Δεν αντέχω άλλο!!

[Laila]

Είμαι πραγματικά απελπισμένη και δεν ξέρω τί να κανω...
Τα προβλήματα μου ειναι τόσα πολλά που δεν ήξερα σε ποια κατηγορία να γράψω, αλλα η συγκεκριμένη μου φαίνεται κατάλληλη αυτή τη στιγμή.
Το άγχος μου είναι πάνω απο τα όρια του νορμάλ και οι φοβίες μού,μου απαγορεύουν να ζήσω μια φυσιολογική ζωη.
Συγνώμη εαν σας κουράσω γιατι προκειται να σας πω απο την αρχή την ιστορία μου αλλα έχω ανάγκη να το πω σε καποιων που δεν με ξερει.

Διαγνώστηκα με ΙΨΔ πριν 6 χρόνια στα 20 μου, έπειτα απο "μελαγχολικό σύνδρομο" διάρκειας 10 ημερων περιπου.Δηλαδη δεν μπορουσα να φαω και κυριως να κοιμηθω για 10 μερες ΚΑΘΟΛΟΥ επειδη φοβομουν μην τρελαθω.Κι αυτο τρελα ηταν αλλα εγω φοβομουν πχ οτι θα αρχισω να χοροπηδαω δεξια κι αριστερα λεγοντας οτι ειμαι η Κλεοπάτρα κ οτι θα με κλεισουν στο ψυχιατρειο.
Από πολύ μικρή υπέφερα απο ψυχαναγκασμούς. Ειχα βρει στα 6 μου χρονια, εναν συνδυασμο ενώνοντας τα δαχτυλα του δεξιου μου χεριου και τον εκανα 4 φορες γιατι ετσι επρεπε αλλιως καποιο κακο θα παθαινε η οικογενιά μου,και ανοιγοκλεινα 4 φορες το φως και τις πορτες.Και στα 7-13 μου είχε καρφωθεί η ιδεα οτι ειμαι υιοθετιμενη ή οτι με μπερδεψαν στο μαιευτηριο με αλλο μωρο κι αυτο γιατι ειδα σε μια ελληνικη ταινια οτι ο Κωνστανταρας που εκανε τον πατερα μιας γυναικας που πηγε να γεννησει αλλαξε το εγγονι του που νομιζε οτι γεννηθηκε νεκρο με ενα αλλο υγιες μωρο κ οταν το πηρε χαμπαρι η "αδικημενη" γυναικα εψαχνε το αληθινο της παιδι.
Εψαχνα συνεχεια σε συρταρια των γονιων μου μηπως βρω κανενα χαρτι υιοθεσιας...Ηταν δραμα εκλεγα σχεδον καθημερινα κρυφα παντα.
Μια μερα στα 13 μου ειδα στις ειδησεις οτι ειχαν μπερδεψει 2 μωρα,2 κοριτσακια κ οτι πηγαιναν εκτη δημοτικου.ΟΙ γονεις του ενος κοριτσιου μετα απο dna test ανακαλυψαν οτι δεν ειναι δικο τους κ ψαχνανε να βρουνε το δικο τους. Πανικοβληθηκα, πειστηκα οτι εγω ημουν το αλλο κοριτσακι κι οτι επειδη κερδιζω χρονια πηγαινα πρωτη γυμνασιου ενω το αλλο εκτη...tragic!Τελικα ανακαλυψαν οι γονεις μου οτι εκλαιγα με αναφιλητά κ αναγκαστικα να τους πω τι συνεβαινε περιμενοντας να ακουσω οτι δεν ειμαι δικο τους παιδι.Γελασανε ειναι η αληθεια και μου ειπαν οτι με κανανε στα 25 τους κ δεν ειχαν κανενα λογω να υιοθετησουν παιδια και να μην σκεφτομαι ολο βλακειες. Ενταξει αυτο εκεινη τη στιγμη εληξε.

