ΔΕ ΕΧΩ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΗ ΣΚΕΨΗ

[marie]

ΚΑΛΗΜΕΡΑ
ΕΙΜΑΙ ΝΕΟ ΜΕΛΟΣ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΩ ΣΕ ΕΝΑ ΦΟΡΟΥΜ.
ΝΑ ΠΩ ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.ΕΙΜΑΙ 32 ΑΝΕΡΓΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ 22 ΥΠΟΦΕΡΩ ΑΠΟ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ.ΣΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΠΕΡΑΣΑ ΕΝΑ ΣΤΕΣΟΓΟΝΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΚΑΙ ΕΙΧΑ ΑΥΠΝΙΕΣ ΔΕ ΚΟΙΜΟΜΟΥΝ ΓΙΑ ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΠΗΓΑ ΣΕ ΓΙΑΤΡΟ ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΠΝΙΑ.ΗΘΕΛΑ ΑΠΛΑ ΝΑ ΞΕΚΟΥΡΑΣΤΩ.ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΠΑΙΡΝΩ ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΑ ΤΑ SEROXAT ΚΑΙ ΤΑ ΧΑΝΑΧ.META AΠΟ 2 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΚΑΙ ΕΠΑΝΗΛΘΑ ΤΑ ΕΚΟΨΑ.ΣΤΑ 29 ΠΑΛΙ ΚΑΤΕΡΡΕΥΣΑ.ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ ΔΕ ΕΚΑΝΑ ΤΙΠΟΤΑ ΑΞΙΟΛΟΓΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ.ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΟΜΩΣ ΜΕ ΑΝΗΣΤΧΕΙ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ.ΛΕΩ ΑΛΛΑ ΑΝΤΙ ΑΛΛΩΝ.ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΑΡΧΙΖΩ ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΚΑΙ ΔΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΩ.Η ΑΝΤΙ ΝΑ ΠΩ ΦΕΡΕ ΤΟ ΤΗΛΕΚΟΝΤΡΟΛ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΩ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΑΣΧΕΤΟ.ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΛΥ
ΘΑ ΧΑΙΡΟΜΟΥΝ ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΚΑΛΟΣΥΝΗ ΝΑ ΠΕΙ ΜΙΑ ΓΝΩΜΗ.ΦΟΒΑΜΑΙ ΜΗΠΩΣ ΤΕΛΙΚΑ ΠΛΗΣΙΑΖΩ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΙΑ.ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ ΝΙΩΘΩ ΜΟΥΔΙΑΣΜΕΝΗ ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΚΕΦΤΩ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΩ ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΑΝΑΠΗΡΗ ΨΥΧΙΚΑ
ΛΟΓΟ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΝΙΩΘΩ ΕΝΟΧΕΣ ΟΤΙ ΔΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΟΔΕΥΩ ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΤΟ ΑΞΙΖΩ.
ΕΤΣΙ ΕΝΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΜΙΑ ΑΞΟΝΙΚΗ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΔΕ ΚΑΝΩ ΛΟΓΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚ ΔΥΣΚΟΛΙΩΝ
ΓΕΝΙΚΑ ΝΙΩΘΩ ΕΝΑ ΑΔΙΕΞΟΔΟ.ΚΑΙ ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΩΝΩ ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΔΕ ΕΧΩ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ.ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΙΩΘΩ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΗ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΘΕΕ ΜΟΥ ΕΙΜΑΙ 32 ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΣΤΑ 20.ΔΕ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΩΡΙΜΑ.

