ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ VS ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΑ

[Heal_my_soul]

Πάλι εδώ. Είχα πολύ καιρό να γράψω. Αλλά οι "dark days" ήρθαν ξανά. Ένα review της ζωής μου για να μπω μετά στο ψητό.

Στην εφηβεία άρχισα να γίνομαι πολύ φοβικός, 12 χρονών βίωσα πρώτη φορά άγχος, 15 χρονών κρίση πανικού, 16 χρονών ξεκίνησαν τα θέματα με το στομάχι μου. Ανασφαλές παιδί, ανέραστο, που δεν υποστήριζε τον εαυτό του, δεν αποδεχόταν τον εαυτό του, προσπαθούσε να μοιάσει στους άλλους για να γίνει αποδεκτός, που οι καλοί βαθμοί του ήταν το μόνο του επίτευγμα, το μόνο που τον ανέβαζε.

Η φάση με το που μπήκα στο πανεπιστήμιο άλλαξε κατά πολύ, άρχισα να ανακαλυπτώ τον εαυτό μου, τα ενδιαφέροντα μου, να ανακαλύπτω τον κόσμο γενικά. Στα 21, το 2013 δηλαδή, άρχισε νομίζω να αντιδράει ο οργανισμός μου με ψυχοσωματικά (στομάχι, ευερέθιστο έντερο, κλείσιμο στο σπίτι και τον εαυτό, μελαγχολία/δυσθυμία, κλάματα στο άκυρο, κακή διάθεση, αυπνίες, απίστευτη ανησυχία και απίστευτο άγχος, κρίσεις πανικού και όλα αυτά τα ωραία). Καταπίεζα τον εαυτό μου πολύ καιρό. Ήμουν πάντα το καλό παιδί με δυνατότητες που δε μιλάει αλλά μόνο ακούει και ίσως δεν έχει και προσωπικότητα. Άρχισα να περνάω κάτι σαν εφηβεία και άρχισα να αντιδράω σε αυτό. Είχα βαρεθεί να με κάνει ο καθένας ότι ήθελε και να μη μιλάω. Γενικά ένιωθα ότι δε ζω, ότι δεν είμαι ειλικρινής με κανέναν, ούτε με τον ίδιο μου τον εαυτό, ότι είμαι ένα ευγενικό άβουλο ον.

Ένας άλλος λόγος για την αντίδραση του οργανισμού μου ήταν επίσης και η καταπιεσμένη μου σεξουαλικότητα. Είμαι γκέι. Αλλά μέχρι και τότε δεν τολμούσα καν να το αποδεχτώ. Το καταλάβαινα, αλλά δεν το αποδεχόμουν. Γιατί και το οικογενειακό μου περιβάλλον, καθώς και το φιλικό μου όσον αφορά τον τόπο που μεγάλωσα δεν είναι σε καμία περίπτωση gay friendly. Οπότε μεγάλωσα με το να το θεωρώ αρρώστεια. Ουσιαστικά όλο αυτό μπλόκαρε την προσωπικότητά μου. Όποιος με γνώριζε μέχρι τότε, έπαιρνε σαν μία εικόνα απο εμένα ένα τέρμα ανασφαλές άτομο που προσπαθεί συνεχώς να γίνει συμπαθής.

Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν με την αποδοχή της σεξουαλικότητας, έγιναν πολύ όμορφα πράγματα, ξεκίνησα και ψυχοθεραπεία, έψαξα πολύ μέσα μου, βελτίωσα τη σχέση μου με τον εαυτό μου και τους άλλους, έγινα ειλικρινής, δεν καταπίεζα συναισθήματα, ξεκίνησα και δραστηριότητες που μου αρέσουν πάρα πολύ και γνώρισα πολύ όμορφούς ανθρώπους, και γενικά ένιωθα ότι Ζ-Ω. Ότι αρχίζει να αλλάζει η ζωή μου. Και διψούσα πολύ για αυτό. Τα προβλήματα με το άγχος μπορεί να μην είχαν εξαφανιστεί τελείως, αλλά σίγουρα είχαν ένα ελπιδοφόρο έδαφος για να λυθούν. Όλα αυτά μέχρι που αποφοίτησα και ήρθα στο πατρικό μου. Πέρυσι το καλοκαίρι. Το πήρα θετικά στην αρχή, αλλά ήξερα τι θα ακολουθήσει. Προσπάθησα να το καταπολεμήσω αλλά με ρούφηξε. Να'μαι λοιπόν εδώ στο παλιό μου περιβάλλον που τόσο ήθελα να σβήσω, τους παλιούς μου φίλους, και επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος.

