ΥΠΑΡΞΙΑΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ

**anoiksi** · 20-01-2010, 23:43

ότι έχουμε
είναι οι στιγμές μας
οι λιγοστές
οι ελάχιστες
οι πολύτιμες
αυτές μένουν
τα άλλα ξεθωριάζουν

Δεν μας φοβιζει ο θανατος, ισως μονο η στιγμη πριν απο εκεινον...το κυριοτερο ομως που μας τρομοκρατει δεν ειναι αν θα προλαβουμε να κανουμε ολα αυτα που θελουμε, αν θα ζησουμε, αν θα αγαπησουμε και θα αγαπηθουμε, αν θα αφησουμε και τι στον κοσμο, αν η ζωη μας τελικα προλαβε να εχει καποιο νοημα;;;

**Alobar** · 21-01-2010, 00:06

\'... τιμωρία είναι ο Θάνατος.
Να περιμένω το τελευταίο σου φιλί
κάθε βράδυ πριν την καληνύχτα.
Πολιορκημένος και πολιορκητής.
Και μάρτυρας αδιάψευστος...΄

Alobar

... κι εδώ η ολοκληρωμένη έκδοση της διαφήμισης με την υπέροχη μουσική...

http://www.youtube.com/watch?v=6FyDSbc9XR0&feature=related

:)

**RainAndWind** · 21-01-2010, 02:28

Χμ,μάλλον δεν είμαι η κατάλληλη να γράψω σε αυτό το thread,γιατί τη μεταφυσική αγωνία δεν την έχω-προς το παρόν λολ.
Παρολαυτά,πιστεύω πως δεν είναι κακό να υπάρχουν και οι απόψεις της \"άλλης\"πλευράς.Δε με νοιάζει το μετά το θάνατο,με νοιάζει το τώρα της ζωής.
Εξάλλου γιατί να αγωνιώ για κάτι που δεν εξαρτάται από εμένα,όπως ο θάνατος,κάτι που αποτελεί ένα γεγονός ανεξάρτητο της θέλησής μου,άρα αγωνιώ δεν αγωνιώ κακό της καμπούρας μου κάνω και προβλήματα μόνο μου φέρω.
Με το να αποδέχομαι τη θνητότητά μου δίχως να αναρωτιέμαι τι μετά,έχω την ευχέρεια να ασχολούμαι με πιο σημαντικά για μένα θέματα.Πώς θα βελτιώσω το εδώ και τώρα μου,δικό μου και άλλων.

Εξάλλου,σύμφωνα με τους νόμους διατήρησης της ενέργειας(ποσότητα,ποιότητ α/εντροπία),δε θα χαθώ,θα μεταφέρω τη σοφία μου επ\'άπειρον στο σύμπαν(όχι ρε γμτ,ούτε ο καρατζαφύρερ ο πλεύρης και οι τοιαύτοι θα χαθούν;)
Eνίσταμαι!Να αλλάξουν οι νόμοι αμέσως!Δέχομαι και να χαθεί η δική μου ενέργεια άμα είναι έτσι.
No Pasaran!

**Alobar** · 21-01-2010, 02:38

... έλα μωρέ!... έτσι κι αλλιώς αγωνιούμε για κάτι που δεν αποτελεί καν κομμάτι της ζωής...

;)

**RainAndWind** · 21-01-2010, 03:46

Originally posted by knoulp
Με ποιόν τρόπο δηλαδή η ζωή αποτελεί όπλο εναντίον του θανάτου.??
Πως μπορεί να έχει κανείς το βλέμμα του στραμμένο στο εδώ όταν το χθες και το αύριο είναι αρκούντως υπαρκτά.
Πως μπορεί κανείς να σβήσει τις θύμισες και την νοσταλγία των ετών που πέρασαν.
Τα καλοκαίρια που δεν θα ξαναέρθουν.
Την χαρά που κάθε ημέρα φεύγει μέσα από τα χέρια μας.
Την ζωή που κυλάει δαιμονισμένα χωρίς κανένα φραγμό.

Waste not fresh tears over old griefs...

Η ζωή κυλάει,ούτε δαιμονισμένα,ούτε αγγελικά.Απλά κυλάει.Αυτή είναι και η μαγεία της,το κάθε δευτερόλεπτο φέρνει μία αλλαγή.Αν μπορείς να γεύεσαι τη στιγμή,τότε η στιγμή θα σου δώσει την αίσθηση της μη ματαιότητας.

