Η στρατιωτική θητεία με τα μάτια ενός κοινωνιοφοβικού

[ΜΙΧΑΛΗΣ]

Το συγκεκριμένο post απευθύνεται σε όσους πάσχουν από κοινωνική φοβία ή άλλες αγχώδεις διαταραχές και πρόκειται να στρατευτούν. Τους καταθέτω την δική μου εμπειρία 10 χρόνια πριν, με αρκετές λεπτομέρειες αφ’ ενός για να τους αποδείξω ότι τα πράγματα είναι πολύ ευκολότερα από όσο φαίνονται, αφ’ ετέρου για να εγκλιματιστούν στην στρατιωτική πρακτική…

Οι γυναίκες ας μη το διαβάσουν. Τώρα αν θέλουν, ας πρόσεχαν…

10 μέρες, λοιπόν, πριν παρουσιαστώ. Η φοβία από την οποία έπασχα είχε υποτροπιάσει τόσο, που δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο. Από τότε που μου ήρθε το χαρτί έχασα κυριολεκτικά την ζωή μου. Και μ’ αυτή τη γαμημένη ασθένεια που με έδερνε, η σκέψη και μόνο της στράτευσης ήταν απελπιστικά βασανιστική. Πως θα βρισκόμουν με τόσους άγνωστους ανθρώπους, πως θα παρουσιαζόμουν σε μια πρωινή αναφορά που δεν μπορούσα ούτε το όνομά μου να πω μπροστά σε κοινό; Πως θα περνούσα από τόσες συνεντεύξεις;
Το αποφάσισα. Δεν πήγαινε άλλο. Ήταν η μόνη λύση. Αυτοκτονία. Δεν ήθελα πλέον να υποστώ άλλο αυτό το μαρτύριο. Ούτε ήθελα να ζήσω με το στίγμα ενός «τρελλόχαρτου».
Βρήκα το κουράγιο, να πάρω κάποια τηλέφωνα, να αποχαιρετήσω κάποιους ανθρώπους που ήθελα.
Πήρα και τον πατέρα μου στο τηλέφωνο.( Ζούσαμε χώρια καθότι οι γονείς μου ήταν χωρισμένοι)
Πάω φαντάρος, του είπα και θέλω να σε αποχαιρετήσω. Πήγα σπίτι του. Δεν άντεξα. Με πήραν τα κλάματα σαν μωρό παιδί.
Είμαι άρρωστος, του είπα. Δεν μπορώ να πάω…( Ομολογώ ότι τον σοκάρισα…)
Στα 25 μου χρόνια, πρώτη φορά ένιωσα τον πατέρα μου τόσο κοντά μου. Πήγαμε σε κάποιον γνωστό του ψυχίατρο. Ήταν η πρώτη φορά τότε που άκουσα τον όρο κοινωνική φοβία…

Έπρεπε, να πάρω φαρμακευτική αγωγή. Τα γνωστά…αντικαταθλιπτικά και ηρεμιστικά. Τις επόμενες μέρες, μέχρι να παρουσιαστώ πήγαινα καθημερινά από το γραφείο του ψυχιάτρου και μιλούσαμε. Μείναμε σύμφωνοι ότι θα γνωστοποιήσω το πρόβλημά μου στους γιατρούς αλλά και σε όποιον αξιωματικό κρίνω ότι μπορώ να τον εμπιστευτώ.
Αν δεν νιώθεις καλά μου είπε, θα ζητήσεις αναβολή. Και μόνο η ιδέα ότι μπορείς να πάρεις αναβολή σε μία μέρα -χωρίς πολλές διαδικασίες- ήταν ανακουφιστική.

Ώρα μηδέν. Πήγα με τον πατέρα μου στο σταθμό προκειμένου να πάρω το τραίνο.
Ένιωθα, ήδη καλύτερα. Τα φάρμακα είχαν αρχίσει να επιδρούν! Είχα νομίζω τουλάχιστο δύο μήνες να νιώσω κάπως χαλαρός. Δεκάδες παιδιά ήταν στο ίδιο τραίνο με τον ίδιο προορισμό.
Γι’ αυτό το λόγο οι γνωριμίες ήδη μέσα στο τραίνο ήταν τόσο εύκολες…
Ήδη μισή ώρα μετά, στο βαγόνι μου γινόταν πανικός. Γέλιο, γέλιο, γέλιο…

(Το γέλιο που πέφτει στο στρατό είναι το κάτι άλλο! Όπως και το κλάμα επίσης αλλά θα σας πω παρακάτω για αυτά)