[Konstantinoss]

Καλημέρα και καλως ήρθες,
Το οτι εισαι 32 κ είσαι άνεργη δε μου λέει και τίποτα γιατι πιστεύω βλέπεις τι ανεργία επικρατεί γενικά.., το οτι άλλα σκέφτεσαι κ άλλα λες νομίζω το αποδίδω στο άγχος? Δηλαδή έχεις τόσα μεστο κεφάλι σου, προβληματα, έννοιες κλπ και ισως μπερδεύεις τον λόγο σου, ένας ειδικός θα σε συμβούλευε καλύτερα πάνω σε αυτο. Έπειτα 32 είσαι, δεν είσαι και 50.. πολλοί δεν έχουμε καταφέρει πολλά στα 30 μας γιατι πολύ απλά η ίδια η ζωή δεν βοηθάει, δλδ ξέρεις πολλούς 30άρηδες που νάχουν εξασφαλισμένη δουλειά, δικό τους σπίτι και αμάξι που να μήν χρωστάνε? Εγώ προσωπικά ξέρω ελάχιστους. Smile, όλοι στο ίδιο καζάνι ζούμε, αν γεννηθείς φτωχός ή έστω μικρομεσαίος δεν σου χαρίζεται τίποτα, τί να πω στα χρόνια που ζούμε όλοι για κατάθλιψη πάμε..

[RainAndWind]

Δεν πρέπει να ξοδεύεις γιατί δεν το αξίζεις? Τι σημαίνει για σένα αξίζω? Έχεις ταυτίσει τη δουλειά με αξία και την ανεργία με απόδειξη του αντίθετού της, δηλαδή την αναξιότητα? Είχες λάβει τέτοια μηνύματα από το περιβάλλον σου, πως μόνο όταν εργάζεται αξίζει κάποιος την περίθαλψη? Έχεις ενοχές για κάτι που δεν αποτελεί προσωπικό σου ψόγο και στο οποίο υπεισέρχονται ένα σωρό άλλοι παράγοντες.
Όσο για τη μη-συγκρότηση της σκέψης, όταν είμαστε στρεσαρισμένοι αυτό δεν έχει κάποιες επιπτώσεις στον τρόπο που λειτουργεί ο οργανισμός?

[marie]

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΝΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΘΑ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΣΤΟ ΑΓΧΟΣ.ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΧΩ ΤΟΣΟ ΧΑΜΗΛΗ ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΕΣΗ ΠΟΥ ΤΡΑΥΛΙΖΩ
ΠΑΩ ΣΤΟ ΦΟΥΡΝΟ ΚΑΙ ΜΕ ΡΩΤΑΝΕ ΒΡΗΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑ?ΔΗΛΑΔΗ ΚΑΙ ΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΩ ΜΟΥ ΤΟ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΝΕΣ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΜΟΥ ΓΕΝΙΚΑ.ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΛΑ ΜΕΤΑ ΤΑ 30 ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΕΧΩ ΕΝΑ ΚΟΜΠΛΕΞ ΜΕ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΜΟΥ ΙΣΩΣ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕ ΣΥΜΒΑΔΙΖΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ.ΠΙΣΤΕΥΑ ΟΤΙ ΚΑΘΩΣ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟς ΩΡΙΜΑΖΕΙ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΑΚΟΜΗ ΝΙΩΘΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΑ ΙΔΙΑ ΛΑΘΗ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΥΑΙΣΘΗΤΗ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ
ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΔΕ ΕΙΜΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΜΟΝΗ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

[gus1973]

marie διανύεις μια αγχωτική περίοδο και κάτω από τέτοιες συνθήκες είναι φυσιολογικό να μην μπορείς να συγκεντρωθείς, να είσαι αφηρημένη... Αυτό δεν σημαίνει ότι θα είσαι έτσι για πάντα. Πρόκειται για παροδική κατάσταση. Έχω περάσει από αντίστοιχες περιόδους. Όταν θα επανέλθεις σε μια πιο ήρεμη κατάσταση θα δεις ότι αυτό που ονομάζεις "συγκροτημένη σκέψη" θα είναι και πάλι εκεί. Άλλωστε, πως να επικεντρωθεί η προσοχή σε μια συζήτηση, στην παρακολούθηση μιας ταινίας, στο διάβασμα ενός βιβλίου όταν η ψυχή βράζει;

