Η ζωη μου

[ΜΑΝΟΣ 14]

Μεγαλωσα σε ενα δυσκολο περιβαλλον...φτωχοι γονεις,με την αρρωστη γιαγια μου σε ενα δυαρι ολοι μαζι εως τα 10 μου.Συχνες εντασεις με τους συγγενεις,με μονιμο θεμα την γιαγια,που κανεις δεν ηθελε να την κρατησει λιγο σπιτι,ηταν αρκετα δυσκολος ανθρωπος.
Μετα η γιαγια εφυγε,πηραμε ενα σπιτι μετα κοπων και βασανων ,σε μια πολυκατοικια με τοξικους,οπως αποδειχθηκε στη συνεχεια ανθρωπους.
Στη ζωη μου παντα υπηρχε καποιος βαρια αρρωστος,δυστυχως.Στα 17 μου,εφυγε η πρωτη μου κοπελα,η Μαρινα,απο μια αιματολογικη κακοηθεια.Ηταν μολις 16 χρονων.Θυμαμαι τον εαυτο μου απο τοτε να διαβαζει μανιωδως ιατρικα βιβλια νομιζοντας οτι θα μπορουσα να την φροντισω ...μετα ειχα τον πατερα μου,με μονιμα προβληματα υγειας,οχι πολυ σοβαρα,αλλα να δημιουργουν σταθερα μια νοσηρη κατασταση.
Η μανα μου,ηταν μια δυναμικη γυναικα,Λιονταρι πραγματικο.Μου ειχε και της ειχα αδυναμια ,αν και δεν ελειπαν οι συγκρουσεις αναμεταξυ μας.Ουσιαστικα εγω,απο 21 ετων που απολυθηκα απο τον στρατο,ανελαβα τα παντα σπιτι,με τη μανα μου ουσιαστικα να με βοηθα.Ο πατερας μου...δηλωνε αρρωστος.
Ειχα μια σχεση 7 χρονων,φτασαμε να συζησουμε για ενα διαστημα,ωστοσο μια παρεξηγηση για εναν λογο εκτος της σχεσης μας,(δεν θελω να το αναφερω,ειναι μεγαλη ιστορια και θα γινω κουραστικος.),εβγαλε πολλα θεματα στην επιφανεια,εσπασε το γυαλι κ δεν ξανακολλησε.Παραλληλα,εγω αντιμετωπισα ενα θεμα υγειας(τι πρωτοτυπο...)και ταλαιπωρηθηκα 5 χρονια με αυτο,φλεγμονη στο εντερο,με αιματηρες διαρροιες και φρικτους πονους.Εκλεισε και η εταιρεια που δουλευα,εχασα και αλλες 2 δουλειες ακομα λογω της καταστασης...και...αναγκαστη κα να γυρισω σπιτι.
Εκει ξεκινησαν τα σοβαρα θεματα με τους γονεις.Εγω παλεψα με το προβλημα μου και το ξεπερασα.Αρχισαν ομως τα νοσοκομεια κ με τους δυο.Μεσα απο μια δαιδαλωδη και επιπονη διαδρομη,με χειρουργειο ανοικτης καρδιας της μανας μου,με πολλες νοσηλειες,ξημερωσε η αποφραδα μερα του βαρυτατου εγκεφαλικου της.
12/9/2017.Το θηριο πληγωθηκε.
