Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου.

[void]

Καλησπέρα, είμαι σχετικά καινούριο μέλος στο φόρουμ.Ο λόγος για τον οποίο έκανα αυτή την εγγραφή είναι γιατί θα ήθελα να συζητήσω για κάποια ζητήματα που με απασχολούν και να ακούσω απόψεις που ενδεχομένως θα με βοηθήσουν.
Έχω βάλει ως τίτλο του θρεντ μου "Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου" διότι θεωρώ ότι αυτό συμπυκνώνει καλύτερα το πως νιώθω στην παρούσα φάση για τον εαυτό μου.
Η αλήθεια είναι ότι τους τελευταίους μήνες έχω απομακρυνθεί πολύ από αυτό που συνήθιζα να είμαι.Η αλήθεια είναι ότι αντιμετωπίζω ζητήματα με τη δουλειά μου και έχω κάνει ριζικές αλλαγές στην καθημερινότητά μου ως προς το θέμα των σχέσεών μου αλλά και της εργασίας μου μια και αποφάσισα να αλλάξω επάγγελμα.Γνωρίζω δηλαδή μέσα μου ότι ακόμα είμαι σε στάδιο προσαρμογής και αποδοχής της νέας κατάστασης που έχω επιλέξει (η οποία απαιτεί να μένω σπίτι να διαβάζω σε ρυθμούς πανελληνίων κάτι που έχω ξεσυνηθίσει χρόνια τώρα).Αλλά όσο κια να βλέπω κάποια πράγματα που θεωρώ ότι σίγουρα ευθύνονται για την κακή ψυχολογία μου, δεν μπορώ να βρω κάποια λύση.
Για παράδειγμα, εγώ πάντα ήμουν πολύ δυνατή, αντράκι που λέμε, αποτέλουσα στήριγμα για άλλους..τώρα πια δεν έχω τη διάθεση να συναναστρέφομαι με κανέναν, ούτε να ακούω κανέναν.Επίσης, παλιότερα ήμουν ευχαριστημένη με αυτά που είχα και επ'ουδενί δεν ένιωθα άβολα με την επιτυχία του άλλου.Έχω αρχίσει και κάνω πέρα κόσμο που δουλεύει και ζηλεύω φίλες μου που θεωρώ ότι τα έχουν όλα στη ζωή τους, ενώ εγώ παλέυω τόσο σκληρά και δε με καταλαβαίνει κανείς.Και για κακή μου τύχη έχω και μια σχέση όπου έχω βγάλει 9 μήνες τώρα το χειρότερο εαυτό μου και ζηλεύω σαν τρελλή.Εντάξει, πάντα ήμουν λίγο πιο κτητική αλλά τώρα το έχω παρακάνει!όλη μέρα σκέφτομαι ραδιουργίες και σενάρια που υποτίθεται κάνει ο φίλος μου για να με προδώσει.
Όλα αυτά βέβαια σίγουρα με κάνουν να δείχνω φοβερά ανασφαλές άτομο το ξέρω.Αλλά δεν είναι ότι δεν προσπαθώ κιόλας να το ξεπεράσω...αλλά αισθάνομαι ειλικρινά πολύ άσχημα με τον εαυτό μου.Και πολύ απογοητευμένη..πως κατάντησα έτσι?

[Christina82]

Καλησπέρα void, καλώς ήρθες! Κοίτα,δεν μπορούμε πάντα να είμαστε καλά κάποιες φορές θα υπάρχουν στιγμές που θα "πέφτουμε" και θα νιώθουμε ανασφάλειες. Το θέμα είναι να ξαναβρείς τον εαυτό σου..ξέρεις τι αξίζεις και τι είσαι. Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός γι αυτό δεν θα έπρεπε να ζηλεύεις κανέναν. Ο καθένας κάνει ότι καλύτερο για τον εαυτό του οπότε και εσύ βλέπω οτί δεν "κάθεσαι" δλδ κάνεις κάτι,προσπαθείς! Όλα αυτά σου συμβαίνουν γτ σταμάτησες να πιστεύεις σε εσένα και μόνο εσύ θα καταφέρεις να ξαναέχεις πίστη. Όσον αφορά τον φίλο σου θα πρέπει να σταματήσει να πλάθεις ιστορίες γτ κάνει κακό πρώτα απ'όλα σε εσένα και μετά στη σχέση σου...Μην το κάνεις! Βρες την δύναμη που κρύβεις μέσα σου και πίστεψε σε σένα και έχε εμπιστοσύνη...Μίλησε με τον εαυτό σου και δες τι αξίζεις και όποια λάθη κάνεις διόρθωσε τα και κανε τα καλύτερα!Σταμάτα να ασχολείσαι με όλους τους άλλους και κοίτα εσένα...ευχαρίστησε τον εαυτό σου. Να σου θυμήσω πάλι: Σταμάτα τις αρνητικές σκέψεις και κάν'τες θετικές...

