νεο μελος... πολυ απελπισμενο...

[impossible]

Καλησπερα σε ολους και σε ολες εδω στο φορουμ.
Σας διαβαζω εδω και μερικες μερες και μπορω να πω πως βρισκω αρκετη βοηθεια διαβαζοντας τις προσωπικες σας ιστοριες και τους αγωνες σας για τα διαφορα προβληματα που αντιμετωπιζετε.
Ετσι αποφασισα να γραψω (με πολυ δυσκολια βεβαια) και για το δικο μου αγωνα και προβληματα που αντιμετωπιζω εδω και αρκετα χρονια και ξεροντας πως θα με καταλαβετε πολυ καλυτερα απο οποιονδηποτε αλλο.
Ειμαι 32 χρονων και τα ψυχολογικα μου προβληματα ξεκινησαν οταν ημουν περιπου 20 χρονων.
Πρωτη διαγνωση "ψυχαναγκαστικη διαταραχη" με αρκετα φαρμακα και διαφορους ψυχιατρους γιατι δεν μπορουσα να απαλλαγω απο το προβλημα και πολλες φορες που απελπιζομουν τα παρατουσα ολα, φαρμακα και γιατρους.
Καποια στιγμη μπορεσα να απαλλαγω τελικα απο αυτη τη διαταραχη αλλα στα 23 μου και μετα απο μια μεγαλη και σοβαρη εγχειρηση που εκανα, επαθα καταθλιψη και ετσι ξεκινησα παλι τα ψυχοφαρμακα.
Ευτυχως αρκετα συντομα με τη φαρμακευτικη αγωγη μπορεσα να ξεπερασω τη καταθλιψη ομως λιγο καιρο μετα με επισκεφθηκαν και παλι οι ψυχαναγκαστικες διαταραχες οποτε και το ιδιο μοτιβο, παλι φαρμακα παλι γιατροι.
Ολα αυτα μεχρι τα 28 μου χρονια γιατι απο εκει και περα αρχιζω να ειμαι πολυ καλα, να τα εχω ξεπερασει σχεδον ολα και απλα να συνεχιζω να παιρνω τα φαρμακα μεχρι τα 32 που ειμαι τωρα.
Ομως πριν κανα 8μηνο σκεπτομενος οτι ειναι αρκετος ο καιρος που παιρνω φαρμακα και νιωθωντας οτι ειμαι πληρως καλα αρχισα τη σταδιακη μειωση και πριν απο κανα 4μηνο τα εκοψα εντελως.
Δυστυχως ομως πριν απο ενα μηνα ξαφνικα μαυρισαν ολα μεσα μου, αρχισα παλι να τα βλεπω ολα μαυρα, να νιωθω απελπισια, να κλαιω , να φοβαμαι για το αυριο και πως αυτο θα εξελιχθει. Να μην εχω ορεξη να μιλησω σε κανενα, να μη θελω να κανω τιποτε, να μη θελω να βγω απο το σπιτι ( και τωρα που σας γραφω εχω να βγω 2 ημερες εξω απο το σπιτι) και γενικα να νιωθω οτι δεν εχω κουραγιο να κανω ουτε και τα πιο απλα πραγματα.
Ξυπναω και κοιμαμαι με χιλιες δυο σκεψεις που δε σταματουν σχεδον ποτε. Πριν λιγες μερες επισκεφθηκα ξανα ενα ψυχιατρο οπου δε θυμαμαι ακριβως τη διαγνωση που εκανε γιατι μου ειπε εκτος απο τη καταθλιψη και κατι για συναισθηματικες διαταραχες, αν θυμαμαι καλα. Μου ειπε να ξαναξεκινησω τα ιδια φαρμακα που επαιρνα δηλαδη zoloft και tavor και μου συνεστησε και ψυχοθεραπεια για μονιμα αποτελεσματα. Μεχρι στιγμης βεβαια δεν εχω δει διαφορα με τα φαρμακα αν και ξερω πως χρειαζονται μερικες εβδομαδες για να δρασουν.
Αυτα εν ολιγοις με μενα... θα ηθελα να γραψω πολλα ακομα που εχω μεσα μου και με βασανιζουν αλλα δε θελω να γινω και κουραστικος.
Το τελευταιο που θελω να πω ειναι οτι κοιταζοντας τη ζωη μου μεχρι τωρα ειναι ολα χαλια. Δεν εχω κανει τιποτα αξιολογο στη ζωη μου και σχεδον παντα οτι και να κανω, μετα απο καποιο διαστημα το μετανιωνω και απογοητευομαι, δεν εχω παρει ποτε μου μια αποφαση σταθερη .
Παντα οτι και αν κανω, οποια αποφαση και αν παρω μετα απο λιγο καιρο απογοητευομαι,απελπιζομαι και τα παραταω.
Αυτος ισως ειναι και ο λογος που ζω μεσα στο πονο και στη μοναξια...
Συγνωμη για το μεγαλο κειμενο αλλα ειναι πολλα αυτα που με βασανιζουν και νιωθω την αναγκη να τα πω εδω γιατι ξερω πως πολλοι απο εσας θα μπορεσετε, εστω και λιγο, να με καταλαβετε και αυτο ειναι για μενα μια ανακουφιση.
Ευχαριστω ολους προκαταβολικα που θα εχουν την υπομονη να με διαβασουν!

