Πληρώνω τα λάθη μου ακριβά.

[diff]

Καλησπέρα,

είναι το πρώτο μου μήνυμα.

Θα προσπαθήσω να διατυπώσω τον προβληματισμό που έχω τον τελευταίο καιρό, ο οποίος αρχίζει να με επηρρεάζει ψυχολογικά αλλά και σωματικά, κάνοντας μια σύντομη αναδρομή.

Είμαι 26 ετών. Πάντα άκουγα τους γύρω μου να με θαυμάζουν για το πόσο έξυπνος είμαι και χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω το πίστεύω ότι όντως είμαι.Ήμουν μάλλον. Στην εφηβία, και συγκεκριμένα στο γυμνάσιο κατάφερνα πάντα να ξεχωρίζω - ήμουν αρκετά κοινωνικός και μέσα στα πράγματα και παράλληλα ήμουν καλός μαθητής χωρίς μεγάλη προσπάθεια. Ειδικά μαθηματικά, φυσικές κλπ έπιανα πουλιά στον αέρα και άφηνα τους καθηγητές με ανοιχτό το στόμα στην κυριολεξία. Βλέποντας λοιπόν ότι τα καταφέρνω χωρίς να προσπαθώ, άρχισα να μην προσπαθώ καθόλου. Είχα την εντύπωση ότι θα τα καταφέρω μόνο και μόνο επειδή είμαι έξυπνος. Το ένα έφερε το άλλο και άρχιζα να αλλάζω.

Δεν έδινα καμία σημασία στα μαθήματα, ήμουν συνέχεια έξω με κακές παρέες, κοπάνες στο σχολείο, κοπάνες στα φροντιστήρια, ακύρωνα τα ιδιαίτερα και πάει λέγοντας. Μέσα σε αυτό το διάστημα γυμνάσιο - λύκειο, υπήρχαν και κάποια οικογενειακά προβλήματα, όχι τίποτα τρομερό όμως. Μη φανταστείτε ότι είμαι από καμία κακή οικογένεια. Και οι 2 μου γονείς είναι μορφωμένοι επιστήμονες και πολύ καλοί άνθρωποι. Είχαν όμως και αυτοί κάποια προβλήματα τα οποία καλώς η κακώς εγώ τα αντιλαμβανόμουν, καθότι είμαι αρκετά ευάισθητος - πιο πολύ απ' όσο πρέπει.

Λίγο τα οικογενειακά, λίγο το ότι είχα αρχίσει να μπλέκω με παρέες έδωσα πανελλήνιες και απέτυχα. Πέρασα σε μια σχολή με πολύ λίγα μόρια - πάλι καλά με το μηδαμινό διάβασμα που έιχα κάνει. Οι γονείς μου με στήριξαν και μου είπαν πήγαινε και θα βρεις την άκρη. Φοιτητής λοιπόν στα 18 άρχισα να μπλέκω ακόμα περισσότερο και ξέρετε τι εννοώ. Δεν πήγαινα στη σχολή όυτε κάν να γραφτώ να πάρω πάσο. Τίποτα. Πέρασαν 3 χρόνια και δεν έκανα απολύτως τίποτα.

Στα 21 λοιπόν τα παρατάω και ξαναδίνω πανελλήνιες. Το σκέφτηκα πολύ. Όλα μου τα ξαδέρφια, αδέρφια και οικογενειακοί φίλοι ήταν σε πολυτεχνεία, ιατρικές, νομικές - τέλος πάντων σε πολύ καλύτερες σχολές από αυτή που ήμουν εγώ. Μου είχε δημιουργηθεί λοιπόν ενα τεράστιο κόμπλεξ. Σκεφτόμουν συνέχεια, πως εγώ που πάντα θεωρούμουν ο πιο έξυπνος από αυτούς κατέληξα να είμαι σε αυτήν την κατάσταση. Δεν το έβαλα κάτω. Έδωσα πανελλήνιες. Το οικογενειακό κλίμα ακόμα πιο βαρύ. Οι γονείς μου ήταν πάνω στο διαζύγιο και είχα προβλήματα με μια σχέση που έιχα. Το πάλευα όμως γιατί είχα βρει τον παλιό μου εαυτό. Διάβαζα όλη μέρα και τα πήγαινα πολύ καλά γιατί μου άρεσε. Στις πανελλήνιες ήμουν πολύ σίγουρος και το πλήρωσα και πάλι. Σκόνταψα σε κάτι θέματα από βλακεία. Τέλος πάντων πέρασα σε μια πολύ καλή σχολή - όχι όμως αυτή που ήθελα, αλλά αρκετά κοντά στις προτιμήσεις μου.

