Απόγνωση...

[aggelik]

Γειά σας, είμαι νέο μέλος, και αισθάνομαι πολύ χαρούμενη και ανακουφισμένη που βρήκα το φόρουμ αυτό, ώστε να μπορέσω να πω αυτά που έχω μέσα μου μήπως και αισθανθώ καλύτερα.
Επειδή δε θέλω να σας κουράσω, θα σας τα πω όσο πιο περιλήπτικά μπορώ (στην παρούσα φάση τουλάχιστον).
Ήμασταν μαζί από το σχολείο - 18 χρόνια μαζί πλέον! Στην αρχή με έντονους καυγάδες αλλά με πολλή αγάπη ο ένας για τον άλλον! Οι καυγάδες αυτοί για πολλά χρόνια ήταν καθημερινότητα, μέχρι που χωρίσαμε. Δεν τον ήθελα αυτόν τον χωρισμό και παρόλο που στη διάρκειά του δημιούργησα μια νέα σχέση, πάντα προσπαθούσα να ξαναείμαστε μαζί, όπως και έγινε. Από τότε η σχέση μας ήταν εντελώς διαφορετική.
Οι καυγάδες ελαχιστοποιήθηκαν, περνούσαμε μαζί πάρα πολύ όμορφα. Μέχρι που επειδή ήμασταν τόσα χρόνια μαζί η οικογένειά μου άρχισε να με πιέζει να "αποκατασταθώ¨. Μετά από πολλές συζητησεις μαζί του, αποφασίσαμε να κάνουμε το "μεγάλο" βήμα. Στο μεταξύ, η σχέση ήταν κυρίως ήρεμη, χωρίς καυγάδες. Όταν όμως οι καυγάδες αυτοί υπήρχαν, (σπάνια πλέον) κατέληγαν πάντα με φωνές και κλάμματα και δηλώσεις από μέρους του ότι με παντρεύεται και μου κάνει χάρη. Εγώ ποτέ δεν μπορούσα να πιστέψω πως κάτι τέτοιο ήταν αλήθεια, γι' αυτό και αντιδρούσα με υπερβολικό κλάμμα και οδυρμούς. Την επόμενη ημέρα του καυγά, πάντα ήμασταν λες και δε συνλεβη τίποτα και συνεχίζαμε κανονικά τις ετοιμασίες γάμου. Θεωρούσα πως τα έλεγε πάνω στα νεύρα του.
Παντρευτήκαμε τελικά, πριν 4 χρόνια. Παντού έλεγε από μόνος του πόσο χαρούμενος ήταν που έιχε μια γυναίκα σαν κι εμένα. Πόσο τυχερός ήταν που είχε δίπλα του έναν τόσο καλό άνθρωπο! Εμενα με έκανε να νιώθω σαν θεά!
Πάλι με δική μου πρωτοβουλία και επιμονή, προσπαθούσα να τον πείσω να αρίχουμε προσπάθειες για μωράκι. Και μόλις πείστηκε και εγώ ένιωσα πως είμαι η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο... έγινε το απίστευτο!
Μου δήλωσε πως δεν είναι ερωτευμένος μαζί μου, πως νιώθει ότι τον καταπιέζω, πως είναι δυστυχισμένος, πως δεν έζησε για τον εαυτό του αλλά για εμένα, πως δεν έκανε τη ζωή που ήθελε και πως τόσα χρόνια έκανε υπομονη αλλά δεν αντέχει άλλο. Μου είπε πως έχει προσωπικά ψυχολογικά προβλήματα, πως άρχισε να βλέπει ψυχολόγο.
Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτά που άκουγα! Αυτός που με είχε θεά, τώρα μου λέει αυτά τα πράγματα;;; Προσπάθησα πολύ να τον μεταπείσω... ΑΝΕΝΔΟΤΟΣ! Θέλει να βρει την ευτυχία λέει και αυτό μπορεί να γίνει μόνο μακριά μου.
Τον αγάπησα και τον αγαπάω πολύ! Στην αρχή σκεφτόμουν μήπως είμαι εξαρτημένη από τη σχέση και όχι από αυτόν ως άτομο. Όμως δεν το νομίζω, γιατί ενώ υπάρχει ενδιαφέρον από κάποιο άλλο άτομο το οποίο εκτιμώ πολύ, όταν σκέφτομαι την προοπτική να κάνω στο μέλλον κάποια σχέση μαζί του (προκειμένου να μην είμαι μόνη) αυτό δε μου δημιουργεί ευχάριστα συναισθήματα. Εγώ αυτόν θέλω, αυτόν που πάντα ήθελα και που αγαπάω τόσο πολύ, που για τόσα χρόνια ήμασταν μαζί και κάναμε μαζί όνειρα για το κοινό μας μέλλον.
Περπατούσαμε αγκαλιά και ονειρευόμασταν τα γεράματα μας...
Νιώθω απόγνωση, δε μπορώ να φάω, δε μπορώ να κοιμηθώ, δε μπορώ να ζήσω άλλο μόνη μου στο σπίτι ΜΑΣ! Μάζεψε τα πράγματά του κι έφυγε, είπε να ψάξω να βρω δικηγόρο, αυτός βρήκε.
Ειλικρινά δεν το πιστεύω αυτό που συνέβη και δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω....

