Tρόποι αποφυγής της κατάθλιψης

[Lena01]

Πιστεύετε ότι μπορεί κάποιος να αποφύγει την κατάθλιψη? ή αν είναι να το πάθει, θα το πάθει (λόγω DNA, βιωμάτων, περιβάλλοντος, στάσης ζωής κλπ) χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα?

[JaneDoe]

Είναι τόσο πολυπαραγοντικό το ζήτημα.Για λογαριασμό μου όμως, νομίζω οτι θα μπορούσα να το είχα αποφύγει,παρ'όλο που η παιδική μου ηλικία είναι συμβόλαιο με την καταθλιψη, γιατί θυμάμαι την περίοδο που ενέδιδα σιγά σιγά στη θλίψη.Δε ξυπνησα μια μέρα ξαφνικά μη θέλοντας τη ζωή μου, έφτασα σταδιακά σε αυτό το σημείο, πήρα πολύ στα σοβαρά τον εαυτό μου, τον παραχάιδεψα,δεν τον υπερασπίστηκα κι αφέθηκα.Όμως δεν μπορούσα να φανταστώ που οδηγούσε αυτό.Στη δική μου περίπτωση.
Κι αν διατυπωνόταν αντίθετα η ερώτηση, "μπορεί κάποιος να απαλλαγεί απο την κατάθλιψη χωρίς να κάνει τίποτα?" μάλλον όχι, όπότε αν κάποιος μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του να απαλλαγεί , ίσως να μπορεί να τον βοήθησει να μη φτάσει μέχρη εκεί.Σιγουρα όμως αξίζει τα πάντα να προσπαθήσει να μη φτάσει μέχρη εκεί.

[αλεξανδρος_77]

εμενα καταθληψη μου προκαλει οταν καθομαι συνεχεια στην ιδια πολη και βλεπω συνεχεια τα ιδια σημεια

[viky]

κατα καιρους κυκλοφορουν διαφορες λιστες με συνηθειες που προκαλουν καταθλιψη.για παραδειγμα,το fast food,λαμπες πυρακτωσεως και αλλα...ψαξε στο ιντερνετ ολο και καποια θα πετυχεις.δε ξερω κατα ποσο αληθευουν βεβαια.

[Macgyver]

Αυτη ειναι η million dollar question..........

[kerasi]

Σιγουρα αν αποφυγει ορισμενα γεγονοτα οπως χωρισμο, πενθος, ασθενεια, ανεχεια κλπ δε θα παθει και την καταθλιψη που συνοδευει τετοιες καταστασεις.

[JaneDoe]

Σιγουρα αν αποφυγει ορισμενα γεγονοτα οπως χωρισμο, πενθος, ασθενεια, ανεχεια κλπ δε θα παθει και την καταθλιψη που συνοδευει τετοιες καταστασεις.

Μάλλον κάνεις πλάκα.έστω οτι δεν κάνεις. Υπάρχουν άνθρωποι που αναρρώνουν επιτυχώς μετά απο δοκιμασίες.

[Lena01]

Yπάρχουν άνθρωποι που η ζωή τους τα έφερε όλα δεξιά, και χρήματα και άνετη ζωή, όμως την κατάθλιψη δεν την γλίτωσαν.
Και άλλοι, που έχουν περάσει τα πάνδεινα, και όμως προχώρησαν στη ζωή τους.

Σίγουρα το να αφήνεσαι στο αίσθημα του βουλιάγματος στο κενό, η απραξία, η ανία, η έλλειψη κινήτρων για ζωή, η ψυχική κούραση επιδεινωνουν την κατάσταση.

[betelgeuse]