[RainAndWind]

Γεια σου.Μα,δεν είναι αξιόλογο το ότι ζεις;Τη θεωρούμε δεδομένη τη ζωή,συνέχεια σκεφτόμαστε απλά ζω.Είναι υπέροχο από μόνο του το να ζεις,το έχεις σκεφτεί ποτέ;Αν όχι,γιατί;
Τι ορίζεις ως αξιόλογο που θα ήθελες να κάνεις και δεν το έχεις κάνει;Mη σε νοιάζει αν γίνεσαι κουραστικός,κούρασέ μας,δεν πειράζει καθόλου,μίλα για ό,τι θες εσύ,όσο το θες,μην στέκεσαι καθόλου σε τύπους.Γι αυτό είναι και το forum,οπότε βγάλε ό,τι έχεις μέσα σου δίχως καμία ενοχή.

[impossible]

Σ\'ευχαριστω rain για τα καλα σου λογια και τη κατανοηση που δειχνεις!
Με ρωτας αν ειναι αξιολογο το οτι ζω. Κανονικα θα επρεπε να απαντησω ναι αλλα δεν μπορω να το κανω γιατι εχω τοση θλιψη και στεναχωρια μεσα μου που δεν ξερω αν θελω αλλο να ζω. Βλεπω και τους γονεις μου ποσο στεναχωριουνται για τη κατασταση μου και αυτο με κανει πιο χαλια γιατι βασανιζω και αλλους.
Οσο για το τι αξιολογο θα ηθελα να εχω κανει, νομιζω πως αυτο που θα ηθελα θα ηταν να εχω παρει μια σωστη και σταθερη αποφαση στη ζωη μου κατι που δεν εχω κανει μεχρι τωρα που ειμαι 32χρονων.

[RainAndWind]

Κοίτα πως σε ενοχοποιείς.Βασανίζεις κι άλλους λες.Μα η ζωή κρύβει και την ασθένεια,κρύβει και την υγεία,κρύβει και τη χαρά,όσο και τη λύπη.Γιατί δε θεωρείς απλά ένα κομμάτι της ζωής αυτό που τώρα σου συμβαίνει;Κανέναν δε βασανίζεις,δεν βασανίζουμε τους άλλους όταν δεν είμαστε καλά,εσύ βασανίζεσαι κι εσύ να κοιτάς μόνο τον εαυτό σου,δίχως να νιώθεις ενοχές για τίποτε γύρω από την κατάθλιψη.Είναι μία φάση σου που θα περάσει.
Έχω περάσει κι εγώ,ναι,δεν ήταν ροδοζάχαρη,σκατά ήταν,λολ,αλλά μη λέμε και υπερβολές,δεν είναι αξεπέραστη.Θα σου περάσει και θα ξανανιώσεις μια χαρούλα!

