Ευλογία ή κατάρα?

[Elly]

Ευλογία ή κατάρα? Αυτή είναι η ερώτηση που θέτω πολλές φορές στον εαυτό μου…Η αγάπη και ο έρωτας είναι ευλογία…Ίσως όμως να είναι κατάρα, να τα μοιράζεσαι στη ζωή…Να τα μοιράζεσαι και να τα κρύβεις σαν κλοπιμαία…Απιστία, προδοσία, υποκρισία, εξωσυζυγική σχέση και μια διαφορά ηλικίας με αυτόν που αγαπώ (είμαι μεγαλύτερη του 9 χρόνια, αλλά εξωτερικά δεν φαίνεται καθόλου αυτή η διαφορά μας) και μέσα σε όλα αυτά και μια μεγάλη απόσταση, που μας χωρίζει…Γνωριστήκαμε πριν ενάμιση περίπου χρόνο από το διαδίκτυο…Του έστειλα ένα email, μου έστειλε και εκείνος και τότε όλα άρχισαν. Ατέλειωτες ώρες επικοινωνίας…Τέλειας επικοινωνίας…Οι απόψεις μας για τη ζωή, οι αξίες μας και ο συναισθηματικός μας κόσμος ήταν κτισμένα στη ψυχή και στο νου μας με τα ίδια υλικά…Υπήρξαν κάποιες διαφορές στο τρόπο σκέψης, μα είναι φυσικό να υπάρχουν κάποιες διαφορές στο τρόπο σκέψης ανάμεσα σε έναν ανδρικό νου και σε έναν γυναικείο…Διαφορές που εντοπίσαμε και έτσι, μέχρι τώρα που σας γράφω, όλες οι συζητήσεις και η επικοινωνία μας είναι ακόμη ένα παιχνίδι της διαφορετικής φύσης μας …Μετά από ένα περίπου μήνα επικοινωνίας με chat στο διαδίκτυο και τηλέφωνα, ήλθαμε και σε ερωτική επαφή…Και τότε έγινε αυτό που λαχταρά ένας άνδρας και μια γυναίκα…Και που δεν το είχαν νιώσει μια ολόκληρη ζωή… Να φτάσουν στα αστέρια και να κάνουν έρωτα μέσα στο σύμπαν…Ίσως αυτό το περιγράφω λίγο ποιητικά, όμως έτσι έγιναν όλα...Η καταπιεσμένη φαντασία και των δυο μας, μας οδήγησε έξω από την ατμόσφαιρα της γης…Σε ένα πεθαμένο γάμο και οι δυο, με τους συντρόφους μας που δεν μας αποδέχτηκαν έτσι όπως είμαστε ποτέ. Τα ενδιαφέροντα μας με εκείνους τελείως διαφορετικά, χωρίς καμία ουσιαστική επικοινωνία…Σύμπτωση, που και οι δυο τους δεν μιλάνε πολύ και εμείς τώρα να έχει περάσει ενάμιση χρόνος και να λέμε τόσα πολλά…Να μιλάμε και να περιγράφουμε και οι δυο τη ζωή μας, όπως πέρασε πριν γνωριστούμε και πόσο άδεια ήταν και τώρα τη γεμίζουμε με λέξεις, συναισθήματα και εικόνες που ποθούσαμε να βρούμε στη ζωή και στο άλλο φύλο…Αυτό τον ενάμιση χρόνο, για το λόγο που η δουλειά και των δυο μας το επιτρέπει συναντιόμαστε και κλέβουμε από το χρόνο τις στιγμές του…Κλέβουμε και ζούμε…Μες τη παρανομία η αγάπη και ο έρωτας μας…Θελήσαμε και οι δυο και μιλήσαμε στα αδέλφια μας και τώρα εκείνα, αφού το αποδέχθηκαν όπως μπορούσαν καλύτερα, σιωπούν…Δεν ξέρω πότε θα πέσουν οι μάσκες…Πότε όλα θα αποκαλυφθούν…Μας «πάει» η ζωή και την «πάμε» κι εμείς…Ίσως από μοιρολατρία, ίσως από βόλεμα, ίσως από ευαισθησία να μη πληγωθούν όλοι οι τρίτοι γύρω μας… Δεν μας νοιάζει το αύριο, θέλουμε να ζήσουμε το τώρα…Και η ζωή, έστω και έτσι, γίνεται πιο όμορφη…Η αντοχή της αγάπης, μας δίνει δύναμη να ξεπερνάμε τα εμπόδια και ο έρωτας τη λαχτάρα για ζωή…Δεν ξέρω αν είναι ευλογία ή κατάρα όλα αυτά, αλλά θα καταλήξω με αυτό το γνωστό άσμα «Δεν υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα τρία, στην περίπτωση μας όμως, δεν υπάρχει άλλος δρόμος»…Σας ευχαριστώ που μ’ ακούσατε και συγχαρητήρια σε εκείνους που έφτιαξαν αυτή τη σελίδα, για να συναντιούνται οι άνθρωποι και να συζητούν όλα αυτά που τους απασχολούν.

