Πόσο φυσιολογικό είναι...

[Κύκνος]

μετά από έναν ολόκληρο χρόνο να σε πονάει ακόμα τόσο πολύ μια απώλεια που να σπαράζεις στην κυριολεξία στο κλάμα μπροστά στον τάφο; Βασικά ο χρόνος έκλεισε σήμερα και δάκρυσα ακόμα και στην εκκλησία όταν άκουσα συγκεκριμένα λόγια του παπά όπως το "αιωνία σου η μνήμη" αλλά σ' αυτό δεν ήμουν η μόνη κι άλλοι δικοί μου άνθρωποι στεναχωριούνται και κλαίνε σ' αυτές τις τελετές κι ας έχει περάσει καιρός, υποθέτω πως είναι λογικό γιατί όπως είναι φυσικό αυτές οι μέρες είναι αφιερωμένες σ' αυτόν που έφυγε...έτσι έγινε και σήμερα, είδα την ξαδέλφη μου να δακρύζει άρα είναι φυσιολογικό και δεν είμαι μόνο εγώ...
Την τελευταία φορά όμως που πήγα στο νεκροταφείο μόνη μου επειδή ήταν απλά Ψυχοσάββατο, ενώ όση ώρα καθάριζα τον τάφο ήμουν μεν λυπημένη αλλά ψύχραιμη, με το που τελείωσα ξέσπασα σ' ένα κλάμα τόσο απελπισμένο που πραγματικά με εξέπληξε...δεν το περίμενα καθόλου να ξεσπάσω έτσι, τόσο έντονα και τόσο ξαφνικά...μεγάλη αλλαγή σε κλάσματα του δευτερολέπτου...
Πώς το εξηγείτε αυτό;

[Adzik]

Αγαπητε κυκνε... ενα θα σου πω.. ψυχιατρικα και ψυχολογικα θεωρειται φισιολογικο το πενθοσ να κραταει μεχρι και 5 χρονια.. μαλιστα.. απλως λογο την συγχρονησ κοινωνιασ η οποια μασ αναγκαζει μετα απο καποιουσ μηνες να επανερχομαστε αναγκαστικα σε ρυθμους που θα μασ επτρεπουν να εργαζομαστε ...

μετα απο ενα 6 μηνο οι ψυχιατροι χορηγουν και αντικαταθλιπτικα για το πενθος αν χρειαστει...

.. ομωσ ξαναλεω.. ψυχιατρικα το πενθοσ ειναι μια τεραστια διαδικαστια μεχρι να φτασει την αποδοχη.. διαδικασια που θεωρειτε νορμαλ ακομη και αν κραταει μεχρι και 5 χρονια, οποτε μην στεναχωριεσαι, αν ομωσ σου δημιουργει προβληματα στο να συντηριθεισ και να λειτουργεισ.. τοτε ενασ ψυχολογοσ θα ηταν καλη σκεψη.

[Adzik]

http://psychologein.sciblogs.net/2010/02/04/murning/

[carrie]

μετά από έναν ολόκληρο χρόνο να σε πονάει ακόμα τόσο πολύ μια απώλεια που να σπαράζεις στην κυριολεξία στο κλάμα μπροστά στον τάφο; Βασικά ο χρόνος έκλεισε σήμερα και δάκρυσα ακόμα και στην εκκλησία όταν άκουσα συγκεκριμένα λόγια του παπά όπως το "αιωνία σου η μνήμη" αλλά σ' αυτό δεν ήμουν η μόνη κι άλλοι δικοί μου άνθρωποι στεναχωριούνται και κλαίνε σ' αυτές τις τελετές κι ας έχει περάσει καιρός, υποθέτω πως είναι λογικό γιατί όπως είναι φυσικό αυτές οι μέρες είναι αφιερωμένες σ' αυτόν που έφυγε...έτσι έγινε και σήμερα, είδα την ξαδέλφη μου να δακρύζει άρα είναι φυσιολογικό και δεν είμαι μόνο εγώ...
Την τελευταία φορά όμως που πήγα στο νεκροταφείο μόνη μου επειδή ήταν απλά Ψυχοσάββατο, ενώ όση ώρα καθάριζα τον τάφο ήμουν μεν λυπημένη αλλά ψύχραιμη, με το που τελείωσα ξέσπασα σ' ένα κλάμα τόσο απελπισμένο που πραγματικά με εξέπληξε...δεν το περίμενα καθόλου να ξεσπάσω έτσι, τόσο έντονα και τόσο ξαφνικά...μεγάλη αλλαγή σε κλάσματα του δευτερολέπτου...
Πώς το εξηγείτε αυτό;

