Μια ιστορία.. Με κατάθλιψη με κρίσεις πανικού...

[GGG]

Γεια χαρά.

Θα σας πω την ιστοριούλα μου, για να τα βγάλω από μέσα μου και να ακούσω και τις συμβουλές σας.

Τον τελευταίο χρόνο έφαγα αρκετές σφαλιάρες στη ζωή μου.

Άλλαξα τόπο διαμονής λόγω ανεργίας, έπεσα θύμα μικροκλοπής, κατέστρεψα το πολύ χρήσιμο μεταφορικό μου μέσο και η επιπλέον απόπειρα κλοπής του το κατέστρεψε εντελώς.

Με αποκορύφωμα ασύγκριτο με όλα τα άλλα, να χάσω τον πατέρα μου εντελώς ξαφνικά από καρδιά στην ηλικία των 54 ετών. Με όλα τα επακόλουθα, τους καυγάδες για τα χρέη που έμειναν πίσω και την κληρονομιά, και εμένα να πενθώ από απόσταση και να προσπαθώ να κάνω τον διαιτητή.

Εν το μεταξύ έτρεχαν και οι στρατιωτικές υποχρεώσεις (είμαι αρνητής στράτευσης και σκόπευα να πάρω Ι-5).

Τρεις μήνες αργότερα έγινε κάποιος φόνος για τον οποίο φοβήθηκα πως θα θεωρηθώ ένοχος και μπορεί να λάβω αντίποινα. Δεν ήταν παράλογο, θεωρούσαν λογικό τον φόβο μου οι γύρω μου.

Μετά από ένα καυγά (οχι τίποτα το ιδιαίτερο) με την κοπέλα μου κατάρρευσα ψυχολογικά. Έθεσα σε κίνδυνο τη ζωή μου παρακαλώντας να πεθάνω. Έπειτα της είπα να χωρίσουμε. Έκλαιγα ασταμάτητα, με την παραμικρή σκέψη. Δυο μέρες αργότερα τα βρήκαμε όμως η κατάσταση μου συνεχίστηκε να είναι άσχημη. Αδυνατούσα να πάω στη δουλειά μου.

Ζήτησα την βοήθεια ψυχίατρου ο οποίος μου είπε ότι έχω κατάθλιψη και μου έδωσε seropram 20mg (από τότε παίρνω 1 το βράδυ).

Μερικές μέρες αργότερα άρχισαν οι κρίσεις πανικού. Ένα σφίξιμο στο στήθος, πόνος στην κοιλιά, νευρικότητα. Μια αίσθηση φόβου, στα καλά καθούμενα, χωρίς να μπορώ να την αποβάλω. Τότε η ψυχίατρος μου έδωσε XANAX 0,5 mg (Μισό το πρωί, μισό το μεσημέρι, ένα το βράδυ, έπειτα έκοψα το μεσημεριανό γιατί κοιμόμουν συνέχεια).

Οι μέρες συνεχίστηκαν όμορφα κι ωραία, πήγα στην πόλη μου για την προγραμματισμένη μου άδεια μαζί με την κοπέλα μου, και όταν τελείωσαν οι διακοπές κανονικά επέστρεψα στη δουλειά μου.

Αποποιήθηκα την κληρονομιά, πείρα αναβολή από το στρατό, μετακόμισα στην επαγγελματική στέγη ενός φίλου οπότε και απαλλάχτηκα από το ενοίκιο.

Λίγο καιρό αργότερα ελάττωσα (πάντα με τη συμβουλή της ψυχιάτρου) το XANAX στο μισό την ημέρα, όπου ξεχνούσα να το πάρω, και έπειτα το έκοψα εντελώς.

Μερικές μέρες αφότου το έκοψα εμφανίστηκαν πάλι κρίσεις πανικού. Απογοητεύτηκα εντελώς και έπεσα και ψυχολογικά. Την Τρίτη λοιπόν ξεκίνησα να παίρνω μισό XANAX το πρωί μισό το μεσημέρι. Οι κρίσεις πανικού σταμάτησαν..

