Ο,ΤΙ ΟΜΟΡΦΟ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ...

[sabe]

Σερενατα-Φεδερικο Γκαρθια Λορκα(1898-1936)
Αφιερωμα στον Λοπε ντε Βεγκα.

Στου ποταμου τις οχθες
λουζεται η νυχτα
και στα στηθη της Λολιτας
απο ερωτα πεθαινουν τα κλαρια.

Γυμνη η νυχτα τραγουδαει
πανω απ'του Μαρτη τα γιοφυρια
Λουζει η Λολιτα το κορμι της
με ναρδους και γλυφο νερο.

Απο ερωτα πεθαινουν τα κλαρια...

Η νυχτα απο γλυκανισο κι ασημι
λαμπει αναμεσ'απ'τις στεγες
ασημι απο ρυακια και καθρεφτες
γλυκανισο απ'των μηρων σου την ασπραδα.

Κι απο ερωτα πεθαινουν τα κλαρια...


ΣΚΟΡΠΙΟ ΑΙΜΑ-αποδοση Νικου Γκατσου

Σκαλι σκαλι παει ο Ιγναθιο
το θανατο του φορτωμενος.
Γυρευε να'βρει την αυγη
Μα πουθενα η αυγη δεν ηταν.
Γυρευει τη σωστη θωρια του
και τ'ονειρο του αλλαζει δρομο.
Γυρευε τ'ομορφο κορμι του
και βρηκε το χυμενο του αιμα.

Στιγμη δεν εκλεισε τα ματια
σαν ειδε τα κερατα κοντα του
ομως οι τρομερες μαναδες
ανασηκωσαν το κεφαλι.
Κι απο τα βοσκοτοπια περα
ηρθ΄ενα μυστικο τραγουδι.
που αγελαδαρηδες ομιχλης
τραγουδαγαν σ'ουρανιους ταυρους.

Δεν ειχε αρχοντα η Σεβιλλια
μπροστα του για να παραβγει
ουτε σπαθι σαν το σπαθι του
ουτε καρδια να ειναι τοσο αληθινη.
Σαν ποταμος απο λιονταρια
η ξακουσμενη του αντρειοσυνη
και σαν σε πετρα σκαλισμενη
η στοχασια του η μετρημενη.

Τωρα για παντα πια κοιμαται.
Τωρα τα μουσκλια και τα χορτα
με δαχτυλα που δε λαθευουν
το ανθος ανοιγουν του μυαλου του.
Και το τραγουδιστο του αιμα
κυλαει σε βαλτους και λιβαδια,
γλιστραει στο συγκρυο των κερατων,
αψυχο στεκει στην ομιχλη,
σε βουβαλιων σκονταφτει ποδια,
σα μια πλατια,μια λυπημενη,
μια σκοτεινη γλωσσα,ωσπου τελμα
να γινει απο αγωνια,πλαι
στον Γουαδαλκιβιρ των αστρων...

Οι φασιστες του Φρανκο δολοφονησανε το τραγικο περιστερι της ποιησης,σε εναν αγνωστο δρομο,σε καποιο ισως χαντακι,
καπου στη Γραναδα...Εικασιες μονο υπαρχουν για το που τα ξασπρισμενα του κοκαλα κοιμουνται.Υπαρχουν επισης ενδειξεις οτι προδοθηκε απο μελη της ιδιας του της οικογενειας,ξαδερφια του συνεργατες των δημιων.Πληρωσε με το αιμα του την αντισταση του στο φασισμο,την ομοφυλοφιλια και την τσιγγανικη καταγωγη του.Στο προσωπο του ο Νερουδα ειχε βρει εναν αδερφο ψυχης,στην αδολη εκεινη μορφη που μελετουσε μεσα στη νυχτα,τα μυχια,τραχια τραγουδια της ανδαλουσιανικης γης...Ες αει στη μνημη...Ες αει στο ονειρο...

[NADINE_ed]

ΣΧΗΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ I ( Ρίτσος Γιάννης )
(από τα Ποιήματα 1930-1960, B΄, Kέδρος 1961)


Ό,τι έφυγε, ριζώνει εδώ, στην ίδια θέση, λυπημένο, αμίλητο
όπως ένα μεγάλο βάζο του σπιτιού, που πουλήθηκε κάποτε
σε δύσκολες ώρες,
και στη γωνιά της κάμαρας, εκεί που στέκονταν το βάζο,
απομένει το κενό πυκνωμένο στο ίδιο σχήμα του βάζου, αμετάθετο,
ν' αστράφτει διάφανο στην αντηλιά, όταν ανοίγουν πότε-πότε
τα παράθυρα,
και μέσα στο ίδιο βάζο, πούχει αλλάξει την ουσία του
με ίδια κ' ισόποσην ουσία απ' το κρύσταλλο του άδειου,
μένει και πάλι το ίδιο εκείνο κούφωμα, λίγο πιο οδυνηρά ηχητικό
μονάχα.

Πίσω απ' το βάζο διακρίνεται το χρώμα του τοίχου
πιο σκοτεινό, πιο βαθύ, πιο ονειροπόλο,
σα νάμεινε η σκιά του βάζου σχεδιασμένη σε μια σαρκοφάγο ―

Kαι, κάποτε, τη νύχτα, σε μιαν ώρα σιωπηλή,
ή και τη μέρα, ανάμεσα στις ομιλίες,
ακούς βαθιά σου κάποιον ήχο οξύ, πικρό και πολυκύμαντο
σάμπως ένα αόρατο δάχτυλο να έκρουσε
κείνο το απόν, ευαίσθητο, κρυστάλλινο δοχείο.