Φυσιολογικο μου ακουγεται. Αφυσικο ειναι αυτο που παθαινω εγω, που δεν εκλαψα και ουτε καν δακρυσα ουτε στο θανατο, ουτε στην κηδεια ουτε στα μνημοσυνα, ουτε πανω στο μνημα, αλλα οπουδηποτε αλλου με την παραμικρη αφορμη. Ποσο φυσιολογικο ειναι;

[Κύκνος]

Αγαπητε κυκνε.. ενα θα σου πω.. ψυχιατρικα και ψυχολογικα θεωρειται φυσιολογικο το πενθος να κραταει μεχρι και 5 χρονια.. μαλιστα.. απλως λογο της συγχρονης κοινωνιας η οποια μας αναγκαζει μετα απο καποιους μηνες να επανερχομαστε αναγκαστικα σε ρυθμους που θα μας επιτρεπουν να εργαζομαστε..

μετα απο ενα 6 μηνο οι ψυχιατροι χορηγουν και αντικαταθλιπτικα για το πενθος αν χρειαστει..

..ομως ξαναλεω.. ψυχιατρικα το πενθος ειναι μια τεραστια διαδικαστια μεχρι να φτασει την αποδοχη.. διαδικασια που θεωρειται νορμαλ ακομη και αν κραταει μεχρι και 5 χρονια, οποτε μην στεναχωριεσαι, αν ομως σου δημιουργει προβληματα στο να συντηριθεις και να λειτουργεις.. τοτε ενας ψυχολογος θα ηταν καλη σκεψη.

Σ' ευχαριστώ για την απάντηση σου...όχι, εντάξει, ευτυχώς είμαι σε θέση να εργαστώ αν και δεν κρύβω ότι υπάρχουν στιγμές ή και μέρες που το κάνω με δυσκολία...και σίγουρα αυτό δεν είναι καθόλου ευχάριστο σαν συναίσθημα κι είναι στιγμές που νιώθω ότι δεν θέλω να κάνω τίποτα όλη την ημέρα και θέλω να το πω, "αφήστε με ήσυχη" αλλά φυσικά και δεν γίνεται...όσο για επαγγελματική ψυχολογική στήριξη έχω ήδη...
Διαβάζω τώρα και το άρθρο που μου έδωσες κι έχω να πω τα εξής:
Καταρχήν, σ' αυτό το κομμάτι
"Μια περίπτωση δύσκολη μεν, αλλά “διευκολυντική” όσον αφορά το πένθος, είναι όταν ο θάνατος επέρχεται ως αποτέλεσμα ανίατης ασθένειας, κυρίως ο καρκίνος ή AIDS (κυρίως το πρώτο, μιας και οι οροθετικοί έχουν πολύ μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής που μπορεί να φτάσει τις δεκαετίες). Με τον όρο “διευκολυντική” εννοούμε πως η διαδικασία του πένθος ουσιαστικά ξεκινάει από την στιγμή της διάγνωσης της μη αναστρέψιμης κατάστασης. Από το πρώτο λεπτό οι συγγενείς και οι φίλοι αρχίζουν να αγγίζουν την ιδέα του θανάτου, παρά τον αμυντικό μηχανισμό της άρνησης που συνήθως αναπτύσεται. Καθώς περνάει ο καιρός και ο ίδιος ο ασθενής, -περνώντας συνήθως από μια μακροχρόνια, επίπονη και πολύ δύσκολη διαδικασία- αποδέχεται τελικά τον ίδιο τον θάνατό του, ο κοινωνικός του περίγυρος εξοικειώνεται σταδιακά. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως όταν επέλθει το μοιραίο γεγονός δεν θα αναπτυχθεί πένθος! Απλά, αναμένεται πως αυτό θα εξελιχθεί ομαλά. Μια παρόμοια περίπτωση είναι και αυτή που ο φυσικός θάνατος επέρχεται μετά από διαγνωσθέν εγκεφαλικό θάνατο. Και πάλι -αναλόγως του διαστήματος κατά το οποίο ο ασθενής παραμένει εγκεφαλικά νεκρός- ο περίγυρός του αρχίσει και αξοικειώνεται με την ιδέα του θανάτου. Όταν αυτός επέλθει, το αρχικό σοκ θα είναι μικρότερο, αλλά ο πόνος του χαμού φυσικά θα είναι πάντοτε ο ίδιος." κάνει τεράστιο λάθος γιατί αυτή είναι η δική μου περίπτωση και αν και το γνώριζα καθόλου δεν ξεκίνησε η διαδικασία του πένθους από την ώρα της διάγνωσης και καθόλου μα καθόλου ομαλά δεν το πήρα κι ας το ήξερα κι ας το περίμενα...
Όσο για τα στάδια, ειλικρινά δεν έχω ιδέα σε ποιο στάδιο βρίσκομαι, ξέρω μόνο ότι γενικά (όχι μόνο σήμερα) είμαι πλυμμηρισμένη από συναισθήματα και το κυρίαρχο είναι λύπη, απελπισία και μια ερώτηση "γιατί με άφησες;;;"