[haris970]

Περνόντας μία παρόμοια κατάσταση σε πολύ μικρότερο όμως χρονικο διάστημα, αποφάσισα αν και τα είχα κανει όλα χάλια τα τελευταία χρόνια στην ζωή μου, να κοιτάξω και να βρω κάτι που άξιζε τον κόπο... Αυτό που βοήθησε εμένα ήταν οτι τελικά .. είχα επηρεάσει θετικά τις ζωές κάποιον ανθρώπων .. Κατάλαβα οτι δεν περνάω από αυτόν τον κόσμο χωρίς κανέναν λόγο και κατάλαβα επίσης οτι είναι στο χέρι μου να διορθώσω ένα πολύ μεγάλο μέρος των λαθών που έχω κάνει. Να κοιτάξω την ζωή μου κατάματα και να προσπαθήσω με μικρά και σταθερά βήματα να διορθώσω ότι με κάνει να νοιώθω χάλια.
Λες οτι είσαι ήδη 2 μέρες μέσα.... περνούσαν εβδομάδες που με εξαίρεση τις υποχρεώσεις μου (δουλειά, σχολή, κτλ) δεν κουνιόμουν από τον καναπέ.Δεν ξέρω στην περίπτωση μου αν με βοήθησαν τα φάρμακα καθώς είναι νωρίς ακόμα, ή απλά το οτι κατάλαβα οτι έχω πρόβλημα. .. το σίγουρο είναι οτι με βοήθησαν πολύ οι άνθρωποι γύρω μου. Μονο το οτι με είδαν καλά οι δικοί μου μετά από 2 χρόνια .. έστω και για λίγο με έκανε να νοιώθω πολύ καλύτερα για πολύ μεγάλο διάστημα.
Το οτι βλέπω τους φίλους μου χαρούμενους που με βλέπουν πάλι κοντά τους... και ας το κάνω μερικές φορές με το ζόρι .. με βοηθάει..
Είναι αυτό που λέμε ... να βρούμε τις μικρές χαρές τις ζωής...
Χωρίς να ξέρω τίποτα απολύτος για σένα πιστεύω οτι κάτι αξιόλογο έχεις κάνει .. ίσως να μην είναι αξιόλογο για σένα ... αλλά για κάποιον άλλον...

[RainAndWind]

haris,μπράβο σου για ό,τι κατάφερες.Μπράβο σε όλους μας που αγωνιζόμαστε σε τούτη τη ζωή.Με τα λίγα ή τα πολλά μας εφόδια,δεν έχει σχέση,σημασία έχει που δεν παραδινόμαστε,δεν αφηνόμαστε στην ασφάλεια ενός τίποτα.
Σκέψου κι αυτό.Ο πόνος μας δίνει ένα μήνυμα,πως κάπως αλλιώς πρέπει να μας φερθούμε,γιατί μας ζορίζουμε.Mπορεί δίχως αυτόν να συνεχίζαμε να μας κακοποιούμε,καταπιέζουμε και να μην το καταλαβαίναμε ποτέ,παρά αργά.Άρα καλά κάνει ο οργανισμός μας και μας ειδοποιεί,κοίτα,δεν περνάω καλά ρε φίλε,με πιέζεις,άσε με σου λέω,θέλω το χώρο μου,την άπλα μου,την ανάσα μου κι εγώ.

Impossible,έχεις σκεφτεί πως εκτός από\"βάσανο\"η κατάθλιψη μπορεί να είναι στην πραγματικότητα φιλαράκι σου;
Εγώ μετά την κατάθλιψη άλλαξα τη ζωή μου προς το καλύτερο,γιατί μέσα από τον πόνο κατάλαβα πως βίαζα καθημερινά τον εαυτό μου,μέσα σε αυτοτιμωρίες και ενοχές για πράγματα που δεν είχα καν επιλέξει να μου συμβούν.

[impossible]

Μεγαλη βοηθεια τα λογια σας και το ενδιαφερον σας... ευχαριστω ειλικρινα!
Ισως να με ενοχοποιω οπως λες rain.. αλλα οταν βλεπω τους γονεις μου να αναστεναζουν συνεχεια, τη μητερα μου να κλαιει και να με ρωταει τι εχω παλι και ειμαι ετσι, δεν μπορω να σκεφτω διαφορετικα. Και να με πιανει και ζηλεια βλεποντας τους αλλους γυρω μου που βρισκονται στη ιδια ηλικια με μενα και εχουν κανει τοσα πραγματα στη ζωη τους, οικογενεια,δουλεια και ζουν χαρουμενοι.
Μακαρι να μπορουσα και γω να κανω αυτο που λες harry και να κοιταξω τη ζωη καταματα και να αλλαξω οτι δε μου αρεσει. Δεν μπορω να το κανω και δεν ξερω αν θα μπορεσω και ποτε να το κανω.
Θελω να ρωτησω αν το να παιρνει καποιος αποφασεις για τις οποιες μετα απο ενα διαστημα μετανιωνει και τα παραταει, ειναι καποιου ειδους διαταραχη?