Βαρια σπαστικη ημιπληγια.Ανοια επιθετικου τυπου.4 χρονια και 3 μηνες οπου τα ειδα ολα κυριολεκτικα.Την ειδα να λιωνει.Τους 7 τελευταιους μηνες επαθε γαγγραινα ,και της περιποιουμουν το ποδι.Μονη λυση ηταν ο ακρωτηριασμος,αλλα με πιθανοτητες επιβιωσης ελαχιστες λογω της καταστασης της.Καθε μερα ανεβαζα 140 παλμους μολις εφτιαχνα το ποδι της,φοβομουν μην ξεκολλησει η μαυρη νεκρωση και βγει το κοκκαλο της φτερνας εξω.Η μυρωδια της σηψης ακομα ειναι νωπη στη μνημη μου.Δεν μασησα πουθενα,δεν κωλωσα.Ηταν η μανα μου,η ψυχη μου.Συνεχισα ως το τελος ,πριν 9 μηνες.Και παραλληλα με εναν πατερα να μπαινοβγαινει στα νοσοκομεια,να κλαψουριζει,και γενικως να με ταλαιπωρει κ αυτος.
Απεκτησα ενα σωρο ψυχοσωματικα...νευρολογικα, δεσμιδωσεις,μυοκλονιες ,τρεμουλο,αυπνιες.Απο καρδιολογικα...ταχυκαρδιες, εκτακτες.
3 κηλες αυχενα με πιεση ριζας α5 α6.(υποφερω)
Απειρα ψυχολογικα,θυμο,αισθημα αδικιας,οργη για καποιους ανθρωπους που δεν εκτιμουν τιποτα.
Μονη βοηθεια μια εξαιρετικη ψυχολογος που παω 4 χρονια.Με στηριξε οσο κανεις αλλος.
Οι συγγενεις εκαναν οτι μπορουσαν,δεν εχω παραπονο,αλλα οταν κλεινει η πορτα εισαι απελπιστικα μονος.
Μονος απεναντι σε θεους και δαιμονες.
Τους προσωπικους μου δαιμονες.
Αυτη την περιοδο δουλευω σε μια αποθηκη,δεν ειναι κατι το ιδιαιτερο ουτε μονιμο.Θελω κατι καλυτερο.Τα ψυχοσωματικα ειναι υπο ελεγχο,χωρις φαρμακα-γενικα δεν παιρνω ψυχοφαρμακα,θελω να εχω διαυγεια δεν θελω να ειμαι νωθρος-σε καποιες μονο δυσκολες περιοδους πηρα περιστασιακα ζαναξ των 0.25.
Γυμναζομαι αρκετα,μονοζυγο,κολυμπι,πε� �πατημα,οτι μου επιτρεπει ο αυχενας μου,θελει προσοχη.
Ο αρρωστος αυτης της περιοδου της ζωης μου -πλην του πατερα μου-ειναι ο καλυτερος μου φιλος.Πιθανοτερη διαγνωση καποιο αυτοανοσο.
Προσπαθω να ειμαι ετοιμοπολεμος να τον βοηθησω.Εχουμε πει οτι θα γινουμε σαν τους γερους του μαπετ σοου στα θεωρεια.Δεν δεχομαι απαισιοδοξια εκ μερους του.
Εχω ζησει ακραιες καταστασεις στη ζωη μου.Δεν ξερω αν εχω φαει καταρα,δεν με ενδιαφερει στην τελικη,ουτε πλεον μπαινω στο τριπακι οτι η ζωη μου χρωσταει.
Η ζωη ΜΠΟΡΕΙ και να χρωσταει σε μενα και σε πολλους ,αλλα ειναι ΚΑΚΟΠΛΗΡΩΤΡΙΑ.
Γι αυτο πρεπει να διεκδικησουμε ολοι μας αυτα που δικαιουμαστε κ μας αναλογουν.
Και το γραφω για να το θυμισω και στον εαυτο μου.
Καλη συνεχεια σε ολους,συγνωμη εαν σας κουρασα με το σεντονι.