[Κύκνος]

Φυσιολογικο μου ακουγεται. Αφυσικο ειναι αυτο που παθαινω εγω, που δεν εκλαψα και ουτε καν δακρυσα ουτε στο θανατο, ουτε στην κηδεια ουτε στα μνημοσυνα, ουτε πανω στο μνημα, αλλα οπουδηποτε αλλου με την παραμικρη αφορμη. Ποσο φυσιολογικο ειναι;

Δεν έχω ιδέα Κάρυ...σαν μια σκέψη θα έλεγα ότι ίσως δεν μπορείς ν' αφήσεις ελεύθερο τον εαυτό σου...εμένα πάντως μου έκανε κυρίως εντύπωση το γεγονός ότι ενώ για πόση ώρα που καθάριζα το μνήμα ήμουν ψύχραιμη και δεν είχα χύσει ούτε δάκρυ, με το που τελείωσα και τα τακτοποίησα όλα έτρεξαν ποτάμια...

[Θεοφανία]

Φυσιολογικο μου ακουγεται. Αφυσικο ειναι αυτο που παθαινω εγω, που δεν εκλαψα και ουτε καν δακρυσα ουτε στο θανατο, ουτε στην κηδεια ουτε στα μνημοσυνα, ουτε πανω στο μνημα, αλλα οπουδηποτε αλλου με την παραμικρη αφορμη. Ποσο φυσιολογικο ειναι;

..ακριβώς το ίδιο και γω.....
Αφού ετοιμαζόμουν να γράψω στην κύκνος πως είναι πολύ τυχέρη που μπορεί να εκφράζει τη θλίψη της.....

[crazy_diamond]

Kύκνε μου, γεια σου..

Έχουμε ξαναμιλήσει για αυτό το θέμα και πιστεύω πραγματικά ότι το πένθος δεν έχει μέτρο και ζύγι στο πώς το βιώνει κάποιος. Ούτε χρόνο.

Σήμερα το πρωί διαβάζοντας το μήνυμα μιας ψυχής που με νοιάζει και που είχε να κάνει με μια τραγική απώλεια στη ζωή της βούλιαξα άσχημα. Άρχισα να σκαλίζω μετά τη δική μου πληγή και ξέσπασα.
Λίγο αργότερα προς το μεσημεράκι ένιωσα την ανάγκη να πάω στο μνήμα του πατέρα μου μετά από αρκετό καιρό. Πότισα τα λουλούδια, άραξα, έκανα ένα τσιγάρο και.. γαλήνεψα.
Έβλεπα τη θάλασσα και ένιωθα μια ηρεμία σχεδόν εξωπραγματική.
Στο σπίτι μου έκλαιγα με λυγμούς, σήμερα σχεδόν ''ένα ολόκληρο χρόνο'' μετά, και πάνω από τον τάφο ήμουν ''ζεν''.. Δεν υπάρχουν στάνταρ αντιδράσεις νομίζω. Όπως νιώσουμε και όπως μας βγει κάθε φορά.
Αρκεί να μην θάβουμε αυτό που αναβλύζει από μέσα μας, ακόμα και όταν πονάμε πολύ.

