Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή...μια διαρκής μάχη.

[End_of_an_era]

Όντως αυτό που περιγράφεις είναι η ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. Κι εγώ έχω τέτοιου είδους ιδεοληψίες. Αυτές τις ημέρες σκέφτομαι αυτές τις φοβίες ή τις σκέψεις που έχω τώρα και όλα όντως έχουν μια ρίζα. Συζητήσαμε και με την ψυχολόγο κάποια θέματα την προηγούμενη φορά και μου είπε πως το θέμα της εγγύτητας που έχω με τους άλλους έχει να κάνει με την συμπεριφορά του τοξικού συγγενή που έχω πει, δηλαδή ο εγκέφαλος μου έχει συνδέσει που κάθε φορά που πήγαινα να της δώσω ευκαιρία μου έλεγε πράγματα που δεν με έκαναν να νιώθω με εμένα και κάθε φορά που εκφράζομαι και έρχομαι κοντά με κάποιον με πιάνουν ιδεοληψίες πως πρέπει να απομακρυνθώ, με κοροϊδεύει, με ειρωνεύεται, δεν με συμπαθεί πια κτλπ. Έχω γράψει και κάποια πιο βαθιά ζητήματα να τα συζητήσω αυτή την εβδομάδα που έχω πάλι συνεδρία. Σε αυτή τη φάση δέχομαι πως είμαι ιδεοψυχαναγκαστική και θα είμαι μια ζωή, αλλά θα μάθω περισσότερους τρόπους να το ελέγχω, αλλά είμαι σε φάση άρνησης και θυμού με αυτό το τοξικό άτομο. Γιατί αν δεν υπήρχε αυτή, εγώ ίσως ήμουν άλλο άτομο, σίγουρα με λιγότερα θέματα.

[zoed]

Και εγώ είμαι σίγουρη οτι για το μέγεθος του προβλήματος μου φταίει το οικογενειακό περιβάλλον, συγκεκριμένα οι γονείς μου. Οσο και να προσπαθώ να κοιτάω πέρα απο αυτό και να μην αποδίδω ευθύνες όλο γυρίζω στο ίδιο σημείο και ξέρω οτι είναι αληθινό. Καλώς η κακώς μας έχουν επηρεάσει αυτά τα άτομα με την αρνητικότητα τους και εμείς πρέπει να βρούμε τον τρόπο να βγούμε απο όλο αυτο. Δεν το επιλέξαμε αλλά μας συνέβη. Και εγώ σκέφτομαι σοβαρά να αρχίσω την θεραπεία καθώς όσο περνάει ο καιρός καταλαβαίνω οτι δεν μπορώ πάντα να αντιμετωπίζω μόνη μου τα όσα νιώθω. Ξέρω οτι δεν θα φύγει τελείως αλλά όποια δουλεία και αν κάνουμε προς αυτό θα είναι υπέρ μας. Όταν διάβασα τα συμπτώματα της διαταραχής ένιωσα σα να διαβάζω τον εαυτό μου, ήταν τόσο ίδια τα συμπτώματα που ήμουν σίγουρη...

[End_of_an_era]

Ναι, η ψυχοθεραπεία βοηθάει σε ένα βαθμό, επειδή ο ψυχολόγος σαν ειδικός μπορεί να σε κατευθύνει. Πχ. μπορεί να αναφέρεις μια σκέψη σου, ένα γεγονός, πως ένιωσες, εσύ να βλέπεις την "επιφάνεια" αυτού και ο ψυχολόγος με ερωτήσεις να σε κάνει να δεις και στο "βάθος". Βέβαια όλα αυτά θέλουν προσωπική δουλειά, αλλά κατά την γνώμη μου δεν γίνεται να αλλάξει κάτι όταν εγώ για παράδειγμα εντόπισα αυτό το πρόβλημα 26 χρονών. Ελπίζω να μάθω να το διαχειριστώ, να με βοηθήσουν τα γεγονότα να ξεφύγω κάπως, αλλά πάντα θα τα έχω αυτά, κάθε μέρα. Απλά θέλει όταν σου έρχεται η ιδεοληψία ή ο ψυχαναγκασμός να βρίσκεις να απασχολείσαι με κάτι άλλο αμέσως για να μην του δώσεις σημασία ή να αλλάξεις χώρο, δωμάτιο, να πας με κάποιον να πιάσεις μια άσχετη κουβέντα. Έχω τον φόβο πως θα μείνω μόνη μου, δεν θα νιώθω την οικογένειά μου σαν οικογένεια, γιατί αυτό το θέμα που έχω και τα τραύματα με οδηγούν στο να μένω απόμακρη και με ένα κλικ μπορούν να φύγουν και άλλα συναισθήματα.