**knoulp** · 21-01-2010, 09:39

Originally posted by RainAndWind

Originally posted by knoulp
Με ποιόν τρόπο δηλαδή η ζωή αποτελεί όπλο εναντίον του θανάτου.??
Πως μπορεί να έχει κανείς το βλέμμα του στραμμένο στο εδώ όταν το χθες και το αύριο είναι αρκούντως υπαρκτά.
Πως μπορεί κανείς να σβήσει τις θύμισες και την νοσταλγία των ετών που πέρασαν.
Τα καλοκαίρια που δεν θα ξαναέρθουν.
Την χαρά που κάθε ημέρα φεύγει μέσα από τα χέρια μας.
Την ζωή που κυλάει δαιμονισμένα χωρίς κανένα φραγμό.

Waste not fresh tears over old griefs...

Η ζωή κυλάει,ούτε δαιμονισμένα,ούτε αγγελικά.Απλά κυλάει.Αυτή είναι και η μαγεία της,το κάθε δευτερόλεπτο φέρνει μία αλλαγή.Αν μπορείς να γεύεσαι τη στιγμή,τότε η στιγμή θα σου δώσει την αίσθηση της μη ματαιότητας.

Πως μπορεί κανείς να το καταφέρει αυτό.
Ειλικρινά μου φαίνεται αδύνατο.
Σε κάποιους έρχεται πολύ φυσιολογικά και σχεδόν αυτόματα.
Σε εμένα είναι ιδιαίτερα κουραστικό και από όσο μπορώ να θυμάμαι είναι πολύ λίγες οι στιγμές που το έχω καταφέρει.

**knoulp** · 21-01-2010, 09:54

Ανέκαθεν μου ήταν αδύνατο να εναρμονιστώ με το περιβάλλον μου.
Πάντα πίστευα ότι υπάρχει μία υπέρτατη αλήθεια.
Υπάρχει σίγουρα κάτι που μας ενώνει και μας καθορίζει.
Σε αυτά που βλέπω και σε αυτά που σκέφτομαι.
Προσπάθησα να βρω την άκρη μέσα από βιβλία και μέσα από την αναζήτηση.
Ατέρμον αγώνας. Φιλοσοφία, ψυχολογία, θρησκεία, επιστήμη.
Όλα έχουν ένα όριο.
Όλα κάπου καταλήγουν.
Και αυτή η υπέρτατη αλήθεια δεν βρίσκετε πουθενά στον ορατό ορίζοντα.

Πάντα έβρισκα πληκτική την καθημερινότητα.
Το όριο αυτό μεταξύ του ταξιδιού και της προσγείωσης ήταν πάντα το πιο δυσάρεστο.
Και τις περισσότερες φορές ήμουν στο έδαφος.

Ο μόνος χρόνος ο οποίος αποκτούσε την διάσταση της σχετικότητας και ξέφευγε από την αυστηρά ανθρώπινη αντίληψη ήταν ο χρόνο μπροστά σε μια λευκή σελίδα ή μπροστά σε έναν λευκό καμβά.

Ακόμη και η ίδια η εντροπία όπως την περιγράφει η αγαπητή βροχούλα αποκτά άλλες ιδιότητες όταν φτάνουμε σε ταχύτητες κοντά σε αυτές του φωτός.

Ας ελπίσουμε ότι το πείραμα του CERN θα καταφέρει να αποκαλύψει κάποιες από τις υπέρτατες αλήθειες και ίσως καταφέρει να ενοποιήσει τις πολλά υποσχόμενες δυνάμεις που καθορίζουν τον ορατό μας κόσμο.

**krino** · 21-01-2010, 10:01

τι μανια που εχει ο κοσμος να μαθει αληθειες.....

**keep_walking** · 21-01-2010, 10:02

Ας πω και εγω κατι...περι φυσικης.

Η διατηρηση της ενεργεια ισχυει...αλλα συμφωνα με την εντροπια αλλαζει μορφες...και συνεχεια υποβιβαζεται απο την αποψη οτι μεγαλωνει η αταξια της.
Πχ η ηλεκτρικη ενεργεια ειναι μια οργανωμενη μορφη ενεργειας. Για να παραχθει δαπανωνται πολυ μεγαλυτερα ποσα ενεργειας που συνηθως εκλυονται σαν θερμοτητα πχ οταν καιμε λιγνητη.
Οταν χρησιμοποιουμε αυτην την ενεργεια συνηθως μετασχηματιζεται παλι σε θερμοτητα.
Ειναι αδυνατο πχ αναβοντας μια λαμπα να παρουμε τη θερμοτητα που εκλυεται στο περιβαλλον...στους τοιχους ενος διαμερισματος πχ και να την χρησιμοποιησουμε χωρις να καταναλωσουμε πολυ μεγαλυτερα ποσα ενεργειας...μπλα μπλα μπλα...η αταξια του συμπαντος ανεβαινει μεχρι να νεκρωσουν τα παντα μετα απο παρα παρα παρα πολλα χρονια.

