Όταν ψυχαναλύεις τον εαυτό σου...

[vicky25]

Καλημέρα!

Πριν 4 χρόνια είχα 2 κρίσεις στον ύπνο μου. Ενώ κοιμόμουν ένιωσα ζαλάδα και ανοίγοντας τα μάτια μου είδα το κορμί μου να τρέμει. Εκείνον τον καιρό είχα πιεστεί πολύ από μια σχέση που είχα.
Το ατύχημα στα Τέμπη το παρακολούθησα λεπτό προς λεπτό. Είδα όλα τα πλανά & από εκείνη την ημέρα και μετά κάθε φορά που στο δρόμο έβλεπα ένα ασθενοφόρο πανικοβαλλόμουν. Έπαιρνα τηλ τα αγαπημένα μου πρόσωπα με σκοπό δήθεν να τα πούμε & αν αργούσαν να απαντήσουν τότε βίωνα ελαφρές κρίσεις πανικού. Αυτά πέρασαν.
Όλα πήγαιναν καλά. Τα τελευταία 2 χρόνια θα έλεγε κανείς ότι άλλαξα τον τρόπο που ζούσα. Η σχέση που με πίεζε τελείωσε έκανα και τα ξεσπάσματα μου βγαίνοντας και γλεντώντας, ηρεμία.
Στα Οικονομικά μου ποτέ δεν ήμουν άνετη. Μάλλον θα έλεγε κανείς ότι ισορροπώ μονίμως σε τεντωμένο σκοινί. Φλερτάρω μονίμως με την φωτιά. Όχι γιατί σκορπάω τα χρήματα μου αλλά γιατί εγώ που μπορώ παίρνω ρίσκο και βοηθάω τα άλλα μέλη της οικογένειας άσχετα αν είναι πιο μεγάλης ηλικίας από εμένα. Κάπου στο βάθος υπάρχει η ασφάλεια που λέει ότι αν ου μην γενάτο συμβεί κάτι κάποιος κάτι θα βρεθεί να με σώσει.
Θυμάμαι να δουλεύω από τα 16 μου, θυμάμαι μια σχέση που με πίεσε πολύ ως τα 23 μου & 2 χρόνια ελευθερίας.

Αυτή την στιγμή είμαι 25 μισό. Το άγχος εκτός από τα σύμβαντα που ανέφερα με το ατύχημα & τις 2 φορές στον ύπνο μου όχι απλά δεν το γνώριζα αλλά εγώ και αυτό δεν συχνάζαμε ποτέ στα ίδια στέκια.
Μετά από ένα καλοκαίρι του 2006 ήρεμο θα έλεγα. Με μια Βίκυ που είχε διώξει από επάνω της την ανάγκη του να βγει & να διασκεδάζει συνεχώς γιατί αυτό την ηρεμούσε ως τότε, αυτό την χαλάρωνε, υπάρχουν επιτέλους στόχοι.
Θα ξεκινούσα μια ξένη γλώσσα που προσπαθούσα 5 ολόκληρα χρόνια να βρω χώρο στον χρόνο μου να την τοποθετήσω, θα περιόριζα τα έξοδα μου, και σε 2 χρόνια θα μετακόμιζα σε ένα μικρό αλλά δικό μου σπίτι, πιο κοντά στη δουλεία.

Ένας χωρισμός από μια σχέση από αυτές τις ανάλαφρες, κάτι όχι και τόσο ψυχοπλακωτικό, συνδυασμός με μια φιλία που τέλειωσε, και ένα παυσίπονο που μου προκάλεσε την αλλεργία , έφεραν εμένα το άγχος τις κρίσεις πανικού και το ψυχοπλάκωμα να τα πίνουμε στο ίδιο τραπέζι.