Τώρα στα 26 την τελειώνω έιμαι πολύ καλός φοιτητής και ασχολούμαι συνέχεια από ενδιαφέρον και μόνο. Η ζωή μου έχει αλλάξει βέβαια. Είμαι αρκετά αντικοινωνικός και αυτό οφείλεται και στα προβλήματα που έχω τα οποία είναι άλυτα. Προβλήματα που έχουμε όλοι μας και μας βασανίζουν ψάχνοντας συνεχώς μια λύση που δεν υπάρχει. Δεν θέλω να βγαίνω έξω, έχω βαρεθεί τις κοινωνικές συναναστροφές. Έχω λίγους φίλους και καλούς οι οποίοι μου συμπαραστέκονται πραγματικά. Δεν έχω καμία όρεξη για τίποτα, μόνο ότι έχει σχέση με τη σχολή μου. Με το να ασχολούμαι συνέχεια με αυτό σιγά σιγά το απομυθοποιώ και έχω αρχίσει να εκμηδενίζω τα πράγματα. Θέλω να τελειώσω και να πάω για κάτι ακόμα καλύτερο.Ναι στα 27. Να ξαναδώσω κατατακτήριες για να πάω στη σχολή που έπρεπε να έχω πάει από τα 18.

Φυσικά σε ότι έχω κάνει μέχρι τώρα με έχει στηρίξει η οικογένεια μου οικονομικά γιατί πιστεύουν σε μένα. Στο ψυχολογικό κομμάτι δεν έχω ζητήσει ποτέ στήριξη από κανέναν γιατί ποτέ δεν το έχω παραδεχτεί. Βλέποντας ότι υπάρχουν - υπήρχαν προβλήματα στην οικογένεια, ήθελα πάντα να τους στηρίζω εγώ και να μην τους δείχνω ότι στενοχωριέμαι. Το έχω καταπιεί για τα καλά και έχω επηρρεαστεί πολύ από αυτό. Καμιά φορά με πιάνει μεγάλη στενοχώρια και μπορεί να μην κάνω τίποτα όλη μέρα. Κάθομαι στο κρεβάτι και σκέφτομαι.

Είμαι λοιπόν πάλι αντιμέτωπος με το ίδιο πρόβλημα. Να ξεκινήσω από την αρχή. Ψάχνω να βρω το κουράγιο αλλά κάτι μέσα μου με τραβάει προς τα πίσω. Κάνω άπειρες σκέψεις καθημερινά και το μυαλό μου έχει αρχίσει να διαλύεται. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Μου σκάνε όλα μαζί και συνέχεια. Σκέφτομαι ότι πληρώνω τα λάθη μου πολύ ακριβά. Πολύ πιο ακριβά απ' όσο θα έπρεπε. Ο χαρακτήρας μου έχει αλλάξει προς το καλύτερο και βλέπω αυτά που έκανα στο παρελθόν και το μετανιώνω πικρά. Σκέφτομαι ότι ίσως θα ήταν καλύτερα να μην είχε αλλάξει. Οι φίλοι και οι γνωστοί δε, δεν έχουν κανένα πρόβλημα. Όλα τους πάνε ρολόι. Μόνο σε μένα έτυχαν όλα μαζεμένα. Ε με πιάνει το παράπονο. Ζηλέυω και το παραδέχομαι.