[zoed]

Αυτό το πρόβλημα έχω ακριβως, όταν με πιάνουν οι ψυχαναγκασμοί δυσκολεύομαι να φύγω απο αυτό που αισθάνομαι και μου τρώει πολύ χρόνο να συνεχίσω τις δουλειές μου ή απλα να είμαι σε μια ήρεμη κατάσταση. Αυτή ειναι και η διαφορά μας απο άλλα άτομα που μπορεί να σκεφτούν κάτι παράλογο αλλά το μυαλό τους φέρνει στην επιφάνεια τη λογική λύση της σκέψης, ενώ το δικό μας στρέφεται γύρω απο πιθανά, ακραία σενάρια που τροφοδοτούν το άγχος και τις ανασφάλειες μας. Εκεί είναι το κομμάτι που θέλει δουλειά:η εκλογίκευση και ήρεμη αντιμετώπιση των γεγονότων. Νιώθω οτι το μυαλό μου είναι σε μια μόνιμη κατάσταση panic button που αμέσως ενεργοποιεί την αγχώδη αντιμετώπιση. Σαν να πρέπει να ανησυχώ συνέχεια για όλα ακόμα και αν δεν συμβαίνει κατι ιδιαίτερο ή δεν έχω ευθύνη. Στη δουλειά μου πχ. αγχωνόμουν τόσο πολύ μήπως κάνω κάτι λάθος, ξεχάσω κάτι που έπρεπε να κάνω κλπ με αποτέλεσμα να εξαντλούμαι ψυχικά μόνο και μονο απο τους ψυχαναγκασμούς μου. Αυτό προφανώς σχετίζεται με υπερβολικές απαιτήσεις που ένιωθα οτι είχε κάποιος απο του γονείς μου, κατά την παιδική μου ηλικία, προκειμένου να ανταποκριθώ όπως περίμενε στις δικές του προσδοκίες και standard. Μιλώντας για όλα αυτά, σιγά σιγά ανακαλύπτω πράγματα που δεν είχα συνδέσει πιο παλιά και αρχίζω να βγάζω μια κάποια άκρη σε όλο αυτό το κουβάρι.

[End_of_an_era]

Ναι, τα γράφεις ολόσωστα. Σήμερα το απόγευμα μου έχει καρφωθεί να περάσουν οι μέρες να πάω στην ψυχολόγο, θέλω να συζητήσω κάποια πράγματα. Με έχει πιάσει άγχος και έχει μείνει το μυαλό μου σε αυτή τη σκέψη. Το είχα πάθει πάλι δύο μέρες πριν την προηγούμενη συνεδρία.

[zoed]

Κάνε υπομονή και θα πάς να τα συζητήσεις, θα γίνει μην αγχώνεσαι! Και εγώ γνώρισα μια ψυχολόγο σήμερα και μάλλον θα κάνω μια επίσκεψη, παράλληλα το δουλεύουμε και εμείς όπως και με ό,τι μπορούμε!

[End_of_an_era]

Έχεις δίκιο. Με έχει πιάσει μια αγωνία και στεναχώρια για το πώς θα καταφέρω αφού τελειώσουν όλα αυτά με την πανδημία να κάνω πράξη αυτά που συζητάω μαζί της σε διάφορους τομείς, και αν δεν γίνουν; Και αν μείνω πάντα στάσιμη; Και νιώθω μια απελπισμένη ανάγκη για επιβεβαίωση, κάτι που δεν οδηγεί ποτέ σε κάτι καλό. Πφ. Άντε να έρθει η μέρα να πάω να κάνω την συνεδρία μου.

[zoed]

Θα γίνουν όλα και θα τα καταφέρεις! Είμαστε δυνατοί ανεξάρτητα απο οσα μας λεει η διαταραχή μας και αξίζουμε πολλά περισσότερα! Να κάνεις οσα σε κάνουν χαρούμενη, με υπομονή και θέληση θα γίνουν όλα πραγματικότητα! Δεν είμαστε τίποτα απο τα αρνητικά που σκεφτόμαστε απλά μας κρίνουμε πολύ αυστηρά και υπερβολικά γιατί έτσι μάθαμε να κάνουν οι άλλοι σε εμάς. Όμως ο εαυτός μας μας ανήκει και δεν θα αφήνουμε πλέον σε κανέναν να μας επιβάλει ποιοί θα είμαστε και πώς θα ζούμε. Με τα χρόνια σιγά σιγά θα αυτοπροσδιοριστούμε και θα βρούμε την πραγματική μας ταυτότητα. Οταν πας να σε αμφισβητήσεις απλά μην ακούς και λέγε στον εαυτό σου οτι έχεις αξία και είσαι αρκετή ακριβως όπως είσαι. Απλα οι τοξικοί άνθρωποι μας καλλιέργησαν το αντίθετο.Πιστεψε απλά οτι θα τα καταφέρεις και τίποτα δεν θα σου σταθεί εμπόδιο, γιατι πολύ απλά έχεις πολλα δικά σου, μοναδικά χαρίσματα!