Η καταστασή μου τώρα; Επειδή ξεκίνησα ψυχολόγο προφανώς για να το διαχειριστώ όλο αυτό, είναι λες και είμαι σε μία φυλακή. Ακούγεται υπερβολικό αλλά αυτό νιώθω. Εδώ και ένα χρόνο το άγχος μου έχει χτυπήσει κόκκινο, αγχώνομαι και ανησυχώ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, είναι τέρμα κουραστικό-έχω χάσει τελείως την αυτοπεποίθησή μου σε αυτό το θέμα-, το στομάχι μου επίσης χτύπησε κόκκινο, πήγα στα επείγοντα ξανά μετα από 3 χρόνια (καθώς κάποια στιγμή ήταν συνήθεια), ένιωθα λες και ήμουν πάλι εκείνο το 16χρονο παιδάκι, με το μόνο πράγμα να κρατηθώ οι καλοί βαθμοί στο μεταπτυχιακό, μπας και γεμίσω το κενό μου. Με ένα περιβάλλον που ενώ δεν γνωρίζει για εμένα, ξέρω τι γνώμη τους για τους γκει. Σε ένα περιβάλλον που πρέπει να ανέχομαι να ακούω ομοφοβικές κουβέντες και μαλ@@@ιες, αλλά χωρίς να μπορώ να πω κάτι καθώς δεν έχω την ανάγκη να τους πω για εμένα. Ίσα ίσα που σκέφτομαι να ξεκόψω. Γενικά νιώθω ότι το οικογενειακό μου περιβάλλον, και το παλιό μου φιλικό περιβάλλον είναι πολύ τοξικό. Και όχι μόνο λόγω της άποψης περί γκει κλπ. Νιώθω ότι πλέον εκπέμπουμε σε άλλες συχνότητες. Και κλασσικά εγω πρέπει να προσαρμοστώ στις συχνότητες των άλλων. Το ευγενικό άβουλο ον που λέγαμε και πρίν ίσως με περισσότερα νέυρα και τσαμπουκά τώρα. Και που ενοχλεί και παραξενεύει (το κλασσικό "άλλαξες" που λένε) που πλέον δεν υπακούει και δεν είναι τόσο ευγενικό.

Και δεν ξέρω τι να κάνω ρε γαμώτο. Είναι πολύ δύσκολο αυτό, να νιώθεις ότι άτομα που αγαπάς, που στο παρελθόν ήταν κομμάτι της ζωής σου, που σε θεωρούν κομμάτι της ζωής τους, αυτά τα άτομα να είναι τοξικά. Ειδικά με την οικογένεια πονάει πιο πολύ από όλα. Είμαι σε αδιέξοδο. Προσπαθώ να βρω συμμάχους σε όλο αυτό, αλλά όλοι μου οι αγαπημένοι άνθρωποι είναι σε άλλες πόλεις. Και το να επενδύσω σε καινούριες σχέσεις πλέον δεν μου είναι και τόσο εύκολο. Προσπαθώ πολύ να φύγω από αυτό, και βλέπω όλο τοίχο. Σαν να πρέπει να προσαρμοστώ εν τέλει. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ, ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΠΕΘΑΙΝΩ ΜΕΣΑ ΣΕ ΟΛΟ ΑΥΤΟ!!!! Το σώμα μου αντιδράει, με αποκορύφωμα αυτές τις μέρες που ειλικρινά με τρόμαξε το γεγονός ότι επι 3 ημέρες πήγαινα συνεχόμενα τουαλέτα. Και ένιωθα αυτό που νιώθω όταν παθαίνω κρίση πανικού. Μούδιασμα στην κοιλιά, κάψιμο και έπειτα ανάγκη για τουαλέτα και απίστευτο άγχος. Πόρισμα γιατρού; Ευερέθιστο έντερο φυσικά -φαρμακευτική αγωγή- και να προσπαθώ να μην αγχώνομαι (γελάμε εδώ).