Πριν λίγες ώρες προσπάθησα να ξεκινήσω για την δουλειά μου.. Αμέσως με έπιασε μια δύσπνοια ένας πονόκοιλος.
Απογοητεύτηκα πάλι και έπεσα ψυχολογικά.

Μπόρεσα και βγήκα κανονικά έξω, περπάτησα, πήγα στην τράπεζα, πήγα για ψώνια.. Δεν είναι αγοραφοβία. Φοβάμαι να πάω στη δουλειά. Την ημέρα που πέθανε ο Πατέρας μου επίσης δεν είχα πάει στη δουλειά και ήμουν τυχερός που έμαθα τα δυσάρεστα ενώ ήμουν στο σπίτι.. Δεν ξέρω αν υποσεινήδητα το συνδυάζω με αυτό..

Πλέον έχω καταρρεύσει και οικονομικά επειδή δεν πηγαίνω στη δουλειά. Δεν ξέρω.. Άλλοι άνθρωποι που έχουν παρόμοιο πρόβλημα πως τα βγάζουν πέρα; Σκέφτηκα να βγω στο ταμείο ανεργίας για ένα διάστημα αλλά μετά;

Επίσης η κοπέλα μου είναι πιεσμένη για τους δικούς της λόγους το τελευταίο χρονικό διάστημα. Δεν με καταλαβαίνει και με αμφισβητεί. Πιστεύει πως έχω επαναπαυθεί στο ότι δεν έχω ενοίκιο και στο ότι μπορώ να βγω στο ταμείο ανεργίας (που δε είναι σίγουρο ακόμα). Προσπαθώ να της εξηγήσω το πως νιώθω και δεν μπορώ να πάω στην δουλειά και δε το καταλαβαίνει. Δεν μπορεί να καταλάβει πως είναι κάτι που δε μπορώ να ελέγξω και πως δεν νιώθω εντάξει με αυτό. Έχει καταλήξει αντί να μου κάνει καλό όπως πριν, να με κάνει ακόμα χειρότερα με τον άσχημο τρόπο που μου συμπεριφέρεται.

Δεν ξέρω αν μπορώ να κάνω κάτι..
Αύριο πάντως θα ξαναπροσπαθήσω να πάω στη δουλειά..

Ευχαριστώ που με ακούσατε..

[UlverK]

Πριν 2 μήνες έχασα κι εγώ τον δικό μου πατέρα. Όπως κι εσύ μερικές μέρες μετά ξεκίνησαν οι κρίσεις πανικού, η κατάθλιψη, τα ψυχοσωματικά, οι μαύρες σκέψεις, οι φοβίες και πάει λέγοντας. Για ένα διάστημα φοβόμουν να βγω από το σπίτι, ούτε για έναν καφέ στη διπλανή καφετέρια δεν πήγαινα. Ωστόσο πήγα σε ψυχίατρο. Ο οποίος μου απαγόρευσε να σταματήσω τη δουλειά (ήμουν τυχερή γιατί όταν συνέβη το γεγονός το σχολείο στο οποίο δουλεύω δεν είχε ανοίξει ακόμα από τις καλοκαιρινές διακοπές). Τελος πάντων, να μην τα πολυλογώ... σιγά σιγά (σε διάστημα 1 εβδομάδας, 10 ημερών) ξεκίνησα με μικρά μικρά βηματάκια να βγαίνω. Τα κατάφερα (όχι ότι δεν με έπιανε πανικός, φυσικά και με έπιανε) και τελικά ήρθε η μέρα που έπρεπε να πάω στη δουλειά. Εννοείται η κρίση πανικού ήρθε πριν καν αρχίσω να ετοιμάζομαι το πρωί, ωστόσο την περίμενα και το έβαλα πείσμα να μην αφήσω τον πανικό να κάνει τα δικά του. Η μέρα κύλησε χάλια.... οι επόμενες επίσης... κάποιες φορές έφυγα κιόλας για να γυρίσω στο σπιτάκι μου, να κρυφτώ κάτω από τα σεντόνια. Κάποια στιγμή με πιάνει ένας θυμός και αποφασίζω να μην ξαναφύγω από τη δουλειά ακόμα κι αν νιώθω ότι θα πεθάνω... Ε, δεν χρειάζεται να πω πως τις επόμενες μέρες ένιωθα πολύ κοντά στον θάνατο. Μέχρι και τα κλάματα μπροστά στους συναδέλφους έβαλα, εγώ που κάποτε δεν επέτρεπα ούτε στη μάνα μου να με δει να κλαίω. Το θέμα είναι ότι με τον καιρό οι κρίσεις άρχισαν να εξασθενούν. Ακόμα δεν νιώθω τελείως καλά, αλλά τουλάχιστον πλέον δεν υποφέρω στη δουλειά όπως στην αρχή και μάλιστα κάποιες φορές με κάνει να ξεχνιέμαι.
Μην το αφήσεις, προσπάθησέ το...λίγο λίγο κάθε μέρα. Θα δεις ότι σταδιακά όλα θα πάνε προς το καλύτερο.