Είχα αυτήν την κουβέντα πρόσφατα. Μπορεί η λογική μας να συλλάβει το θάνατο; Προσωπικά, μου φαίνεται ακόμα ασύλληπτο ότι πέθανε ο πατέρας μου. Τι να σκαλίσω και τι να διαπραγματευτώ με το μυαλό μου; Σα να μου λέει κάποιος ''το σύμπαν διαστέλλεται''.. Οκ! Μόνο να νιώσω μπορώ. Όσο.
Και αυτό δεν είναι καθόλου λίγο όταν θυμάμαι και την αρχική παγωμάρα η οποία στη δική μου περίπτωση κράτησε καιρό. Μου πήρε καιρό να σπάσω. Και ευτυχώς που συνέβη. Που έσπασα.

Γι' αυτό σου λέω να μην ανησυχείς για το ''φυσιολογικό'' των αλλαγών στη διάθεσή σου. Ακόμα και τα στάδια του πένθους, δεν τα περνάς πάντα με στάνταρ σειρά. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου, όσος κι αν χρειαστεί και εμπιστεύσου τον. Καθόλου τυχαίο και πολύ σοφό το πανδαμάτωρ που συχνά τον συνοδεύει..

[Κύκνος]

Kύκνε μου, γεια σου..

Έχουμε ξαναμιλήσει για αυτό το θέμα και πιστεύω πραγματικά ότι το πένθος δεν έχει μέτρο και ζύγι στο πώς το βιώνει κάποιος. Ούτε χρόνο.

Σήμερα το πρωί διαβάζοντας το μήνυμα μιας ψυχής που με νοιάζει και που είχε να κάνει με μια τραγική απώλεια στη ζωή της βούλιαξα άσχημα. Άρχισα να σκαλίζω μετά τη δική μου πληγή και ξέσπασα.
Λίγο αργότερα προς το μεσημεράκι ένιωσα την ανάγκη να πάω στο μνήμα του πατέρα μου μετά από αρκετό καιρό. Πότισα τα λουλούδια, άραξα, έκανα ένα τσιγάρο και.. γαλήνεψα.
Έβλεπα τη θάλασσα και ένιωθα μια ηρεμία σχεδόν εξωπραγματική.
Στο σπίτι μου έκλαιγα με λυγμούς, σήμερα σχεδόν ''ένα ολόκληρο χρόνο'' μετά, και πάνω από τον τάφο ήμουν ''ζεν''.. Δεν υπάρχουν στάνταρ αντιδράσεις νομίζω. Όπως νιώσουμε και όπως μας βγει κάθε φορά.
Αρκεί να μην θάβουμε αυτό που αναβλύζει από μέσα μας, ακόμα και όταν πονάμε πολύ.

Είχα αυτήν την κουβέντα πρόσφατα. Μπορεί η λογική μας να συλλάβει το θάνατο; Προσωπικά, μου φαίνεται ακόμα ασύλληπτο ότι πέθανε ο πατέρας μου. Τι να σκαλίσω και τι να διαπραγματευτώ με το μυαλό μου; Σα να μου λέει κάποιος ''το σύμπαν διαστέλλεται''.. Οκ! Μόνο να νιώσω μπορώ. Όσο.
Και αυτό δεν είναι καθόλου λίγο όταν θυμάμαι και την αρχική παγωμάρα η οποία στη δική μου περίπτωση κράτησε καιρό. Μου πήρε καιρό να σπάσω. Και ευτυχώς που συνέβη. Που έσπασα.

Γι' αυτό σου λέω να μην ανησυχείς για το ''φυσιολογικό'' των αλλαγών στη διάθεσή σου. Ακόμα και τα στάδια του πένθους, δεν τα περνάς πάντα με στάνταρ σειρά. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου, όσος κι αν χρειαστεί και εμπιστεύσου τον. Καθόλου τυχαίο και πολύ σοφό το πανδαμάτωρ που συχνά τον συνοδεύει..

