ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΒΟΗΘΕΙΑ

[Νάντια]

Δεν ξέρω τί έχει νόημα να πω, απο πού να αρχίσω. Απλώς θα ξεκινήσω λέγοντας πως χρειάζομαι βοήθεια...Δεν θέλω να πάω ακόμα σε κάποιον απο κοντά. Δεν έχω ούτε τα λεφτά ούτε τον χρόνο δυστυχώς.

Φαινομενικά είμαι καλά. Έχω το αγόρι μου, βρήκα και δουλειά (επιτέλους!), έξοδα δεν έχω (δυστυχώς μένω με γονείς ακόμα). Ωστόσο δεν μπορώ να χαρώ τα λεφτά μου, διότι μαζεύω για να ξεπληρώσω επιτέλους την σχολή μου και να με αφήσουν να δώσω εξετάσεις (έχω χάσει έναν χρόνο λόγο χρημάτων). Με τους φίλους μου όλα καλά, η σχέση μου καλά, θα λεγε κανείς πως θα πρεπε να ντρέπομαι που γκρινιάζω!

Κι όμως, δεν νιώθω καλά. Δεν ξέρω τί έχω και γιατί. Απλώς δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Με το που ξυπνάω, κατευθείαν υπολογιστής και facebook (στο οποίο δεν κάνω τίποτα, απλώς το έχω ανοιχτώ και κάθε τόσο κοιτάω παθητικά τα News Feed, τα οποία δεν τα προσέχω καν! Απλώς τα προσπερνάω και "λέω" οτι τα κοιτάω...). Μουσική επίσης, όπου και πάλι κολλάω σε ένα ή δύο τραγούδια και τα ακούω εμμονικά συνεχώς... Και όσο τα κάνω όλα αυτά, σκέφτομαι. Σκέφτομαι συνέχεια. Σκέφτομαι την κάθε βλακεία, σκέφτομαι ένα σορό αηδίες, που τελικά ούτε νόημα έχουν, και μου χαλάνε και την διάθεση. Σκέψεις τύπου "ο κόσμος είναι διευθαρμένος" και "όλοι τρέχουν να αγοράσουν tablets ενώ αλλοι πεινάνε" ή " στο σύμπαν συμβαίνουν απίστευτα πράγματα, αστέρια πεθαίνουν και γεννιούνται κι εμείς σκεφτόμαστε τα λεφτά"!

Έχουν αρχίσει και με πιάνουν περίεργα. Στην δουλειά αν κάποιος εκνευρισμένος πελάτης με ταράξει αρχίζουν οι ταχυπαλμίες (δεν ξέρω αν αυτός ο όρος είναι σωστός, αυτό που συμβαίνει ουσιαστικά, είναι πως νιώθω πολύ έντονα την καρδιά μου να χτυπάει και νιώθω τους παλμούς μου πολύ έντονα). Έχουν αρχίσει να ασπρίζουν τα μαλλιά μου (απο τα 20, και τώρα είμαι 23) και επίσης χάνω παραπάνω τρίχες απο παλιά.

Με πιάνει κυκλοθυμική διάθεση. Μπορεί ξαφνικά, σπάνια μεν, να με πιάσει τρελά καλή διάθεση! Μπορεί να σκάω απο την χαρά μου! Εντάξει, δεν είναι τόσο έντονο με κάποιον που έχει διπολική διαταραχή, όμως είναι έντονο. Και την επόμενη στιγμή, θα σκεφτώ κάτι και θα πέσω πάλι ψυχολογικά. Τον περισσότερο καιρό ωστόσο, δεν έχω κέφι για τίποτα. Κάθε μέρα μου φαίνεται ίδια με την προηγούμενη, δίχως νόημα.

