ΦΟΒΙΑ ΔΕΥΣΜΕΣΗΣ

[meteoros]

Δεσμοφοβία....το για πάντα σκοτώνει τις σχέσεις όταν αυτές αρχίζουν να γίνονται σοβαρές και να έχουν μέλλουν΄. τότε αρχίζω την αντίθετη μέτρηση για να την καταστρέψω...και τα καταφέρνω...είναι μια κατάσταση που την εζησα χρόνια χωρίς ποτέ να την καταλάβω....ευχαριστώ μια πρώην σχέση μου που μου άνοιξε τα μάτια...
η φοβία όμως είναι εκδηλη και σε πολλούς άλλους τομείς της ζωής μου με ποιό κριφούς τρόπους.
..
steven carter and julia sokol έγγραψαν αυτό το πολύ ωραίο βιβλιο για men who can't love...οι άνδρες που φοβούνται να αγαπήσουν...
έχω τα χάλια μου και έχω καταστρέψει πολλές σχέσεις μου και στενοχωρήσει πολλούς..και πάντα πίστευα ότι φταίνε οι άλλοι και αυτό το δικαιολογούσα με τα ελλατώματα των άλλων..
απαντήσεις...αν υπάρχουν
ευχαριστώ..
εμπειρία...ευπρόσδεκτη...

[ΑΘΗΝΑ]

Εγώ δεν μπορώ να καταλάβω γιατί φοβάσαι τόσο πολύ την δέσμευση αν πραγματικά αγαπάς κάποια και θες να είσαι μαζί της?Δυστυχώς δεν έχω τέτοια εμπειρία ώστε να σου πω ειλικρινά τι μπορείς να κάνεις.Μήπως δεν σε γέμιζαν οι κοπέλες που είχες κάνει σχέση?Ή μήπως σου συνέβει κάτι στην ζωή σου και ξεσπάς με αυτό τον τρόπο?

[olga_soul]

Meteoros μου δεν νομίζω να είσαι ο μόνος στη γή!!! Ούτε εγώ είμαι fun των στενών και αποπνικτικών σχέσεων..... ʼλλωστε η ιδέα του γάμου κυριολεκτικά με πνίγει!!!!!! Όχι ότι δεν μπορώ να είμαι απόλυτα πιστή στον άνθρωπο που αγαπώ, απλώς οι κλασσικές μορφές δέσμευσης δεν με εκφράζουν καθόλου θα έλεγα. Θέλω να μοιραστώ τη ζωή μου με κάποιον που ταιριάζω απόλυτα στις ιδέες, να είναι ώριμος και σοβαρός, αλλά να μην στέκεται στα κλασσικά κοινωνικά status τύπου.....πρέπει να γίνει γάμος......να κάνεις παιδιά.....κτλ. Ακόμα και η συμβίωση μαζί του αρκεί να με αγαπά και να με νιώθει μου φτάνει!!!!

ΜΗ ΝΙΩΘΕΙΣ ΛΟΙΠΟΝ ΕΞΩΓΗΙΝΟΣ..........;)

[Aggelika]

Ναι, Όλγα μου, να μη νιώθει εξωγήινος και να νιώθει καλά γιατί υπάρχουν και τα χειρότερα...
π.χ. εγώ!

1. Πάντα κάνω σχέσεις στις οποίες \"βλέπω\" το τέλος τους... Δηλαδή, κατά κάποιο τρόπο επιλέγω τα δύσκολα κι αυτά που μάλλον θα χρειαστούν να διακοπούν κάπου.

2. Η ιδέα του γάμου μου βγάζει την εξής φοβία-όραμα. Είμαι παντρεμένη, έχω 2 παιδιά, οικογένεια πρότυπο, φιλώ τον σύζυγο που φεύγει για τη δουλειά, πάω τα παιδιά στο σχολείο κι επιστρέφοντας σπίτι... κρεμάζομαι από τον πολυέλαιο του σαλονιού (που θα είναι και δικού μου σχεδίου κι ειδική παραγγελία παρακαλώ).

