πρώιμη άνοια σε μέλος της οικογένειας

[stiliani]

Καλησπέρα σας

Παίρνω το θάρρος να γράψω εδώ μετά από πάρα πολλές αναβολές γιατί πραγματικά δεν πάει άλλο. Είμαι 32 χρονών και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας το πρόβλημα που αντιμετωπίζω στο πατρικό μου σπίτι μου. Ο πατέρας μου, 63 χρόνων διεγνώσθη με σημάδια πρώιμης νόσου Alzheimer σε συνδυασμό με κατάθλιψη που είχε τον τελευταίο καιρό λόγω συνταξιοδότησης. Με την κατάλληλη θεραπεία τα συμπτώματα της κατάθλιψης αλλά και της απώλειας μνήμης έχουν συγκρατηθεί σε ένα καλό επίπεδο, πολλά βελτιώθηκαν κιόλας. Αυτό όμως που έχει διογκωθεί μέσα από όλη αυτή την κατάσταση είναι το κενό που υπάρχει στη σχέση των γονιών μου, γεγονός που επηρεάζει άμεσα την ψυχολογία μου. Τις περισσότερες ώρες της ημέρας ο πατέρας μου τις περνάει σιωπηλός μπροστά στην τηλεόραση, σαν να μην υπάρχει άλλος άνθρωπος στο σπίτι. Θα έλεγα ίσως ότι θυμίζει ένα φυτό εκ πρώτης όψεως, όμως αντιλαμβάνεται πολύ καλά τι παρακολουθεί γιατί αν σχολιάσω π.χ ένα ρεπορτάζ μου απαντάει με διαύγεια. Θα έλεγα ότι βρίσκει μόνο στην τηλεόραση ευχαρίστηση και δεν τον ενδιαφέρει τίποτα πέρα από αυτό. Η μητέρα μου από την άλλη προσπαθεί να τον πλησιάσει (τουλάχιστον τον πρώτο καιρό), να κάνουν πράγματα (περίπατο, χαρτιά, τάβλι) οτιδήποτε του έχει συστήσει ο γιατρός για να απασχολεί το μυαλό του. Αυτό τις περισσότερες φορές δεν επιτυγχάνεται με αποτέλεσμα να υπάρχει ανάμεσά τους μία παγωμάρα, μια αδιαφορία μία έλλειψη στοργής και φροντίδας, σαν να είναι δύο ξένοι μέσα στο σπίτι. Εγώ δεν μένω στο πατρικό μου αλλά το επισκέπτομαι αρκετά συχνά, μέρα παρά μέρα για να περάσω μαζί τους κάποιες ώρες κτλ και έρχομαι αντιμέτωπη με αυτή την κατάσταση που με πονάει πάρα πολύ. Υπάρχουν στιγμές που κατηγορώ τη μητέρα μου ότι δεν είναι αρκετά στοργική μαζί του, θυμώνω μαζί της μετά αρχίζω και στον πατέρα μου τον εξάψαλμο, τους λέω να σηκωθούν να πάνε σε ψυχολόγο, η μάνα μου αρχίζει κλαίει , αυτός δεν μιλάει καθόλου. Γενικά υπάρχει μία απάθεια και μία αδιαφορία μεταξύ των μελών της οικογένειάς μου. Να αναφέρω κι εγώ ότι ζει μαζί τους ο αδερφός μου ο οποίος δεν πολυασχολείται με το θέμα, εργάζεται και όταν επιστρέψει σπίτι κλείνεται στο δωμάτιό του και τον υπολογιστή του. Εγώ συζώ με τον σύντροφό μου εδώ και 2,5 χρόνια. Δυστυχώς όμως το μυαλό μου είναι συνεχώς στο σπίτι μου. Δεν μπορώ να χαρώ τις στιγμές που περνάω μαζί του, γιατί συνεχώς νιώθω κάτι να με τραβάει από το μανίκι και να μου λέει ότι στο σπίτι τα πράγματα είναι χάλια. Δεν ξέρω τι να κάνω για να βρω μία λύση σε αυτό το θέμα.