[Aggelika]

Μοιρολατρεία, βόλεμα ή απλά υποψία ότι βλέπουμε μόνο όσα θέλουμε κι έτσι δεν είμαστε διατεθειμένοι να αναλάβουμε την ευθύνη για τις πράξεις μας?

Αν πράγματικά θεωρείς ότι ήταν μεγάλη τύχη που βρεθήκατε και ταιριάξατε, γιατί δεν καθαρίζεις τη θέση σου με το σύζυγό σου?

Απλά σκέφτομαι πως η συγκεκριμένη σχέση θα χάσει πολύ από τη \"λάμψη\" της αν γίνει κύρια κι επίσημη κι εσύ το ξέρεις αυτό...

Για σκέψου λίγο και την καθημερινότητα στη γη με το συγκεκριμένο άνθρωπο... Μήπως οι μικροδιαφορές σας δεν θα είναι και τόσο μικρές όσο νομίζεις σήμερα?

Θυμίσου και λίγο τη σχέση σου με το σύζυγό σου όταν πρωτογνωριστήκατε, πριν γίνει \"σύζυγος\" και ρουτινιάσετε... Μήπως βλέπεις καμιά ομοιότητα με την τωρινή σου σχέση?

Κοίτα, ούτε σε κατακρίνω ούτε έχω καμία τέτοια διάθεση. Εύχομαι ολόψυχα η κατάσταση να εξελιχθεί όσο καλύτερα γίνεται για σένα. Απλά σκέψου καλά πριν κάνεις οτιδήποτε.

Μερικές φορές θέλουμε να πιστεύουμε πως η ευτυχία μας θα έρθει μέσα από τους άλλους, ίσως από την τύχη, όμως καλό είναι να πατάμε γερά στη γη, γιατί μετά η πτώση είναι πολύ σφοδρή και δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τις αντοχές μας...

[Elly]

Καλησπέρα Αggelika, Καταρχήν σ’ ευχαριστώ πολύ, που ασχολήθηκες μαζί μου και μου εκφράζεις την άποψη σου, σχετικά με το θέμα που κατέθεσα εδώ…Θα σου απαντήσω επιγραμματικά στις ερωτήσεις σου, γιατί αν και μπορώ να τις αναπτύξω περισσότερο, θα γίνω κουραστική.
•Είμαι άτομο που μπορώ να αναλάβω τις ευθύνες μου και είμαι ειλικρινής πρωτίστως με τον εαυτό μου και τόσο ειλικρινής με τους άλλους γύρω μου, σε σημείο πολλές φορές, να παρεξηγούμαι για αυτό.
•Για αυτό «καθάρισα» τη θέση μου με το σύζυγο. Και παρ’ ολίγο να τον «καθαρίσω» συναισθηματικά. Τώρα υποκρίνομαι πως όλα τελείωσαν, γιατί δεν αντέχω να τον βλέπω τόσο χάλια. Τώρα πρέπει να σταθούμε και οι δυο στα πόδια μας. Όχι, ότι θα αλλάξουμε προσωπικότητες ή συνήθειες, αλλά θα προχωρήσουμε με όσα μας έχουν μείνει, μέχρι η ζωή να μας κάνει πιο δυνατούς, ώστε να πάρουμε τις αποφάσεις, που αφορούν και τους δυο και τον καθένα μας ξεχωριστά.
•Για τη «λάμψη» που λες αυτής της σχέσης…Θα σου πω, πως πιστεύω ότι αυτή η «λάμψη» του φωτός της και η ενέργεια της είναι σαν του ήλιου και μάλλον θα σβήσει σε 4 δισεκατομμύρια χρόνια μαζί με τον ήλιο….Δεν σκέφτομαι συμβίωση, συστέγαση και επισημότητες με αυτόν τον άνδρα, γιατί δεν υπάρχει τέτοιο θέμα επί του παρόντος. Μα αν θα μπορούσε κάποτε να πραγματοποιηθεί κι αυτό, πιστεύω πως θα αντιμετωπιστεί και από τις δυο πλευρές μια καθημερινότητα μας με υπευθυνότητα, ειλικρίνεια και χιούμορ. Τώρα το αν θα μας κρίνει κάποιος, για ανεύθυνους και υποκριτές. Θα του πω το γνωστό : «Ο αναμάρτητος πρώτος τω λίθω βαλέτω».
•Οι διαφορές μας, όπως τις ανέφερα, δεν έχουν μέγεθος (μικρές ή μεγάλες), το μόνο που έχουν είναι ένα έναυσμα για συζήτηση και γίνονται κάτω από το πρίσμα της διαφορετικότητας των δυο φύλων. Γιατί έχουμε και οι δυο τη διάθεση και την ικανότητα του λόγου, να μπορούμε διαπραγματευτούμε αυτή τη διαφορετικότητα, όπως επίσης (πάλι το τονίζω) και αρκετό χιούμορ. Έχει περάσει ήδη ενάμιση χρόνος και έχει δοκιμαστεί αυτή η σχέση σε αποστάσεις ή κάποιες άλλες δοκιμασίες. Και έτσι πιστεύω πως γίνεται δυνατή, γιατί δεν βασίζεται σε άκαμπτα φαντασιακά σχήματα. Αλλά κάθε τι που προκύπτει, γίνεται με την αποδοχή της πραγματικότητας από μέρους μας και έτσι καταφέρνουμε να γινόμαστε ευέλικτοι και να προσαρμοζόμαστε στις αλλαγές που φέρνει ο χρόνος και η ίδια η ζωή. Έτσι εξελίσσεται και η σχέση και εμείς, αφού αποδεχόμαστε ο ένας τον άλλον για αυτό που είναι και όχι αυτό που θα θέλαμε να είναι.
•Η σχέση μου με το σύζυγο δεν έχει καμία σχέση με τη τωρινή, ούτε μπαίνω στη διαδικασία να τη συγκρίνω με κάποια άλλη σχέση που είχα στο παρελθόν. Δεν ανέφερα πουθενά τη λέξη ρουτίνα ή πλήξη, μέσα στο γάμο, αλλά ανέφερα την έλλειψη επικοινωνίας και τα μη κοινά ενδιαφέροντα. Όπως επίσης ανέφερα την έλλειψη ερωτικής φαντασίας.
•Κατάλαβα από τις ερωτήσεις που μου έθεσες και τις γενικές απόψεις σου, πως δεν έχεις καμία κριτική διάθεση και σέβομαι τη καλή σου πρόθεση να ασχοληθείς και να μου απαντήσεις. Χαίρομαι ειλικρινά για αυτό και όσα συζητήσουμε, θα ληφθούν σοβαρά υπόψη από μένα.
•Τέλος θα σου πω κάτι για την ευτυχία…Η ευτυχία μου δεν θα έλθει μέσα από άλλους. Την ευτυχία πιστεύω πως την έχω μέσα μου, απλά χρειάζεται και εκείνον τον άλλον, που θα μπορέσει να τη μοιραστεί μαζί μου. Πατάω γερά στη γη, αλλά και έχω και το αναφαίρετο δικαίωμα, σαν άνθρωπος, να κάνω όνειρα καμιά φορά, έστω και αν αποδειχθούν ουτοπικά…Γιατί καταλαβαίνω πως η ζωή δεν μπορεί παρά να στηρίζεται σε μια συμφιλίωση μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου. Όσο για τις αντοχές μου, έχω σύμμαχο αυτή την αγάπη που ζω, που της χαρίζω και μου χαρίζεται αβίαστα. Και η οποία έχει σαν κύρια συστατικά της, την εμπιστοσύνη, την παραδοχή, την αμοιβαιότητα και τη φροντίδα.