[impossible]

Originally posted by RainAndWind
haris,μπράβο σου για ό,τι κατάφερες.Μπράβο σε όλους μας που αγωνιζόμαστε σε τούτη τη ζωή.Με τα λίγα ή τα πολλά μας εφόδια,δεν έχει σχέση,σημασία έχει που δεν παραδινόμαστε,δεν αφηνόμαστε στην ασφάλεια ενός τίποτα.
Σκέψου κι αυτό.Ο πόνος μας δίνει ένα μήνυμα,πως κάπως αλλιώς πρέπει να μας φερθούμε,γιατί μας ζορίζουμε.Mπορεί δίχως αυτόν να συνεχίζαμε να μας κακοποιούμε,καταπιέζουμε και να μην το καταλαβαίναμε ποτέ,παρά αργά.Άρα καλά κάνει ο οργανισμός μας και μας ειδοποιεί,κοίτα,δεν περνάω καλά ρε φίλε,με πιέζεις,άσε με σου λέω,θέλω το χώρο μου,την άπλα μου,την ανάσα μου κι εγώ.

Impossible,έχεις σκεφτεί πως εκτός από\"βάσανο\"η κατάθλιψη μπορεί να είναι στην πραγματικότητα φιλαράκι σου;
Εγώ μετά την κατάθλιψη άλλαξα τη ζωή μου προς το καλύτερο,γιατί μέσα από τον πόνο κατάλαβα πως βίαζα καθημερινά τον εαυτό μου,μέσα σε αυτοτιμωρίες και ενοχές για πράγματα που δεν είχα καν επιλέξει να μου συμβούν.

θα ηταν πολυ ωραιο να μπορουσα να δω την καταθλιψη ως φιλαρακι μου...

[Mariah]

impossible καλημερα.

Κατ \'αρχην θα σου πω πως μετα απο τετοιες δυσκολιες, σιγα σιγα κανουμε μικρα βηματακια. Μην περιμενεις αμεσως να γινεις καλα ή να σου περασει ετσι αμεσως η καταθλιψη. Εκτος απο το σωμα μας αρρωστενει και η ψυχη μας. Και οπως περιποιουμαστε το σωμα μας, ετσι πρεπει να ξεκουραστεις και στη ψυχη

Επισης μη νομιζεις πως και οι υπολοιποι ειμαστε καλα. Ολοι εχουμε τα μικροπροβληματακια μας και τις ανησυχιες μας. Αυτο που θα σου προτεινα, ειναι να ασχοληθεις με διαφορες δραστηριοτητες αν μπορεις. Και να μη κλεινεσε στο σπιτι. Οσο κλεινεσε στο σπιτι, τοσο θα σκεφτεσε ασχημα πραγματα..

Αυτα και ελπιζω να αλλαξεις γρηγορα διαθεση

[RainAndWind]

Είναι απλά ένας από τους θαυμαστούς τρόπους του σώματός μας να μας χτυπήσει καμπανάκι για αλλαγή.Τη θαυμάζω την κατάθλιψη,εμένα μου έκανε μεγάλο καλό.Μου άνοιξε τα μάτια,πως ήμουν με έναν σύντροφο που δεν τον ήθελα πια,σε μια ζωή που δε με γέμιζε και με επαφές με άτομα που δε με αφορούσαν.Μετά απ\'αυτή την αργή διαδικασία αναγνώρισης,δεν ήμουν πια ένα φοβισμένο παιδί που αποσυρόταν,γυρεύοντας τη φροντίδα άλλων,αλλά μία γυναίκα που έμαθε τα όριά της,αυτά που δεν της δίδαξε μία χάλια οικογένεια στην παιδική της εποχή.
Τροποποιούμε,μαθαίνουμε,αλ λάζουμε,προχωράμε,έτσι μπαίνουμε σε έναν κόσμο που μάθαμε να φοβόμαστε,αντί να μας περιέχει και να τον περιέχουμε,κι έτσι αγαπάμε απ\'την αρχή τον εαυτό μας με όσα κουβαλά.

[impossible]

Originally posted by Mariah
impossible καλημερα.

