Αλλαζω?

[Φωτεινη!]

Συχνά τα όρια μεταξύ προσαρμογής και συμβιβασμού, δεν είναι τόσο καθαρά και ευδιάκριτα. Η προσαρμογή για μένα, έχει μέσα την έννοια της επιλογής σε μεγάλο βαθμό, όπως και της εξέλιξης. Ο συμβιβασμός όχι.
Με αυτήν την έννοια, το να μπορείς να προσαρμόζεσαι σε νέες καταστάσεις και δεδομένα, να είσαι ευέλικτος δηλαδή, δεν είναι κακό. Συχνά όμως, βαφτίζει κάποιος τον εαυτό του ευπροσάρμοστο ή ανεκτικό, ενώ στην ουσία έχει συμβιβαστεί με κάτι. Όταν ο συμβιβασμός είναι μεγάλος ή οι συμβιβασμοί που κάνει κάποιος είναι πολλοί, σίγουρα δεν θα νιώθει καλά. Και κάποια στιγμή θα επαναστατήσει συνειδητά ή ασυνείδητα.

προσαρμογη μαρακι θεωρουσα οτι σημαινει "φερνω στα μετρα μου τις καταστασεις".
Δυστυχως ομως ,δεν ειμαι θεος και δεν οριζω τις αντιδρασεις των αλλων..αν αλλαξω την σταση μου δεν μενω πιστη στις αρχες μου κι αυτο με ενοχλει.
γι αυτο και πιστευω οτι για να μιλησουμε για προσαρμογη πρεπει να εχουμε κατακτησει πρωτα ενα μεγαλο κομματι αυτογνωσιας.

[fevgatos67]

ζητω συγνωμη για την καθυστερημενη απαντηση,οπως ειπα και παραπανω δεν πηρα ειδηση την κουβεντουλα σας :)

Φευγατε μου,
για μενα η προσαρμογη ερχεται οταν κατασταλαζω.
Οταν δηλαδη εχω τακτοποιησει μεσα μου καποια πραγματα και πρεπει να αντιμετωπισω αλλες συνθηκες,συνθηκες που εγω δεν ελεγχω.
Αυτο που λεει η γιωτα ειναι πολυ σοφο κατα την γνωμη μου..η προσαρμογη ειναι μια αναγκαστικη στροφη.

θα σου δωσω ενα παραδειγμα για το πως λειτουργει σε εμενα και πως το χειριζομαι..
Ειμαι της ευθυτητας και της κατα μετωπο αντιδρασης,βαριεμαι τα μισολογα και απεχθανομαι το κουτσομπολιο και τις κακοπροαιρετες κριτικες.οκ?
Στην παρεα μου μπαινουν ατομα που πρεπει να ανεχτω ,γτ εχουν αμεση σχεση με τα παιδια μου ή με την δουλεια μου και δεν μπορω να τα αποφυγω.Βρισκομαι λοιπον σε διλλημα,κι αρχιζω να κανω μανουβρες..
οι μανουβρες ομως εμενα μου τη δινουν,θελω να πω αει σιχτιρ!μανουβρα για μενα ειναι η προσαρμογη..

Ο συμβιβασμος ειναι το αποτελεσμα της προσαρμογης..προσαρμοστηκα ,μπηκα στη διαδικασια να αλλαξω καποιο κομματι μου και ετσι νιωθω συμβιβασμενη..χανω κατι σημαντικο για να κερδισω κατι αλλο εξισου σημαντικο...αλλα τελικα σημασια εχει να μη χρειαζεται να κανω τετοιες ανταλλαγες!