3.(και καλύτερο?) Στους γάμους και στις γαμείλιες δεξιώσεις, με το ζόρι κρατιέμαι σε ένα \"αποδεκτό\" επίπεδο. Παθαίνω κρίσεις πανικού! Ο αγώνας μου είναι να μη λιποθυμήσω, τρέμω ολόκληρη, μετα βίας δε γίνομαι επιθετική όταν ακούω \"και στα δικά σου\" και γενικά έχω μια πάρα πολύ δύσκολή μέρα. Απλά χαμογελάω,αποφεύγω να ανοίξω το στόμα μου και συνέχεια επαναλαμβάνω από μέσα μου τις εξής λέξεις : ψυχραιμία και κουράγιο.

Το μόνο καλό είναι πως πλέον έχω εντοπίσει από που ξεκινούν όλα αυτά...

Μέσα στις σχέσεις εγκλωβίζομαι σε ρόλους που νομίζω ότι θα ευχαριστούσαν τους άλλους. Γίνομαι αυτό που νομίζω ότι θέλει-χρειάζεται ο άλλος. Αυτό έχει αποτέλεσμα από ένα σημείο και μετά να μου γίνεται αφόρητο. Γι\' αυτό και η προοπτική μιας δέσμευσης για μένα ισούται με αυτοκτονία.

(Έχετε δει την ταινία \"Η νύφη το \'σκασε\"? Ε, αυτή νομίζω ότι έγινε για μένα.)

Και τι κάνω... απλά προσπαθώ να αφιερώσω χρόνο στον εαυτό μου και να βρω ακριβώς τι με εκφράζει, ώστε στην επόμενη σχέση να μπω κι εγώ με δικά μου ζητούμενα τα οποία και θα τα θέσω εξ αρχής.

Ξέρω ότι φταίω σε μεγάλο βαθμό (αυτοπαγιδεύομαι) αλλά θα το στρώσω. Απλά φαντάζομαι πως αν σε μια σχέση αισθάνομαι κι εγώ καλά, δεν θα βάζω τέτοια χαζά στο μυαλό μου....

[zoe_23]

παιδια εγω εχω εδω και 3 χρονια σχεση με ενα εκπληκτικο αντρα 10 χρονια μεγαλυτερο μου.πανεμορφο και πανεξυπνο και καταλαβαινω οτι μια σωστη σχεση μπορει να μειωσει ολα αυτα που νιωθουμε.εγω απεκτησα μεγαλυτερη αισιοδοξια και αυτοπεποιηθηση...σε κανα μηνα αρραβωνιαζομαι.και ξερετε τι φοβαμαι περισσοτερο?οχι τη δεσμευση.αλλα να μη παθω εκεινη τη μερα κριση πανικου...

[Ωκυρόη]

Φίλε meteore, θα δανειστώ λίγους αγαπημένους στίχους, για να σου πω πολύ απλά...

\"Αυτά που χάθηκαν,
αυτά που δεν ήρθαν
μην τα κλαις.
Αυτά που τα\' χες
και δεν τα\' δωσες
κλαφ\'τα.\"



Γι\' αυτό αφέσου... στη ζωή... στο μοίρασμα του πετάγματος... Τα ταξίδια μπορεί να τελειώνουν κάποτε, με καλές ή κακές αναμνήσεις, αλλά άλλο είναι να τα κάνεις κι άλλο να τα κοιτάς από μακριά... It\' s up to you...

[emily:)]

και πως γινεται αν το καταλαβεινεις οτι το εχει καποιος να τον βοηθησεις πχ?

[Foolish]

ΦΙΛΕ ΜΕΤΕΟΡΕ ΒΡΕΘΗΚΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΗΤΑΝ ΝΑ ΧΩΡΙΣΩ. Ο ΛΟΓΟΣ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΟΤΙ ΦΟΒΟΜΟΥΝΑ ΤΟ ΠΑΡΑΠΕΡΑ(ΓΑΜΟΣ) ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΝΟΙΩΘΑ ΠΩΣ ΕΙΧΑ ΖΗΣΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΠΩΣ ΘΑ ΗΘΕΛΑ. ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΠΟΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΓΕΝΙΚΑ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ. ΙΣΩΣ ΝΑ ΠΡΕΠΕΙΝΑ ΚΑΤΣΕΙΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΗΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ ΣΟΥ ΑΛΛΑ ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΠΑΙΖΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΡΟΛΟ.