Θα ήθελα να μου πείτε πως να το αντιμετωπίσω όλο αυτό. Δεν έγινε τώρα. Με απασχολεί πολλά χρόνια. Πάνω από 7. Αρχίζω και σκέφτομαι ότι όλη αυτή η στεναχώρια με έχει πάει πολύ πίσω. Τώρα φτάνω σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι για ακόμη μια φορά. Θα πρέπει πάλι να πληρώσω για τα λάθη μου. Το μόνο πράγμα που μου δίνει δύναμη είναι η αγάπη γι' αυτό που κάνω.Τα έχω θυσιάσει όλα γι' αυτό. Αλλά πολλές φορές έρχεται η σύγκριση και τότε αισθάνομαι άχρηστος. Οι άλλοι προχωράνε και εγώ είμαι ακόμα στην αρχή. Αν συνεχίσω να παίρνω δύναμη από αυτό που κάνω θα κλειστώ ακόμα πιο πολύ στον εαυτό μου και το κακό είναι ότι αρχίζει και μου αρέσει γιατί θεωρώ ότι έτσι προστατεύομαι.

Θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σας, απλά σας παρακαλώ μη μου πείτε αυτά που θέλω να ακούσω. Αυτά τα ακούω καθημερινά από όσους είναι κοντά μου οι οποίοι έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν μπορώ να το κρύψω άλλο.

Επειδή στην αρχή γράφω ότι όλη αυτή η ιστορία με έχει επηρρεάσει και σωματικά , αναφέρω ότι έχω παρατηρήσει κάποια συμπτώματα στο δέρμα μου τις μέρες που έιμαι πολύ αγχομένος ή στενοχωρημένος. Επίσης έχω πολλές αυπνίες επειδή ξαπλώνω στο κρεβάτι και δεν μπορώ να κοιμηθώ επειδή τα σκέφτομαι όλα αυτά χωρίς να καταλήγώ πουθενα. Α και το βασικότερο, καπνίζω 2 πακέτα τσιγάρα τη μέρα και κάθομαι συνέχεια σε μια καρέκλα μπροστά από τον υπολογιστή. Έχω προσπαθήσει να κόψω το κάπνισμα άλλλα με έπιασε κρίση πανικού και τρομερή κατάθλιψη. Μου έσκαγαν όλα τα προβλήματα σε πολύ μεγάλο βαθμό. Πιστέυω ότι με ντοπάρει. Ειναι κάτι σαν ψυχοφάρμακο.

Μπορεί να σας κούρασα αλλά ήθελα να είμαι αρκετά κατατοπιστικός και να δείξω πως βρέθηκα σε αυτή την κατάσταση ώστε να μη βρεθεί κανείς άλλος γιατί πραγματικά με βασανίζει.

[deleted-member30-03]

welcome to the club! αλλο ενα θεμα 26χρονου που παει στα 27 (ολους την ιδια ηλικια μας πιανει η συνηδητοποιηση φαινεται). μην ανησυχεις υπαρχουν και χειροτερα σαν εμενα, που δε τελειωσα καν τις σπουδες μου, ειχα καμποσα μπλεξιματα, και φυσικα πλεον δε κανω και πολλα γιατι δε νιωθω. οποτε εννοειται η αντικοινωνικοτητα, φιλοι δεν υπαρχουν ουτε και θελω καν, ενω οπως συνηθιζεται σ'αυτες τις περιπτωσεις, σχεσεις ελαχιστες με ας πουμε προβληματικη σεξουαλικη ζωη. αϋπνιες και λοιπα ειναι απλα το κερασακι στη τουρτα.

απο τη στιγμη ομως που εχεις βαλει ενα στοχο, και εισαι αφοσιωμενος σ'αυτον, κοιτα ολοκληρωσε τον! καλα κανεις κι ασχολησε μονο με οτι εχει να κανει με τη σχολη σου, αυτη τη προταιρεοτητα εθεσες, οσο κι αν φαινεται να ειναι αργα, κοιτα τελειωσε την!