Εμ έλα ντε που η δύναμη τις συνήθειας δεν με αφήνει ?
Αν κάνω λάθος διόρθωσε με
Πιστεύω πως ολοι μας ανάλλαγα την η τις εμπειρίες μας η και την ηλικία μας έχουμε κατασταλάξει κάπου, στο περιβάλλον που μεγάλωσα δεν υπήρχε μέρα που να μην υπήρχε τσακωμός φωνές και όλα τα εκκλησιαστικά απο το ένα άκρο έως το άλλο ( τον cris σου απο την μια, κύριε ελέησον απο την άλλη ) και με εμένα ανάμεσα να προσπαθώ να βρίσκω τρόπους να είμαι αυτό που θέλω να είμαι, με λίγα λόγια θέλω την γαλήνη , με το να καταπίνω η να ανέχομαι καταστάσεις για να έχω την πολυπόθητη γαλήνη ( είναι πολύ περισσότερα αλλά αυτη η λέξη μου έρχεται στο μυαλό μου αυτην την στιγμή ) προσαρμοζόμουν σε καταστάσεις που όσο είχα αντοχές και δυνάμεις δεν είχα πρόβλημα ( έτσι πίστευα τότε πως δεν είχα δλδ ) μέχρι που ,,,, έπεισα πάτο που λέμε, και μετά απο πολλά πολλά χρόνια απο τότε βρέθηκα εδώ στο φόρουμ

Προσπαθώ να αλλάξω συμπεριφορά και η συνήθεια δεν με αφήνει και συνήθεια εννοώ τον τρόπο που σκέφτομαι κάτι σαν τις δικιές σου μανούβρες ( στην γλώσσα μου είναι τα πρέπει ) να γίνω

της ευθύτητας και της κατα μετωπο αντιδρασης,βαριεμαι τα μισολογα και απεχθανομαι το κουτσομπολιο και τις κακοπροαιρετες κριτικες.

όπως προ είπες αλλά χωρίς να μετανιώνω η να πονάω για το αν θα προκαλέσω με τον τρόπο μου η την συμπεριφορά μου
και στο τέλος λές

χανω κατι σημαντικο για να κερδισω κατι αλλο εξισου σημαντικο...αλλα τελικα σημασια εχει να μη χρειαζεται να κανω τετοιες ανταλλαγες!

Εδω κολλάω ( οχι μόνο εδώ κολλάω αλλά λεμε τώρα ) στο να μην χρειάζονται οι ανταλλαγές αρα το τότε καταστάλαγμα με το σήμερα καταστάλαγμα ουδεμία σχέση έχουν μεταξύ τους

Να ξερες πόσα θέλω να σιχτιρίσω ( γμ τα τούρκικά μου μέσα )
Δεν ξέρω αν και τι κατάλαβες απο αυτά που είπα τουλάχιστον το θέμα σου μου δίνει ιδέες να συνεχίζω ΄να βρίσκω και άλλους τρόπους και δεν είμαι ο μόνος εδω που το πιστεύει αυτό καλή συνέχεια σε ότι και αν κάνεις

[marian_m]

προσαρμογη μαρακι θεωρουσα οτι σημαινει "φερνω στα μετρα μου τις καταστασεις".
Δυστυχως ομως ,δεν ειμαι θεος και δεν οριζω τις αντιδρασεις των αλλων..αν αλλαξω την σταση μου δεν μενω πιστη στις αρχες μου κι αυτο με ενοχλει.
γι αυτο και πιστευω οτι για να μιλησουμε για προσαρμογη πρεπει να εχουμε κατακτησει πρωτα ενα μεγαλο κομματι αυτογνωσιας.