[ΜΙΧΑΛΗΣ]

Elly προσωπικά δεν σε κατακρίνω για την σχέση που έχεις δημιουργήσει.Πιστεύω πως είμαι αρκετά

ανεκτικός με τα \"ανθρώπινα\". Οι άνθρωποι σε όλες τις κοινωνίες ακόμη και πολύ πιο συντηρητικές

από την δική μας από καταβολής κόσμου δημιουργούσαν παράλληλες σχέσεις.Η σχέση σου αυτή

είναι αναγκαία για την ψυχική σου ισσοροπία.Να ξέρεις όμως κάτι. Ο έρωτας που νιώθεις έχει

ημερομηνία λήξης. Αυτό αν δεν το πιστεύεις είναι γιατί τώρα το ζείς πολύ έντονα. Να ξέρεις και

κάτι άλλο. Οι εξωσυσυγικές σχέσεις δεν έχουν \"τριβή\". Αν τύχει στο μέλλον και ζήσετε μαζί με τον

εραστή σου όπου θα πρέπει να επιλύεται τα προβλήματα της καθημερινότητας θα δείς ότι ο

άνθρωπος που πιστεύεις ότι επικοινωνείς 100% δεν θα είναι ο ίδιος. Και ίσως να μη διαφέρει πολύ

από τον άντρα σου.

Αν έχετε παιδιά να ξέρεις ότι θα πληγωθούν πολύ και ενδεχομένως να αποκτήσουν ψυχικά

τραύματα που θα τους ακολουθούν την υπόλοιπη ζωή τους. Δυστυχώς δεν μπορώ να σε

συμβουλεύψω τι είναι καλύτερο να κάνεις για τον εαυτό σου σκέψου όμως τι είναι καλύτερο να

πράξεις για τα παιδιά σας. Καλή τύχη.