(Σας ζητώ συγγνώμη που σας κούρασα...)

[Deep purple]

Καλή μου καθόλου δεν μας κούρασες. Η αλήθεια είναι πως ο καθένας αν ήταν στη θέση σου θα πάθαινε σοκ αν μάθαινε έτσι ξαφνικά ότι ο συντροφός του εχει προβλήματα τα οποία δεν τα μοιράστηκε και πως έχει ζητήσει βοήθεια από ψυχολόγο.
Δεν ξέρω αν μπορείς να κάνεις κάτι σε αυτό το σημείο. Ισως να πιέστηκε με το θέμα του παιδιού, ίσως να φοβάται τις ευθύνες, ίσως να μην ήταν έτοιμος για γάμο (αλλά στ'αλήθεια ποιός είναι;) Πολλά "ίσως" μπορεί να συμβαίνουν. Αφού έχει φύγει από το σπίτι, ίσως ειναι καλύτερα να του δώσεις χώρο και χρόνο, να κάνει αυτά που νομίζει ότι δεν έκανε τον καιρό που ήταν μαζί σου. Δεν ξέρω αν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. Και πες του πολύ απλά, ότι δε χρειάζεται να βρεις άλλον δικηγόρο, πώς μπορείτε να εχετε τον ίδιο, εφόσον δεν υπάρχουν και προβλήματα με περιουσιακά.
Αστον να φύγει, ίσως να περνάει απλά μια κρίση.
Α,και επειδή έγραψες και για κάποιον άλλο άντρα, ακόμη και να τον ηθελες, δε θα ηταν το καλύτερο για σένα να περάσεις σε άλλη σχέση. Μείνε μόνη σου, ασχολήσου με τον εαυτό σου και ...θα δείξει το μέλλον αν περνάτε απλά μια κρίση ή αν ο γάμος σας έχει τελειώσει.Εύχομαι να τα καταφέρετε

[aggelik]

Πόσο χαίρομαι που μου απαντησατε...! Ζω σε μια πόλη μακριά από τους γονείς μου, μακριά από τους φίλους μου, δεν έχω σε ποιον να μιλήσω. Εχω κι εδώ γνωριμίες, είναι όμως απλοί "γνωστοί", δε μπορώ να ανοίξω την καρδιά μου σε αυτούς.
Για τον άλλο άντρα το έγραψα μόνο και μόνο επειδή με βοήθησε να συνειδητοποιήσω πως δεν είναι "η σχέση" αυτή που θέλω αλλά ο άνθρωπος που αγαπάω τόσο πολύ...!
Δυστυχώς purple αν και τόσο πολύ θα ήθελα να πιστέψω πως είναι κρίση, επειδή για πρώτη φορά αυτά μου τα είπε πριν αρκετούς μήνες αλλά παρόλα αυτά μέναμε μαζί, τώρα, μετά από καιρό που έφυγε προσπαθώ να συνειδητοποιήσω πως είναι οριστικό.
Είπε πως δεν μπορεί και δε θέλει να προσπαθεί άλλο για χάρη μου, πως μια ζωή αυτό έκανε, τώρα θα κοιτάξει τον εαυτό του.
Δε μπορώ να συνειδητοποιήσω πως τόσα χρόνια, όλα αυτα που έλεγε (και έκανε!) και ήταν όλα απόδειξη υπερβολικής αγάπης (όλα στον υπερβολικο βαθμό - να φανταστείτε όλες οι φίλες μου με ζήλευαν, έλεγαν πως είχα τον τέλειο άντρα, πως ούτε στα παραμύθια δεν βρίσκεις τέτοιον) ότι μου λέει τώρα πως ήταν αποτέλεσμα καταπίεσης, πως τα έκανε για χάρη μου!!!
Δεν ξέρω τι να κάνω... δε μπορώ να φάω, δε μπορώ να κοιμηθώ, δεν μπορώ να αποδώσω στη δουλειά μου. Κάθομαι στο σπίτι μόνη, βλέπω το σπίτι μας, κάθε εκατοστό του και μια ανάμνηση και κλαίω, έχω τρομερούς πονοκεφάλους, ζαλίζομαι, τρέμω... Πίνω... νιώθω ότι δε μπορώ να ζω χωρίς αυτόν, θα μου πείτε... δεν ξέρω πώς να ζω χωρίς αυτόν!