[Θεοφανία]

Originally posted by UlverK
Πριν 2 μήνες έχασα κι εγώ τον δικό μου πατέρα. Όπως κι εσύ μερικές μέρες μετά ξεκίνησαν οι κρίσεις πανικού, η κατάθλιψη, τα ψυχοσωματικά, οι μαύρες σκέψεις, οι φοβίες και πάει λέγοντας. Για ένα διάστημα φοβόμουν να βγω από το σπίτι, ούτε για έναν καφέ στη διπλανή καφετέρια δεν πήγαινα. Ωστόσο πήγα σε ψυχίατρο. Ο οποίος μου απαγόρευσε να σταματήσω τη δουλειά (ήμουν τυχερή γιατί όταν συνέβη το γεγονός το σχολείο στο οποίο δουλεύω δεν είχε ανοίξει ακόμα από τις καλοκαιρινές διακοπές). Τελος πάντων, να μην τα πολυλογώ... σιγά σιγά (σε διάστημα 1 εβδομάδας, 10 ημερών) ξεκίνησα με μικρά μικρά βηματάκια να βγαίνω. Τα κατάφερα (όχι ότι δεν με έπιανε πανικός, φυσικά και με έπιανε) και τελικά ήρθε η μέρα που έπρεπε να πάω στη δουλειά. Εννοείται η κρίση πανικού ήρθε πριν καν αρχίσω να ετοιμάζομαι το πρωί, ωστόσο την περίμενα και το έβαλα πείσμα να μην αφήσω τον πανικό να κάνει τα δικά του. Η μέρα κύλησε χάλια.... οι επόμενες επίσης... κάποιες φορές έφυγα κιόλας για να γυρίσω στο σπιτάκι μου, να κρυφτώ κάτω από τα σεντόνια. Κάποια στιγμή με πιάνει ένας θυμός και αποφασίζω να μην ξαναφύγω από τη δουλειά ακόμα κι αν νιώθω ότι θα πεθάνω... Ε, δεν χρειάζεται να πω πως τις επόμενες μέρες ένιωθα πολύ κοντά στον θάνατο. Μέχρι και τα κλάματα μπροστά στους συναδέλφους έβαλα, εγώ που κάποτε δεν επέτρεπα ούτε στη μάνα μου να με δει να κλαίω. Το θέμα είναι ότι με τον καιρό οι κρίσεις άρχισαν να εξασθενούν. Ακόμα δεν νιώθω τελείως καλά, αλλά τουλάχιστον πλέον δεν υποφέρω στη δουλειά όπως στην αρχή και μάλιστα κάποιες φορές με κάνει να ξεχνιέμαι.
Μην το αφήσεις, προσπάθησέ το...λίγο λίγο κάθε μέρα. Θα δεις ότι σταδιακά όλα θα πάνε προς το καλύτερο.