[End_of_an_era]

Θα προσπαθήσω να εστιάσω αποκλειστικά στην ανάρρωσή μου και σε ό,τι αυτή απαιτεί. Δυστυχώς έχω το κακό να αφιερώνω χρόνο σε άτομα και στο τέλος να επιβεβαιώνομαι. Τέλος πάντων, προχωράμε. Υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας πόσο αξίζουμε.

[zoed]

Ακριβώς, αρκετά περάσαμε και περνάμε ώρα να ασχοληθούμε με εμάς και να προσπαθήσουμε για το καλύτερο, όσο δύσκολο και αν φαίνεται κάποιες μέρες...!

[End_of_an_era]

Πάντως σήμερα αισθάνομαι μια εσωτερική απογοήτευση και θλίψη. Για να δούμε τι θα δούμε στο άμεσο μέλλον.

[zoed]

Εγώ δύο μέρες τωρα που τρέχω με θέματα της δουλειάς σχετικά με την άδεια, ξυπνάω νωρίς σχετικά και τρέχω με διάφορα είμαι αρκετά αγχωμένη και κάνω αρκετές αγχώδεις σκέψεις. Παρατηρώ οτι αν έχω εξωτερικούς παράγοντες που με αγχώνουν εντείνεται η κατάσταση μου. Είπαμε καθημερινή μάχη...Όλο και πιο πολύ αντιλαμβάνομαι τα συναισθηματικά κενά που έχω και φταίνε σε μεγάλο βαθμό για την διαταραχή μου. Μου βγαίνουν αβίαστα τα αρνητικά συναισθήματα ώρες ώρες και πάνω εκεί ανακαλύπτω πολλούς λόγους που αισθάνομαι ανασφαλής και ελλιπής. Μου λείπει αυτό το προστατευτικό μαξιλάρι θετικών συναισθημάτων, με αποτέλεσμα να νιώθω μετέωρη και μόνη μέσα μου, αν και αυτή τη στιγμή περιβάλλομαι απο αγάπη και προστασία. Αν είχα αναπτύξει αυτές τις άμυνες και δεν είχα κενά, αυτή τη στιγμή δεν θα είχα ανάγκη τους ψυχαναγκασμούς μου αφού δεν θα υπήρχε τίποτα που θα έπρεπε να καλυφθεί. Ο εαυτός μας ψάχνει με κάθε τρόπο να συμπληρώσει τα κενά, να γεμίσει απο όσα του λείπουν γιατι πολύ απλά δεν τα πήρε τη στιγμή και απο εκεί που έπρεπε. Σαν αποτέλεσμα ζητάει απο λάθος πρόσωπα να του αποδείξουν οτι πράγματι νοιάζονται και αισθάνονται αληθινή αγάπη με τρόπο εκβιαστικό και πιεστικό. Ας ελπίσουμε οτι όσοι μας αγαπάνε μπορούν να δούν τον ευθραυστο χαρακτήρα μας και μας αποδέχονται ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές μας. Δυστυχώς πρέπει μόνοι μας να δημιουργήσουμε το προστατευτικό περίβλημα της αυτοαγάπης και αγαπώντας πρώτα εμάς, θα καταφέρουμε να έρθουμε σε ισορροπία με τους άλλους και να σταματήσουμε να τυρρανιόμαστε απο την αμφιβολία,τον φόβο, την αμφισβήτηση. Είμαστε εδώ πρώτα για να αγαπήσουμε και να απολαύσουμε την ζωή μας, με τα πάνω και τα κάτω της, το πώς θα μας φέρθουν οι άλλοι είναι δικό τους πρόβλημα. Όσοι μας αγαπήσουν και μας εκτιμήσουν καλοδεχούμενοι. Είπα πολλά νομίζω...! αλλά είχα μια συζήτηση με τον άντρα μου σήμερα και μου βγήκαν πράγματα που εκφράζουν σε μεγάλο βαθμό τους λόγους που αντιμετωπίζω αυτά τα θέματα σήμερα. Ευτυχώς που με ακούει και συζητάει μαζί μου ακόμα και τις πιο περίεργες πτυχές αυτής της διαταραχής. Είναι πολύ σημαντικό να μπορούμε να μιλάμε στους δικούς μας ανθρώπους και να είμαστε αληθινοί σχετικά με όλα όσα νιώθουμε ακόμα και αν η διαταραχή μας προσπαθεί να μας κρατάει κλειστούς και απόμακρους.