[ME&I]

ειναι καλύτερα να του δώσεις χώρο και χρόνο, να κάνει αυτά που νομίζει ότι δεν έκανε τον καιρό που ήταν μαζί σου. Δεν ξέρω αν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο.

θα συμφωνήσω. αφησε τον, πιθανότατα να πιέστηκε περισσότερο απο ότι άντεχε..
αν μπορείς πάρε άδεια πηγαινε στους φίλους σου στην οικογενειά σου να σε φροντίσουν αυτοι για λίγο καιρο.... ελπιζω πραγματικά όλα να σου πάνε καλά...

[Deep purple]

Δε νομίζω πως όλα αυτά τα χρόνια ο,τι έκανε το έκανε μόνο για χάρη σου. Απλώς τον τελευταίο καιρό προφανώς και πιέστηκε, ΄και αυτό δεν εχει να κάνει μονο με σένα, αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό. Ο ψυχολόγος θα τον βοηθήσει. Ισως και συ να ζητησεις μια αντίστοιχη βοήθεια.
Ολα αυτα τα συναισθήματα που βιώνεις είναι φυσιολογικά, "πενθείς" για έναν αγαπημένο άνθρωπο που δεν είναι εδώ κοντά σου. Είναι ένα στάδιο που όσο και αν αυτη τη στιγμή δεν το πιστεύεις, θα περάσει. Η ιδέα να πας κοντά στην οικογένειά σου καλή ακούγεται, αν πιστεύεις ότι μπορεί να σε βοηθήσει και αν βέβαια μπορείς.
Ολα θα πάνε καλύτερα. Και ίσως να είναι και για σένα μια ευκαιρία να μάθεις να ζεις και χωρίς αυτόν. Να αποστασιοποιηθείς. Ξέρω πως πονάς, ξέρω πώς "πνίγεσαι" και αισθάνεσαι ανήμπορη, ξέρω πως τρέμεις όταν με τα χέρια σου προσπαθείς να αγκαλιάσεις το σώμα σου, και το πρωινο σου ξύπνημα είναι εφιάλτης. Θα περάσουν όμως όλα αυτά, θα το δεις. Μη διστάσεις να ζητήσεις βοήθεια από την οικογένειά σου, τους φίλους σου, απο δω, από κάποιον ψυχολόγο.

[aggelik]

Δε νομίζω πως όλα αυτά τα χρόνια ο,τι έκανε το έκανε μόνο για χάρη σου. Απλώς τον τελευταίο καιρό προφανώς και πιέστηκε, ΄και αυτό δεν εχει να κάνει μονο με σένα, αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό. Ο ψυχολόγος θα τον βοηθήσει. Ισως και συ να ζητησεις μια αντίστοιχη βοήθεια.

Δεν ξέρω κι εγώ τι να σκεφτώ... και αυτός μου είπε πως κυρίως φταίει αυτός και τα δικά του προβλήματα, αλλά το συμπέρασμα είνα πως δεν μπορεί να είναι άλλο μαζί μου. Επίσης, επειδή ήξερα τον τελευταίο καιρό πότε πάει στον ψυχολόγο, παρατήρησα ότι κάθε φορά μετά τη συνεδρία ήταν ακόμη πιο "αποφασισμένος" και πιο "απόλυτος" ότι δεν μπορούμε με τίποτα να είμαστε μαζί, οπότε καταλήγω στο συμπέρασμα πως οι συνεδρίες ενθαρρύνουν μια απόφαση του στυλ "φύγε, ζήσε τη ζωή σου όπως εσύ θέλεις και άσε τους άλλους να αντιμετωπίσουν τον πόνο μόνοι τους".
Η εμμονή του επίσης στο ότι "δεν είναι ερωτευμένος πια μαζί μου και γι' αυτό δε μπορεί/θέλει να κάνουμε οικογένεια μαζί" μου βάζει και ιδέες ύπαρξης ενός άλλου προσώπου κάτι βέβαια το οποιο πάντοτε αρνούνταν.

Θέλω να τον πάρω τηλέφωνο, να του πω να ξαναβρεθούμε, να ξαναμιλήσουμε... Το θέλω τόσο πολύ! Δεν ξέρω όμως αν πρέπει να το κάνω... Μου φαίνεται πως ζω σε έναν εφιάλτη και κάποια στιγμή θα ξυπνήσω.
Φοβάμαι πλέον και να κοιμηθώ... την τελευταία φορά είδα όνειρο πως ήμασταν μαζί και αγαπημένοι, ξύπνησα με λυγμούς στη μέση της νύχτας. Δεν ξέρω πόσο ακόμη μπορώ να το αντέξω αυτό.