[void]

Καλησπέρα void, καλώς ήρθες! Κοίτα,δεν μπορούμε πάντα να είμαστε καλά κάποιες φορές θα υπάρχουν στιγμές που θα "πέφτουμε" και θα νιώθουμε ανασφάλειες. Το θέμα είναι να ξαναβρείς τον εαυτό σου..ξέρεις τι αξίζεις και τι είσαι. Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός γι αυτό δεν θα έπρεπε να ζηλεύεις κανέναν. Ο καθένας κάνει ότι καλύτερο για τον εαυτό του οπότε και εσύ βλέπω οτί δεν "κάθεσαι" δλδ κάνεις κάτι,προσπαθείς! Όλα αυτά σου συμβαίνουν γτ σταμάτησες να πιστεύεις σε εσένα και μόνο εσύ θα καταφέρεις να ξαναέχεις πίστη. Όσον αφορά τον φίλο σου θα πρέπει να σταματήσει να πλάθεις ιστορίες γτ κάνει κακό πρώτα απ'όλα σε εσένα και μετά στη σχέση σου...Μην το κάνεις! Βρες την δύναμη που κρύβεις μέσα σου και πίστεψε σε σένα και έχε εμπιστοσύνη...Μίλησε με τον εαυτό σου και δες τι αξίζεις και όποια λάθη κάνεις διόρθωσε τα και κανε τα καλύτερα!Σταμάτα να ασχολείσαι με όλους τους άλλους και κοίτα εσένα...ευχαρίστησε τον εαυτό σου. Να σου θυμήσω πάλι: Σταμάτα τις αρνητικές σκέψεις και κάν'τες θετικές...

Καλησπέρα, σε ευχαριστώ για την ανταπόκριση καταρχάς.
Κοίτα, έδωσα μια γενική άποψη του προβλήματός μου και όλα αυτά που λες τα πιστεύω απόλυτα και προσπαθώ να τα πράττω κιόλας αλλά...είναι γενικευμένες πλέον οι τάσεις που περιέγραψα παραπάνω και με κάνουν δυσλειτουργική πρώτα απ'όλα..να σε ρωτήσω..έχεις παρατηρήσει κάθε πότε σου περνάνε αρνητικές σκέψεις από το μυαλό?δηλαδή τη συχνότητα που το παθαίνεις, αν το παθαίνεις φυσικά...

[Christina82]

Φυσικά και το παθαίνω και πίστεψέ με έχω περάσει από κατάθλιψη και διάφορα υπαρξιακά..το παθαίνω σε συγκεκριμένα πράγματα,στις σχέσεις μου δλδ. Σε όλα τα υπόλοιπα επίπεδα δεν προβληματίζομαι πλέον...δεν με "νοιάζει" τι κάνει ο καθένας και πως το έχει καταφέρει. Με ενδιαφέρω εγώ...αυτό που κάνω το κανω γιατί το θέλω ή επειδή μέχρι εκεί μπορώ για διάφορους λόγους. Μπορεί να δυσκολεύομαι αρκετά αλλά δεν με νοιάζει γιατί μαθαίνω μέσα από τις δυσκολίες πολλά και νιώθω καλύτερα που καταφέρνω κάτι με δυσκολία ενώ άλλοι άνθρωποι δεν ξέρουν τι σημαίνει αυτό..και ούτε μπαίνω στη διαδικασία να συγκρίνω εμένα με άλλους ακόμα και αν το κάνουν άλλοι για μένα δεν με νοιάζει γτ δεν ξέρουν τι μπορεί εγώ να έχω καταφέρει..και επίσης δεν βιάζομαι να καταφέρω κάτι σύντομα...Στις σχέσεις μου με πιάνει η ανασφάλεια και η φαντασία μου παίζει αλλά ανάλογα...Εσύ έχεις κάποιους λόγους που σε πιάνουν αυτά?σου έχει δείξει κάποια στοιχεία?

[carrie]

Έχω βάλει ως τίτλο του θρεντ μου "Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου" διότι θεωρώ ότι αυτό συμπυκνώνει καλύτερα το πως νιώθω στην παρούσα φάση για τον εαυτό μου.
Η αλήθεια είναι ότι τους τελευταίους μήνες έχω απομακρυνθεί πολύ από αυτό που συνήθιζα να είμαι.Η αλήθεια είναι ότι αντιμετωπίζω ζητήματα με τη δουλειά μου και έχω κάνει ριζικές αλλαγές στην καθημερινότητά μου ως προς το θέμα των σχέσεών μου αλλά και της εργασίας μου μια και αποφάσισα να αλλάξω επάγγελμα.Γνωρίζω δηλαδή μέσα μου ότι ακόμα είμαι σε στάδιο προσαρμογής και αποδοχής της νέας κατάστασης που έχω επιλέξει (η οποία απαιτεί να μένω σπίτι να διαβάζω σε ρυθμούς πανελληνίων κάτι που έχω ξεσυνηθίσει χρόνια τώρα).Αλλά όσο κια να βλέπω κάποια πράγματα που θεωρώ ότι σίγουρα ευθύνονται για την κακή ψυχολογία μου, δεν μπορώ να βρω κάποια λύση.

Εχεις βαλει τον εαυτο σου σε μια πολυ στρεσαριστικη κατασταση, για να το συγκρινεις με τους ρυθμους των πανελληνιων και επειπλεον αναγνωριζεις πως εισαι σε μια μεταβατικη περιοδο, και για αυτο και μονο δεν ειναι να απορεις που εχεις συμπτωματα "απωλειας εαυτου", γιατι πια δεν διασκεδαζεις, δεν απολαμβανεις, αλλα παλευεις και στρεσαρεσαι.

Για παράδειγμα, εγώ πάντα ήμουν πολύ δυνατή, αντράκι που λέμε, αποτέλουσα στήριγμα για άλλους..