γενικα δε ξερω αν ειναι μια φαση που περναμε σ'αυτες τις ηλικιες κι απλα θα περασει, καθοτι ουτε εμενα εχει τελειωσει και δε ξερω και πως ξεπερνιεται (μονος μου σιγουρα δε μπορω να προχωρησω μπροστα). ομως απ'οτι εχω παρατηρησει ολοι μας μεχρι τα 30 παλευουμε να φτιαξουμε τη ζωη μας σε ολες τις πλευρες, ειτε ειναι στο θεμα σπουδων/επαγγελματικο, ειτε και ερωτικα/συναισθηματικα/σεξουαλικα, να δουμε ποιοι ειμαστε.

οποτε το να ζηλευεις οσους καταφεραν να τη φτιαξουν εστω σε ενα απ'αυτους τους τομεις, ειναι φυσιολογικο. εγω απλα θα ξαναπω οπως εκανα και σε αλλα θεματα στο παρελθον, οτι δεν ειμαστε ολοι ιδιοι, σε αυτους μπορει να ετυχε κατι καλο πχ στον ερωτικο τομεα και να βολευτικαν, ενω καπου αλλου ισως δεν ηταν τοσο τυχεροι. καλυτερα θα πρεπε να εκτιμαμε οσα εχουμε, κι οχι να ζηλευουμε γι'αυτα που δεν εχουμε. αλλιως χανετε και η διαφορετικοτητα μας...

[lilium]

Αυτο που εχω να σου πω καταρχην ειναι οτι εχεις πολυ καλο γραπτο λόγο...αν και κατεβατο το διαβασα με ευχαριστηση.
Ειμαι 28 δηλαδη πολυ μικρη διαφορα ηλικιας εχουμε.Σπουδασα και τλπ. αλλα ξερεις τι πιστευω οτι μονο σε τετοιες ηλικιες ξερεις πραγματικα τι θελεις να κανεις και ειναι λογικο ξερεις τι γινεται στα 18 σου?Αποκλειεται.Λοιπον μη το βλεπεις μοιρολατρικα το θεμα δεν υπαρχει καμια τιμωρια.Τωρα για τις κατατακτηριες μπραβο σου και μακαρι να δωσεις και να περάσεις αλλα νομιζω οτι θα πρεπει να συνδυαστει με ταυτοχρονη εργασια.Ξερεις βλεπω ανθρωπους με περγαμινες και βιογραφικα κοσμηματα απο σπουδες αλλα πρεπει να υπαρχει και εργασιακη εμπειρια.Γνωμη μου κανε αυτο που σε ευχαριστει αλλα δουλεψε κιολας, γιατι οταν βγεις στα 30 οι εργοδοτεσ θα ψαχνουν να δουν τι εκανες ολα αυτα τα χρονια.
Φιλικα,
ΛΙΛΙΟΥΜ

[researcher]

diff

ισως αισθανεσαι ενοχες φοβο ανασφαλεια και μοναξια

οτι δεν εισαι αρκετος οτι δεν εψαξες οπως επρεπε και δεν επραξες οπως θα ηθελες η οπως θα επρεπε

λες πως τα διαφορα προβλημτα εκαναν την οικογενεια να μην μπορει να σε στηριξει

ομως ηθελε εσενα να την στηριζει ολα αυτα τα χρονια

εγω παντως σε θαυμαζω

για το κουραγιο για την δυναμη και για την υπομονη σου

για ολα αυτα τα πραγματα που εχεις καταφερει

ειλικρινα


εσυ βεβαια νιωθεις μονο πιο πισω κι σχεδον αποτυχημενος και οτι πληρωνεις λαθη


δεν πληρωνεις δικα σου λαθη αγαπητε μου φιλε


πληρωνεις λαθη που η οικογενεια εκανε

οταν δεν ηταν εκει για σενα να σου χαιδεψει την πλατη

αλλα ζητουσε να το κανεις εσυ

δεν λω οτι φταιει

δεν κατηγορω

αλλα πραγματικα σε θαυμαζβ για ολα αυτα που εκανες

εχοντας στις πλατες σου τοσα οικογενειακα ψυχολογικα βαρη

δεν εισαι πισω

εισαι πολυ μπροστα και μακαρι να το εβλεπες

εαν σε ειχα μπροστα μου θα σε αγκαλιαζα

πραγματικα με εχει συγκινησει παρα πολυ

αλλα μη θυσιασεις αλλο τη ζωη σου για χαρη τους

ζησε , διαλεξε ο,τι αγαπας οτι νομιζεις σιγα σιγα

με χαρα και χωρις ενοχες

ασε τις ενοχες ειλικρινα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΕΣ ΣΟΥ!