Το ότι έφυγε οριστικά οι δικοί μου ακόμη δεν το γνωρίζουν, θα τους το πω μόλις μπορέσω να το συνειδητοποιήσω κι εγώ. Πάντως έτσι κι αλλιώς θα πήγαινα να τους δω κάποιες μέρες μέσα στις διακοπές του Πάσχα...

[Θεοφανία]

Αγγελικούλα καλησπέρα....:)

Το ενδεχόμενο να του τελείωσε το έχεις βάλει καθόλου στο μυαλό σου?
Ξέρεις γιατί στο λέω? Πάει σε ψυχολόγο και όταν γυρίζει είναι ακόμη πιο αποφασισμένος λες. Μήπως ένιωθε συναισθηματική καταπίεση η οποία προήλθε από τα χρόνια που είστε μαζί?
Μήπως μπήκε όντως στο θέμα του γάμου, όχι γιατί το ήθελε αλλα γιατί έπρεπε και κάπου εκεί εγκλωβίστηκε, πιέστηκε και έκανε το μπαμ?

[Αόρατος...]

Προσωπικά πάντως, πιστεύω ότι αυτά που σου έλεγε όταν μαλώνατε τα εννοούσε. Σίγουρα τα επεξεργαζόταν μέσα του όταν "μιλούσε" με τον εαυτό του, όταν έκανε μόνος του χαλαρά και αβίαστα, τις δικές του εσώτερες σκέψεις, όπως κάνουμε όλοι μας. Μου φέρνεις στο μυαλό μια παλιά δική μου σχέση, δεν έφτασα στον γάμο, ωστόσο βλέπω πολλά κοινά με εσάς τους δύο. Μακάρι να βγω ψεύτης αλλά έχω την εντύπωση ότι δεν ωφελεί να τον σκέφτεσαι άλλο, ίσως είναι καλύτερα να το πάρεις απόφαση ότι ήρθε το τέλος.
Επίσης πιστεύω ότι ποτέ δεν σε αγάπησε, ουσιαστικά εννοώ, αυτό το ένιωθες (και το νιώθεις) μόνο εσύ. Πρόσεξε, δεν εννοώ ότι του ήσουν αδιάφορη, άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Η προοπτική της οικογένειας, μετά από τις δικές σου προτροπές για να κάνετε παιδί, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Το ποτήρι ήταν ήδη αρκετά γεμάτο. Ήξερε φυσικά ότι θα συνέβαινε αυτό, (το ότι θα ήθελες παιδί εννοώ) και σίγουρα προετοίμαζε στο μυαλό του από καιρό τον τελικό αντίλογο, (αντίλογος=αντίο). Συνειδητοποίησε (αυτός), ότι πλέον δεν υπήρχαν περιθώρια, βάδιζε ολοταχώς σε έναν δρόμο (που χάραξες εσύ) κι ότι δεν ήθελε με τίποτα να συνεχίσει. Μόνο και μόνο η ιδέα, η ιδέα του να γίνει πατέρας σε οικογένεια με γυναίκα - σύντροφο - μητέρα των παιδιών σας, εσένα, τον αποτελείωσε. Βαθιά μέσα του, κάποια άλλη θα ήθελε να είναι η μητέρα των παιδιών του, ίσως να μην ήξερε ποια, γνώριζε όμως, ή απλά νόμιζε πως γνώριζε, ότι δεν ήθελε να είσαι εσύ. Ζητώ συγνώμη αν τα γράφω λίγο ωμά και απότομα, θέλω απλά να καταλάβεις τι εννοώ, εξάλλου προσωπική γνώμη εκφέρω, ποτέ δεν γνωρίζουμε τι σκέφτεται ο "άλλος".

[aggelik]

Το ενδεχόμενο να του τελείωσε το έχεις βάλει καθόλου στο μυαλό σου?
Ξέρεις γιατί στο λέω? Πάει σε ψυχολόγο και όταν γυρίζει είναι ακόμη πιο αποφασισμένος λες. Μήπως ένιωθε συναισθηματική καταπίεση η οποία προήλθε από τα χρόνια που είστε μαζί?
Μήπως μπήκε όντως στο θέμα του γάμου, όχι γιατί το ήθελε αλλα γιατί έπρεπε και κάπου εκεί εγκλωβίστηκε, πιέστηκε και έκανε το μπαμ?