Για όσους δεν ξέρουν, στη πύλη υπάρχει εξονυχιστικός έλεγχος. Όσοι είχαμε φάρμακα για οποιοδήποτε πρόβλημα, έπρεπε να τα δηλώσουμε. Όπως θα δείτε δεν είναι καθόλου λίγοι αυτοί…

Είχα ήδη κάνει κάποιες γνωριμίες, και από το πρώτο ήδη βράδυ γνώρισα τον Λοχαγό της πυροβολαρχίας μου. Του ζήτησα να μιλήσουμε ιδιαιτέρως και του εκμυστηρεύτηκα το πρόβλημά μου. Εγώ, που δεν μιλούσα ποτέ για αυτό, ένιωθα άνετα πλέον με την ιδέα.
Δεν κατάλαβε ακριβώς γιατί ένιωθα τόσο φόβο, αλλά σεβάστηκε την ιατρική γνωμάτευση. Του είπα πως δεν θέλω να πάρω αναβολή, αλλά αν δεν νιώθω καλά θέλω να με βοηθήσει να το κάνω.

Ο άνθρωπος αυτός με βοήθησε πράγματι πολύ.- Καλή σου τύχη όπου και να είσαι Λοχαγέ. Με φώναζε καθημερινά στο γραφείο του με την πρόφαση να του συμπληρώνω κάποια χαρτιά και μιλούσαμε. Ήδη είχα αναφέρει φυσικά το πρόβλημά μου και στους γιατρούς του στρατοπέδου.

Η φαρμακευτική αγωγή είχε φέρει τον εαυτό μου «στα ίσια του» και αισθανόμουν πολύ καλύτερα. Έβλεπα τον εαυτό μου να κάνει πράγματα που πλέον είχα πιστέψει ότι δεν θα κάνω ποτέ. Πέρασα πολύ ωραία στο κέντρο και απέκτησα πολλούς φίλους. (Εγώ που δεν τολμούσα να ξεμυτίσω από το σπίτι μου δύο μήνες πριν).

Αφού προσαρμόστηκα αρκετά καλά στο κέντρο –σταμάτησα από μόνος μου την φαρμακευτική αγωγή (χοντρή μαλακία) - ήρθε η μετάθεσή μου για το Διδυμότειχο.

Εκεί τα πράγματα ήταν πιο σκληρά. Ο διοικητής, ένας Στρατόγκαυλος Εβρίτης Αντισυνταγματάρχης που ήθελε να έχει μία μονάδα ετοιμοπόλεμη. Τα γεγονότα των Ίμίων άλλωστε ήταν πολύ πρόσφατα. Μόλις μερικούς μήνες πριν.
Όσοι πήγαν στρατό γνωρίζουν ότι ο διοικητής είναι το Α και το Ω σε μία στρατιωτική μονάδα. Αν ο διοικητής είναι απαιτητικός όλη η μονάδα πηγαίνει «γαμιώντας»!

Υπήρξε μια εβδομάδα προσαρμογής. Χωρίς υπηρεσίες χωρίς τίποτα. Είχαμε, όλοι όμως αντιληφτεί το κλίμα του στρατοπέδου. Δεν υπήρχε «παλιός» με λιγότερες από 20 μέρες φυλακή…

Όσοι ήμασταν «νέοι» προβλέπονταν να περάσουν από συνέντευξη με τον διοικητή.