[NADINE_ed]

ΜΕΤΑ ( Ρίτσος Γιάννης )
(από το Aργά, πολύ αργά μέσα στη νύχτα, Kέδρος 1991)


Mάρτυρες για τα λάθη σου δεν είχες. Mόνος μάρτυρας
ο ίδιος εσύ. Tα τακτοποίησες, τα μονόγραψες, τα σφράγισες
σε λευκούς πάντοτε φακέλους σα να ετοίμαζες
τη δίκαιη διαθήκη σου. Ύστερα
τα τοποθέτησες προσεχτικά στα ράφια. Tώρα, γαλήνιος,
(ίσως και κάπως φοβισμένος) ούτε βιάζεσαι
ούτε καθυστερείς, γνωρίζοντας ότι, μετά το θάνατό σου,
θ' ανακαλύψουμε πόσον ωραίος ήσουν,
πόσο πολύ πιο ωραίος πέρα απ' τις αρετές σου.

Aθήνα, 16.1.1988

[sabe]

Κοιταζοντας μερικα λουλουδια.

Το φως ειναι γυρω απο τα πεταλα και πισω τους:
Μερικα πεταλα ζουν στην αλλη μερια του φωτος
σαν το ηλιοφως που σερνεται στο χαλι
οπου το φερετρο ειναι ακουμπισμενο,μην ξεροντας σε ποιο
κοσμο εχει μπει.
Και χνουδωτα φυλλα,μαλλια που φυτρωνουν καποιου ζωου
θαμμενου στα πρασινα χαρακωματα του φυτου.
'Η η γη που πανω της το σπιτι τουτο ειναι,
απελευθερωμενη απο τη θαλασσα μολις εδω και πεντεξι χιλιαδες
χρονια.

Robert Bly.


ΟΙ ΜΕΡΕΣ:ΑΝΟΙΞΗ

Εκεινος γραφει:"Aς υπομεινουμε
τις ψευδαισθησεις μας μαζι..."
Κι εγω ολο σκεφτομαι:
ολες οι φαντασιωσεις μου
βγαινουν αληθινες΄ποια ειμ'εγω
να εχω ψευδαισθησεις;
Eκεινος γραφει:"Aλλα ποιος ειναι
αγιος;"Η γυναικα του 9
ειναι κλειδωμενη στο μπανιο.
Πεντε ωρες φωναζει
βρονταει τους τοιχους κι ακουει φωνες
να χανονται στο χωλ.
Σπανε την κλειδαρια.
Οι εραστες περναν και πανε για φαι,
γυρω στις 2 η ανια εχει πια εγκατασταθει.

Κενοτητα του καθρεφτη και
η αποτυχια των κλασικων.
Ματια στο ταβανι
σε παυσεις της ερωτικης πραξης:
o απειρος αυτος τρομαγμενος χωρος.

Εκεινος γραφει:"To βαθος του πονου
ολο μεγαλωνει".
Στην πορεια καθισαμε χαμω στο δρομο
εκεινη προσφερε τη σκισμενη της εφημεριδα
"Ποιος θα ζησει μετα την Αμερικη;"
τραγουδαγανε στην λεωφορο Λενοξ.

Σαββατοκυριακο στην αρχη του καλοκαιριου.
Η πιθανοτητα να ξαναρχισεις.
Απ'ολο και λιγοτερες πιθανοτητες
το μελλον φτιαχνει την πλοκη του.
Περπαταω στην Τριτη Λεωφορο,
μπρατσα γυμνα,μαλλια στον ανεμο.
Αργοτερα εμφανιζονται τ'αστερια σαν γεγονοτα,
ο αστερισμος μου ρεει στο κεφαλι μου ποταμι,
γυναικας σωμα σταυρωμενο μ'αστρα.

Adrienne Rich.


ΑΝΑΣΑ
Οταν τους δεις
πες τους πως ειμαι ακομη εδω
οτι στεκομαι στο ενα ποδι ενω το αλλο ονειρευεται,
οτι αυτος ειναι ο μονος τροπος.

οτι τα ψεματα που λεω σ'αυτους ειναι αλλα
απο τα ψεματα που λεω στον εαυτο μου,
οτι οντας εδω κι εδω και περα εκει
γινομαι οριζοντας,

οτι οπως ο ηλιος ανατελλει και δυει εγω ξερω τη θεση μου,
οτι ειναι η ανασα που με σωζει,
οτι ακομη και οι βιασμενες συλλαβες της πτωσης ειναι ανασα,
οτι αν το σωμα ειναι κιβουρι ειναι και ντουλαπα ανασας,

οτι η ανασα ειναι καθρεφτης θολωμενος απ'τις λεξεις,
οτι η ανασα ειναι το μονο που επιζει μετα την κραυγη"βοηθεια"
οπως μπαινει στ'αυτι του ξενου
και μενει καιρο αφου η λεξη εχει φυγει,

οτι η ανασα ειναι παλι η αρχη,οτι μ'αυτη
καθε αντισταση εχει μειωθει,οπως το σωμα μειωνεται
απ'τη ζωη,το σκοταδι απο φως,
οτι ανασα ειναι αυτο που τους δινω οταν τους στελνω
την αγαπη μου.

Μark Strand.

[sabe]

Tο Ζητημα-Γιαννης Σκαριμπας

Δεν ηταν δα τοσο σπουδαιο:Nα φυγεις-ξεπορτωντας-
χωρις την πορτα ν'ανοιγες-αδυνατο.Χρυση,
πρωτα την πορτα ανοιγοντας κι απε-ποκειθες-βγωντας,
μπορει ο καθεις-εξον λολος-να φευγει(οπως εσυ).