Λενα το ερωτημα που θετεις ειναι αρκετα περιπλοκο και μαλλον προσωπικο για τον καθενα για αυτο και θα σου απαντησω μονο για μενα.
Την πρωτη καταθλιψη δεν νομιζω πως μπρουσα να την αποφυγω γιατι δεν ηξερα τι ειναι καταθλιψη , δεν ηξερα τα συμπτωματα , δεν ηξερα τον εαυτο μου ημουν και μικρη σχετικα . Την δευτερη ομως μπορουσα να την αποφυγω γιατι πλεον γνωριζα ολα αυτα που δεν γνωριζα την πρωτη φορα , εβλεπα την καταθλιψη να ερχεται αλλα απλα αφεθηκα.
Βεβαια δεν περιμενα οτι θα ειναι τοσο ασχημα τα πραγματα, νομιζα οτι θα ειναι σαν την πρωτη.
Τωρα που εχω μαθει τι εστι κλινικη καταθλιψη και μαλιστα σοβαρης μορφης , οταν νιωθω να εχω καταθλιπτικα συμπτωματα αντιστεκομαι στην επιθυμια μου να μεινω σπιτι , προσπαθω να γυμναζομαι , να μην αποφευγω ατομα του περιβαλλοντος μου , να μενω αρκετη ωρα στον ηλιο ( αυτο νομιζω βοηθα πολυ) και να μην καθομαι τοσο πολυ στον υπολογιστη . Προσφατα μαλιστα επειδη φοβηθηκα μην παθω παλι καταθλιψη πηρα φαρμακα για ενα μικρο διαστημα , κατι που δεν το συνιστω γενικα ευκολα αλλα δεν μπορουσα αλλιως.

Λενα θα ηθελα να μου πεις αν θες για ποιον λογο ανοιξες το συγκεκριμενο θεμα.

[Lena01]

Βetelgeuse,
η αφορμή για κάθε κατάθλιψη που βίωσες ήταν μήπως κάποιο γεγονός-καταλύτης που σε στενοχώρησε πάρα πολύ?
Αυτό ακριβώς θέλω να μάθω, αν μετά από ένα πολύ δυνατό γεγονός μπορεί κανείς να μείνει όρθιος ή αναγκαστικά θα διαβεί το μονοπάτι της κατάθλιψης...
Σίγουρα καθένας το ζει με το δικό του τρόπο, ας πούμε ότι προσπαθώ να δω πώς το έχουν ζήσει άλλοι...