Κόκκινα στίγματα παντού στο κορμί μου, σκέψεις του τύπου έχε γούστο ο τύπος που ήμουν μαζί για ένα μήνα να είχε τπτ, πεθαίνω…. Γιατί δεν μπορώ να ανασάνω καλά?
Και η άλλη? 10 χρόνια φίλες. Την πάντρεψα, της βάφτισα το παιδί ήμουν πάντα εκεί δίπλα της και να μου μιλήσει τόσο άσχημα γιατί αμέλησα να μεταπουλήσω το ψαλίδι των μαλλιών που από λάθος της αγόρασε? Μια φιλία στον αέρα επειδή δούλευα ως αργά το βράδυ και δεν πρόλαβα? Το κρατάς μέσα σου γιατί σε τέτοιες σχέσεις δεν μπορείς να πεις λόγια από εδώ και από εκεί. Δεν πιστεύεις ότι είναι κάτι μόνιμο και το κρατάς κρυφό δεν ξεσπάς δεν λες λόγια που μπορεί να πληγώσουν γιατί μια μέρα μπορεί να ξαναβρεθείς και τότε?

Η αλλεργία μου με είχε 20 μέρες στην πείνα. Το να μην μπορείς να φας ότι θες σε ρίχνει σε θλίψη. Ποτέ δεν έτρωγα πολύ , αλλά 20 μέρες με ψωμί, ρύζι , κοτόπουλο & πατάτα…. Ε είναι πρόβλημα.

Όσο δεν ήξερα τι είναι το βάρος στο στήθος, τόσο πιο χάλια γινόμουν.
Κέντρο υγείας, καρδιογραφήματα, εξετάσεις αίματος, οξυγόνο.
επείγοντα νοσοκομείων μια από τις ίδιες εξετάσεις, προσθέτουμε τις πλάκες θώρακα, εξετάσεις αερίων του πνεύμονα & την παλαβή γειτόνισσα που ανακάλυψε πως έχω Μάγια!

Αυτό ήταν. Μια γιατρός η τελευταία… Χάθηκε να είναι η πρώτη μου λέει: Δεν πιστεύω πως έχεις κάτι. Ωραία τι μπορεί να είναι? Να κάνω κι άλλες εξετάσεις? Όχι…. Να πας στον ψυχίατρο. Άγχος θα είναι.

Βρήκα ένα τηλ ψυχολόγου, μίλησα λίγο έκλεισα ραντεβού, μπήκα και εδώ διάβασα για τα συμπτώματα της κρίσης πανικού. Κατάλαβα τι έχω… και το έδιωξα. Ακύρωσα το ραντεβού. Θα έκανα προσπάθεια μόνη μου. Θα αγνοούσα το πλάκωμα στο στήθος και που θα πήγαινε θα με βαριόταν μια μέρα.

Οι μήνες κυλάνε ήσυχα. Το μόνο περίεργο είναι ότι μπορεί να μου πονούσαν τα κόκαλα και το μυαλό μου περπατούσε ανάμεσα σε κρεβάτια ασθενών με ανίατες ασθένειες. Ένα πρωί είπα : όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα για σκέφτεσαι και πεθαίνεις κάθε μέρα ξανά και ξανά! Αν είναι να γίνει ας γίνει … αλλά μην το ζεις πριν ακόμα το πάθεις. Και έφυγε….

Ένα πρωί κάθομαι με μια συνάδελφο, ακούω που λέει για την μητέρα της και κάτι που είχε στο κεφάλι σαν λίπωμα. Το μυαλό μου τρέχει στην μητέρα μου, σε 5 λεπτά οι πόροι στα χέρια μου κοκκίνισαν… αλλεργία σκέφτομαι… θα φύγει.

Μια τεραστία κοκκινίλα στο λαιμό μου λες και σκαρφάλωσα σε δέντρο την άνοιξη να παρακολουθώ τις κάμπιες να μετατρέπονται σε πεταλούδες.

Χαλάρωνα… τα χέρια μου καλά… υπήρχε κάτι που με πίεζε ? κόκκινα….

2 εβδομάδες τα πίνω με τις κοκκινίλες μου στο ίδιο τραπέζι. 3 μέρες έχει που ήρθε στην παρέα μας το πλάκωμα.