Είναι γεγονός ότι η ανεργία είναι ότι πιο σκληρό... Ζούμε σε μια εποχή που εμμέσως μας ζητά να αναβάλλουμε τη ζωή μας και αυτό είναι άσχημο. Μια δουλειά, ένας ικανοποιητικός μισθός είναι θέμα αξιοπρέπειας. Αλλά όπως πολύ σωστά σου έγραψε ο Κωνσταντίνος δεν είσαι η μόνη. Δεν ξέρω αν αυτό σε παρηγορεί αλλά είναι αλήθεια ότι ο μαζικός χαρακτήρας του φαινομένου είναι δυνατόν να ανακουφίσει την πίεση που σου προκαλεί το κοινωνικό περιβάλλον. Είναι πολύ πιθανόν, όλοι αυτοί που σε ρωτάνε απλά να το κάνουν από ενδιαφέρον και μόνο. Δες το έτσι... Όλοι γνωρίζουν (λίγο πολύ) πόσο δύσκολο είναι να βρει κανείς δουλειά κάτω από τις συγκεκριμένες οικονομικές συνθήκες. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ΔΕΝ είναι δική σου ευθύνη το ότι δεν βρίσκεις δουλειά. Η σημερινή πραγματικότητα είναι άσχημη. Δεν πρόκειται για μια προσωπική "αποτυχία".

Προσπάθησε να είσαι κοινωνικά ενεργή... Επιχείρησε οικονομικές εξόδους, όπως σε σπίτια γνωστών, φίλων. Μοιράσου τους προβληματισμούς και τον πόνο σου. Θα είναι μια πάρα πολύ καλή βάση για να νιώσεις καλύτερα.

Εύχομαι όλα να πάνε καλά...

[jane-do-ni]

Marie σου γράφω και γω γιατί το θέμα της ηλικίας με προβληματίζει και μένα. Όντως, είναι τόσο θλιβερό όσο το σκέφτεσαι. Κάποιοι άνθρωποι μεγαλώνουμε σωματικά αλλά συναισθήματικά παραμένουμε μικρά παιδιά. Κολλάμε πίσω στο χρόνο κι αυτό μπορεί να διαρκέσει μία ολόκληρη ζωή. Όταν βρεις δουλειά, πήγαινε σε έναν καλό ψυχολόγο να επικεντρωθείς στα ασυνείδητα συναισθήματα που πηγάζουν από το παρελθόν σου. Πολύ πιθανόν αυτά να ευθύνονται για το πρόβλημά σου. Κι όσο για τώρα που είσαι άνεργη, θα μπορούσες να το εκμεταλλευθείς ως εξής: έχεις μπόλικο χρόνο, επεδίωκε να συναντάς φίλους, μίλα στα αγαπημένα σου πρόσωπα για την κατάστασή σου και γενικώς κάνε ό,τι σκέφτεσαι. Αυτό θα σε χαλαρώσει και θα αποφορτιστεί το μυαλό σου. Καλό κουράγιο!

Προτείνω ένα βιβλίο: Πρωτογενής κραυγή, εκδόσεις Μπουκουμάνη. Θα σε βοηθήσει πολυυυυυυυυ!

[marie]

Ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις ολων σας.Εγω δε μπορω να εκφραστώ τοσο καλα.
νιωθω πραγματικα πολυ καλυτερα χαρη στην δικη σας υποστήριξη
απο το φιλικο περιβαλλον αυτο που με πληγωσε πολυ ειναι οτι πολλοι ανθρωποι ασο εργαζομουν με εκμεταλλευτηκαν οικονομικα.και οταν εμεινα ανεργη εκοψαν καθε επαφη.πληγωθηκα τοσο πολυ.παντα πιστευα οτι καθε ανθρωπος εχει μια καλη πλευρα αλλα η συμπεριφορα μερικων φιλων μου ηταν τοσο ασχημη που δε μπορω ακομη να καταλαβω πως πανε και εκκλησια και μιλανε για θεο οταν δε νοιαζονται καθολου για τον πλησιον τους
ευχαριστω και παλι παρα παρα πολυ

[Margaritta]

Ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις ολων σας.Εγω δε μπορω να εκφραστώ τοσο καλα.
νιωθω πραγματικα πολυ καλυτερα χαρη στην δικη σας υποστήριξη
απο το φιλικο περιβαλλον αυτο που με πληγωσε πολυ ειναι οτι πολλοι ανθρωποι ασο εργαζομουν με εκμεταλλευτηκαν οικονομικα.και οταν εμεινα ανεργη εκοψαν καθε επαφη.πληγωθηκα τοσο πολυ.παντα πιστευα οτι καθε ανθρωπος εχει μια καλη πλευρα αλλα η συμπεριφορα μερικων φιλων μου ηταν τοσο ασχημη που δε μπορω ακομη να καταλαβω πως πανε και εκκλησια και μιλανε για θεο οταν δε νοιαζονται καθολου για τον πλησιον τους
ευχαριστω και παλι παρα παρα πολυ

marie, πιστεύω ακράδαντα πως από τη στιγμή που αναφερόμαστε με πόνο στην συμπεριφορά τρίτων απέναντί μας, δεν έχουμε κατορθώσει ακόμα να βγούμε από το τούνελ. Συμφωνώ πως όχι μόνο αυτά μπορεί να σου έκαναν, αλλά κι ακόμα χίλια αν θες. Το να επιμένουμε όμως στην άσχημη συμπεριφορά ανθρώπων που μας φέρθηκαν απαίσια, σημαίνει ένα πράγμα: δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι να πάμε μπροστά, είμαστε εγκλωβισμένοι σε αυτά τα γρανάζια της ανακύκλωσης που μας φθείρουν. Με εκτίμηση.

[marie]

margaritta
εχεις απολυτο δικιο και εγω λεω στον εαυτο μου γιατι καθομαι και ασχολουμε με αυτα τα ατομα αλλα ξερεις τι με εκνευριζει πολυ?
που ειναι ατομα της εκκλησίας.
ξερω ποιο ειναι το σωστο αλλα υπαρχουν στιγμες που φευγει η λογικη και ειμαι σαν εμας ταυρος που βλεπει κοκκινο πανι
ειναι υποκριτες και φαρισσαιοι
τους το ειπα αλλα αδιαφορησαν.πλεον εχω γινει γραφικη για αυτους αλλα μεσα μου βραζω οπως ειπες ειμαι εγκλωβισμενοι
προσπαθω να απαλαχτω αλλα ειναι σαν να μη μπορω να απαλαχτω απο αυτες τις σκεψεις αν δε κανω κατι πολυ ακραιο πχ ξερω που συχναζουν και να λογοφερω μαζι τους ασχημα προσβαλοντας τους.Ξερω οτι δε ειναι σωστο αλλα νιωθω οτι θελω να το κανω μηπως και ελευθερωθω απο τον πονο μου

[marie]

εγκλωβισμενη σορρυ

[Margaritta]

Το ξέρω καλή μου, μαζί σου είμαι εγώ. Όμως μάθε το, by the book, πως όλος αυτός ο θυμός που συσσωρεύεται μέσα σου βλάπτει εσένα. Το ότι υπάρχουν υποκριτές και φαρισαίοι που βίασαν την ψυχή ανθρώπων, δεν υπάρχει αμφιβολία.
Πανάρχαιες καταστάσεις αυτές. Είπε κάποτε ένας σοφός άνθρωπος που τον είχαν πονέσει πολύ. "Τους αγαπώ βαθιά σαν πλάσματα του θεού, εν αμαρτία. Δεν μπόρεσαν να με λυγίσουν". Σκέψου ένα πράγμα μόνο. Πως η άθλια συμπεριφορά
των ανθρώπων τους βαρύνει αποκλειστικά. Εμάς δεν μας έκαναν απολύτως τίποτα. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβεις, τόσο περισσότερο θα ασχοληθείς με κάτι που χωρίς να το καταλαβαίνεις το αναβάλλεις: να προχωρήσεις μπροστά.
Δεν μπορούμε να πάμε μπροστά αν χάνουμε χρόνο σήμερα, τώρα, με αυτή την μαύρη ασχολία του θυμού μαυρίζοντας την ψυχή μας. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να ελευθερωθείς από τον πόνο. Να τον αφήσεις πίσω σου.