Ίσως έχω στο μυαλό μου κάτι άλλο όταν μιλάω για προσαρμογή.
Για παράδειγμα, κάποια στιγμή στη δουλειά μου έπρεπε να προσαρμοστώ στο να δουλεύω με ηλεκτρονική υπολογιστή. Φυσικά, ήταν μια αλλαγή προς το καλύτερο, μιας και οι δυνατότητες πλέον είναι άπειρες και όλα γίνονται μέσα σε ελάχιστο χρόνο σε σχέση με πριν.
Παρόλ' αυτά, κάποιοι λίγοι, δεν προσαρμόστηκαν σ' αυτό, βρίσκοντας αρχικά χίλιες δυο δικαιολογίες, με αποτέλεσμα να μείνουν πολύ πίσω.
Αυτοί συμβιβάστηκαν σε αυτά που ήδη γνώριζαν γιατί δεν τόλμησαν να κάνουν ένα βήμα παραπέρα.
Αυτό εννοώ όταν μιλάω για προσαρμογή σε νέα δεδομένα και καταστάσεις.
Σε καμιά περίπτωση δεν εννοώ να κάνουμε πέρα τις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες για να "προσαρμοστούμε" στα θέλω των άλλων ή στα "πρέπει" της κοινωνίας.
Και πιστεύω ότι, κάποιος που ξέρει τι πραγματικά θέλει κι επιθυμεί και ζει σύμφωνα μ' αυτό, καμιά καταπίεση δε νιώθει ούτε από την κοινωνία, ούτε από κανέναν άλλο. Εμείς οι ίδιοι φτιάχνουμε τα δεσμά μας (με κάποια βοήθεια από τους γύρω μας πάντα) και στο χέρι μας και μόνο είναι να απαλλαγούμε από αυτά. Φτάνει να το θέλουμε.

[void]

χανω κατι σημαντικο για να κερδισω κατι αλλο εξισου σημαντικο...αλλα τελικα σημασια εχει να μη χρειαζεται να κανω τετοιες ανταλλαγες!

καλημέρα :-)
Ωραία συζήτηση έχετε ανοίξει.
προσωπικά έχω αποδεχθεί - συμβιβαστεί - προσαρμοστεί με την ιδέα της "ανταλλαγής". Δε νομίζω ότι θα υπάρξει ποτέ κάποια στιγμή, έστω και μικρή χρονικά, που δε χρειάζεται να κάνω μια ανταλλαγή.
Το συναίσθημα της ματαιότητας που δημιουργείται όταν διαπιστώνεις κάτι τέτοιο, υπεραπλουστευμένα μιλώντας, όταν δηλαδή διαπιστώνεις ότι σε όλη σου τη ζωή και τις εκφάνσεις της πρέπει να συμβιβαστείς, μετριάζεται από τη στιγμή που θα καταφέρεις να διαχωρίζεις την αξία που έχει για σένα ο κάθε συμβιβασμός - ανταλλαγή, τη σπουδαιότητά του για τη ζωή σου αλλά και γι'αυτούς που αγαπάς.
Προσωπικά, απεχθάνομαι το συμβιβασμό που αναγκάζομαι να κάνω στο θέμα της εργασίας...
Παρολαυτά, σκέφτομαι π.χ. για κάποιον/κάτι που αγαπώ ότι θα μπορούσε μια "ανταλλαγή" να περιλαμβάνει και την ίδια μου τη ψυχή, αλλά θα ήταν μια συνειδητή επιλογή, επομένως δε θα λειτουργούσε μέσα μου εντέλει ως συμβιβασμός ή προσαρμογή, αλλά ως προσωπική ανάγκη.


Εδω κολλάω ( οχι μόνο εδώ κολλάω αλλά λεμε τώρα ) στο να μην χρειάζονται οι ανταλλαγές αρα το τότε καταστάλαγμα με το σήμερα ουδεμία σχέση έχουν μεταξύ τους.

Δεν ξέρω...νομίζω ότι μόνο για όσους δεν αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον και τους ανθρώπους, δεν χρειάζονται οι ανταλλαγές

[Εμμανουέλα1]

Δεν ξέρω...νομίζω ότι μόνο για όσους δεν αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον και τους ανθρώπους, δεν χρειάζονται οι ανταλλαγές

Οι μεγαλύτερες αλλαγές συμβαίνουν μέσα από την μοναξιά.

[Φωτεινη!]