[Niki]

Καλησπερα..εχεις περασει παρα πολλα στην ζωη σου..εγω δεν ξερω τι θα εκανα.μπραβο..χαρα στο κουραγιο σου..ΜΠΡΑΒΟ που δεν το βαζεις κατω και πολεμας.να σαι καλα ρε παλικαρι

[mary1993]

μπράβο Μανο εισαι πραγματικο θηριο, ενας σύγχρονος σουπερμαν, παραδειγμα προς μιμησης για όλους μας ,για την δυναμη και την θεληση σου που δεν λύγισες

[Renia]

Μάνο καλησπέρα! Διαβάζοντας την ιστορία σου συγκινήθηκα πολύ και πραγματικά έχεις τον θαυμασμό μου. Είσαι άξιος και πολύ δυνατός άνθρωπος. Δεν έχω λόγια. Να είσαι μια ζωή καλά και εύχομαι να μην υπάρξει κάποια άλλη περιπέτεια.

[best_friend]

Σε ευχαριστούμε που το μοιράστηκες μαζί μας, μας ταρακούνησες. Ό,τι καλύτερο απο εδώ και πέρα..

[Skiouros8]

Με ο,τι κι αν έχει να κάνει, τύχη ή κατάρα, ή απλώς φύση της ζωής που δεν μας υπολογίζει, νομίζω ότι έχεις το σωστό σκεπτικό απέναντι στα προβλήματα που σου τυχαινουν. Ίσως μας έχει περάσει στο μυαλό η ιδέα ότι οι δυσκολίες αποτελούν τιμωρια για κατι. Είναι σκέψεις που έχω κάνει κι εγώ. Κάποιες φορές όμως δεν υπάρχει καμία εξήγηση.

Αλλά θα σε συμβούλευα , χωρίς φυσικά να εγκαταλειψεις τον καλύτερο σου φίλο, να φροντίζεις και τον εαυτό σου. Επειδή πέρασες το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου ως caregiver, μπορεί να σου είναι δύσκολο να βιωσεις μια περίοδο που δεν θα υπάρχει κάποιος που να πρέπει να φροντίζεις. Αλλά και ο εαυτός σου αξίζει την ίδια φροντίδα.

[ΜΑΝΟΣ 14]

Να λοιπον ξανα εδω μετα απο καιρο...εφυγε και ο πατερας μου πριν 3.,5 μηνες μετα απο μεγαλη ταλαιπωρια (και αυτος).Στο τελος της ζωης του τον εβαλα σε κλινικη,δεν πηγαινε αλλο.Εφυγε με παραπονο...αλλα δυστυχως ετσι ειναι η ζωη.Εγω δουλευα σε δυο δουλειες,δεν ειχαν μεινει καυσιμα στο ρεζερβουαρ πια,δεν ειχα κουραγια...Τωρα λοιπον δουλευω σε μια αποθηκη,περιμενω να δω τι θα γινει στην αλλη δουλεια (δημος-απορριματοφορο- διαδικασια ασφαλιστικων μετρων).Εχω σαν στοχο να ανακαινισω το σπιτι μου,δεν θελω τιποτα να μου θυμιζει οτι περασα ειδικα τα 7 τελευταια χρονια.Απο κει και περα εχω ενα θεμα με τον αυχενα μου,παρασημο απο την συνεχομενη ενταση και ταλαιπωρια...θα δουμε.Συνεχιζω ψυχοθεραπεια εστω και πολυ πιο αραια,εχω απορριψει τοξικους ανθρωπους,εχω βαλει καινουριους φιλους στη ζωη μου,τωρα το κομματι της σχεσης...θελει το χρονο του.Εχω μαθει και εχω συνηθισει στη μοναξια χωρις σοβαρη σχεση...ειναι θεματακι αυτο.Εχω και εναν συσσωρευμενο θυμο και θλιψη μεσα μου,ειδικα τωρα που ερχονται γιορτες.Ευχομαι καλες γιορτες σε ολους και η επομενη χρονια να ειναι καλυτερη απο αυτη που φευγει.

[kostas62]

Καλές Γιορτές Μάνο,
Σου εύχομαι κάθε επιτυχία στα σχέδιά σου...????