Το ότι πήγε ο πατέρας μου για μια εγχείρηση καταρράκτη & τελικά θα κάνει καρδιά.
Το ότι πρέπει να βρω 5.500 ευρώ μέσα σε ένα μήνα. Το ότι παράλληλα συνεχίζουν να τρέχουν οι υποχρεώσεις οι οποίες είναι πολλές.
Το ότι για οικονομικούς πάντα λόγους πρέπει να αφήσω για αργότερα την εκμάθηση της γλώσσας που ήθελα εδώ και 5 χρόνια να ξεκινήσω και σημειωτέων τα πήγαινα πολύ καλά.
Το ότι δεν έχω κάποια σχέση.
& άλλα πολλά συνθέτουν τα αλκοολικά κοκτέιλ που πίνω κάθε βράδυ με την καινούρια μου παρέα.

Και τι γίνεται?
Δεν θέλω να πάρω φάρμακα… έμαθα να χαμογελώ και να φλερτάρω με το ρίσκο συνέχεια. Η ζωή μου ποτέ δεν ήταν εύκολη και αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι τι στο καλό μπορεί να φταίει ? οι καταστάσεις που περνώ δεν είναι κάτι που μου συμβαίνει για 1η φορά .

Ψάχνω πίσω και το μόνο που βλέπω πως δεν έκανα σωστά είναι ότι τότε στην παρεξήγηση με την φίλη μου και στα όσα ειπώθηκαν μετά δεν μίλησα. Δεν ξέσπασα απλά έφυγα. Ίσως το ότι πλησιάζει το Πάσχα, το ότι τώρα θα έκανα τα ψώνια του παιδιού και δεν μπορώ με το όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα να με ρίχνει.
Μπορεί να βλέπω και κάτι στον ύπνο μου που δεν το θυμάμαι σωστά?

Σκέφτηκα να πάω και να μιλήσω να πάω και να πω ότι με ενόχλησε. Δεν νιώθω πως θέλουν να φτιάξουν οι σχέσεις μας, αλλά ίσως αν πω όσα τόσο καιρό κράτησα αναμένοντας να καταλάβει το λάθος της μπορεί να λυτρωθώ. Αν ακούσω όμως κάτι που μπορεί όχι να μην μου αρέσει, ο εγωισμός της μπορεί να την κάνει να φερθεί σαν σκουπίδι σε ανθρώπους που ήταν δίπλα της πιο σταθεροί κι από βράχοι. Αν ακούσω κάτι και γίνω χειρότερα? Πως το ρισκάρω?

Δεν ξέρω αν ψάχνω απάντηση σε αυτά. Ήθελα να τα γράψω & το έκανα για να νιώσω καλύτερα.

Πιο πολύ εστιάζομαι σε αυτό το γεγονός διότι εκτός του ότι όλα τα άλλα είναι συνηθισμένα τώρα που τα πράγματα που ήρθαν ακόμη πιο βαριά βλέπω πως αφυπνίστηκα κάπως και το πλάκωμα υποχωρεί. Δηλαδή αντί να γίνομαι χειρότερα εξαναγκάζω τον εαυτό μου να συγκεντρωθεί να συνέλθει και να διώξει ότι μπορεί να μου αποσπάσει την προσοχή. Δεν γίνετε να πρέπει να κάνω τόσα και να έχω και το πλάκωμα να ασχολούμαι… κάπως έτσι είναι στο μυαλό μου και νιώθω καλύτερα.

Υπάρχει η σκέψη πως αν κλείσω λογαριασμούς από γεγονότα που συνέβησαν την περίοδο που ξεκίνησε όλο αυτό θα συνέλθω. Σας έχει συμβεί κάτι τέτοιο?

[Helena]

[i]
Υπάρχει η σκέψη πως αν κλείσω λογαριασμούς από γεγονότα που συνέβησαν την περίοδο που ξεκίνησε όλο αυτό θα συνέλθω. Σας έχει συμβεί κάτι τέτοιο?

για να συνέλθεις πλήρως δεν ξέρω..εγώ πάντως σε κάποιες περιπτώσεις που μίλησα...έστω και αργά..ανακουφίστηκα...σαν να έφυγε ένα βάρος απο πάνω μου..πιστεύω πως ότι κρατάμε μέσα μας και δεν το λέμε..μας τρώει και μας βασανίζει..οπότε καλό είναι να εκφραζόμαστε..
ελπίζω όλα να πάνε καλά..

