Απογνωση και ελλειψη κινητρου

[Bibo]

Καλησπερα σε ολους. Γνωριζω το Forum εδω και χρονια αλλα ποτε δεν πηρα την αποφαση να γινω μελος και να μοιραστω τους προβληματισμους μου. Αυτο τη περιοδο βιωνω ξανα ενα προβλημα που μοιαζει να ειναι χρονιο για μενα. Ειμαι 21 χρονων κ ειναι η 3η φορα που το βαζω στα ποδια. Θα εξηγησω γιατι. Το προβλημα μου ανεκαθεν ηταν τι θα κανω μετα το λυκειο.Το οποιο ειναι λογικο εν μερη. Γραφοντας Πανελληνιες ενιωσα απιστευτη αγωνια και στρες. Τελικα δεν περασα γιατι τα μορια μου δεν επαρκουσαν. Τοτε αποφασισα να ξαναδοκιμασω. Η αποφαση μου ομως δεν ηταν καθ'ολα υγιης. Ηθελα να 'διαπρεψω!', να καταφερω οσα δεν ειχα καταφερει να αποδειξω τα προηγουμενα χρονια.Οτι εχω δυναμη και μπορω να ανεξαρτητοποιηθω στη ζωη. Ειχα βαλει μεσα μου αυτο το 'στοιχημα', και τελικα το εχασα γιατι το αγχος μου κορυφωθηκε τοσο πολυ που εφτασα σε σημειο να μην δωσω καθολου. Αφου συγγενεις κ φιλοι, ολοι μαζι με σχολιασαν αρνητικα, θεωρησαν πως εγω δεν μπορω να τα βγαλω περα με το θεμα 'εξετασεις'. Ετσι λοιπον εφυγα για την Αγγλια, οπου υπηρχαν ναι μεν εξετασεις αλλα ηταν τυπικες. Και εκει ομως μετα απο ενα διαστημα παραιτηθηκα. Εφτασα σημερα να φοιτω σε ενα απο τα γνωστοτερα κολλεγια την Ελλαδας και ενω εχουν περασει δυο χρονια, ο ιδιος φοβος ξαναβγαινει πιο δυνατος απο ποτε. Πρωτα ερχεται η ακινητοποιηση και μετα η παραιτηση, οτι δεν μπορω να συνεχισω. Και πραγματι εχω αρχισει να κουραζομαι. Επιρρεαζομαι παρα πολυ απο τις αντιδρασεις των γονιων μου, πως θα με κρινουν, αν θα με επιβραβευσουν. Σκεφτομαι πολυ σοβαρα να μην ξανα ασχοληθω με το κομματι εκπαιδευση, να δουλεψω για καποιο διαστημα σε οτι βρω. Νιωθω οτι ο εαυτος μου, μου φωναζει 'βοηθεια' κ εγω δεν τον ακουω! Το ονειρο μου ειναι να καταφερω να ζησω μονη μου, χωρις γονεις που να με επιρρεαζει η κριση τους, να σταθω επιτελους στα ποδια μου..Εχω αρχισει τελευταια να πιστευω οτι εχω καταθλιψη, γιατι μολις νιωθω παλι οτι ο φοβος με κυριευει, αρχιζω χανω την ορεξη, δεν κοιμαμαι καλα(κοιμαμαι δηλαδη και ξυπναω κατι τρεις κ λιγο) και γενικα το μυαλο μου γινεται τοσο θολο, που ουτε να σκεφτω μπορω, ουτε να απομνημονευσω κατι. Πολλες φορες μιλαω για αυτη μου την αδυναμια σε αλλους και κλαιω. Μοιαζει να μην υπαρχει τπτ να με ηρεμησει πλεον. Μετα απο τετοια κριση, μονο οταν ειμαι στο σπιτι μου ηρεμω λιγο και αν αποφασισω να βγω, δεν εχω δυναμεις. Η ψυχολογος μου, μου ειπε πως αν δεν κανω κατι για να αισθανθω καλυτερα θα πλησιαζω πλεον τη βαρια καταθλιψη. Νιωθω πονο και θλιψη στη ψυχη μου. Δεν υπαρχει ομως κατι να με βγαλει απο αυτο. Παντα θα εμφανιζεται μπροστα μου..