Το ζητημα δεν ειναι αυτο.Ουτε πως ξερεις να στο-
λιζεις το γραμμα σου μ'ανθια που κλεις μεσ'στο γραφτο:
ξερεις οτι μη γραφτοντο κι οτι μη στελνοντας το-
για να το λαβω αδυνατο-αδυνατο κι αυτο.

Το ζητημα ειναι το γ ι α τ ι(της γνωσης μου της λιγης,
τοσο ειναι το φως και τοσο η σκεψη μου εμενα ειν'θαμπη)
ν'ανοιξει πρεπει η πορτα π ρ ι ν για να μετα συ φυγεις,
κι οχι να κλεισει απο μετα-ενω συ θα'χες μπει...

Χαλκιδα,1975.
-----------------------------------------------------------

Αιωνια.
Μας χωρισαν στα δυο σαν το ροδακινο
μα κατι απομεινε απο μας
πικρο κουκουτσι

μην το σπας
ειμαστε μεσα.

ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Τις πετρες που σωριαστηκαν απο τα γκρεμισμενα τειχη
τις μαζεψαν κρυφα κρυφα
και στησαν μια καλυβα
για να φυλαγονται τις νυχτες του χειμωνα
καθως θα χτιζουνε ξανα τα τειχη
με τις πετρες που σωριαστηκαν απο τη γκρεμισμενη καλυβα.

Λ.Ζενακος
---------------------------------------------------------------------------------

Χωρις ανταποκριση

Λαχανιασμενος και αιματοβρεχτος επεστρεψα
απο το πεδιο της μαχης.Στ'αυτια μου
το σφυριγμα των οβιδων,οι κραυγες των πληγωμενων
οι σειρηνες των νοσοκομειακων.
Ποθουσα να ξεσχισω τα ρουχα σου μες στο σκοταδι,
να τυραννησω το κορμι σου,να ματωσω τα χειλη σου,
να μεταδωσω τον πυρετο μου στα εκπληκτα ματια σου,
να μεταγγισω τους σφυγμους της αγωνιας μου στις λαγονες σου
να κοιμηθω πανου στ'ολογυμνο κορμι σου ή να πεθανω.
Εσυ ομως,επεμενες ν'αναψεις το φως,
να γεμισεις το λουτρο με ζεστο νερο για το μπανιο μου,
να ξελασπωσεις τα σπραπατσαρισμενα μου παπουτσια,
να στρωσεις το κρεβατι,με καθαρα σεντονια.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΕΦΥΡΙ

Το κορμί μου δεν ειναι γεφύρι'δεν μπορείς να περασεις και να σωθεις,
δεν μπορεις να γλυτωσεις το ποταμι.

Τασος Κορφης
--------------------------------------------------------------------------------------------

ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ

Μια μερα θα με πουν φακιρη
μεσ'απ'το στηθος μου εβγαλα κοκκινα περιστερια
μεσ'απ'τα ματια μου καπνο
περασα ξιφη στα ονειρα μου
διεπραξα κλοπες δι'υποβολης
απο αγαπη,σας τ'ορκιζομαι,απο τυψεις ισως
μια μερα θα με πουν ομοφυλοφιλο
εκεινον ευγενη κι ομοφυλοφιλο
εμενα πονηρο απλως
θα με πουν οχια:εναν κοινο προδοτη!
εμπρηστη!
οι τιμιοι συμπολιτες μου
θα'ρθουν και θα κοπρισουνε στον ταφο μου(εικονικον)
μα τα παιδια τους---α,οι εφηβοι!
αυτοι θα μ'αναστησουνε,και θα με πουνε ποιητη
ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ

ΚΩΣΤΑΣ ΤΑΧΤΣΗΣ

[NADINE_ed]

ΑΦΗΣΕ ΛΕΥΤΕΡΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ
(Πάμπλο Νερούδα)


'Αφησε λεύτερα τα χέρια μου
και την καρδιά μου, άφησε λεύτερη!
'Αφησε τα δάχτυλά μου να τρέξουν
στους δρόμους του κορμιού σου.
Το πάθος - αίμα, φωτιά, φιλιά -
με ανάβει με τρεμουλιαστές φλόγες.
Αλλά εσύ δεν ξέρεις τι είναι τούτο!

Είναι η καταιγίδα των αισθήσεών μου
που διπλώνει τον ευαίσθητο δρυμό των νεύρων μου.
Είναι η σάρκα που φωνάζει με τις διάπυρες γλώσσες της!
Είναι η πυρκαγιά!
Και συ είσαι εδώ, γυναίκα σαν άθικτο ξύλο
τώρα που η καμμένη μου ζωή πετάει
προς το γεμάτο με άστρα, σαν τη νύχτα, σώμα σου!

'Αφησε λεύτερα τα χέρια μου
και την καρδιά μου, άφησε λεύτερη!
Δεν είναι έρωτας, είναι επιθυμία που ξεραίνεται και σβήνει,
είναι καταιγισμός από ορμές,
προσέγγιση του απίθανου,
αλλά υπάρχεις εσύ,
υπάρχεις εσύ για να μου δώσεις τα πάντα,
και για να μου δώσεις αυτό που κατέχεις ήρθες στη γη -
όπως εγώ ήρθα για να σε περιέχω
για να σε επιθυμώ,
για να σε δεχτώ!