Μηπως αυτος δεν ηταν ο πραγματικος εαυτος σου; Τοσο νεα και να αποτελεις στηριγμα για αλλους; Οκ, να στηριζουμε, αλλα αμα αυτος ειναι ο βασικος μας ρολος μενουν πισω αλλοι ρολοι, της φιλης, της κορης, της αδερφης κτλ

τώρα πια δεν έχω τη διάθεση να συναναστρέφομαι με κανέναν, ούτε να ακούω κανέναν.

Ε αμα ειχες ακουσει πολλη κλαψα και εσυ δεν ειχες πουθενα να ανοιχτεις, λογικο το βλεπω :)

Επίσης, παλιότερα ήμουν ευχαριστημένη με αυτά που είχα και επ'ουδενί δεν ένιωθα άβολα με την επιτυχία του άλλου.Έχω αρχίσει και κάνω πέρα κόσμο που δουλεύει και ζηλεύω φίλες μου που θεωρώ ότι τα έχουν όλα στη ζωή τους, ενώ εγώ παλέυω τόσο σκληρά και δε με καταλαβαίνει κανείς.

Mηπως τοσο καιρο προσπαθουσες να εισαι υπερανω, και τωρα κουραστηκες;

Και για κακή μου τύχη έχω και μια σχέση όπου έχω βγάλει 9 μήνες τώρα το χειρότερο εαυτό μου και ζηλεύω σαν τρελλή.Εντάξει, πάντα ήμουν λίγο πιο κτητική αλλά τώρα το έχω παρακάνει!όλη μέρα σκέφτομαι ραδιουργίες και σενάρια που υποτίθεται κάνει ο φίλος μου για να με προδώσει.

Λοιπον, μου θυμιζεις τον φιλο μου, και αυτος σε μεταβατικη περιοδο, και αυτος στρεσαρεται με διαφορες καταστασεις, και σε αυτον βγαινει περισσοτερη ζηλεια και για τους γυρω και για τις σχεσεις του αυτη την περιοδο, ενω παλια αισθανοταν μια χαρα. Αλλα τωρα κουραστηκε να φροντιζει και να στηριζει τους αλλους, και να καταπινει τον θυμο του και την αισθηση της αδικιας, και ολα αυτα ξεσπανε σαν να κολλησε το αυτοματο και να πυροβολει γυρω γυρω

Όλα αυτά βέβαια σίγουρα με κάνουν να δείχνω φοβερά ανασφαλές άτομο το ξέρω.Αλλά δεν είναι ότι δεν προσπαθώ κιόλας να το ξεπεράσω...αλλά αισθάνομαι ειλικρινά πολύ άσχημα με τον εαυτό μου.Και πολύ απογοητευμένη..πως κατάντησα έτσι?

Δεν καταντησες καπως. Περασες απο τη φαση του θεου στη φαση του θνητου, και ερχεσαι σε επαφη με τα συναισθηματα σου γιατι νιωθεις ευαλωτη, ειναι φοβερο το τι μπορει να προκαλεσει το αγχος..

Απο την αρχη ηθελα να σου απαντησω γιατι και συ με βοηθησες στο νημα μου, γραψε μας κι αλλα αν θες να αναλυσουμε, ειδικα για τις αρνητικες σκεψεις..

[void]

Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας...
λοιπόν, λίγα πράγματα παραπάνω..το μεγάλο μου πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να συνδυάσω τις αντιφάσεις μου το τελευταίο διάστημα.Καταλαβαίνω ότι είμαι αποδυναμωμένη..και καταλαβαίνω ότι δεν είναι δίκαιο για τη Χ φίλη μου να την αποφεύγω επειδή τη θεωρώ καλύτερη συνολικά σε σχέση με μένα..καλύτερη εμφανισιακά, καλύτερη οικονομικά, επαγγελματικά κατασταλαγμένη..όλα αυτά που θα ήθελα να έχω εγώ και τα έχει αυτή τα ζηλεύω..εννοείται ότι δε ζηλεύω να πάθει κάτι κακό!!!αλλά ζηλεύω στο βαθμό που προτιμώ να μην τη βλέπω..και δε μου αρέσει καθόλου αυτό σαν χαρακτηριστικό ανθρώπου.Και βασικά δεν ήμουν ποτέ έτσι..ίσα ίσα, που ποτέ δε ζήλευα..ναι μεν μπορεί να αισθάνθηκα αδικημένη σε πολλές περιπτώσεις..ή λίγο μειονεκτικά σε κάποιες άλλες..αλλά πάντα σε ανθρώπινα πλαίσια, έτσι?δεν έδιωχνα κόσμο από κοντά μου επειδή νιώθω ότι είναι καλύτεροι από εμένα..το θεωρώ βασικά πολύ ποταπό χωρίς να σημαίνει ότι το παίζω υπεράνω..ίσα ίσα..αν μου πει κάποιος ότι αντιμετωπίζει κάτι αντίστοιχο θα το καταλάβω..αλλά δεν το αντέχω να το βιώνω εγώ η ίδια..είναι πολύ βασανιστικό!και δυστυχώς επεκτείνεται και σε άλλα άτομα τα οποία θεωρητικά δε θα έπρεπε να με "απειλούν"..κι όμως αισθάνομαι να απειλούμαι...σαν αγρίμι στο κλουβί..όλο αυτό εκτός του ότι μου στερεί πολλή ενέργεια και με αποπροσανατολίζει από το στόχο μου (που είναι το διάβασμα)..μου δημιουργεί και πολλά ξεσπάσματα..τα οποία βγαίνουν, που αλλού?στη σχέση..και εκεί φυσικά σε μορφή ζήλειας..και δυστυχώς πάντα ακολουθεί η επίγνωση του τι κάνω..και ζητάω συγνώμη που για άλλη μια φορά τα έκανα σκατά..και τον εαυτό μου εννοείται τον ξεφτιλίζω..και εκεί είναι η μεγάλη αντίφαση:ότι είμαι πολύ δυναμικός τύπος και τόσο κλάμα και οδυρμό το θεωρώ κατάντια και φυσικά αναρωτιέμαι"που προέκυψε τέτοια κακώς εννοούμενη ευαισθησία?"..και το χειρότερο όλων?μου περνάει για κάποιο διάστημα, αλλά ξαναχτυπάει σε ανύποπτη στιγμή..οπότε πλέον έχω και άγχος για το πότε θα ξαναπάθω παράκρουση.Και αυτό είναι τόσο κουραστικό, μα τόσο κουραστικό....αυτά εν ολίγοις :-)