Γεια σου διαμάντι...
Ναι, το θυμάμαι ότι είχαμε ξαναμιλήσει...συγγνώμη που επαναλαμβάνομαι αλλά όπως βλέπεις δεν ξεπερνιέται, δεν το αντιμετωπίζω καλά...
Λυπάμαι για τον πατέρα σου αλλά μακάρι να κατάφερνα να την νιώσω κι εγώ αυτή την ηρεμία, την έχω τόσο ανάγκη...
Δεν ανησυχώ μόνο για το "φυσιολογικό" αλλά και γιατί με τρομάζει ο τόσο έντονος πόνος...δεν έχω ξανανιώσει τέτοιο πόνο...όταν πέθανε ο παππούς μου, πόνεσα μεν πάρα πολύ αλλά είχα την γιαγιά να με στηρίζει, να μιλάμε για εκείνον...και μου έκανε καλό αυτό, με βοηθούσε ν' αντέχω, είναι αλήθεια ότι ο πόνος όταν μοιράζεται λιγοστεύει...τώρα όμως την έχασα κι αυτήν και νιώθω ότι δεν έχω πια τίποτα...και με τρομάζουν τα ξεσπάσματα μου, νιώθω ότι δεν αντέχω τόσο πόνο...

[carrie]

Βρες εναν ανθρωπο να μιλησεις. Ζητα παρεα. Κλαψε στην αγκαλια καποιου, απο την εμπειρια μου διαπιστωσα οτι το να κλαις παρουσια καποιου με τον οποιο αισθανεσαι ανετα ειναι λυτρωτικο. Το να κλαις μονος σου στο μαξιλαρι σου ή στο μνημα δεν ειναι.. Γιαυτο εγω μαλλον δεν κλαιω μπροστα σε αλλους οπως σε κηδειες κτλ, και γιαυτο δε μαρεσει να κλαιω και μονη, γιατι στην πρωτη περιπτωση δε μπορω να εκφραστω οπως ειπες, και στη δευτερη δεν εχεις δικλειδα ασφαλειας, καποιον να σε επαναφερει. Μην ντρεπεσαι, πες σε καποιον κοντινο σου οτι χρειαζεσαι υποστηριξη..

[crazy_diamond]

Κύκνε, να επαναλαμβάνεσαι όσο θέλεις

Αισθάνεσαι συνέχεια αυτόν τον έντονο πόνο; Λες ότι με τη γιαγιά σου μιλούσατε για τον παππού.
Τώρα υπάρχει κάποιος να μιλάτε για τη γιαγιά, να τη θυμάστε μαζί; Υπάρχει κάποιος που το πένθος σας να είναι κοινό;
Κάποιο άτομο που να το αισθάνεσαι δικό σου, κοντά σου;

Σκέφτομαι μήπως με αυτή τη σημαντική για σένα και επώδυνη απώλεια βιώνεις τώρα παράλληλα και άλλα πένθη, ίσως παλιότερα δικά σου, μια σκέψη πως ίσως σου βγήκαν τώρα όλα μαζί..

[Κύκνος]

Βρες εναν ανθρωπο να μιλησεις. Ζητα παρεα. Κλαψε στην αγκαλια καποιου, απο την εμπειρια μου διαπιστωσα οτι το να κλαις παρουσια καποιου με τον οποιο αισθανεσαι ανετα ειναι λυτρωτικο. Το να κλαις μονος σου στο μαξιλαρι σου ή στο μνημα δεν ειναι.. Γιαυτο εγω μαλλον δεν κλαιω μπροστα σε αλλους οπως σε κηδειες κτλ, και γιαυτο δε μαρεσει να κλαιω και μονη, γιατι στην πρωτη περιπτωση δε μπορω να εκφραστω οπως ειπες, και στη δευτερη δεν εχεις δικλειδα ασφαλειας, καποιον να σε επαναφερει. Μην ντρεπεσαι, πες σε καποιον κοντινο σου οτι χρειαζεσαι υποστηριξη..