Έχω και το μεταπτυχιακό που με αγχώνει, που όμως δεν μπορώ να εκτονωθώ κάπου για να μου φύγει το άγχος, και απλά κρατιέμαι από αυτό και έχει γίνει λίγο εμμονή. Προσπάθησα πάλι να πάω σε δραστηριότητα αλλά πραγματικά νιώθω τέρμα κουρασμένος. Τέρμα. Θέλω ηρεμία. Θέλω ανθρώπους που με καταλαβαίνουν και με αποδέχονται. Θέλω να μην κρίνεται η διαφορετικότητα μου (όχι μόνο η σεξουαλική). Θέλω υγεία ρε γαμώτο. Τώρα με αυτό που έγινε με το στομάχι αυτές τις μέρες τρόμαξα. Πραγματικά ένιωσα ότι ο οργανισμός μου έχει καταπονηθεί και καταπιεστεί πάρα πολύ (ειδικά το τελευταίο 4μηνο φουλ άγχος για εξεταστικές-οικογενειακά-επιστροφη σε πρώην κλπ). Και απλά σηκώνω τα χέρια.

Να σταθώ στα πόδια μου αυτή τη στιγμή δεν μπορώ... Δεν έχω δυνάμεις... Τις εξάντλησα όλες στην προσπαθεία μου να σταθώ στα πόδια μου ίσως με λάθος τρόπο. Να μείνω εδώ δεν ξέρω αν θα αντέξω άλλο χωρίς να πέσω σε κατάθλιψη, νιώθω φυλακισμένος. Θέλω να πετάξω ρε γαμώτο. Και νιώθω ότι δεν έχω συμμάχους σε αυτό (δε σχολιάζω την κατάσταση στη χώρα που σε αναγκάζει να συρθείς). Δεν ξέρω τι να κάνω. Σκέφτηκα την ψυχίατρο μπας και βοηθηθώ με κάποια αγωγή. Αλλά απ'τη στιγμή που είσαι σε ένα περιβάλλον που δεν ταιριάζεις πλέον, πως να είσαι ψυχικά υγιής; Χρειάζομαι βοήθεια. Το ξέρω ότι ο ήρωάς μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, αλλά αυτή τη στιγμή χρειάζομαι κάποιον που να με πάρει απ'το χέρι και να μου πει "όλα θα πάνε καλά", "σε καταλαβαίνω", "μαζί θα το λύσουμε". Και το αστείο σε όλο αυτό είναι ότι όλοι μου γύρω λένε ότι προχωράω στη ζωή μου. Και εγώ απλά νιώθω ότι έχω πάει χιλιόμετρα πίσω. Ίσως και αυτό το επεισόδιο με το ευερέθιστο έντερο αυτές τις μέρες να ήταν και μια σφαλιάρα/μήνυμα απ'τον εαυτό μου. Μήνυμα για αλλαγή. Ότι κάτι δεν πάει καλά. Αλλά και πάλι έχω κουραστεί και χαθεί πλέον στις μεταφράσεις των ψυχοσωματικών...... Και λεξικό δεν υπάρχει. Δυστυχώς. Είναι προσωπικό και μοναδικό για τον καθένα. Και δύσκολα το αποκρυπτογραφείς.

Αυτά. Ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου. Να έχετε ένα όμορφο απόγευμα.