[soking]

δεν υπαρχει σωτηρια δυστυχως.λυπαμαι που στο λεω ωμα αλλα ετσι ειναι.το αλτσχαιμερ σε κανει φυτο.αναλογα τη μορφη μπορει να θυμασαι πολλα,λιγοτερα η τιποτα.οποτε πλεον μπορεις απλα να δινεις δυναμη στη μητερα σου γιατι δε φταιει σε ΤΙΠΟΤΑ κ δε μπορει να κανει τιποτα παραπανω απο το να τον φροντιζει.εμεις ειχαμε την γιαγια μου σε αυτη τη κατασταση.θυμοταν τα παιδια της.εγγονια οχι.βεβαια εγω που ημουν ο μοναδικος εγγονος-συγκατοικος της ημουν οικειος χωρις ομως να ξερει το ονομα μου κτλ.σε καποιες εκλαμψεις κατι της ελεγα.φυσικα κ η συγχωρεμενη φυτο με μονο ενδιαφερον την τηλεοραση.ο πατερας σου δεν ειναι σε τοσο προωχωρημενη μορφη αλλα ειναι ΑΡΡΩΣΤΟΣ.ουτε αδιαφορος ουτε κακος συντροφος κ πατερας.δεν αξιζει να στεναχωριεσαι κ δε βγαινει κατι.απλα στηριξε κ εμπρακτα κ ψυχικα τη μητερα σου γιατι εχει μεγαλο λουκι να διαβει.

[αλεξανδρος_77]

πως σχετιζεται το αλτσχαιμερ δεν εχω καταλαβει με ολο αυτο
επισης δε γινεται να τον αναγκασεις υπο την απειλη ροπαλου να παει σε ψυχολογο αλλα δε καταλαβαινω πως αυτη η απαθεια επειρεαζει εσενα..
εγω πιστευω οτι αυτο λιγο πολυ συνεβαινε παντα μηπως αντι να ψαχνεις συναισθηματα στους γωνεις σου πρεπει να ψαχνεις συναισθηματα στη δικη σου ζωη?

[kerasi]

Eφόσον οι ιδιοι δεν παραπονούνται και έχουν βρει τους κώδικές τους γιατι θέλεις να τους κάνεις με βάση οπως τα χεις εσυ στο μυαλό σου; Εσένα θα σου άρεσε να έρθει ο πατέρας σου να σου επιβάλλει πώς θα είναι η σχέση σου με τον άντρα σου; Δε νομίζω. Ουτε είναι δόκιμο να πιέζεις τη μαμά σου.

[stiliani]

ο πατέρας μου αυτή τη στιγμή θυμάται τους πάντες και τα πάντα. σίγουρα όμως διάφορες διεργασίες θα γίνονται μέσα στο κεφάλι του που κάποιος υγιής δεν φαντάζεται.
Η απάθεια ως προς τα μέλη της οικογένειας του με θυμώνει, νιώθω σαν να μη θέλει να ασχοληθεί μαζί μας, σαν να του φταίει η μάνα μου, σα να του προκαλεί εκνευρισμό. Από την άλλη θυμώνω και με τη μάνα μου που δεν τον παίρνει μια αγκαλιά, που δεν εκφράζουν τα συναισθήματά τους. Αλέξανδρε δεν σου κρύβω ότι πάντα υπήρχε ένα κενό στη σχέση τους και αυτό είναι τώρα ακριβώς που έρχεται να με διαλύσει γιατί αντιλαμβάνομαι ότι τόσα χρόνια χωρίς έκφραση συναισθημάτων δεν γίνεται να αλλάξουν ούτε και με την παρουσία μιας τέτοιας ασθένειας. Οι γονείς μου ήταν πάντα άνθρωποι του σπιτιού, ο πατέρας μου δούλευε η μάνα μου νοικοκυρά. Ο πατέρας στη δουλειά του αλλά και στον κοινωνικό περίγυρο ήταν γνωστός για τις ηθικές του αξίες, για τα πιστεύω του,πάντα να βοηθήσει, ασχολούνταν με τα κοινά με αυτοθυσία. Κάποιοι συσχετισμοί που άλλαξαν στην τοπική κοινωνία που ζούμε τον έκαναν να αποσυρθεί και από τα κοινά και σε συνδιασμό με τη σύνταξή του έπαθε κατάθλιψη. Σαν να τελείωσε η ζωή του. Μετά ήρθαν και αυτά τα προβλήματα με τη μνήμη. Αυτό όμως που δεν κατάφερε στη ζωή του είναι να είναι ένας τρυφερός πατέρας και σύντροφος. Δεν ήταν κακός, δεν μας πρόδωσε ποτέ. Ωστόσο δεν έχω τρυφερές στιγμές να θυμάμαι από αυτόν όταν ήμουν παιδί. Αυτή τη στιγμή δε νομίζω ότι ειναι αυτή καθαυτή η άνοια το πρόβλημα αλλά η έλλειψη επικοινωνίας που βγαίνει στην επιφάνεια και γίνεται ορατή υπό το πρίσμα της ασθένειας. Δεν ξέρω, τα έχω πολύ μπερδεμένα στο μυαλό μου. Δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω.

