γεια σας

[stasa]

γεια σας..ειμαι η στασα και προσπαθω να μαι καλα..αν και ειναι λιγο δυσκολο.Ειναι δυσκολο οχι γιατι προσπαθω αλλα πολεμαω τον ιδιο μου τον εαυτο..δεν ξερω για ποσο ακομα..

[Alterego]

Ολοι προσπαθουμε και πολεμαμε.Δεν εισαι μονη.Το για ποσο ακομα ουτε και αυτο το γνωριζουμε.
Αλλα δεν βαριεσαι,το καλυτερα ειναι να προσπαθεις να επιλυσεις προβληματα που αφορουν τοιν εαυτο σου παρα προβληματα που εχεις με τους αλλους.Οταν τα εχεις καλα με σενα το βγαζεις και στους αλλους.
Ποιο ειναι το προβλημα;Τι δεν σε αφηνει και πολεμας;

[stasa]

το προβλημα ειμαι εγω...εχω μαθει να μην μιλαω γενικως ακομα και τωρα μου ειναι δυσκολο..ειμαι αρκετα χρονια στη καταθλιψη και πασχω ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχη. τα 2 τελευταια χρονια κανω ψυχαναλυση και ακολουθω φαρμακευτικη αγωγη..ζητω συγνωμη αν ειμαι αποτομη στο λογο μου αλλα θελω λιγο χρονο.. νιωθω λιγο οικεια μαζι σας ..δεν ξερω γιατι

[Alterego]

Νιωθεις οικειοτητα γιατι δεν μας γνωριζεις..και μπορεις ισως να εκφραστεις πιο ελευθερα.Να ξερεις πως εδωμεσα ποτε δεν θα εισαι μονη.Καλα εκανες και μπηκες..ισως ετσι νιωσεις και ετοιμη να μιλησεις,να ξεσπασεις.Τι συνεβη στην ζωη σου;..

[stasa]

καλημερα..αυτο αναρωτιεμαι και γω μερικες φορες τι μου συμβαινει΄και δεν μπορω να ξεφυγω απο μενα..προσπαθω να αντιμετωπισω τις φοβιες μου,τις αγωνιες μου και μερικες φορες την αναγκη μου να πεφτω τοσο πολυ ψυχολογικα που βρισκω τον εαυτο μου,τον πραγματικο εαυτο μου..εδω και 10 μερες αλλαξα τα φαρμακα και ολα γυρω μου εχουν δυναμωσει...το μισος για τον εαυτο μου εχει μεγαλωσει με αποτελεσμα να θελω μερικες φορες να τον τιμωρισω..δεν με νοιαζει για μενα ακομα και να πεθανω αρκει να μην χασω τους ανθρωπους που αγαπω,αυτη ειναι η αγωνια μου..τα τελευταια 11 χρονια πολεμαμε την ασθενεια της μητερας μου,φοβαμαι για την μητερα μου και για αυτους που αγαπω,αυτη ειναι η μεγαλυτερη φοβια μου..μερικες φορες σκεφτομαι οτι αν δεν κανω κατι π.χνα πλυνω κατι,να παρω ενα τηλ καποιος δικος μου θα πεθανει,αυτη ειναι η μεγαλυτερη εμμονη μου..με μισω...με μισω...εχω χασει τα καλυτερα χρονια της ζωης μου...αναρωτιμαι πως ειναι καποιος χαρουμενος.ξενοιαστος..ελε� �θερος....ομορφος..ηρεμος..δε� � ξερω γιατι εγραψα τοσα πολλα και εβγαλα ενα κομματι μου προς τα εξω αλλα δεν μπορουσα να σταματησω..συγγνωμη αν σας κουρασα

[lill]

γειά σου....
γιατί δεν προσπαθείς να προσδιορίσεις τί είναι ακριβώς αυτό που πολεμάς στον εαυτό σου..
αν δεν μας πείς κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει τί είναι αυτό που σε φοβίζει...???γιατί επιθετικοί γινόμαστε σε κάτι που φοβόμαστε....τί σε φοβίζει λοιπόν στον εαυτό σου....??/
τί είναι αυτό που σε χαλάει...?
πώς πολεμάς δηλαδή τον εαυτό σου....??