[Vasomp]

Καλησπέρα.. Είπες τόσα πολλά κ αυτό που έχω καταλάβει είναι πως βρίσκεσαι σε αυτή την κατάσταση γιατί πολύ απλά καταπιέζεις την σεξουαλικη σου ταυτότητα, είναι ξεκάθαρο!! Οσο δύσκολο και αν είναι νομίζω πως ήρθε η ώρα να κάνεις μια συζήτηση με την οικογένεια σου και τους δικούς σου ανθρώπους. Πρέπει να συστηθείς ξανά μαζί τους, να τους πεις ποιος είσαι, τι θέλεις απο τη ζωή σου και τι σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένο. Στην αρχή θα ναι σίγουρα δύσκολο για όλους σας και άβολο αλλα νομίζω πως είναι ο μόνος τρόπος για να αναπνεύσεις κ να βρεις ξανά τον εαυτό σου. Όλες οι κρίσεις πανικού βρίσκονται νομίζω εκεί γιατί καταπιέζεις το εγω σου. Είναι οικογένεια σου, σε αγαπάει κ όσο κ αν ταραχτει απο ολο αυτό στο τέλος θα σε αγκαλιάσει. Μια σεξουαλικη ταυτότητα δεν νομίζω πως σημαίνει πως δεν ταιριάζεις με την οικογένεια σου. Κάνε το βήμα και απελευθερωσου.

[Heal_my_soul]

Θα ακουστεί κακό αλλά τα άτομα που είναι σημαντικό για εμένα να το ξέρουν, το ξέρουν. Δε νιώθω σημαντικό να το μάθουν οι δικοί μου. Δε θα βοηθήσει σε κάτι καθώς ούτως η άλλως δε με ρωτάνε και πολλά για το ερωτικό κομμάτι (πολύ πιθανό να εχουν καταλάβει και κάτι δεν το αποκλείω). Δε θεωρώ ότι είναι πολύ ώριμοι με αυτά τα θέματα για να το καταλάβουν, και σίγουρα δε θέλω να καταλήξω χωρίς σπίτι (ναι το φοβάμαι πολύ αυτό). Δυστυχώς προσπαθώ πολύ αλλά υπάρχει μεγάλο χάσμα στην επικοινωνία, που αν δεν έκανα ψυχοθεραπεία δε θα μπορούσα κάπως να το σπάσω. Απλά όταν είσαι πάντα εσύ αυτός που σπας το χάσμα σε φθείρει και σε κουράζει. Και όσο και αν προσπαθώ να κάνω και άλλες παρέες κλπ και να βγαίνω, επιστρέφω σε αυτό το περιβάλλον κάθε βράδυ, με αυτούς τους φίλους, την οικογένεια κλπ. Η λύση σίγουρα είναι η απελευθέρωση. Θα το είχα κάνει εδώ και καιρό. Αλλά δεν έχω κάποιον. Δεν έχω συμμάχους εδώ. Είμαι τέρμα "μόνος". Και μέσα σε όλο αυτό προσπαθώ να αντιμετωπίσω και τα θέματα με το άγχος τις φοβίες μου κλπ, και πραγματικά τίποτα δε βοηθάει. Ακούγεται υπερβολικό, το ξέρω, αλλά αυτό νιώθω. Πάντοτε, ανεξάρτητα απτό θέμα με την σεξουαλικότητα, ήμουνα για την οικογένεια και τους φίλους μου ένας υπερβολικος-αγχωτικός-τρελός. Δεν υπάρχει δηλαδή και κατανόηση σε θέματα ψυχικής υγείας, ώστε να μπορεί κάποιος να με καταλάβει. Νιώθω τέρμα φρικιό ρε συ. Ότι πρέπει απλά να προσασμοστώ σε όλο αυτό. Αλλά θέλω να το διώξω. Και αυτό και όλα αυτά από μέσα μου. Έχω κουραστεί να αγχώνομαι για τα πάντα, να μην μπορώ να πάω διακοπές λόγω στομαχιού-άγχους, να μην μπορώ να κοιμάμαι τα βράδια, να είμαι τόσο υπεραναλυτικός σε σημείο που να μην μπορώ να το ελέγξω, να μην απολαμβάνω τη ζωή μου λόγω της τελειομανίας και της τάσης ελέγχου για τα πάντα γύρω μου. Πραγματικά έχω κουραστεί. Και πρέπει όλα αυτά να τα αντιμετωπίσω σε ένα για μένα κόντρα περιβάλλον. Δεν ξέρω κατα πόσο είναι εφικτό. Αλήθεια. Τα έχω παίξει. Έχω βγει οφ.....