[jane-do-ni]

"νιωθω οτι θελω να το κανω μηπως και ελευθερωθω απο τον πονο μου"

Μακάρι να βρεις το θάρρος να το κάνεις, παρά να το κουβαλας στο μυαλό σου και να σου αποδιοργανώνει την σκέψη. Και κείνη την στιγμή σίγουρα θα απεγκλωβιστείς, θα σου φύγει ένα βάρρος απ την ψυχή σου. Θέλει κουράγιο όμως. Δεν πρέπει να κρατάμε τίποτα μέσα μας να μας φθείρει. Η ιδέα ότι ο χρόνος επουλώνει τις πληγές είναι μια ψευδαίσθηση.

[marirena]

Kαλησπέρα!
Καταρχάς θέλω να σου πω δυο πραγματάκια που για μένα δείχνουν ότι δεν πας στην παράνοια για να μην το έχεις άγχος.

ΦΟΒΑΜΑΙ ΜΗΠΩΣ ΤΕΛΙΚΑ ΠΛΗΣΙΑΖΩ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΙΑ

Αυτός που πάει όντως εκεί συνήθως δεν λέει τέτοια

ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ ΝΙΩΘΩ ΜΟΥΔΙΑΣΜΕΝΗ ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΚΕΦΤΩ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΩ ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΑΝΑΠΗΡΗ ΨΥΧΙΚΑ

ΓΕΝΙΚΑ ΝΙΩΘΩ ΕΝΑ ΑΔΙΕΞΟΔΟ.ΚΑΙ ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΩΝΩ ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΔΕ ΕΧΩ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ.ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΙΩΘΩ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΗ

ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ ΔΕ ΕΚΑΝΑ ΤΙΠΟΤΑ ΑΞΙΟΛΟΓΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ.

ΑΡΧΙΖΩ ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΚΑΙ ΔΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΩ

Αυτά κατά τη γνώμη μου είναι κλασσικά καταθλιπτικά. Όπως και το άγχος είναι πολύ πιθανό να εκπορεύεται από εκεί. Φυσικά, και η έλλειψη συγκέντρωσης. Έχεις κάποιου τύπου βοήθεια αυτή την εποχή?

[marie]

EYXARISTO PARA POLI φιλοι μου
ΤΟ ΠΡΩΙ ΟΤΑΝ ΞΥΠΝΗΣΑ ΕΚΑΝΑ ΤΟ ΕΞΗΣ
ΕΙΠΑ ΝΑ ΜΗ ΤΟ ΕΧΩ ΑΠΩΘΗΜΕΝΟ ΝΑ ΤΑ ΒΓΑΛΩ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΜΟΥ.στο facebook ανεβασα το τραγουδι "μια ζωη πληρωνω αμαρτιες .." της σακελαριου
και το αφιερωσα στην φιλη μου που μου εφαγε χρηματα και στους παλαιοημερολογιτες φιλους μου
αλλα δυστηχως δε εμεινα εκει
ο θυμος με ελεγχε εγραψα υβρεις εμπλεξα παπαδες ιερεις ολα τα εκανα ανω κατω
τωρα φυσικα παλι δε νιωθω καλα.Μαργαριτα οταν διαβασα το μηνυμα σου εχτες εκλαιγα τοσο με αγγιξε.και τα αλλα παιδια με καταλαβαινουν απλα αυτα που εγραψε η μαργαριτα ηταν σαν να μιλουσε μεσα στην ψυχη μου
αλλα σημερα παλι τα ιδια παλι θυμος παλι ενταση

[marie]

θα προτιμουσα να με βρισουν εστω αλλα αυτη η απαξιωση στο προσωπο μου και η αδιαφορια με ποναει περισσοτερο.
φυσικα που εμπλεξα θα πειτε αν ηταν ατομα που δε μιλανε για θεο δε θα με πειραζε
με πειραζει που δηλωνουν καλοι χριστιανοι
και τους ειπα αν ειμασταν στον μεσαιωνα θα με καιγατε
με ειπαν και δαιμονισμενη
φυσικα με αυτο που μου ειπαν θυμωσα τοσο που αντεδρασα σαν να ημουν