Έχω σκεφτεί οτι μπορεί να είμαι τεμπέλα, αλλά κάτι μέσα μου, μου λέει πως δεν είναι έτσι τα πράγματα... Ένας τεμπέλης, θέλει να διασκεδάσει, και βαριέται να δουλέψει ή να βάλει τον εγκέφαλό του να δουλέψει. Εγώ δεν έχω όρεξη ούτε να διασκεδάσω! Μιζεριάζω, και απο την μία με τρελαίνει, απο την άλλη δεν ξέρω ούτε τί να κάνω, ούτε νιώθω πως μπορώ να ξεκολλήσω απο αυτή την κατάσταση. Δεν βρίσκω πλέον ούτε ενδιαφέροντα. Δεν με ευχαριστεί, ούτε με γεμίζει τίποτα.

Δεν θα πώ άλλα, γιατί το κείμενο είναι ήδη πολύ μεγάλο. Απλώς χρειάζομαι κάποιον να συζητήσω, να ακούσω κάτι που θα με ξεμπλοκάρει, κάτι! Εαν κάποιος έχει την διάθεση, θα το εκτιμούσα ιδιαίτερα...

Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

[αλεξανδρος_77]

χμμμμ... μου φαινετε οτι καπιος τελικα μπορει να εχει διαθεση....

[Νάντια]

Σε ευχαριστώ που απάντησες...

[Loading...]

Καλησπέρα Νάντια, ή μάλλον καλημέρα.

Έχω την εντύπωση πως η γενικότερη διάθεση που περιγράφεις μπορεί να είναι και λόγω μειωμένης (ή πολύ πιθανόν ανύπαρκτης) παραγωγικότητας.

Η δουλειά που αναφέρεις πως βρήκες είναι κάτι που σε φέρνει σε σημείο να προκαλέσεις τον εαυτό σου και τις δυνατότητές/ικανότητές σου;
Ή μήπως κατά τη διάρκεια του ωραρίου λειτουργείς περισσότερο μηχανικά;

[Νάντια]

Δουλεύω σε τηλεφωνικό κέντρο. Όχι, δεν με κεντρίζει, το κάνω επειδή δεν έχω βρεί τίποτα άλλο, και πρέπει κάπως να πληρώσω την σχολή μου...

[Loading...]

Απολύτως κατανοητό... και μπράβο σου, καλά κάνεις που πήρες την απόφαση να δουλέψεις εκεί, χώρια του αν σου αρέσει ή όχι.
Η κάλυψη μιας ανάγκης (χρήματα για την σχολή) σίγουρα έρχεται πρώτη, από κάποια απροσδιόριστης αιτίας "διάθεση" που προσπαθεί να σου πει να μην καλύψεις την προαναφερθείσα ανάγκη.

Πέρα από αυτό, είσαι σε μια πολύ παραγωγική ηλικία και δυστυχώς με την κατάσταση που επικρατεί σήμερα δύσκολα δίνεται η ευκαιρία να αποδώσεις.
Αποδίδω, στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν το λέω ως "με πιέζουν και για να τους κάνω να το βουλώσουν, τους δίνω αυτό που θέλουν".
Έχει να κάνει με κάτι αρκετά βαθύτερο και με κάποιες ανησυχίες που μετά από κάποια χρόνια να γυρίσεις και μέσω αυτοκριτικής να μπορείς να πεις ένα μπράβο στον εαυτό σου.
Πιστεύω πως αυτό συνδέεται και κάπως άμεσα με την νοημοσύνη ενός ανθρώπου και τον χαρακτήρα του οπότε διαφέρει και από άτομο σε άτομο.

[Νάντια]

Συμφωνώ με όλα όσα λές.. Απλώς δεν ξέρω σε τί είμαι καλή, το περιβάλλον μου δεν με βοηθάει να το ανακαλύψω, δεν ξέρω πώς να το ψάξω και γενικά νιώθω χαμένη!
Επίσης όλοι γύρω μου έχουν την τάση να θέλουν να με "προσγειώνουν".. Ή βαριούνται να κάνουν πράγματα..
Δεν έχω την κατάλληλη παρέα για να κάνω πολλά πράγματα που θέλω, νιώθω εντελώς μόνη.. Χρειάζομαι άτομα που να τολμάνε, και που θα με σπρώξουν κι εμένα να κάνω πράγματα, κι αυτό δεν το έχω.. :-(

[Loading...]

