαν άνθρωπος.
Η ζωή μου μαζί του ήταν 5 super 10 χάλια. Τσακωνόμασταν διαρκώς και στο τέλος μέχρι κ εγώ που ποτέ δεν ήμουν έτσι κ με κανέναν κατάντησα να ξεπερνάω τα όριά μου, να έχω άπειρα νεύρα και να φωνάζω και να ορίομαι, και ψάχνω ακόμη το γιατί... κ αυτός με κάθε τσακωμό ήταν λεκτικά πολύ βίαιος, μας άκουγε όλη η γειτονιά και με προσέβαλε με τον χειρότερο τρόπο.
Αυτό που ερωτεύτηκα παράφορα σε αυτόν ήταν η διάθεσή του να κάνουμε πράγματα, το πολύ μεγάλο ενδιαφέρον του προς εμένα, η φροντίδα του και κάποια άλλα στοιχεία... αλλά όσο καλά ήταν αυτά, τόσο φρίκαρα και έβγαινα εκτός ευατού με όλα τα υπόλοιπα.... ακόμη προσπαθώ κ τώρα που δυστυχώς τον βλέπω στη δουλειά κ ταράζομαι να βρω τη δύναμη και να πω στον εαυτό μου ΤΕΛΟΣ, έχω και αξιοπρέπεια, δεν πρέπει αυτός που θεωρώ άνθρωπός μου να μου την πατάει έτσι. Και στην τελική τι θα γίνει μετά??? Θα φέρουμε ένα παιδί στο κόσμο και θα ζει μέσα σε τέτοιες συνθήκες????

Ο άνθρωπος δεν αλλάζει με τίποτα. Και γω τα ίδια με σένα ακριβώς σκεφτόμουν, αν κ εμείς είχαμε ακόμη πιο χειρότερα προβλήματα γιατί ήταν έντονα ζηλιάρης κ καχύποπτος.
Με έχει πιάσει ανασφάλεια, παρότι κ αρκετά εμφανίσιμη είμαι και πολύ κοινωνικός και δυναμικός άνθρωπος.
Είχα και πισωγύρισμα 2 φορές... αλλά πάλι τα ίδια. ΔΕ ΤΟ ΑΞΙΖΟΥΜΕ ΑΥΤΟ!!!!!! Θα υπάρχει σίγουρα κάποια στιγμή που θα γνωρίσουμε κάποιον άνθρωπο ο οποίος πάνω από όλα θα μας σέβεται.

Εγώ είμαι 31. Βλέπω ζευγάρια φίλους μου τριγύρω πως φέρεται ο ένας στον άλλο κ παίρνω δύναμη. Γιατί εγώ όχι??? Γιατί εσύ Χριστιάνα όχι??? Θεώρησες ότι προσπάθησες αρκετά αλλά τελικά έχεις κουραστεί πολύ ψυχολογικά??? Γιατί να προσπαθούμε μονίμως να αλλάξουμε κάτι που δεν αλλάζει??? Οι άνθρωποι μας εκτιμάνε για αυτό που είμαστε. Δε λέω τσακωμοί υπάρχουν πάντα, αλλά πρέπει να σεβόμαστε τον άλλο. Τώρα που είναι νωρίς λοιπόν πρέπει να το κάνουμε.
ΤΟ ΦΩΝΑΖΩ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΩ ΚΑΙ ΕΓΩ.
Και μένα μου λείπουν τα χάδια του, η αγκαλιά του, το σπίτι μας, όλα τα τέλεια που βιώναμε μαζί, αλλά προσπαθώ να μην σκέφτομαι αυτά, αλλά και τις άθλιες στιγμές που καταπιεζόμουν πάρα πολύ ψυχολογικά. Φοβόμουν να μην πω ή να μην κάνω κάτι για να μην έχουμε μονίμως θέμα με τον κύριο.... ΟΧΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΑ!!!!!
Αυτό δεν είναι αγάπη.