[Guilty]

Εγω νομιζω πως θα πρεπει να μιλησεις μαζι τους..θεωρω οτι θα ειναι απιστευτα απελευθερωτικο για σενα..ακομα κι αν το παρουν στραβα. Σιγουρα καποια στιγμη θα το αποδεχτουν. Η οικογένειά ειναι αγάπη. Δεν τους κανεις καποιο κακο. Δεν τους πληγωνεις ηθελημενα. Απλα εισαι αυτος που εισαι και αυτο ειναι καθαρα δικο σου θεμα. Κακα τα ψεμματα..ολοι μονοι ειμαστε κατα βαθος . Ειδικα σε τετοια θεματα. Φανταζομαι εχεις φίλους που σε στηριζουν κι ας είναι μακρια..που να μπορεις να τους μιλας και να βγαζεις καποια πραγματα απο μεσα σου. Καταλαβαινω οτι σε φοβιζει το να εκδηλωθεις. Ισως ομως αν ο κανεις να σταματησουν να ειναι τοσο καταπιεστικοι..Αν δε σε αποδεχτουν γιαυτο που εισαι..τοτε αυτοι εχπυν το πρόβλημα. Οχι εσυ..
Θα μιλησω ειλικρινα..αν ερχοταν ο γιος μου και μου ελεγε οτι ειναι γκέι..δεν θα μου αρεσε..αλλα θα τον αποδεχομουν..θα τον αγαπουσα και θα τον στηριζα, γιατι θελω να ειναι αυτος καλα..και ενταξει με τον εαυτό του. Ισως εκπλαγεις με την αντιδραση τους.

Εστάλη από SM-A520F στο E-Psychology.gr Mobile App

[Heal_my_soul]

Εγω νομιζω πως θα πρεπει να μιλησεις μαζι τους..θεωρω οτι θα ειναι απιστευτα απελευθερωτικο για σενα..ακομα κι αν το παρουν στραβα. Σιγουρα καποια στιγμη θα το αποδεχτουν. Η οικογένειά ειναι αγάπη. Δεν τους κανεις καποιο κακο. Δεν τους πληγωνεις ηθελημενα. Απλα εισαι αυτος που εισαι και αυτο ειναι καθαρα δικο σου θεμα. Κακα τα ψεμματα..ολοι μονοι ειμαστε κατα βαθος . Ειδικα σε τετοια θεματα. Φανταζομαι εχεις φίλους που σε στηριζουν κι ας είναι μακρια..που να μπορεις να τους μιλας και να βγαζεις καποια πραγματα απο μεσα σου. Καταλαβαινω οτι σε φοβιζει το να εκδηλωθεις. Ισως ομως αν ο κανεις να σταματησουν να ειναι τοσο καταπιεστικοι..Αν δε σε αποδεχτουν γιαυτο που εισαι..τοτε αυτοι εχπυν το πρόβλημα. Οχι εσυ..
Θα μιλησω ειλικρινα..αν ερχοταν ο γιος μου και μου ελεγε οτι ειναι γκέι..δεν θα μου αρεσε..αλλα θα τον αποδεχομουν..θα τον αγαπουσα και θα τον στηριζα, γιατι θελω να ειναι αυτος καλα..και ενταξει με τον εαυτό του. Ισως εκπλαγεις με την αντιδραση τους.