[Kelly]

Aκριβώς...Τι είναι αυτό που ζητάς απ\'τη ζωή σου...Τι τύπος είσαι; Είσαι των σχέσεων ή απλά του απο δω και απο κει; Μπορεί καμιά φορά να βρίσκεσαι σε περίοδο που προτιμάς τη σχέση για μια πιο σταθερή κατάσταση ή την άλλη φορά να θέλεις να είσαι single και να ευχαριστιέσαι με αυτό..

Εχει περάσει αυτή η αντίληψη, ότι δέσμευση ίσον δε χαίρεσαι τη ζωή σου...αλλά αυτό πιστεύω δε στέκει. Είναι στο πως αισθάνεσαι εσύ και τι θέλεις να έχεις. Και θα θελα όλοι να καταλάβουμε το ότι το να είσαι με κάποιον, δε σημαίνει φυλακή, μπορείς αν θες να κάνεις όμορφο αυτό που έχεις και να μην σε απασχολεί το θέμα δέσμευση...κάπως έτσι...

[emily:)]

η σχεση πρεπει να ναι σχεση και οχι δεσμος γιατι οι δεσμευσεις ειναι για παιδακια εσωστρεφη με χαμηλη αυτοπεποιθηση και ανασφαλη.χαχαχα ο μαζω τα λεει...!!!αν εισαι με αυτον που θες, νομιζω οτι κανεις αυτο που θες και τη ζεις τη ζωη σου....

[Aphelia]

Το να δεσμευτούμε με έναν άνθρωπο προυποθέτει κάποιες συγκυρίες. Να είναι κατάλληλος για μας, να μας κάνει να νιώθουμε ότι μαζί του θα περάσουμε καλά δηλαδή να οραματιζόμαστε ένα μέλλον μαζί του που θα είναι ευχάριστο, να είμαστε σε φάση ηλικίας που έχουμε αρχίσει να σκεφτόμαστε την ιδέα του γάμου, να νιώθουμε έτοιμοι να κάνουμε οικογένεια, να έχουν εκπληρωθεί κάποιες αναγκαίες για τον καθένα επιδιώξεις κλπ (π.χ επαγγελματικές, οικονομικές, ερωτικές σχέσεις, διασκέδαση), και φυσικά όλα αυτά να ισχύουν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή και για τον άλλο.

Οκ κι εγώ έχω μια μικρή φοβία για τη δέσμευση, αλλά μέχρι στιγμής δε μου έχει δημιουργήσει πρόβλημα γιατί πάντα σκεφτόμουν ότι θέλω να παντρευτώ μετά τα 35. Για μένα 5 είναι τα σημεία που αναγνωρίζω ότι μου δημιουργούν το πρόβλημα.
1. Έχω μια μανία για την ελευθερία μου και δεν αντέχω πίεση. Το καλό είναι ότι ξέρω να διεκδικώ την ελευθερία μου μέσα σε σχέση και οι άλλοι το δέχονται από την αρχή για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε, οπότε μέσα σε γάμο δε φαντάζομαι ότι θα μου δημιουργούσε πρόβλημα.
2. Εγκλωβίζομαι κι εγώ από την εικόνα του εαυτού μου μέσα στη σχέση. Αφού μετά χρειάζομαι αποτοξίνωση αρκετά μεγάλου διαστήματος για να αποτοξινωθώ από την αίσθηση του άλλου πάνω μου και να ξαναβρώ τον εαυτό μου. Ξέρετε τι κατάλαβα; Ότι όταν σε πίάνει η εσωτερική ανάγκη για δική σου οικογένεια επιζητάς αυτή την αίσθηση ότι δεν είσαι πια ένας και ότι υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους μπορείς να νιώθεις άνετα με τον εαυτό σου μέσα στη σχέση.
3. Ότι θέλω να έχω επιτύχει κάποια πράγματα επαγγελματικά γιατί μετά φοβάμαι ότι δε θα έχω την απαραίτητο χρόνο και την αποφασιστικότητα για να τα κάνω.
4. Ότι δε ξέρω πως θα είμαι σίγουρη για την επιλογή μου. Κι αν κάποιος άλλος είναι καλύτερος; Αν έπρεπε να νιώθω περισσότερα συναισθήματα; Αν θα ήμουν πιο ευτυχισμένη στο μέλλον με κάποιον άλλο; Θα γνώριζα κάποιον άλλο ή τελικά αυτός ήταν ο καλύτερος για μένα;
5. Η δέσμευση των παιδιών με φοβίζει περισσότερο. Το ότι θα αφιερώσω τη ζωή μου σε αυτά, ότι θα πάψω να υπάρχω ως ανεξάρτητος άνθρωπος και θα νοιάζομαι μόνο για τα θέλω των άλλων. Και για μένα γάμος ίσον παιδιά διαφορετικά μπορώ απλά να συζήσω με τον άλλο.