[sabe]

Νομιζω ειναι το καταλληλο thread για να προτεινουμε και βιβλια που εχουμε διαβασει και συστηνουμε.Οσες/οι ενδιαφερονται για βιβλια ψυχαναλυτικου στοχασμου,κατι που ειναι παλιο δικο μου αλλα αγαπημενο ειναι των Νιουμαν/Μπερκοβιτς,(τοτε ηταν στις εκδοσεις θυμαρι,τωρα δε γνωριζω,αλλα αξιζει να το αναζητησετε,σαφως και το αξιζει!)

Ειναι απλο,σαφες,κατανοητο απ΄ολους,χωρις ξυλινη γλωσσα με δυσνοητους ορους,με παραδειγματα και ερωτησεις που σε βοηθανε να δεις μεσα σου.Καποιες φορες τα ερωτηματα ειναι σκληρα,ισως λιγο σοκαρουν τον αμαθο στα τερτιπια της ψυχολογιας,αλλα ειναι εξαισια αναζωογονητικο να βρισκεις τις απαντησεις,και την τονωση μεσα απο θετικη παροτρυνση.

Δινω δειγμα:
"Θα το πιστευες οτι,κανοντας δυσκολη τη ζωη σου νιωθεις οτι ξαναγραφεις το παρελθον σου;
Θα το πιστευες οτι,οταν εσυ μαχαιρωνεις τον εαυτο σου,στο βαθος νιωθεις οτι ειναι"αυτοι οι αλλοι"που ματωνουν;
Θα το πιστευες οτι,οταν εσυ κρυβεις το προσωπο σου στα χερια σου,ξερεις οτι ειναι"αυτοι"οι αλλοι που λυπουνται;"

"Πριν εγκαταλειψεις τους ανθρωπους,
Πριν εγκαταλειψεις την προσαρτηση,
Πριν εγκαταλειψεις την αγαπη,
Σκεψου:
Eχεις το κουραγιο να κοιταξεις επιμονα τον εαυτο σου;"

"Mπορεις να εισαι ο λυπημενος ανθρωπος που βλεπω τωρα,οπως επισης μπορεις να εισαι ο χαρουμενος και ενθουσιωδης τυπος που ακουμε στο ραδιοφωνο.Γιατι κρατας αυτον τον θαυμασιο ανθρωπο μονο για τους ακροατες σου;Γιατι να μην εισαι ετσι και για τον εαυτο σου;"

"Το ξερεις οτι αν παρεις τη μιση μονο δυναμη που καταναλωνεις για να ζησεις δυστυχισμενα και τη διαθεσεις για να ζησεις καλα,
μπορεις να εχεις μια ομορφη ζωη;"

"Nα κρατας στα χερια σου τη ζωη σου δε σημαινει απλα και μονο ν'απομακρυνθεις,να φυγεις απο την οικογενεια σου.Σημαινει επισης,να βαλεις την οικογενεια σου εξω απο τον εαυτο σου."

Καλη αναγνωση,παμε!

[NADINE_ed]

Από τον πρόλογο του "Σκλάβοι Πολιορκημένοι"
-τα Ποιητικά, O Kέδρος 1956 ( Βάρναλης Kώστας )


Xτες και σήμερα ίδια κι όμοια, χρόνια μπρος, χρόνια μετά...
H ύπαρξή σου σε σκοτάδια όλο πηχτότερα βουτά.
Tάχα η θέλησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος;

Aχ, πού σαι, νιότη, πού δειχνες, πως θα γινόμουν άλλος!

--->διαβάζει: Βάρναλης Kώστας, "O Bάρναλης διαβάζει Bάρναλη", Διόνυσος

[Nefeli-]

ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ του Έντγκαρ ʼλαν Πόε

ΜΙΑ φορά, τα μεσάνυχτα τα σκοτεινά, αδύναμος και αποκαμωμένος καθώς συλλογιζόμουν,

πάνω σε ένα πολύ ασυνήθιστο και περίεργο τόμο απολησμονημένης γνώσης,

έγειρα το κεφάλι, ίσα που μ' έπαιρνε ο ύπνος· τότε έξαφνα, έρχεται ένας ανάλαφρος σιγανός χτύπος,

όπως όταν κάποιος χτυπάει ευγενικά την πόρτα του δωματίου μου.

5- «Κάποιος επισκέπτης θα είναι» μουρμούρισα «που χτυπάει την πόρτα του δωματίου μου?

Μόνο αυτό και τίποτα παραπάνω».

Αχ! Χαρακτηριστικά θυμάμαι πως ήταν τον ανεμοδαρμένο παγερό Δεκέμβρη,

και η κάθε μια ξεχωριστή ξεθρακιασμένη σπίθα άπλώνε βαθμιαία το φάσμα της στο πάτωμα.

Ανυπόμονα ευχόμουν να έρθει το αύριο ? μάταια είχα γυρέψει να δανειστώ από τα βιβλία μου

10- ένα τρόπο να δοθεί τέλος στη λύπη, την λύπη για την απολεσθείσα Λενόρ

την εξαίρετη κι? απαστράπτουσα κόρη που την αποκαλούν οι άγγελοι Λενόρ ?

εδώ όμως μένει παντοτινά.χωρίς όνομα να την καλούν.

Και το μεταξένιο, λυπητερό, αβέβαιο θρόισμα της κάθε μιας βυσσινί κουρτίνας,

μου γεννούσε το ρίγος της συγκίνησης, με καταλάμβανε με τέτοιους φανταστικούε τρόμους που δεν τους είχα νοιώσει ποτέ πριν.