Εστάλη από SM-A520F στο E-Psychology.gr Mobile App

Σε ευχαριστώ για την απάντησή σου. Δεν ξέρω αλήθεια. Αυτή τη στιγμή είμαι πολύ μπλοκαρισμένος για να πω "αυτό φταίει" και να το λύσω. Νιώθω ότι πλέον είναι κάποια πράγματα μέσα μου που δεν μπορώ να τα ελέγξω, όσο και αν γνωρίζω την πηγή τους. Νιώθω ότι πλέον δεν μπορώ να ελέγξω τις σκέψεις και το άγχος μου. Και όλα γίνονται βουνό μέσα μου, ενώ είναι πολύ απλά τα πράγματα. Αλλά δεν το κάνω επίτηδες. Αυτό έχει γιγαντωθεί πλέον. Το είχα απο μικρός, και πλέον έχει γίνει ολόκληρο τέρας που επηρεάζει την καθημερινοτητά μου. Δεν ξέρω αν θα πρέπει να αλλάξω τρόπο ζωής η να πάρω κάποια αγωγή. Αλλά ότι χρειαστεί θα το κάνω. Θέλω να φύγει αυτό το τέρας από μέσα μου. Νιώθω ότι είναι ένας συνδυασμός κοινωνικής φοβίας-τελειομανίας-αίσθησης ελέγχου-φόβος γελοιοποίησης που μου προκαλούν όλο αυτό το άγχος. Και υπάρχουν πολύ λίγα πράγματα που δεν έχουν μέσα τίποτα από όλα αυτά, ώστε να πω "θα είμαι χαλαρός-τέλεια". Και σίγουρα το γκει κομμάτι μου βαράει στον φόβο της γελοιοποίησης και στην κοινωνική φοβία λίγο παραπάνω. Δε θα σου πω ψέματα-υποσυνείδητα σκέφτομαι ότι μπορεί να χλευαστώ και να απορριφθώ για αυτό. Θα μου πεις "so what?". Αλλά αυτό είναι η δεύτερη σκέψη. Η πρώτη σκέψη δυστυχώς είναι αυτός ο φόβος-η οποία προκαλεί και αυτό το άγχος. Κάποτε θυμάμαι μπορούσα να ελέγξω τι σκέφτομαι. Τώρα απλά όλα τρέχουν με πολλά χιλιόμετρα στο κεφάλι μου-όπως και εγώ. Δεν ξέρω ποια ήταν η τελευταία φορά που χαλάρωσα πραγματικά. Πάει σίγουρα 1μισης χρόνος.

[Guilty]

Μην καταδικαζεις τον εαυτο σου..και μην σου κολλας ταμπελες..δωσε λιγο χρονο ..δεν χρειαζεται ολα να γίνουν αμεσως..δεν χρειάζεται να βρεις ακρη σημερα.. Δεν εχω παει σε ψυχολογο ποτε για να εχω άποψη..Υποθετω ομως πως θα σε βοηθησει να καταλάβεις καποια πραγματα για τον εαυτό σου.. Πιστεύω πως δεν χρειάζεσαι φάρμακα ..οσο μπορεις απεφυγε τα.
Μιλα με φιλους με παρομοιες εμπειριες..

Εστάλη από SM-A520F στο E-Psychology.gr Mobile App

[Heal_my_soul]

Μην καταδικαζεις τον εαυτο σου..και μην σου κολλας ταμπελες..δωσε λιγο χρονο ..δεν χρειαζεται ολα να γίνουν αμεσως..δεν χρειάζεται να βρεις ακρη σημερα.. Δεν εχω παει σε ψυχολογο ποτε για να εχω άποψη..Υποθετω ομως πως θα σε βοηθησει να καταλάβεις καποια πραγματα για τον εαυτό σου.. Πιστεύω πως δεν χρειάζεσαι φάρμακα ..οσο μπορεις απεφυγε τα.
Μιλα με φιλους με παρομοιες εμπειριες..

Εστάλη από SM-A520F στο E-Psychology.gr Mobile App

Παρακολουθώ ψυχολόγο, βοηθάει μέχρι ένα σημείο, αλλά νομίζω κάποια πράγματα κάποιες φορές δεν είναι στο χέρι μας δυστυχώς. Ναι, έχεις δίκαιο. Θέλει λίγο χρόνο. Και σίγουρα καλή παρέα.

[Guilty]

Ειδικα αυτα που περιγράφεις..ειναι στο χερι σου..να εισαι δυνατος..η ζωη ειναι μπροστα σου ..εισαι πολυ νεος ακομα..και ανακαλυπτεις και τον εαυτο σου..το οποιο ειναι παρα πολυ καλο κατα τη γνωμη μου.. Σου ευχομαι υπομονη και δύναμη..