[χριστιαννα]

αγαπητη carpr7 με δυσκολια διαβασα το σχολιο σου γιατι απο τις πρωτες γραμμες ειναι σαν να ακουγα εμενα και με επιασαν τα κλαματα.εχεις τοσο δικιο!καθε τι που εγραφες ηταν ακριβως οτι εχω σκεφτει!ναι ,οντως αυτο δεν ειναι αγαπη.δεν μπορει να ειναι αγαπη!βλεπω τοσο κοντα το τελος και νομιζω οτι εχω λιγες μερες ζωης.τα συναισθηματα μου αυτη τη στιγμη ειναι πιο εντονα και πιο μπερδεμενα απο ποτε!ειχα στο παρελθον εναν ερωτα που τσακωνομασταν πολυ λογω ζηλιας δικης του και πραγματικα εκανα τα διπλασια χρονια να τον ξεπερασω και τωρα που ηταν πολυ πιο αληθινο και ουσιαστικο τρεμω για το πως θα συνελθω!υποφερω πολυ.κλαιω στον υπνο μου και θελω να κρυφτω στην αγκαλια του και μετα θυμαμαι τις φωνες και λεω ΄΄οχι!\'\'.ονειρευομαι οτι ειμαστε μαζι και ξυπναω καλα και ερωτευμενη και δεν ειναι διπλα και θυμαμαι οτι τσακωθηκαμε και ειναι στον καναπε.χανω το μυαλο μου.αφαιρουμαι συνεχως και καταβαλω ποση προσπαθεια να δειχνω καλα και ευχαριστη.εχω και κατι εξετασεις σε ενα μηνα και λεω ΄΄ποτε θα διαβασω?ποτε θα μετακομισω?που θα μελεταω?με τι μυαλο?)εκεινος μου λεει να χαλαρωσουμε μεχρι τις εξετασεις και να επανεξετασουμε το θεμα μετα.ομως ποναει πολυ να ζουμε μαζι και να κοιμομαστε χωρια η να ζουμε κατι μεταξυ ξενου και ζευγαριου.αυτο με κανει χειροτερα.capr7 σέυχαριστω και παλι γιατι ειναι απιστευτα σημαντικο να μην νιωθω μονη.οι περισσοτεροι αν οχι ολοι οι φιλοι μου ειναι δεσμευμενοι και ερωτευμενοι.ευχαριστω και ολους που απαντατε .αληθεια μου δινει δυναμη

[krino]

εγω πιστευω παντως οτι ο καθε ενας διπλα μας ειναι οτι ειναι και οτι του αφηνουμε εμεις να ειναι.
Συγκεκριμενα, αν οταν αρχισε η πρωτη λεκτικη επιθεση οπως λες, και εσυ αφησες χωρο (αδιαφορο για πιο λογο) στην συνεχεια ο χωρος αυτος καλυφθηκε απο τον συντροφο σου.
Το λαθος ειναι δικο σας, τωρα το να ζυγιασεις για να βγαλεις ποσοστα δεν εχει νοημα.


Τι μπορεις να κανεις τωρα....
Πως θα μπορουσες να ανακτησεις τον χαμενο χωρο, αυτο ειναι το ζητουμενο.
Το βλεπω δυσκολο αλλα οχι αδυνατο.
Ο καθε ανθρωπος ειναι ξεχωριστός και ετσι δεν μπορεις να εχεις ολοκληρωμενη εκτιμηση.
Συν του οτι θα πρεπει να μετρησεις τα δικα σου κουραγια - αντοχες.
Επιπλεον βλεπω να υπαρχει ενα στοιχειο ανταγωνισμου (δεν ξερω ποτε μπηκατε σε αυτη την κατασταση) το οποιο ειναι επισης επιβαρυντικο κατ εμε.
Δηλαδη αν αρχιζες και εσυ την επιθεση (που το εχεις κανει σε ενα βαθμο) το αποτελεσμα που θα ειχες θα ηταν χειροτερο.
Οι επομενες κινησεις σου εχουν πολυ δυσκολια στους χειρισμους.
Η που θα κανετε ενα βημα πισω η που μοιραια οδηγειστε στη διαλυση.
Συντομα θα καταλαβετε οτι δυο ανθρωποι ειναι μαζι για να χαιρονται και οχι για να σου γινονται τουμπανο τα αυτια απο φωνες. Οποιος το καταλαβει πρωτος αυτο, ειναι και ο πρωτος που θα φυγει.

[Παστελι]

ετσι ηταν ο αντρας μ πρωιν βεβαια.οποτε μαλωναμε με σκιλοβριζε εκτος οτι με χτηπαγε και μερικες φορες.δεν θα κ\\ξαναανεκτω να με βρισει κανεις αντρας πια.δεν αξιζει.