Ναι το περιβάλλον είναι κάτι πολύ σημαντικό... Και πιστεύω οτι το λάθος περιβάλλον παίζει καταλυτικό ρόλο στην (αρνητική) ψυχολογία πολλών ανθρώπων, οι οποίοι υπό άλλες συνθήκες θα κυνηγούσαν μια καλυτέρευση και όχι μια στασιμότητα (ή χειροτέρευση).

Είχα διαβάσει κάπου να γίνεται λόγος ανάμεσα σε κίνητρο και σκληρή δουλειά (δεν ξέρω αν είναι και οι κατάλληλες λέξεις στα ελληνικά). Δηλαδή, αν κάτι σε παρακινήσει προσωρινά να είσαι ενεργητική (έμπνευση ίσως καλύτερη λέξη;) μπορεί όντως να ενεργοποιηθείς και να κάνεις πράγματα πολύ ωφέλιμα για εσένα. Ωστόσο η "επιφοίτηση" αυτή συνήθως δεν διαρκεί και πολύ. Αντίθετα, αν είσαι άνθρωπος με επιμονή και μπορέσεις να ακολουθήσεις μια σταθερή (πιθανόν και αργή) πορεία για ένα στόχο που θα βάλεις, είναι συνήθως πιο αποτελεσματικό και ωφέλιμο για εσένα. Στο πρώτο δεν μπορείς να βασίσεις τις ανησυχίες σου και να καθησυχαστείς, ειδικά αν αποκαρδιώνεσαι και εύκολα. Στο δεύτερο όμως μέσα από την επανάληψη και την ενδυνάμωση της ψυχολογικής σου κατάστασης όσον αφορά στο τί θες και ποιος είναι ο στόχος σου, αποκτάς και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

Όσον αφορά αυτά που γράφεις πάντως, στη θέση σου θα έκοβα με μαχαίρι τη συνήθεια που λέγεται facebook. Προσωπικά το έχω συζητήσει με αρκετά άτομα και βλέπω ότι εκείνοι που θεωρώ συνήθως και λίγο πιο θετικούς σαν χαρακτήρες και πιο ανοιχτόμυαλους, έχουν ή ελάχιστη ή μηδαμινή επαφή με το συγκεκριμένο site. Αν θες να διαβάσεις λίγο εδώ πχ http://www.theguardian.com/technolog...ments-on-users
Ενδόμυχα μάλλον έχει να κάνει και με την τάση σύγκρισης με τον διπλανό μας και σαν κοινωνία, στην Ελλάδα το έχουμε αρκετά...

Από εκεί και πέρα, εγώ βλέπω πως οι περισσότεροι άνθρωποι ψάχνονται, λίγοι είναι εκείνοι που ξέρουν τί θέλουν να κάνουν και ίσως και κάπως τυχεροί μιας ήρθαν σε επαφή με το συγκεκριμένο ερέθισμα.

[Νάντια]

Ωραίο το άρθρο!
Κοίτα, βασικά δεν κοιτάω καθόλου τους άλλους. Απλώς χαζεύω νέα (lifo πχ) και μπορεί να παίξω κανα χαζό παιχνίδι.. Απο αυτά που δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι (έτσι έχω χρόνο να κάνω κάτι ενώ παράλληλα σκέφτομαι τα δικά μου).
Αλλά και πάλι, όντως δεν είναι παραγωγικό. Και όντως, μπαίνω απο συνήθεια, δεν έχω τίποτα να κάνω πραγματικά μέσα στο facebook. Παρόλα αυτά, δεν έχω ιδέα προς τα πού να ψαχτώ.. Έχω υπομονή γενικά, αλλιώς δεν θα δούλευα για την σχολή (έχω κάνει απίστευτα πράγματα για να τη πληρώσω, παλιότερα είχα φτάσει τον εαυτό μου στα άκρα, δύο δουλειές και φυσικά κάθε μέρα στη σχολή). Απλώς νιώθω πως σιγά σιγά αρχίζω να χάνω σε δυνάμεις και θέληση... Δεν έχω θέληση να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου πλέον.