[maria210800]

πρεπει να πας σε ενα γιατρο και να μιλησεις γιατι σε λιγο καιρο θα σε χτυπησει χειροτερα και εγω τα κρατουσα και ελεγα αισιοδοξες σκεωεις στον εαυτο μου ψσπου με γονατισε και οι κρισεις ηταν πολυ χειροτερες.δεν ειχαν καμια σχεση με ζαλουρα και με πονο στο στηθος.οσο για την φιλη σου μην το σκεφτεσαι καμια καλη φιλια δεν χαλαει για εναν τοσο γελοι τροπο.πιθανον τοσο χρονια απλα να σε χρησημοποιουσε

[lupus30]

..να μιλησεις, πρωτα σε ενα ψυχιατρο και μετα θα εχεις δημιουργησει αλλες αμυνες και μιλωντας στην φιλη σου, οτι και αν γινει, δεν θα σε φοβησει.. τα σωματικα προσπαθησε να τα αγνοησεις.. τη δυναμη την εχεις, κανε το επομενο βημα με τον ψυχιατρο-ψυχοθεραπευτη και ολα θα πανε σταδιακα καλυτερα, θα το δεις...

[vicky25]

Ευχαριστώ πολύ όσους ασχοληθήκατε με το θέμα μου, η απλά μπήκατε στη διαδικασία να το δείτε.

Εμένα με προβληματίζει το εξής. Διαβάζω από πολλούς ότι ποτέ δεν περιμένατε να σας συμβεί κάτι τέτοιο, όπως ακριβώς και εγώ.
Εγώ πάντα έλεγα ότι είμαι τόσο χαλαρή, χαιρόμουν που αντιμετώπιζα τα πάντα με γέλιο ακόμα και τα πιο άσχημα. Ή που όταν άκουγα κάτι άσχημο η έβλεπα μια άσχημη εξέλιξη σε κάτι, έκλεινα πονηρά το ματάκι και έλεγα Εδώ είμαστε! Ώρα για δουλειά….

Αντιλαμβάνομαι από όλα όσα διαβάζω ότι είναι μια μόνιμη κατάσταση! Δηλαδή από την στιγμή που μου παρουσιάστηκε, θα ξαναέρθει. Τι θα γίνει αργότερα? Όσο μεγαλώνουμε και οι ευθύνες θα είναι ακόμα πιο πολλές τόσο πιο συχνά θα έχω επισκέψεις.

Η μητέρα μου πάσχει από άγχος. Έπαιρνε Νταβόρ τα οποία με δυσκολία έκοψε.
υπήρχαν μέρες που μπορεί να έπαιρνε κ 2 χάπια.
Τα κατάφερε … τώρα αν νιώθει άσχημα παίρνει lexotanil. Δεν μου αρέσει η ιδέα πως θα κοιμάμαι με χάπια. Πιστεύω πως πρέπει να βρω άλλο τρόπο.

Δεν θέλω να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου με την ατάκα… : Έχω αγχωθεί, δεν με πιάνει ο ύπνος.. θα πάρω ένα χάπι!

Ίσως υπάρχει κάποιο topic και δεν το έχω δει ακόμα.
Διακρίνω πως όλοι από φόβο του τι σας συμβαίνει απευθυνθήκατε σε έναν γιατρό ο οποίος σας έδωσε αγωγή.
Μπορεί και για μένα να είναι η μόνη λύση αυτή.
Αλλά μήπως θα πρέπει να ψαχτούμε και αλλού? Έχει προσπαθήσει κανείς να αλλάξει ριζικά τον τρόπο ζωής του?

Να χωρίσει από μια καταπιεσμένη σχέση, να πάει γυμναστήριο, χαλαρωτική μουσική βότανα, καλό ύπνο, ελάττωση της καφεΐνης, του καπνίσματος, καλύτερη διατροφή?
Να κάνει ένα άθλημα που θα του διώχνει την ένταση box για παράδειγμα.
Δεν μπορεί να πάντα να περιστρέφονται γύρω από συζήτηση με έναν ψυχολόγο ή με χάπια.

Όσον αφορά το άγχος πάντα όχι κατάθλιψη, τάσεις αυτοκτονίας που μπορεί το άτομο να έχει χάσει και επαφή με την πραγματικότητα.