Αργοτερα στα 15 μου κολλησα με το πρωτο μου αγορι τοσο πολυ που δεν αντεχα χωρις αυτον και υπεφερα οταν χωρισαμε μετα απο 4 χρονια σχεσης...εμεινα κολλημενη συνολο 7 χρονια...η αληθεια ειναι οτι εκεινη την εποχη σε μια 3ημερη εκδρομη με το σχολειο παθαμε σοβαρο ατυχημα και εβλεπα παντου λιποθυμους συμμαθητες...μας παιξανε κ στις ειδησεις ευτυχως δεν ειχαμε θυματα....Εγω ημουν εντελως αταραχη δεν ενιωσα τιποτα απολυτως χτυπησα αλλα οχι σοβαρα, απλοι μώλωπες.Το περιεργο ηταν οτι αρχισα να τρεχω μακρια απο το λεωφορειο στα ξαφνικα χωρις να ξερω το γιατι κ οι φιλες μου με κυνηγουσαν απο πισω. Απο τοτε κ μετα αρχισα να εχω σοβαρα προβληματα. Κρισεις πανικου ολοενα πιο συχνα μαζι με το στρες των πανελληνιων...Περασα σε καλη σχολη ,αλλο δραμα ο πρωην μου περασε σε αλλη πολη.
Στην πολη που σπουδασα εφτυσα αιμα πραγματικα με τις κρισεις πανικου στα λεωφορεια νομιζα οτι πεθαινω ανα πασα στιγμη...φυσικα ολες αυτες οι κρισεις δεν εγιναν ποτε αντιληπτες θελω να πιστευω τις περνουσα μονη μου ετοιμη να λιποθυμησω.
Τελος παντων δεν μπορουσα να ταξιδεψω ποτε αταραχη απο πολη σε πολη κ εβρισκα ολο δικαιολογιες για να μην πηγαινω στην πολη των σπουδων μου...
Αρχισαν οι φοβιες για ασθενειες να πεφτουν βροχη. AIDS, καρκινοι, λευχαιμιες...ολα επρεπε να τα εχω κ το κυριοτερο ημουν σιγουρη οτι τα εχω,εξεταζα τον εαυτο μου διαρκως.
Ετσι καπως εφτασα σε νευρολογο για να εξεταστω για ογκο στον εγκεφαλο (μονο κάλο εχω τελικα) και εφυγα απο κει με αντικαταθλιπτικα τα οποια με εκαναν να εχω ολες τις παρενεργειες που εγραφαν οπως ακαθισια,τρομο,πανικο κ αλλα. Τοτε πειστηκα οτι ειμαι τρελη...και ηρθε η αυπνια κ η αφαγια...ενας καλος ψυχιατρος που πηγα τοτε μου γραψε τα seroxat απο αντικαταθλιπτικα, και notorium ως αντικαταθλιπτικο. Τα παιρνω απο τοτε και ηρεμησα χωρις να τον εχω επισκεφτει για θεραπεια...Οι γονεις μου ειναι αντιθετοι με τους ψυχιατρους για τα νεα παιδια κ κοστιζει κ μια περιουσια η επισκεψη.

Αυτη τη στιγμη ειμαι 26 , ακομα πολυ ομορφη ομως χωρις καμια σοβαρη σχεση στο ενεργητικο μου γιατι φοβαμαι και ΑΓΧΟΝΟΜΑΙ.Μισω τον εαυτο μου υπερβολικα....
Ειλικρινα με μισω πολυ γι αυτο που ειμαι.Δουλευω αλλα αμοιβομαι ελαχιστα και δουλευω κ εθελοντικα σε δωρεαν φροντηστηριο για παιδια απο εκει μονο παιρνω μια μικρη χαρα. Το τωρινο μου προβλημα ειναι οτι ξεροντας ποσο προβληματικη ειμαι αποδεχομαι οτι δεν θα εχω ποτε φυσιολογικη ζωη,θα γερασω μονη με τις γατες και το σκυλο μου τετοια που ειμαι...Δεν αντεχω αλλο θελω να παψω να ζω αληθεια δεν εχω μελλον.Τι να κανω??