15- Έτσι που, τώρα, για να νεκρώσω το δυνατό μου χτυποκάρδι, στάθηκα όρθιος και είπα σα να επαναλάμβανα:

«Κάποιος επισκέπτης θα είναι στην θύρα της κάμεράς μου που εκλιπαρεί να εισέλθει.

Κάποιος αργοπορημένος επισκέπτης που εκλιπαρεί από την πόρτα του δωματίου μου να εισέλθει.

Για αυτό πρόκειται και όχι για κάτι περισσότερο».

Η ψυχή μου γυρίζοντας στη θέση της ενδυναμώθηκε, και πλέον δεν ήταν σε δισταγμό.

20- «Κύριε» είπα εγώ, «ή Κυρία, ειλικρινά εκλιπαρώ την συγχώρεσή σας,

αλλά το γεγονός είναι ότι με πήρε ο ύπνος κι έτσι ανάλαφρο που ήταν το άξαφνο σας χτύπημα,

και τόσο υποτονικά που ήρθε το ελαφρύ άξαφνο χτύπημα, ο ανάλαφρος κρότος στη θύρα του δωματίου,

που πολύ αμφιβάλλω αν Σας άκουσα» ? εδώ ανοίγω διάπλατα την πόρτα ?

σκοτάδι εκεί και τίποτα άλλο.

25- Κοίταξα ερευνητικά, βαθιά μέσα στο σκότάδι εκείνο, μένοντας εμβρόντητος εκεί, για πολύ, νοιώθοντας το δέος,

την αμφιβολία, και βλέποντας όνειρα, που κανείς ποτέ θνητός δεν τόλμησε πιο πριν να ονειρευτεί.

Όμως τίποτα δεν τάραζε την σιγαλιά, και η ακινησία δεν μου έδινε κάποιο σημείο,

και η μόνη λέξη που ακούστηκε εκεί, ήταν η ψιθυριστή λέξη «Λενόρ».

Αυτό ψιθύρισα εγώ, και μια ηχώ μου αντιγυρνά ψιθυριστά την λέξη «Λενόρ».

30- Απλώς αυτό και άλλο τίποτα.

Ξαναγυρίζοντας στην κάμερα, φλεγόταν ολόκληρη η ψυχή μέσα μου

και σε μικρό διάστημα άκουσα πάλι ένα ανάλαφρο χτύπο, κάτι δυνατότερο από το προηγούμενο.

«Ασφαλώς» είπα εγώ, «ασφαλώς ετούτο είναι στο καφασωτό του παραθύρου μου,

ας δω επομένως τι είναι σε εκείνο το σημείο και το μυστήριο αυτό να διερευνήσω?

35- ας νεκρώσω την καρδιά μου μια στιγμή και ας διερευνήσω το μυστήριο αυτό?

Ο άνεμος θα είναι και άλλο τίποτα».

Σε αυτό το σημείο ανοίγω το πατζούρι, όταν, με ένα πολύ φευγαλέο πέταμα και φτεροκόπημα,

εκεί μέσα μπήκε ένα μεγαλόπρεπο Κοράκι των παλαιών ευσεβών εποχών.

Χωρίς να κάνει βαθιά υπόκλιση, δίχως στιγμή να σταματήσει ή να σταθεί στη θέση του,

40- αλλά υποσκάπτοντας τους καλούς τρόπους, πήγε και κούρνιασε ψηλά στην θύρα της κάμεράς μου-

κάθισε ψηλά, πάνω στο μπούστο της Παλλάδας, ακριβώς πάνω από την πόρτα της κάμεράς μου-

κούρνιασε ψηλά και κάθισε χωρίς να κάνει τίποτα άλλο.

Ύστερα, αυτό το πουλί στο μαύρο του εβένου ξεγέλασε την οικτρή μου ψευδαίσθηση να φτάσει σε χαμόγελο,

με το βαρύ και άκαμπτο τυπικό της αταραξίας που φορούσε.

45- Του είπα «Μολονότι το λοφίο σου είναι απογυμνωμένο και ξυρισμένο είσαι εσύ, δειλό πάντως δεν είσαι,

ειδεχθές, αποτρόπαιο και παλαιό Κοράκι που πλανιέσαι από την όχθη της Νύχτας?

για πες μου ποιο είναι το αρχοντικό σου όνομα που σε καλούν στην όχθη της Υποχθόνιας Νύχτας!»

«Ποτέ πια», είπε το Κοράκι.

Πολύ εξεπλάγην από το άκομψο αυτό πουλί, ακούγοντάς το να συνδιαλέγεται τόσο ανεπιτήδευτα,

50- μολονότι η απάντησή του λίγα σήμαινε ? μεγάλη συνάφεια δεν είχε.

Διότι αναπόφευκτα συμφωνούμε ότι κανένα ζωντανό ανθρώπινο ον

ποτέ δεν είχε την ευτυχία να δει ένα τέτοιο πουλί πάνω από την πόρτα της κάμαράς του?

είτε επρόκειτο για πουλί, είτε για κτήνος, πάνω στο γλυπτό μπούστο ψηλά στην πόρτα της κάμεράς του,

να έχει ένα τέτοιο όνομα όπως το «Ποτέ πια».

55- Αλλά το Κοράκι στεκόταν μοναχό σε αυτό το γαλήνιο μπούστο, λέγοντας μονάχα

εκείνες τις λέξεις, λες και η ψυχή του ξεχείλιζε με εκείνες τις λέξεις.

Τίποτε παραπέρα κατόπιν δεν εκστόμισε, και ούτε ένα πούπουλό του κατόπιν δεν πετάρισε?

Ώσπου, μόλις ψιθυρίζοντας, μουρμούρισα: «Κι άλλοι φίλοι μου, από πριν, πάνε, πετάξανε και φύγανε?