Χτες μιλούσα σε ένα άλλο θέμα για τη δικαιολογία και το βόλεμα της κατάθλιψης. Με το δικό σου ποστ διαπιστώνω γι ακόμη μια φορά πως, μπροστά στη δύναμη και το θάρρος του ανθρώπου, ακόμη και πολύ δύσκολες περιπτώσεις όπως οι κρίσεις πανικού μπορούν να καταπολεμηθούν.
Εύχομαι να σαι πάντα τόσο δυνατή...

[UlverK]

Ούτε δυνατή ούτε θαρραλέα νιώθω... Απεναντίας, φοβάμαι τα πάντα. Οταν όμως κάποια στιγμή σου χτυπήσει την πόρτα ο φόβος ότι η ζωή περνάει και χάνεται μέσα από τα δικά σου χέρια, αν μη τί άλλο έχεις χρέος να προσπαθήσεις να την πιάσεις.

Νιώθω φοβισμένη κάθε φορά που με πιάνει μια ακόμα κρίση, κάθε φορά που έρχεται έτσι στα ξαφνικά ένα ξέσπασμα κλάματος. Απλά μαθαίνω να ζω με αυτά, να μη ντρέπομαι (για την ευαισθησία μου, την αδυναμία μου, τις ανασφάλειές μου, πείτε το όπως θέλετε το ίδιο είναι πάντα), να τα ανέχομαι. Τα κουβαλάω μαζί μου ακόμα δεν το αρνούμαι, ωστόσο νιώθω, εύχομαι πως κάθε μέρα το βάρος γίνεται και λιγότερο, λες και βαρέθηκαν οι ίδιες οι κρίσεις να παίζουν μαζί μου αφού πια δεν με κάνουν να τρέχω μακριά..

[GGG]

Originally posted by UlverK
Πριν 2 μήνες έχασα κι εγώ τον δικό μου πατέρα. Όπως κι εσύ μερικές μέρες μετά ξεκίνησαν οι κρίσεις πανικού, η κατάθλιψη, τα ψυχοσωματικά

Ποιες μέρες... Εγώ μετά από τρεις μήνες άρχισα να το βιώνω και να έχω μια ψυχολογία άστα να πάνε..

Πάντως σήμερα έκανα το βήμα να ετοιμαστώ για την δουλειά. Τις προηγούμενες ημέρες δεν έκανα ούτε αυτό.

Με άνεση βγήκα στην γειτονιά, έκανα τα ψώνια μου κλπ.. Και σε λίγο πάλι θα ξαναβγώ..

Βέβαια είμαι με xanax..

[UlverK]

Σε άλλους βγαίνει μετά από μέρες, σε άλλους μετά από μήνες ή και χρόνια και σε κάποιους ποτέ. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει όταν σου συμβεί να είσαι εκεί να το αντιμετωπίσεις. Με όποιον τρόπο... είτε αυτός λέγεται xanax είτε πείσμα είτε ψυχοθεραπεία είτε... είτε... Μπράβο σου που προσπαθείς, έστω κι αν τη δεδομένη στιγμή η προσπάθεια σημαίνει \'\'ντύνομαι για τη δουλειά\'\'. Από τη στιγμή που έκανες ένα βήμα θα ακολουθήσουν κι άλλα μέχρι να διανύσεις όλον τον δρόμο. Και πολύ σημαντικό θεωρώ ότι είναι ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΣΑΙ με τυχόν αποτυχίες (αυτό το λέω για να το θυμάμαι κι εγώ), μέσα στο παιχνίδι είναι κι αυτό το ενδεχόμενο. Συνέχισε να το παλεύεις... Καλή επιτυχία!