Συγνωμη που ειναι τεραστιο το ποστ.
Το περιεργο ειναι οτι δεν φαινομαι στους αλλους προβληματικη αλλα μεσα μου υποφερω...

[αλεξανδρος_77]

γεια ειμαι ο Αλεξανδρος.

χμμ χμμ κατι καταλαβα απο ολα αυτα

Συγνώμη εαν σας κουράσω γιατι προκειται να σας πω απο την αρχή την ιστορία μου

κ αν δε μας πεις την ιστορια σου πως θα καταλυξουμε σε καπιο συμπερασμα ρωτωντας τη καφετζου?
καταρχιν αν κοιταξεις καλυτερα σε οσα λες θα παρατητισεις οτι αυτο που στεκετε αρχικα εμποδιο στο δρομο σου ειναι οι πεποιθησεις σου κ ο τροπος που αξιολογεις τον εαυτο σου πχ παραθετω μερικες

απαγορεύουν να ζήσω Μισω τον εαυτο μου υπερβολικα....μονο κάλο εχω τελικα Ειλικρινα με μισω πολυ γι αυτο που ειμαι ξεροντας ποσο προβληματικη ειμαι

κλπκλπκλπ

Αρχισαν οι φοβιες για ασθενειες να πεφτουν βροχη. AIDS, καρκινοι, λευχαιμιες...ολα επρεπε να τα εχω

εγω ειχα παθει κατι αντιστοιχο επιδη οταν ειμουν μικρος κοντεψα να πεθανω απο μια σπανια επιπλοκη η μανα μου επαθε φοβια οτι θα ξαναρωστησω κ τελικα τη κολησε κ σε μενα

θελω να παψω να ζω αληθεια δεν εχω μελλον.Τι να κανω??

να προσανατολιστεις προς τη σωστη κατευθυνση δηλαδη να βρεις πραγματα να κανεις που τα γουσταρεις να βρεις παρεες που να σε αντιπροσωπευουν να σταματησεις να τα κρατας ολα για σενα πχ

Το περιεργο ειναι οτι δεν φαινομαι στους αλλους προβληματικη αλλα μεσα μου υποφερω...

κ να σταματησης να θες να διχνεις στους αλλους δυνατη κ να μη ξερουν τιποτα για σενα κ το τι σου συμβαινει στη ζωη ζουμε για να μοιραζομαστε κ να υποστηριζουμε αυτους που μας υποστηριζουν αυτο μας δινει κ νοημα στο να ζουμε ενας συνηθισμενος λογος που οι ανθρωποι δε βρισκουν νοημα στη ζωη τους ειναι γιατι θελουν να δειχνουν υπερβολικα δυνατοι κ δε μπορουν να βλεπουν το εγω τους να μειωνετε ενας αλλος λογος ειναι γιατι δε προσπαθουν να βρουν πραγματα που τους εκφραζουν.

Είμαι πραγματικά απελπισμένη και δεν ξέρω τί να κανω...

επισης εδω μεσα υπαρχει κοσμος κ κοσμακης απο τον πιο απιθανο που φανταζεσε η δε φανταζεσε μεχρι το πιο πιθανο για να μοιραστεις τις σκεψεις σου κ να βρεις ανθρωπους που σε καταλαβαινουν
καλωσηρθες στο club!!!!!!!!