αυτα απο μενα ευχομαι καλη δυναμη και πολη χαρα που τοσο σου εχει λειψει

που τοσο σου την στερησαν ισως χωρις να το θελουν και να μην το καταλαβαινουν

αξιζεις diff! αξιζεις με χιλια!!!! δεν θα πας μπροστα! εισαι μπροστα!!!!
http://3.bp.blogspot.com/_Q-r_RYCxh9.../s1600/hug.jpg

[possitive]

φίλε πρέπει να γνωριστούμε..
ειμαι επισης 26 εδωσα πανελλαδικες στα 18 ξαναεδωσα στα 21 περασα σε μια σχολη που επειτα καταλαβα οτι δεν ηταν και το ονειρο μου ενω τοτε ηταν η πρωτη μου επιλογη...παλευω αυτη τη στιγμη με την πτυχιακη μου αλλα με χιλια ζορια κ σκεφτομαι επισης να δωσω κατατακτηριεσ και εγω..και ναι στα 27 μου!!!
όσον αφορα για την κοινωνικη σου ζωη.... αυτη τη στιγμη εχω 1 φιλη και 5 γνωστους ολουσ κ ολους...επομενως περνάμε πολλοι την ιδια φάση... δεν μπορω να σου δωσω καποια συμβουλη γιατι και εγω αυτη την περιοδο ψυχολογο ψάχνω!!

ο πατερ παισιος ελεγε: καθε μερα κανε προσπαθειες..το αποτελεσμα μπορει να ειναι μηδεν αλλα εσυ μη σταματας συνεχισε με υπομονη.. θα ερθει η στιγμη που ο θεος θα σου βάλει τον ασσο μπροστα απο τα μηδενικα...όσα πιο πολλα μηδενικα εχεις μαζέψει τόσο μεγαλυτερη θα ειναι η ανταπόδωση και η χαρά σου...

[Remedy]

αν το βασικο σου προβλημα ειναι ολη αυτη η ιστορια των καθυστερημενων σπουδων κι αυτων που θελεις να κανεις τωρα κι αν υπαρχει οικονομικη στηριξη, συνεχισε και πιστευω οτι μολις προχωρησεις λιγο στο αντικειμενο που αγαπας και δεν βλεπεις τα χρονια των σπουδων σαν βουνο μπροστα σου, θα απελευθερωθεις.το να κλεινεσαι για να πετυχεις τον στοχο σου, δεν ξερω ποσο υγιες ειναι, παντως κι εγω στα δυσκολα κλεινομαι και νοιωθω οτι με βοηθαει αυτο να μαζεψω τις οσες δυναμεις μου και να μην παραδοθω.
το τσιγαρο ειναι μια τραγικη ιστορια που ο καθενας το ζει διαφορετικα, καθοτι δεν ειναι για ολους το ιδιο δυσκολο να το κοψουν και γιατι οσοι το εκοψαν εχουν απο μια ιστορια να πουν γι αυτο, διαφορετικη...ειναι προσωπικο θεμα σε εναν βαθμο κι ελπιζω να μην παρατησεις τηξν προσπαθεια να βρεις κι εσυ τον τροπο γιατι ειναι μια αδικη και τεραστια φθορα (του αντικαπνιστικου και αντιαλκοολικου αγωνα, οπως θα καταλαβες)
ΤΩΡΑ
επειδη παρολα αυτα, δεν δειχνει το μονο σου θεμα να ειναι τα μπερδεματα των σπουδων , το λες κι εσυ αλλωστε οτι εχεις επηρρεαστει απο τα θεματα της οικογενειας, τα οποια ωστοσο δεν συζητας ιδιατερα με κανεναν, ισως θα επρεπε να το κανεις...αδερφια εχεις? δεν μιλατε γι αυτα? δεν σε ανακουφιζει αυτο? υπαρχουν και πολυ δικες σου σκεψεις που δεν θελεις να μοιραστεις και βλεπεις οτι ολο αυτο τελικα σε τραβαει προς τα πισω (η προς τα κατω, δεν ξερω ακριβως την κατευθυνση..)?
τοτε ισως θα επρεπε να τα συζητησεις με καποιον ολα αυτα και να σε βοηθησει να τα ξεδιαλυνεις και να τα ελαφρυνεις..εναν ψυχολογο ισως.