Γιατί άνοιξα το θέμα? γιατί με απασχολεί, γιατί σκέφτομαι 2 φάσεις από τη δική μου ζωή όπου τώρα πια καταλαβαίνω ότι πέρασα κατάθλιψη, ίσως όχι βαριάς μορφής με την έννοια να μη σηκώνομαι από το κρεβάτι για μήνες, αλλά ήπια σίγουρα (μεγάλη στενοχώρια αρχικά που εξελίχθηκε σε αδιαφορία, όχι νόημα και κίνητρα να κάνω πράγματα, στασιμότητα σε βαθμό καθήλωσης, αυτό το αίσθημα να βουλιάζω στο κενό, η σκέψη μου να γίνεται αργή, να μην μπορώ με τίποτα να συγκεντρωθώ, να βάλω σε μια σειρά τις υποχρεώσεις μου και τελικά να περνάνε οι μέρες μου μες στην αδράνεια, κλπ). Θα με ρωτήσεις πώς βγήκα.... στην 1η περίπτωση, ήμουν Λύκειο, οπότε είχα τις Πανελλήνιες μπροστά μου, και απλά με τράβηξα από τα μαλλιά, αυτομαστιγώθηκα να προχωρήσω και προχώρησα. Εξαιρετικά επώδυνο, τότε μου βγήκαν και οι καταναγκασμοί που συζητούσαμε αλλού, έζησα ίσως ένα από τα πιο τρελά άγχη της ζωής μου αλλά τελικά βγήκα μετά από κάποια χρόνια. Στη 2η φάση, ήμουν φοιτήτρια, αλλά δεν ζούσα σύμφωνα με τις προσδοκίες και τους στόχους μου. Προσπάθησα πάρα πολύ, δεν ξέρω και εγώ πόσες διαφορετικές μεθόδους δοκίμασα αλλά τελικά δεν τα κατάφερα, το εξέλαβα ως παταγώδη αποτυχία και ξεκίνησε μια πτώση, ένα βούλιαγμα μέσα μου, αρχικά και σιγά-σιγά από το 2ο έτος, και έφτασα στο 4ο έτος να μην βγαίνω, να μην κάνω σχεδόν τίποτα, να μην πατάω στις παραδόσεις και γενικά να αδιαφορώ για τα πάντα, ούτε καν πήγαινα στις εξεταστικές να δώσω μαθήματα. Εφτασα στο 4ο έτος να περάσω μόνο ένα μάθημα και αυτό από καθαρή τύχη...Η σκέψη μου ήταν εξαιρετικά αργή, οι φοβίες μου στο φουλ, αγχωνόμουν τρελά, δυσκολευόμουν να μιλήσω, στενοχωριόμουν πάρα πολύ εύκολα για βλακείες, και μάθαινα εξαιρετικά δύσκολα. Θα μου πεις πώς βγήκα? έτυχε μέσω γνωστού να με συστήσουν σε μια δουλειά, με ελάχιστα λεφτά, κυρίως τρέξιμο και διεκπεραιώσεις, αλλά στην κατάσταση που ήμουν, ήταν γιατρικό όλο αυτό. Ο άνθρωπος που είχε το γραφείο θα νόμισε σίγουρα ότι είμαι κανένα ούφο πχ δυσκολευόμουν να μάθω πώς λειτουργεί το φαξ, θα μου το είχε πει και 10 φορές, μέχρι και σημειώσεις είχα κρατήσει αλλά τίποτα..., δεν μπορούσα να λειτουργήσω κοινωνικά, να συμμετέχω σε ένα αστείο, να είμαι ευέλικτη, σβέλτη... Το είδα σαν πρόκληση, ή τώρα ή ποτέ, το πάλαιψα πάρα πολύ και τελικά βγήκα. Πρέπει να μου πήρε ένα εξάμηνο περίπου για να νιώσω ότι βγαίνω...Αλλά θυμάμαι ότι μετά όλα άρχισαν να είναι πιο εύκολα, μπορούσα να μαθαίνω, το μυαλό μου να κόβει στροφές, να περνάω μαθήματα και γενικά να ξαναβρίσκω την ενέργεια μου και τον εαυτό μου. Θεώρησα ότι το κλειδί στο να είσαι καλά είναι να είσαι δραστήριος, να κάνεις πράγματα, να μην κλείνεσαι στο σπίτι. Οπότε έπεσα με τα μουτρα στη δουλειά και στις δραστηριότητες. Ετυχαν και κάτι σοβαρές αναποδιές σε οικογενειακά ζητήματα (δικαστικές διαμάχες με συγγενείς που δεν είχαν αίσια έκβαση, σοβαρή αρρώστεια και απώλεια στενού συγγενικού μου προσώπου) που με έριξαν πάρα πολύ ψυχολογικά, έκανα ό,τι μπορούσα αλλά δεν κατάφερα να αποτρέψω το δυσάρεστο αποτέλεσμα, δηλαδή την απόρριψη και το θάνατο. Και τότε παραιτήθηκα από τη δουλειά μου για να ξεκινήσω μια προσπάθεια σε κάτι πολύ απαιτητικό στον τομέα μου. Στην αρχή όλα καλά, νόμιζα, αλλά στην πορεία διαπίστωσα ότι δεν μπορούσα να λειτουργήσω ... είχα πάθει κάτι σαν καθήλωση στην υπερένταση, και δεν μπορούσα να χαλαρώσω, καθόμουν να διαβάσω και μου ερχόταν μια τρελή παρόρμηση να πεταχτώ στο ταβάνι, δεν μπορούσα να κάτσω πάνω από μισή ώρα ακίνητη, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ με τίποτα. Η ζωή μου χωρισμένη σε 2 πόλεις, 4 μέρες στη μικρή επαρχιακή μου πόλη και 3 μέρες Αθήνα, να κάνω όλες τις δουλειές για 2 σπίτια, και να τρέχω, τρέχω, τρέχω... Οπότε μια φίλη μου κυριολεκτικά με πήρε από το χέρι και πήγαμε στο γιατρό της, ο οποίος μού βρήκε 140 παλμούς σε ηρεμία και με παρέπεμψε σε καρδιολόγο, αυτός μου έδωσε αντιυπερτασικό για τους παλμούς και με παρέπεμψε σε ψυχίατρο, και αυτός μού έγραψε zanax και έκανα ψυχοθεραπεία ένα 6μηνο. Τους παλμούς ακόμη τους έχω, αν δεν πάρω το χάπι, θα εκτιναχθώ στους 140...Και με το στόχο μου ακόμη δεν έχω βάλει σε μια σειρά το διάβασμα μου...Έχω αλλάξει τρόπο ζωής, σταμάτησα τα πήγαινε-έλα σε 2 πόλεις κάθε εβδομάδα, κοιμάμαι, προσέχω τί τρώω, δεν ξενυχτάω για βλακείες, έχω λίγες δραστηριότητες για να αλλάζω παραστάσεις αλλά δεν είμαι λειτουργική ακόμα στο στόχο μου, ο καιρός περνάει, μπαίνω στη 4η χρονιά και όλο αυτό αρχίζει να με πιέζει τρελά...