Θεοφανία, όταν λες "του τελειώσε" εννοείς ότι δεν θέλει άλλο να είναι μαζί μου; Οτι με βαρέθηκε;
Ναι, και φυσικά αυτό σκέφτομαι - αυτό εξάλλου είναι που μου το λέει κατάμουτρα πλέον και με πληγώνει τόσο πολύ. Και με πληγώνει γιατί μου ήρθε ουρανοκατεβατο, από τη μια να δείχνει υπερβολική αγάπη και από την άλλη τα τόσο σκληρά λόγια...
Τίποτα δεν προμηνυε όλα αυτά, τίποτα!!! Οταν του το ανέφερα αυτό (πως δλδ δεν το περίμενα) η απάντησή του ήταν πως μου τα έλεγε σε αυτους τους αραιούς καυγάδες που είχαμε. Ναι, οκ, αλλά επειδή αυτοί οι καυγάδες ήταν σπάνιοι, τους θεωρούσα "φυσιολογικούς", θεωρούσα πως ο,τι έλεγε τα έλεγε "εν βρασμώ", εξάλλου την επόμενη ημέρα ήμασταν πάντοτε μονοιασμένοι.
Τώρα, με κατηγορεί εμμέσως ότι εξαιτίας μου δεν έζησε τη ζωή του...

Όσο για το θέμα του γάμου... αυτός ήταν που μετά το γάμο έλεγε από μόνος του σε όποιον έβρισκε μπροστά του πόσο πολύ ευτυχισμένος ήταν και μάλιστα ενθάρρυνε τους αδέσμευτους φίλους του να βρουν μια κοπέλα σαν κι εμένα και να παντρευτούν. Τίποτα δε μου έδειχνε πως καταπιεζόταν τόσο πολύ όσο μου λέει τώρα.
Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τη νέα κατάσταση και δεν μπορώ, είναι βάσανο.
Και δεν ξέρω αν το καλύτερο ειναι να επικοινωνήσω μαζί του - έστω και για ένα πολύ απλό "αν είναι καλά" ή όχι. Δεν ξέρω αν πρέπει να σκέφτομαι ότι έχω ελπίδες ή όχι...
Γενικά νιώθω σαν να είμαι στη μέση ενός κυμματισμένου ωκεανού χωρίς να φαίνεται στεριά πουθενά. Δεν ξέρω τι να κάνω, πώς να σκεφτώ, πώς να αντιδράσω. Το μόνο που ξέρω είναι πως πονάω πάρα πολύ, απίστευτα πολύ και νομίζω πως δεν μπορώ να το διαχειριστώ όλο αυτο!

[Θεοφανία]

Να σε ρωτήσω κάτι? Είσασταν 18 χρόνια μαζί αν κατάλαβα καλά. Από ποια ηλικία? Έχει κάνει άλλες σχέσεις στη ζωή του?

[ME&I]

Γενικά νιώθω σαν να είμαι στη μέση ενός κυμματισμένου ωκεανού χωρίς να φαίνεται στεριά πουθενά. Δεν ξέρω τι να κάνω, πώς να σκεφτώ, πώς να αντιδράσω. Το μόνο που ξέρω είναι πως πονάω πάρα πολύ, απίστευτα πολύ και νομίζω πως δεν μπορώ να το διαχειριστώ όλο αυτο!

Αγγελική αν βγαίνεις οικονομικά πήγαινε σε εναν ψυχολόγο..πιστευω θα σε βοηθήσει να το διχειριστείς... εχεις καταθέσει όλο σου τον εαυτό σε αυτη τη σχέση απο μικρο κορίτσι αναποδογύρισε όλος ο κόσμος σου, και όχι μόνο δεν ήταν δική σου επιλογή αλλα σου ήρθε κεραμίδα στο κεφάλι..καλείσε τωρα να πάρεις τις δικιές σου αποφάσεις για να σταθείς στα ποδια σου ξανά αλλα αγγελική μου ακομα δεν εισαι σε θέση δεν το εχεις χωνέψει καλα καλα..οπότε το σηντομότερο δυνατο σε εναν ειδικό, εμεις εδω απλα λέμε γνώμες όμως ένας ψυχολόγος θα έχει αντιμετωπήσει πολλες αντιστοιχες περιπτώσεις σαν και τη δική σου και θα σε βοηθήσει να ηρεμήσεις να το αποδεχτεις και ποιος ξέρει μπορει και να ανακαλύψεις πραγματα και όνειρα για σενα που τοσα χρόνια ουτε καν τολμούσες να τα φανταστεις (μακαρι να είναι έτσι) ... το ξέρω οτι δεν μπορουν να σε βοηθησουν τα λογια μου αλλα σκεψου οτι ο Θεός μπορει να προορίζει άλλον για σένα ή να έχει άλλα σχεδια για σένα και σου έδωσε αυτη τη δοκιμασία για να τα ανακαλύψεις... όπως αυτος ''πνιγότανε'' αλλα δεν το καταβαινε μόνο στα ξεσπασματα το ενιωθε..ετσι και εσυ μπορει να ακουμπησες πανω του περισσότερο απο οτι έπρεπε ή να βολευτηκες χωρις όμως να το καταλαβαίνεις... μπορει και εσυ να έκανες ένα σωρό υποχωρήσεις και να τα έθαβες να εκλεινες τα μάτια κ να νόμιζες οτι ήσουν καλα.. ικασίες κάνω απλα θέλω να καταλείξω οτι είναι καιρός να δεις τι φταίει, τι γίνεται μέσα σου και τι θες..θες όντος αυτόν ή θες την ασφάλεια σου, το γνώριμο... καλως ή κακως τα γιατι δεν ωφελούν το τι θα κανεις απο εδω και εμπρος σκεψου... αν δεν ξέρεις το ''τι'' ψαξε ποιος μπορει να σου το δείξει... ;)