[End_of_an_era]

Είναι πολύ σημαντικό που έχεις τον σύζυγό σου και έχετε δημιουργήσει την οικογένειά σας. Στην εποχή μας συνήθως αν εκμυστηρευτείς το πρόβλημά μας ή γενικά ένα ψυχολογικό θέμα, αρκετοί δείχνουν κατανόηση και ενδιαφέρουν, λες να μην πέσεις στις ιδεοληψίες, να τους δώσεις μια ευκαιρία και μετά μένεις κενή, όταν εκείνοι πετύχουν αυτό που ήθελαν, ό,τι κι αν είναι αυτό.
Δυστυχώς όσα σχέδια για κάποια πράγματα που ήθελα να κάνω στο δωμάτιό μου για να απασχοληθώ, έπαψαν να μου δίνουν χαρά και δημιουργικότητα. Φταίει που έχω πέσει ψυχολογικά. Αλλά νιώθω ένα κενό. Ποια είναι άραγε. Καταλαβαίνω πως όλα αυτά έχουν να κάνουν και με την ψυχοθεραπεία, δηλαδή όταν μπαίνεις σε μια διαδικασία αυτοβελτίωσης, λογικό είναι να μπαίνεις σε ένα νέο πεδίο της ζωής και πολλά όσα πίστευες να αναθεωρούνται. Αυτό όμως δημιουργεί το κενό, στις αρχές έστω. Θα δείξει. Δεν ξέρω. Κουράστηκα να πασχίζω 200% όταν είναι να γίνει κάτι θετικό. Θέλω να προκύψει κάτι όμορφο χωρίς να μου έχει βγει η ψυχή μου. Πάντως πια δεν με υποβιβάζω σε σχέση με τους άλλους (ή προσπαθώ έστω). Βέβαια στην ζωή καλούμαστε να συναναστραφούμε και με άτομα που μας βγάζουν τα άσχημα συναισθήματα. Τώρα με την καραντίνα δεν έχουμε ιδιαίτερη έκθεση και γλιτώνουμε προς το παρόν τέτοιες καταστάσεις.

[zoed]

Τα όμορφα έρχονται εκεί που δεν τα σχεδιάζουμε σίγουρα! Πιστεύω οτι έχουμε μάθει να κρύβουμε τα θέματα μας για αυτό και όταν γνωρίζεις άτομα και κάνεις φιλίες, σχέσεις κλπ οι περισσότεροι φοβούνται να εκφράσουν το ποιοί πραγματικά είναι επειδή έχουν φόβο απόρριψης. Σίγουρα δεν μπορείς να πεις σε κάποιον που γνωρίζεις οτι έχεις κάποιο ψυχολογικό θέμα με το καλημέρα, απλά μετά απο ένα σημείο πρέπει να ανοιγόμαστε σε αυτούς που μας ενδιαφέρουν ώστε να έχουμε μια αληθινή και ουσιαστική σχέση.Αυτό που αναφέρεις με την ψυχολόγο σου είναι λογικό. Ανακαλύπτεις συνεχώς πράγματα για σένα και επαναπροσδιορίζεσαι. Τουλάχιστον εξελίσσεις τον εαυτό σου και πάς παρακάτω πιο δυνατή! Και εγώ σκέφτομαι να αλλάξω διακόσμηση στο σαλόνι μου τόσες μέρες και όλο κάτι γίνεται και το αφήνω...μάλλον πρέπει να πεισμώσουμε και να ασχοληθούμε με κάτι τέτοιο γιατι σίγουρα θα μας ανανεώσει και την διάθεση στη πορεία!