Ίσως έχω στο μυαλό μου κάτι άλλο όταν μιλάω για προσαρμογή.
Για παράδειγμα, κάποια στιγμή στη δουλειά μου έπρεπε να προσαρμοστώ στο να δουλεύω με ηλεκτρονική υπολογιστή. Φυσικά, ήταν μια αλλαγή προς το καλύτερο, μιας και οι δυνατότητες πλέον είναι άπειρες και όλα γίνονται μέσα σε ελάχιστο χρόνο σε σχέση με πριν.
Παρόλ' αυτά, κάποιοι λίγοι, δεν προσαρμόστηκαν σ' αυτό, βρίσκοντας αρχικά χίλιες δυο δικαιολογίες, με αποτέλεσμα να μείνουν πολύ πίσω.
Αυτοί συμβιβάστηκαν σε αυτά που ήδη γνώριζαν γιατί δεν τόλμησαν να κάνουν ένα βήμα παραπέρα.
Αυτό εννοώ όταν μιλάω για προσαρμογή σε νέα δεδομένα και καταστάσεις.
Σε καμιά περίπτωση δεν εννοώ να κάνουμε πέρα τις δικές μας επιθυμίες και ανάγκες για να "προσαρμοστούμε" στα θέλω των άλλων ή στα "πρέπει" της κοινωνίας.
Και πιστεύω ότι, κάποιος που ξέρει τι πραγματικά θέλει κι επιθυμεί και ζει σύμφωνα μ' αυτό, καμιά καταπίεση δε νιώθει ούτε από την κοινωνία, ούτε από κανέναν άλλο. Εμείς οι ίδιοι φτιάχνουμε τα δεσμά μας (με κάποια βοήθεια από τους γύρω μας πάντα) και στο χέρι μας και μόνο είναι να απαλλαγούμε από αυτά. Φτάνει να το θέλουμε.

ξερεις τι μου μενει απο αυτο που διαβασα?Παρολο που το βλεπω αλλιως,διαπιστωνω οτι συναισθημα ειναι ο τροπος που ερμηνευουμε...
και το δικο σου ειναι θετικο μεσα σου..χαιρομαι πολυ :)

[Φωτεινη!]

Δεν ξέρω...νομίζω ότι μόνο για όσους δεν αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον και τους ανθρώπους, δεν χρειάζονται οι ανταλλαγές

αλλο ενα γκριζο κομματι ...το "ανταλλαζω"...

Δεν ειναι σιγουρα το θεμα να εξηγησουμε ετυμολογικα τις λεξεις,αλλα το χρωμα που εχουν για μας...τουλαχιστον ετσι ειναι για μενα.
Μου αρεσε πολλυ αυτη η προσεγγιση,μου ταιριαζει δηλαδη..
Οταν κανω κατι συνειδητα ,ακομα και συμβιβασμο,κι αυτο εχει αξια για μενα και γι αυτους που αγαπω,γτ να το νιωθω σαν συμβιβασμο?

[Φωτεινη!]

[QUOTE=Εμμανουέλα1;393502]Οι μεγαλύτερες αλλαγές συμβαίνουν μέσα από την μοναξιά.[/QUOTE

εξαιρετικο σχολιο...
η αρχη ειναι το εγω με εμενα πρωτα,κι υστερα γτ οχι,παω και παραπερα :)

[Φωτεινη!]

Εμ έλα ντε που η δύναμη τις συνήθειας δεν με αφήνει ?
Αν κάνω λάθος διόρθωσε με
Πιστεύω πως ολοι μας ανάλλαγα την η τις εμπειρίες μας η και την ηλικία μας έχουμε κατασταλάξει κάπου, στο περιβάλλον που μεγάλωσα δεν υπήρχε μέρα που να μην υπήρχε τσακωμός φωνές και όλα τα εκκλησιαστικά απο το ένα άκρο έως το άλλο ( τον cris σου απο την μια, κύριε ελέησον απο την άλλη ) και με εμένα ανάμεσα να προσπαθώ να βρίσκω τρόπους να είμαι αυτό που θέλω να είμαι, με λίγα λόγια θέλω την γαλήνη , με το να καταπίνω η να ανέχομαι καταστάσεις για να έχω την πολυπόθητη γαλήνη ( είναι πολύ περισσότερα αλλά αυτη η λέξη μου έρχεται στο μυαλό μου αυτην την στιγμή ) προσαρμοζόμουν σε καταστάσεις που όσο είχα αντοχές και δυνάμεις δεν είχα πρόβλημα ( έτσι πίστευα τότε πως δεν είχα δλδ ) μέχρι που ,,,, έπεισα πάτο που λέμε, και μετά απο πολλά πολλά χρόνια απο τότε βρέθηκα εδώ στο φόρουμ