[claire]

νομίζω πως ο σύντροφος σου φρίκαρε. υπαρξιακά δηλαδή, μπορεί να ένιωσε ότι μεγαλώνει, να ένιωσε εγκλωβισμένος. δεν είναι και σπάνιο, απλά ο καθένας αντιδρά διαφορετικά.
θα σου έλεγα για την ώρα να κρατήσεις τις αποστάσεις σου, να μην επιδιώκεις κανενός είδους επικοινωνία.

[aggelik]

Σας ευχαριστώ πολύ που μου απαντήσατε, με βοηθάτε πολύ!
Με τον συγκεκριμένο άνθρωπο είμαστε μαζί από το σχολείο, ήταν ο πρώτος μου μεγάλος έρωτας και το ίδιο εγώ γι' αυτόν.
Ημασταν συνέχεια μαζί, εκτός από μια περίοδο χωρισμού, γύρω στον ένα χρόνο, όπου εγώ είχα κάνει μια σχέση λίγων μηνών, ποτέ όμως δεν ρωτησα ούτε θέλησα να μάθω τι έκανε εκείνος σε αυτό το διάστημα, μέχρι να τα ξαναβρούμε (όπως και δεν του έχω πει και εγώ για τη δική μου σχεση, εφόσον δε με ρωτησε).

Βασίλη, ποτέ δεν μου είχε περάσει απο το μυαλό ότι δε με αγαπούσε πραγματικά, γιατί ήταν μια λέξη που την έλεγε συνέχεια, και όπως είπα οι πράξεις του και τα λόγια του ήταν υπερβολικά θετικά και συνέχεια τόνιζαν το πόσο με αγαπάει. Επομένως ειλικρινά δεν μπορώ να το πιστέψω ότι δεν με αγαπησε αληθινά... Παρόλα αυτά, τα υπόλοιπα που γράφεις, σχετικά με το ποτήρι, ότι δεν μπορεί να με φανταστεί μητέρα των παιδιών του, δυστυχώς μπορώ να τα καταλάβω μετά από αυτά που έχω ακούσει από το στόμα του.

Το σκέφτομαι κι εγώ για ψυχολόγο... είμαι όμως σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, δεν ξέρω πού να ψάξω, δεν ξέρω αν υπάρχουν ψυχολόγοι εδώ, και ακόμη περισσότερο αν τυχόν υπάρχουν αν είναι αξιόπιστοι :(

Αυτός κυρίως επικαλείται τα δικά του προσωπικά υπαρξιακά προβλήματα, οπότε claire, ναι, το καταλαβαίνω ότι φρίκαρε, εγώ όμως τι να κάνω;;;

Χθες το βράδυ, μετά από ημέρες μου έστειλε ένα τυπικό μήνυμα 2 γραμμές στο κινητό, ρωτούσε αν είμαι καλά. Δεν ξέρω αν πρέπει να απαντήσω ή όχι. Από τη μια θέλω πάρα πολύ, από την άλλη σκέφτομαι μήπως επειδή μέχρι τη στιγμή που έφυγε από το σπίτι επικοινωνούσαμε μέσα στην ημέρα πολλές φορές είτε μέσω μηνυμάτων, είτε από το τηλέφωνο, τώρα του ήρθε και αυτουνού "απότομο" και μου στέλνει μηνύματα χωρίς να λέει τίποτα το ουσιαστικό, μόνο και μόνο για να τον βοηθήσει αυτό να "προσαρμοστεί" στη νέα κατάσταση που αυτός δημιούργησε. Δεν ξέρω αν βγαίνει νόημα από αυτό που έγραψα, ελπίζω να καταλάβατε :)

Το βράδυ ζοριζόμουν για να κοιμηθώ... ξυπνούσα κάθε λίγο, κοιμήθηκα με το ζόρι 4,5 ώρες, ελπίζω να αντέξω στη δουλειά...!