[End_of_an_era]

Επειδή εγώ δεν έχω φτιάξει ποτέ δικό μου δωμάτιο εξ ολοκλήρου, είναι η πρώτη φορά και έχω ψάξει τα πάντα. Ήδη έχω αποθηκεύσει όλα όσα θέλω να πάρω σε βάθους ενός χρόνου από έπιπλα και τα συναφή, αλλά δεν με βοηθάει το κενό που νιώθω να ανταποκριθώ. Είναι δηλαδή να αγοράσω κορνίζες και κάποια έργα τέχνης-αφίσες και δεν έχω καθόλου όρεξη. Εντωμεταξύ εκτυπώσαμε ένα στο βιβλιοπωλείο για να δω πως θα είναι και να ψηθώ, πολύ όμορφο, αλλά ενθουσιασμός δεν βγήκε από μέσα μου. Μια παγωμάρα. Βέβαια τώρα με την πανδημία όλα αργούν να έρθουν, ειδικά από εξωτερικό, αλλά δεν έχει να λέει. Άλλο το να το σκέφτεσαι στο μυαλό σου δύο μήνες και άλλο να έχεις κάνει το κλικ, να έχεις επιβεβαιώσει την παραγγελία και να περιμένεις. Εγώ αυτό το κακό το έχω, ψυχαναγκαστικά θέλω να τα βρίσκω όλα από πριν, δεν με νοιάζει πότε θα τα πάρω ή θα τα κάνω. Πχ. τώρα με το δωμάτιο αν δεν έβρισκα την συρταριέρα που θα ήθελα να πάρω (και δεν είναι πως θα την έπαιρνα άμεσα), δεν ησύχαζα. Νομίζω ο ενθουσιασμός που είχα ήταν πως με απασχολούσε η εύρεση των αντικειμένων και το είχα στο κεφάλι μου. Σημασία έχει όμως να γίνεται πράξη. Καλώς εχόντων των πραγμάτων θα αγοράσω σύντομα το κρεβάτι και κλασικά το υπερανέλυσα σε σημείο να ξενερώσω. Δηλαδή αν θα είναι το ένα και μοναδικό κρεβάτι για να μην χρειαστεί να ξαναλλάξω στο μέλλον και άλλες αηδίες. Αυτό πηγάζει ξεκάθαρα από την σκέψη μου πως δεν το αξίζω. Εξάλλου ποιος ξέρει σε μια δεκαετία τι θα θέλει από διακόσμηση ή έπιπλα; Αλλά σιγά σιγά και χωρίς να έχω επιθυμία θα αγοράσω καμία κορνίζα, έστω καταναγκαστικά, ή κάποια αντικείμενα. Δεν γίνεται να είμαι για μια ακόμα φορά άβουλη και άπραγη. Πιστεύω πως ο χώρος μας έχει σημασία. Πχ. το δωμάτιο που κοιμάμαι έχει έπιπλα που ήταν στην κρεβατοκάμαρα των γονιών μου. Δεν με ενοχλούσαν για αρκετό καιρό, ήταν ξύλινα, είχαν χαρακτήρα. Αλλά δεν ξέρω από τότε που άρχισα την αγωγή και την ψυχοθεραπεία εντατικά νιώθω την ανάγκη να τα αλλάξω όλα. Μα όλα. Αυτό το δωμάτιο με αυτά τα έπιπλα ήταν το μέρος που πέρασα δύσκολες στιγμές, που ήμουν ένα χαμένο πλάσμα και νόμιζα πως ήθελα πράγματα που στην ουσία ήταν επιθυμίες των άλλων. Γιατί να τα θέλω; Τι καλό έχουν; Θέλω να κάνω πια κάτι δικό μου που να με εκπροσωπεί. Απλά δεν πρέπει να πέσω σε ψυχαναγκασμούς πως πρέπει όλα να γίνουν μαζί, να είναι τέλεια, να είναι σετ και άλλες τέτοιες χαζομάρες. Θα προσπαθήσω να βάλω και την οικογένειά μου στο τρυπάκι να με ενθαρρύνουν για να πάρω μπροστά. Αλλά δυστυχώς δεν ξέρω τον τελευταίο καιρό δεν νιώθω την οικογένειά μου σαν οικογένεια. Δεν βγάζει νόημα έτσι όπως το λέω. Είναι μεγάλη μου φοβία αυτό, πχ. αν σταματήσω να νιώθω τους γονείς μου γονείς μου. Ίσως αυτό το αισθάνομαι γιατί θέλω εγώ να απομακρυνθώ από το μέσα μου και αποξενώνομαι από τους άλλους. Θα το συζητήσω στην συνεδρία που έρχεται. Με πιάνουν και κάποιες μικρές ιδεοληψίες σε φάση ότι νομοτελειακά θα σταματήσει η ψυχοθεραπευτική με την ψυχολόγο να είναι αποτελεσματική κάποια στιγμή και εγώ δεν ορίζω το πότε θα γίνω και μετά θα πρέπει να ψάχνω άλλη ψυχολόγο και τέτοια. Δεν υποκύπτω σε βαθμό να με αγχώσουν ή να το οπτικοποιήσω αρκετά, αλλά όσο και να το κάνεις όλα αυτά είναι ανεπιθύμητες φλασιές.