πίστη στο Θεό/προσευχή /διαίσθηση

[ioannis2]

Μιλώ για την ειλικρινή πίστη και ελπίδα στο Θεό που συνοδεύεται πάντα και πρώτα από τη δική μας προσπάθεια. Ψάχνω τη σχέση ανάμεσα στο ίδιο το άτομο και το Θεό. Δεν θέτω εδώ θέμα τι αδικίες κλπ γίνονται ανάμεσα στον κόσμο και τι κάνει ο Θεός.

[GiannisNik3]

Το να πιστεύουμε είνα πολύ σημαντικό. Μπορούμε να ζητάμε τη βοήθεια του Θεού να προσευχόμαστε να νιώθουμε πως αντλούμε από κάπου δύναμη.
Είναι λυτρωτικό και γαλήνιο, ΟΜΩΣ, υπάρχει μια λεπτή γραμμή κάπου εκεί που δεν πρέπει να ξεπερνάμε. Το να κρεμάμε τη ζωή, το μέλλον και την υγεία μας στο Θεό, είναι από μόνο του μια παραίτηση δείγμα αδυναμίας να επιβιώσουμε και να παλαίψουμε για τον εαυτό μας.
Ακόμη χειρότερα και πέρα από τη γραμμή είναι το παράδειγμα της άρκτος και του κοραλ που δείχνουν ως που μπορεί να φτάσει ο φανατισμός.

Και η διδασκαλία για "αιώνιες κολάσεις"; Είναι και αυτή λυτρωτική;

[GiannisNik3]

Παλια ημουν θρησκος αλλα μετα το ψυχωτικο επεισοδιο που περασα δεν πιστευω!!Νιωθω τυχερος και χαρουμενος που αποτιναξα απο πανω μου ενα καρο ενοχες μιας σκοταδιστικης θρησκειας...!
Πλεον δεν πιστευω στα θαυματα...!Δεν πιστευω στην παρθενογενεση κλπ...!Ολα μου φαινονται ενας μυθος του αισωπου...!
Δεν κατηγορω οσους πιστευουν μιας και εγω ημουν καποτε πιστος αλλα θεωρω οτι ειμαστε ολοι θυματα της θρησκευτικης προπαγανδας...!Δυστυχως δεν ειχα την κριτικη σκεψη να αντιπαρατεθω στα παραμυθια της θρησκειας οντας παιδι...!

Η πιστη βοηθαει τους ανθρωπους αλλα αυτο δεν σημαινει οτι υπαρχει θεος...

Τι έπαθες;