[Elly]

Γειά σου Μιχάλη και σε ευχαριστώ, για τις απόψεις σου για το θέμα που κατέθεσα εδώ.
Θα σου απαντήσω σε όλα, δίχως να πιστεύω ότι θες και εσύ να κρίνεις πρόσωπα και καταστάσεις…Γιατί πιστεύω πως όλοι μας γνωρίζουμε, ότι είναι σοφό και αυτό το ρητό, «Μην κρίνεις, ίνα μη κριθείς»…

•Λες πως είσαι ανεκτικός με τα «ανθρώπινα» και φυσικά πρέπει να είμαστε ανεκτικοί με τα «ανθρώπινα», αφού λεγόμαστε πάνω από όλα άνθρωποι, οι οποίοι κατανοούμε και ανεχόμαστε πρώτα τον εαυτό μας. Έτσι μπορούμε να κατανοούμε και να ανεχόμαστε τους άλλους ανθρώπους με κάποιες συμπεριφορές τους και σε κάποιες καταστάσεις... Η ανεκτικότητα έχει να κάνει στο κατά πόσο μπαίνουμε στη θέση του άλλου, βάζοντας το δικό μας τον εαυτό σε εκείνη τη θέση που μπορεί να βρισκόμασταν ή να βρεθούμε και εμείς κάποτε. Όπως επίσης να μην προβαίνουμε σε βιαστικά συμπεράσματα, με θεωρίες και απόψεις, που στο τέλος γίνονται πάγιες και δογματικές.
•Λες πως οι άνθρωποι από καταβολής κόσμου δημιουργούσαν παράλληλες σχέσεις. Αυτό είναι σωστό… Όμως παρόλο που οι κοινωνίες, από καταβολής κόσμου, είναι υποκριτικές δεν μπορούν να ανεχτούν την υποκρισία… Την καταδικάζουν και τη ρίχνουν στη πυρά… Εύκολα καταδικάζει η κοινωνία το λάθος μιας μονάδας της, παρά το λάθος της , σαν σύνολο. Πάρε για παράδειγμα στην εβραϊκή κοινωνία, όπου η μοιχαλίδα είχε καταδικαστεί σε πετροβολισμό μέχρι θανάτου. Με την επέμβαση του Χριστού, στο «ο αναμάρτητος πρώτος τω λίθω βαλέτω», όχι μόνο την έσωσε από την καταδίκη της σε θάνατο, αλλά και τη συγχώρησε για το λάθος και την αμαρτία της, εφόσον εκείνη το κατανόησε και πίστεψε σε αυτόν. Το θέμα είναι αν και πότε θα είμαστε ώριμοι να κατανοούμε τα λάθη μας και να τα παραδεχόμαστε.
•Επίσης λες πως η σχέση αυτή που έχω είναι αναγκαία για τη ψυχική μου ισορροπία...Και φυσικά συμφωνώ πως με τον έρωτα σε μια σχέση η ψυχή ισορροπεί, γιατί έρωτας δίχως ψυχή δεν υφίσταται καν. Μετά έρχεσαι και μου λες πως ο έρωτας που νιώθω μέσα σε αυτή τη σχέση έχει ημερομηνία λήξης… Έβαλες την ψυχή και τον έρωτα σε μια κονσέρβα και τους έδωσες ημερομηνία λήξης… Μπαίνουν αυτά σε κονσέρβες και καλούπια? Και πως καταδικάζεις κάτι σε θάνατο, πριν ακόμα ζήσει? Γνωρίζει κανείς πότε θα επέλθει ο θάνατος σε κάποιον ή σε κάποια έννοια όπως είναι και ο έρωτας, ο οποίος θεωρείται και αθάνατος ? Δηλαδή ερωτευόμαστε έχοντας την προκατάληψη ότι αυτό θα λήξει κάποτε? Όχι, γιατί με την πάροδο του χρόνου η δύναμη της αγάπης, μας δίνει τη δύναμη της αντοχής και όλες τις ελπίδες, πως αυτό που έχουμε σα σχέση θα διαρκέσει σε βάθος χρόνου. Όταν αγαπήσουμε πραγματικά τον άλλον, τότε με την αγάπη μας είναι και στο «χέρι μας», να κρατήσουμε και τον έρωτα ζωντανό. Μακάρι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που λένε πως «αγαπιούνται», να είχαν την ικανότητα και τις αντοχές, να κρατούν με αυτή την «αγάπη» τους, τον έρωτα ζωντανό και να μην το θανατώνουν έτσι απλά και ατάραχα… Και αυτό σε μια σχέση δεν μπορεί να γίνει μόνο από τον έναν, διότι για να γίνει θέλει δυο, όπως ο έρωτας για να υφίσταται θέλει δυο… Δεν πιστεύω στη φθορά του χρόνου ή στο θάνατο του έρωτα και της ψυχής, παρά μόνο σε ότι έχει ύλη. Πιστεύω μόνο στην ανικανότητα που έχει ο άνθρωπος να πιστέψει, ότι η φθορά του χρόνου είναι μόνο στο σώμα του και όχι στη ψυχή του.
•Μέσα στη συμβίωση ενός γάμου ή μιας σχέσης και μέσα στη καθημερινότητα της ζωής, πέφτει ο άνθρωπος και στην παγίδα του καθησυχασμού, ότι δηλ. αυτός που έχω απέναντι μου είναι δεδομένος. Και ενώ υπάρχουν χίλιοι τρόποι να μπορούν δυο άνθρωποι, ξεφεύγοντας από την καθημερινότητα και τη ρουτίνα, να απολαμβάνουν όλες τις χαρές της ζωής και του έρωτα. Δυστυχώς προτιμούν την εύκολη λύση να μην κάνουν τίποτα ούτε για τον εαυτό τους, μα ούτε και για τον άλλον. Και τότε επέρχεται η ρήξη στη σχέση. Έτσι χαλάνε οι περισσότερες σχέσεις και φυσικά έχουν ποσοστό ευθύνης και οι δυο που απαρτίζουν μια σχέση. ʼλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο.
•Στο αν αυτός ο άνθρωπος που πιστεύω ότι επικοινωνώ δεν θα είναι ο ίδιος 100% αργότερα, έγκειται στο ότι αυτός ο άνθρωπος θα αλλάξει προσωπικότητα και χαρακτήρα και το ότι θα αντιμετωπίσει καταστάσεις με εντελώς άλλον χαρακτήρα και προσωπικότητα. Πιστεύεις ότι εμείς οι άνθρωποι αλλάζουμε προσωπικότητα και χαρακτήρα με την πάροδο του χρόνου ή ότι κάποιες καταστάσεις αλλάζουν γύρω μας και ότι εμείς τις ζούμε σύμφωνα με την προσωπικότητα και το χαρακτήρα μας? Και στο αν διαφέρει από το σύζυγο μου, σίγουρα διαφέρει, γιατί κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και η πολυπλοκότητα του εαυτού του είναι αυτό τον κάνει και μοναδικό και διαφορετικό. Η γιαγιά μου, έλεγε κάτι απλό, πως «δεν είναι όλα τα δάχτυλα του χεριού μας ίδια».
•Μιλάς για παιδιά μέσα στο γάμο και πως όταν ένας γάμος διαλύεται την «πληρώνουν» τα παιδιά…Κι εγώ θα σου απαντήσω πως ναι, την «πληρώνουν» τα παιδιά αν κάποιος εκ των δυο ή και δυο μαζί βλέπουν το γονεϊκό τους ρόλο μόνο σύμφωνα με τη δική τους σχέση (καλή ή κακή )και όχι ανεξάρτητη από αυτήν. Όταν δυο άνθρωποι χωρίζουν δεν παύουν να παραμένουν καλοί γονείς για τα παιδιά τους, εφόσον ενδιαφέρονται για αυτά. Παύει να είναι κάποιος/α πατέρας ή μητέρα, όταν χωρίζει? Το τίμημα που θα πληρώσουν τα παιδιά είναι μόνο η αδιαφορία των γονέων και το αν θα χρησιμοποιηθούν σαν όπλα, για να εκδικηθούν ο ένας τον άλλον…Έχω ακούσει για παντρεμένα ζευγάρια που αδιαφορούν για τα παιδιά τους και τότε εκείνα καταλήγουν να επιλέγουν άσχημους δρόμους στη ζωή. Και θα σε ρωτήσω κάτι απλό…Όταν δυο άνθρωποι μένουν μαζί χωρίς να αγαπιούνται, πιστεύεις ότι τα παιδιά αυτό δεν το νιώθουν? Και πως θα μάθουν να αγαπούν και εκείνα με τη σειρά τους, όταν ζουν σε ένα σπίτι-οικογένεια όταν δεν υπάρχει αγάπη (όπου η οικογένεια είναι ο πρώτος τους κοινωνικός περίγυρος) ? Μήπως λοιπόν το θέμα παιδιά δεν έχει να κάνει με τη καλή ή κακή σχέση μας, αλλά με την κατανόηση του ρόλου μας, ως γονείς? Σ’ ευχαριστώ και πάλι για τις απόψεις σου. Καλή τύχη και σε σένα.