Κατ \'αρχην θα σου πω πως μετα απο τετοιες δυσκολιες, σιγα σιγα κανουμε μικρα βηματακια. Μην περιμενεις αμεσως να γινεις καλα ή να σου περασει ετσι αμεσως η καταθλιψη. Εκτος απο το σωμα μας αρρωστενει και η ψυχη μας. Και οπως περιποιουμαστε το σωμα μας, ετσι πρεπει να ξεκουραστεις και στη ψυχη

Επισης μη νομιζεις πως και οι υπολοιποι ειμαστε καλα. Ολοι εχουμε τα μικροπροβληματακια μας και τις ανησυχιες μας. Αυτο που θα σου προτεινα, ειναι να ασχοληθεις με διαφορες δραστηριοτητες αν μπορεις. Και να μη κλεινεσε στο σπιτι. Οσο κλεινεσε στο σπιτι, τοσο θα σκεφτεσε ασχημα πραγματα..

Αυτα και ελπιζω να αλλαξεις γρηγορα διαθεση

Σ\'ευχαριστω

[impossible]

Originally posted by RainAndWind
Είναι απλά ένας από τους θαυμαστούς τρόπους του σώματός μας να μας χτυπήσει καμπανάκι για αλλαγή.Τη θαυμάζω την κατάθλιψη,εμένα μου έκανε μεγάλο καλό.Μου άνοιξε τα μάτια,πως ήμουν με έναν σύντροφο που δεν τον ήθελα πια,σε μια ζωή που δε με γέμιζε και με επαφές με άτομα που δε με αφορούσαν.Μετά απ\'αυτή την αργή διαδικασία αναγνώρισης,δεν ήμουν πια ένα φοβισμένο παιδί που αποσυρόταν,γυρεύοντας τη φροντίδα άλλων,αλλά μία γυναίκα που έμαθε τα όριά της,αυτά που δεν της δίδαξε μία χάλια οικογένεια στην παιδική της εποχή.
Τροποποιούμε,μαθαίνουμε,αλ λάζουμε,προχωράμε,έτσι μπαίνουμε σε έναν κόσμο που μάθαμε να φοβόμαστε,αντί να μας περιέχει και να τον περιέχουμε,κι έτσι αγαπάμε απ\'την αρχή τον εαυτό μας με όσα κουβαλά.

Μακαρι να μπορουσα να το δω ετσι rain αλλα μαλλον ειναι τοσα τα προβληματα μου που δε μ\'αφηνουν...

[impossible]

Σημερα με το ζορυ βγηκα εξω για να κανω καποιες δουλειες που επρεπε και το απογευμα που με πηρε τηλεφωνο ενας φιλος να παμε για καφε, το αρνηθηκα λεγοντας οτι δεν εχω διαθεση. Δεν εχω διαθεση για τιποτε και δεν βρισκω ευχαριστηση σε τιποτε.
Το οτι νιωθω απαισια οταν βρισκομαι σε κοσμο μπορει να ειναι αγοραφοβια η κοινωνικη φοβια?

[alexandros3]

Φίλε είμαι της ίδιας ηλικίας και έχω κάνει διάφορα πράγματα πάντα σε κίνηση (η κατάθλιψη να ελοχεύει βέβαια πάντα από κάτω). Ακόμα δεν είμαι σίγουρος για το που πάω! Δεν πειράζει! Δεν ήθελες να βγεις με το φίλου σου για κάποιο λόγο. Μπορεί να θέλεις κάτι άλλο τώρα. Κάτι που αν το δεις θα σε κινητοποιήσει. Κάτσε και άκου τον εαυτό σου. Και ό,τι θέλει δώσ\' του το.
Αυτά από μένα και με όλο το θάρρος. Ξέρω και ανθρώπους μεγαλύτερους σε ηλικία από εμάς που και πάλι δεν ξέρουν τι θέλουν. Είναι πολύ γοητευτικό αυτό!

[impossible]

alexandros3 ισως να ειναι και ετσι αλλα οταν αυτο το \"δεν ξερω τι θελω\" σε επηρεαζει τοσο πολυ ωστε ακομη και καποια δουλεια που εχεις επιλεξει να κανεις, μετα απο ενα διαστημα να το μετανιωνεις και να μη θελεις να συνεχισεις να την κανεις, τοτε τι γινεται...? Πως το αντιμετωπιζεις? Ειναι δυσκολο πολυ...