Ευχαριστω

[elirene]

Μπιμπο καποιοι ειμαστε καλοι σε καποιους τομεις καποιοι σε αλλους, μπορει η εκπαιδευση να μην σ παει και μπορεις να ασχοληθεις με κατι αλλο οπως η δουλεια και να φανεις και χρησιμη, ισως πολυ το αντικειμενο που εχεις διαλεξει να μην σ παει και να εισαι καλυτερη σε καποιο αλλο..ας πουμε εγω δεν μπορω τα μαθηματικα ειμαι σκραπας αλλα στα θεωρητικα μια χαρα..οι πανελληνιες ειναι οντως πολυ δυσκολες και χασιμο χρονου για οσους ειναι μετριως μελετηροι και αγχωδεις γιαυτο μην σκας και οσοι σε κριτικαρουν εχουν οντως κανει κατι καλύτερο στη ζωη τους η ονειρευονται να κανεις εσυ οτι δεν εκαναν εκεινοι?

[Bibo]

Το τελευταιο που ειπες το εχω σκεφτει πολλες φορες. Το αν δηλαδη οι γονεις η οι συγγενεις μου δινουν συμβουλες για πραγματα που ουτε εκεινοι μπορεσαν να κανουν στο παρελθον. Δεν με αποθαρρυνουν οι κριτικες που εχουν ως στοχο να με κανουν καλυτερη. Αυτο που με πληγωνει ειναι να με συγκρινουν οι αλλοι με τον εαυτο τους. Αυτο ειναι που με εχει χαλασει και εμενα τελικα. Συνεχως μπαινω στη διαδικασια της συγκρισης για να \'εμπιστευτω\' τον εαυτο μου.

[elirene]

Καλε ας τους να λενε καθενας ειναι μοναδικος, γιαυτο δεν πρεπει να συγκρινουμε εκτος αν ειναι μιλαμε για υποψηφιους συντροφους το πα κομψα..

[Bibo]

Οχι δεν ειναι συντροφοι! Σε διαβεβαιωνω! Αν και σε αυτο το τομαια εχω προβλημα. Φοβαμαι να δωθω σε μια σχεση λογω της ψυχολογικης ασταθιας μου.

[elirene]

Μπορεις να δωθεις μερικως και να περνας απλα καλα με τον συντροφο σου, μα ολα πια τα θελουν οι αντρες; σου εχει τυχει να μπεις σε σχεση και να διακοψεις γιατι φοβασαι μην πληγωθεις;

[elirene]

Κ εγω συμφωνω με την ιολη και εγω στο κολλεγιο τα βρηκα πολυ ευκολα περνας ευκολα τα μαθηματα και επαιρνα και 5 καθε σεμεστερ, τωρα εσυ αν τα βρηκες τοσο σκουρα κανε οτι σ λεει η ιολη παιρνε λιγα μαθηματα κ αν εχεις και επιλογης παιρνε τα πιο ευκολα και θα πας μια χαρα//

[Bibo]

Χαιρομαι πολυ που βρισκω ατομα που εχουν φοιτησει στο κολλεγιο(το οποιο και θεωρω πως ολοι εχουμε καταλαβει ποιο ειναι, απλως για λογους καθαρα νομικους δεν μου επιτρεπεται να αναφερω το ονομα). Εγω παιρνω μεχρι 4, αλλα στο προηγουμενο semester πιεστηκα αρκετα με συνεπεια να ζητησω παραταση για να δωσω αργοτερα. Επιπλεον αυτο το διαστημα βιωσα μια κατασταση πολυ ασχημη μεσ\'το σπιτι μου, με τον πατερα μου να κανω δυο χειρουργια τους τελευταιους μηνες και στη συνεχεια, το θειο μου να αρρωσταινει απο καρκινο. Παντα επιρρεαζομαι απο τους εξωγενεις παραγοντες και φορτιζομαι συναισθηματικα. Τους τελευταιους μηνες εφτασα στα ορια μου..Δεν πιστευω οτι πρεπει να παρατησω το κολλεγιο για παντα. Ηταν ομως λαθος μου που το εβαλα σε τοσο μεγαλη προτεραιοτητα λογω του English major που διαλεξα να ακολουθησω, και σιγα σιγα το θεοποιησα στο μυαλο μου. Αυτες τις μερες εστειλα μια επιστολη για να με αποδεσμευσουν απο τα μαθηματα αυτου του τετραμηνου, ετσι ωστε να μπορεσω να σιγα σιγα τα πραγματα σε μια σειρα και να δω τι θα κανω. Λετε να δειξουν κατανοηση και δεχτουν την επιστολη? Εχω αναφερει και τα οικογενειακα ζητηματα(αυτα που αφορουν στις εγχειρησεις του πατερα μου).