[BlueNote]

Elly
Οφείλω να σε συγχαρώ για το θάρρος σου, τις πολύ καλές και σωστές, για μένα, απόψεις σου, την σταθερότητα και την μαχητικότητα στα πιστεύω σου για την ζωή σου και τον έρωτά σου.
Εύγε!:)
Ποτέ μη σκεφτείς ότι είναι κατάρα αυτό που σου συνέβη, η κατάρα είναι πολύ κακό πράγμα, μόνο η ευλογία αρμόζει σε δυο ανθρώπους που αγαπιούνται.

[defakto]

Αυτός ο κόσμος δεν αγάπησε ακόμα
όσο αγαπήσαμε εμείς τους εαυτούς μας
πως να χωρέσει τόση αγάπη σ\' ένα σώμα
και να ενώσει ο χρόνος τους καιρούς μας...

Κανείς δεν με ξέρει εμένα
μόνο εσύ
μα όσα αγάπησα σε σένα
με κόβουν σαν γυαλί
Μέσα από σένα μ\' αγαπάω
κι εσύ εσένανε γνωρίζεις
όπου σταθώ και όπου πάω
όλο το είναι μου ορίζεις
Κανείς δεν σε ξέρει εσένα
μόνο εγώ
μα όσα αγάπησες σε μένα
τα ζεις με το στανιό...

Αυτός ο κόσμος δεν αντέχει τις αγάπες
όσο αντέχουμε εμείς την μοναξιά μας
πως να την ζήσεις την ζωή με αυταπάτες
και να γεμίσει με ελπίδες η χαρά μας....