Σαν θα έρθει το πρωί και τούτο θα με αφήσει, όπως πέταξαν και πάνε οι Ελπίδες μου οι παλιές».

60- Μετά το πουλί είπε, «Ποτέ πια».

Ξαφνιασμένος με την ακινησία που μόνο η τόσο επιδέξια δοσμένη απάντηση την διέκοπτε,

είπα: «Δίχως αμφιβολία, αυτό που εκφέρει είναι το μόνο του εφόδιο και υλικό

που γράπωσε από κάποιον δυστυχισμένο αφέντη που η ανηλεής του Kαταστροφή

τον ζύγωνε όλο και πιο κοντά, μέχρι που τα τραγούδια του μία μοναδική επωδό να φέρουν,

65- μέχρι που οι θρήνοι της Ελπίδας του να φέρνουνε το μελαγχολικό φορτίο

του Ποτέ ? Ποτέ πια».

Αλλά το Κοράκι ακόμη ξεστράτιζε την καταλυπημένη μου ψυχή στο γέλιο,

Ευθύς, τσούλησα ένα κάθισμα με μαξιλάρια μπροστά από το πουλί και το μπούστο και την πόρτα.

Κατόπιν, βουλιάζοντας πάνω στο βελούδο, επιδόθηκα σε συνδυασμούς της μιας φαντασίωσης με την άλλη,

70- Σκεπτόμενος τι είναι εκείνο το οποίο εννοεί το δυσοίωνο ? του παλαιού καιρού? πουλί,

Τι είναι εκείνο το οποίο εννοούσε το ζοφερό, άχαρο, ειδεχθές, πένθιμο και δυσοίωνο ?του παλαιού καιρού? πουλί

Τι εννοούσε κρώζοντας «Ποτέ πια».

Έτσι ήμουν καθισμένος, κλεισμένος σε εικασίες, χωρίς να εκφράσω ούτε συλλαβή

στο πουλί, του οποίου τα φλογισμένα μάτια τώρα βάζανε φωτιά στα ενδόμυχα της καρδιάς μου·

75- Για ετούτα και για άλλα, καθόμουν κι έκανα εικασίες με το κεφάλι μου αναπαυτικά πλαγιασμένο,

στην βελούδινη επένδυση του μαξιλαριού, όπου έπεφτε χαιρέκακα το φως της λάμπας.

Αλλά όμως εκείνης ακριβώς της βελούδινης μενεξεδένιας επένδυσης όπου χαιρέκακα έπεφτε το φως της λάμπας,

και που Εκείνη δεν θα πιέσει, αχ, ποτέ πια.

Κατόπιν μου φάνηκε να πυκνώνει ο αέρας, αρωματιζόμενος από κάποιο αόρατο θυμιατήρι

80- που το έσειε ένα Σεραφείμ και τα βήματά του κουδούνιζαν στο πυκνό δάπεδο.

«Φουκαρά» είπα με φωνή μεγάλη, «ο Θεός έχει προσφέρει σε εσένα ? δια μέσω αυτών των αγγέλων, έχει προσφέρει σε εσένα

Ανακούφιση ? ανακούφιση και νηπενθές από τις αναμνήσεις της Λενόρ!

Πίνε, ω, πίνε με γουλιές μεγάλες αυτό το ευγενικό το νηπενθές και ξέχασε αυτήν την απολεσθείσα Λενόρ».

«Ποτέ πια», είπε το Κοράκι.

85- «Προφήτη!» είπα «το πράγμα του κακού! ? προφήτη εντούτοις, μια πουλί μια διάβολος

είτε σε στέλνει ο Πειρασμός, ή και αν η θύελλα σε στριφογύρισε και σε έριξε εδώ στην ξηρά,

Εγκαταλελειμμένο, απτόητο παρ' όλα αυτά, σε αυτή την έρημη χώρα σε έριξε δεμένο με μάγια ?

σε αυτό το σπίτι που το στοίχειωσε η Φρίκη - έλα, πες μου, αληθινά, σε παρακαλώ,

πες μου πες μου εκλιπαρώ, βρίσκεται κάποιο βάλσαμο παρηγοριάς στα βουνά της Γαλαάδ;»

90- «Ποτέ πια», είπε το Κοράκι.

«Προφήτη!» είπα «της συμφοράς το πράγμα! - προφήτη εντούτοις, είτε πουλί είτε διάβολος!

Στο
όνομα του ουρανού που πάνω μας κυρτώνει, στο όνομα του Θεού που και οι δυο μας λατρεύουμε?

Λέγε σε ετούτη την ψυχή την φορτωμένη θρήνο, λέγε αν μέσα στην μακρινή Εδέμ,

Πρόκειται να σφίξει στην αγκαλιά της μια αγιασμένη κόρη που την αποκαλούν οι άγγελοι Λενόρ-

95- Αν σφίξει μια εξαίρετη και απαστράπτουσα κόρη που την αποκαλούν οι άγγελοι Λενόρ?

Αν σφίξει μια εξαίρετη και απαστράπτουσα κόρη που Λενόρ την αποκαλούν οι άγγελοι».

«Ποτέ πια», είπε το Κοράκι.

«Το σύμβολο του αποχωρισμού μας να γίνουνε αυτές οι λέξεις, πουλί ή πνεύμα του κακού!»

Με μια στριγκλιά σηκώθηκα, κάνοντας μια κίνηση αναρρίχησης ?

100- «Να επιστέψεις στη θύελλα και στην όχθη της Καταχθόνιας Νύχτας!