[void]

Κάρυ σου απαντάω εδώ και ελπίζω να το δεις γιατί δε θέλω να μιλάω για εμένα σε θρεντ άλλου.Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, είσαι καλή γυναίκα και φαίνεται αυτό( άσε τους ηθικολόγους να κουρεύονται)
Μικρούλα δεν είμαι και τόσο (28 ετών) και σοφή δεν ξέρω...κοίτα, από όταν αποδέχθηκα το ότι απλώς παίζει να μην ταιριάζω με τα άτομα τα οποία με περιστοιχίζουν, έχουν ενταθεί τα συμπτώματα αρνητικών σκέψεων και ζήλειας..με τρομάζει το να μην αισθάνομαι ότι μπορώ να συνεννοηθώ με κανέναν.
Το μόνο που με έχει ανακουφίσει είναι ότι οκ, είμαι σίγουρη πλέον ότι καλύτερα μόνη, παρά να υποκρίνομαι ότι περνάω καλά.

[carrie]

Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας...
λοιπόν, λίγα πράγματα παραπάνω..το μεγάλο μου πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να συνδυάσω τις αντιφάσεις μου το τελευταίο διάστημα.

Μηπως απλα να τα δεχτεις ολα μαζι οπως ειναι;

Καταλαβαίνω ότι είμαι αποδυναμωμένη..και καταλαβαίνω ότι δεν είναι δίκαιο για τη Χ φίλη μου να την αποφεύγω επειδή τη θεωρώ καλύτερη συνολικά σε σχέση με μένα..καλύτερη εμφανισιακά, καλύτερη οικονομικά, επαγγελματικά κατασταλαγμένη..όλα αυτά που θα ήθελα να έχω εγώ και τα έχει αυτή τα ζηλεύω..εννοείται ότι δε ζηλεύω να πάθει κάτι κακό!!!αλλά ζηλεύω στο βαθμό που προτιμώ να μην τη βλέπω..

Μηπως δεν ειναι ζηλεια, αλλα λογω του οτι ειστε σε διαφορετικες φασεις δε μπορειτε να εχετε αρκετα κοινα; Μηπως και εκεινη κανει και λεει πραγματα που πυροδοτουν την αντιδραση σου; Πχ να μιλαει συνεχεια για τη δουλεια της, τα μαλλια της και τι κανει με τα λεφτα της; Κατι που δε σε κανει κατωτερη, ασχημοτερη, ατυχοτερη, ανικανοτερη, αλλα διαφορετικοτερη, και μαλλον καλυτερη; Κι αν οντως πιστευεις οτι εχει καποια θετικα στοιχεια, δες το σαν μια προκληση να γινεις εσυ η ιδια καλυτερη, να προσεχεις παραπανω τον εαυτο σου, να κανεις τα ονειρα σου πραγματικοτητα. Γιατι λες οτι ειναι αιδκο για εκεινη; Αστην αυτην, μην σκεφτεσαι τους αλλους πρωτα μια ζωη, λαθος μεγα λαθος! Και μηδενα προ του τελους ουτε μηδενιζε ουτε μακαριζε. Στην τελικη μπορει να ειναι παγιδευμενη στη δουλεια της ή στην ομορφια της

και δε μου αρέσει καθόλου αυτό σαν χαρακτηριστικό ανθρώπου.Και βασικά δεν ήμουν ποτέ έτσι..ίσα ίσα, που ποτέ δε ζήλευα..ναι μεν μπορεί να αισθάνθηκα αδικημένη σε πολλές περιπτώσεις..ή λίγο μειονεκτικά σε κάποιες άλλες..αλλά πάντα σε ανθρώπινα πλαίσια, έτσι?δεν έδιωχνα κόσμο από κοντά μου επειδή νιώθω ότι είναι καλύτεροι από εμένα..το θεωρώ βασικά πολύ ποταπό χωρίς να σημαίνει ότι το παίζω υπεράνω..

Μηπως τοσο καιρο ο εαυτος σου να παρει ποδι απο αυτες τις σχεσεις ηθελε, αλλα εσυ για να αισθανεσαι οτι εισαι και να εισαι υπερανω δεν τον ακουγες; και καπου λυγισες ή βαρεθηκες; Ειναι καλο να τον ακουμε τον εαυτο μας ξερεις.. Καποιοι λογοι υπαρχουν που αποφευγεις αυτες τις φιλες, και δεν ειναι ζηλεια ο βασικος οπως το παρουσιαζεις. Η ζηλεια μπορει να πηγαζει απο δικα σου αισθηματα ανεπαρκειας, και αυτα εχουν σχεση μονο με εσενα..