[kerasi]

Λενα αυτο που επαθες ειναι κατι εξαιρετικα συνηθισμενο και το χουν παθει παρα πολλοι σπουδαστες κατα το σταδιο της προσαρμογης τους στη σπουδαστικη ζωη. Εχει μελετηθει και βιβλιογραφικα μαλιστα και του χουν δωθει και ειδικα ονοματα. Οσο για την καταθλιψη γενικοτερα-η οποια ειναι μια εννοια που περιλαμβανει ενα ευρυτατο φασμα απο απλη δυσθυμια μεχρι παρατεταμενο καταθλιπτικο αισθημα-αυτη μπορει να οφειλεται σε ορισμενα αιτια με τα οποια εχει σχεση αιτιου-αιτιατου μπορει να μην εχει ομως τετοιου ειδους αιτια. Θεωρω οτι στη δικη σου περιπτωση υπηρχαν καταστασεις που αποτελεσαν τη θρυαλλιδα που σε οδηγησε σε δυσβατες ατραπους, ειναι ομως ευχαριστο και σε συγχαιρω που καταφερες να ξεφυγεις και να σημειωσεις προοδους στη ζωη σου. Μπορω να σου γραψω πολλα για το θεμα απαντωντας και στα αλλα ερωτηματα που θετεις, αλλα θα γεμιζε σελιδες, οποτε ας μην επεκταθω.

[Macgyver]

εμενα καταθληψη μου προκαλει οταν καθομαι συνεχεια στην ιδια πολη και βλεπω συνεχεια τα ιδια σημεια

Ρε συ , κ εγω καθομα συνεχεια στην ιδια πολη , κ βλεπω το ιδιο σημεο . Μπος κ ειμαστε γειτονες ?

[betelgeuse]

Λενα σε εμενα δεν υπηρξε καποιο τραγικο γεγονος που να πυροδοτησε καποιο απο τα προβληματα που εχω .Το αντιθετο θα ελεγα , εκει που ενιωθα πολυ καλα και ξαφνικα αρχισα να εχω θεματα με αγχος.

Απο ολα αυτα που λες για τον ευατο σου , δεν νομιζω να εχεις καποιο προβλημα που να μπορει να χαρακτηριστει ψυχιατρικο ... Απο οτι καταλαβαινω , εσυ αρχιζεις να εχεις προβλημα οταν θετεις καποιο στοχο , τοτε μπλοκαρεις και δεν μπορεις να συνεχισεις .
Αρα νομιζω η λυση για σενα ειναι εκει , στο να βρεις τι ειναι αυτο που σε μπλοκαρει . Μηπως προδικαζεις οτι δεν θα τα καταφερεις ή μηπως νομιζεις οτι δεν αξιζεις?

[deleted-member141015]

Λένα, μετά από ένα 'δυνατό' γεγονός, θα διαβείς το μονοπάτι των 'δυνατών' συναισθημάτων και μπορεί να βιώσεις πίεση, άγχος, θλίψη - άλλο όμως η θλίψη κι άλλο η κατάθλιψη.
Την οποία ναι πιστεύω μπορείς να την αποφύγεις αν την αναγνωρίζεις εγκαίρως - τουλάχιστον από τη 2η φορά και μετά...
Αλλά θα έλεγα πως όσο σημαντική κι αν είναι η κίνηση, η δράση, το να μην το βάζει κανείς κάτω, άλλο τόσο σημαντικό είναι να μην παρασύρεται σε ένα συνεχή 'αγώνα' (το λέω γιατί αυτή την αίσθηση μου άφησε το κείμενο σου).
Ο δυναμισμός είναι κάτι γενικά πολύ θετικό, αλλά πότε πότε χρειάζεται μια άνω τελεία για ανάπαυλα, χαλάρωση, παιχνίδι, ενδοσκόπηση, αυτογνωσία κι ανασυγκρότηση.

[nick cave]

Μαρίνα, επίτρεψέ μου να συμπληρώσω πόσο βοηθάει να έχουμε συνειδητοποιήσει οτι δε μπορούμε και δε χρειάζεται να είμαστε τέλειοι. Να μην απαιτούμε διαρκώς από τον εαυτό μας, να μη τον μαστιγώνουμε.

Το χιούμορ ως στάση ζωής είναι επίσης ένας καλός τρόπος, όπως και η δημιουργία λίγων και καλών σχέσεων εμπιστοσύνης με ανθρώπους που τη δύσκολη στιγμή θα μας ρίξουν ένα φως στο σκοτάδι που ολοένα μας τυλίγει...