[Remedy]

οσο για τον τιτλο σου φιλε μου, ολοι ακριβα τα πληρωνουμε.
σε κανεναν δεν κανουν εκπτωσεις...

[ntini]

Εγώ μέσα απο το λόγο σου,βλέπω ένα άτομο που αυτομαστιγώνεται.Γιατί το κάνεις αυτό?αρχικά ρίχνεις όλο το φταίξιμο σε εσένα.Ομως δεν φταίς για όλα εσύ.Η υπαιτιότητα ειναι 50/50.Μην ξεχνάς όμως,πως καλές ή κακές,τις πράξεις μας πρέπει να τις στηρίζουμε.Αυτές μας κάνουν να είμαστε αυτό που είμαστε.Δεν έχουμε πολλές διαφορές ως προς τις σπουδές μας.Και εγώ είμαι 26,5 και προσπαθώ να τελειώσω τη σχολή μου ενώ τελικά συνηδητοποίησα πως αυτό που ονειρευόμουν ήταν να γίνω ψυχολόγος και όχι δασκάλα.επίσης και εγώ στα 18 δεν διάβασα όπως θα έπρεπε και βρέθηκα στο τμήμα θεολογίας απο όπου όμως έφυγα αφότου κατάλαβα πως δεν μου άρεσε.Ξαναέδωσα πανελλήνιες και μπήκα στο τμήμα που είμαι τώρα.Υψηλόβαθμο μεν όχι της αρεσκείας μου δε.
Στη ζωή όμως πρέπει να κάνουμε αυτό που αγαπάμε πραγματικά.Αν δεν το κάνουμε δεν θα είμαστε ευτυχισμένοι.απο την άλλη να σου πώ,πως εγώ(πές με και ψώνιο αν θές)θαυμάζω τον εαυτό μου(όπως και εσένα αλλά και άλλους τόσους) που μέσα σε αυτές τις συνθήκες και ενώ τα πράγματα δεν είναι τόσο ιδανικά προσπαθούμε.Το δύσκολο δεν είναι να πέσεις,το δύσκολο είναι να σηκωθείς.Να αναγεννηθείς και να αποκτήσεις νέα φιλοσοφία.
Σταμάτα να κομπλάρεις που είσαι σε αυτή την ηλικία και δίνεις κατατακτήριες.Γιατί πολύ απλα δεν είσαι ο μόνος.Είναι πολύ άνθρωποι έτσι.Ο καθένας για διαφορετικούς λόγους.Για αυτό σταμάτα να τιμωρείς τον εαυτό σου και δώσε του δύναμη να προχωρήσει.

[Dimitris78]

Η ζωή είναι ένα εκπληκτικό ταξίδι φίλε μου.
Προσπάθησε να κάνεις αυτό που πραγματικά επιθυμείς και μή σκέφτεσαι τις επιπτώσεις.
Ξέρω ανθρώπους που κάθε χρόνο αλλάζουν επάγγελμα και γουστάρουν.
Δες το σαν μια περιπέτεια. Αφέσου και όπου σε βγάλει.
Στο τέλος είναι σίγουρο ότι θα καταλήξεις σε αυτό που πραγματικά θες.

Οι γονείς σου κάνανε τις επιλογές τους, εσύ δεν πρέπει να ζεις στη σκιά τους.
Οι άνθρωποι κάνουν λάθη, πρέπει να τους τα συγχωρήσεις, μόνο έτσι θα σταματήσουν να σε στοιχειώνουν.
Κάνε σχέδια για τη δική σου ζωή και για τη δική σου οικογένεια.

Πάρτα όλα πιό χαλαρά και θα δείς καλό να είσαι σίγουρος