Δυστυχώς το μόνο άτομο μπροστά στο οποίο μπορώ να αφεθώ τόσο πολύ έχει δική του οικογένεια και μικρό παιδί, οπότε δεν μπορεί να νταντεύει και μια φίλη επιπλέον...μακάρι να γινόταν έστω που και που...μια φορά θυμάμαι (πριν συμβεί αυτό) μας είχε πάρει και τις δύο ο ύπνος, εκείνη στο δωμάτιο με το μωρό κι εμένα στο σαλόνι...κι ένιωθα τόσο όμορφα κι ασφαλής εκείνο το βράδυ που κοιμήθηκα εκεί...μου λείπει αυτό το συναίσθημα...

[Κύκνος]

Κύκνε, να επαναλαμβάνεσαι όσο θέλεις

Αισθάνεσαι συνέχεια αυτόν τον έντονο πόνο; Λες ότι με τη γιαγιά σου μιλούσατε για τον παππού.
Τώρα υπάρχει κάποιος να μιλάτε για τη γιαγιά, να τη θυμάστε μαζί; Υπάρχει κάποιος που το πένθος σας να είναι κοινό;
Κάποιο άτομο που να το αισθάνεσαι δικό σου, κοντά σου;

Σκέφτομαι μήπως με αυτή τη σημαντική για σένα και επώδυνη απώλεια βιώνεις τώρα παράλληλα και άλλα πένθη, ίσως παλιότερα δικά σου, μια σκέψη πως ίσως σου βγήκαν τώρα όλα μαζί..

Ευχαριστώ...
Όχι και συνέχεια αλλά αρκετά συχνά...μου λείπει...και μου φαίνεται σαν χθες που όσο ήταν ακόμα σχετικά καλά καθόμασταν στο κρεβάτι και με συμβούλευε για κάτι...όπως πάντα...απλά όταν πηγαίνω στο νεκροταφείο πονάω πιο πολύ, γι' αυτό και δεν το κάνω και πολύ συχνά αλλά είναι στιγμές που νιώθω την ανάγκη να πάω...μπορεί να πάω κι αύριο...όσο για το αν έχω κάποιον για να μιλάω για εκείνη και να τη θυμόμαστε μαζί, ναι, έχω αλλά δεν νιώθω την απαραίτητη οικειότητα που θα με αφήσει να ανοιχτώ και να εκφράσω εντελώς ελεύθερα τα συναισθήματα μου...ούτε οι άνθρωποι αυτοί έχουν τη σχέση που σε κάνει να θέλεις να μιλάς ώρα γι' αυτό όπως για τον άντρα σου π.χ.
Την τελευταία σου φράση δεν την κατάλαβα καλά, μου την εξηγείς λίγο καλύτερα σε παρακαλώ;

[crazy_diamond]

Κύκνε,

ο Χαλίλ Γκιμπράν λέει ότι ''η ανάμνηση είναι μια μορφή συνάντησης''..
το έχω ξαναγράψει αλλά, είπαμε, είμαστε της επανάληψης

Καταλαβαίνω πώς είναι να μη σου βγαίνει να εκφραστείς ελεύθερα σε κάποια άτομα, όμως μπορείτε να μιλάτε παρέα για τη γιαγιά, να τη θυμάστε, αυτά που ζήσατε και μοιραστήκατε μ' εκείνη, αφού το πένθος είναι κοινό.
Τώρα πια είναι μόνο μέσα σου η γιαγιά σου, το ίχνος της, και μέσα σε όποιον άγγιξε όσο ζούσε. Και εκεί θα μπορείς να τη συναντάς.

Να επιδιώκεις όμως να υπάρχεις και με αυτούς που νιώθεις άνετα και οικεία. Αυτή η φίλη σου που ανέφερες..
Προσωπικά όταν υπάρχω με ανθρώπους που τους θεωρώ δικούς μου και με τους οποίους αισθάνομαι αυτή την οικειότητα δε χρειάζεται να είμαι μαζί τους όλη μέρα. Καμμιά φορά και λίγη ώρα είναι αρκετή, είναι ουσιαστική η συνάντηση αυτή και είναι και φορές που δε χρειάζεται να πούμε και πολλά.
Κοντά σε ανθρώπους που αγαπώ ακόμα και οι σιωπές έχουν σημασία, το ότι τις μοιραζόμαστε.
Αφού νιώθεις έτσι κοντά σε αυτή τη φίλη σου να επιδιώκεις να βρίσκεστε, έστω και για λίγο

Αυτό που σου έγραψα πριν στο τέλος ήταν μια σκέψη που έκανα. Αναρωτιέμαι μηπως άνοιξαν για σένα οι ασκοί του Αιόλου. Κάτι που έχω βιώσει εγώ.
Δηλαδή, πένθη από παλιότερες απώλειες (όχι απαραίτητα θάνατο) τα οποία δεν τα είχα επεξεργαστεί και τα είχα βάλει κάτω από το χαλάκι ''βγήκαν'' κάποια στιγμή παρέα με ένα άλλο πένθος..