ίσα ίσα..αν μου πει κάποιος ότι αντιμετωπίζει κάτι αντίστοιχο θα το καταλάβω..αλλά δεν το αντέχω να το βιώνω εγώ η ίδια..είναι πολύ βασανιστικό!

γιατι πρεπει να εισαι παντα υπερανω ε; τσαλακωσε λιγο αυτη την εικονα, ειναι πολυ απελευθερωτικο!!!!!

και δυστυχώς επεκτείνεται και σε άλλα άτομα τα οποία θεωρητικά δε θα έπρεπε να με "απειλούν"..κι όμως αισθάνομαι να απειλούμαι...σαν αγρίμι στο κλουβί..όλο αυτό εκτός του ότι μου στερεί πολλή ενέργεια και με αποπροσανατολίζει από το στόχο μου (που είναι το διάβασμα)..

Ποσο το απολαμβανεις αυτο το διαβασμα που κανεις; Ποσο το θες; και γιατι;

μου δημιουργεί και πολλά ξεσπάσματα..τα οποία βγαίνουν, που αλλού?στη σχέση..και εκεί φυσικά σε μορφή ζήλειας..και δυστυχώς πάντα ακολουθεί η επίγνωση του τι κάνω..και ζητάω συγνώμη που για άλλη μια φορά τα έκανα σκατά..και τον εαυτό μου εννοείται τον ξεφτιλίζω..και εκεί είναι η μεγάλη αντίφαση:ότι είμαι πολύ δυναμικός τύπος και τόσο κλάμα και οδυρμό το θεωρώ κατάντια και φυσικά αναρωτιέμαι"που προέκυψε τέτοια κακώς εννοούμενη ευαισθησία?"

Ο δυναμικος εαυτος βαρεθηκε να κανει συνεχεια τον δυνατο, θελει να ειναι και λιγο ανθρωπος, εκει ειναι οι χαρες της ζωης.

..και το χειρότερο όλων?μου περνάει για κάποιο διάστημα, αλλά ξαναχτυπάει σε ανύποπτη στιγμή..οπότε πλέον έχω και άγχος για το πότε θα ξαναπάθω παράκρουση.Και αυτό είναι τόσο κουραστικό, μα τόσο κουραστικό....αυτά εν ολίγοις :-)

μου θυμιζεις ενα φιλο μου, που μου ελεγε, ειμαι προβηματισμενος γιατι ειμαι ευτυχισμενος οπως ζω τωρα, αλλα εγω θα ηθελα να ειμαι ευτυχισμενος αλλιως!!!! Μηπως εχεις βαλει πολλους ορους στη ζωη σου σχετικα με το τιπρεπει να πετυχεις και ποτε να εισαι ευτυχισμενη; Ευτυχισμενη με τονε αυτο σου μπορεις να εισαι καθε στιγμη που εισαι ο εαυτος σου και απολαμβανεις τη ζωη, και τοτε δε χρεαιζεται να ζηλευεις κανεναν, γινεσαι αυθορμητα δημιουργικη!

Μικρούλα δεν είμαι και τόσο (28 ετών) και σοφή δεν ξέρω...

Εισαι μικρη, και σοφη σιγουρα στο λεω εγω, εισαι σε πολυ καλο δρομο!

κοίτα, από όταν αποδέχθηκα το ότι απλώς παίζει να μην ταιριάζω με τα άτομα τα οποία με περιστοιχίζουν, έχουν ενταθεί τα συμπτώματα αρνητικών σκέψεων και ζήλειας..με τρομάζει το να μην αισθάνομαι ότι μπορώ να συνεννοηθώ με κανέναν.

Ποσο μονο αισθανοταν το κυκνακι αναμεσα στα παπακια το ξερω, σκεψου οτι αυτο μπορει και να μην ειναι αρνητικο. Για να ταιριαζες με αλλους θα επρεπε να μιλας για μαλλια, παπουτσια, και την τελευταια κολλεξιον. Απο καθε ανθρωπο κρατας οτι σου κανει, δινεις οτι σε κανει ευτυχισμενο, και τηρεις τις αναλογες αποστασεις. Δεν ειναι υποχρεωτικο να εισαι κοντα με ολους, χαρουμενη με την παρεα τους και να τους στηριζεις και να τους μιλας για οτι θελουν, να γινεσαι οτι θελουν αυτοι για να σε επιλεγουν για παρεα. Ετσι χανεις το σημαντικοτερο που εχεις, τον εαυτο σου, και για αυτο αισθανεσαι ασχημα.. Δες ποσο αξιζεις!! Ξερω οτι ειναι σημαντικο να αισθανεσαι πως ανηκεις καπου, αλλα πιο σημαντικο ειναι να μην κανεις το μερικο ολικο, δλδ δεν ταιριαζω λιγο με καποιους, αρα δεν ταιριαζω καθολου με κανεναν. Πολυ αγχος δειχνει αυτο, πολυ θυμο, για τους αλλους.

Το μόνο που με έχει ανακουφίσει είναι ότι οκ, είμαι σίγουρη πλέον ότι καλύτερα μόνη, παρά να υποκρίνομαι ότι περνάω καλά.

