Μουσική

[Κύκνος]

Ο δικός μου ο δρόμος
μ' έχει χρόνια διαλέξει
στην οδό γράφει "μόνος",
επικίνδυνη λέξη...

Ο δικός μου ο δρόμος
δεν μου δείχνει αστέρι,
για αγάπη μου δίνει
μια βαλίτσα στο χέρι...

[Κύκνος]

Sobre todo creo que no todo está perdido,
creo que he visto una luz al otro lado del río...

Πάνω απ' όλα πιστεύω ότι δεν χάθηκαν όλα,
πιστεύω πως είδα ένα φως στην άλλη άκρη του ποταμού...

Το βίντεο είναι από μια αγαπημένη μου ταινία, τα "Ημερολόγια μοτοσικλέτας"...

[Eliot1988]

https://metalstories.gr/i-maisie-pet...-ton-coldplay/

Η Maisie Peters και η Αντωνία Καούρη θα ανοίξουν την συναυλία των Coldplay

[HarleyQuinn]

[biscochicco]

ποσο συμφωνω στο κομματι που μιλαει για ψυχολογους!!!!!

[sumac]

Everything's founded on the book,
It works like a magnet, it's you they hook.
It's a futile cause you're fighting for,
Spawning hate and death and war

[sumac]

[sumac]

[HarleyQuinn]

[HarleyQuinn]

( Η ζωή είναι μικρή για να `ναι θλιβερή μωρό μου...
Η ζωή είναι μεγάλη μην την κάνεις καρναβάλι)

Χάρτινο τσίρκο μόλις σε βρίσκω
γέλια σκεπάζουν κάθε αστείο μου λυγμό
Μέσα σου θέλω για πάντα να ζήσω
σαν τη σκιά στο πανηγύρι των σκιών

Ό,τι σκοτώνει τη δική μου χαρά
είναι μια φάρσα που με κόβει στα δύο
Με πιάνει απ’ το χέρι και με λόγια γλυκά
σαν παιδί μ’ οδηγάει στ’ όμορφό σου σφαγείο

Και να `μαι ξανά
σ’ ένα πλήθος που θυμίζει κάποιον άγνωστο φίλο
Κλωτσάω στα τυφλά
σαν παλιάτσος σκοντάφτω πάνω στο ίδιο θηρίο
που όλο μου λέει
πως η δικιά μου σκλαβιά ειν’ ένα χάρτινο τσίρκο
Με κάνει να κλαίω
και φαίνομαι αστείος, γίνομαι αστείος

Χάρτινο τσίρκο μόλις σε βρίσκω
κλαίω σαν άντρας σαν παιδάκι γελώ
Μέσα σου θέλω μια μέρα να σβήσω
σαν τον τρελό στο πανηγύρι των τρελών

Ό,τι ξυπνάει τη δική μου χαρά
ειν’ ένα όνειρο σπασμένο στα δύο
Ψηλά με κρατάει στη ζεστή του αγκαλιά
με πετάει ξαφνικά στο σκοτεινό σου ψυγείο

Και να `μαι ξανά
σ’ ένα πλήθος που θυμίζει κάποιον άγνωστο φίλο
Κλωτσάω στα τυφλά
σαν παλιάτσος σκοντάφτω πάνω στο ίδιο θηρίο
που όλο μου λέει
πως η δικιά μου σκλαβιά ειν’ ένα χάρτινο τσίρκο
Με κάνει να κλαίω
και φαίνομαι αστείος, γίνομαι αστείος...

[Κύκνος]

Να με λες λοχαγό έρωτα,
να στέκεσαι μπροστά μου προσοχή...

[Κύκνος]

Τα μπινελίκια ρίχτα,
φαντάρε καληνύχτα...

[Κύκνος]

Τα όνειρα που σέρνω απ' τα είκοσι
παρκάρουν στον ακάλυπτο νωρίς
μα εσύ που με κοιτάς σαν λύτρωση,
ζωή παρκαρισμένη μη δεχτείς...