[Aggelika]

Elly μου, έχεις δίκιο σ\' αυτά που λες. Η αντίθετη άποψη δε διατυπώνεται από ηθικολογία, αλλά από φόβο μην προβείς σε κινήσεις που μετανοιώσεις μετά.

Χρειάζεται να αξιολογήσεις σοβαρά το γάμο σου βάσει των προσδοκιών σου όταν τον έκανες. Τι δεν πήγε καλά, τι έχει αλλάξει, ποιος έχει αλλάξει... Φυσικά κι έχεις κάθε δικαίωμα ακόμα και να τον χαρακτηρίσεις απλά ένα λάθος. Ανθρώπινα είναι κι αυτά.

Απλά δε γίνεται να θεωρείς και τις δύο πράξεις σωστές γιατί η μία αναιρεί την άλλη. Δεν μπορώ να πιστέψω πως αυτή η κατάσταση ήταν ένας στόχος σου κάποια χρόνια πριν. Το τι πήγε στραβά μόνο εσύ μπορείς να το βρεις...

Και πρέπει να το βρεις για να σιγουρέψεις ότι το μέλλον δε θα σου επιφυλάσσει παρόμοιες καταστάσεις.

Δεν έχω να σου πω τίποτα άλλο, παρά να ζήσεις έτσι ώστε να είσαι συνηδειτά ευτυχισμένη και πλήρης.

[Elly]

Bluenote Καλησπέρα, Σε ευχαριστώ για τα όσα ενθαρρυντικά μου είπες…Βάλσαμο στη ψυχή μου και η άποψη σου. Σε παρακαλώ, αν μου επιτρέπεις να σε ρωτήσω, αν είσαι άνδρας ή γυναίκα…Έχει και αυτό μια σημασία για μένα, να γνωρίζω το φύλο εκείνων, που ανοίγω την καρδιά μου. Βέβαια μου είναι αρκετό, ότι υπάρχει ένας άνθρωπος κάπου, που μπορεί να με ακούει…

Defacto, Καλησπέρα και σε σένα… Aναρρωτιέμαι, τι άραγε τι θέλει να πει ο ποιητής με αυτούς τους στίχους που παρατέθηκαν εδώ?

Γειά σου καλή μου Αggelika,
Για το λόγο που είσαι η πρώτη, που μου απάντησε εδώ, επιθυμώ να σε χαιρετίσω με μια πιο θερμή προσφώνηση.

Σε ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές σου…Οφείλω να ομολογήσω ότι είναι ευγενικό εκ μέρους σου, που μου τις καταθέτεις εδώ.
•Συμβουλές για θέματα που με αφορούν, ναι μεν με βάζουν σε σκέψεις, αλλά με βάζουν σε περισσότερες, όταν θα με πείσει εκείνος που με συμβουλεύει, ότι είναι ένα απόσταγμα από δικές του εμπειρίες.
•Περί ηθικολογίας δεν θα μπω στον κόπο να συζητήσω τίποτα σε αυτή τη σελίδα, γιατί πιστεύω πως συζητάω με ψυχολόγους και όχι ηθικολόγους. Δεν είναι το θέμα «περί ηθικής», αλλά «περί ψυχής» και εκεί θέλω να το εστιάσω.
•Φόβος για να μη προβώ σε κινήσεις που θα μετανιώσω μετά? Δηλαδή μου λες να φοβάμαι να ζήσω κάτι μήπως κάνω λάθος, και πως ίσως μετά μπορεί να το μετανιώσω? Κρίμα γιατί πιστεύω πως από τις εμπειρίες και τα λάθη τους μαθαίνουν οι άνθρωποι. Και είμαι της άποψης πως είναι καλύτερα να μετανιώσω για ένα λάθος, παρά να μετανιώσω για όσα δεν τόλμησα και τότε θα είναι πολύ αργά… Προσωπικά, μετανιώνω πιο πολύ για όσα δεν έχω πράξει, παρά για όσα έπραξα και ήταν λάθος.
• Μιλάς για αξιολόγηση του γάμου μου…Αλήθεια, θα ήθελα να σε ρωτήσω και εγώ με τη σειρά μου, εσύ τι προσδοκάς από έναν γάμο? Πάντως στο δικό μου το γάμο δεν υπέγραψα κανένα προσύμφωνο, ότι όλοι και όλα θα είναι πάντα όπως τα θέλω μόνον εγώ. Όπως επίσης δεν μπορώ αβίαστα και ατάραχα να κτίσω τη δική μου ευτυχία πάνω σε ερείπια. Πιστεύω πως όσο κόπο και χρόνο χρειάζεται για να κτίσεις, άλλο τόσο χρειάζεται για να γκρεμίσεις.
•Μου λες να ψάξω να βρω τι πήγε στραβά, για να σιγουρέψω το μέλλον…Ποιος άνθρωπος, αλήθεια, είναι τόσο σοφός και έμπειρος, ώστε να μπορεί να κάνει όλες αυτές τις κινήσεις, οι οποίες θα είναι οι απόλυτα σωστές και έτσι θα μπορεί να σιγουρέψει το μέλλον του?
Ένας καλός φίλος σε μια συζήτηση που είχαμε για αυτό το θέμα που με αφορά, όταν τον ρώτησα τη δική του άποψη για το τι πρέπει ή δεν πρέπει να κάνω και πόσο πρέπει να είμαι σίγουρη, για τις αποφάσεις που πρέπει να πάρω σε ότι αφορά το μέλλον μου, μου απάντησε ως εξής : «Η σιγουριά είναι αυτό που μας κάνει να νιώθουμε αδύναμοι, αλλιώς δεν θα την χρειαζόμασταν». Όπως επίσης μου είπε, πως «είναι καλύτερα να ζήσεις σε ένα παράδεισο κι ας είναι να τον χάσεις, από το να μην τον είχες ποτέ». Κλείνοντας θα σου κάνω και εγώ μιαν ευχή: «Να ζείς, να αγαπάς και να μαθαίνεις»