Προσπαθώ να αλλάξω συμπεριφορά και η συνήθεια δεν με αφήνει και συνήθεια εννοώ τον τρόπο που σκέφτομαι κάτι σαν τις δικιές σου μανούβρες ( στην γλώσσα μου είναι τα πρέπει ) να γίνω

της ευθύτητας και της κατα μετωπο αντιδρασης,βαριεμαι τα μισολογα και απεχθανομαι το κουτσομπολιο και τις κακοπροαιρετες κριτικες.

όπως προ είπες αλλά χωρίς να μετανιώνω η να πονάω για το αν θα προκαλέσω με τον τρόπο μου η την συμπεριφορά μου
και στο τέλος λές

χανω κατι σημαντικο για να κερδισω κατι αλλο εξισου σημαντικο...αλλα τελικα σημασια εχει να μη χρειαζεται να κανω τετοιες ανταλλαγες!

Εδω κολλάω ( οχι μόνο εδώ κολλάω αλλά λεμε τώρα ) στο να μην χρειάζονται οι ανταλλαγές αρα το τότε καταστάλαγμα με το σήμερα καταστάλαγμα ουδεμία σχέση έχουν μεταξύ τους

Να ξερες πόσα θέλω να σιχτιρίσω ( γμ τα τούρκικά μου μέσα )
Δεν ξέρω αν και τι κατάλαβες απο αυτά που είπα τουλάχιστον το θέμα σου μου δίνει ιδέες να συνεχίζω ΄να βρίσκω και άλλους τρόπους και δεν είμαι ο μόνος εδω που το πιστεύει αυτό καλή συνέχεια σε ότι και αν κάνεις

καταρχην να σου πω οτι η ευγενεια σου φαινεται στα γραπτα σου...
κι οτι κι η δικη σου συμμετοχη (οπως και των αλλων) δινει σε εμενα τροφη για σκεψη.

Ελπιζω μονο να καταλαβα τι λες!
Αν εχω μαθει να ειμαι καπως(πληγωμενη,φορτωμενη ασχημα παιδικα χρονια,φοβισμενη),πως να κατασταλαξω σε κατι αλλο?αυτο λες?βοηθα με λιγο...

[nick cave]

Ότι δεν αλλάζει, χορταριάζει.
Η αλλαγή είναι ο τρόπος της Φύσης.
Προσωπικά, αντί του όρου «αλλαγή» θα προτιμούσα τον όρο «εξέλιξη».

Εξελίσσομαι = Αλλάζω προς κάποιον στόχο/σκοπό που έχω ορίσει ως προορισμό. Ο προορισμός του καθενός εξαρτάται από το νόημα που έχει δώσει στη ζωή. Κάποιος θα μπορούσε για παράδειγμα να βάλει σκοπό της ζωής του να γίνει καλύτερος άνθρωπος, ή να γνωρίσει τον εαυτό του και τις δυνατότητές του, ή να ενωθεί με τη συμπαντική ψυχή (δύσκολο, εκτός αν είσαι ο Βούδας), ή να βοηθήσει την ανθρωπότητα. Ο σκοπός καθορίζει την πορεία της εξέλιξης. Βέβαια, μπορεί κάποιοι να βάλουν για σκοπό της ζωής απλά να περνάνε καλά. Αυτοί μάλλον δεν θα πάνε μακριά…

Ο προορισμός δεν είναι το μόνο που έχει αξία. Ο Οδυσσέας είχε συνεχώς στο μυαλό και στην καρδιά του την Ιθάκη, αλλά μάζεψε εμπειρίες στην πορεία. Το ταξίδι είναι εξίσου σημαντικό με τον προορισμό (ο οποίος μπορεί και να αλλάξει ακόμα στην πορεία).