[αλεξανδρος_77]

εγω αλλο προσπαθουσα να σου πω.. εγω λειτουργω με ενα συγκεκριμενο τροπο που παταει στο ποσο καλα γνωριζω καπιον κ μετα απο το θεμα που διαβαζω
μεχρι στιγμης εχω οντως την εντυπωση οτι εχουμε καπια κοινα αλλα δε νομιζω αυτα να ειναι σε βαθος κ ισως κ λιγο κ η τελειομανια που με δερνει αυτο με κανει να μη μπορω να πω παρα πολα πραγματα επι του θεματος

θα σου πω ομως καπια πραγματα αρκετα γενικα για το τι πρεπει να κανει καπιος για να ειναι καλα

σαφως θα πρεπει να ακολουθει αυτα που πιστευει γιατι οταν αγνωει τα θελω του κ υποτασετε στις λογικες των αλλων εκει αρχιζουν τα προβληματα

αν ακους τους αλλους κ πας κοντρα σε αυτα που σκεφτεσαι εκει αρχιζει το εργο....

[Νάντια]

Το κάνω πολύ αυτό!
Όλοι προσπαθούν να με "προσγειώνουν"...
Δεν κάνω αυτό που θέλουν οι άλλοι, αλλά μάλλον με επιρεάζει ως ένα βαθμό...

[howtodream8]

Καλησπερα Ναντια,

Δεν ξερω ποσο παρηγορο μπορει να ακουστει αλλα βιωνω μια παρομοια κατασταση με σενα. Βεβαια προσωπικα απεχω απο τα social media εδω και 3 χρονια κι επισης η σχεση μου δεν παει καλα εξαιτιας της δικης μου βαριεστημενης και κακης διαθεσης. Στις αρχες του καλοκαιριου μετακομισα στην Αθηνα με την ελπιδα να βρω δουλεια, ειχα ολοκληρωμενες σπουδες, μεταπτυχιακο και ξεκινουσα τοτε και την ερευνα μου σε διδακτορικο επιπεδο. Οποτε φανταζομουν οτι θα εβρισκα σιγουρα κατι, αν οχι στον τομεα μου, παρεμφερες. Η μετακομιση βεβαια εκει σημαινε αναγκαστικα και συγκατοικηση, οποτε ειχα να διαχειριστω και αυτο. Περασαν περιπου 3 μηνες που εστελνα βιογραφικα σχεδον καθημερινα και απαντηση δεν πηρα ποτε. Οι μονοι που με πηραν ηταν, ω ναι, απο τηλεφωνικο κεντρο. Κι εδω θα σου πω ενα μεγαλο μπραβο γιατι εγω την αρνηθηκα την δουλεια, ελπιζοντας σε κατι αλλο. Επειδη ομως εβλεπα την ολη φαση στην Αθηνα δραματικη, παραλληλα εστειλα κάποιες αιτησεις για δουλεια εξω, κι ας εχανα τον συντροφο μου. Απορριψη και απο εκει, οπως επισης και απο 6 αιτησεις για υποτροφια σπουδων. Εφτασα λοιπον μεσα στις γιορτες να ειμαι ετοιμη να εκραγω. Ημουν πανω απο 6 μηνες στην Αθηνα, χωρις φιλους να παω μια βολτα, χωρις δουλεια να βγαζω εστω και λιγα και με εναν συντροφο σε αλλη φαση ζωης, καθως εκανε μεταπτυχιακο και ζουσε απο αποταμιευμενα χρηματα. Καθε μερα οπως σωστα λες μου φσινοταν ιδια με την προηγουμενη, καμια διαφορα. Δεν ενιωθα καμια χαρα πια, ο ενθουσιασμος μου ειχε φυγει, ολη μερα τριγυρνουσα σε ενα σπιτι και περνουσα απειρες ωρες μοναξιας. Εμαθα απ'εξω ολες τις εκπομπες και δεν ειχα κινητρο για το παραμικρο, ουτε καν να παω σουπερμαρκετ ή να μαγειρεψω. Και η σχεση μου επηρεαζοταν παρα πολυ, καθως η απραξια μου εβγαινε σε θυμο, σε νευρα.