[Remedy]

......
Ημασταν συνέχεια μαζί, εκτός από μια περίοδο χωρισμού, γύρω στον ένα χρόνο, όπου εγώ είχα κάνει μια σχέση λίγων μηνών, ποτέ όμως δεν ρωτησα ούτε θέλησα να μάθω τι έκανε εκείνος σε αυτό το διάστημα, μέχρι να τα ξαναβρούμε (όπως και δεν του έχω πει και εγώ για τη δική μου σχεση, εφόσον δε με ρωτησε).

Βασίλη, ποτέ δεν μου είχε περάσει απο το μυαλό ότι δε με αγαπούσε πραγματικά, γιατί ήταν μια λέξη που την έλεγε συνέχεια, και όπως είπα οι πράξεις του και τα λόγια του ήταν υπερβολικά θετικά και συνέχεια τόνιζαν το πόσο με αγαπάει. Επομένως ειλικρινά δεν μπορώ να το πιστέψω ότι δεν με αγαπησε αληθινά... Παρόλα αυτά, τα υπόλοιπα που γράφεις, σχετικά με το ποτήρι, ότι δεν μπορεί να με φανταστεί μητέρα των παιδιών του, δυστυχώς μπορώ να τα καταλάβω μετά από αυτά που έχω ακούσει από το στόμα του.

....
Αυτός κυρίως επικαλείται τα δικά του προσωπικά υπαρξιακά προβλήματα, οπότε claire, ναι, το καταλαβαίνω ότι φρίκαρε, εγώ όμως τι να κάνω;;;

Χθες το βράδυ, μετά από ημέρες μου έστειλε ένα τυπικό μήνυμα 2 γραμμές στο κινητό, ρωτούσε αν είμαι καλά. Δεν ξέρω αν πρέπει να απαντήσω ή όχι. Από τη μια θέλω πάρα πολύ, από την άλλη σκέφτομαι μήπως επειδή μέχρι τη στιγμή που έφυγε από το σπίτι επικοινωνούσαμε μέσα στην ημέρα πολλές φορές είτε μέσω μηνυμάτων, είτε από το τηλέφωνο, τώρα του ήρθε και αυτουνού "απότομο" και μου στέλνει μηνύματα χωρίς να λέει τίποτα το ουσιαστικό, μόνο και μόνο για να τον βοηθήσει αυτό να "προσαρμοστεί" στη νέα κατάσταση που αυτός δημιούργησε. Δεν ξέρω αν βγαίνει νόημα από αυτό που έγραψα, ελπίζω να καταλάβατε :)

Το βράδυ ζοριζόμουν για να κοιμηθώ... ξυπνούσα κάθε λίγο, κοιμήθηκα με το ζόρι 4,5 ώρες, ελπίζω να αντέξω στη δουλειά...!

φυσικα και σε αγαπησε
δεν καθεται καποιος 18 χρονια με μια γυναικα χωρις να την αγαπαει.
και σε αγαπαει ακομα. σαν ανθρωπο ομως....
σου ειπε κατι πολυ συγκεκριμενο.
σου ειπε οτι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΠΙΑ. δεν ειπε οτι δεν σε αγαπαει.
εσυ τον αγαπας, σκεφτεσαι τις κοινες σας στιγμες, σκεφτεσαι οτι τον θελεις στην ζωη σου και στην καθημερινοτητα σου, ειχατε μια ζωη ολοκληρη μαζι, ολη την ενηλικη ζωη σας.
με το χερι στην καρδια ομως, μπορεις να πεις οτι εισαι ακομα ερωτευμενη μαζι του??? ερωτευμενη λεω....

αν ναι, βρισκεστε σε μια διαφορετικη φαση των αισθηματων σας , ο ενας προς τον αλλον..
αν οχι ομως, τοτε ισως εσυ μπορεις να προχωρησεις και χωρις ερωτα την υπολοιπη ζωη σου, ισως εσενα σου αρκει η συντροφικοτητα, ο στοχος αποκτησης οικογενειας με εναν ανθρωπο που αγαπας και εμπιστευεσαι, η ισως και να σκεφτεσαι να καλυψεις το παθος που σου λειεπει με αλλους συντροφους, ενω θεωρεις το κομματι της συμβιωσης κατι διαφορετικο που θα ηθελες να το ζησεις μαζι του.