Εστάλη από SM-A520F στο E-Psychology.gr Mobile App

[Vasomp]

Πρέπει πρώτα απο ολα να αγαπήσεις εσυ τον εαυτό σου!! Τι εννοείς '' θα χλευαστω''?? Αν δεν αγαπήσεις, υποστηρίξεις, σεβαστείς εσύ τον εαυτό σου πως θα το κάνουν οι άλλοι?? Ολα ξεκινούν από μεσα μας! Αγαπά πρώτα απο όλους εσυ εσένα κ σιγά σιγά θα το νιωσεις αυτό κ απο τους γυρω σου. Κ στην τελική τι σε νιοαζουν οι άλλοι?? Σημασία εχει να μαστε εμείς ευτυχισμένοι μεσα μας και να χουμε δίπλα μας λίγους και καλούς που μας αγαπάνε κ μας αποδέχονται ακριβώς για αυτό που είμαστε! Τα πράγματα είναι πιο απλά απο όσο νομίζουμε, μη βασανίζεις αδικα τον εαυτό σου!

[Heal_my_soul]

Ειδικα αυτα που περιγράφεις..ειναι στο χερι σου..να εισαι δυνατος..η ζωη ειναι μπροστα σου ..εισαι πολυ νεος ακομα..και ανακαλυπτεις και τον εαυτο σου..το οποιο ειναι παρα πολυ καλο κατα τη γνωμη μου.. Σου ευχομαι υπομονη και δύναμη..

Εστάλη από SM-A520F στο E-Psychology.gr Mobile App

Ελπίζω να το καταλάβω και να το πιστέψω ότι είναι στο χέρι μου. Σε ευχαριστώ πολύ!

[Heal_my_soul]

Πρέπει πρώτα απο ολα να αγαπήσεις εσυ τον εαυτό σου!! Τι εννοείς '' θα χλευαστω''?? Αν δεν αγαπήσεις, υποστηρίξεις, σεβαστείς εσύ τον εαυτό σου πως θα το κάνουν οι άλλοι?? Ολα ξεκινούν από μεσα μας! Αγαπά πρώτα απο όλους εσυ εσένα κ σιγά σιγά θα το νιωσεις αυτό κ απο τους γυρω σου. Κ στην τελική τι σε νιοαζουν οι άλλοι?? Σημασία εχει να μαστε εμείς ευτυχισμένοι μεσα μας και να χουμε δίπλα μας λίγους και καλούς που μας αγαπάνε κ μας αποδέχονται ακριβώς για αυτό που είμαστε! Τα πράγματα είναι πιο απλά απο όσο νομίζουμε, μη βασανίζεις αδικα τον εαυτό σου!

Είναι οι πρώτες σκέψεις δυστυχώς. Το υποσυνείδητο μου τις στέλνει, οχι εγώ! χαχα Έχεις δίκαιο περί αγάπης-πολύ σημαντικό και προσπαθώ να το θυμάμαι. Αλλά κάποιες φορές είναι πραγματικά δύσκολο-ειδικά σε αγχωτικές καταστάσεις νομίζω απλά δεν αντέχεις τον εαυτό σου. Και η τελευταία περίοδος δυστυχώς είχε μέσα πολλές τέτοιες. Αυτές τις αγχωτικές στιγμές νομίζω κάνω τις χειρότερες σκέψεις για εμένα. Ειδικά όταν με πιάνουν τα ψυχοσωματικά μου. Σαν να μου θυμίζουν πόσο ίσως δε με αγαπάω. Θέλει πολύ προσωπική δουλειά πιστεύω. Και κάποιες φορές παρατάς τα όπλα. Ελπίζω όχι οριστικά.

[Vasomp]

Για να βρίσκομαι κ εγω εδω μεσα βιωνω πολλα ψυχοσωματικα πίστεψε με χαχα. Αλλα ένα πράγμα δεν δέχομαι για κανένα κ απο κανεναν. Ολοι είμαστε ξεχωριστοι κ ολοι αξιζουμε.. Εισαι μοναδικός και πάντα να παλεύεις για τα όνειρά σου.. Σκέψου τι ειναι αυτό που θα σε έκανε πραγματικά ευτυχισμένο και καντο. Είτε είναι μια δουλειά, είτε ένα ταξίδι, να δεις τους αγαπημένους σου φίλους.. Προσπάθησε να ξεφεύγεις, ίσως αν σε βοηθούσε κ κάποιος ψυχολόγος για να μιλάς η κάποιος φίλος.. Κ ολα θα γίνουν μόνα τους..