[stiliani]

βλέπω ότι η μητέρα μου είναι δυστυχισμένη! για παράδειγμα καθόμαστε στο τραπέζι να φάμε και ο πατέρας μου έρχεται με τη δεύτερη της παρότρυνση....ε δεν αντέχω να μου λέει κάθε φορά "πώωπο ρε παιδί μου δεν ακούει στον κόσμο του είναι, σήκω καλέ δεν ακούς?¨" συγνώμη για τη σουρεάλ περιγραφή αλλα προσπαθώ να δώσω μία εικόνα κατανοητη

[stiliani]

αυτο που προσπαθώ να πω αλλά ίσως λόγω της έντασης (γιατί σήμερα είχαμε ένα ακόμη επεισόδιο κακής επικοινωνίας) δεν μπορώ να το εκφράσω σωστά, είναι ότι με πληγώνει να τους βλέπω να μη φέρονται τρυφερά ο ένας στον άλλο, και μαζί να αντιμετωπίσουν την όποια εξέλιξη θα έχει αυτή η ασθένεια. είναι σαν να μην αγαπιούνται ή σα να έχουν να χωρίσουν κάτι. αναρωτιέμαι τι σκατά κάνουν τόσα χρόνια μαζί τότε? και γιατί κάθε φορά που πάω να φεύγω με την αίσθηση ότι

[stiliani]

πρεπει να βρω αμεσα λυση σε αυτο που συμβαινει στο σπιτι μου

[pavlina]

πρεπει να βρω αμεσα λυση σε αυτο που συμβαινει στο σπιτι μου

Γεια σου Στιλιανη και ο πατερας μου ειχε αλχαιμερ και ηταν στον κοσμο του ειναι φυσικο να μην ενδιαφερεται για τιποτα ειναι απο την αρρωστεια εχει παει σε γιατρο παιρνει φαρμακα?

[stiliani]

Καλησπέρα Παυλίνα

ναι έχουμε πάει στο γιατρό και με την αγωγή που παίρνει είναι στάσιμα τα πράγματα, συν την αντικαταθλιπτική αγωγή, το έχουμε σταθεροποιήσει κάπως. Οδηγεί κανονικά κτλ
Η μαγνητική που κάναμε πριν δύο χρόνια με τη φετινή δεν έχουν δαφορές και ο γιατρός είναι αισιόδοξος ότι θα αργήσει να εκδηλωθεί εντελώς η ασθένεια
Αλλά όταν δεν βρίσκει νόημα μέσα στην οικογένειά του, είναι προσκολλημένος μόνο στις ειδήσεις και στην τηλεόραση, αυτό δεν τον βοηθάει καθόλου. Νιώθω σα να του φταίμε εμείς, η οικογένειά του για αυτό που του συμβαίνει. Σε αυτό συντελεί και το γεγονός ότι του δειγνώσθη ένα μήνα μετά τη σύνταξη και δεν ξέρω πως τα συνδιάζει στο μυαλό του. Μπορεί να σκέφτεται πως αν ήταν στη δουλειά να ήταν όλα μια χαρά τώρα....
Από την άλλη η μητέρα μου προσπαθεί αλλά υπάρχουν στιγμές που βιώνει αυτή του τη συμπεριφορά σαν απόρριψη και κλίνεται και αυτή στον εαυτό της με αποτέλεσμα να υπάρχει σιωπή νεκροταφείου μέσα στο σπίτι, πράγμα που εγώ δεν αντέχω όταν το επισκέφτομαι και μου βγαίνει σε θυμό

[pavlina]

Πρεπει να το παρετε αποφαση οτι ο πατερας σου ειναι αρρωστος με αλσχαιμερ και να μην παρεξηγητε τιποτα απ οτι κεει η κανει ξερω ειναι πολυ δυσκολο οπως πολυ δυσκολη ειναι και αυτη η αρρωστεια εγω θυμαμαι τον πατερα μου να μην μθκαει καθολου και να ειναι χαμενος στον κοσμο του καποτε ειχε χαθει και τον ψαχναμε βεβαια σε πιο προχωρημενη μορφη βασικα μην θυμωνετε μαζι του μπορει να νοιωθετε ασχημα γι αυτο που του συνεβη αλλα οχι να νοιωθετε ασχημα μαζι του

[pavlina]

Επισης υπαρχουν κατα καιρους σεμιναρια για την νοσο του αλσχαιμερ ρωτηστε τον γιατρο του γι αυτο