[Bibo]

*ασχημη κατασταση

[Bibo]

Ζητω συγνωμη για τις λεξεις που παραλειπω στο κειμενο μου. Ειναι απο κεκτημενη ταχυτητα..

[Lou!]

μπίμπο επειδή την έχω πάθει πάρα πολύ παρομοίως, ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ. Να πηγαίνεις, να διαβάζεις, να δίνεις, ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ. Η λύση είναι το κυνήγι ΤΟΥ ΜΕΤΡΙΟΥ. άσε τις μεγάλες προσδοκίες, και θα σου φύγει μεγάλο μέρος του βάρους. ΑΝ δεν αλλάξεις νοοτροπία, το επόμενο semester τα μαθήματα σου θα είναι εκεί, και θα σου φαίνονται ακόμα πιο δύσκολα γιατί θα έχεις πίσω σου αυτή την εμπειρία του withdrawal.

[Bibo]

Σε ευχαριστω πολυ που εστειλες απαντηση. Ειναι ομως ενας φοβος που προυπαρχει μεσα μου, τον νικησα καποιες φορες αλλα τωρα παλι ξαναβγηκε στην επιφανεια. Μολις παω να τον αντιμετωπισω ορμαει πανω μου να με φαει. Παθαινω κρισεις πανικου και κλαιω με αναφιλητα. Δεν μπορω να ζησω παλι το ιδιο μαρτυριο...Δεν θελω να θυμαμαι τα ασχημα. Θελω να ηρεμησω μεσα, να φτιαξω ενα καινουργιο \'ειναι\'. Ειμαι πολυ θυμωμενη με τον εαυτο μου σε αυτη τη φαση. Δεν μου φταιει κανεις αλλος. Μονο εγω..

[Boltseed]

Το προβλημα μου ανεκαθεν ηταν τι θα κανω μετα το λυκειο.Το οποιο ειναι λογικο εν μερη. Γραφοντας Πανελληνιες ενιωσα απιστευτη αγωνια και στρες. Τελικα δεν περασα γιατι τα μορια μου δεν επαρκουσαν. Τοτε αποφασισα να ξαναδοκιμασω. Η αποφαση μου ομως δεν ηταν καθ\'ολα υγιης. Ηθελα να \'διαπρεψω!, να καταφερω οσα δεν ειχα καταφερει να αποδειξω τα προηγουμενα χρονια.

Οτι εχω δυναμη και μπορω να ανεξαρτητοποιηθω στη ζωη.

ε?
τι σχεση εχει το ενα με το αλλο?

.

Αυτο που καταλαβα ειναι οτι θετεις μεγαλους στοχους στην ζωη σου και πονταρεις ...την ιδια σου την ζωη σε αυτους(!)

Ειναι σαν να πω και εγω \"αμα δεν γινω αστροναυτης σε 3 χρονια, τοτε θα ειμαι ενας αποτυχημενος τιποτενιος πιθηκος\".


Ισως αμα εβαζες πιο συγκεκριμενους και κοντινους στοχους να γεμιζε η αναγκη σου της \"επιτυχιας\" και να γινοσουν πιο χαρουμενη ετσι, με μεγαλυτερη ελπιδα και αρα με καλυτερη διαθεση, και αρα με πιο καθαρο τροπο σκεψης κτλ κτλ κτλ και αρα .... καλυτερη ζωη..!

[Bibo]

Νομιζω οτι εχεις δικιο σε αυτο που λες.Θα πρεπει να αντιληφθω καποια στιγμη ποια πραγματικα ειμαι και ποιες ειναι οι δυνατοτητες μου.

[Boltseed]

χμμμμ να σου πω την αληθεια δε μου πολυαρεσουνε αυτα τα \"θα\" και το \"καποια στιγμη\" που λες...

http://www.geekologie.com/2007/07/16/now-watch.jpg




Eλα Βιβη, ξεκινα το ΤΩΡΑ!