Καλυτερα να εισαι καλα, οπως και αν εισαι. Αν θες να βρεις παρεα, θα βρεις, οταν το περιμενεις λιγοτερο..

[PostMortem]

Καλησπέρα, είμαι σχετικά καινούριο μέλος στο φόρουμ.Ο λόγος για τον οποίο έκανα αυτή την εγγραφή είναι γιατί θα ήθελα να συζητήσω για κάποια ζητήματα που με απασχολούν και να ακούσω απόψεις που ενδεχομένως θα με βοηθήσουν.
Έχω βάλει ως τίτλο του θρεντ μου "Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου" διότι θεωρώ ότι αυτό συμπυκνώνει καλύτερα το πως νιώθω στην παρούσα φάση για τον εαυτό μου.
Η αλήθεια είναι ότι τους τελευταίους μήνες έχω απομακρυνθεί πολύ από αυτό που συνήθιζα να είμαι.Η αλήθεια είναι ότι αντιμετωπίζω ζητήματα με τη δουλειά μου και έχω κάνει ριζικές αλλαγές στην καθημερινότητά μου ως προς το θέμα των σχέσεών μου αλλά και της εργασίας μου μια και αποφάσισα να αλλάξω επάγγελμα.Γνωρίζω δηλαδή μέσα μου ότι ακόμα είμαι σε στάδιο προσαρμογής και αποδοχής της νέας κατάστασης που έχω επιλέξει (η οποία απαιτεί να μένω σπίτι να διαβάζω σε ρυθμούς πανελληνίων κάτι που έχω ξεσυνηθίσει χρόνια τώρα).Αλλά όσο κια να βλέπω κάποια πράγματα που θεωρώ ότι σίγουρα ευθύνονται για την κακή ψυχολογία μου, δεν μπορώ να βρω κάποια λύση.
Για παράδειγμα, εγώ πάντα ήμουν πολύ δυνατή, αντράκι που λέμε, αποτέλουσα στήριγμα για άλλους..τώρα πια δεν έχω τη διάθεση να συναναστρέφομαι με κανέναν, ούτε να ακούω κανέναν.Επίσης, παλιότερα ήμουν ευχαριστημένη με αυτά που είχα και επ'ουδενί δεν ένιωθα άβολα με την επιτυχία του άλλου.Έχω αρχίσει και κάνω πέρα κόσμο που δουλεύει και ζηλεύω φίλες μου που θεωρώ ότι τα έχουν όλα στη ζωή τους, ενώ εγώ παλέυω τόσο σκληρά και δε με καταλαβαίνει κανείς.Και για κακή μου τύχη έχω και μια σχέση όπου έχω βγάλει 9 μήνες τώρα το χειρότερο εαυτό μου και ζηλεύω σαν τρελλή.Εντάξει, πάντα ήμουν λίγο πιο κτητική αλλά τώρα το έχω παρακάνει!όλη μέρα σκέφτομαι ραδιουργίες και σενάρια που υποτίθεται κάνει ο φίλος μου για να με προδώσει.
Όλα αυτά βέβαια σίγουρα με κάνουν να δείχνω φοβερά ανασφαλές άτομο το ξέρω.Αλλά δεν είναι ότι δεν προσπαθώ κιόλας να το ξεπεράσω...αλλά αισθάνομαι ειλικρινά πολύ άσχημα με τον εαυτό μου.Και πολύ απογοητευμένη..πως κατάντησα έτσι?

Πρέπει να βρεις τι το προκάλεσε όλο αυτό..Έγινε κατι σημαντικό στην ζωή σου πρόσφατα? Ίσως απο τα παιδικά σου χρόνια να έχεις καποια τραύματα που ηταν σε "χειμερία νάρκη" και κάτι να έγινε που να τα έβγαλε στην επιφάνεια. (το συνειδητό μέρος του νου) Σίγουρα κάτι θα το προκάλεσε όλο αυτο..Για να σε βοηθήσω εγώ οταν πέρασα στην σχολή μου αναγκάστηκα να κάνω πράγματα που δεν έκανα πριν και αυτό με οδήγησε στο να κανω αρνητικές σκέψεις(οτι οι αλλοι δεν με συμπαθούσαν πχ), βγήκαν στην επιφάνεια "κοιμισμένες ανασφάλειες", άγχος, ενα αίσθημα μειονεξίας κ.α..
Ελπίζω αυτό να βοηθάει!

[void]

Πρέπει να βρεις τι το προκάλεσε όλο αυτό..Έγινε κατι σημαντικό στην ζωή σου πρόσφατα? Ίσως απο τα παιδικά σου χρόνια να έχεις καποια τραύματα που ηταν σε "χειμερία νάρκη" και κάτι να έγινε που να τα έβγαλε στην επιφάνεια. (το συνειδητό μέρος του νου) Σίγουρα κάτι θα το προκάλεσε όλο αυτο..Για να σε βοηθήσω εγώ οταν πέρασα στην σχολή μου αναγκάστηκα να κάνω πράγματα που δεν έκανα πριν και αυτό με οδήγησε στο να κανω αρνητικές σκέψεις(οτι οι αλλοι δεν με συμπαθούσαν πχ), βγήκαν στην επιφάνεια "κοιμισμένες ανασφάλειες", άγχος, ενα αίσθημα μειονεξίας κ.α..
Ελπίζω αυτό να βοηθάει!