[Sofia]

μετά από έναν ολόκληρο χρόνο να σε πονάει ακόμα τόσο πολύ μια απώλεια που να σπαράζεις στην κυριολεξία στο κλάμα μπροστά στον τάφο; Βασικά ο χρόνος έκλεισε σήμερα και δάκρυσα ακόμα και στην εκκλησία όταν άκουσα συγκεκριμένα λόγια του παπά όπως το "αιωνία σου η μνήμη" αλλά σ' αυτό δεν ήμουν η μόνη κι άλλοι δικοί μου άνθρωποι στεναχωριούνται και κλαίνε σ' αυτές τις τελετές κι ας έχει περάσει καιρός, υποθέτω πως είναι λογικό γιατί όπως είναι φυσικό αυτές οι μέρες είναι αφιερωμένες σ' αυτόν που έφυγε...έτσι έγινε και σήμερα, είδα την ξαδέλφη μου να δακρύζει άρα είναι φυσιολογικό και δεν είμαι μόνο εγώ...
Την τελευταία φορά όμως που πήγα στο νεκροταφείο μόνη μου επειδή ήταν απλά Ψυχοσάββατο, ενώ όση ώρα καθάριζα τον τάφο ήμουν μεν λυπημένη αλλά ψύχραιμη, με το που τελείωσα ξέσπασα σ' ένα κλάμα τόσο απελπισμένο που πραγματικά με εξέπληξε...δεν το περίμενα καθόλου να ξεσπάσω έτσι, τόσο έντονα και τόσο ξαφνικά...μεγάλη αλλαγή σε κλάσματα του δευτερολέπτου...
Πώς το εξηγείτε αυτό;

Συλληπητηρια κυκνε για την απωλεια που ζεις. Προσωπικα το βρισκω φυσιολογικο να πενθεις ακομα. Νομιζω οτι με το περασμα του χρονου, συνειδητοποιουμε περισσοτερο το κενο που αφησε ο ανθρωπος που εφυγε απο κοντα μας. Στην αρχη ειναι το σοκ της απωλειας κ ειμαστε μουδιασμενοι ισως...Ομως σιγα σιγα οταν ο χρονος κυλαει και η ζωη συνεχιζει με την ρουτινα κ την καθημερινοτητα της, η απωλεια ειναι ακομα εκει κ τοτε χρειαζεται και να την συνηθισουμε. Ειναι σκληρο αυτο, μα αληθινο. Οπως σκληρο κ αληθινο ειναι πώς δεν υπάρχει τιποτα πιο δυσκολο απο το να μαθουμε να ζουμε χωρις τους ανθρωπους που αγαπησαμε βαθια.

Δεν εχω να σου πω γλυκα λογια, λυπαμαι....Αυτα νομιζω για την ανθρωπινη ζωη. Τιποτα πιο πολυτιμο κ τιποτα πιο σημαντικο για να πονεσεις. Σιγα σιγα ομως μαθαινεις να ζεις μ αυτο το βιωμα. Το πώς το βρισκει ο καθενας μονος του.

υγ. κυκνε, σου απαντω καπως φορτισμενα γιατι ειμαι σε φαση που νιωθω εντονα την απωλεια δικων μου ανθρωπων. σου γραφω επισης οπως νιωθω εγω την απωλεια. ο καθενας νιωθει αλλιως τον θανατο ενος ανθρωπου, την απωλεια γενικοτερα. οποτε για σενα, μπορει να ειναι πολυ πιο αναλαφρα και ευκολα...κ ελπιζω να ειναι. κ παλι συλληπητηρια. ευχομαι να κρατας μεσα σου για παντα τη ζεστασια των στιγμων που εζησες με τον ανθρωπο που "εφυγε".