[GGG]

Σήμερα με επισκέφτηκε η μητέρα μου (που μένει σε άλλη πόλη) γιατί ανησύχησε, οπότε δεν προσπάθησα να πάω στην δουλειά γιατί ούτως η άλλος δε θα πήγαινα για να την δω.

Μπαίνοντας στον σταθμό του ηλεκτρικού με έπιασε κρίση πανικού. Μετά από λίγο όχι μόνο συνήλθα αλλά και όταν ζητήθηκε από τα μεγάφωνα βοήθεια γιατρού, έδωσα τις πρώτες βοήθειες (για τις οποίες έχω λάβει εκπαίδευση) σε μια κοπέλα που λιποθύμησε και ήταν πανικόβλητη. Όταν βοηθάω σε τέτοιες καταστάσεις νιώθω πολύ περήφανος και έπειτα για κανένα τεταρτάκι γίνομαι ψώνιο

Αύριο το πρόγραμμα μου έχει ρεπό. Μεθαύριο μάλλον δουλεύω. Πιστεύω πως θα τα καταφέρω.

Επίσης την Δευτέρα θα μιλήσω με κάποιο κέντρο ψυχικής υγιεινής ούτως ώστε να ξεκινήσει να παρακολουθεί συστηματικά κάποιος ψυχολόγος. Πιστεύω πως θα με βοηθήσει, ειδικά όταν επιχειρήσω να διακόψω τα XANAX. Και σκέφτομαι πως ίσως δεν πρέπει ποτέ να σταματήσω να πηγαίνω σε ψυχολόγο. Όλοι τους έχουμε ανάγκη και απορώ γιατί δεν υπάρχουν στα σχολεία.

Το κωλοκράτος προτιμά να χτίζει φυλακές και ψυχιατρεία αντί να προλαμβάνει αντικοινωνικές συμπεριφορές και ψυχολογικά προβλήματα.

[UlverK]

Κλαπ κλαπ κλαπ! Μπράβο, μπράβο... μην το αφήσεις να σου κλέψει την ελευθερία σου για κανένα λόγο. Πολύ καλή απόφαση να επισκεφτείς ειδικό πιο συστηματικά, πιστεύω θα σε βοηθήσει πολύ και μόνο που θα μιλάς γι αυτό. Με εμένα λειτουργεί. (Όσο για το κράτος... χμμμ... αυτό είναι μια άλλη κουβέντα. Μεγάλη και αδιέξοδη)

[VasilisA]

Αγαπητε GGG.
Συλλυπητήρια για τον πατερα σου
Αντιμετωπίζεις μια πραγματικά δυσκολη κατάσταση και σε καταλαβαίνω.
Εχε υποψη σου πάντως ότι πολλοι περνάμε αυτά τα πραγματα και δεν εισαι ο μονος…
Καλο θα ηταν να ξεκινησεις ψυχοθεραπείες και αν μπορείς να ελαττώσεις τα φαρμακα…
Ελπιζω να καταλαβαινεις ότι εχεις μπει σε εάν φαυλο κυκλο κακων σκέψεων.
Οι κρίσεις πανικου αντιμετωπίζονται ευκολα εάν καταλαβεις ότι δεν κινδυνεύεις από αυτές.
Ολοι χρειαζόμαστε βοηθεια για αυτά που περναμε και αντιμετωπίζουμε…
Σου εύχομαι περαστικά

[GGG]

Και σήμερα βγήκα.
Με έπιασε τρεις φορές κρίση πανικού ωστόσο δεν κατέστειλε την δραστηριότητα μου.

Παρατηρώ ότι μου συμβαίνει κυρίως κατά την διάρκεια της ημέρας. Το βράδυ μερικές φορές πριν κοιμηθώ...

Αύριο είμαι πρωινός. Πιστεύω πως θα τα καταφέρω.