[Dr.Med]

Να λοιπον ξανα εδω μετα απο καιρο...εφυγε και ο πατερας μου πριν 3.,5 μηνες μετα απο μεγαλη ταλαιπωρια (και αυτος).Στο τελος της ζωης του τον εβαλα σε κλινικη,δεν πηγαινε αλλο.Εφυγε με παραπονο...αλλα δυστυχως ετσι ειναι η ζωη.Εγω δουλευα σε δυο δουλειες,δεν ειχαν μεινει καυσιμα στο ρεζερβουαρ πια,δεν ειχα κουραγια...Τωρα λοιπον δουλευω σε μια αποθηκη,περιμενω να δω τι θα γινει στην αλλη δουλεια (δημος-απορριματοφορο- διαδικασια ασφαλιστικων μετρων).Εχω σαν στοχο να ανακαινισω το σπιτι μου,δεν θελω τιποτα να μου θυμιζει οτι περασα ειδικα τα 7 τελευταια χρονια.Απο κει και περα εχω ενα θεμα με τον αυχενα μου,παρασημο απο την συνεχομενη ενταση και ταλαιπωρια...θα δουμε.Συνεχιζω ψυχοθεραπεια εστω και πολυ πιο αραια,εχω απορριψει τοξικους ανθρωπους,εχω βαλει καινουριους φιλους στη ζωη μου,τωρα το κομματι της σχεσης...θελει το χρονο του.Εχω μαθει και εχω συνηθισει στη μοναξια χωρις σοβαρη σχεση...ειναι θεματακι αυτο.Εχω και εναν συσσωρευμενο θυμο και θλιψη μεσα μου,ειδικα τωρα που ερχονται γιορτες.Ευχομαι καλες γιορτες σε ολους και η επομενη χρονια να ειναι καλυτερη απο αυτη που φευγει.

Αγαπητέ, ειλικρινά εύχομαι να καταφέρεις να στρώσεις την ζωή σου, και να βρεις ψυχική γαλήνη, όση μπορεί να σου προσφέρει η βασανισμενη σου ψυχή ..
Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο.. Να χάνεις ξαφνικά γονέα (όπως εγώ), και να αισθάνεσαι ότι σε εσπρωξαν απότομα σε έναν γκρεμό, που πέφτεις ασταμάτητα , ή να τραβήξεις όλο αυτό που τράβηξες εσύ...
Σε κάθε περίπτωση, η απώλεια είναι απώλεια... Και δεν συμμαζεύεται...
Σε συνδυασμό με τα προβλήματα της καθημερινής ατομικής επιβίωσης, δημιουργείται ένα φοβερό κοκτέιλ θυμού, θλίψης, απόγνωσης, ανασφάλειας, κόπωσης, όπως και εσύ λες... Προσωπικά, αν δεν είχα συγγενείς, τα αδέρφια μου πχ, δεν ξέρω αν θα υπηρχα αυτή τη στιγμή ....
Ένα πράγμα βλέπω... Ένας άνθρωπος, μπορεί να σε οδηγήσει στην απόγνωση και εξαθλίωση , και χωρίς να το θέλει, και ένας άλλος να σε οδηγήσει στο φως.. Το δεύτερο, είναι πιο δύσκολο βέβαια να επιτευχθεί μετά από μια πανωλεθρια, αλλα μπορεί να γίνει ..Για μένα, ο χρόνος που περνάει, είναι δίκοπο μαχαίρι... Μπορεί να σου παίρνει την μεγάλη ένταση μακροπρόθεσμα, αλλα σου μεγεθύνει την απουσία, σε κάθε περίσταση και περίπτωση..

[asperger39]

πως σε νιωθω γιατι σε πολλα μοιαζουν οι ζωες μας ιδικα εκει με νοσοκομεια θανατους κι δυσκολα χρονια με γονεις δυσκολους . σε νιωθω φιλαρακι μου μακαρι να μπορουσα να συμβουλεψω δε ξερω ουτε η ιδια τι να κανω με αυτα που περναω κι εγω . το παλευεις ομως βλεπω κι εισαι ηρωας της δικης σου ζωης ΑΞΙΟς ΑΞΙΟς ΑΞΙΟς !!