Νιωθω απαίσια...

[Hopeless]

Γειά σας, είμαι 22 χρόνων και πάντα ένιωθα σαν εξωγήινος μαζί με τους άλλους ανθρώπους, ένιωθα ότι δεν ανήκω σε αυτόν τον κόσμο ή μαζί τους. Από μικρή που ήμουν η μαμά μου ήταν υπερπροστατευτικη και φοβόταν μην αρρωστήσω οπότε δεν με άφηνε και πολύ με άλλα παιδιά. Ήμουν εσωστρεφή παιδί και ακόμα είμαι. Έχω κοινωνικό άγχος και δεν εμπιστεύομαι τους πάντες. Από πάντα η μαμά μου με έκρινε για τις επιλογές μου ή μου έλεγε συνέχεια τι να κανω (π.χ. πλύνε τα δόντια σου, άλλαξε το βρακι σου)
Όχι με βίαιο τρόπο αλλά ήταν σπαστικό να μου λέει συνέχεια τα ίδια και τα ίδια. Ακόμα έτσι κάνει, κάνει λες και είμαι μικρό παιδί ακόμα. Δεν αντέχω αλλο! Όταν ξεκίνησε ο κορονοιος στην αρχή δεν με ενδιέφερε πολύ αλλά κάποια μέρα ξύπνησα και ένιωθα πόνο στο στήθος, έπαθα μυοκαρδιτιδα και πήγα στο νοσοκομείο για μια βδομάδα (αυτα συνεβησαν το 2021) . Από εκεί και πέρα ένιωσα σαν όλα να διαλύονται μέσα μου, σαν κάτι να ξύπνησε και μου ειπε: είσαι ευάλωτη, και άρχισα να έχω φοβίες και ψυχαναγκασμους περί υγείας που έχω ακόμα και μέχρι τωρα. Η μαμά μου δεν με καταλαβαίνει καθόλου, ούτε τα ψυχολογικά μου ούτε με αποδέχεται για αυτό που είμαι. Έχει αρχίσει να μαζεύεται όλο αυτο σαν βουνό στο κεφάλι μου και δεν αντέχω αλλο! Έχω σκέψεις αυτοκτονίας από την πίεση και την στεναχώρια. Να πω ότι μόνο εγώ και η μαμά μου ζούμε στο σπίτι (μαζί με τον σκύλο μας) ο μπαμπάς μου πέθανε το 2018. Φίλες έχω μόνο 2 και η μαμά μου με κρινει και για αυτό, λέει εγώ φταίω που δεν έχω φίλους. Η μαμά μου είναι πέρα για πέρα εξωστρεφής άνθρωπος και αυτο τα κάνει ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα γιατί δεν με καταλάβαινε ποτε. Μαλώνουμε κάθε μέρα και βριζομαστε για χαζούς λόγους και εγώ πάω στο δωμάτιο μου και κλαίω. Πάω σε ψυχολόγο αλλά έχω πάει μόνο 5 φορές μέχρι τώρα, με έχει βοηθήσει σε κάποια πράγματα και σε κάποιους τρόπους σκέψεις αλλά είναι αρχή ακόμα. Γενικά, νιώθω ότι είμαι αδύναμη, άχρηστη και τεμπελα, ούτε σπουδές δεν έχω τελειώσει, σπούδαζα για βοηθός βρεφονηπιοκομου αλλά δεν το τελείωσα γιατί τότε έπαθα την μυοκαρδιτιδα που είπα πιο πάνω και μετά το παράτησα, αλλά έτσι και αλλιώς αυτό το επάγγελμα δεν είναι για μένα. Δεν έχω δουλέψει ποτέ στην ζωή μου αλλά δεν είναι ότι δεν θέλω, απλά δεν έχω motivation και θάρρος για να το κάνω. Δεν ξέρω το να κάνω πλέον, νιώθω ένα χάος μέσα στο κεφάλι μου!????

[homebod]

Είσαι σε καλό δρόμο που βλέπεις ψυχολόγο! Θέλει τον χρόνο του, αλλά θα δεις βελτίωση!!!

Η μητέρα σου χρειάζεται ψυχολόγο επίσης! Να κάνατε ίσως μερικές κοινές συνεδρίες;

[elis]

Εγω που σπουδασα πρωτον δεν ειχαμε ιντερνετ δευτερον τοτε ειχε η δουλεια η ξυλο πολυ απλα ειμαι 45 κ μοιαζω για 60 τωρα δουλευω γτ δε θελω να καθομαι μονοσ

[The Owl]

1) Πήγαινε και σε ψυχίατρο , μπορεί ενα χαπάκι (αντικαταθλιπτικο κτλ) να σου αλλάξει την ζωή προς το καλύτερο, το έχω δει σε ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΕΣ περιπτώσεις. Δοκίμασε!!!!!