[Eliot1988]

Το Μυθικό «Paranoid» των Black Sabbath σπάει το φράγμα του 1 δισ. streams στο Spotify”

https://metalstories.gr/to-mythiko-p...s-sto-spotify/

[HarleyQuinn]

Υπήρξε στ' αλήθεια ο "Γιάννης ο φονιάς" ή ήταν απλώς μια επινόηση του διακεκριμένου ποιητή και στιχουργού που έντυσε με στίχους ο Μάνος Χατζιδάκις; Από τις ποικίλες εκδοχές επιλέγουμε αυτή που αναφέρει ο ιστότοπος ilialive.gr.

Το φθινόπωρο του 1974, στον Φλόκα της Πανεπιστημίου ο παραγωγός της ΕΡΑ Γιώργος Μητρόπουλος διηγήθηκε στον Γκάτσο ένα έγκλημα τιμής που διέπραξε κάποιος το 1960 στο χωριό του, στην Ηλεία. Ο πραγματικός φονιάς δεν λεγόταν Γιάννης, ήταν όμως ένας μουσικός που έπαιζε κιθάρα στα πανηγύρια. Είχε παντρευτεί από έρωτα και είχε αποκτήσει έξι αγόρια κι ένα κορίτσι, το Φροσί.

Εκείνη την χρονιά ανακάλυψε πως ο καλύτερός του φίλος βιολιστής και συνεργάτης του, είχε γίνει εραστής της γυναίκας του. Θέλοντας να ξεπλύνει την ντροπή την σκότωσε αλλά το δικαστήριο δέχτηκε ότι τελούσε εν βρασμώ ψυχής και τον αθώωσε. Ο συζυγοκτόνος φαίνεται πως είχε συγγενική σχέση με τον Μητρόπουλο ο οποίος διηγείται επί λέξει: «Ο... Γιάννης ήταν ο μικρός αδελφός του παππού μου και μετά την αθώωση τον υποδέχτηκαν στη σάλα του πατρικού μου μαζί με τα παιδιά του όλοι οι συγγενείς· ήρθε και το 16χρονο Φροσί, η κόρη του, από την Αθήνα και την ίδια μέρα έφυγε ξανά για την πρωτεύουσα, όπου εργαζόταν». Το Φροσί, συγκλονισμένο για τον χαμό της μάνας του, αυτοκτόνησε στα 18 του.

Η σάλα του σπιτιού είναι ο ανοιχτός χώρος κάθε οικογένειας· εκεί η κοινότητα μοιράζεται τις χαρές και τις λύπες της, εξ ου και η στροφή: “μονάχα το Φροσί, με δάκρυ θαλασσί στα μάτια τα μεγάλα του φίλησε βουβά τα χέρια τ’ ακριβά και βγήκε από τη σάλα” σαν να προετοίμαζε την αυτοκτονία της “κι ο Γιάννης ο φονιάς στην άκρη της γωνιάς με του καημού τ’ αγκάθι, θυμήθηκε ξανά φεγγάρια μακρινά και τ’ όνειρο που εχάθη”».





Ο Γιάννης ο φονιάς, παιδί μιας πατρινιάς
κι ενός μεσολογγίτη
Προχτές την Κυριακή μετά απ’ τη φυλακή
επέρασ’ απ’ το σπίτι

Του βγάλαμε γλυκό, του βγάλαμε και μέντα
μα για το φονικό δεν είπαμε κουβέντα

Μονάχα το Φροσί με δάκρυ θαλασσί
στα μάτια τα μεγάλα
Τού φίλησε βουβά τα χέρια τ’ ακριβά
και βγήκε από τη σάλα

Δεν μπόρεσε κανείς τον πόνο της ν’ αντέξει
Κι ούτε ένας συγγενής να πει δεν βρήκε λέξη

Κι ο Γιάννης ο φονιάς στην άκρη της γωνιάς
με του καημού τ’ αγκάθι
Θυμήθηκε ξανά φεγγάρια μακρινά και τ’ όνειρο που εχάθη