Θέλω να πιστεύω πως υπάρχει και άλλη λύση, και ελπίζω να δω μέσα μου πιο καθαρά και να την βρω. Θέλω να κάνω τα πάντα όσο προλαβαίνω και όσο ακόμα με χτυπά σε ελαφριές μορφές. Αν οι περιστάσεις με αναγκάσουν σίγουρα ένας ειδικός θα μου δώσει την λύση.

Πιστεύετε πως θα τα καταφέρω??

[Dalia]

Μπορείς να συνδυάσεις την συζήτηση με έναν ψυχολόγο και όλα αυτά που μόνη σου προτείνεις (γυμναστήριο,μουσική κλπ).
Δεν είναι κακό να μιλάς σε κάποιον ειδικό,να τα βγάζεις από μέσα σου όσα σε απασχολούν.Και παράλληλα θα κάνεις και την δική σου προσπάθεια.
Είσαι ακόμα στην αρχή του προβλήματος οπότε μπορείς να το αντιμετωπίσεις πιο εύκολα.Και από ότι φαίνεται έχεις και την θέληση και την δύναμη να τα καταφέρεις.

Εύχομαι όλα να σου πάνε καλά!

[Sofia]

Πιστεύω ότι θα καταφέρεις,

αν πιστέψεις εσύ ότι θα καταφέρεις, και κάνεις κάτι για να τα \"καταφέρεις\"....

Αλήθεια, πιστεύεις ότι το έντονο άγχος, ή το επίμονο άγχος, η κατάθλιψη , οτιδήποτε.....μπορεις να το καταπολεμίσεις με καλή διατροφή, βότανα, διακοπή καπνίσματος και χαλαρωτική μουσική?
Και όλα αυτά γιατί, για να αποφύγεις τον ψυχολόγο? ή το να παραδεχτείς ότι χρειάζεσαι βοήθεια και στη συνέχεια να την αναζητήσεις?

Σίγουρα, καλή διατροφή και όλα τα υπόλοιπα που γράφεις καλό κάνουν, αλλά μπορούν να θεραπεύσουν? Μπορούν να σε βοηθήσουν να \"κλεισεις λογαριασμούς\" όπως λες?

[alexandros3]

Πάντως αυτό έχει μια βάση... Δηλαδή βλέπω από τον εαυτό μου. Δουλειά, σχέση όσο μένει χρόνος, άγχος, άγχος, λεφτά, λεφτά. Τσιγάρο, ένταση... και προς τι; Μερικά πράγματα λείνονται με το ψυχολόγο και εγώ τουλάχιστον θεωρώ τρομερά καλό το ότι πήγα. Αλλά από \' κει και πέρα έχει να κάνει και με το τι κάνουμε στη ζωή μας. Κάποιος με μια πιο χαλαρή δουλειά δεν θα είχε τόσο άγχος. Άλλαξε δουλειά αν μπορείς. Δεν μπορώ να βλέπω κάτι τελειωμένους τύπους μέσα στο άγχος και στα εμφράγματα και να υπερηφανεύονται κι όλας ότι είναι παραγωγικοί και να λένε ότι το χαίρονται. Δεν μπορώ τους θεωρώ... ανώμαλους! Βλέπω τη ζωή μου τώρα με τη σχέση μου... να μην έχω χρόνο για τίποτα. Θέλω να κάνω κι άλλα πράγματα γιατί αυτή η σχέση εμένα μου έχει δώσει ζωή. Θέλω να ξεκινήσω ένα άθλημα, να διευρύνω τον κοινωνικό μου κύκλο με άτομα που γουστάρω περισσότερο.... Θέλω να είμαι χαλαρός... Πως θα το καταφέρω αυτό αν είμαι μόνο με τη δουλειά...
Μερικά πράγματα είναι πως τα θωρούμε. Αλλά για παράδειγμα κάποιος που δουλεύει σε μια φάμπρικα θα τον πιάσει η μέση του. Αυτό δεν έχει να κάνει με το πως τα βλέπει τα πράγματα. Το ίδιο και για το άγχος σε σχέση με άλλες δουλειές. Μερικά πράγματα είναι αντικειμενικά... σκατά! (τα πήρα λίγο εντάξει )
Αλλά αυτό που βλέπω είναι ότι το έχω συνηθίσει αυτό. Το άγχος, την ένταση, να τα παίρνω, να τρέχω να κάνω δύο δουλειές... έτσι ζούσα και ζω. Θέλει προσπάθεια να το αλλάξεις, τουλάχιστον όσο αντικειμενικά, σε παίρνει.
Δηλαδή είναι απίστευτο. Η ζωή μου είναι έτσι προγραμματισμένη που να μη χωράει κανένας άλλος!
Αλλά κάτι συμβαίνει κι είναι σαν μία κάθαρση. Δηλαδή ένταση άγχος παραγωγικότητα, έκρηξη και μετά μία θάλασσα λάδι κι απόλυτη ηρεμία. Το έχω παρατηρήσει αυτό... Δεν ξέρω αν είναι αυτό που θέλω πια. Κάποτε μου άρεσε, ή μάλλον κάτι που πρόσφερε, αλλά τώρα θα προτιμούσα μία μεγαλύτερη... σταθερότητα συναισθημάτων. Άσε που τρελαίνεται κι η κοπέλα μου αν και υποστηρίζει ότι το έχει συνηθίσει. Μάλιστα το περιγράφει κάπως έτσι: \"ξέρω ότι θα περάσει, οπότε περιμένω\". Ίσως όμως εγώ να μην το θέλω πια.
Τέλος πάντων. Πλατιάζω και δεν είναι και 100% στο θέμα του thread.