καλησπέρα!σ'ευχαριστώ για το σχόλιό σου καταρχήν..έχεις δίκιο σε αυτό που λες, ότι προφανώς υπάρχουν κάποια τραύματα σε χειμερία νάρκη..τα ξέρω από μικρή ποια είναι.
Για να σου δώσω να καταλάβεις..μεγάλωσα σε οικογένεια με παντελή έλλειψη αντρικού προτύπου..κατά συνέπεια και με ιδιαίτερα έντονο και επιφορτισμένο το ρόλο της μάνας.Η τελευταία, λόγω του άγχους της να μας μεγαλώσει σωστά, μας στέρησε ουσιαστικά την παιδική και εφηβική μας ηλικία (εμένα και της αδερφής μου). Δεν είχα ποτέ φίλους και παντα στο σχολείο ήμουν αυτό που λέμε "περιθωριακό" παιδί.Σε συνδυασμό με μέτρια οικονομική κατάσταση αυτό λειτουργούσε αρνητικά στην ψυχολογία μου και στην κοινωνικότητά μου. Επιπλέον, πάντα είχα να εξισορροπώ το δίπολο μάνα-αδερφή οι οποίες ήταν ο φόβος και ο τρόμος μου εφόσον είχα πάντα το άγχος μήπως κάποια κάνει κακό είτε στον εαυτό της είτε στην άλλη..όπως και βγήκα δηλαδή αληθινή εφόσον η αδερφή μου έκανε δύο φορές απόπειρα αυτοκτονίας (τη μία τη μέρα που πέρασα στο πανεπιστήμιο και την άλλη τη μέρα που ορκίστηκα)...πάντα λοιπόν είχα ένα εξισορροπητικό ρόλο, τον οποίο εννοείται ότι μισούσα αλλά είχα μάθει να βλέπω τη θετική έκβαση των πραγμάτων από την άποψη ότι τουλάχιστον έχω ωριμάσει από αυτό (πολύ πριν της ώρας μου βέβαια) και ότι αν μη τι άλλο είμαι δυνατή.Και ναι μεν θλίβομαι όταν θυμάμαι τα χρόνια πριν τα 18 μου και όταν διαβάζω τα ημερολόγιά μου που είναι μέσα στη μαυρίλα αλλά δε μου αρέσει να με οικτίρω ούτε να έχω αισθήματα αρνητικά..
Τώρα είμαι στα 28 και αποφάσισα ότι δε μου αρέσει το επάγγελμα που σπούδασα.Ήταν σοκ αλλά οκ αποδέχτηκα ότι θέλω κάτι άλλο από τη ζωή μου...αλλά τώρα που προσπαθώ να κάνω κάτι άλλο, είναι χάλια η κατάσταση με την οικονομία και είμαι μέσα στην ανασφάλεια..για μένα "άνθρωπος χωρίς εργασία είναι άνθρωπος χωρίς αξία"...νιώθω εντελώς άχρηστη και λούζερ (που λένε τα αμερικανάκια)..και με οικτίρω φυσικά...λούζερ ήσουν, λούζερ θα μείνεις λέω μέσα μου.

[PostMortem]

καλησπέρα!σ'ευχαριστώ για το σχόλιό σου καταρχήν..έχεις δίκιο σε αυτό που λες, ότι προφανώς υπάρχουν κάποια τραύματα σε χειμερία νάρκη..τα ξέρω από μικρή ποια είναι.
Για να σου δώσω να καταλάβεις..μεγάλωσα σε οικογένεια με παντελή έλλειψη αντρικού προτύπου..κατά συνέπεια και με ιδιαίτερα έντονο και επιφορτισμένο το ρόλο της μάνας.Η τελευταία, λόγω του άγχους της να μας μεγαλώσει σωστά, μας στέρησε ουσιαστικά την παιδική και εφηβική μας ηλικία (εμένα και της αδερφής μου). Δεν είχα ποτέ φίλους και παντα στο σχολείο ήμουν αυτό που λέμε "περιθωριακό" παιδί.Σε συνδυασμό με μέτρια οικονομική κατάσταση αυτό λειτουργούσε αρνητικά στην ψυχολογία μου και στην κοινωνικότητά μου. Επιπλέον, πάντα είχα να εξισορροπώ το δίπολο μάνα-αδερφή οι οποίες ήταν ο φόβος και ο τρόμος μου εφόσον είχα πάντα το άγχος μήπως κάποια κάνει κακό είτε στον εαυτό της είτε στην άλλη..όπως και βγήκα δηλαδή αληθινή εφόσον η αδερφή μου έκανε δύο φορές απόπειρα αυτοκτονίας (τη μία τη μέρα που πέρασα στο πανεπιστήμιο και την άλλη τη μέρα που ορκίστηκα)...πάντα λοιπόν είχα ένα εξισορροπητικό ρόλο, τον οποίο εννοείται ότι μισούσα αλλά είχα μάθει να βλέπω τη θετική έκβαση των πραγμάτων από την άποψη ότι τουλάχιστον έχω ωριμάσει από αυτό (πολύ πριν της ώρας μου βέβαια) και ότι αν μη τι άλλο είμαι δυνατή.Και ναι μεν θλίβομαι όταν θυμάμαι τα χρόνια πριν τα 18 μου και όταν διαβάζω τα ημερολόγιά μου που είναι μέσα στη μαυρίλα αλλά δε μου αρέσει να με οικτίρω ούτε να έχω αισθήματα αρνητικά..
Τώρα είμαι στα 28 και αποφάσισα ότι δε μου αρέσει το επάγγελμα που σπούδασα.Ήταν σοκ αλλά οκ αποδέχτηκα ότι θέλω κάτι άλλο από τη ζωή μου...αλλά τώρα που προσπαθώ να κάνω κάτι άλλο, είναι χάλια η κατάσταση με την οικονομία και είμαι μέσα στην ανασφάλεια..για μένα "άνθρωπος χωρίς εργασία είναι άνθρωπος χωρίς αξία"...νιώθω εντελώς άχρηστη και λούζερ (που λένε τα αμερικανάκια)..και με οικτίρω φυσικά...λούζερ ήσουν, λούζερ θα μείνεις λέω μέσα μου.