Αυτη τη στιγμη εχω φυγει απο Αθηνα και ειμαι πισω στο πατρικο μου, καθως υπηρχε τοσο μεγαλη αναστατωση και ενταση που απλα δεν αντεχα αλλο. Ελπιζω μηπως βρω δουλεια εδω. Το θεμα ειναι οτι βρηκα μια ιδιωτικη σχολη που θα με βοηθησει να κερδισω λιγη προυπηρεσια και ειναι σχετικη με το αντικειμενο μου. Παρολαυτα, οι γονεις αρνουνται να βοηθησουν οικονομικα και ο μονος τροπος ειναι να την πληρωσω εγω. Χθες λοιπον μιλησα με μια εταιρεια για να μοιραζω φυλλαδια. Δεν εχω αλλη επιλογη, ο μονος τροπος για να ξεκολλησω απο τη μιζερια μου ειναι να υπαρχει κινητρο να βγαινω απο το σπιτι. Δεν αντεχεται η κλεισουρα, πραγματικα.


Και κατι τελευταιο, ουτε εγω εχω φιλους που να κλειδωνουμε πολυ καλα, καθως οι περισσοτεροι ειναι σε αλλη φαση ζωης. Επομενως ουτε αυτο υπαρχει σαν λυση...ελπιζω με το μηνυμα μου να διαπιστωσεις οτι δεν εισαι η μονη που νιωθει ετσι.

Μακαρι να μας πανε ολα καλα!

[manos32]

Νάντια καλησπέρα, η Ελληνική πραγματικότητα είναι μίζερη ,οπου πνίγει τις εσωτερικές ανάγκες που είναι στην ουσία η ψυχή μας, για την επιβίωση.
Είναι μια πραγματικότητα που δηλητηριάζει τους ανθρωπους ,τους αναγκάζει να γίνουν ρομπότ ,και αυτό φρόντισαν να μας το επιβάλλουν μέσα απο όλα τα είδη προπαγάνδας.
Δες τον κινηματογράφο του 60 και του 70 και θα καταλάβεις τι εννοώ... Ολα για ένα κομμάτι ψωμί και τπτ άλλο.
Πολλοι άνθρωποι είναι κάπως ρομαντικοί και ελέυθεροι για να αντέξουν την τριτοκοσμική Ελλάδα.
Δεν θέλουν μόνο να τρωνε, να κοιμούνται, να βλέπουν τηλεόραση και να πηγαίνουν τουαλέτα.
Θέλουν και έχουν ανάγκη να βρούνε ένα νόημα στη ζωή τους, οπως εσύ! Κάτι να τους δίνει ζωή και όχι να τους την παίρνει.
Ετσι είμαι και γω, δυστυχώς δεν μπορώ να πνίξω τις ανάγκες μου για να βρω κάτι να με γεμίζει , και να βαράω όλη μέρα το κομπολόι μου βλέποντας μπάλα και μ ένα σουβλάκι ξάπλα να την παλεύω.

[Νάντια]

Καλησπέρα και σε σένα,

Η αλήθεια είναι πως δεν μου είναι καθόλου παρήγορο να ξέρω πως υπάρχουν κι άλλοι που νιώθουν έτσι.. Δεν νιώθω πως έχω "συμπαράσταση", με κάνει να νιώθω μεγαλύτερη αγανάκτηση για την κατάσταση που επικρατεί!
Σε καταλαβαίνω ΑΠΟΛΥΤΑ! Η κλεισούρα δεν παλεύεται με τίποτα... Και στη δουλειά που είμαι, αυτό με παρηγορεί. Το οτι βγαίνω απο το σπίτι.
Δεν ξέρω αν φταίει αυτό, αλλά έχει επιρεαστεί και η σεξουαλική μου ζωή.. Πλέον δεν θέλω καθόλου, δεν έχω καμία όρεξη.

Τί να πω, εύχομαι το ό,τι καλύτερο για όλους μας..

[Νάντια]

Φίλε Μάνο, αυτό με το σουβλάκι και την μπάλα ήταν άκρως χαρακτηριστικό του κόσμου εδώ!
Το περίεργο είναι οτι κανείς δεν νοιάζεται...