[BlueNote]

ʼνδρας.....και από τους πολύ ευαίσθητους (...τώρα κακό είναι αυτό ή παραείναι καλό?):o:)

[vathymple]

Originally posted by Elly
.... Και τότε έγινε αυτό που λαχταρά ένας άνδρας και μια γυναίκα…Και που δεν το είχαν νιώσει μια ολόκληρη ζωή… Να φτάσουν στα αστέρια και να κάνουν έρωτα μέσα στο σύμπαν…

Όπως το περιγράφεις -και σε πιστεύω οτι έτσι είναι- το μόνο που μπορώ να σου πω είναι οτι είστε και οι δύο πολύ τυχεροί...
Ευλογία λοιπόν...
Στην ιστορία όμως αυτή, υπάρχουν 4 πρόσωπα και όχι 2. Υπάρχει και ο άντρας σου και η γυναίκα του. Έχετε την δύναμη και την πίστη σ\' αυτή τη σχέση, ώστε να χωρίσετε και να απολαύσετε τον έρωτά σας μαζί, καθημερινά, μέχρι το τέρμα ?
Σκέψου... Είναι ευλογία... αλλά προσέξτε μην απομυθοποιηθεί σε χρόνο dt... Μιλώ για το ενδεχόμενο να αποκαλυφθεί η σχέση σας από κάποιον από τους 2 συζύγους σας και να την απομυθοποιήσετε από μόνοι σας, εν μέσω πανικού... Ξέρεις πόσο πικρό θα είναι αυτό μετά ? Προστατέψτε αυτό το υπέροχο που έχετε, αλλά αυτό θα το επιτύχετε μόνο μέσω της αλήθειας... Ζήστε τον έρωτά σας... Αλλά ότι και να έχει συμβεί στο παρελθόν στους γάμους σας, οι δύο \"νόμιμοι\" σύντροφοί σας, έχουν δικαίωμα στην αλήθεια...

vathy mple

[katerina7]

Elly,
σίγουρα πολλοί άνθρωποι θα ήθελαν να ζήσουν ένα \"τέλειο\" έρωτα, αθάνατο, ολοκληρωτικό, με ένα άνθρωπο που να νιώθουν ότι είναι το άλλο τους μισό, το απόλυτο συμπλήρωμά τους...
Οπότε είσαι αρκετά τυχερή γι\' αυτό που σου συνέβη, έστω και καθυστερημένα στη ζωή σου...

Τα παιδιά εδώ στο forum που δεν είναι ψυχολόγοι, όπως κι εγώ άλλωστε, αλλά είμαστε μια παρέα που εκφράζουμε τους προβληματισμούς μας και θα θέλαμε τη γνώμη κάποιου τρίτου που ίσως φωτίσει κάποια πράγματα που σίγουρα εμείς λόγω υποκειμενικότητας δεν τα έχουμε δει ή δεν τους έχουμε δώσει και τόση σημασία.

Ξαναλέω ότι είσαι πολύ τυχερή και ευτυχισμένη να ζεις στον παράδεισο. Συμφωνώ όμως με την Aggelika ότι θα πρέπει πάντα να προσπαθούμε, στο μέτρο που μπορεί ο καθένας μας, να αυτοαξιολογούμαστε...ʼλλωσ� �ε από τα λάθη μας πρέπει να μαθαίνουμε και γι\'αυτό όσο παιρνούν τα χρόνια ωριμάζουμε, τουλάχιστον οι περισσότεροι, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο...Το παιδί δεν έχει κάνει ακόμα λάθη, ο μεγαλύτερος έχει κάνει και μαθαίνει από αυτά, γι\'αυτό και είναι ωριμότερος...