Μάλλον δεν έχεις γνωρίσει πραγματικούς losers γι'αυτό χαρακτηρίζεις τον εαυτό σου έτσι...Ενας άνθρωπος που έχει τα κότσια στα 28 του ενώ έχει ήδη σπουδάσει και παρει πτυχίο να προσπαθεί έστω να βρει τι είναι αυτό που του ταιριάζει δεν είναι loser αλλά πραγματικός ήρωας/ηρωίδα. Τώρα όσον αφορά την οικονομική κρίση τι να σου πώ..ίσως να σκεφτόσουν να πας σε κάποια άλλη χώρα? Κάποια στιγμή θα περάσει και αυτό...μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή ασχολείσου με πράγματα που σε ευχαριστούν και μην το σκέφτεσαι. Ολοι περνάνε δύσκολα στις μέρες μας. Εξ'αλλου δεν μας καθορίζει η δουλειά, η δουλειά είναι επι το πλείστον για βιοποριστικούς λόγους εκεί. Μην αφήσεις να σε καθορίσει αυτό. Αυτο που σε καθορίζει είναι το αν είσαι σωστός άνθρωπος, αν φέρεσαι καλά στους γύρω σου, αν κάνεις αυτό που σε ευχαριστεί.

Με τα περι οικογένειας σε καταλαβαίνω..προφανώς όχι ακριβώς γιατί δεν έχω ζήσει αυτό που έχεις ζήσει εσύ αλλά και εγώ μεγάλωσα σε ανθυγεινό περιβάλλον (το έθεσα πολυ ευγενικά δεν μπορείς να πεις!). Απλά μην κάνεις το λάθος να είσαι πάντα το δεκανίκι των άλλων..Θα σε "φάει" ψυχολογικά..Αν εγώ είχα με τον αδερφό μου καλές σχέσεις και είχε κάποιο πρόβλημα θα προσπαθούσα να τον πλησιάσω..Δοκίμασε το αν δεν το έχεις κάνει ήδη :)

Δεν έχω καποια λύση για το πως να αντιμετωπίσεις τα παιδικά σου τραύματα..αυτά μένουν πάντα μαζί σου..απλά πρέπει να βρεις τον τρόπο σου να ζήσεις και εσύ μαζί τους χωρίς να τα αφήνεις να σε κυριεύουν..Υπάρχουν για κάποιο λόγο εκεί. Είναι επιλογή σου αν ο λόγος θα είναι καλός ή κακός. Η θα σε κάνουν δυνατότερη ή αδύναμη. Εσύ έχεις την επιλογή. Κάνε την σωστή επιλογή λοιπόν..

[kokoa]

σε καθε περιπτωση, φιλη void, να θυμασαι οτι "...ειναι τα δακρυα της γης που κανουνε τα γελια της ν ανθουνε..."

[void]

σε καθε περιπτωση, φιλη void, να θυμασαι οτι "...ειναι τα δακρυα της γης που κανουνε τα γελια της ν ανθουνε..."

καλησπέρα κοκοα..ο στίχος είναι μεγαλειώδης..αγαπημένος!σε ευχαριστώ:-)

[kokoa]

Να σαι καλα φιλη vοid!Ο Ταγκορ πραγματι εχει γραψει γραψει μεγαλειωδεις στιχους...
Συγχωρα με αν τυχον "σπαμμαρω" το τοπικ σου,αλλα ξαναδιαβαζοντας το, μου βγαινει μια διαθεση να αφησω, για ακομα μια φορα, να μιλησουν καποιοι στιχοι γι αυτο:

Βαθιά πληγή, παλιά πληγή
μονάκριβη δική μου
την ξεριζώνω απ' την καρδιά
φυτρώνει στην αυλή μου

Ανθίζει καταχείμωνο
που οι φωνές κοπάζουν
έχει τη φυλωσσά πυκνή
και νύχια που χαράζουν

Αγάπημενα πρόσωπα
αγαπημένα μάτια
έρχονται σαν τα κύματα
και αφήνουν κατακάθια

Μαραίνεται απ' το γέλιο μου
πίνει απ' τα δάκρυα μου
έρχεται στις παρέες μου
και κλέβει τη μιλιά μου

Βαθιά πληγή, παλιά πληγή
πες μου τι να κοιτάξω
να μπω σε κόσμο σκοτεινό
ή πάλι να αγκαλιάσω

Αγάπημενα πρόσωπα
αγαπημένα μάτια
έρχονται σαν τα κύματα
και αφήνουν κατακάθια

Κ ξανα συγνωμη void,αλλα δεν θα μπορουσα να τα πω καλυτερα...