**knoulp** · 21-01-2010, 10:08

Originally posted by keep_walking
Ας πω και εγω κατι...περι φυσικης.

Η διατηρηση της ενεργεια ισχυει...αλλα συμφωνα με την εντροπια αλλαζει μορφες...και συνεχεια υποβιβαζεται απο την αποψη οτι μεγαλωνει η αταξια της.
Πχ η ηλεκτρικη ενεργεια ειναι μια οργανωμενη μορφη ενεργειας. Για να παραχθει δαπανωνται πολυ μεγαλυτερα ποσα ενεργειας που συνηθως εκλυονται σαν θερμοτητα πχ οταν καιμε λιγνητη.
Οταν χρησιμοποιουμε αυτην την ενεργεια συνηθως μετασχηματιζεται παλι σε θερμοτητα.
Ειναι αδυνατο πχ αναβοντας μια λαμπα να παρουμε τη θερμοτητα που εκλυεται στο περιβαλλον...στους τοιχους ενος διαμερισματος πχ και να την χρησιμοποιησουμε χωρις να καταναλωσουμε πολυ μεγαλυτερα ποσα ενεργειας...μπλα μπλα μπλα...η αταξια του συμπαντος ανεβαινει μεχρι να νεκρωσουν τα παντα μετα απο παρα παρα παρα πολλα χρονια.

Άρα που καταλήγουμε βρε Keep….???
Εάν κανείς ακολουθήσει την Νευτώνεια φυσική οδηγείτε στο πουθενά.
Και φυσικά η εντροπία είναι αυτή που μας έχει στοιχειώσει την ζωή μας.
Άραγε να υπάρχει αντίθετη θεωρεία από αυτήν της εντροπίας.
Δηλαδή η εντροπία εξηγεί γιατί ένα ποτήρι όταν πέφτει σπάει και γίνεται κομμάτια.
Πως να μπορεί άραγε να γίνετε το αντίθετο.
Και εδώ μπαίνει μία ακόμη ανθρώπινη εφεύρεση.

Ο ΓΑΜΗΜΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ.

Ποιος ******* τον ανακάλυψε να τον φέρεται εδώ μπροστά μου αμέσως.

**keep_walking** · 21-01-2010, 10:23

Νεκρωσουν ειναι η λεξη που χρησιμοποιησα γιατι δεν θα υπαρχει καμμια πλεον κινηση...αλλα μπορεις να χρησιμοποιησεις την εκφραση γαληνη?

Τι να σου πω εγω θελω να γινω 20 χρονων και να κυνηγω κοριτσοπουλα Κνουλπ (με τα μυαλα τα τωρα ε...οχι να τα χασουμε οτι κερδισαμε)...και να μη σκεφτομαι τετοια πραγματα....γαμω το χρονο οντως.

Ισως μια λυση ειναι να ζησεις μεσω των αλλων...δηλαδη αυτη η συνεχεια...να πεις κατι αφησα πισω?

Ξερω γω...τι να πω.

**knoulp** · 21-01-2010, 10:39

Originally posted by keep_walking
Νεκρωσουν ειναι η λεξη που χρησιμοποιησα γιατι δεν θα υπαρχει καμμια πλεον κινηση...αλλα μπορεις να χρησιμοποιησεις την εκφραση γαληνη?

Τι να σου πω εγω θελω να γινω 20 χρονων και να κυνηγω κοριτσοπουλα Κνουλπ (με τα μυαλα τα τωρα ε...οχι να τα χασουμε οτι κερδισαμε)...και να μη σκεφτομαι τετοια πραγματα....γαμω το χρονο οντως.

Ισως μια λυση ειναι να ζησεις μεσω των αλλων...δηλαδη αυτη η συνεχεια...να πεις κατι αφησα πισω?

Ξερω γω...τι να πω.

Τον παππού μου τον θυμάμαι.
Τα παιδιά μου θα τον δουν σε φωτογραφίες.
Τα παιδία τους ούτε αυτές δεν θα δουν.

Τρεις τέσσερις γενιές το πολύ.

Μετά σβήνουμε στην θύμηση των γύρω μας.

Κάποιοι γίνανε εικόνες και αγάλματα, άλλα με τον καιρό και αυτοί θα πάψουν να υπάρχουν.