Μία εβδομάδα μετά λοιπόν. Πρώτο νούμερο θαλαμοφύλακας. Την επόμενη μέρα ήμουν αναφερόμενος μαζί με όλους τους θαλαμοφύλακες της πυροβολαρχίας μου γιατί κάτι είχε χαθεί στην διάρκεια της νύχτας. (οι μικροκλοπές είναι πολύ συνηθισμένες στο στρατό)
Πάλι μια από τα ίδια. ʼγχος, άγχος, άγχος…Και είχα σταματήσει ο ηλίθιος τα χάπια από μόνος μου!
Έπρεπε, λοιπόν, να βγω στη πρωινή αναφορά και μπροστά σε διακόσια πενήντα άτομα παραταγμένα και στοιχισμένα με εκπληκτική ακρίβεια- όπου μέχρι και το θρόισμα των φύλλων σταματούσε στην παρουσία του διοικητή- να παρουσιαστώ, και να εξηγήσω τι έγινε κατά την διάρκεια της δικής μου υπηρεσίας.
Δεν ξέρω και εγώ, από πού άντλησα αυτή τη δύναμη! Το έκανα χωρίς να καταλάβει κανείς τίποτα! Νομίζω ότι με βοήθησε το γεγονός ότι κατά την στρατιωτική πρακτική στις πρωινές αναφορές δεν μιλάς, φωνάζεις.
5- μέρες φυλακή έκαστος. Και αυτό γιατί ήμασταν ακόμη «νέοι». Επίσης συνηθισμένη στρατιωτική πρακτική να τιμωρούνται όλοι όσοι εμπλέκονται σε μία υπόθεση όταν δεν μπορεί να βρεθεί ο ένοχος!
Δύο ώρες περίπου αργότερα από εκείνη την αναφορά ήταν η σειρά μου για την συνέντευξη με το διοικητή. Θυμάμαι το βλέμμα του, όταν προσπαθούσα να εξηγήσω σε έναν σκληροτράχηλο άνθρωπο, ότι δεν είναι φτιαγμένοι όλοι οι άνθρωποι από το ίδιο υλικό. Κάποιοι είναι πιο ευαίσθητοι του είπα. Του μίλησα για το πρόβλημα μου.
Μια χαρά σε είδα εγώ στην αναφορά, μου είπε.
(Μου ήρθε να του πω: Να πας να γαμηθείς και συ και τα γαλόνια σου πούστη καραβανά. Στ’ αρχίδια μου αν θα μου έριχνες 5 μέρες φυλακή ή 10 ή 20. Μπορούσα εγώ να αποφύγω όλο αυτό το μαρτύριο της πρωινής αναφοράς

Την επόμενη μέρα πήγα στον Ανθυπολοχαγό -διοικητή της δικής μου πυροβολαρχίας, -καταπληκτικός άνθρωπος επίσης- προκειμένου να ζητήσω αναβολή. Μιλήσαμε. Εγώ ήμουν σχεδόν 25 χρονών και αυτός ένα χρόνο μικρότερος. Η κουβέντα μας δεν είχε τυπικότητες του τύπου κύριε Ανθυπολοχαγέ κτλ. Ήταν μία ανθρώπινη φιλική κουβέντα. Με απέτρεψε από το να ζητήσω αναβολή και μου είπε ότι θα με βοηθήσει όσο μπορεί. Και το έκανε. Χρησιμοποίησε την επιρροή του στα άλλα στελέχη (αξιωματικούς και υπαξιωματικούς) της μονάδας ώστε να μένω στο απυρόβλητο. ʼλλωστε δεν ήμουν ο τύπος που δημιουργούσε προβλήματα, αλλά σε κείνο το μπουρδέλο δεν ήξερες από πού θα σου έρθει.
Περνώντας οι μέρες –και ενώ εξακολουθούσα να μην παίρνω φάρμακα- αισθανόμουν ότι είχα ήδη εγκλιματιστεί. Ένα περίεργο πράγμα ρε παιδιά αλλά προκειμένου να επιβιώσω κάτω από τέτοιες παράλογες συνθήκες , ένιωθα ότι χωρίς να το προσπαθώ γινόμουν λιγότερο ευαίσθητος.
Ο στρατός που τόσο φοβόμουνα ότι θα μου έδινε τη χαριστική βολή, με βοηθούσε. Μια άλλη ερμηνεία που έδωσα αργότερα ήταν ότι στη συγκεκριμένη μονάδα δεν υπήρχαν –πραγματικά πιστέψτε με- ούτε 5 λεπτά την ημέρα για να ασχοληθείς με τον εαυτό σου. Από το πρωί που θα ξυπνούσες μέχρι το βράδυ ή βρισκόσουν σε υπηρεσία ή σε αγγαρεία. Η σκέψη μου δεν στριφογύριζε γύρω από όλα εκείνα τα πράγματα που με φόβιζαν. Ακόμη και τα βράδια που έπεφτα να κοιμηθώ μόλις έκλεινα τα μάτια μου ξεραινόμουνα στον ύπνο μέχρι να έρθει ο θαλαμοφύλακας να με ξυπνήσει για τη σκοπιά…

Ιατρικά αυτό λέγεται εργασιοθεραπεία.

Αυτή τη τακτική τη χρησιμοποιώ ακόμη και τώρα δημιουργώντας καμιά φορά «άχρηστες» υποχρεώσεις προκειμένου να κρατάω τις σκέψεις μου απασχολημένες.