[stasa]

απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου μεχρι και τωρα ειμαι βουτηγμενη μες στη σιωπη..ειμαι κλειστη και απροσιτη..στην εφηβεια ανελαβα ευθυνες μεγαλυτερες απο μενα..οταν οι αλλοι ειχαν προβληματα ερχοντουσαν σε μενα και γω εδινα τα παντα..ποτε δεν ειπα τι με απασχολει,τι με φοβηζει,τι με ανχωνει σε κανεναν.δεν ηθελα να γινομαι βαρος..ειχα φτιαξει μια εικονα ενος σκληρου ανθρωπου χωρις να δειχνω τιποτα σε κανεναν..ακομα καο οταν ανακαλυψα οτι η μητερα μου ειναι αρρωστη δε ειπα τιποτα.δεν ηθελα να φερω τους δικους μου σε δυσκολη θεση κι ετσι εκανα υπομονη και περιμενα..απο κεινο το σημειο αρχησα να βουλιαζω..δεν μιλαγα για μενα επαιζα θεατρο οτι ημουν μια χαρα και μεσα μου εκαιγα..οταν εφτασε η ωρα να παω σε ψυχολογο ηταν πλεον δυσκολα τα πραγματα...η μητερα μου ειχε αρρωστησει για δευτερη φορα οπ το ιδιο πραγμα και γω ημουν αυτη που εμεινα διπλα της λεπτο προς λεπτο..ημουν μονη ο πατερας μου δεν ερχοταν γιατι δεν μπορουσε τα νοσοκομεια και η αδελφη μου ειχε επαναπαυτει γιατι ηξερε οτι ημουν εγω μπροστα..σαν τοιχος..ποσα ενα παιδα μπορει να αντεξει??ποση ευθυνη μπορει να σηκωσει??ειναι πολυ σκληρο να λες σ ενα παιδι οτι κινδυνευει η ζωη της μητερας του και μετα να πηγαινει στο δωματιο και να χαμογελα αλλα μεσα του να ζηταει βοηθεια..παλι ομως σιωπη..ολοι προφυλασαν τον εαυτο τους εκτος απο μενα..ολοι βαζαν εμενα μπροστα χωρις να μπουν στο κοπο να ρωτησουν μπορεις??ο πονος που ενιωθα ητν μεγαλοςκαι το χειροτερο οτι δεν μπορουσα να τον ελενξω..ετσι αρχισα να κλεινωμαι σπιτι,να κλαιω και να χασω τις φιλες μου..τοτε εμφανιστηκαν τα πρωτα σημαδια..ηθελα να καω,να κοπω..να δωσω τελος.δεν μπορουσα αλλο...το πολεμαω 2 χρονια με συνεδριες και φαρμακα..πολεμαω να αλλαξω αυτο που ειμαι..με φοβιζει ετσι που κανταντησα τον εαυτο μου..με χαλαει που μεγαλωσα και εχω μαθει να λειτουργω ετσι..με μισω που καταστρεψα τη ζωη μου...θελω μονο την ελευθερια μου

[lill]

ελεύθεροι είμαστε όταν συνειδητοποιήσουμε οτι δεν πρέπει και δεν υπάρχει τελικά κάτι που να μας κρατάει....όλα είναι ένα κλίκ....!!!!!ένα κλίκ του μυαλού....