2) Το "είμαι ευαλωτος" συνήθως μειώνεται με τον καιρό (κάθως βλέπεις πως είσαι υγιής για πολύ καιρό). Αν όχι τότε προσπαθησε να φτιάξεις την σχέση σου με τον θάνατο, δεν είναι κατα ανάγκη Θανατος=κακό. Δες τα ποστ μου στην ενότητα "Διαταραχή Πανικού & Αγοραφοβία"->"πάλι τα ίδια?" ,μιλάω γι αυτό το θέμα και πως γιάτρεψα την αρρωστοφοβία μου.

3) ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΈΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ(και ειδικότερα την μάνα σου) ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΑΞΙΑ ΣΤΟ ΠΩΣ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΗΝ ΖΩΗ. Αυτή είναι δική σου δουλειά, όταν βλέπεις τον κόσμο θετικά (σου δημιουργούνται θετικα συναισθήματα) ΔΩΣΕ ΑΞΙΑ σε αυτο , πες "αυτη είμαι εγώ, έτσι βλέπω την ζωη".Οταν το κάνεις αυτό τότε θα δεις πως θα εκφράζεις τον εαυτό σου(την ευτυχία σου) με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και όλο και πιο συχνα με αποτέλεσμα να έλξεις εν καιρώ ατομα με τα οποία ταιριάζεις (γιατι δείχνεις τον εαυτό σου και σε κάποιους θα αρέσεις!!).

Τώρα όταν βλεπεις κάτι αρνητικά και παλι δωσε αξία σε αυτο με την έννοια πως σε αυτό το σημείο βρισκεσαι εκεινη την δεδομένη στιγμη( και αυτός εαυτό σου είναι που πονάει κιόλας,θέλει αγάπη) αλλά ταυτόχρονα προσπάθησε να το βελτιώσεις(να το δεις πιο θετικά) ώστε να νιώθεις καλύτερα. Γενικά όταν "βλέπεις" κάπως την ζωή και νιώθεις θετικά αυτό σημαίνει πως αύτη η οπτική γωνία είναι πιο κοντά με αυτό που πραγματικά είσαι!! (το χεις δεί πως όταν νιώθεις ωραία , νιώθεις περισσότερο σαν τον εαυτό σου?) και όταν νιώθεις αρνητίκα "απομακρύνεσαι" απο τον πραγματικο εαυτό σου όποτε καλό είναι να αλλάξεις οπτική γωνία (με αποδοχή και αγάπη ,γιατί είναι ένα μέρος του εαυτού σου που πονάει)

4) Αυτή η διαφορά χαρακτήρων με την μητέρα σου δημιούργησε την αίσθηση του "εξωγήινου" , γιατί μικρή κάτι σε ενθουσίαζε ή σε τρόμαζε το "'εδειχνες" στην μήτέρα σου και αυτή έλεγε "οχι , δεν είναι έτσι" "δε σε καταλαβαίνω" με αποτέλεσμα εσύ να μήν δίνεις αξία σε αυτά που ένιωθες και έμαθες να "κρύβεις" τον εαυτό σου (λόγω της απόρριψης). Τώρα νιώθεις "εξωγήινος" γιατί μπροστά στους άλλους κρύβεις τον εαυτό σου (έτσι έμαθες) ,παρουσιάζεις μια ψεύτικη εικόνα με συνέπεια να μην μπορείς να συνδεθείς μαζί τους.

ΝΑΙ είσαι περίεργη(εγώ να δεις!!) και όταν δώσεις αξία( σε αυτά που Νιώθεις) και μετά "δείξεις" τον εαυτό σου, το 99% των ανθρώπων (με πρώτη ίσως την μάνα σου) θα σε απορρίψει ΑΛΛΑ υπάρχει ένα 1%(που σε πληθισμό 10 εκατομμυρίων είναι πολλά άτομα) που θα σε δεχτεί και με του οποίους θα συνδεθείς πραγματικά.

Εν κατακλείδι ,δωσε αξία σε αυτά που "βλεπεις" και νιώθεις ,εν καιρώ θα τα εκφράζεις πιο συχνά με αποτέλεσμα να φας ΤΟΝΟΥΣ απορριψεις (πρέπει να συμβιβαστείς με αυτό) αλλά εν τέλει θα βρείς την οικογένεια σου "εκει εξω" και σαν μπόνους θα έχεις καλύτερη σχέση με τον εαυτό σου.
Οσό περισσότερο σε απορριπτουν ΤΟΣΟ περισσοτερο αξία δωσε σε ΣΕΝΑ (δες το σαν παιχνίδι)

5) Πολλοί εδώ μέσα (με πρώτον μένα ) βρισκόμασταν σε πολύ σκοτεινό μέρος και στο τέλος τα καταφέραμε βρήκαμε την ευτυχία μας (με ψυχίατρους ,ψυχολογους, αυτοβοήθεια κτλ) ,δώσε χρόνο και στο τέλος θα τα καταφέρεις.
Οτι χρειαστείς εδώ είμαστε εμείς να τα λέμε πάντως...