Κανείς δεν είπε ότι υπέγραψες προσύμφωνο στο γάμο σου... Βέβαια, ο γάμος είναι μια σοβαρή δέσμευση και ως τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίζουμε. Μια δέσμευση στον άνθρωπο που παντρευόμαστε ότι θα παλέψουμε για τη σχέση μας, στη φτώχεια και στα πλούτη, στην υγεία και την αρρώστια... Δυστυχώς πολλά ζευγάρια παρατάνε εύκολα τον αγώνα, άλλα δεν αγωνίζονται καν και ζούνε μια μίζερη σχέση...Κι αυτό είναι επίσης λάθος. Κάποια στιγμή θα μας νεκρώσει ως προσωπικότητες...Μπορεί βέβαια εμείς να θέλουμε να αγωνιστούμε και ο άλλος όχι...Εκεί αν παρά τις πολλές μας προσπάθειες ο άλλος δεν ανταποκρίνεται η σχέση ή ο γάμος μάλλον έχει τελειώσει...
Δεν ξέρω πόσα χρόνια είστε μαζί (αν θέλεις μας λες) αλλά βέβαια δεν ορίζει πάντα ένας αριθμός χρόνων την προσπάθεια που καταβάλλαμε για μία σχέση...

Αυτοαξιολόγηση δε σημαίνει ότι πρέπει να κατηγορούμε αιώνια τον εαυτό μας για κάποια λάθη που κάναμε, πχ ένα γάμο ενώ δεν έπρεπε, αλλά να μάθουμε από αυτή τη λάθος επιλογή μας. Και η μάθηση αυτή δε μπορεί όπως λες να σιγουρέψει ότι στο μέλλον θα είμαστε πανσοφοι ή απολύτως σωστοί στις επόμενες επιλογές μας αλλά σιγουρεύει ότι θα είμαστε έστω κι ένα λιθαράκι πιο σοφοί και σωστοί...Και αυτό είναι πολύ σημαντικό!
Οπότε κάνε αυτή την αυτοαξιολόγηση... Θα σου χρησιμεύσει...

Συμφωνώ με το Μιχάλη...Ο έρωτας δυστυχώς δεν είναι αθάνατος...Βέβαια δεν ισχύει αυτό 100% ίσως.Βλέπεις πολλά ζευγάρια με το πέρασμα του χρόνου να δείχνουν τόσο ερωτευμένοι, ακόμα και γεροντάκια να κρατιούνται σφικτά χέρι-χέρι...Ίσως όμως αυτό να μας φαίνεται έρωτας αλλά να μην είναι...Αλλά να είναι μια πολύ πολύ δυνατή αγάπη, αποτέλεσμα του έρωτα που δυστυχώς σβήνει στην πλειονότητα των περιπτώσεων μέσα σε 2 το πολύ 4 χρόνια...
Αυτό δε σου το λέει ο Μιχάλης για να σε απογοητεύσει, αλλά για να σε προστατεύσει ίσως από μία απότομη ελεύθερη πτώση...Επένδυσε στην αγάπη, η πιο σίγουρη μετοχή και προσπαθήστε να διατηρήσετε τον έρωτα όσο πιο ζωντανό γίνεται, όσο το δυνατόν πιο μακροχρόνια...

Αν κάνετε μαζί με τον άντρα σου την αυτοαξιολόγή σας θα μπορέσετε ίσως να κρατήσετε μια υγιή σχέση κι έτσι τα παιδιά σας να μην πληγωθούν ή να πληγωθούν όσο γίνεται λιγότερο...Να ξέρεις πως ένα παιδάκι θέλει να βλέπει τους γονείς του μαζί, ειδικά αν είναι και σε μικρή ηλικία, δύσκολα χωνεύει το διαζύγιο. Πιστεύει ότι πάντα υπάρχει ελπίδα...Ακόμα κι αν οι γονείς μαλώνουν συχνά και εκεί είναι που πληγώνεται πολύ αλλά πάλι διατηρεί τις ελπίδες του (προσωπικό βίωμα αυτό) :) Δυστυχώς δε χωράει στο μυαλό του η σκέψη ότι μακροπρόθεσμα θα είναι και οι γονείς του και το ίδιο πιο ευτυχισμένο αν οι γονείς του δε μένουν μαζί αλλά εξακολουθούν να είναι γονείς γι\' αυτό και ο ένας για τον άλλο διατηρώντας μια σχέση φιλική και υγιή...

Αλλά αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι...Σίγουρα ο άλλος σύζυγος πληγώνεται και αυτό μπορεί να τον οδηγήσει σε εκδικητικές και παρορμητικές ενέργειες... Δεν ξέρω πως το πήρε ο άντρας σου αλλά φαντάζομαι πληγώθηκε...Κι εσύ θα πληγωνόσουν αν εκείνος είχε προχωρήσει πριν από εσένα...Γι\' αυτό προσπάθησε να τον καταλάβεις κι εκείνος μακάρι να προσπαθήσει να καταλάβει κι εσένα...Ελπίζω να τα καταφέρετε, γιατί κάποτε κι εσείς υπήρξατε ερωτευμένοι και σίγουρα αγαπημένοι...Ας μην υπερνικήσει ο εγωισμός και η απογοήτευση την μεταξύ σας αγάπη, αν βέβαια υπάρχει...

Και κάτι τελευταίο αν μου επιτρέπεις να ρωτήσω...Τι ηλικίες έχετε εσύ και ο σύντροφος με τον οποίο είσαι ερωτευμένη;