[Heal_my_soul]

Για να βρίσκομαι κ εγω εδω μεσα βιωνω πολλα ψυχοσωματικα πίστεψε με χαχα. Αλλα ένα πράγμα δεν δέχομαι για κανένα κ απο κανεναν. Ολοι είμαστε ξεχωριστοι κ ολοι αξιζουμε.. Εισαι μοναδικός και πάντα να παλεύεις για τα όνειρά σου.. Σκέψου τι ειναι αυτό που θα σε έκανε πραγματικά ευτυχισμένο και καντο. Είτε είναι μια δουλειά, είτε ένα ταξίδι, να δεις τους αγαπημένους σου φίλους.. Προσπάθησε να ξεφεύγεις, ίσως αν σε βοηθούσε κ κάποιος ψυχολόγος για να μιλάς η κάποιος φίλος.. Κ ολα θα γίνουν μόνα τους..

Το προσπαθώ πολύ αυτό, και να σου πω την αλήθεια από αυτό παίρνω κίνητρο. Με το να κάνω πράγματα που αγαπάω. Απλά στην πόλη που σπούδαζα είχα την τύχη να είμαι σε ένα περιβάλλον στο οποίο έκανα ότι αγαπούσα, είχα ανθρώπους δικούς μου, είχα την παρέα μου-τους φίλους μου, ένιωθα ασφάλεια γενικά. Και τώρα προσπαθώ ξανά να τα χτίσω αυτά, και καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι. Ήδη 1μιση χρόνο τώρα τρώω τα μούτρα μου συνέχεια. Ψυχολόγο παρακολουθώ εννοείται. Δε θα μπορούσα να το διαχειριστώ όλο αυτό μόνος. Είναι μία διέξοδος. Όσο για τα πράγματα που αγαπάω, πλέον νιώθω τελείως χαμένος. Θέλω το χρόνο μου ίσως. Ειλικρινά αυτή τη στιγμή νιώθω ότι δεν ξέρω τι θέλω και που πάω. Νιώθω τελείως μετέωρος. Θέλω απλά να μη σκέφτομαι τίποτα και να ηρεμήσω. Απλά αυτό. Χωρίς να με νοιάζει κάτι. Να ξεκουραστώ. Το θέλω πάρα πολύ..... Απ'την άλλη βλέπω άλλα παιδιά στα 26 πόση δύναμη-αισιοδοξία-ελπίδα έχουν και όρεξη για ζωή, και δεν καταλαβαίνω τι κάνω λάθος-ελικρινά..... Τους βλέπω και τους χαίρομαι.

[NvK]

Με συγκινησες πολυ.. Να ξερες ποσο σε νιωθω.. Εχω αλλαξει και εγω περιβαλλον πολυ αποτομα και κατα καποιο τροπο περναγα τα ιδια με αλλο σεναριο. Καταπιεστικοι γονεις, τοξικες παρεες και καμια κατανοηση η βοηθεια(ειμαι κ αγοροκοριτσο οποτε θεμα κ αυτο) . Απλα εχεις εξελιχθει και δεν αντεχεις να κατεβαινεις σκαλες στη ζωη σου. Και ειναι λογικο. Αυτο που ειπες με τις συχνοτητες, αυτο λεω και εγω παντα οτι πρεπει να βρισκουμε ατομα στις ιδιες συχνοτητες. Πρεπει να μετακινηθεις απο το περιβαλλον που σε χαλαει. Και αν ειναι δυσκολο προσπαθησε να δεχτεις μεσα σου την κατασταση κρατωντας αμυνες μεχρι να καταφερεις να φυγεις. Διαβασε καποιο βιβλιο ισως, εγω διαβαζω τον "Εσωτερικο Λογο" αυτη τη στιγμη που μιλαει για πρακτικες διαλογισμου και εξηγει πως λειτουργει η σκεψη μας και γιατι βυθιζομαστε σε αυτη. Θα σαρεσει πιστευω. Και να ξερεις οτι με οσους και να μιλησεις αν δε μιλας στον εαυτο σου δεν γινεται τιποτα. Τις καλυτερες ευχες μου.