[gramle]

Δεν εχεις ερωτευτει ακομα. Οταν το παθεις δεν θα ξεκολλας...

[Aphelia]

Μπα μη το λες αυτό gramle. Ερωτεύτηκα στα 18 μου και παρέμεινα σε αυτή την κατάσταση για τουλάχιστον 3 χρόνια. Είναι το σημαντικότερο γεγονός της ζωής μου. Αλλά παρ΄όλα αυτά έλεγα ότι πρέπει να χωρίσουμε μέσα σε 2 χρόνια γιατί πρέπει να ζήσω και άλλα πράγματα και θα με κρατήσει πίσω. Τελικά χωρίσαμε στα 7 αλλά για μένα ήταν δεδομένο ότι θα χωρίζαμε κάποια στιγμή. Τι θα έκανα; Θα είχα σχέση από τα 18 μου μέχρι τα 35 μου και μετά θα παντρευόμουνα; Ήταν γελοίο. Και γενικά είμαι του στυλ ότι δε πειράζει αν πονάω και αγαπάω, θα κάνω αυτά που έχω σκεφτεί στη ζωή μου, διαφορετικά γίνομαι δυστυχισμένη. Δε μου αρκεί η αγάπη κάποιου άλλου για να ορίζομαι σαν άνθρωπος, πρέπει να είμαι ικανοποιημένη εγώ από τον εαυτό μου.

[gramle]

Αλλο αυτο. Αυτο ειναι παιδικος ερωτας, επιφανειακος.

[Aphelia]

Με έκανες και γέλασα. Δε το λέω για να σε προσβάλλω, αλλά πρώτη φορά άκουσα να χαρακτηρίζεται έτσι αυτή η σχέση και μου φάνηκε πολύ περίεργο. Και μπορεί να θεώρησες ότι εγώ ήμουν μικρή για να νιώσω κάτι τόσο βαθύ (αν και πάντα ήμουν πολλά χρόνια μπροστά από την ηλικία μου) αλλά αυτός ήταν 25 και είχε αφήσει ήδη πριν μια άλλη 7χρονη σχέση με την οποία ήταν αρραβωνιασμένος και έτοιμος να παντρευτεί. Απλά εγώ δε θα σκεφτόμουνα ποτέ το γάμο σε εκείνη την ηλικία. Ακόμα και τώρα που είμαι 29 σχεδόν 30 δε σκέφτομαι το γάμο και δε μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να παντρευτεί αν δεν περάσουν κάποια χρόνια.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι είναι θέμα συγκυριών, ποια χρονική στιγμή θα γνωρίσεις τον άλλο παίζει ρόλο, σε τι κατάσταση είστε και οι δύο κλπ. Γιατί μη μου πείτε ότι είναι δεδομένο ότι θα γνωρίσουμε τον κατάλληλο ακριβώς τη χρονική στιγμή που θέλουμε ή σκεφτείτε ο ιδανικός σύντροφος για μας να είναι παντρεμένος και πάει λέγοντας.