δεν ξέρω πώς έφτασες εδώ...και εγώ στην εφηβεία είμαι σε λίγες μέρες ενηλικιώνομαι,οπότε μπορώ να καταλάβω όσα μου λές χωρίς κόπο.....!!!!κοίτα και εμένα μου έχουν φορτώσει ευθύνες και τύψεις για πράγματα που καν δεν πρέπει να με αφορούν...αλλά αυτό δεν με ρίχνει,ίσως γιατί έχω συνηθίσει....
αυτό που με ρίχνει είναι ο εαυτός μου και αυτός είναι που με τρομάζει....
ψάξε να βρείς αυτό που είσαι..και να είσαι περήφανη που έχεις φτάσει εδώ...θα μπορούσες να είχες δώσει τέος,αλλά άντεξες...άρα γιατί να μην αντέξεις και τώρα...!!!!
δες το σαν πρόκληση...!!!!
έχεις αποδείξει οτι μπορείς σωστά...??
τότε κάντο ακόμα μια φορά...!!!!!

[lill]

πάψε να ζείς στη σιωπή και μοιράσου τις σκέψεις σου με όσους εσύ νιώθεις οτι μπορείς...
όταν δυο+...άτομα μοιράζονται τη χρά,αυτή πολλαπλασιάζεται...
κ όταν δυο+...άτομα μοιράζονται τη λύπη....??????
ΑΥΤΗ ΔΙΑΙΡΕΙΤΑΙ...
μοιράσου λοιπόν όσα σε πάνε πίσω και άνοιξε τα φτερά σου...!!!!

[stasa]

αγαπητη lill τα χρονια περνουσαν και δεν καταλαβαινα οτι κατι μου συνεβαινε..ειμαι 30 χρονων και παλευω κατι που εγινε κομματι μου..εμαθα να τα περναω ολα μονη μου..μου λειπει η εφηβεια μου..μου λειπει γιατι τη στερηθηκα..ειναι τοσα πολλα που ξερω τι να πρωτογραψω....εσενα τι σου συμβαινει???μπορω να βοηθησω??

[lill]

κοίτα...ειδικά στη φάση που είσαι,δεν είναι ώρα να βοηθήσεις εμένα,θα μου πείς τότε γιατί συζητάω και εγώ μαζί σου το πρόβλημά σου....?
οκ!απλά άσε εμένα για λίγο,είναι μεγάλη κουβέντα και πές μου για σένα,άρχισε να γράφεις και πίστεψέ με θα σου βγούν όλα σιγά σιγά....!!!!!
δεν ξέρω γιατί έφτασες εδώ,αυτό που ξέρω είναι οτι όλα μα όλα γίνονται για κάποιο λόγο,έχουν ένα \"τέλος\" όπως λέει και ο αριστοτέλης,ένα σκοπό....
κράτα αυτό για αρχή και προσπάθησε να δείς τί θα κάνεις απο εδώ και πέρα...και που ξέρεις ίσως το οτι πέρασες όσα πέρασες στην εφηβεία σου είχε ένα σκοπό...ωρίμασες!!!!έτσι οπλισμένη με ωριμότητα απο μικρή ηλικία,μπόρεσες να ξεπεράσεις κινδύνους και καταστάσεις που άλλα παιδιά στην ηλικία σου έφαγαν στη μάπα και βούλιαξαν μαζί τους...!!!!
καλώς ή κακώς ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω....
είσαι στα τριάντα και πρέπει να τα ΖΗΣΕΙΣ γιατί αργότερα ασχολούμενη μόνο με το παρελθόν,θα φτάσεις να λές οτι δεν έζησες ούτε τα τριάντα....
ζήσε με αυτά που έχεις και κοίτα να ζήσεις όπως εσύ θες...
η εφηβεία πάει...τί να κάνουμε...?
τώρα τι κάνεις....είναι το θέμα....!!!
θα σου πώ κάτι πολύ όμορφο...
γεννήθηκα χωρίς να το θέλω,θα πεθάνω χωρίς να το θέλω,άρα τί μου μένει..>>??/
να ΖΗΣΩ όπως θέλω.....
τί περιμένεις λοιπόν?άρχησε απο τώρα....!!!!!!