[Eagle guy]

Τις έμμονες ιδέες και το φόβο πως μεγαλώνοντας θα μένω μόνο με γάτες τοχω κιεγώ! Μήπως γενικά νιώθεις πιο άνετη με ζώα παρά με ανθρώπους? Μήπως σε κουράζει που πολλοί δείχνουν πόσο άνετοι και υπεράνω είναι και πρέπει κιεσυ΄να υποκριθείς πόσο καλά είσαι? Αραίωσε τις φορές που βλέπεις όσους δε σε αφήνουν καθόλου να δείξεις τις αδυναμίες σου, προσπάθησε να βλέπεις περισσότερο κάποιους που μπορείς να τους πεις κάποιο από τα θέματά σου να το ξέρουν και να νιώθεις κιεσύ ανετότερα. Μην υποφέρεις άλλο πια μόνο μέσα σου, κάποιες φορές πρέπει να το μοιραστείς

[anonymos2]

Αγαπητή Laila

Το ποστ σου είναι μια χαρά και καλά έκανες και εκφράστηκες έστω και μέσα σε αυτό το φόρουμ, διότι η έκφραση συναισθηματων και όχι μόνο είναι ένα πολύ σημαντικό εργαλείο για να αντιμετωπισεις το άγχος. τώρα όσον αφορά εμένα είμαι 21 και βαδίζω στα 22 σπουδάζω και ετοιμάζομαι να αρχίσω τώρα την πρακτική μου άσκηση και εγώ πάντα είχα υπερβολικό άγχος, άλλα τον τελευταίο καιρό το έφτασα στο ζενίθ και μου παρουσιαστηκε μελαγχολικός σύνδρομος για 3-4 μέρες δεν μπορούσα να φάω, να κοιμηθώ και γενικά είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί.Απο εκείνη τη στιγμή και μετά άρχισα να επισκέπτομαι ψυχίατρο και όντως είναι πανάκριβες οι επισκέψεις 50 ευρώ, μου έγραψε ένα αγχολυτικό το xanax και τώρα πορεύομαι με αυτό, ενώ παράλληλα άρχισα να επισκέπτομαι και μια ψυχολόγο για να μπορέσω να απεμπλακώ εντελώς από αυτόν τον γολγοθα που λέγεται άγχος. Γενικα παρατηρησα οτι τα συμπτοματα μας συμπιπτουν και εμενα μερικες φορες το μυαλο μου κολλαει σε καποια πραγματα, παντως θα ηθελα να επικοινωνησω μαζι σου εστω και με καποιο e-mail για να σε ρωτησω καποια πραγματα η αμα θες να με ρωτησεις και εσυ.Παντως και εγω κατα μια εννοια αποδεχομαι οτι δεν θα εχω ποτε φυσιολογικη ζωη, αλλα ξερεις τι μου λενε οι ειδικοι οτι ειναι μια περιπετεια οπου θα σε κανει πιο δυνατο. Εγω αυτα ηθελα να σου πω απο την πλευρα μου, απλα θα ηθελα πολυ να σε ρωτησω καποια πραγματα εστω και με email.

[Laila]

Παιδιά Χριστός Ανέστη και χρόνια πολλα!

Ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας!
αλεξανδρος_77 και Eagle guy δεν ειναι τοσο ευκολο να πω το προβλημα μου σε φιλους όταν υπάρχει τόσο μεγάλο ταμπού γυρω απο τα ζητηματα ψυχικής υγείας.
Ειδικά εγώ που μένω κ σε χωριο...αν σε πιασουν στο στομα τους δεν θα ξερεις πού να κρυφτείς.
Οκ εγω θα πω στη επι 13 χρονια φιλη μου και συγχωριανή μου να μην πει πουθενα το θεματάκι μου αλλα κακα τα ψεματα θα μαθευτει....τα ταμπου ειναι ταμπου...αν εχει καποιος πχ ηππατιτιδα το λεει??Οχι εκτος κ αν εχει να κανει με υποψηφιο συντροφο. Καποιες αρρωστιες ειναι να τις ξερει μονο η οικογενεια σου κ οχι παντα (πχ αν δεν θες να στεναχωρεθουν)
, αρα η μοναξια πολεμιεται μονο με ομοιοπαθεις οπως εσυ anonymos2 κ ολοι οσοι εχουν βιωσει παρομοιες καταστασεις.
Είναι ο,τι χειροτερο εχω νιώσει το μελαγχολικο συνδρομο anonyme, δεν υπερβαλλω αλλα εαν υπαρχει κολαση, τα συναισθήματα θα πρέπει να ειναι ακριβως τα ιδια...ενιωθα καθε λεπτο οτι ηθελα να τελειωσει το μαρτυριο μου...αυτες τις μερες που διηρκησε η περιπετεια μου καταφερα να κοιμηθω 2 ωρες κ τις 2 φορες ξυπνησα με ΤΡΟΜΟ, και δεν εννοω οπως αυτο που λεμε "ταινια τρομου" εννοω την κλινικη κατασταση...ετρεμα και ο φοβος που ενιωθα παγωνε το αιμα μου...επισης δεν μπορουσα να κλαψω ουτε καν να δακρυσω δεν μπορουσε να βγει δακρυ ενω ηθελα τόσο πολυ να κλαψω.Ειπα στον εαυτο μου οτι ολα τελειωσαν,θα πεθανω απο την κουραση και την αφαγια. Κι ομως μετα την επισκεψη μου στον γιατρο που μου κοστισε 100 ευρω (φυσικα οι γονεις μου με πηγαν) κοιμηθηκα και εστρωσα σαν να μην ειχε συμβει ποτε τιποτα...ενιωσα ξανα χαρα κ ενδιαφερον.Βγηκα με τους φιλους μου που απεφευγα κ δεν το πιστευα οτι ξαναζουσα εστω με φαρμακα πλεον.
Οπως και να χει σας ευχαριστω που απλα δεν προσπερασατε κ αφιερωσατε χρονο κ για απαντηση...
Εύχομαι σε όλους υγεία και Καλό Πάσχα!!

[Eagle guy]

Χριστός ανέστη, χρόνια πολλά!
Τα φάρμακα δεν είναι ταμπού, χρειάζονται κάποιες φορές για να ξαναλειτουργείς. Ποιος ξέρει που θα ήμουν χωρίς αυτά, κιας έχω πάρει πολύ λίγα
Πολύ καλό που ξανάρχισες να βγαίνεις. Κάνε πράγματα που σε ευχαριστούν, πάρε και τα φάρμακα και όλα θα φτιάξουν. Η ΙΔΨ δε θα φύγει αλλά δε θα σε επηρεάζει.

[giorgos panou]

συνεχησαι τα φαρμακασου μην τα αμελεις καθολου,ευτηχως δεν ειναι πρεζοχαπα οπως τα ζαναξ. πηστευω θα δεις αποτελεσμα απλα αργει αυτα τα φαρμακα θελουν κανα μηνα για να δεις διαφορες
κοπελια σε καταλαβαινω φανταζομαι θα σου χει πει ο γιατρος τι να κανεις με τις κρισεις πανικου,οπως με την σακουλα με το να αγγαλιαζεις τον εαυτοσου κι να αποκτας λιγο λιγο πιο πολυ τον χορο.ειναι δυσκολα τα πραματα οι φρικες που τρως θα τις νικησεις μονο αν τις αποδεχτεις κτις εξηγησειςκι μετον καιρο τις πολεμησεις. εισαι εξυπνη κι εχεις ενα πολυ μεγαλο οπλο για τα ψυχικασου το οπλο αυτο ειναι το χιουμορσου.
δεν σου παιζω τον γιατρο ουτε τον φιλο.,εξαλου ειμαι πολυ κακος ανθρωπος .
η γνωμημου ειναι να ξεσπας που κι που. δλδη να τσακοθεις με οποιον νομιζεις οτι σε ενοχλει να κερδιζεις τα δικαιασου με τσαμπουκα κι αν σε πουν τ δεν τρεχει... καλο ειναι ομορφη κι τρελη ειναι ο συνδιασμος για να πετυχεις στις μερες μας..
παντος καλο θα ειναι να ακους τον γιατροσου. κατα γραμμα κι ακομα κι η λεπτομερειες παιζουν ρολο σε οσα σου λέει.
χρονια πολλα