[weird]

Οι κρισεις πανικου με επισκεφτηκαν πριν 2 χρονια αλλα ήταν τόσο έντονες σε συνδυασμο με κοιν. φοβία που με \"αναγκασαν\" να επισκεφτώ ειδικό, γιατί όπως είπα στην ψυχολόγο μου τότε \"δεν μπορώ να κάνω πράγματα που παλιότερα τα θεωρούσα δεδομένα, όπως να βγαίνω έξω με κόσμο\".
Απο τότε η ζωή μου έχει αλλάξει ριζικα. Ο πανικός έχει πάνω απο ένα χρόνο να μου συμβει...
Μπορεί να αισθανθώ κάποια αδιαθεσία λόγω άγχους αλλα πλέον δεν έχει καμια δύναμη πάνω μου..
Η ζωή μου λοιπόν..ακου να δεις τι έκανα. εκατσα και διέκρινα αφενός την θέληση μου να γίνω καλά, το πείσμα μου να το κάνω, και αφετερου προσπάθησα να \"ακουσω\" τη βαθυτερη φωνή μου, τις αναγκες μου. Ειχα μια πεποιθηση οτι πρώτα απο ολους εγώ ήξερα καλύτερα τι μου χρειάζεται.
Ετσι λοιπον αλλαξα τη διατροφή μου: βιταμινες συμπλέγματος βητα και μαγνησιο, ειναι έμαθα δυνατός συνδυασμος κατα του άγχους. Πήρα ΄διάφορα χαλαρωτικα και άλλου τύπου βότανα, κατα καιρούς ελαττώνω το τσιγαρο(κατα καιρους παλι...δυστυχως εδω δεν εχω πολυ έλεγχο), πηγαινω συστηματικα πλεον γυμναστηριο για να διωχνω εντάσεις και για καλή φυσικά κατάσταση, έχω τις χαλαρωτικές μουσικές μου, μαζευω λεφτά για χορο η γιόγκα...
Χεχε πιστευω οτι στα λόγια σου έρχομαι.
Ολα αυτα έγιναν σταδιακά και δεν τα έκανα πάντα με συνείδηση: χω πρόβλημα, να κάνω κάτι. Απλα ένιωθα οτι ο οργανισμός μου τα έχει αναγκη.
Σημερα ο πανικός εχει φυγει και η κοιν. φοβια ειναι κατα 90% ελεγχόμενη... Ειμαι πολλλλλυυυυυυυυυυυυυυ χαρουμενη)))
Η σφαιρική αντιμετώπιση είναι η καλύτερα. Το είδα σαν να με φροντιζω σωματικα, ψυχικα και πνευματικα( ναι επεσε και πολυ διαβασμα που οδηγησε σε πνευματικη αναζητηση).
Να βρεις τη δυναμη μεσα σου σου ευχομαι και να κανεις καλύετρη φίλη σου την ελπίδα.
Οσο για το ξεκαθάρισμα λογαριασμών, έβαλε κι αυτο ενα γερό λιθαράκι στην αντιμετώπιση του άγχους μου. Πολλά φιλιά. Ειμαστε ολοι εδω να σε ακουμε και να σε στηριζουμε)

