ΑΡΚΕΤΑ...

[Λήθη]

m.monkey, παρακολουθώντας όσα έχεις γράψει, παρατήρησα ότι σε κάποια σημεία φάσκεις και αντιφάσκεις, χωρίς να το καταλαβαίνεις βεβαίως.
Κάπου λες ότι ξέρουν ότι είσαι νευρική και κάπου αλλού ότι όλοι λένε ότι από μικρή ήσουν ήρεμη. Αυτό από μόνο του μας φέρνει αντιμέτωπους με μία πραγματικότητα.

1)Με «κάποιους» -συγκεκριμένους μάλλον- είσαι νευρική.
2) Με τους υπόλοιπους είσαι ήρεμη.

Επειδή δεν νομίζω να γίνεσαι νευρική με τον περιπτερά ή τον υπάλληλο που σου φέρνει τον καφέ στην καφετέρια, ας το δούμε λίγο πιο ορθολογιστικά.
Για να αφήνω να συμβαίνει κάτι που με ενοχλεί χωρίς να αντιδρώ, το πιο πιθανό είναι να έχω λόγους να μην αντιδράσω.

1) Φοβάμαι; Αν ναι, τι;
2) Έχω ενοχές; Αν ναι, γιατί;

Γνώμη μου είναι ότι με κάποια άτομα –και μάλλον με όσα εμπλέκεσαι συναισθηματικά- γίνεσαι νευρική, επειδή ίσως έχεις μια ήδη συσσωρευμένη οργή και είναι εύκολο να σε εκνευρίσουν.
Το ότι δεν μιλάς, μου κάνει -σε ένα συμβολικό επίπεδο- τον άνθρωπο που έχει τόσα πολλά να πει, που προστατεύει τους άλλους αλλά και τον εαυτό του από τέτοιου είδους ενδεχόμενη κρίση, στην οποία θα εμπλακούν οδυνηρές ομολογίες. Αυτό το ενισχύουν σαν εικασία και οι κρίσεις πανικού, που δεν είναι άσχετες με όσα αναφέρεις.

Προσπάθησε να ξεμπερδέψεις με τα ανομολόγητα-ανείπωτα που δηλητηριάζουν την ζωή μας και μας πάνε πίσω. Ξέρω, δεν είναι εύκολο και στα λόγια όλοι είμαστε καλοί, αλλά σε αυτό κανένας άλλος, εκτός από εσένα την ίδια, δεν μπορεί να βοηθήσει.

Εύχομαι να βρεις την εσωτερική ηρεμία που δικαιούσαι.

[m.monkey]

Λήθη ευχαριστώ για την απάντηση, έχεις καταλάβει ακριβώς τι εννοώ. Με κάποιους συγκεκριμένους είμαι νευρική και είναι όντως αυτοί που εμπλέκομαι συναισθηματικά. Απαιτούν πολλές φορές πράγματα από μένα, συνεχώς εγώ προσπαθώ να λέω ναι μπορώ δεν μπορώ, για να μην τους δυσαρεστήσω, ξέροντας βέβαια ότι εκείνη την ώρα καταπιέζω τον εαυτό μου, αλλά δε βρίσκω τη δύναμη να τους πω όχι, είτε γιατί δεν θέλω να τους στενοχωρήσω, είτε γιατί είμαι "υποχρεωμένη" να το κάνω επειδή ίσως να με βοηθούν και να με στηρίζουν π.χ. από οικονομικής άποψης και κάποια στιγμή θα το χτυπήσουν. Ξέρω ότι γι'αυτό δεν φταίει κανένας άλλος παρά μόνο εγώ. Εγώ είμαι αυτή που πρέπει να βάλει όρια και να πάψει να εξαρτάται από τους άλλους. Δεν είναι όμως τόσο εύκολο λόγω των "φόβων πραγματικών και φανταστικών" που έχω και γι'αυτό δεν μπορώ να το καταφέρω. Το μόνο φταίξιμο που τους ρίχνω είναι ότι πρώτον ευθύνονται σε ένα μεγάλο βαθμό για τις φοβίες και τις ανασφάλειες μου ιδιαίτερα η μητέρα μου λόγω υπερπροστασίας από όταν ήμουν μικρή και δεύτερον ενώ γνωρίζουν πολύ καλά το πρόβλημα της αγχώδους διαταραχής που με ταλαιπωρεί εδώ και χρόνια, όχι μόνο δεν κάνουν τίποτα για να με βοηθήσουν (να μη με αγχώνουν ας πούμε), αλλά με "βοηθούν" στο να υποτροπιάζω κιόλας. Είναι δηλαδή ένας φαύλος κύκλος κι εγώ είμαι στη μέση του ανήμπορη να αντιδράσω.