Μαύρο φτερό να μην αφήσεις σαν ενθύμημα του ψεύδους που έχεις πει από την ψυχή σου!

Μη μου ταράζεις τη μοναχικότητα! Φύγε απ' το μπούστο πάνω απ' την πόρτα μου!

Πάρε το ράμφος σου από τα μύχια της καρδιάς μου, και πάρε τη μορφή σου μακρυά απ' την πόρτα μου!»

«Ποτέ πια», είπε το Κοράκι.

105- Και του Κορακιού το γρήγορο αθόρυβο πέταγμα δεν ακούγεται, ακίνητο κάθεται, ασάλευτο κάθεται,

στο κατάχλομο μπούστο της Παλλάδας, πάνω ακριβώς από την πόρτα της κάμερας

και τα μάτια του έχουνε τα πάντα απ' την όψη ενός δαίμονα που ρεμβάζει,

και το φως της λάμπας χύνεται απάνω του, ρίχνοντας στο δάπεδο τη σκιά του·

και η ψυχή μου, από μέσα από τη σκιά που κινείται και απλώνεται στο πάτωμα,

110- δεν θα ανασηκωθεί ? ποτέ πια.

[NADINE_ed]

ΤO ΠΑΡΤΥ ( Μάνος Χατζιδάκις )

--->ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΡΝ από τη μουσική παράσταση "Οδός Ονείρων" σε μουσικη του Μάνου Χατζιδάκι


Αυτή η γειτονιά είναι για όλους μας ένα κλουβί,
κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα θελε να ζει,
γιατί το όνειρο είναι μια στιγμή και
όλες οι άλλες οι στιγμές απελπισία
μέσα σ αυτό το δρόμο γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε,
μαζί με μας και τα όνειρα μας, μαζί με μας και τα παιδιά μας.


Γι' αυτό ένα πάρτυ σ' αυτό το δρόμο
είναι πιο θλιβερό και από τον ίδιο το θάνατο,
είναι ένα γραμμόφωνο που ολοένα ξεκουρδίζεται,
δυο ιδρωμένα χέρια στο άσπρο φόρεμα ενός κοριτσιού,
ένας σκύλος που απορεί,
ένα ποτήρι αδειανό στην άκρη της αυλής μου,
μια κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά της,
ένας κρυφός αναστεναγμός,
ένα αρπαχτικό βλέμμα θηρίου που δεν τολμάει να αγγίξει,
ένα κλουβί στην πόρτα σου με ένα πουλί που κοιμάται...


Γι' αυτό ένα πάρτυ στην Οδό των Ονείρων
είναι πιο θλιβερή και από τη στιγμή του ονείρου,
είναι ένα ξέφτισμα ζωής,
ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων.


Κοιτάχτε τούτο το κλουβί
είναι λιγάκι πιο μεγάλο από την καρδιά μου,
κι όμως δεν μπορεί να χωρέσει την αγάπη μου,
κοιτάχτε και τούτο το κορίτσι
θα του χαρίσω το κλουβί κι ένα τραγούδι θα μου πει...
για το πουλί που χάθηκε, για το πουλί που πια δε ζει

[NADINE_ed]

Ο ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΚΗΠΟΣ (Βρεττάκος Νικηφόρος )


'Eχω τρεις κόσμους. Μια θάλασσα, έναν
ουρανό κι έναν πράσινο κήπο: τα μάτια σου.
Θα μπορούσα αν τους διάβαινα και τους τρεις, να σας έλεγα
πού φτάνει ο καθένας τους. Η θάλασσα, ξέρω.
Ο ουρανός, υποψιάζομαι. Για τον πράσινο κήπο μου,
μη με ρωτήσετε.

[NADINE_ed]

Ο γιος των ποιητών Σίλβια Πλαθ και Τεντ Χιουζ αφαίρεσε τη ζωή του, 46 χρόνια μετά την αυτοκτονία της μητέρας του.

Με την πράξη του, ο 47χρονος Νίκολας Χιουζ, καθηγητής ωκεανολογίας στο Πανεπιστήμιο Φέρμπανκς της Αλάσκας, γράφει ένα ακόμα κεφάλαιο στη μυθική τραγωδία της οικογένειας.


Ο Νίκολας ήταν μόλις ενός έτους όταν η μητέρα του αυτοκτόνησε αφήνοντας το γκάζι ανοιχτό, συντετριμμένη από την εγκατάλειψή της από τον άντρα της Τεντ Χιουζ.

Η επόμενη γυναίκα του Χιουζ, Ασια Γουέβιλ αυτοκτόνησε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, αφού πρώτα σκότωσε το τεσσάρων ετών παιδί τους στις 23 Μαρτίου το 1969 - ακριβώς πριν από 40 χρόνια.

Τον Νίκολας βρήκε κρεμασμένο η αδερφή του, Φρίντα Χιουζ, που είπε: «Με βαθιά οδύνη ανακοινώνω τον θάνατο του αδερφού μου, που σκοτώθηκε από το δικό του χέρι στις 16 Μαρτίου στο σπίτι του στην Αλάσκα. Εδινε μάχη με την κατάθλιψη εδώ και καιρό».

(Πηγή : ΕΘΝΟΣonline)





ΤΕΝΤ ΧΙΟΥΖ (Γράμματα γενεθλίων)

Μια ιστορία είναι μόνο

Η ιστορία σου. Η ιστορία μου.