Μόνο γενετικά μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει η συνέχειά μας στο κόσμο ετούτο.

Τα παιδιά μας που θα γεννήσουνε παιδιά τους και αυτά τα δικά τους και θα κουβαλάνε κάτι από εμάς μέσα τους. Όπως και εμείς από τους προγόνους μας.

Και πάει λέγοντας.

**keep_walking** · 21-01-2010, 10:45

Ναι γιατι ο απαντησεις δεν ειναι μονο κοσμικες...αλλα περισσοτερο ανθρωπινες.
Τι ειναι αυτο που μας κανει αυτο που ειμαστε?
Γιατι σωνει και καλα πρεπει να αναπαραχθουμε...οκ ειναι γραμμενο πανω μας αλλιως δεν θα υπηρχε ο ανθρωπος, αλλα εντελει ειμαστε κατι παραπανω απο μια αλλυσιδα dna?

Τι σκατα ουσιαστικα τιποτα δεν ξερουμε ουτε για μας ουτε για τους αλλους ουτε για τον κοσμο ΤΙΠΟΤΑ.

**anwnimi** · 23-01-2010, 00:25

Originally posted by Alobar
... νομίζω πως αν είμαι σε θέση να σκεφτώ κάτι πριν πεθάνω, και το εύχομαι για όλους, θα διαλέξω αυτή τη σκέψη... ότι κατάφερα έστω και για μια μέρα στη ζωή μου να νιώσω ευτυχισμένη... θα φέρω στο μυαλό μου την υπέροχη γαλαζοπράσινη λιβελλούλα που την έχω συνδέσει με παιδικές ευχάριστες εικόνες... ζει μόνο για μια μέρα!... :) ...

http://www.youtube.com/watch?v=VvC_KHU4AqE

:)

Aλ, έψαχνα καιρό αυτή τη διαφήμιση χωρίς αποτέλεσμα... Τι καλά που τη βρήκες!

Την έχω συνδέσει με τη δυσκολότερη περίοδο της ζωής μου. Κάθε φορά που παρακολουθούσα τη λιβελούλα συγκινιόμουν τόσο πολύ, που βυθίζόμουν στον πόνο και την επιθυμία του θανάτου που άφηνα μία ακόμα μέρα να περάσει...
Εκτός όμως από συγκίνηση, μου προκαλούσε και μια γλυκύτητα, μια νότα αισιοδοξίας...

**anwnimi** · 23-01-2010, 00:46

Originally posted by knoulp
Ανέκαθεν μου ήταν αδύνατο να εναρμονιστώ με το περιβάλλον μου.
Πάντα πίστευα ότι υπάρχει μία υπέρτατη αλήθεια.
Υπάρχει σίγουρα κάτι που μας ενώνει και μας καθορίζει.
Σε αυτά που βλέπω και σε αυτά που σκέφτομαι.
Προσπάθησα να βρω την άκρη μέσα από βιβλία και μέσα από την αναζήτηση.
Ατέρμον αγώνας. Φιλοσοφία, ψυχολογία, θρησκεία, επιστήμη.
Όλα έχουν ένα όριο.
Όλα κάπου καταλήγουν.
Και αυτή η υπέρτατη αλήθεια δεν βρίσκετε πουθενά στον ορατό ορίζοντα.

Η υπέρτατη αυτή αλήθεια μπορεί και ήδη να είναι γνωστή μπορεί και όχι, μπορεί και να γίνει γνωστή αφού εμείς πια δε θα υπάρχουμε πια...
Κνουλπ μου, καλή η φιλοσοφία, η ψυχολογία, η θρησκεία ενίοτε, η επιστήμη, όταν ο άνθρωπος ψάχνεται, ψάχνει απαντήσεις. Κι εγώ διάβαζα μανιωδώς, ήθελα Απαντήσεις...Και πάλι αν το νιώσω μπορεί να ξαναδιαβάσω κάτι ανάλογο. Με βοήθησαν και μένα πολύ αυτά τα βιβλία. Ήταν σαν να συνομιλούσα μαζί τους, γιατί κανείς δε θα άντεχε να συνομιλέι τότε μαζί μου σχετικά με το θάνατο 24/7 :) :(