[Vaggg]

Γειά σας, είμαι 22 χρόνων και πάντα ένιωθα σαν εξωγήινος μαζί με τους άλλους ανθρώπους, ένιωθα ότι δεν ανήκω σε αυτόν τον κόσμο ή μαζί τους. Από μικρή που ήμουν η μαμά μου ήταν υπερπροστατευτικη και φοβόταν μην αρρωστήσω οπότε δεν με άφηνε και πολύ με άλλα παιδιά. Ήμουν εσωστρεφή παιδί και ακόμα είμαι. Έχω κοινωνικό άγχος και δεν εμπιστεύομαι τους πάντες. Από πάντα η μαμά μου με έκρινε για τις επιλογές μου ή μου έλεγε συνέχεια τι να κανω (π.χ. πλύνε τα δόντια σου, άλλαξε το βρακι σου)
Όχι με βίαιο τρόπο αλλά ήταν σπαστικό να μου λέει συνέχεια τα ίδια και τα ίδια. Ακόμα έτσι κάνει, κάνει λες και είμαι μικρό παιδί ακόμα. Δεν αντέχω αλλο! Όταν ξεκίνησε ο κορονοιος στην αρχή δεν με ενδιέφερε πολύ αλλά κάποια μέρα ξύπνησα και ένιωθα πόνο στο στήθος, έπαθα μυοκαρδιτιδα και πήγα στο νοσοκομείο για μια βδομάδα (αυτα συνεβησαν το 2021) . Από εκεί και πέρα ένιωσα σαν όλα να διαλύονται μέσα μου, σαν κάτι να ξύπνησε και μου ειπε: είσαι ευάλωτη, και άρχισα να έχω φοβίες και ψυχαναγκασμους περί υγείας που έχω ακόμα και μέχρι τωρα. Η μαμά μου δεν με καταλαβαίνει καθόλου, ούτε τα ψυχολογικά μου ούτε με αποδέχεται για αυτό που είμαι. Έχει αρχίσει να μαζεύεται όλο αυτο σαν βουνό στο κεφάλι μου και δεν αντέχω αλλο! Έχω σκέψεις αυτοκτονίας από την πίεση και την στεναχώρια. Να πω ότι μόνο εγώ και η μαμά μου ζούμε στο σπίτι (μαζί με τον σκύλο μας) ο μπαμπάς μου πέθανε το 2018. Φίλες έχω μόνο 2 και η μαμά μου με κρινει και για αυτό, λέει εγώ φταίω που δεν έχω φίλους. Η μαμά μου είναι πέρα για πέρα εξωστρεφής άνθρωπος και αυτο τα κάνει ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα γιατί δεν με καταλάβαινε ποτε. Μαλώνουμε κάθε μέρα και βριζομαστε για χαζούς λόγους και εγώ πάω στο δωμάτιο μου και κλαίω. Πάω σε ψυχολόγο αλλά έχω πάει μόνο 5 φορές μέχρι τώρα, με έχει βοηθήσει σε κάποια πράγματα και σε κάποιους τρόπους σκέψεις αλλά είναι αρχή ακόμα. Γενικά, νιώθω ότι είμαι αδύναμη, άχρηστη και τεμπελα, ούτε σπουδές δεν έχω τελειώσει, σπούδαζα για βοηθός βρεφονηπιοκομου αλλά δεν το τελείωσα γιατί τότε έπαθα την μυοκαρδιτιδα που είπα πιο πάνω και μετά το παράτησα, αλλά έτσι και αλλιώς αυτό το επάγγελμα δεν είναι για μένα. Δεν έχω δουλέψει ποτέ στην ζωή μου αλλά δεν είναι ότι δεν θέλω, απλά δεν έχω motivation και θάρρος για να το κάνω. Δεν ξέρω το να κάνω πλέον, νιώθω ένα χάος μέσα στο κεφάλι μου!????

Βρε είσαι 22 και στο άνθος της ηλικίας σου, αν θες να με ακούσεις πρέπει να βάλεις όρια στην μάνα σου, θα κάτσετε και θα συζητήσετε με ανοιχτά χαρτιά, σίγουρα θα έχει δυσκολία να σε καταλάβει αλλά πρέπει για το δικό σου καλό. Καλός ο ψυχολόγος κλπ. Αλλά πρέπει να ξεκαθαρίσει η κατάσταση με την μητέρα σου με όμορφο τρόπο. Επίσης αν δουλέψεις θα βγάλεις δικά σου λεφτά και θα νιώσεις πολύ καλύτερα. Ότι θες εδώ είμαστε.