αν δεν εισαι ουτε εσυ ερωτευμενη πλεον, δεν νομιζεις οτι παρα τα 18 χρονια, ειστε πολυ νεοι ακομα για να ζησετε χωρις ερωτα και να περιμενετε απλα να γερασετε μαζι, σαν την εικονα που μας περιεγραφες?
αυτος δεν σκεφτετι το πως θα γερασει καλη μου.
σκεφτεται οτι εχει κι αλλα να ζησει.
για σκεψου το κι εσυ, δεν ειναι κακη ιδεα...
καταλαβαινω το συναισθηματικο σου δεσιμο, ειχα κι εγω μια τετοια σχεση και μαλιστα πολυ πιο αρμονικη, χωρις καθολου καυγαδες , με πληρη συμπνοια στην συμβιωση. οταν περασει ο ερωτας ομως σε μια τετοια νεαρη ηλικια, πρεπει να παρει καποιος αποφασεις...

θελεις πραγματικα να συνεχισεις χωρις παθος, η ειναι ενας συμβιβασμος σου απο φοβο για το αγνωστο?
απαντησε το αυτο στον εαυτο σου, αλλα νομιζω οτι ο φιλος σου το εχει ηδη απαντησει και σου ειπε την απαντηση....

οσο για τα σμς και τις επαφες, συμφωνω μαζι σου.
αν νοιωθεις οτι χρειαζεσαι να απομακρυνθεις για να το διαχειριστεις, καντο χωρις ενοχες.
εχεις κι εσυ να ζησεις με τον δικο σου χωρισμο.
δεν εισια υποχρεωμενη να του προσφερεις και ψυχολογικη υποστηριξη για να χωρισετε. ας το κανει η ψυχολογος του και οι φιλοι του.
εσυ εχεις τον εαυτο σου να υποστηριξεις...
θα ειναι και ενα τεστ για τον ιδιο, σχετικα με την αποφαση του.
αν μαλιστα το σπιτι σας δεν ειναι ιδιοκτητο, σου προτεινω να το αφησεις και να ζησεις σε εναν αλλο χωρο.

θα πονεσεις πολυ ακομα, φροντισε να εισαι ειλικρινης με τον εαυτο σου και να καταφερεις να δεις αυτα που πραγματικα θελεις κι οχι αυτα που σε βολευουν η αυτα που σε φοβιζουν λιγοτερο..

[aggelik]

Remedy, εγώ βρίσκομαι κάπου ενδιάμεσα!
Ναι, σίγουρα δεν έχω το μεγάλο πάθος των πρώτων μηνών/ετών, παρόλα αυτά δεν μπορώ να πω πως δεν είμαι ερωτευμένη μαζί του. Πάντοτε όταν τον έβλεπα ένιωθα το σκίρτημα, πάντοτε ανυπομονούσα να τον δω, ήθελα να τον φιλάω κλπ κλπ. Οπωσδήποτε όμως τον εκτιμώ πολύ και σαν άνθρωπο και η γενικότερη αγάπη μου προς αυτόν είναι μεγάλη. Πίστευα πως ήμουν πολύ τυχερή που είχα στη ζωή μου έναν άνθρωπο με τόσα πολλά θετικά χαρακτηριστικά και που θα δημιουργούσα μαζί του οικογένεια.

Αυτός ναι... λέει θέλει να ζήσει τη ζωή του ελεύθερος, χωρίς δεσμεύσεις.
Σίγουρα βέβαια μεταξύ όλων των άλλων συναισθημάτων που με κατακλύζουν είναι ΚΑΙ ο φόβος για το άγνωστο, δεν το αρνούμαι, όχι όμως μόνο αυτός.

Δυστυχως το σπίτι είναι ιδιόκτητο (δικό μου) οπότε δεν μπορώ να κάνω και πολλά πάνω σε αυτό το θέμα. Οπου και να κοιτάξω όμως θα δω κάτι που με πληγώνει, κάτι που θα μου φέρει στο νου όμορφες αναμνήσεις και τα κοινά μας σχέδια για το μέλλον.
Οσο για τις επαφές... θέλω όσο τίποτα αν επικοινωνήσω μαζί του, όμως πιστεύω τελικά πως ίσως κάτι τέτοιο αποδειχθεί θετικό γι' αυτόν και αρνητικό για εμένα μακροπρόθεσμα. Κάθε μέρα δίνω μάχη με τον εαυτό μου για να κρατηθώ να μην επικοινωνήσουμε, ελπίζω να αντέξω κι άλλο.

Συνέχεια επεξεργάζομαι την ιδέα να απευθυνθώ κι εγώ σε ψυχολόγο... Πώς όμως;;;;