[stasa]

αγαπητη lill σ ευχαριστω για τα ωραια λογια σου και για τα χρονο σου αλλα ειναι λιγο δυσκολο ολο αυτο..δεν μπορω να σε αφησω στην ακρη θελω να σε βοηθησω οπως μπορω...δεν μου αρεσουν οι <<μονολογοι>>δεν τους μπορω..εφτασα ως εδω απ τη σιωπη μου και αυτο θελω να πολεμησω..σαφως καποια πραγματα γινονται για καποιο λογο αλλα βαρεθηκα να τον ψαχνω...ο πονος που ενιωσα ηταν τοσο εντονος που τον νιωθω ακομα..μερικες φορες ακομα βασανιζομαι τα βραδια..επανηλθαν οι κρισεις πανικου αλλα και παλι κανω υπομονη και λεω θα περασει..ως ποτε..σε παρακαλω πες μου τι σου συμβαινει???δεν θελω να περασει αλλος αυτο που περναω εγω..΄ --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------\'\'\'θεωρω γενναιο αυτον που κυριαρχει τα παθη του οχι αυτον που κυριαρχει τους εχθρους του.Η δυσκολοτερη νικη ειναι εκεινη εναντια στον ιδιο σου τον εαυτο\'\'\'

[lill]

ακριβώς...ενάντια στον ίδο σου τον εατό....αυτό προσπαθώ να καταφέρω...
εγώ είμαι κάπου 3 χρόνια βουλιμική,έχω περάσει απο πολλά στάδια...είμαι 1,70 και κιλά το κατώτερο που έχω φτάσει 49 και το ανώτερο 58 που είμαι τώρα πάνω κάτω...
τώρα πολεμάω να ξεφύγω απο όλο αυτό..γιατί μου έχουν χτυπήσει τη πόρτα και άλλα πράγματα,γαστροραγία,πόνοι στο στομάχι,έλλειψη συγκέντρωσης λόγω έλλειψης βιταμινών κλπ και όλα αυτά μέσα στα πλαίσια και των πανελληνίων που αρχίζουν σε δύο μήνες....
όπως καταλαβαίνεις δεν έχω άλλα περιθώρια και προσπαθώ να κάνω κάτι για να σώσω τον εαυτό μου.....

όμως επιμένω οτι το θέμα είσαι εσύ....

[stasa]

εχεις καποιον διπλα σου??μιλησες με καποιο ψυχολογο??σε παρακαλω ΣΤΑΜΑΤΑ να βαζεις τον εαυτο σου πισω..για μενα ειναι σημαντικο..θελω να μαθω για σενα..θελω να <περπαταμε> παραλληλα μπορουμε??καταλαβαινω η αυτοεκτιμηση που εχεις δεν ειναι και η καλυτερη οπως δεν ειναι και η δικια μου..αν ομως θελεις να βαζεις τον εαυτο σου στην ακρη εγω δεν μπορω να σε ακολουθησω..συγνωμη αν γινομαι πιεστικη..εσυ αποφασιζεις

[lill]

δεν γίνεται να μη με αφήνω πισω,αφού για σένα μιλάμε,εδώ δεν είναι το δικό μου θέμα και νιώθω κάπως άσχημα που σε επισκιάζω....
δεν έχω κάποιον δίπλα μου,όχι πέρα απο εσάς στο σάιτ....

πήρα απόφαση εχθές και μίλησα σήμερα το πρωί με κάποιον ειδικό όμως όπως περίμενα και είναι λογικό δυστυχώς δεν μπορεί να κάνει κάτι μέσω τηλεφώνου....ειδικά εφόσον δεν το ξέρουν και οι γονείς μου,για να βρισκόμασταν απο κοντά...
για αρχή μου είπε να φτιάξω λίγο τη διατροφή μου σιγά σιγά,να μη κάνω εμετούς και απο εκεί και πέρα βλέπουμε .....!!!

οκ αν αυτό έχεις ανάγκη,να περπατάμε μαζί,και σε κάνει να νιώθες καλύτερα και να ανοίγεσαι,δεν έχω κανένα πρόβλημα όπως θές....
όμως μιάς και σου είπα,ας πάμε και λίγο σε εσένα,ξέρεις ούτε εμένα μου αρέσει ο μονόλογος....και όπως προανέφερα τώρα συζητάμε για το δικό σου θέμα...