Ήμουν πολύ καλά! Δημιούργησα φιλίες με παιδιά από όλη την Ελλάδα, κάποιες από αυτές κρατούν ακόμη. Ήμουν πολύ τυπικός, έβγαλα πολύ δουλειά στο γραφείο που είχα τοποθετηθεί. Ήμουν σωστός στρατιώτης και είχα την εμπιστοσύνη των συναδέλφων μου και των ανωτέρων μου.
Έμεινα στο συγκεκριμένο στρατόπεδο 8 μήνες συνολικά.
Υπήρξα όμως και αρκετές φορές αναφερόμενος- έφυγα με 25 μέρες φυλακή- πιστέψτε με ήταν από τις λιγότερες στο δικό μου στρατόπεδο-. Πάντα είχα το άγχος όταν παρουσιαζόμουν στην πρωινή αναφορά, αλλά όχι εκείνο το άγχος που με ισοπέδωνε. Ακόμη και στην επιθεώρηση, όταν ήρθε ο Ταξίαρχος σε μένα για να με ρωτήσει μια μαλακία προφανώς (γιατί όλο κάτι τέτοιες μαλακίες ρωτάνε συνέχεια, του τύπου ποιος είναι παιδί μου ο υφυπουργός Εθνικής Αμύνης) ήμουν πολύ cool-στο σημείο που τον δούλευα κιόλας ενώ όλη η Μοίρα προσπαθούσε να κρατήσει τα γέλια της, με εξαίρεση τον διοικητή που δεν ήξερε που να πάει κρυφτεί.

Η επόμενη μετάθεση ήταν για Θεσσαλονίκη, όπου είδα μια άλλη διάσταση του στρατού. Όλα «χύμα στο κύμα» και ένας διοικητής καλοπερασάκιας που δεν είχε καμία σχέση με τον προηγούμενο. Εδώ μη σας πω ότι πέρασα την καλύτερη περίοδο της ζωής μου!
Συνάντησα τους πιο απίθανους τύπους! Έγιναν οι πιο απίθανες φάσεις που ακόμη και τώρα διηγιέμαι στους φίλους μου και ξεραινόμαστε στα γέλια…

Αυτό που θέλω να σας πω τελειώνοντας - νομίζω δεν θα υπάρχει μεγαλύτερο μήνυμα στο forum- είναι ότι ο στρατός είναι ο χώρος των μεγάλων αντιθέσεων και των έντονων συναισθημάτων. Μεταξύ των Αξιωματικών υπάρχουν καταπληκτικοί άνθρωποι και καταπληκτικοί μαλάκες. Θα μου πείτε αυτό μόνο στο στρατό συμβαίνει; Όχι αλλά στο στρατό ξεχωρίζουν λες και έχουν ταμπελίτσα που προσδιορίζει ποιος είναι τι. Αν υποφέρετε από κάποιο πρόβλημα, αναγνωρίστε τους και μιλήστε τους. Θα σας καταλάβουν. Δηλώστε οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας στους γιατρούς και πάρτε ανάλογο χαρτί που να σας επιτρέπει τι πρέπει να κάνετε και τι όχι.

Όταν θα τελειώσει όλη αυτή η διαδικασία που σήμερα είναι μόνο 12 μήνες, θα έχετε μία αίσθηση αυτοπεποίθησης και σιγουριάς ότι βρεθήκατε αντιμέτωποι με αυτό που σας τρομάζει και το νικήσατε. Και αυτή η αίσθηση θα σας ακολουθεί για πάντα. Τολμήστε το.

[weird]

Ετσι μου ρχεται να πάω κι εγω στο στρατο το ποστ είναι κακη επιρροή για τις γυναίκες :P
Με συγκίνησε η αφήγησή σου. Θάρρος, τόλμη και ειλικρίνεια..και ανταμείφθηκες ανάλογα. Μακάρι για όλους αυτούς που διτάζουν η εμπειρία να αποβεί το ίδιο ωφέλιμη..
Τελικά είναι μυστήριο σε αυτή τη ζωή πως όταν λες οτι όλα τελείωσανπιο κάτω δε γίνεται να πας, βρίσεις τη δυναμη και σηκώνεσαι, και περπατας, και τρέχεις.
Φιλια

[seeker]

Η δική μου εμπειρία στο στρατό ήταν διαφορετική αλλά εξίσου δύσκολη παρόλα αυτά. Όχι οτι οι μονάδες που πήγα ήταν \'μαυρες\', Ίσως δεν ήμουν έτοιμος γι\'αυτό τότε, αλλά μισώ αυτήν την περίοδο της ζωής μου. 16 μήνες απομόνωσης και παράνοιας. Όταν απολύθηκα ένιωθα ενας διαφορετικός άνθρωπος.

Δεν σου κρύβω φίλε Μιχάλη οτι ζηλευώ το γεγονός οτι τελείωσες το στρατό με θετικά συναισθήματα. Είναι όντως κάτι που θα σε ακολουθεί για πάντα.