(Επίσκεψη, σελ. 37)

Το 1998, λίγους μήνες πριν από το θάνατό του και τριάντα πέντε χρόνια μετά την αυτοκτονία της συζύγου του, Σύλβιας Πλαθ,
ο Τεντ Χιουζ εκδίδει την ποιητική συλλογή Γράμματα Γενεθλίων, που περιλαμβάνει ογδόντα οχτώ ποιήματα εν είδει ανεπίδοτων επιστολών προς εκείνη.


ΤΕΝΤ ΧΙΟΥΖ «Οδός Ιτιάς, αριθμός 9», σελ. 98:



Μόνος

ο καθένας από μας, ίσως να είχε βρει μια ζωή.

Δίδυμοι σιαμαίοι, ο καθένας από μας πυορροούσε

μια μοναδική σήψη ψυχής για τον άλλο,

ο καθένας μας ήταν ο πάσσαλος

που διατρυπούσε τον άλλο. Παλέψαμε

ήσυχα ανάμεσα στους δρόμους, επιβεβαιώνοντας ο ένας τον άλλο,

στο όνειρο ακρωτηριασμένοι και στ' όνειρο τυφλωμένοι.


(Πηγή : ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑonline)

[NADINE_ed]

ΓΥΜΝΟ ΣΩΜΑ (Γιάννης Ρίτσος)


Ι.
Είπε:
ψηφίζω το γαλάζιο.
Εγώ το κόκκινο.
Κι εγώ.

Το σώμα σου ωραίο
Το σώμα σου απέραντο.
Χάθηκα στο απέραντο.

Διαστολή της νύχτας.
Διαστολή του σώματος.
Συστολή της ψυχής.

Όσο απομακρύνεσαι
Σε πλησιάζω.

Ένα άστρο
έκαψε το σπίτι μου.

Οι νύχτες με στενεύουν
στην απουσία σου.
Σε αναπνέω.

Η γλώσσα μου στο στόμα σου
η γλώσσα σου στο στόμα μου-
σκοτεινό δάσος.
Οι ξυλοκόποι χάθηκαν
και τα πουλιά.

Όπου βρίσκεσαι
υπάρχω.

Τα χείλη μου
περιτρέχουν τ' αφτί σου.

Τόσο μικρό και τρυφερό
πως χωράει
όλη τη μουσική;

Ηδονή-
πέρα απ' τη γέννηση,
πέρα απ' το θάνατο.
Τελικό κι αιώνιο
παρόν.

Αγγίζω τα δάχτυλα
των ποδιών σου.
Τι αναρίθμητος ο κόσμος.

Μέσα σε λίγες νύχτες
πως πλάθεται και καταρρέει
όλος ο κόσμος;

Η γλώσσα εγγίζει
βαθύτερα απ' τα δάχτυλα.
Ενώνεται.

Τώρα
με τη δική σου αναπνοή
ρυθμίζεται το βήμα μου
κι ο σφυγμός μου.

Δυό μήνες που δε σμίξαμε.
Ένας αιώνας
κι εννιά δευτερόλεπτα.

Τι να τα κάνω τ' άστρα
αφού λείπεις;

Με το κόκκινο του αίματος
είμαι.
Είμαι για σένα.


(Τα Ερωτικά - Αθήνα 19.11.80)

[ginger_ed]

Originally posted by NADINE
Ο γιος των ποιητών Σίλβια Πλαθ και Τεντ Χιουζ αφαίρεσε τη ζωή του, 46 χρόνια μετά την αυτοκτονία της μητέρας του.

Με την πράξη του, ο 47χρονος Νίκολας Χιουζ, καθηγητής ωκεανολογίας στο Πανεπιστήμιο Φέρμπανκς της Αλάσκας, γράφει ένα ακόμα κεφάλαιο στη μυθική τραγωδία της οικογένειας.

Συγκλονιστικό. Αγαπημένη καταθλιπτική συγγραφέας η Σίλβια Πλαθ. Σόι το βασίλειο, τραγικό βασίλειο. Ο Τεντ Χιουζ, ποιητής αναγνωρισμένος, πυροδότησε το εύφλεκτο υλικό μέσα στις δυο γυναίκες της ζωής του. Κρίμα που αυτοκτόνησε κι ο γυος του.

[NADINE_ed]

ΜΑΡΙΝΑ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ ( Οδυσσέας Ελύτης )


Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - Μα πού γύριζες
Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους.
Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο
Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της χίμαιρας
Ριγώνοντας μ' αφρό τη θύμηση!
Πού είναι η γνώριμη ανηφοριά του μικρού Σεπτεμβρίου
Στο κοκκινόχωμα όπου έπαιζες θωρώντας προς τα κάτω
Τους βαθιούς κυαμώνες των άλλων κοριτσιών
Τις γωνιές όπου οι φίλες σου άφηναν αγκαλιές τα δυοσμαρίνια

- Μα πού γύριζες
Ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Σου' λεγα να μετράς μες στο γδυτό νερό τις φωτεινές του μέρες
Ανάσκελη να χαίρεσαι την αυγή των πραγμάτων
'Η πάλι να γυρνάς κίτρινους κάμπους
Μ' ένα τριφύλλι φως στο στήθος σου ηρωίδα ιάμβου.

'Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη
Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα
Βαθιά μες στο χρυσάφι του καλοκαιριού
Και τ' άρωμα των γυακίνθων - Μα πού γύριζες

Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα βότσαλα
'Ηταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο
Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε
Κι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομά του
'Οπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας

'Ακουσε ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος
Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας
Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα
'Εχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.
Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκαλο άλλο καλοκαίρι,
Για ν' αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια
Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους,
Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές
'Η για να πας καβάλα στο μαίστρο.
Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο,
Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας
Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.