[αννυ]

το δικο μου προβλημα ισως δεν ηταν τοσο σοβαρο οσο το δικο σου.ισως επειδη τωρα εχουν περασει μηνες που ειμαι καλα δεν μπορω να θυμηθω ποσο ασχημα ηταν τοτε αυτα που περασα.ειχα κρισεις πανικου και δεν ηθελα να βγω απο το σπιτι γιατι αμεσως με επιαναν ψυχοσωματικα.παρολο που η συμβουλη μου για τους αλλους ειναι να πανε σε ενα ψυχολογο,εγω ποτε δεν πηγα.δεν ηθελα να δεχτω οτι πρεπει να παω.και ημουν και εγω οπως εσυ.ακομα και τα προβληματα τα αντιμετωπιζα με χαμογελο και ημουν ανεκτικη με ολους και ολα.δεν ειναι καλο αυτο τελικα να τα κραταμε μεσα μας γιατι μαλλον μετα μας βγαινουν αλλιως.
Τελος παντων αυτο που θελω να πω ειναι οτι δεν πηγα σε ψυχολογο αλλα ειμαι καλα.δεν εχω κρισεις πανικου,αγχος σε φυσιολογικα επιπεδα πιστευω και το να γινω καλα οφειλεται στο οτι αρχισα να κανω αυτα που φοβαμαι.δεν ξερω πως μπορει αν φυγουν ολα αυτα που εχεις στο κεφαλι σου,δυστυχως τελικα το μυαλο μας δεν μπορουμε να το ελεγξουμε και να πουμε μη σκεφτεσαι.παρολα αυτα πιστευω οτι θα μπορεσεις να τα καταφερεις μονη σου και χαιρομαι που εχεις τοση θεληση.ελπιζω να σου πανε ολα καλα.
και να μας ενημερωνεις..

[alexandros3]

Εγώ πήγα ψυχολόγο για 8 μήνες. Αυτό που έγινε ήταν ότι το άγχος μου τετραπλασιάστηκε. Τον έκοψα πρόσφατα.
Μαζί μ\' αυτό άρχισε να μετριάζεται και το άγχος. Κρίση πανικού είχα μόνο μία φορά ενώσο πήγαινα.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που τον έχω κόψει αλλά το άγχος έχει ήδη αρχίσει να μειώνεται.
Βλέποντας από μία απόσταση, σαφώς μου έκανε καλό. Αλλά από ένα σημείο και μετά, το άγχος ήταν αφόρητο. Και όλο τα ίδια έλεγε, δεν προσέφερε λύσεις.
Οπότε έφυγα.
Τώρα εφαρμόζω όσα καλά πήρα στη ζωή μου.
Αλλά άλλαξα πολύ και προς το άσχημο όσο πήγαινα και τώρα που μιλάω. Εκεί που αγαπούσα και πρόσφερα, σταμάτησα να προσφέρω. Αφου κι η ίδια η μάνα μου μου είπε ότι δεν είχε συνηθίσει να με βλέπει να έχω \"κακία\".
Δεν σήκωνα ούτε καλαμπούρι κι όλες οι σχέσεις μου σχεδόν ζημιωθήκανε.
Τώρα αν αυτό είναι τμήμα της ψυχοθεραπείας... τι να πω. Λύθηκαν κάποια ζητήματα που είχα μέσα μου αλλά τώρα θέλω τον παλιό γνωστό αλέξανδρο με τη σταθερότητα του. Τον βλέπω να επιστρέφει με γοργά βήματα τώρα και έχοντας λύσει και θέματα μέσα του.
Οπότε θα έλεγα ναι στον ψυχολόγο αλλά σταμάτημα όταν χρειάζεται. Όχι εσαή.