Όπως πολύ σωστά παρατήρησαν κάποιοι εδώ, η μεγαλύτερη δυσκολία του ταξιδιού είναι ο αποχωρισμός των άχρηστων για μας αποσκευών. Είναι ανθρώπινο να δυσκολευόμαστε όταν πρέπει να αφήσουμε πίσω ένα κομμάτι της ζωής μας. Αν όμως δεν το κάνουμε, το κομμάτι αυτό θα γίνει σιδερένια μπάλα δεμένη στο πόδι μας και δε θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Στην ουσία, η αξία του ταξιδιού μετριέται από αυτά που αφήνουμε πίσω μας και όχι τόσο από αυτά που κατακτάμε…

Με ποια ταχύτητα εξελισσόμαστε? Υπάρχει ο δρόμος της χελώνας, σταδιακά και βήμα βήμα. Υπάρχει και ο δρόμος του Φοίνικα (του μυθικού πουλιού που αναγεννήθηκε από τις στάχτες του), δηλαδή οι ξαφνικές ανατροπές. Συνήθως επιλέγουμε τον πρώτο δρόμο, αν και πολλοί έχουν κάνει σε μερικές περιπτώσεις ριζικές μεταβολές στη ζωή τους, π.χ. μια αλλαγή καριέρας ή έναν χωρισμό.

Με αφορμή τον προβληματισμό που έβαλε η Φωτεινή και οι φίλοι που συμμετείχαν στο θέμα της: Δεν είναι κακό να προσαρμοζόμαστε, ακόμα και να συμβιβαζόμαστε με κάποιες καταστάσεις για ένα διάστημα, αρκεί να το βλέπουμε σαν τακτικό ελιγμό και να μην αλλοιώνεται η προσωπικότητά μας. Αλλάζουμε εφ’ όσον και όποτε εμείς το αποφασίζουμε, όχι επειδή μας το επιβάλλουν άλλοι. Όταν είμαστε αληθινοί («ο εαυτός μας», όπως λέμε), όταν δε χρειάζεται να φορέσουμε διαφορετική «μάσκα» ανάλογα αν απευθυνόμαστε στο φίλο μας, στον εργοδότη μας, στη μητέρα μας, όταν η αλήθεια μας είναι «παντός καιρού», τότε είμαστε σε καλό δρόμο…

Ζητώ συγνώμη για την έκταση που έχει το σχόλιό μου. Μου βγήκε κάτι σε πραγματεία...:)

[ioannis2]

Φωτεινη, δεν ξέρω αν το " πληγωμενη,φορτωμενη ασχημα παιδικα χρονια,φοβισμενη" στο μηνυμα σου εννοεί εσενα. Τα ψυχολογικα όμως που αυτα τα βιωματα σου αφησαν μόλυναν κάθε τι στη συνέχεια της ζωης σου, λειτουργησαν δλδ σαν φιλτρο, σαν καλουπι μεσα απο το οποιο παιρνουσαν τα πάντα πριν φτανουν αν ποτε εφταναν απο την καλη σκεψη στη πραξη. Τα τραυματα τοτε (παιδικα - νεανικα χρονια) αφηναν ωστοσο ενα κομματι του μυαλου σου καθαρο, ειναι σ αυτο που εφτιαξες στοχους και ωραιες στιγμες για το μελλον. Όμως τα ριζωμενα μεσα σου ψυχολογικα ειναι αυτα που σε τελικη αναλυση δε σε αφησαν να τους πραγματωσεις, λειτουργησαν μεσα σου σαν εμμονη ότι δεν μπορεις να τους επιτυχεις. Ειπες πιο πάνω ότι ο τροπος σου ειναι να σε βαζεις βασικο παίχτη στο γηπεδο. Αν αυτο το εκανες εξ αρχης και όχι μετα τα όσα έπαθες τωρα δε θα μιλουσες για συμβιβασμο και εννοια προσαρμογης. Συμβιβασμος ειναι οταν πλεον οι στοχοι ειναι ανεφικτοι. Οσο βλεπουμε ελπίδα εξακολουθουν να ειναι στοχοι. Προσαρμογη μήπως ειναι η δικαιολόγηση του συμβιβασμου, έτσι για νοιωθουμε καλύτερα? Τουλάχιστο χαιρομαι που το παλευεις και που δινεις μαθηματα ζωης στους υπολοιπους στο χωρο.