Αλλά όσο και να διαβάσουμε και να κυνηγούμε αυτή τη χίμαιρα, την υπέρτατη αλήθεια, μπορεί και να μην τη βρούμε ποτέ.
Σημασία έχει η δική μας αλήθεια-το πιστεύω που θα χτίσουμε μέσα μας. Αυτό το πιστεύω μας θα γνωρίζουμε ότι αντικειμενικά το πιο πιθανό είναι να μη στέκει, αφού τίποτα δεν έχει επιστημονικά αποδειχτεί, μέχρι σήμερα.
Αυτό το πιστεύω θα μας πάει μπροστά μόνο αν δεν μας καθηλώνει σε απόλυτότητες, θα είναι ευμετάβλητο αν χρειαστεί, και όταν δε μας καθηλώνει σε άρνηση του θανάτου και σε άρνηση της ζωής.
Και θα είναι τόσο ιδιαίτερο όσο ο καθένας μας.
Δεν μπορώ να πω εγώ σε κανέναν ότι αυτό που πιστεύει είναι λάθος. Μπορώ να πω μόνο το τι πιστεύω εγώ (που μάλλον δεν ξέρω πια τι πιστεύω αλλά δεν έχει ιδιαίτερη αξία για μένα πλέον αυτό, μου αρκεί που δεν ξέρω ΤΙΠΟΤΑ για το μετά)

Πάντα έβρισκα πληκτική την καθημερινότητα.
Το όριο αυτό μεταξύ του ταξιδιού και της προσγείωσης ήταν πάντα το πιο δυσάρεστο.
Και τις περισσότερες φορές ήμουν στο έδαφος.

Η καθημερινότητα καλέ μου μπορεί να γίνει όσο πληκτική όσο εμείς την κάνουμε να είναι.
Τις περισσότερες φορές δε χρειάζεται να συμβαίνουν κοσμοϊστορικά γεγονότα για να μην είναι πεζή η καθημερινότητα και κατ\'επέκταση η ζωή μας.
Φτάνει να είμαστε στο τώρα και όχι στο ζοφερό μέλλον που μας επιφυλάσσει ίσως η στιγμή του θανάτου ή η πραγματικότητα του θανάτου στη ζωή μας.

Φτάνει να κοιτάμε το τώρα, αυτό που αντικρύζουν αυτή τη στιγμή τα μάτια μας, γύρω μας, πλάι μας, μπροστά μας.
Φτάνει να δίνουμε σημασία σε αυτό που ακούν που ακούν τα αυτιά μας, όσο ασήμαντο και να είναι.
Φτάνει να δίνουμε σημασία σε αυτό που νιώθουμε, όσο ασήμαντο-πεζό κι αν είναι.
Φτάνει να αγαπάμε αυτό που κάνουμε, ακόμα κι αν κάποιες ή πολλές στιγμές αυτό είναι μια βαρετή μέρα μέσα στο σπίτι:)

Φτάνει να επιδιώκουμε να περάσουμε την καθημερινότητα όπως ακριβώς θα θέλαμε να την περάσουμε.

Ο μόνος χρόνος ο οποίος αποκτούσε την διάσταση της σχετικότητας και ξέφευγε από την αυστηρά ανθρώπινη αντίληψη ήταν ο χρόνο μπροστά σε μια λευκή σελίδα ή μπροστά σε έναν λευκό καμβά.

Πολύ ωραία η σκηνή που περιγράφεις. Να την απολαμβάνεις επομένως, όσο και όποτε μπορείς.
Και αν ψάξεις καλύτερα, μέσα σου και γύρω σου, θα υπάρχουν και άλλες τέτοιες στιγμές, που δεν τις έβλεπες ή δεν τις προσπάθησες μέχρι τώρα...:)

Ακόμη και η ίδια η εντροπία όπως την περιγράφει η αγαπητή βροχούλα αποκτά άλλες ιδιότητες όταν φτάνουμε σε ταχύτητες κοντά σε αυτές του φωτός.

Ας ελπίσουμε ότι το πείραμα του CERN θα καταφέρει να αποκαλύψει κάποιες από τις υπέρτατες αλήθειες και ίσως καταφέρει να ενοποιήσει τις πολλά υποσχόμενες δυνάμεις που καθορίζουν τον ορατό μας κόσμο.

Μακάρι.
Αλλά κανένα CERN, δε θα μας μάθει πως να ζήσουμε. Όση ζωή μας απομένει.
Εμείς πρέπει να δοκιμάσουμε, να σκοντάψουμε και να ξαναδοκιμάσουμε, και ξανά και ξανά και ξανά μέχρι να κλέισουμε τα μάτια μας...Για να πούμε εκείνη την τελευταία στιγμή, έζησα όπως ήθελα ή τουλάχιστον προσπάθησα να ζήσω όπως ήθελα...