[Φωτεινη!]

μας αρεσετε κ.Cave...

[nick cave]

μας αρεσετε κ.Cave...

Ως σχόλιο ή ως άνθρωπος?...:)

[Φωτεινη!]

Φωτεινη, δεν ξέρω αν το " πληγωμενη,φορτωμενη ασχημα παιδικα χρονια,φοβισμενη" στο μηνυμα σου εννοεί εσενα. Τα ψυχολογικα όμως που αυτα τα βιωματα σου αφησαν μόλυναν κάθε τι στη συνέχεια της ζωης σου, λειτουργησαν δλδ σαν φιλτρο, σαν καλουπι μεσα απο το οποιο παιρνουσαν τα πάντα πριν φτανουν αν ποτε εφταναν απο την καλη σκεψη στη πραξη. Τα τραυματα τοτε (παιδικα - νεανικα χρονια) αφηναν ωστοσο ενα κομματι του μυαλου σου καθαρο, ειναι σ αυτο που εφτιαξες στοχους και ωραιες στιγμες για το μελλον. Όμως τα ριζωμενα μεσα σου ψυχολογικα ειναι αυτα που σε τελικη αναλυση δε σε αφησαν να τους πραγματωσεις, λειτουργησαν μεσα σου σαν εμμονη ότι δεν μπορεις να τους επιτυχεις. Ειπες πιο πάνω ότι ο τροπος σου ειναι να σε βαζεις βασικο παίχτη στο γηπεδο. Αν αυτο το εκανες εξ αρχης και όχι μετα τα όσα έπαθες τωρα δε θα μιλουσες για συμβιβασμο και εννοια προσαρμογης. Συμβιβασμος ειναι οταν πλεον οι στοχοι ειναι ανεφικτοι. Οσο βλεπουμε ελπίδα εξακολουθουν να ειναι στοχοι. Προσαρμογη μήπως ειναι η δικαιολόγηση του συμβιβασμου, έτσι για νοιωθουμε καλύτερα? Τουλάχιστο χαιρομαι που το παλευεις και που δινεις μαθηματα ζωης στους υπολοιπους στο χωρο.

γιαννη φυσικα και εχεις δικιο σε ολα οσα λες...
το νιωθω σε εμενα ετσι ακριβως.
τα βιωματα μας ειναι αυτα που παιζουν τοσο καταλυτικο ρολο..
Αλλα δες κατι..
Ειμαι νιανιαρο και με βριζουν με αποπαιρνουν πχ..
γινομαι φοβισμενη και πληγωμενη,οκ?
Εξαιτιας αυτης της στασης που υιοθετω,η ζωη μου ειναι δυσκολη (τουλαχιστον)..

Τι κανω λοιπον...
ειτε συμβιβαζομαι με την μαυριλα μου,ειτε επαναστατω.
Αν συμβιβαστω, θα προσαρμοζω την συμπεριφορα μου,θα την πλαθω αναλογα με τις καταστασεις,ωστε να ανταπεξελθω.
Αν επαναστατησω,θα πρεπει να γκρεμισω ολα οσα ημουν..ολα αυτα στα οποια ειχα κατασταλαξει..

[Φωτεινη!]

Ως σχόλιο ή ως άνθρωπος?...:)

ειναι νωρις για να σας κρινω σαν ανθρωπο!θα ηταν επιπολαιο...:)